Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Παίζοντας μπάλα απέναντι από το σπίτι σου

Δεν είναι σπάνιο η επιλογή της ομάδας να οφείλεται σε μια σύμπτωση, ένα τυχαίο γεγονός, το πού μένεις. Στην περίπτωση της πόλης Αβεγιανέδα στην Αργεντινή, αυτό είναι δύσκολο να συμβεί. Ράσινγκ και Ιντεπεντιέντε, η μπλε και η κόκκινη πλευρά μιας πόλης κοντά στο Μπουένος Άιρες, συνθέτουν ένα ντέρμπι με δυο έδρες σε απόσταση μικρότερη των 300 μέτρων. Ένα ντέρμπι που χωρίζει ακόμα και οικογένειες στα δύο, όπως στην περίπτωση των αδερφών Μιλίτο. Ακόμα όμως και σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Η πρωταγωνίστρια του σημερινού μας κειμένου ονομάζεται Λουάνα Φλορενσία Μουνιός και δεν μπορούσε να έχει καμία άλλη επιλογή από το να γίνει οπαδός της Ράσινγκ Κλουμπ, της Ακαδημίας. Δεν είναι μόνο ότι είχε συγγενείς που πέρασαν από τη Ράσινγκ, είναι ότι τα 300 μέτρα που χωρίζουν δύο κόσμους, για την ίδια είναι μια τεράστια απόσταση, καθώς μένει ακριβώς απέναντι από το ιστορικό Ελ Σιλίντρο, την έδρα της Ράσινγκ. Στο στενό λιθόστρωτο δρομάκι που ακούει στο όνομα “Ορέστε Κορμπάτα” (το στενό που εφάπτεται στο γήπεδο στην αριστερή πλευρά της παραπάνω φωτογραφίας), έναν θρύλο της Ράσινγκ για τον οποίο ξοδέψαμε αρκετές λέξεις παλιότερα, τόσο για το μοναδικό του ταλέντο, όσο και για την τραγική του ζωή.

Το να ζεις απέναντι από το Ελ Σιλίντρο, είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορεί να σου κάνει η ζωή“, λέει η Λουάνα στην κάμερα της τηλεόρασης του TyC, φορώντας, τι άλλο, σορτσάκι και μπλουζάκι της Ράσινγκ. Το χαμογελαστό κοριτσάκι δεν θαύμαζε απλά τη Ράσινγκ ως μια ακόμα οπαδός που δεν έχανε αγώνα της. Σε μια χώρα που το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής και απέναντι από έναν από τους ναούς του που χωράει περίπου 65.000 κόσμο, η Λουάνα δεν έμενε απλώς στο να βλέπει ποδόσφαιρο. Έπαιζε μπάλα στο δρομάκι έξω από το γήπεδο, ξεπερνώντας κάθε στερεότυπο. Δεν ήθελε κούκλες για δώρο, ζητούσε παπούτσια με τάπες και ποδοσφαιρικές στολές και κανείς στην οικογένεια δεν προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη. Όταν ήταν μόλις 6, η μητέρα της την πήγε να δοκιμαστεί σε μια ομάδα. Οι άνθρωποι του συλλόγου (Ντεφενσόρες ντε Αρένας) τους είπαν ότι δυστυχώς δεν έχουν τμήμα για κορίτσια γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχο πρωτάθλημα. “Αφού ήρθατε όμως μέχρι εδώ, ας μείνει να παίξει στην προπόνηση μαζί μας“, είπε ο τεχνικός διευθυντής βλέποντας την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο μικρό κοριτσάκι. Η Λουάνα έμεινε, έπαιξε και ήταν τόσο καλή, που τελικά ο προπονητής την κράτησε. Έμεινε εκεί μέχρι τα 14 της, αγάπησε την ομάδα και δεν ήθελε να φύγει, παρά το γεγονός ότι ήταν το μοναδικό κορίτσι και έπαιζε ανάμεσα σε αγόρια.

«Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα ήμουν μηνών, εκείνη τη χρονιά πήραμε το πρωτάθλημα. Μεγάλωσα γύρω του, παίζοντας μπάλα στην είσοδο της οδού Κορμπάτα με τον καλύτερο φίλο μου. Το σπίτι του πάθους, το σπίτι των πιο παθιασμένων οπαδών της χώρας και του κόσμου». – Λουάνα Μουνιός στο Twitter, για τα γενέθλια του σταδίου Ελ Σιλίντρο

Το ταλέντο της ήταν για παραπάνω. Δυστυχώς όμως για την ίδια, το όνειρό της, να μπει στο Σιλίντρο ως αθλήτρια (γιατί ως οπαδός το έκανε ήδη από πολύ πολύ μικρή), δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, καθώς η Ράσινγκ δεν διέθετε γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου. Κάπως έτσι, “αναγκάστηκε” να ξεδιπλώσει το ταλέντο της αλλού, παίζοντας για τη Ρίβερ Πλέιτ. Οι εμφανίσεις της ήταν εξαιρετικές, έζησε το πάθος του σουπερκλάσικο και κλήθηκε στην εθνική Κ20 της χώρας. Μάλιστα, ήταν τόσο καλή, που μόλις στα 16 της κλήθηκε και στη γυναικεία ομάδα της Αργεντινής. Για να μη νομίζετε ότι θυσίες κάνουν μόνο οι άντρες ποδοσφαιριστές που μονοπωλούν τα άρθρα μας, η “Λου” έπρεπε να τελειώνει τα μαθήματα στο σχολείο, να παίρνει δύο λεωφορεία και να πηγαίνει στην προπόνηση της Ρίβερ για να γυρίσει με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι της αργά. Οι γονείς της, δικηγόροι στο επάγγελμα, δεν έφεραν αντίρρηση στο πάθος της. Μετά τη Ρίβερ, ήρθε η μεταγραφή στην UAI, μια από τις κορυφαίες ομάδες της χώρας με πέντε πρωταθλήματα στο γυναικείο ποδόσφαιρο της Αργεντινής. Κι αν αυτό ήταν ταλαιπωρία, σκεφτείτε την απόφασή της να ξενιτευτεί, να φύγει αρκετά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να πάει στο… Τέξας.

Η αμήχανη στιγμή που η ομάδα σου φοράει τα ίδια χρώματα με τη μισητή για σένα Ιντεπεντιέντε

Μπορεί το ανδρικό ποδόσφαιρο στην Αργεντινή να είναι θρησκεία, αλλά το γυναικείο είναι πολύ πίσω σε θέματα οργάνωσης. Έτσι, η Λουάνα αποφάσισε να πάει στις ΗΠΑ, τόσο για σπουδές, όσο κυρίως για το κολεγιακό ποδόσφαιρο, μιας χώρας που κάνει εξαιρετική δουλειά στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Αφού πήγε αρχικά σε μια μικρή πόλη του Τέξας, το Τάιλερ, στη συνέχεια μετακόμισε στο πανεπιστήμιο Τέξας Τεκ. Δεν ξέρουμε πώς τα πήγαινε στα μαθήματα, αλλά στην μπάλα ήταν εξαιρετική, ξεχώριζε και οι ομάδες της έκαναν καλές πορείες. Της έλειπε πάντα η χώρα της, οι άνθρωποί της και φυσικά το Ελ Σιλίντρο στο οποίο δεν έχανε ματς (και μη νομίζετε ότι δεν πήγαινε και στα εκτός έδρας, κανονικό αρρωστάκι). Καλούσε φίλους για να βλέπουν παρέα τους αγώνες της Ράσινγκ και μάθαινε στους Αμερικάνους δύσκολα συνθήματα, ανάμεσά τους και το αγαπημένο της:

Δεν είναι απίθανο σε κάποιο τέτοιο βίντεο, η Λουάνα να χοροπηδάει στην κερκίδα.

Μιλώντας για τα σχέδιά της πριν ένα χρόνο, δεν έβλεπε το επαγγελματικό μέλλον της στην Αργεντινή: “Το πρωτάθλημα στην Αργεντινή είναι ανοργάνωτο και δεν υπάρχει σωστή συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο. Η μόνη περίπτωση να γυρίσω στην Αργεντινή για να παίξω μπάλα, είναι να με ζητήσει η Ράσινγκ [σ.Σ. στο μεσοδιάστημα έκανε γυναικεία ομάδα]”. Και μαντέψτε. Η Ράσινγκ την ζήτησε, η Λου άφησε τις ΗΠΑ και εδώ και λίγες ημέρες έχει πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρό της, να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης της ομάδας. Σίγουρα, δεν θα μπορέσει να γίνει τόσο δημοφιλής όπως οι άντρες συνάδελφοί της, αλλά θέλει κι αυτή να προσθέσει κάτι στην ιστορία του αγαπημένου της συλλόγου. Η τρέλα της για τη Ράσινγκ άλλωστε ξεπερνά τα συνηθισμένα. Το σώμα της είναι γεμάτο τατουάζ και ξεχωρίζει αυτό με το νούμερο 22 του αγαπημένου της Ντιέγκο Μιλίτο (νούμερο που φορούσε η Λου και στην εθνική). Η γάτα της έχει το όνομα Λαουτάρο (φυσικά από τον ομώνυμο Μαρτίνες) και ο σκύλο της Λίτσα (παρατσούκλι του Λισάντρο Λόπες).

Πιο πλατύ χαμόγελο δεν γίνεται…

Το κορίτσι που έπαιζε στο στενό δίπλα στο Σιλίντρο, έκανε όλα τα όνειρά του πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι “βολεύτηκε”. Η Λουάνα είναι ιδιαίτερα ενεργή σε διάφορα ζητήματα, όπως την κακοποίηση των γυναικών, το θέμα των εκτρώσεων (που τον τελευταίο χρόνο ήταν ένα σημαντικό θέμα για τη χώρα), αλλά και για την προώθηση του γυναικείου ποδοσφαίρου. Με την επιστροφή της στη Αργεντινή, θα προσπαθήσει να βάλει το δικό της λιθαράκι σε όλα αυτά τα προβλήματα. Το ερώτημα βέβαια είναι τι ώρες πέφτουν τα ματς της γυναικείας ομάδας και αν θα προλαβαίνει να βρίσκεται στις εξέδρες του γηπέδου (όταν αυτό ανοίξει), παρακολουθώντας την αγαπημένη της Ράσινγκ και φωνάζοντας. Έτσι κι αλλιώς πάντως, πόσα κορίτσια και πόσα αγόρια μπορούν να μπουν ότι μένουν δίπλα στη δουλειά τους και κάνουν την αγαπημένη τους ασχολία επάγγελμα;

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Γυναικείο ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Τζένη, Τζένη

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που είναι κομβικές. Στον αθλητισμό γενικά, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αυτό είναι ένα μεγάλο κλισέ. Το αν μπήκε ή αν δεν μπήκε ένα γκολ, αν δόθηκε ή όχι ένα πέναλτι ή μια κάρτα, το τι έγινε ή τι θα μπορούσε να γίνει σε μια φάση. Πολλές φορές το ποδόσφαιρο έχει χρησιμοποιηθεί ως […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τόμπιν Χιθ: η ρομαντική βασίλισσα της ποδιάς

«Την θυμάμαι στην κουζίνα να μαγειρεύει ή να κάνει άλλες δουλειές και εγώ να της περνάω τη μπάλα ανάμεσα από τα πόδια, γελώντας. Είχε τόση πλάκα όλο αυτό. Μετά από λίγο καιρό ο βαθμός δυσκολίας μεγάλωσε και το θύμα ήταν ο σκύλος μας. Με κοιτούσε ο καημένος γεμάτος απορία ενώ προσπαθούσε να σταματήσει την μπάλα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *