Το Ακυρωθέν Κλάσικο της Προηγούμενης Πανδημίας και το Βιντεοπαιχνίδι
Πριν από λίγο καιρό βγήκε στην κυκλοφορία το νέο ΦΙΦΑ στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Κίλιαν Μ’παπέ. Ο επιθετικός της ΠΣΖ είναι το νέο πρόσωπο-βιτρίνα του γνωστού βιντεοπαιχνιδιού που με την εξέλιξη της τεχνολογίας μοιάζει περισσότερο πια με προσομοίωση, παρά με αθλητικού περιεχομένου παιχνίδι. Παράλληλα, στην εποχή του κορωνοϊού, τα κανονικά ματς γίνονται χωρίς θεατές (ή με ελάχιστους όπου το επιτρέπουν πια οι συνθήκες), με 5 αλλαγές και με τηλεοπτική μετάδοση σταθερά. Ευτυχώς που τα γραφικά στα βιντεοπαιχνίδια δεν έχουν φτάσει ακόμα σε τέτοια επίπεδα πιστότητας στην αναπαραγωγή της πραγματικότητας και μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση.
Ένα γρήγορο φλας μπακ στο 1918. Ο κόσμος ακόμα βρίσκεται εν μέσω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που ακόμα δεν έχει τελειώσει. Εκείνη την άνοιξη ξεκινάει μια επιδημία που αργότερα πήρε παγκόσμιες διαστάσεις από έναν ιό που ονομάστηκε «ισπανική γρίπη». Στην Ισπανία υπάρχει ένα αστείο που λέει ότι «την ονόμασαν έτσι διότι ήταν κοντή και ξινή» (Σημείωση: αναφέρεται σε όλους τους Ισπανούς το αστείο και όχι μόνο στις Ισπανίδες, πράγμα που βλέπουμε ακόμα και σήμερα από τις εθνικές ομάδες της χώρας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ κυρίως). Ακόμα δεν υπάρχει πρωτάθλημα Ισπανίας, καθώς αυτό θεσπίστηκε πρώτη φορά για την περίοδο 1928/29. Η μόνη επίσημη διοργάνωση ήταν το κύπελλο Ισπανίας.
Το Μάη του 1918 είχαν προγραμματιστεί δυο φιλικά μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης (οκ, ακόμα δεν έχει πάρει την άδεια να βάλει το στέμμα στο σήμα, κάτι που έγινε το 1920 και λέγεται σκέτο Μαδρίτη, αλλά για να γίνει κατανοητή η ιστορία θα τη λέμε Ρεάλ από τώρα) και Μπαρσελόνα στη Μαδρίτη. Στις 17 Μαΐου παίχτηκε το πρώτο ματς με νίκη της Μπαρσελόνα 1-2 (Σαντιάγο Μπερναμπέου, Ζουζέπ Ζουλιά και Βινσένς Μαρτίνες οι σκόρερ). Το δεύτερο ήταν να γίνει στις 19 στις 5 το απόγευμα, όμως στις 10 το πρωί εκείνης της μέρας οι γιατροί της Μπάρσα στο ξενοδοχείο έδωσαν απαγορευτικό. Ο ίδιος ο Γκάμπερ ταξιδεύει στη Μαδρίτη και παρουσιάζει το ιατρικό ανακοινωθέν στη μαδριλένικη διοίκηση: «Οκτώ παίχτες της ομάδος, οι Μπάου, Βινιάλς, Μαρτίνες, Ζουλιά, Αλκάντρα, Σάντσο, Ροβίρα και Κόστα, υποφέρουν από γριπώδη πυρετό και θωρακικούς πόνους. Το γεγονός αυτό δεν τους επιτρέπει να συμμετάσχουν στο παιχνίδι».
Μπερναμπέου και Μαρτίνες
Οι διοικούντες της Μαδρίτης δεν πείστηκαν από το ιατρικό ανακοινωθέν και πήγαν στο ξενοδοχείο που διέμενε η Μπαρσελόνα για να το διαπιστώσουν. Μετά την αυτοψία, έψαξαν άμεσα αντίπαλο για ν’ αντικαταστήσει την Μπαρσελόνα στο φιλικό και βρήκαν τη Ρεάλ Ουνιόν δε Ιρούα. Καθότι οι σχέσεις των δύο μεγάλων συλλόγων της χώρας εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά καλές, καθώς βρισκόμαστε στην προ-κλάσικο εποχή, ο τύπος της εποχής δεν είδε με καλό ματί αυτήν την κίνηση. Η κριτική ήταν τόσο αρνητική που η διοίκηση της Μαδρίτης αναγκάστηκε να εκδώσει ανακοίνωση που έγραφε: «Η επίσκεψη έγινε αποκλειστικά για λόγους συμπαράστασης και όχι ώστε να διεξαχθεί έρευνα». Από την άλλη ο καταλανικός τύπος το έριξε στη θεωρία συννομωσίας: «Μα τι σύμπτωση!» έγραψε η Λιμπεράλ και συμπλήρωσε «Αυτό το άτιμο μαδριλένικο κλίμα που μας στέρησε ένα νέο θρίαμβο».
Εκείνη τη χρονιά η Ισπανία με 20 εκατομμύρια πληθυσμό έφτασε να έχει 8 εκατομμύρια πάσχοντες από την ισπανική γρίπη, με 300 χιλιάδες θανάτους. Η Μπαρσελόνα ήταν από τους συλλόγους που επλήγησαν περισσότερο και ακύρωσε αρκετά από τα παιχνίδια της μέσα στη χρονιά. Παρόλ’ αυτά, έφτασε στον τελικό του κυπέλλου του 1918/19, τον οποίο έχασε 5-2 από την Αρένας Κλουμπ δε Γκέτσο (Βάσκοι είναι αυτοί). Αντίθετα η Μαδρίτη δεν προχώρησε, αλλά δεν είχε τόσο μεγάλο πρόβλημα με τους παίχτες της. Το 1918 η Μαδρίτη ήταν επίκεντρο της πανδημίας και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου του Οκτώβρη του 1918 συμμετείχαν μόλις 60 αθλητές. Η εφημερίδα Μαδρίδ-Σπορτ (σήμερα τη λένε Μάρκα) είχε βγάλει ένα πόστερ που έγραφε «Η γρίπη θα τελειώσει το ποδόσφαιρο».
Εκατό χρόνια μετά, σε ένα ποδόσφαιρο που είναι σόου μπιζ, σε μιαν άλλη πανδημία είμαστε σε μια κατάσταση που τα παιχνίδια είναι αποκλειστικά τηλεοπτικό προϊόν. Ο μόνος λόγος που παίζονται είναι διότι η οικονομία γύρω από τον επαγγελματικό αθλητισμό είναι τέτοια που απλώς δε γίνεται να ακυρωθούν οι διοργανώσεις. Τα τηλεοπτικά συμβόλαια, οι μισθοί των αθλητών, οι χορηγοί, οι διαφημίσεις και τα παραλοιπόμενα όπως το βιντεοπαιχνίδι της εισαγωγής απαγορεύουν την οποιαδήποτητε σκέψη οριστικού παγώματος. Και φυσικά για όλους εμάς που αγαπάμε το άθλημα είναι πολύ ωραίο να μπορούμε να βλέπουμε ματσάκια όσο είμαστε κλεισμένοι. Αλλά να έχουμε συναίσθηση ότι αυτή η δυτοπία δεν είναι το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε. Χωρίς τον κόσμο είναι απλώς άλλο ένα τηλεοπτικό προϊόν, ένα θέαμα για παθητικούς δέκτες, που πια ακροβατεί στα όρια της μυθοπλασίας.
*Η κεντρική φωτογραφία είναι από μεταγενέστερο clasico.
