Γιε μου, κερδίσαμε
Ο πόνος της απώλειας ενός δικού σου ανθρώπου είναι πάντα μεγάλος. Νομίζω όμως, ότι πάντα η απώλεια του γονιού που χάνει το παιδί του είναι πιο βαριά. Στο Τουκουμάν της Αργεντινής, μια πόλη πολύ μακριά από το Μπουένος Άιρες, στα βορειοδυτικά της χώρας, ο κόσμος ζει για την μπάλα. Η πόλη δεν έχει ομάδες που σαρώνουν τους τίτλους, αλλά τόσο η Ατλέτικο Τουκουμάν, όσο και η Σαν Μαρτίν έχουν πιστό και φανατικό κοινό. Η Σαν Mαρτίν έχει καταφέρει να παίξει στην Α’ εθνική της Αργεντινής συνολικά μόλις 20 φορές στην ιστορία της, μια ιστορία που ξεκινά από το μακρινό 1909. Κι όμως, το φοβερό γηπεδάκι της, ένα ποδοσφαιρικό κλουβί 28.000 θεατών, γεμίζει συχνά. Ο οπαδισμός δεν είναι οι νίκες πάντα, δεν είναι να υποστηρίζεις τον πρωταθλητή, είναι η συνεχής στήριξη κι ο κόσμος, όλων των ηλικιών όπως είχαμε δει παλιότερα, είναι πάντα εκεί. Μια στήριξη που δυστυχώς φέρνει συχνά και άσχημα συμβάντα, τραγωδίες και γονιούς να χάνουν τα παιδιά τους.
Η Σαν Μαρτίν έχει ήδη υποβιβαστεί και παίζει το τελευταίο της παιχνίδι στην Α’ εθνική
Ο κόσμος των “cirujas” (που σημαίνει άστεγος, ρακοσυλλέκτης), έχει νιώσει αρκετές τέτοιες πίκρες. Και δεν μιλάμε για τα όσα γίνονται στον αγωνιστικό χώρο. Άλλωστε αυτά συχνά τα αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο, όπως βλέπουμε στο παραπάνω βίντεο. Μιλάμε για ανθρώπινες απώλειες. Το 2002, ένα αυτοκίνητο με τέσσερις οπαδούς της Σαν Μαρτίν που επέστρεφαν από το γήπεδο συγκρούστηκε με ένα φορτηγό, ελάχιστα χιλιόμετρα πριν φτάσουν στο σπίτι τους. Οι τρεις έχασαν τη ζωή τους. Παρόμοια ατυχήματα έγιναν το 2009 και το 2015, αλλά και το 2016, με αποτέλεσμα 10 οπαδοί συνολικά του συλλόγου να έχουν σκοτωθεί στους δρόμους. Στην τελευταία περίπτωση, τον Ιούνιο του 2016, ο Ναουέλ Πέρες, ο Γκαστόν Καχάλ, ο Φερνάντο Ανδράδα, ο Χουάν Κάρλος Γκρόλιμουντ κι ο Χόρχε Μάνοβιτς επέστρεφαν από τη Σάντα Φε. Είχαν ταξιδέψει για να δουν το παιχνίδι με την Λιμπερτάδ ντε Σουντσάλες. Ο Ναουέλ και οι φίλοι του δεν το σκέφτηκαν καθόλου, έκαναν περίπου 8 ώρες ταξίδι για μια απόσταση πάνω από 600 χιλιόμετρα για ένα ματς Γ’ εθνικής, μια που η Σαν Μαρτίν έπαιζε τότε στο Τορνέο Φεντεράλ, και θα έκαναν άλλα τόσα χιλιόμετρα για να επιστρέψουν.
Αυτό όμως θα ήταν το τελευταίο ματς που ο Ναουέλ και τρεις από τους φίλους του θα έβλεπαν ποτέ. Στις 3.30 το πρωί (και ελάχιστα λεπτά αφού σταμάτησαν σε ένα βενζινάδικο και έβγαλαν μια χαρούμενη, αναμνηστική φωτογραφία με τα κασκόλ τους), περίπου στα 180 χιλιόμετρα μακριά από το Τουκουμάν, το αυτοκίνητό τους συγκρούστηκε μετωπικά με ένα φορτηγό. Οι τέσσερις από τους πέντε έχασαν τη ζωή τους. Μόνο ο Χόρχε Μάνοβιτς γλίτωσε, σε σοβαρή κατάσταση, έχοντας κατάγματα σε όλο του το σώμα. Πέρασε μήνες στο νοσοκομείο, του είπαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσει, αλλά τα κατάφερε. Έκανε καιρό να ξεπεράσει τους εφιάλτες του ατυχήματος και δεν ξεχνά ποτέ τους φίλους του που χάθηκαν. Η αγάπη του για την ομάδα παραμένει η ίδια και προσπαθεί, όπως λέει, να κουβαλάει μαζί του και τους φίλους του, όπως σε αυτό το πανό του:
Η Σαν Μαρτίν τα κατάφερε τελικά σε εκείνα τα ματς μπαράζ με τη Λιμπερτάδ, προκρίθηκε και τελικά ανέβηκε στη Β’ εθνική και αργότερα και στην Α’ (για να πέσει αμέσως, όπως το συνηθίζει). Φέτος, δίνει τη μάχη της για την άνοδο ξανά στην Α’ εθνική. Ο Ναουέλ Πέρες θα ήταν σήμερα 24 ετών και σίγουρα δεν θα έχανε κανέναν αγώνα. Αν και ούτε τώρα τα χάνει. Η αφορμή για το κείμενο αυτό, είναι η φωτογραφία που έγινε χθες viral στην Αργεντινή. Είναι από ένα νεκροταφείο του Τουκουμάν. Είναι δίπλα στο μνήμα του Ναουέλ, ντυμένο στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας. Δίπλα, ο πατέρας του αδικοχαμένου παιδιού σε ένα παγκάκι. Η Σαν Μαρτίν έπαιζε εκτός έδρας με την Ντεπορτίβο Μαϊπού. Ο κύριος Πέρες, που όπως έγινε γνωστό το έχει κάνει συνήθεια, πήρε το ραδιοφωνάκι του, πήγε στο νεκροτάφειο και άκουσε το ματς παρέα με τον γιο του. Η Σαν Μαρτίν κέρδισε με 0-2. Ίσως συζήτησαν για το πώς έπαιξε η ομάδα, ίσως να έχουν βάλει κάτω το πρόγραμμα και να βλέπουν αν προλαβαίνει η ομάδα στις τρεις τελευταίες αγωνιστικές να καλύψει τη διαφορά των δύο βαθμών από την κορυφή. Σίγουρα έδωσαν ραντεβού για το επόμενο ματς.
