Οι «μικρές» ομάδες του κόσμου: Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε
Από τη μία πλευρά, ίσως είναι εντελώς άκαιρο να μιλήσουμε για μια μικρή ομάδα μιας μικρής χώρας την ώρα που υπάρχουν τέτοιες εξελίξεις στον ποδοσφαιρικό κόσμο αυτές τις μέρες. Από την άλλη, ίσως είναι η καλύτερη ακριβώς στιγμή, να θυμηθούμε το ποδόσφαιρο πέρα από τις κλειστές λίγκες και τα εκατοντάδες εκατομμύρια. Να δούμε μικρά θαύματα από ομάδες που αν επικρατούσε η λογική των μεγάλων δεν θα είχαν καμία θέση, καμία ελπίδα στις κορυφαίες διοργανώσεις. Θα ήταν αποκλεισμένες, να παρακολουθούν από μακριά τους μεγάλους.
Ο Ισημερινός ή Εκουαδόρ είναι μια σχετικά μικρή χώρα της Νότιας Αμερικής και όχι από τις παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου μιας ηπείρου που τρελαίνεται για την μπάλα. Παρ’ όλα αυτά, έχει τις δικές του μεγάλες ομάδες, τα δικά του σημαντικά ντέρμπι που γεμίζουν τα γήπεδα. Η Εμελέκ και η Μπαρσελόνα του Γουαγιακίλ αποτελούν το σημαντικότερο ζευγάρι, το ντέρμπι της μεγαλύτερης πόλης της χώρας και αποτελούν το δίδυμο με τους περισσότερους τίτλους. Κοντά τους κι η LDU από την πρωτεύουσα του Κίτο, η πρώτη ομάδα του Εκουαδόρ που κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες πριν δέκα και κάτι χρόνια, προκαλώντας τεράστια έκπληξη. Ανάμεσα στη λίστα με τους νικητές του πρωταθλήματος του Ισημερινού μέχρι το 2020, δεν θα βρείτε πουθενά τη σημερινή μας πρωταγωνίστρια.
Οι ομορφιές του Σανγκολκί
Το Σανγκολκί ανήκει στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας Κίτο, είναι ένα προάστιο με περίπου 75.000 κατοίκους, η 18η μόλις πόλη σε πληθυσμό στο Εκουαδόρ. Οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν σε άλλα μέρη και διαμένουν εκεί, σε μια περιοχή γεμάτες φυσικές ομορφιές και πολλούς καταρράκτες. Το Σανγκολκί, εκτός των άλλων, αποτελεί και μια πανεπιστημιούπολη με αρκετές σχολές και πολλούς φοιτητές και έχει πλέον ως ποδοσφαιρικό καμάρι την Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε. Λέμε “πλέον” γιατί ο σύλλογος δεν είναι τόσο παλιός, ούτε με τόσο σπουδαία ιστορία. Ιδρύθηκε από τον Χοσέ “Πέπε” Τεράν και την παρέα των φίλων του το 1958. Ο Τεράν ήταν επιστάτης στον δήμο της πόλης, αλλά και υποδηματοποιός. Οι φίλοι του ήταν κι αυτοί ξυλουργοί, ράφτες και υποδηματοποιοί, καθημερινοί άνθρωποι που αγαπούσαν την μπάλα. Ο Τεράν διάβαζε το αργεντίνικο ποδοσφαιρικό περιοδικό “Ελ Γκράφικο” και επηρεασμένος από εκεί, ίδρυσε αρχικά τον σύλλογο αρχικά με τα χρώματα και το σήμα της μεγάλης Ιντεπεντιέντε της Αργεντινής. Ήταν παίκτης, αρχηγός και πρόεδρος της ομάδας, αλλά πέθανε από περιτονίτιδα το 1975. Οι φίλοι του μετονόμασαν τον σύλλογο ως “Ιντεπεντιέντε Χοσέ Τεράν” προς τιμήν του, αλλά παρότι αυτό είναι το τυπικό όνομα της ομάδας, επικράτησε το Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε (από την ευρύτερη περιοχή). Η ομάδα έμεινε στην Γ’ εθνική της χώρας μέχρι το 1985 και επέστρεψε ξανά εκεί από το 1996 μέχρι και το 2006.
Πώς γίνεται λοιπόν να μιλάμε σήμερα για μια τέτοια ομάδα; Η αλλαγή στην ιδιοκτησία του συλλόγου άλλαξε για πάντα την ιστορία μιας άγνωστης ομάδας. Ο επιχειρηματίας Μίτσελ Ντέλερ ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου και κατέστρωσε ένα σχέδιο ανάπτυξης ταλέντων και ακαδημιών. Τίποτα δεν ήταν φυσικά εύκολο. Η Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε ανέβηκε μόλις στην πρώτη σεζόν του Ντέλερ από τη Γ’ στη Β’ εθνική και παραλίγο να γυρίσει πίσω αμέσως. «Τη 2η χρονιά μας παραλίγο να πέσουμε ξανά στη Γ’ εθνική. Νομίζω ότι υποβιβαζόμασταν μέχρι το 65′ του τελευταίου αγώνα της σεζόν», θυμάται σε συνέντευξή του. Τελικά η Ιντεπεντιέντε σώθηκε και την αμέσως επόμενη σεζόν κέρδισε την άνοδό της στην Α’ εθνική. Τα πρώτα χρόνια της στην 1η κατηγορία του Εκουαδόρ προσπαθούσε απλώς να σωθεί. Την 4η χρονιά παραλίγο να πέσει. Όλες αυτές οι δυσκολίες όμως, δεν έβγαλαν τον σύλλογο από το πλάνο του. Νέα παιδιά, έμφαση στις μικρές ηλικίες.
Από την επίσκεψη του Ρονάλντο στις ακαδημίες της Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε το 2018
Ο Ντέλερ είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στη χώρα του, με ποσοστά σε μεγάλα εμπορικά κέντρα, ακίνητα και ιδιοκτήτης του franchise των KFC στο Εκουαδόρ, αλλά δεν προσεγγίζει το ποδόσφαιρο με τον τρόπο ενός μεγιστάνα. Αντιμετωπίζει την ομάδα ως εταιρεία στην οργάνωσή της, αλλά χρησιμοποιεί καθαρά ποδοσφαιρικό business plan. «Τα όσα έκανε ο Κρόιφ στην Ολλανδία και αυτή η νοοτροπία που προχώρησε στη Λα Μασία έφεραν επανάσταση στο ποδόσφαιρο», λέει. Ο άνθρωπος πίσω από την επιτυχία της Ιντεπεντιέντε πιστεύει στο τρίπτυχο «δουλειά, δουλειά, δουλειά» και δεν βλέπει το ποδόσφαιρο ως απλώς μία επένδυση σε ταλέντα, όπως συχνά συμβαίνει στη Λατινική Αμερική. Η Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε μαζεύει πιτσιρίκια από το Εκουαδόρ, αλλά δεν κοιτάει να βρει τα καλύτερα, να τα κάνει ποδοσφαιριστές και να αδιαφορήσει για όλα τα υπόλοιπα. «Για μας η ‘ευκαιρία ζωής’ δεν είναι κάποιος που γίνεται ποδοσφαιριστής, αλλά κάποιος που γίνεται καλός άνθρωπος και αν στην πορεία γίνει καλός ποδοσφαιριστής πετυχαίνουμε τον στόχο μας. Το πιο σημαντικό πράγμα για μας είναι τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο. Μπορεί να είναι κάποιος ο καλύτερος παίκτης στο Εκουαδόρ, αλλά αν δεν πηγαίνει στο σχολείο, δεν θα παίζει». Πράγματι, η Ιντεπεντιέντε δεν φτιάχνει μόνο “αθλητικά σχολεία”, αλλά πολλές φορές φροντίζει για τη διαμονή των μαθητών-αθλητών που προέρχονται από “διαλυμένα σπίτια”, τους χαρίζει μια νέα αρχή και προσπαθεί πριν από την μπάλα, να βάζει τη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Το 2019, στο σχολείο της Ιντεπεντιέντε, γράφτηκαν 130 νέα παιδιά.
Οι άνθρωποι που ανέλαβαν τον σύλλογο αγαπούσαν την μπάλα και ήταν μια παρέα. Η ιστορία τους θυμίζει τον Χοσέ Τεράν και τους φίλους του. Αυτή τη φορά όμως η παρέα δεν είναι άνθρωποι του μόχθου, αλλά επιχειρηματίες. Το ταξίδι όπως είπαμε δεν ήταν εύκολο. Η Ιντεπεντιέντε κινδύνευσε να πέσει και ακόμα και σήμερα δεν έχει κατακτήσει κανέναν τίτλο στο Εκουαδόρ. Η υπομονή είναι αρετή όμως, ειδικά για όσους δουλεύουν πολύ. Πριν 5 χρόνια, οι “κυανόμαυροι” του Εκουαδόρ ακούστηκαν για πρώτη φορά εκτός της χώρας τους. Στους ομίλους του Λιμπερταδόρες άφησαν εκτός την Κόλο Κόλο και προκρίθηκαν ως δεύτεροι πίσω από την Ατλέτικο Μινέιρο. Η συνέχεια ήταν εκκωφαντική. Η Ιντεπεντιέντε πρώτα απέκλεισε τη Ρίβερ Πλέιτ, προκαλώντας τα χαχανητά των οπαδών της Μπόκα. Στη συνέχεια ήρθε η σειρά της UNAM, των Πούμας από το Μεξικό, με μια αγωνιώδη πρόκριση στα πέναλτι. Και κάπως έτσι η Ιντεπεντιέντε έφτασε στα ημιτελικά. Εκεί κέρδισε την Μπόκα στο πρώτο ματς με 2-1, αλλά κανείς δεν περίμενε τι θα γινόταν στη ρεβάνς. Το ιστορικό 2-3 τής έδωσε το εισιτήριο για τον τελικό και ήταν η σειρά των οπαδών της Ρίβερ να γελάσουν με την ψυχή τους. Ο “φονέας των γιγάντων” από το Εκουαδόρ έφτανε στον τελικό. Το ταξίδι της σταχοπούτας όμως δεν είχε αίσιο τέλος. Το πρώτο ματς με την Ατλέτικο Νασιονάλ ήρθε 1-1 και οι Κολομβιανοί στην έδρα τους κέρδισαν με 2-1. Η Ιντεπεντιέντε δεν κατάφερε να επαναλάβει τον άθλο της LDU.
Η ιστορική πρόκριση μέσα στο Μπομπονέρα
Η ιστορία πάντως είχε γραφτεί. Η Ιντεπεντιέντε γινόταν η ομάδα με τον χαμηλότερο Μ.Ο. ηλικίας που έφτανε σε τελικό Λιμπερταδόρες και η πρώτη ομάδα που απέκλειε ταυτόχρονα Ρίβερ και Μπόκα στην ιστορία του θεσμού. Και όχι μόνο. Αποφάσισε να χαρίσει όλα τα έσοδα από τους αγώνες νοκ-άουτ στα θύματα του πολύνεκρου σεισμού του 2016 στη χώρα του Εκουαδόρ. Πόσοι σύλλογοι από τους μεγάλους του πλανήτη θα το έκαναν αυτό; Να κάνουν την πορεία που θα τους “φτιάξει” οικονομικά και να επιλέξουν τη βοήθεια στους συμπατριώτες τους.
Το πλάνο δεν σταμάτησε εκεί, δεν ήταν μια φωτοβολίδα. Η Ιντεπεντιέντε συνεχίζει να στηρίζει τις ακαδημίες. Το “Independiente Formativa” είναι το πλάνο που ξεκίνησε από το 2010 και έχει τις ομάδες σε όλες τις ηλικίες να παίζουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. 7 από αυτούς τους παίκτες ξεκίνησαν σε έναν τελικό του Λιμπερταδόρες το 2016. Παράλληλα, οι άνθρωποι της ομάδας άνοιξαν ποδοσφαιρικά σχολεία σε όλη τη χώρα, αυτή τη φορά σε συνεργασία με την ακαδημία του Κατάρ Aspire (από εκεί που πέρασε και ο Τσάβι). Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα του Εκουαδόρ κέρδισε το Κόπα Λιμπερταδόρες Κ20 το 2020 απέναντι στη Ρίβερ. Αλλά το βασικότερο, όσα παιδιά δεν τα καταφέρνουν, έχουν πάρει τουλάχιστον παιδεία και μόρφωση, ώστε να έχουν τις βάσεις για να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους.
«Ποτέ μην σταματάς να ονειρεύεσαι»
Οι επιτυχίες νομοτελειακά θα έρθουν και ήρθαν. Και ακόμα και αν χάνει στελέχη, ο σύλλογος προσπαθεί να τα αναπληρώσει. Ο προπονητής του 2016 Πάμπλο Ρεπέτο βρίσκεται πλέον στην LDU. Οι ανταγωνιστές κοιτάζουν να παίρνουν ό,τι καλύτερο. Τον Απρίλιο του 2019, ο Ισπανός Ίσμαελ Ρεσκάλβο, τότε προπονητής της ομάδας, άφησε την ομάδα στα κρύα του λουτρού για να πάει στην Έμελεκ. Η Ιντεπεντιέντε είχε ήδη χάσει τον 1ο προκριματικό για το Σουνταμερικάνα και αντιμετώπιζε έναν σωρό τραυματισμούς. Η διοίκηση δεν φοβήθηκε, εμπιστεύτηκε τον προπονητή των ακαδημιών Μιγκέλ Άνχελ Ραμίρεθ (που είχε περάσει από την Ελλάδα για… Erasmus και γνώρισε έτσι Μανόλο Χιμένεθ και Ερνέστο Βαλβέρδε). Ο Ραμίρεθ όχι απλώς έφερε την πρόκριση τελικά, αλλά στη συνέχεια συνέχισε την παράδοση του φονέα των γιγάντων. Απέκλεισε την Ιντεπεντιέντε (ναι, την ιστορική ομάδα της Αργεντινής από την οποία πήρε το όνομά της) και στη συνέχεια την Κορίνθιανς για να φτάσει στον τελικό. Ο Ραμίρεθ στα 35 του μόλις κατάκτησε το Κόπα Σουνταμερικάνα απέναντι στην Κολόν Σάντα Φε σε έναν απίστευτο τελικό, μπροστά σε 40.000 εκδρομείς της Κολόν που ταξίδεψαν με κάθε μέσο. Κι ο Ραμίρεθ έφυγε βέβαια, βρίσκοντας από το πουθενά μια θέση στον πάγκο της ιστορικής Ιντερνασιονάλ. Αλλά είπαμε, το μοναστήρι να είναι καλά. Η Ιντεπεντιέντε δεν παρεκκλίνει της πορείας της.
O θρίαμβος υπό καταρρακτώδη βροχή και μπροστά στους τρελαμένους Αργεντίνους
Το πλάνο συνεχίζεται. Οι ακαδημίες έχουν επτά γήπεδα κανονικών διαστάσεων (για τις ομάδες Κ12, Κ14, Κ16, αλλά και για τη γυναικεία), κοιτώνες, εσωτερική πισίνα και φυσικά σχολείο, αίθουσα με υπολογιστές ενώ υπάρχουν και ψυχολόγοι. Ο σύλλογος ξοδεύει κάθε χρόνο το 30-40% του προϋπολογισμού του για το προπονητικό κέντρο. Κάθε χρόνο τα πιτσιρίκια πηγαίνουν σε ένα διεθνές τουρνουά για αποκτήσουν εμπειρίες, ώστε όταν φτάσουν στην ανδρική ομάδα να μην τρέμουν από το κάθε Μπομπονέρα και το κάθε Μαρακανά. Την ίδια στιγμή, υπάρχει η σκέψη για τη δημιουργία ενός ιδρύματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (!) τεχνολογικής κατεύθυνσης από τον σύλλογο για τα παιδιά που δεν θα γίνουν τελικά μπαλαδόροι. Ο σύλλογος κατάφερε να βάλει μπρος το νέο του στάδιο, ένα στολίδι 12.000 θέσεων. Δυστυχώς, η πανδημία έφερε πίσω τα εγκαίνια που ήταν να γίνουν τον περασμένο Μάρτιο, αλλά το έργο ολοκληρώνεται και κυρίως, χωρίς η ομάδα να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Η Ιντεπεντιέντε ποτέ δεν είχε πολύ κόσμο. Ο Ντέλερ είπε ότι αυτό τους βοήθησε πολύ στην αρχή, γιατί έπρεπε να πάρουν σκληρές αποφάσεις και να αντιμετωπίσουν δυσκολίες, χωρίς την πίεση του “λαού” μιας δημοφιλούς ομάδας. Τώρα όμως, ο σύλλογος χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη. Προς το παρόν παίζει τα μεγάλα ματς στο Κίτο. Στους τοίχους των εγκαταστάσεων υπάρχουν αρκετά μηνύματα. Ένα από αυτά το “μην σταματάς να ονειρεύεσαι”. Το άλλο, “μελλοντικοί πρωταθλητές του Εκουαδόρ”. Όσο δεν υπάρχουν Super Leagues, μικρότερες ομάδες που με την αξία τους ξεχωρίζουν, θα συνεχίζουν να γράφουν ιστορία.
