Όταν κερδίζεις τους αριθμούς (και τους καλύτερους)
Ήταν 10 Νοεμβρίου του 2019, όταν η Λίβερπουλ υποδέχτηκε τη Μάντσεστερ Σίτι στο Άνφιλντ, έχοντας μαξιλαράκι ασφαλείας έξι (6) ολόκληρους βαθμούς. Οι «κόκκινοι», του Γιούργκεν Κλοπ, για πρώτη φορά μετά από καιρό θα έπαιζαν με τους «γαλάζιους», ξέροντας όμως πως μια ήττα, σε ένα τόσο σπουδαίο παιχνίδι, δεν θα ήταν καταδικαστική, όσο και αν κάτι τέτοιο θα τους γέμιζε με περίσσιο άγχος για τη συνέχεια. Άλλωστε ο στόχος της Λίβερπουλ, για τη φετινή σεζόν, δεν ήταν άλλος απ’ την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ μετά από 30 χρόνια. Ούτε να γίνει η καλύτερη ομάδα του πλανήτη είχε στόχο, ούτε να παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην ιστορία του αθλήματος, ούτε να φτάσει σε κάποιο μυθικό τρεμπλ και να γίνει στη συνέχεια ντοκιμαντέρ. Καλά εντάξει, αυτό θα γίνει. Άλλωστε πλέον φίλοι, ουδέτεροι, και φυσικά εχθροί (έχουμε και πολλούς από δαύτους) το είχαν καταλάβει. Η περσινή σεζόν άλλωστε, με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και εκείνο το ανελέητο κυνήγι στην -καλύτερη ομάδα της Ευρώπης με βάσει τους αριθμούς της- την Σίτι, δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Η Λίβερπουλ είχε επιστρέψει και το είχε κάνει όπως αρμόζει σε μια τόσο σπουδαία ομάδα. Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι που -ορθώς- ρωτούσαν «αν μπορούσε να επαναλάβει τόσο σπουδαία σεζόν» απέναντι στην -εκνευριστικά τέλεια ομάδα- του Καταλανού προπονητή.
Αγωνιστική νούμερο 12, στο Άνφιλντ, και τα πάντα ήταν γιορτινά. Όχι όπως σε εκείνο το μυθικό παιχνίδι του 2014, και πάλι με τη Σίτι, όταν το You’ll Never Walk Alone με έκανε κυριολεκτικά να δακρύσω σαν παιδάκι, χρόνια μετά τον Τελικό της Πόλης του 2005, γιορτινά όμως. Η Σίτι μπορεί να ήρθε στο Άνφιλντ στο -6, μα μέχρι εκείνο το σημείο ήταν καλύτερη σε όλα τα παιχνίδια που είχε δώσει για το πρωτάθλημα, με βάση πάντα τα xStats, χωρίς όμως να τα έχει κερδίσει όλα. Η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη μόνο στα 9 δικά της, είχε όμως προλάβει να ξεφύγει στο βαθμολογικό πίνακα, και αυτό έχει και τη μεγαλύτερη σημασία. Να νικάς ακόμα και όταν δεν είσαι καλύτερος. Η Λίβερπουλ δεν ήταν καλύτερη από την ομάδα του Γκουαρδιόλα ούτε σε εκείνο το παιχνίδι, αν και αυτοί που δεν είχαν δει το παιχνίδι, φαντάζομαι πως, δεν θα συζητούσαν γι’ αυτό. Το τελικό 3-1 άλλωστε, με τρία υπέροχα γκολ είναι η αλήθεια, των «κόκκινων», δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σε κανένα καφενείο αυτής εδώ της χώρας. Κι όμως, σύμφωνα με τα «ειδικά» στατιστικά οι «πολίτες» θα έπρεπε να είχαν επικρατήσει με 1.48-1.33. Εντάξει, δεν μιλάμε για μπάσκετ (όσο αν το αγαπάμε και αυτό), εκεί που οι αριθμοί παίζουν πάντα μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο δηλαδή, το παιχνίδι, αν ήταν δίκαιο -που δεν είναι πάντα- θα έπρεπε να έχει λήξει ισοπαλία. Αντί αυτού, η Λίβερπουλ το κέρδισε, και ξέφυγε μάλιστα με εννιά (9) ολόκληρους βαθμούς, ουσιαστικά καθαρίζοντας και την υπόθεση τίτλος στα μάτια πολλών φίλων του ποδοσφαίρου. Και στα δικά μου. Αν και δε το παραδεχόμουν ακόμα. Όχι όμως επειδή έδειχνε πως φέτος είναι η καλύτερη ομάδα, επειδή έδειχνε πως είχε εξελιχθεί στην πιο ισορροπημένη, και κυνική, σύγχρονη εκδοχή της, ανοίγοντας παράλληλα κόντρα με την στατιστική. Αυτό το είχε κάνει και πέρσι, το είχα ξαναγράψει, πρωτάθλημα όμως δεν πήρε. Τι άλλαξε φέτος;
Η Σίτι συνέχισε να είναι καλύτερη από όλους τους αντιπάλους της, σε γήπεδο και xStats, μέχρι και την 18η αγωνιστική στο Μολινό, όταν και έχασε δηλαδή από την εξαιρετική Γουλβς με 3-2. Ήταν 27 Δεκεμβρίου του ΄19. Η ομάδα του Πεπ δεν έπαιζε και τόσο καλά, κάτι που το απέδειξε περίτρανα και το επόμενο παιχνίδι της, με τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Ένα παιχνίδι που μπορεί να το κέρδισε με 2-0, ήταν όμως η πρώτη φορά που ήταν χειρότερη, σε xStats, σε δύο σερί παιχνίδια, στα χρόνια του Γκουαρδιόλα. Φοβερό; Την προηγούμενη σεζόν (2018/2019), αυτό δεν είχε συμβεί σε κανένα από τα 38 παιχνίδια που είχε δώσει για το πρωτάθλημα και που το κατέκτησε με μόλις ένα βαθμό από τη Λίβερπουλ. Μια Λίβερπουλ που συνέχιζε ακριβώς από εκείνο το σημείο που (δεν) είχε σταματήσει από την περσινή σεζόν. Να κερδίζει δηλαδή, είτε ήταν καλύτερη είτε ήταν χειρότερη από τον αντίπαλό της. Προσωπικά, ως ένας άνθρωπος που βλέπει εδώ και πολλά χρόνια όλα τα παιχνίδια της Λίβερπουλ και της Σίτι, φέτος βαρέθηκα σε αρκετά, της πρώτης, αν και ήμουν σίγουρος πως στο τέλος η ομάδα θα κερδίσει. Κάτι που δεν θυμάμαι να το ένιωθα τη σεζόν 2013/2014, που η ομάδα έβγαζε φλόγες απ’ το κέντρο και μπροστά, πίσω όμως περιμέναμε να δούμε τι διαφορετικό κακό θα μας βρει σε κάθε αγωνιστική. Και ήταν πολλά αυτά τα «κακά». Αυτό συνέβη και στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Γιουνάιτεντ, που το κέρδισε χωρίς να είναι καλύτερη, σε μια αγωνιστική που η ποδοσφαιρική λογική είχε πάει περίπατο για τη Σίτι, που, αν και τα xGoals ήταν στο 2.47-0.59, είχε μείνει στο 2-2 με την Κρίσταλ Πάλας. Η Λίβερπουλ, αν και χειρότερη, έφευγε με το διπλό (1-2) απ’ την έδρα της Γουλβς, την επόμενη αγωνιστική, και τη μεθεπόμενη η Σίτι θα κατέρριπτε, για μια ακόμα φορά φέτος, την ποδοσφαιρική λογική, χάνοντας με 2-0 από την κάκιστη Τότεναμ με τα xGoals να είναι 0.42-3.25. Σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε πολύ με τον πρόσφατο ημιτελικό του Κυπέλλου απέναντι στην Άρσεναλ. Για να δούμε παιχνίδι που τα xGoals ταίριαζαν με το τελικό σκορ για την Σίτι, να χάνει δηλαδή και στα δύο, έπρεπε να φτάσουμε στις αρχές Μαρτίου, και το τελευταίο παιχνίδι της, πριν τη διακοπή λόγω της πανδημίας, όταν και ηττήθηκε στο ντέρμπι του Μάντσεστερ με 2-0, με τα xGoals να βρίσκονται στο 1.74-0.59. Το πρωτάθλημα είχε όμως προ πολλού κριθεί, μιας η Λίβερπουλ συνέχιζε να εκνευρίζει τους εχθρούς της, αφού δεν ήθελε να χάσει.
Αν ρίξουμε μια ματιά στα xStats της φετινής Σίτι θα δούμε πως με βάση τους αριθμούς της θα έπρεπε να έχει φτάσει σε ακόμα ένα πρωτάθλημα. Κι όμως, αυτό το πρωτάθλημα δεν μπόρεσε ούτε να το διεκδικήσει. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (με τη Λίβερπουλ να έχει ένα παιχνίδι λιγότερο μιας και παίζει το βράδυ με την Τσέλσι στο παιχνίδι-φιέστα) η Λίβερπουλ έχει 30 νίκες (σε 36 ματς) και έχει σκοράρει 77 τέρματα. Η Σίτι έχει 25 νίκες (σε 37 ματς) και έχει σκοράρει 97 τέρματα (πέρσι είχε σκοράρει 95 και η Λίβερπουλ 89). Αυτό όμως που κυριολεκτικά τρομάζει είναι τα xGoals των δύο ομάδων. Η Λίβερπουλ βρίσκεται στο 73.17 και η Σίτι στο 98.64 (σκεφτείτε ότι την περσινή σεζόν ήταν στο 93.72). Το καλύτερο; H Σίτι έχει xPoints 83.97 και η πρωταθλήτρια Λίβερπουλ 72.15. Θα το ξαναπώ. Κάποιος που δεν βλέπει τα παιχνίδια των ομάδων, θα νομίζει πως η Λίβερπουλ είναι διαστημική και η Σίτι ένα άκρως προβληματικό σύνολο. Αυτό φυσικά και έχει μια μικρή δόση αλήθειας. Όχι γιατί η Λίβερπουλ είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη (που δεν είναι) αλλά επειδή η Σίτι πλήρωσε την κακή της αμυντική λειτουργία και κυρίως την κακή της αμυντική προσωπική άμυνα σε αρκετά παιχνίδια. Κάτι που ήταν λογικό, μιας και μιλάμε για μια σεζόν που ήταν η πρώτη που έλειπε ο ηγέτης Βίνσεντ Κομπανί από το κέντρο της άμυνας αλλά και που -όλοι οι υπόλοιποι κεντρικοί αμυντικοί- ταλαιπωρήθηκαν από ένα σωρό τραυματισμούς. Κάτι που το δείχνει περίτρανα και το γεγονός πως έχει φτάσει Αύγουστος (!) και ο Γκουαρδιόλα δεν έχει κατασταλάξει στη βασική του αμυντική γραμμή. Γι’ αυτό και -όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι- γράφονται ήδη ένα σωρό ονόματα, κορυφαίων αμυντικών, για τους «πολίτες».
Στο ποδόσφαιρο του Γκουαρδιόλα, και του Κλοπ, η άμυνα είναι βασικό κομμάτι για να μπορεί να κυκλοφορήσει η μπάλα και να ξεκινήσει σωστά η επίθεση. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η επίθεση αρχίζει και τελειώνει από αμυντικούς. Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, αν και αυτοί οι δύο κορυφαίοι προπονητές μας κάνουν να το ξεχνάμε μερικές φορές, είναι πως η βασική δουλειά του αμυντικού είναι να αναχαιτίζει τον αντίπαλο. Να τον κόβει βρε παιδί μου. Σε μια σεζόν που η Σίτι είναι καλύτερη σε όλες (σχεδόν) τις στατιστικές κατηγορίες απ’ τη Λίβερπουλ, κατάφερε να μη μπορέσει καν να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, κυρίως λόγω αυτών των προβλημάτων. Απ΄την άλλη, η εξαιρετική αμυντική λειτουργία της Λίβερπουλ, τόσο σε ζώνη όσο και σε προσωπικό μαρκάρισμα, και φυσικά η κυνικότητα που έχει (τον τελευταίο καιρό όχι και τόσο μιας και εδώ και μήνες δεν έχει ουσιαστικό κίνητρο) στην επίθεση, την έκανε σχεδόν ασταμάτητη, και ανίκητη, φτάνοντας -επιτέλους- πανεύκολα στον τίτλο, σπάζοντας παράλληλα αυτό το αρνητικό, και ψυχοφθόρο, σερί για κάθε φίλο της και για κάθε πραγματικό φίλο του αθλήματος. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι. Φοβερό! Για να καταλάβουμε καλύτερα τη σημασία της καλής αμυντικής λειτουργίας αξίζει να αναφερθώ σε ένα σπουδαίο κεντρικό χαφ. Στον Κέβιν ντε Μπρούινε. Τον κορυφαίο κατ’ εμέ μέσο αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Ένας παίκτης που έχει δημιουργήσει φέτος πάνω από 120 ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του, τη στιγμή που κανένας άλλος δεν έχει φτάσει καν τις 100 στα υπόλοιπα μεγάλα πρωταθλήματα, και είδε την ομάδα του να μην μπορεί να κυνηγήσει ουσιαστικά τη Λίβερπουλ λόγω της άμυνάς της. Σκεφτείτε πως η Σίτι πέρυσι έφτασε σε μαγικούς αριθμούς, και κατακτήσεις τροπαίων, χωρίς αυτόν, αφού αγωνίστηκε ελάχιστα, μιας και η άμυνα της ήταν σε φανταστικά επίπεδα. Αυτή η χαμένη φετινή ισορροπία ήταν και το βασικό τροχοπέδη για τους «γαλάζιους».
Για να το κλείσω μιας και δεν έχει και μεγάλη σημασία για μεγάλη μερίδα φίλων του αθλήματος που βαριέται (και καλά κάνει) τους αριθμούς. Η Λίβερπουλ σε λίγες ώρες θα σηκώσει ένα πανάξιο πρωτάθλημα που θα μείνει στην ιστορία δίπλα σε ένα σωρό ρεκόρ. Αυτό είναι μοναδικά μαγικό και δεν γίνεται να αμφισβητηθεί. Δεν θα το κάνει όμως ως η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Θα το κάνει ως μία ποδοσφαιρική μηχανή, με φοβερή ισορροπία στις γραμμές, με σοβαρό πλάνο, αρκετά τυχερή, μιας και ήταν υγιείς όλοι οι παίκτες «κλειδιά» που διαθέτει, και με τον Κλοπ στον πάγκο, αυτό τον υπέροχο τύπο, που την έκανε ξανά εκτός από ελκυστική, και κυνική, ώστε να μπορέσει να τα καταφέρει. Το πρωτάθλημα δεν το κατακτά πάντα ο καλύτερος. Η Τσέλσι του Κόντε, για παράδειγμα, ήταν πολύ χειρότερη, σε αριθμούς, και στο μάτι, από τη Σίτι, κι όμως το πήρε εύκολα μιας και ήταν εξαιρετική στο, μη ελκυστικό για πολλούς, πλάνο της. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Η Σίτι ακολούθησε με δύο σερί κατακτήσεις, για μένα, ως η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Πέρσι, η Λίβερπουλ ξεπέρασε τον εαυτό της (κορόιδεψε και την στατιστική) και όμως δεν το πήρε το πρωτάθλημα.
Θα μπορούσε να το είχε πάρει, αν η Σίτι είχε κάνει μισή γκέλα (που δε την έκανε) ή αν ο Κομπανί δεν είχε σκοράρει το δεύτερο «γκολ της ζωής του» απέναντι στη Λέστερ, μιας και το πρώτο ήταν εκείνο απέναντι στη Γιουνάιτεντ το ’12, πριν το ματς με την ΚΠΡ, και όλοι να μιλούσαν, από πέρσι, για τη μυθική Λίβερπουλ που πήρε το πρωτάθλημα με 97 βαθμούς την ίδια χρονιά που πήρε και το Τσάμπιονς Λιγκ. Κι όμως ήταν χειρότερη απ’ τη Σίτι και δεν τα κατάφερε. Χειρότερη ήταν και φέτος, βάσει των xStats, κι όμως τα κατάφερε μένοντας -παράλληλα- στην ιστορία, για πολλούς, ως η κορυφαία ομάδα για το 2020. Με τα δίκια τους, αν έχουν μικρό όγκο των αγώνων της και ελάχιστο της Σίτι. Σήμερα το βράδυ ο Χέντερσον θα σηκώσει το τρόπαιο ψηλά στον ουρανό της πόλης και για την ομάδα του 2009, και γι’ αυτήν του 2014, όπως και για την περσινή. Και για τις τρεις οι περισσότεροι φίλοι της Λίβερπουλ κλάψαμε από λύπη. Σήμερα το βράδυ μπορούμε να το κάνουμε -επιτέλους- και από χαρά. Κι αυτό έχει και τη μεγαλύτερη σημασία στην τελική. Το θέαμα και η χαρά μέσω του παιχνιδιού. Άλλωστε οι αριθμοί, όσο και αν μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα το παιχνίδι, δείχνοντάς μας ποιος είναι εξαιρετικός (ακόμα και καλύτερος) μέσα από το διάβασμά τους, η μπάλα θα μπαίνει στα δίχτυα πάντα από κάποιο πόδι, κάποιο κεφάλι, και -στην χειρότερη- μετά από κάποιο σπάνιο λάθος και ένα blooper, ακόμα και του κορυφαίου αμυντικού.
