Το Τέλος Εποχής του Ισπανικού Ποδοσφαίρου

«Εγώ δέχθηκα την πρόταση που μου έκανε ο σύλλογος για ένα χρόνο, αλλά όταν απάντησα θετικά μου είπαν ότι η προσφορά είχε λήξει»

Σέρχιο Ράμος, στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου

«Δέχθηκα μείωση αποδοχών 50%, δεν ήξερα τι άλλο έπρεπε να κάνω για να μείνω, δεν μου έδωσαν άλλη πρόταση από το σύλλογο»

Λιονέλ Μέσι, στη δική του αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου

Οι δύο μεγάλοι της Ισπανίας δεν μπορούν να κρατήσουν πια τους παίχτες βιτρίνα τους. Και μπορεί ο Σέρχιο Ράμος να μην είναι αστέρας πρώτης γραμμής στην επίθεση, όμως ήταν ο αρχηγός, τόσα χρόνια στο σύλλογο και ο παίχτης βιτρίνα της ομάδας. Πολύ απλά, η Ρεάλ Μαδρίτης δεν μπορεί να δίνει πλέον 20Μ/χρόνο σε έναν κεντρικό αμυντικό.

Για τον Μέσι η ιστορία είναι θλιβερή. Είκοσι χρόνια στη Μπαρσελόνα, από τις ακαδημίες, ο παίχτης βιτρίνα του αθλήματος ολόκληρου, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος που φόρεσε τη φανέλα του συλλόγου (επειδή παίζει να έρθουν σχόλια για Ροναλντίνιο, Μαραντόνα, Κρόιφ, Κουμπάλα, δείτε σας παρακαλώ τους τίτλους που κατέκτησαν με την Μπάρσα όλοι αυτοί πρώτα), το σύμβολο της αλλαγής επιπέδου του συλλόγου, της Μασία, της πόλης, των πάντων εδώ στη Βαρκελώνη. Αυτός που ήθελε να μείνει και απλώς δε γινόταν. Διότι τα οικονομικά έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.

Για τη Ρεάλ Μαδρίτης τα δεδομένα που έχουμε είναι τελείως στον αέρα και αναξιόπιστα. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ εδώ και έξι χρόνια έχει αλλάξει το καταστατικό του συλλόγου και έχει γίνει αυτοκράτορας. Φημολογείται ότι προ-κορωνοϊού τα χρέη των Μερένχες ήταν στα 312Μ ευρώ. Τώρα κανείς δεν ξέρει πόσα μπορεί να είναι, ας μείνουμε στο επίσημο νούμερο που λέει 523Μ. Η μαζική έξοδος μεγάλων συμβολαίων (και του Ζιντάν μέσα σε αυτά) δείχνει ότι ο Πέρεθ παίζει κρυφτό για τα οικονομικά, και όσο και αν πουλάει το όνομα του Μ’Μπαπέ ως στόχο, είναι οικονομικά αδύνατον.

Αντίθετα για τη Μπαρσελόνα τα νούμερα είναι ξεκάθαρα καθώς λόγω αλλαγής της διοίκησης βγήκαν όλα στη δημοσιότητα. Με τον κορωνοϊό και το κλείσιμο των κερκίδων, άρα και την κάθετη πτώση του μερτσαντάιζ από το γήπεδο, το χρέος του συλλόγου πήγε από τα 430Μ στα 826M (1,2δις στο σύνολο). Η διαχείριση των τελευταίων ετών του Μπαρτομέου που έφερε την Μπαρσελόνα να έχει το πιο ακριβό ρόστερ στην Ευρώπη με τραγικά αγωνιστικά αποτελέσματα σε συνδυασμό με την κρίση που δημιούργησε η πανδημία έκαναν τη βόμβα να σκάσει. Βαρίδια όπως οι Κουτίνιο, Πιάνιτς, Ουμτιτί και τα μεγάλα συμβόλαια Μέσι, Γκριζμάν, Πικέ, Μπουσκέτς, Ζόρντι Άλμπα εκτίναξαν το μισθολόγιο στο 115% των εσόδων. Και το χειρότερο είναι τα βραχυπρόθεσμα χρέη, καθώς οι πιστωτές χτυπάνε ήδη την πόρτα.

Σε όλα αυτά έρχεται και η ισπανική Λίγκα που λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπισαν οι ισπανικοί σύλλογοι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης έχει βάλει ένα μισθολογικό ταβάνι στο 70% των εσόδων για να μπορέσει ένας σύλλογος να εγγράψει ποδοσφαιριστές στο πρωτάθλημα και να έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε αυτό. Η Μπαρσελόνα ακόμα και αν ο Μέσι έπαιζε με μηδενικό συμβόλαιο δε θα μπορούσε να τον εγγράψει, αφού χωρίς αυτόν είναι στο 95%. Σε όλο αυτόν τον πανικό η Λα Λίγα προσπάθησε να δώσει στους δυο μεγάλους ένα τυράκι με μια νέα τηλεοπτική συμφωνία. Μόνο που είναι ελαφρώς αποικιοκρατική, δηλαδή δεσμεύει τους συλλόγους για 50 χρόνια, κάτι που οι μεγάλοι μπορούν να αρνηθούν, ενώ οι μεσαίοι και οι μικροί όχι.

Μετάφραση βασικών όρων: Pasivo Neto: Καθαρό Παθητικό Deuda Neta: Καθαρό Χρέος Corto plazo: Βραχυπρόθεσμα Largo plazo: Μακροπρόθεσμα

Η έξοδος του Μέσι από την Μπαρσελόνα είναι ένα τεράστιο πλήγμα για το σύλλογο, σε εικόνα, σε κύρος αλλά και οικονομικά (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η πρώτη εκτίμηση είναι για απώλεια 115Μ σε μερτσαντάιζ). Αγωνιστικά προφανώς όταν μια ομάδα έχει μάθει να κινείται γύρω από τον αστέρα της τόσα χρόνια θα είναι τεράστιο σοκ αρχικά, αλλά μακροπρόθεσμα ίσως και να βγει σε καλό. Ο Αργεντινός είναι πια 34, δε θα υπάρχουν τα γκολ του και οι πάσες του, αλλά μπορεί να χτιστεί μια νέα ομάδα. Βασικά, θα μπορούσε, διότι ο Λαπόρτα και στην προηγούμενη θητεία του ξεκίνησε με μια μεγάλη ήττα γοήτρου. Είχε εκλεγεί τάζοντας τον Μπέκαμ, που τελικά πήγε στη Μαδρίτη. Έφερε όμως στη θέση του τον Ροναλντίνιο και έχτισε την πρώτη ομάδα πρωταθλητισμού γύρω του, πριν την Πεπ-τιμ. Τώρα αυτό το πλάνο δεν υπάρχει. Ο Κούμαν έμεινε ενώ κανείς δεν τον ήθελε επειδή δεν υπήρχε άνθρωπος να αναλάβει τη μετά-Μέσσι εποχή χωρίς υλικά για χτίσιμο. Ένας Πέδρι και ένας Ντε Γιόγκ δε φτάνουν. Και σε αυτά να προσθέσουμε ότι η διοίκηση έδειξε να μη σκοτώνεται να κρατήσει το Μέσσι. Πρώτα έφερε νέους παίχτες, που όσο κι αν οι μεταγραφές τους κόστισαν ελάχιστα έως καθόλου τα συμβόλαιά τους μπαίνουν στη μισθολογική σούμα, χωρίς ταυτόχρονα να διώξει κανέναν. Αν καιγόταν για τον Μέσι πρώτα θα έδιωχνε, ώστε να κατεβάσει το όριο εκεί που μπορούσε να τον ανανεώσει, και μετά θα έφερνε κόσμο.

Στη Ρεάλ Μαδρίτης από την άλλη τα πράγματα έγιναν πιο σταδιακά επειδή ο Κριστιάνο έφυγε αρκετά νωρίς. Αντικαταστάτης δε βρέθηκε, εκτός αν θεωρείται τέτοιος ο Αζάρ των τραυματισμών και της κοιλιάς «γκολ στην πείνα», και η ομάδα πέφτει σταδιακά επίπεδο κάθε χρόνο. Τώρα έδιωξε το κεντρικό αμυντικό της δίδυμο, το κέντρο της αν αθροίσουμε την ηλικία των τριών βασικών περνάμε τα 100 χρόνια και στην επίθεση έχει μείνει ο Μπενζεμά για να σώσει ό,τι μπορεί μόνος του. Η Ρεάλ φρόντιζε εδώ και χρόνια να έχει στα αποδυτήρια παιδιά και αποπαίδια, δηλαδή πολύ ψηλά και πολύ χαμηλά συμβόλαια, οπότε το όριο του 70% δε θα έχει ιδιαίτερο θέμα για να το πιάσει. Επιπλέον, τα περισσότερα χρέη της είναι μακροπρόθεσμα. Όμως όλα αυτά έχουν κόστος στην ποιότητα της ομάδας, κάτι που φαίνεται και από την επιλογή για προπονητή του Καρλέτο Αντσελότι, που τελευταία φαίνεται να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Και φυσικά ο Πέρεθ μπορεί να θέλει τον Μ’Μπαπέ, αλλά και τα λεφτά να έβρισκε από το πουθενά, ο Γάλλος θα ερχόταν τώρα στη Μαδρίτη για να παίξει σε αυτό το πρότζεκτ;

Και εδώ μπαίνουν οι άλλοι. Οι Ισπανοί έχουν τεράστιο πρόβλημα στα οικονομικά και οι κανόνες δε γίνονται λάστιχο για τον κάθε Άραβα ή Ρώσο ιδιοκτήτη. Η Ατλέτικο χωρίς να είναι καλύτερη από τις παλιότερες χρονιές, που έχανε το πρωτάθλημα από το Νοέμβρη, πέρυσι το πήρε λόγω πτώσης των δύο μεγάλων, επειδή βρήκε στο πρόσωπο του Σουάρες το εύκολο γκολ που της έλειπε. Αλλά και αυτή έχει οικονομικό θέμα και λογικά θα πουλήσει ένα-δύο παίχτες και κάπως θα ισορροπήσει. Μισθολογικά άλλωστε δεν έχει πρόβλημα. Η Σεβίλλη πάλι με την χρηστή διαχείριση του Μόντσι δεν υπάρχει περίπτωση να έχει θέμα με το μισθολογικό. Απλώς θα έχει ομάδα αντίστοιχου επιπέδου με πέρυσι. Μετά από αυτήν την τετράδα το χάος. Σύλλογοι με λίγα ή πολλά προβλήματα, πρότζεκτ που έμειναν στη μέση (Σοσιεδάδ, Μπέτις), ομάδες με 1-2 παίχτες και μετά συμπληρώματα μέσης ή χαμηλής ποιότητας.

Το ισπανικό ποδόσφαιρο περνάει μια τεράστια κάμψη, αντίστοιχη της περιόδου 2002-2006. Και αποδεικνύεται και το γιατί είχαν οι δύο μεγάλοι της Ισπανίας τόση κάψα για την ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν λεφτά (στα ίδια χάλια είναι και η Ιταλία αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο κείμενο). Οι καλύτεροι παίχτες είναι αλλού, οι καλύτεροι προπονητές είναι αλλού και η εγχώρια παραγωγή ταλέντων είτε κινείται σε χαμηλά επίπεδα είτε αυτοί που βγήκαν και έδειξαν να είναι σταρ είναι ακόμα πάρα πολύ μικροί (Πέδρι μου). Σύλλογοι χωρίς πόρους, ομάδες γερασμένες ή με χάσμα γενεών και προπονητές είτε κουρασμένοι (Σιμεόνε), είτε ξεπερασμένοι (Αντσελότι), είτε από το δεύτερο ράφι (Κούμαν). Και το χειρότερο είναι ότι δε φαίνεται, αντίθετα με την προηγούμενη κοιλιά, κάποιος τρόπος εξόδου από αυτήν την κρίση.