Οι Εκλογές στο Ποδόσφαιρο τα Χρόνια του Φράνκο

Η περίοδος της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία είχε επηρεάσει το ποδόσφαιρο της χώρας σε πολλά επίπεδα. Ένα από αυτά στα οποία έχει αφιερωθεί λιγότερη έρευνα είναι αυτό της εκλογής των διοικήσεων των ποδοσφαιρικών συλλόγων. Ενώ έχει χυθεί αρκετό μελάνι για το αγωνιστικό μέρος αυτής της επιρροής, το διοικητικό έχει μείνει αρκετά ανεξερεύνητο. Σε μια πρόσφατη έρευνα που έκανε ο Τσάβι Λούκε, δημοσιογράφος και συγγραφέας της Καταλωνίας, παρουσίασε μια περίεργη ιστορία με ένα παραθυράκι ενός νόμου-πείραμα του φρανκισμού του 1952, που επέτρεψε εκλογές στους συλλόγους της Ισπανίας για μια και μοναδική φορά πριν την πτώση της δικτατορίας.

Τον Απρίλιο του 1952 η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ισπανίας βγάζει ένα διάταγμα που υποχρεώνει όλους τους συλλόγους να ανανεώσουν τις διοικήσεις τους, το αργότερο ως τις 30 Ιουνίου του ίδιου έτους. Προς έκπληξη όλων, το διάταγμα αναφέρει ότι «Στη διαδικασία επιλογής προέδρου μπορούν να ψηφίσουν τα μέλη των συλλόγων που έχουν τουλάχιστον δύο έτη παλαιότητας ενώ αποκλείονται τα ανήλικα και θηλυκά μέλη». Και μόνο ότι δινόταν η δυνατότητα ψηφοφορίας εν μέσω δικτατορίας ήταν μεγάλη έκπληξη. Φυσικά οι εκλογές δεν ήταν ούτε καθολικές, καθώς αποκλείονταν ξεκάθαρα οι γυναίκες και τα νέα μέλη, ούτε και αδιάβλητες. Διότι πέρα από αυτά που έγραφε το διάταγμα, δεν αναιρούταν από πουθενά η εξουσία της Ομοσπονδίας πάνω στην έγκριση των  υποψηφίων αλλά και των διοικήσεων γενικά. Καθώς, εντάξει, δώσαμε δικαίωμα ψήφου αλλά μην εκλεγεί τώρα και κανένας αντικαθεστωτικός!

Η αυτού μεγαλειότης Σαντιάγο Μπερναμπέου.

Από τους 16 συλλόγους που ήταν στην Πριμέρα τότε, στους 9 δεν υπήρξε ποτέ το ενδεχόμενο εκλογών καθώς παρουσιάστηκε μόνο ένας υποψήφιος, τον οποίο φυσικά ενέκρινε η Ομοσπονδία. Σε 7 άλλους συλλόγους κινήθηκε η διαδικασία εκλογών. Αυτοί ήταν οι: Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπαρσελόνα, Εσπανιόλ, Σεβίλλη, Βαγιαδολίδ και Ράσιγκ Σαντανδέρ. Στη Ρεάλ Μαδρίτης οι εκλογές δεν προχώρησαν τελικά καθώς ο στρατηγός Κάρλος Ντίαθ Βαρέλα αποφάσισε ότι δεν είχε τύχη κόντρα στην απαστράπτουσα προσωπικότητα του Σαντιάγο Μπερναμπέου και απέσυρε την υποψηφιότητά του. Αργότερα τόσο στη Ράσιγκ Σαντανδέρ όσο και στη Βαγιαδολίδ κάποιοι υποψήφιοι κρίθηκαν από την επιτροπή πως ήταν «ενάντια του καθεστώτος» και δεν προχώρησαν οι εκλογές. Σε Ατλέτικο, Σεβίλλη και στους δύο συλλόγους της Βαρκελώνης όμως οι διαδικασίες προχώρησαν κανονικά.

Στην Ατλέτικο γίνονται εκλογές στις 17 Ιουνίου του 1952 όπου ο τότε πρόεδρος Θεσάρεο Γαλίνδεθ χάνει από τον Λουίς Μπενίτεθ δε Λούγο σε μια ψηφοφορία που συμμετείχαν 5.283 μέλη. Στη Σεβίλλη επανεκλέγεται στις 26 Ιουνίου 1952 ο Σάντσεθ Πιθχουάν κόντρα στον Αντόνιο Σάνσεθ σε μια ψηφοφορία μεταξύ συγγενών και φίλων (397 ψήφοι συνολικά). Για τους δυο συλλόγους της Βαρκελώνης τα πράγματα έγιναν πιο ενδιαφέροντα. Στην Εσπανιόλ παρουσιάζονται αρχικά τρεις υποψήφιοι και οι εκλογές είναι να γίνουν στις 14 Ιουνίου. Ο μετέπειτα (1993-1997) πρόεδρος Φρανσέσκ Περελιό αποχωρεί νωρίς από τη διαδικασία και δηλώνει ότι τελικά στηρίζει τον υποψήφιο Φρανθίσκο Σάενθ, τότε πρόεδρο κόντρα στον Λουίς δε Γκαράλτ. Στις 12 Ιουνίου η Καταλανική Ομοσπονδία ακυρώνει τις εκλογές για λόγους που δε δημοσιοποιούνται ποτέ και στις 15 Ιουνίου ο Γκαράλτ εκδίδει ανακοίνωση ότι αποχωρεί από την κούρσα. Έτσι ο Σάενθ παραμένει πρόεδρος πρακτικά χωρίς να γίνει εκλογή.

Ο Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν πριν γίνει γήπεδο.

Η Μπαρσελόνα έχοντας τη μεγαλύτερη βάση μελών και με την ευκαιρία εκλογών στήνει ολόκληρο χάπενιγκ. Οι ενήλικοι άντρες που ήταν πάνω από δυο χρόνια μέλη της ήταν 28.680. Οπότε η διοίκηση τραβάει τα νούμερα στα άκρα και προκηρύσσει εκλογές για τις 14 Νοεμβρίου του 1953. Για να είναι σύννομη η διοίκηση παραιτείται και μπαίνει προσωρινή υπό τον Ερίκ Καρέττο. Η ιστορία ξεκινάει τον Μάη του 1952 που μαζεύονται υπογραφές για να πιάσουν το όριο των 1.434 που χρειάζονταν για να χριστεί κάποιος υποψήφιος. Οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές για το σύλλογο καθώς το ζήτημα των εκλογών είναι αν θα γίνει επέκταση του γηπέδου του Λας Κορτς ή αν θα ανεγερθεί το «Νέο Γήπεδο», στα Καταλανικά Καμπ Νόου. Αρχικά μαζεύονται υπογραφές από τον Καρέττο, υπέρ του Καμπ Νόου και τον Εστέβα Φερρέρ Φάμπρεγα, υπέρ του Λας Κορτς. Στις 20 Μαΐου όμως ο Καρέττο, με τη νομική συμβολή ενός συμβολαιογράφου ονόματι Ραμόν Φάους χρίζει τη διαδικασία συλλογής υπογραφών άκυρη και παραμένει πρόεδρος ως τις εκλογές του επόμενου χρόνου, ως μεταβατική διοίκηση. Οι δύο τάσεις για το γήπεδο βγάζουν αντίστοιχους υποψηφίους, με ένα σχετικό συμβολισμό.

Ο Μιρό-Σανς με τα σχέδια του Καμπ Νόου.

Ο ένας υποψήφιος, ο Μιρό-Σανς, νέος 37 ετών υπέρ του Καμπ Νόου και ο έτερος, Αμάτ Κασαχοάνα, 71 ετών, υπέρ του Λας Κορτς. Και οι δύο περνάνε την έγκριση της επιτροπής φρονημάτων της Ομοσπονδίας. Ο Μιρό-Σανς ήταν συμπαθών του καθεστώτος και ο Κασαχοάνα ήταν αντιπρόεδρος της Μπάρσα κατά τη δικτατορία του Ριβέρα και μέλος της διοίκησης αμέσως μετά τον εμφύλιο. Στην όλη «δημοκρατική» εκλογή των υποψηφίων υπήρχαν διάφορες ομορφιές όπως το ότι ο Κασαχοάνα υποσχόταν δωρεάν πίτσες σε όσους τον ψήφιζαν και μεταφορά με λιμουζίνες προς τα εκλογικά κέντρα. Ο Μιρό-Σανς υποσχόταν θέσεις ανά παρέες στο νέο γήπεδο, πράγμα στο οποίο βοήθησε ο Καρέττο που έδωσε το δικαίωμα η ψήφος να είναι μία ανά κάρτα μέλους, δηλαδή αν κάποιος πήγαινε με πέντε κάρτες διαρκείας, τη δική του και 4 φίλων του, έριχνε 5 ψήφους! Η καταμέτρηση κράτησε ως τις 5 το πρωί της 15ης Νοεμβρίου 1953 με νικητή των Μιρό-Σανς, σε μια διαδικασία που μόνο αδιάβλητη δεν ήταν.

Διανομή πίτσας από τον Κασαχουάνα.

Για πάρα πολλά χρόνια αυτές οι εκλογές της Μπάρσα είχαν περάσει στη σφαίρα του μύθου ως μια πράξη αντίδρασης στο φρανκισμό. Η πρόσφατη ιστορική έρευνα όμως δείχνει ότι η Μπαρσελόνα απλώς τράβηξε στα άκρα ένα παράθυρο που άνοιξε το ίδιο το καθεστώς, για ένα νόμο που αφορούσε όλους τους συλλόγους και συμμορφώθηκε με τις απαιτήσεις του καθεστώτος. Δεν υπήρξε υποψήφιος τύπου Σανιόλ, δηλαδή αντικαθεστωτικός, και η διαδικασία εκλογής είχε πολλά κενά. Από την άλλη η Μπαρσελόνα μόνη της είχε παραπάνω μέλη απ’ ότι όλοι οι άλλοι σύλλογοι της Πριμέρα μαζί και πήγαν και ψήφισαν όλοι όσοι είχαν το δικαίωμα. Το καθεστώς ακύρωσε το νόμο του 1952 τρία χρόνια μετά και έτσι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας δεν υπήρξαν ξανά εκλογές στα αθλητικά σωματεία. Πραγματικά δημοκρατικές εκλογές έγιναν στη Μπαρσελόνα το 1978 και σε όλους τους συλλόγους της Λα Λίγα από το 1977 και μετά.