Η Σίτι, η άμυνά της και οι άλλοι (που δεν μπορούν)

Έχουμε διανύσει το μισό πρωτάθλημα της φετινής Πρέμιερ Λιγκ και όσο κι αν τα συμπεράσματα έχουν αρχίσει να βγαίνουν όχι με τόσο μεγάλη δυσκολία πλέον, σε μια σεζόν εν μέσω πανδημίας με ότι αυτό σημαίνει, μάλλον έφτασε η ώρα να ξανακάνουμε μια κουβέντα. Έχοντας νέα δεδομένα στην άκρη του μυαλού μας. Πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα, στο μυαλό των περισσότερων που ασχολούνται με το Αγγλικό ποδόσφαιρο, υπήρχαν δύο ξεκάθαρα φαβορί που θα πάλευαν, στα ίσα, για την κούπα. Η πρωταθλήτρια Λίβερπουλ, ενισχυμένη σε σχέση με πέρσι, και φυσικά η Μάντσεστερ Σίτι, ενισχυμένη και αυτή. Ως συνήθως εδώ και μια δεκαετία. Στην εξίσωση έμπαινε κατευθείαν το γεγονός πως λόγω της πανδημίας και της ελάχιστης προετοιμασίας που έγινε το καλοκαίρι θα υπήρχαν αρκετοί μυικοί τραυματισμοί παικτών και πως ο πήχης για το πρωτάθλημα θα κατέβαινε κατά πολύ. Ακόμα και 20 ολόκληρους βαθμούς σε σχέση με τις δύο τελευταίες, εξωπραγματικές, σεζόν για τους δύο μονομάχους. Λίβερπουλ και Σίτι. Κάτι που θα έδινε και σε άλλες, χειρότερες ομάδες με βάση τους αριθμούς τους, όπως η Τότεναμ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δηλαδή, να ονειρεύονται την κούπα, να την διεκδικήσουν και -γιατί όχι κιόλας- να την κατακτήσουν. Αμ δε. Ξεγελαστήκαμε; Αν και απολύτως σίγουροι δεν πρέπει να είμαστε για τίποτα, εγώ θα το ρισκάρω και θα πω πως ναι, ξεγελαστήκαμε.

Όπως ήταν λογικό οι περισσότερες ομάδες ξεκίνησαν μουδιασμένα, και περίεργα, χωρίς να μπορούν να βρουν αγωνιστική σταθερότητα. Τα αποτελέσματα άλλωστε μιλούσαν από μόνα τους και οι τραυματισμοί, σοβαροί ή όχι, αποτελούσαν -και αποτελούν- συχνό φαινόμενο στα παιχνίδια. Το Άστον Βίλα – Λίβερπουλ που έληξε 7-2, και το Σίτι – Λέστερ που έληξε 2-5, δικαίωσαν πολλούς ως το πόσο περίεργα θα ήταν τα πράγματα φέτος. «Η σεζόν θα είναι τρελή και κανένας δεν θα μπορέσει να βρει σοβαρό αγωνιστικό ρυθμό» άκουγες από διάφορα χείλη ποδοσφαιρόφιλων και άδικο δεν μπορούσες να ρίξεις σε κανέναν. Φυσικά, και επειδή ήταν ακόμα ανοικτά τα καφενεία της χώρας μας, άκουγες και κλασικές ατάκες όπως «Όλα είναι στημένα, παίζονται εκατομμύρια και πλουτίζουν σε βάρος μας». Λίγο καιρό αργότερα βέβαια ήρθε το δεύτερο λόκνταουν, τα καφενεία έκλεισαν και μαζί με τα λουκέτα που μπήκαν χάθηκαν και αυτές οι γραφικές ατάκες. Ας είναι. Το ποδόσφαιρο, απ’ την άλλη, δεν καταλαβαίνει από πανδημίες και λόκνταουν και συνεχίζει για όλους εμάς που καθόμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας.

Η Λίβερπουλ χωρίς τον Φαν Ντάικ και ένα σωρό ακόμα παίκτες έφτασε να βρίσκεται στο +6 από τον δεύτερο, που ήταν η Τότεναμ, λίγο πριν τις γιορτές. Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να κερδίσει και τα επόμενα, φαινομενικά πάντα, εύκολα παιχνίδια. Με την πεσμένη Γουέστ Μπρομ, την Νιουκάστλ και την Σαουθάμπτον. Να ξεφύγει κι άλλο από τους διώκτες της, που θα έχαναν βαθμούς (ναι – ήμασταν όλοι σίγουροι γι’ αυτό), και να αποδείξει ότι δεν «χαμπαριάζει» ακόμα κι αν λείπει ο κορυφαίος παίκτης και ηγέτης της. Η Λίβερπουλ, όχι απλά δεν κέρδισε κανένα από αυτά τα παιχνίδια αλλά, δεν κατάφερε να σκοράρει σε κανένα από αυτά. Κάτι που συνεχίστηκε και με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (0-0 στο Άνφιλντ) πριν βρει και πάλι αγωνιστικό ρυθμό στο παιχνίδι Κυπέλλου με τη Γιουνάιτεντ. Στην ήττα με 3-2. Ξεσπώντας, πριν λίγες μέρες, στην Τότεναμ με 1-3, βυθίζοντάς τη κι άλλο στη βαθμολογία. Το περίεργο σε όλο αυτό είναι πως, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πριν το παιχνίδι των «κόκκινων» με τη Γουέστ Χαμ, ο Μοχάμεντ Σαλάχ έχει ήδη 13 γκολ και 3 ασίστ σε 19 παιχνίδια με τα xG90 να είναι 0,56, και αν και βρίσκεται πρώτος στη σχετική λίστα, με δεύτερο τον Σον της Τότεναμ που έχει 12 γκολ αλλά 0,40 σε xG90, ο Σαλάχ σε αυτή την κατηγορία, των expected goals per 90 minutes, βρίσκεται μόλις στην 7η θέση της πρώτης δεκάδας. Που είχε τερματίσει πέρυσι σε αυτή την κατηγορία στην πρώτη δεκάδα; Δεύτερος με 0.64 πίσω από τον Ραχίμ Στέρλινγκ που είχε 0.67. Μιλάμε για αστεία διαφορά. Ο Αιγύπτιος παρόλα αυτά ψηφίστηκε παίκτης του μήνα για την ομάδα κάτι που φανερώνει περίτρανα το κακό φεγγάρι που βρέθηκε τον τελευταίο μήνα η Λίβερπουλ κι ας παραμένει αυτή με τα περισσότερα γκολ (40) στην κατηγορία. Μπερδευτήκατε; Με το δίκιο σας. Σε όλους αυτούς τους μήνες η ομάδα του Κλοπ έχει πληγεί από ένα σωρό τραυματισμούς που έχουν αλλοιώσει κατά πολύ το αγωνιστικό της προφίλ και φυσικά της στερούν το δικαίωμα να βρει ρυθμό. Ακόμα και οι αριθμοί της δηλαδή, δεν μπορούν να μεταφράσουν την πραγματικότητα για την αγωνιστική της κατάσταση. Κάτι που απ’ ότι φαίνεται θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος της σεζόν. Εύχομαι να κάνω λάθος στο τελευταίο.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για πολλούς κάνει πορεία πρωταθλητισμού. Θα συμφωνήσω, απλά θα προσθέσω έναν αστερίσκο. Πορεία πρωταθλητισμού στο φετινό πρωτάθλημα  χωρίς να έχει γίνει ομάδα για τίτλο. Σε ένα πρωτάθλημα που πριν δύο μήνες είχα γράψει ότι μπορεί να το διεκδικήσει ακόμα και η Τότεναμ με την αισθητική του μέτριου του Μουρίνιο. Το πίστευα ειλικρινά αν και πλέον αυτή η σκέψη έχει εξατμιστεί σαν ανθρακικό αναψυκτικού που έχει μείνει για μέρες ανοικτό. Η Γιουνάιτεντ είναι σίγουρα καλύτερη από πέρσι. Όχι όμως πολύ. Ο Μπρούνο Φερνάντες έχει εξελιχθεί σε ηγέτη και χαιρόμαστε να τον βλέπουμε. Ο Πογκμπά έχει επιστρέψει, παίρνοντας και πάλι τη θέση που είχε δώσει στον «αδερφό» του στην ομάδα. Υπάρχει ο Καβάνι για να δίνει λύσεις και γενικά ο Σόλσκιερ έχει σουλουπώσει αρκετά την κατάσταση. Στην ερώτηση πάντως που μου κάνουν πολλοί και δεν είναι άλλη από το: Είναι ο Νορβηγός ο ιδανικός προπονητής για την ομάδα και αν μπορεί να την οδηγήσει στην κούπα, η απάντησή μου είναι ξεκάθαρα πως όχι. Θεωρώ ότι είναι ένας υπέροχος «μακιγιέρ». Δεν λύνει τα προβλήματα, απλά τα σουλουπώνει με ένα ποδοσφαιρικό στυλ που εμένα τουλάχιστον με βρίσκει απέναντί του. Το έχω γράψει από τη μέρα που η Γιουνάιτεντ είχε πάρει τον Φαν Χάαλ πως αυτή η ομάδα για να επιστρέψει στους τίτλους (και το πρωτάθλημα) θα πρέπει να γίνει και πάλι ελκυστική. Να χαίρεσαι να τη βλέπεις. Κάτι που δεν το βλέπουμε, όχι μόνο με τους μεγάλους, αλλά και με τους περισσότερους μικρούς. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό φετινό παιχνίδι της για μένα φέτος από αυτό με την Σίτι, εντός έδρας, στον ημιτελικό του Λιγκ Καπ. Εκεί δηλαδή που οι «γαλάζιοι» παρουσίασαν ένα άκρως ελκυστικό στυλ, παίρνοντας την πρόκριση για τον τελικό, με την ομάδα του Σόλσκιερ απλά να περιμένει πίσω από την μπάλα για 90 λεπτά, έχοντας μοναδικό σκοπό να πάρει την πρόκριση με κλεφτοπόλεμο. Ο Γκουαρδιόλα και το δικό του ποδόσφαιρο δικαιώθηκαν πανηγυρικά για μια φορά ακόμα.

Θα προσπεράσω τις Λέστερ και Γουέστ Χαμ (που είναι εξαιρετικές) και βρίσκονται ψηλά και μπράβο τους, όπως και τις Άρσεναλ και Τσέλσι που βρίσκονται χαμηλά, και πρέπει να λύσουν τα προβλήματά τους, και γι’ αυτό δεν θα τους πω μπράβο, και θα πάω κατευθείαν στην ομάδα του Γκουαρδιόλα που αυτή την ώρα βρίσκεται μόνη πρώτη, στο +3 από τη δεύτερη Γιουνάιτεντ, έχοντας και ένα παιχνίδι λιγότερο, και είναι το ξεκάθαρο φαβορί για το φετινό πρωτάθλημα. Έχει τον καλύτερο προπονητή. Το πιο γεμάτο ρόστερ. Παίζει εξαιρετικά τον τελευταίο καιρό και έχει μάθει να λύνει τα προβλήματά της, και τις απουσίες της, όποιος κι αν βρίσκεται στην εντεκάδα της. Αυτό φυσικά πιστώνεται στον σπουδαίο Καταλανό προπονητή της και το επιτελείο του. Η Σίτι ουσιαστικά παίζει από πέρσι χωρίς τον πρώτο σκόρερ της ιστορίας της, τον Αγουέρο (256 γκολ από το 2011), κι όμως δεν έχει επιθετικό πρόβλημα. Έδωσε -επιτέλους- την μόνιμη πηγή λαθών, τον Οταμέντι, και στη θέση του έφερε τον κορυφαίο στόπερ αυτή τη στιγμή στο Νησί (ο Φαν Ντάικ δεν παίζει) τον Ρούμπεν Ντίαζ. Κατάφερε όλο αυτόν τον καιρό που έλειπε ο σπουδαίος Λαπόρτ αλλά και το νέο μεταγραφικό απόκτημα, ο Ακέ, να βρει λύση στην άμυνα με τον ξεχασμένο και ταλαιπωρημένο από τραυματισμούς, και λατρεμένο για μένα, Τζον Στόουνς, συνθέτοντας με τον Ντίαζ ένα τρομερό δίδυμο. Ο Φιλ Φόντεν έχει ανέβει τουλάχιστον ένα επίπεδο και είτε παίζει στα άκρα της επίθεσης είτε ως εσωτερικός μέσος είναι παίκτης που κάνει συνήθως διαφορά για την ομάδα του. Ακόμα και ο Φεράν Τόρες που ξεκίνησε εξαιρετικά, τον καιρό που έλειψε, η απουσία του δεν έγινε καθόλου αισθητή. Αυτό όμως που δίνει στην Σίτι το δικαίωμα να θεωρείται ως το απόλυτο φαβορί για το πρωτάθλημα είναι η άμυνά της.

Η Σίτι έχει δεχθεί μόλις 13 γκολ σε 20 παιχνίδια και αν το κοιτάξουμε αυτό σε Χstats θα έπρεπε να είχε δεχθεί 14.44. Την ίδια στιγμή που η συμπολίτισσα έχει δεχθεί 27 γκολ και θα έπρεπε να έχει δεχθεί 25.33. Αυτοί είναι αριθμοί -όχι φετινοί- μα της σεζόν 2018-2019. Όταν η Σίτι είχε πάρει το πρωτάθλημα με 98 βαθμούς και είχε δεχθεί 23 γκολ, με τα xGA να είναι 25.73. Όπως φυσικά και του 2017-2018. Όταν η Σίτι είχε πάρει το πρωτάθλημα με 100 βαθμούς και είχε δεχθεί 27 γκολ, με τα xGA να είναι 24.51. Όσο κι αν ξέραμε ότι η φετινή σεζόν δεν θα κριθεί στους +90 βαθμούς το να μην δέχεσαι γκολ, ενώ μπορείς να σκοράρεις όπως η Σίτι, σου δίνει το δικαίωμα να βρίσκεσαι ένα βήμα πιο μπροστά από τους άλλους. Από όλους τους άλλους. Η Λίβερπουλ για να αντέξει, χωρίς αμυντικούς, μέχρι το τέλος θα πρέπει να γίνουν φοβερά πράγματα. Η Τότεναμ για να αντέξει θα πρέπει να γίνει πιο επιθετική, κάτι που δεν φαίνεται να μπορεί ή να θέλει να κάνει ο Μουρίνιο. Η Γιουνάιτεντ, όσο κι αν έχει ανέβει επίπεδο, βρίσκεται ακόμα ένα επίπεδο κάτω από τη Σίτι και οι υπόλοιπες ομάδες που μένουν -κι ας με συγχωρήσουν οι οπαδοί τους- απλά δεν μπορούν, ακόμα. Τι μένει λοιπόν;