Η ποδοσφαιρική αισθητική του μέτριου και η Τότεναμ του Ζοσέ
Η Τότεναμ επικράτησε της Μάντσεστερ Σίτι με 2-0 στο μεγάλο παιχνίδι της 9ης αγωνιστικής της Πρέμιερ Λιγκ, χωρίς να είναι καλύτερη, στηριζόμενη σε ένα άκρως αμυντικό πλάνο, βγαλμένο μέσα από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές φαντασιώσεις του προπονητή της Ζοσέ Μουρίνιο. Αν συνυπολογίσουμε και ποιος καθόταν απέναντι από τον Πορτογάλο, στον πάγκο των «πολιτών», φυσικά και μιλάω για τον Πεπ Γκουαρδιόλα, τότε μπορούμε να μιλάμε, και το δηλώνω με πάσα ειλικρίνεια αυτό, όχι για μια απλή φαντασίωση μα για πραγματική, και συγγνώμη για τον όρο, ποδοσφαιρική ονείρωξη. Η Σίτι είχε την μπάλα και την κατοχή, η Σίτι προσπαθούσε -και το κατάφερνε σε γενικές γραμμές- να παράξει ποδόσφαιρο, η Σίτι δέχτηκε δύο αντεπιθέσεις, και μάζεψε τη μπάλα δύο φορές από τα δίχτυα της. Της έχει συμβεί κι άλλες φορές, θα μου πείτε, και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να βρει τρόπο να το λύσει ο Καταλανός προπονητής, το βλέπουμε να συμβαίνει άλλωστε για πολλά σερί χρόνια και -εγώ προσωπικά- δεν έχω απάντηση γι’ αυτό. Ο λόγος όμως αυτού εδώ του κειμένου δεν είναι η Σίτι μα η Τότεναμ του Ζοσέ. Η νέα Τότεναμ του Ζοσέ για την ακρίβεια, και για του μπορεί να φτάσει σε μια ιδιαίτερη σεζόν όπως περιμέναμε ότι θα είναι η φετινή.
Απ’ την άλλη, ξεκίνησαν ήδη να βγαίνουν στην επιφάνεια, και καλά κάνουν γι’ αυτό όσο και αν είναι νωρίς, οι υποστηρικτές του Πορτογάλου: «Ορίστε εμείς τα λέγαμε, δεν έφταιγε αυτός για το χάλι της Γιουνάιτεντ» ο ένας. «Το ποδόσφαιρο του Ζοσέ δεν είναι ξεπερασμένο, ορίστε λειτουργεί μια χαρά φέτος στην Τότεναμ και η ομάδα είναι πρώτη» ο άλλος. «Ζοσέ συνέχισε να τους γλεντάς» ο τρίτος και πιο φανατικός της παρέας. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε αυτές τις σκέψεις παρά μόνο, εν εξάλλω, ως άλλος Κωνσταντέν στους Απαράδεκτους, και να πω «Δεν είναι τώρα να μιλάμε για την αισθητική του μέτριου». Γιατί, και συγγνώμη κιόλας, αλλά εδώ μιλάμε για αυτή την αισθητική. Θα μπορούσα να μιλήσω για τον Γερμανό φιλόσοφο Αλεξάντερ Γκότλιμπ Μπαουμγκάρτεν και τις ιδέες του πάνω στο θέμα αλλά οι σκέψεις μου δεν θα πιάσουν τόπο, έτσι θα μιλήσω για ποδόσφαιρο, και μόνο. Κατ’ αρχάς κάτι που λέει πολλά για τη φετινή Τότεναμ και κατ’ επέκταση για το φετινό πρωτάθλημα. Η Τότεναμ στα πρώτα 9 παιχνίδια της ήταν χειρότερη σε xStats μόνο σε δύο. Αυτό της πρώτης αγωνιστικής με την Έβερτον, όταν και η ομάδα του Ανσελότι έφυγε με το διπλό από το Λονδίνο με 0-1 με τα xGoals να είναι 0.87-1.27 (εντάξει μικρή η διαφορά), και αυτό με τη Σίτι στη νίκη με 2-0, με τα xGoals να είναι 0.76-1.66. Απ’ την άλλη η ομάδα του Μουρίνιο έχει ρίξει 6 στη Γιουνάιτεντ, στην έδρα της, 5 στη Σαουθαμπτον στη δική της έδρα και είδε να ισοφαρίζεται σε 3-3 από τη Γουέστ Χαμ, στο δικό της γήπεδο, στα τελευταία λεπτά από 3-0. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η Τότεναμ βρίσκεται στην κορυφή και πραγματικά αξίζει να βρίσκεται εκεί. «Γιατί λοιπόν μας πρήζεις ρε φίλε» θα ρωτήσετε κάποιοι και δίκιο θα έχετε.
Η περσινή Τότεναμ τερμάτισε στο -40 από την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ. Γιατί συνέβη αυτό; Μα για τον απλό λόγο πως το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο δεν μπορεί να ακολουθήσει σε μια τρελή κούρσα πρωταθλητισμού ομάδες όπως η περσινή Λίβερπουλ και η προπέρσινη Σίτι, όσο και αν το ρόστερ της διαθέτει εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Φέτος χαιρόμαστε πολλούς από δαύτους. Η φετινή σεζόν, με όλες τις ιδιαιτερότητες που έχει λόγω covid, του ρυθμού που δεν πρόκειται να βρει, σε μεγάλη διάρκεια καμία ομάδα, της μέτριας -έως κακής- προετοιμασίας που έγινε (ή δεν έγινε) και που έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε και ένα σωρό μυϊκούς τραυματισμούς, δεν γίνεται να κριθεί -σε καμία χώρα- στους +90 βαθμούς, μα ακόμα και 20 ολόκληρους βαθμούς κάτω. Φυσικά και κάτι τέτοιο ευνοεί ομάδες όπως είναι η φετινή Τότεναμ για να μπορέσουν να το διεκδικήσουν απέναντι σε ομάδες που δεν γίνεται να πιάσουν τα δικά τους υψηλά στάνταρ όπως είναι η Σίτι και η Λίβερπουλ ακόμα και αν παίζουν αυτό το μη ελκυστικό ποδόσφαιρο του Ζοσέ. Αν θυμηθούμε τον ρυθμό από το 60′ και μετά στο πρόσφατο παιχνίδι Σίτι-Λίβερπουλ μπορούμε να καταλάβουμε πως -και πόσο- αυτός ο ρυθμός θα επηρεάσει ολόκληρο το πρωτάθλημα. Αν οι δύο αυτές κορυφαίες ομάδες δυσκολεύονται τόσο να έχουν σταθερό ρυθμό, καταλαβαίνουμε τι πρόκειται να γίνει με όλες τις άλλες. Το τέμπο θα πέσει, οι ομάδες θα πάνε σε πιο αμυντικό στυλ και κάπως έτσι θα χάνονται αρκετοί βαθμοί. Αυτό φυσικά και ευνοεί ομάδες όπως η Τότεναμ, για παράδειγμα, που αν και παρουσιάζει ένα μη ελκυστικό στυλ μπορεί να παραμείνει ζωντανή μέχρι το τέλος, κάτι που θα έδινε και ένα νέο χρώμα στο πρωτάθλημα.
Μπορεί η φετινή Τότεναμ να πάρει το πρωτάθλημα στηριζόμενη σε αυτό το στυλ ποδοσφαίρου που αρκετοί ποδοσφαιρόφιλοι δεν θέλουμε να έχουμε καμία επαφή μαζί του; Εννοείται πως ναι. Αν γίνει αυτό θα έχει επιστρέψει το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο και πάλι στο προσκήνιο; Εννοείται πως όχι, μιας και μιλάμε για μια ιδιαίτερη σεζόν. Αν τον ερχόμενο Μάιο η Τότεναμ πανηγυρίζει το πρωτάθλημα θα είναι μια σπουδαία στιγμή και ο Πορτογάλος θα έχει παίξει τεράστιο ρόλο σε αυτό. Αν όμως επιστρέψουμε μετά στην «κανονικότητα» που είχαμε μάθει τα τελευταία χρόνια, τότε να είστε σίγουροι πως το δικό του ποδόσφαιρο, αν δεν εξελιχθεί, θα συνεχίσει να είναι βαρετό και ξεπερασμένο και πως η δική του ομάδα θα τερματίζει και πάλι στο -30 από τον πρωταθλητή.
9 σχόλια σχετικά με το “Η ποδοσφαιρική αισθητική του μέτριου και η Τότεναμ του Ζοσέ”
0.87-1.27. Φιλε, 0.5 διαφορά είναι το όριο της νικης με 1 γκολ, δεν είναι και τόσο μικρό το 0.4 (40%). Ψάξε το λίγο
Είναι αστείο να πούμε ότι η περσινή Τότεναμ ήταν δική του ομάδα οπότε ότι “θα τερματίζει – 30 βαθμούς από τον πρωταθλητή.
Επίσης το ότι παίζει αμυντικά με την Σίτι ή τη Λίβερπουλ μπορεί εσύ να το λες μετριότητα η άλλη άποψη το αποκαλεί ρεαλισμό. Αυτή η πεποίθηση ότι κόντρα σε ένα καλύτερο και ακριβότερο σύνολο θα πρέπει να παίξεις όπως κόντρα σε ένα χειρότερο από εσένα δεν έχει λογική και έχει αποδειχθεί πολλές φορές. Η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα δεν είναι ντροπή, αλλά αρετή. Αντίθετα το να σου λείπει προσαρμογή έχει ως αποτέλεσμα πχ να παίζεις με τη Ρεαλ ή με την Μπαρτσελόνα με ένα αμυντικό χαφ και να χάνεις πανηγυρικά όπως έκανε ο Πεπ όταν ήταν στην Μπάγερν.
Τέλος το αν θα πάρει πρωτάθλημα με την Τότεναμ ο Μουρίνιο, υπάρχουν πιο σημαντικά εμπόδια κυρίως το ότι σαν οργανισμός δεν έχει το know how. Αλλιώς θα το είχε πάρει με τον Πορσετίνιο που για μια διετία τουλάχιστον έπαιζε μπαλάρα.
Η Τσέλσι του Μουρίνιο το 2004-2005 με 29-8-1 και 95 βαθμούς στο +12 απο τη Δευτερη Άρσεναλ που προερχόταν απο τη διάσιμη Golden σεζόν, νομίζω αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα οτι μια χαρά συνέχεια μπορούν να έχουν οι ομάδες του Special One (29 ματς αήττητο σερί). Δε νομίζω ότι άλλαξε πια τόσο πολύ το ποδόσφαιρο που το 2005 αποτελεί μακρινή ανάμνηση ώστε να θεωρείται ξεπερασμένο ή βαρετό(2η καλύτερη επίθεση και μακράν η καλύτερη άμυνα 15 γκολ παθητικό). Οπότε όταν επανέλθει με το καλό η κανονικότητα ας μην είναι ο πρώτος που θα ξεγράψετε ο Ζοσε.
Καλογραμμένο άρθρο. Λέει αυτά που θέλει να πει χωρίς “σάλτσες”. Από εκεί και πέρα, όπως γράφει ο συντάκτης, είναι νωρίς ακόμα για να πούμε τι θα γίνει. 2-3 παρατηρήσεις έχω να κάνω για μερικές θέσεις του αρθρογράφου.
«Η περσινή Τότεναμ τερμάτισε στο -40 από την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ. Γιατί συνέβη αυτό; Μα για τον απλό λόγο πως το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο δεν μπορεί να ακολουθήσει σε μια τρελή κούρσα πρωταθλητισμού ομάδες όπως η περσινή Λίβερπουλ και η προπέρσινη Σίτι».
Παρατήρηση : Ο Μουρίνιο ανέλαβε μια ήδη καταρρακωμένη Τότεναμ που ήταν χαμηλά στη βαθμολογία. Ήταν ήδη αργά για οποιαδήποτε αξίωση για τίτλο. Ακόμα και από την αρχή να είχε αναλάβει, Λίβερπουλ και Σίτι έπαιζαν μόνες τους, ειδικά η Λίβερπουλ πέρυσι. Παρ’ όλα αυτά, ο πρώτος διδάξας είναι ο Μουρίνιο, με τη Ρεάλ των αστραπιαίων αντεπιθέσεων και των ρεκόρ (συγκομιδή βαθμών και γκολ) που “έσπασε” την κυριαρχία της καλύτερης Μπαρτσελόνα όλων των εποχών. Έχουν περάσει χρόνια από τότε, αλλά φαίνεται ότι ο Μουρίνιο αναβαθμίζει αυτό το σύστημα και μαζί αναβαθμίζονται και οι παίκτες της Τότεναμ στα όσα προσφέρουν στο γήπεδο (βλέπε Κέιν).
«Η φετινή σεζόν, με όλες τις ιδιαιτερότητες που έχει λόγω covid, του ρυθμού που δεν πρόκειται να βρει, σε μεγάλη διάρκεια καμία ομάδα, της μέτριας -έως κακής- προετοιμασίας που έγινε (ή δεν έγινε) και που έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε και ένα σωρό μυϊκούς τραυματισμούς, δεν γίνεται να κριθεί -σε καμία χώρα- στους +90 βαθμούς, μα ακόμα και 20 ολόκληρους βαθμούς κάτω. Φυσικά και κάτι τέτοιο ευνοεί ομάδες όπως είναι η φετινή Τότεναμ για να μπορέσουν να το διεκδικήσουν απέναντι σε ομάδες που δεν γίνεται να πιάσουν τα δικά τους υψηλά στάνταρ όπως είναι η Σίτι και η Λίβερπουλ ακόμα και αν παίζουν αυτό το μη ελκυστικό ποδόσφαιρο του Ζοσέ».
Παρατήρηση: 100% ορθή η παρατήρηση για την πανδημία και του “κοψίματος” του ρυθμού όλων των ομάδων, ειδικά αυτών που κάνουν πρωταθλητισμό. Όμως, ο κορωνοϊός επηρεάζει όλες τις ομάδες. Πρέπει και η Τότεναμ να μπαίνει στην εξίσωση. Όλο το σωματείο της Τότεναμ επηρεάστηκε από την κατάσταση αυτή, οι παίκτες θέλουν τον κόσμο στα γήπεδα. Ίσως και να βοηθούσε την ομάδα να μην γκελ’αρει στα εντός έδρας παιχνίδια. Το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο δεν ξέρω αν θα ήταν ελκυστικότερο χωρίς κορωνοϊό, σίγουρα όμως ο Πορτογάλος θα είχε περισσότερη άνεση να προσθέσει παραπάνω στοιχεία σε όσα κάνει η ομάδα στο γήπεδο, επιθετικά και αμυντικά. Ο προπονητής της Τότεναμ ίσως έχει τον τρόπο να αντισταθμίσει τις αρνητικές επιπτώσεις της κατάστασης στην ψυχολογία των παικτών και να τους πορώσει να τα δίνουν όλα στο γήπεδο και να παλέψουν για διακρίσεις. Και εκεί ίσως τα “σπιρούνια” πλεονεκτούν έναντι των υπολοίπων. Χωρίς να υποστηρίζω ότι θα πάρει το πρωτάθλημα ή θα είναι από τους βασικούς διεκδικητές μέχρι το τέλος. Έχει πολύ δρόμο ακόμα ο μαραθώνιος της Premier League…
Λίβερπουλ και Σίτι “παίζουν” χωρίς αντίπαλο στο πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια. Έχουν τους καλύτερους παίκτες και πολλά λεφτά διαθέσιμα για μεταγραφές. Αλήθεια το ποδόσφαιρο του Πεπ δεν είναι ξεπερασμένο και στάσιμο; Πάσα-πάσα-πασα-πάσα και μάντεψε ξανά πάσα μέχρι να βρούμε γκολ. ΟΥΑΟΥ. Η μαγεία κρύβεται στο απλό. Πάρε δύο αντεπιθέσεις, δύο γκολ και φιλάκια. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο Ζοζέ επέστρεψε. Και μακάρι να πάρει το πρωτάθλημα με την Τότεναμ. Κλείνοντας ακόμα και να τερματίζει 50 βαθμούς από την Λίβερπουλ έχει σημασία; Εξήγησα ουι οι άλλες δύο δεν πιάνονται. Αν είναι έτσι Άρσεναλ-Τσέλσι-Γιουνάιτεντ είναι καταδικασμένες να βρίσκονται 70 βαθμούς μακριά από την κορυφή. Αστεία πράγματα.
Αυτό που κάποιος θα δει μια ομάδα να πηγαίνει καλα, η Τότεναμ στην συγκεκριμένη περίπτωση, και να αρθρογραφεί για αυτή λες και την παρακολουθεί 10-15 χρόνια σε καθημερινή βάση, όχι μόνο στα παιχνίδια της, είναι απλά τραγικό. Ο άνθρωπος εν το μεταξύ αναφέρει ματς που έβαλε και 6 και 5 και 7 γκολ φέτος και επειδή έπαιξε όπως έπρεπε να παίξει με τη Σίτυ μιλάει για το αντιποδοσφαιρικο στυλ του Μουρίνιο. Που μέχρι πέρυσι ίσχυε, αλλά μιλάμε για μια ομάδα που μετά το ματς με την Έβερτον, έχει ευκαιρίες, πιέζει σε όλο το γήπεδο ( με τους κατάλληλους παίχτες, γιατί αν συνεχίσουν κάποιοι σαν τον Dele να παίζουν έτσι στον νέο τους ρόλο πλέον, δεν θα έχουν θέση στην ομάδα), και που προφανώς θα έχει ματς με κάτι σάπιες ομάδες σαν την West Bromwich, που θα φτύσει αίμα, στην κυριολεξία, για να πάρει τη νίκη γιατί έτσι θα παίξουν για 1-2 σεζόν μέχρι να ξαναβρεθούν στην Τσάμπιονσιπ. Έχει πάει τον Κέιν και τον Σον σε άλλο επίπεδο, με επαγγελματισμό επανέφερε τον Ντομπελε και θα επαναφέρει και τον Λο Σελσο, αλλά θα πω επίσης ότι επειδή είναι αυτός που είναι με πράξεις (πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά, κύπελλα κτλ.) στηρίχθηκε οικονομικά μέσα σε ένα χρόνο, όσο στήριξε ο Λεβι τον Ποκετινο σε 5μιση. Όταν έδιωξαν τον Ποκε πέρυσι σχεδόν πριν ένα χρόνο, το 95% του κόσμου ξενέρωσε, πόσο μάλλον στο άκουσμα του Μουρίνιο, όταν ξέραμε ότι από ένα όμορφο ποδόσφαιρο που απλά έλειπαν πινελιές τα τελευταία 2 χρόνια για να πάρει τρόπαιο, και έφταιγε και η τσιγκουνιά του Λεβι, θα περνούσαμε σε ένα στυλ παιχνιδιού, που το μόνο που θα σε νοιάζει είναι να κερδίσεις με 1 γκολ και μετά πίσω. Και όντως έτσι έγινε πέρυσι. Όμως βλέποντας τον Μουρίνιο στο All or Nothing, έβλεπες έναν προπονητή που θέλησε να αλλάξει πολλά κόμπλεξ του και να αρχίσει να ξαναπαίζει ποδόσφαιρο, και αυτός αλλά και οι παίχτες που μετά το χαμό του Ευρωπαϊκού ένα χρόνο πριν, δεν επανήλθαν ποτέ. Και ήταν και η πρώτη χρονιά που είχε τόσους τραυματισμούς που με το ζόρι κατέβαζε 11αδα. Έχουν γραφτεί από την Παρασκευή και μετά 5 διαφορετικά άρθρα για την Τότεναμ, και στο κάθε ένα θα διαβάσεις διάφορες ασάφειες και χαζομάρες, γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζετε την ομάδα, τι να κάνουμε δεν είναι Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Λίβερπουλ, που ασχολείστε από μικροί για να έχετε από κάθε μέρα να μαθαίνετε από κάτι καινούργιο. Αν θες να κάνεις ένα σοβαρό άρθρο, ψάξε, δες , μελέτησε την ομάδα, και μετά εμφάνισε το άρθρο σου. Μην ανοίγεις τον livescore, κοιτάς το ιστορικό και γράφεις ένα κάρο εξυπνάδες, γιατί μπορεί στην πλειοψηφία που σε διαβάζει να έχεις αντίκτυπο, αλλά σε μας που ασχολούμαστε με τις ομάδες μας όλη μέρα, διαβάζοντας άρθρα και απόψεις από σοβαρούς ρεπόρτερ, και της ίδιας της ομάδας, γίνεσαι ρόμπα.
Πλακώσαν κατευθείαν τα fanboys του Murinho. Απίστευτο. Συγχαρήτηρια άνρθωπέ μου για το άρθρο.
Σχολιάζει ο ένας λέγοντας για το πάσα-πάσα-πάσα του Πεπ, σχολιάζει ο άλλος για το πόσο ο αρθρογράφος δεν παρακολουθεί ματς. Δηλαδή ο Πεπ παίζει στη Σίτυ σήμερα το τίκι-τάκα της Μπάρτσα? Και ο Μουρίνιο έχει “ενσωματώσει νέα στοιχεία” στο παιχνίδια του? Συγχαρητήρια για την ικανότητά σας να προσλαμβάνετε από την πραγματικότητα ο,τι σας βολεύει.
Μπορεί (για άλλους λόγους) να μην μου αρέσει το gameplay του Πεπ, μην τρελαθούμε όμως ότι ο Μουρίνιο προσφέρει τίποτα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, πέρα από ίντριγκες, καυγάδες, πυχαίους τίτλους σε ειδήσεις και σχόλια σε sport24 και sombrero από ποδοσφαιρόφιλους. Άλλο το ότι εμπνέει τον ποδοσφαιριστή του, ας το δεχτούμε, και άλλο το ότι προσφέρει στο παραμικρό κάτι διαφορετικό η μπάλα που παίζει η ομάδα του.
Απόδειξη; Με οποιαδήποτε ομάδα παίξει κλειστά, όπως συνηθίζει ο ίδιος με τις μεγάλες, κατά κανόνα θα βραχυκυκλώσει. Κι αυτό γιατί σε κλειστές άμυνες φαίνεται η τακτική και η καινοτομία του προπονητή, να ανοίξει την άμυνα.
Σας ευχαριστώ για μία ακόμη φορά για τα μηνύματά σας και για τις παρατηρήσεις που μπήκατε στον κόπο να κάνετε πάνω στο κείμενο, ακόμα και για αυτές που δεν έγιναν και με τόσο κόσμιο τρόπο. Καλά να είμαστε να συμφωνούμε και να διαφωνούμε 🙂
Η συνέχεια του πρωταθλήματος και η επόμενη σεζόν, αν φυσικά έχουμε επιστρέψει στην «κανονικότητα» σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας, σε αυτά τα «επίπεδα» θα βρίσκουν χώρο -και μεγάλο μάλιστα- πάντα οι ποδοσφαιρικές μας συζητήσεις, θα μας δείξουν αν το κείμενο που διαβάσατε, και έγραψα, ήταν εύστοχο ή όχι. Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε και τη φετινή σεζόν.
Η γνώμη μου για το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο είναι γνωστή εδώ και χρόνια και έχω γράψει αρκετά κειμενάκια εδώ μέσα, όποιος θέλει μπορεί να ψάξει και να τα βρει. Απ’ την άλλη, στο κείμενο γράφω πως η φετινή Τότεναμ αξίζει να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται (ίσως μάλιστα άξιζε να βρίσκεται και λίγο παραπάνω).
Αυτά τα λίγα, και ευχαριστώ και πάλι.
Στο -40 σταματησα να εκτιμώ αυτό που διαβάζω. Μάλλον τελικά σέβεστε παρα πολύ τον Μουρίνιο για να έχετε παραπονο ότι δεν μπόρεσε να κοντραρει καλοδουλεμενες ομάδες που χτίστηκαν σεζόν με την σεζόν.
Στα υπόλοιπα: το ότι καμία ομάδα δν έχει Ρυθμό έχει τραυματισμούς έκανε χαλιά προετοιμασία ισχύει και για την Τότεναμ .Το ότι δν την περιλαμβάνετε σ αυτήν την εξίσωση σημαίνει παλι ότι σέβεστε ακραία την ψυχολογικη προετοιμασία που κανει ο μου στους παίκτες του και τον ξεχωρίζει.
Το πώς έπαιξε με την Σίτυ: εξαιρετικές άμυνες κλειστοί διάδρομοι -αναγκασε τη Σίτυ σε άσκοπες σέντρες – εκπληκτικες αντεπιθέσεις , φοβερή χρήση για άλλη μια φορά του κεην στο 6 8 10. Ενεπνεε όλη η ομάδα μια σιγουριά -αποτελεσματικοτητα σε κάθε κατεβασιά. Το ποσό θεαματικό ή ξεπερασμένο είναι ένα στυλ παιχνιδιού κρίνεται αντικειμενικά από τους τίτλους και υποκειμενικά από τα γούστα του καθενός . Σ ένα σοβαρό άρθρο δν θα έμπαινε καν σαν επιχείρημα