Ο Σαντιάγο Σίλβα δεν τα παράτησε ποτέ και επιστρέφει
Είναι ένας από τους καλύτερους Ουρουγουανούς επιθετικούς που έχουν βγει τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στην Ευρώπη, κάτι αρκετά λογικό, μια που δεν έχει παίξει ποτέ στην εθνική της χώρας. Το «γιατί» απασχολεί και τον ίδιο. «Κάποτε θα ρωτήσω τον Ταμπάρες γιατί δεν είχα ποτέ μία κλήση στην εθνική», λέει σε συνέντευξή του. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να βρεθείς στη σελέστε, όταν υπάρχουν μεγαθήρια τύπου Φορλάν-Καβάνι-Σουάρες, αλλά έστω μια κλήση σε κάποιο φιλικό βρε αδερφέ ή όταν έλειπε κάποιος. Κι όμως, ο άνθρωπος με το παρατσούκλι «Ελ Τάνκε», ο Ουρουγουανός με τα περισσότερα γκολ στο πρωτάθλημα της Αργεντινής, ξεπερνώντας τον Έντσο Φραντσέσκολι, δεν γνώρισε τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τιμή για έναν Ουρουουανό. Έχει κατακτήσει πρωτάθλημα Αργεντινής, και όχι με κάποιο μεγαθήριο, αλλά με τη Βέλεζ, έχει πάρει το Σουνταμερικάνα με τη Λανούς και έχει αναδειχθεί δυο φορές πρώτος σκόρερ στην Αργεντινή. Όσοι τον έχουν δει, θυμούνται έναν άσβερκο φορ που αντέχει σε κάθε είδους κακουχία και ξέρει πώς να στείλει την μπάλα στα δίχτυα από κάθε απόσταση. Είναι πραγματικά παράξενο ότι ο «Μαέστρο» δεν τον φώναξε ποτέ στην εθνική. Ίσως γιατί τα περάσματά του από την Ευρώπη, ανάμεσά τους και από τη Φιορεντίνα, δεν ήταν ιδιαίτερα πετυχημένα.
Όπως και να ‘χει, ο Ουρουγουανός χαίρει εκτίμησης από το ποδοσφαιρικό κοινό της Αργεντινής. Όχι μόνο για τα γκολ του, αλλά και για το γεγονός ότι συνεχίζει να παίζει μπάλα σε μεγάλη ηλικία. Στα 39 του χρόνια, βρισκόταν στη Χιμνάσια Λα Πλάτα, χωρίς κάποια ένδειξη ότι σκέφτεται να κρεμάσει τα παπούτσια του. Την ίδια περίοδο, ήθελε να αποκτήσει ένα ακόμα παιδάκι, το τρίτο του, και έτσι, τον Ιανουάριο του 2019, ξεκίνησε μια θεραπεία γονιμότητας σε μια κλινική. Στις 12 Απριλίου, η Χιμνάσια αντιμετώπισε τους Νιούελ’ς Ολντ Μπόιζ και ο Ουρουγουανός φορ επιλέχθηκε για αντι-ντόπινγκ. Ο Τάνκε ολοκλήρωσε με 10 γκολ συνολικά τη σεζόν και το συμβόλαιό του στη Λα Πλάτα και μετακόμισε το καλοκαίρι στους Αρχεντίνος Τζούνιορς. Τον Αύγουστο, η Π.Ο. της Αργεντινής ανακοίνωσε ξαφνικά ότι ο Σίλβα βρέθηκε με υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης, ήταν ντοπαρισμένος. Ο ίδιος υπερασπίστηκε αμέσως την αθωότητά του, λέγοντας ότι είναι αποτέλεσμα αυτής της θεραπείας που είχε κάνει. Η τιμωρία ήταν για 2 χρόνια, αλλά χρειάστηκε να περάσει πάνω από ένας χρόνος μέχρι την τελεσίδικη απόφαση. Τον Νοέμβριο του 2020, ο διετής αποκλεισμός επικυρώθηκε. Ο Σίλβα, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 40 του χρόνια, απάντησε αμέσως μέσω Instagram:
«Χθες ενημερώθηκα από την AFA για την τιμωρία μου και το γεγονός ότι δεν μπορώ πλέον να παίζω, παρά το γεγονός ότι κατέθεσα όλες τις εξετάσεις και τις βεβαιώσεις που αποδεικνύουν την ιατρική μου κατάσταση εκείνη τη στιγμή (θεραπεία για να γίνω πατέρας ξανά). Όσοι με γνωρίζουν και έπαιξαν μαζί μου κατά την καριέρα μου, ξέρουν την αφοσίωσή μου και την προσπάθειά μου να βελτιώνομαι καθημερινά για το πάθος μου που λέγεται ποδόσφαιρο. Παρά το χτύπημα αυτό, θέλω να καθησυχάσω όσους με αγαπούν. Είμαι πιο δυνατός από ποτέ και αποφασισμένος να μείνω αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο, που για μένα δεν έχει τελειώσει».
Το τανκ είναι δυνατό, αλλά ένα τέτοιο χτύπημα δεν ήταν εύκολο. Μια καριέρα 22 ετών στα γήπεδα να σβηστεί έτσι; «Δεν σκεφτόμουν να σταματήσω, αλλά ήταν σαν να μου έριξαν έναν κουβά κρύο νερό όταν το έμαθα. Κυρίως όμως, ήταν ένα χτύπημα για την οικογένειά μου. Τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου». Και πώς να μην είναι, όταν η απόφαση ανακοινώθηκε παραπάνω από 3 μήνες μετά από το τεστ, με τον Σίλβα να έχει αλλάξει ήδη ομάδα, ενώ την ίδια στιγμή ήταν η αυστηρότερη ποινή που μπορούσε να επιβληθεί, σε έναν ποδοσφαιριστή με… λευκό ποινικό μητρώο. Υπάρχουν περιπτώσεις παικτών που τιμωρήθηκαν για λιγότερο από έναν χρόνο. Ο ίδιος κατέθεσε τα χαρτιά που έδειχναν ότι έκανε ορμονική θεραπεία, την πορεία των εξετάσεών του και ότι η τεστοστερόνη “τσίμπησε” ξαφνικά. Η επανεξέταση του δείγματος που ζητήθηκε δεν είχε νόημα, από τη στιγμή που μετά από τόσο καιρό είχε χαλάσει το “chain of custody” (που λέμε κι εμείς που παρακολουθούμε δικαστικά δράματα), ενώ η διακοπή για την πανδημία πήγε την τελική απόφαση ακόμα πιο αργά. Όλα εναντίον του Ουρουγουανού.
Γκολ με διάφορες φανέλες, γκολ με σουτάρες και φυσικά γκολ με σομπρέρο
Τα λόγια του όμως στο Instagram, δεν ήταν λεονταρισμός της στιγμής. Βγαλμένος από ασπρόμαυρη ταινία των 60s όπου ένας αθώος ψάχνει το δίκιο του στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας, ο Σίλβα δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Το κυνήγησε σε δύο δικαστήρια, το κυνήγησε με επίσκεψη στα γραφεία της Π.Ο., πάλεψε μαζί με τους δικηγόρους του, ενώ επέμενε ότι η τιμωρία του έπρεπε να λήξει τον περασμένο Απρίλιο. Η δικαιοσύνη όμως δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. «Η τιμωρία επιβεβαιώθηκε τον Νοέμβριο του 2019, άρα λήγει τον Νοέμβριο του 2021», αποφάνθηκε. Ο Σίλβα δεν πτοήθηκε και δήλωσε την περασμένη άνοιξη ότι περιμένει πώς και πώς να ξαναμπεί στο γήπεδο, να βάλει ένα γκολ και να ξεσπάσει. «Είμαι σκληρός, αλλά δεν είμαι και βράχος», λέει. Η Π.Ο. είχε τη διάθεση να ρίξει την ποινή, αλλά η επιτροπή αντιντόπινγκ της Αργεντινής αρνήθηκε.
Οι μήνες πέρασαν και ο Σαντιάγο Σίλβα επανήλθε αυτές τις μέρες με νέο μήνυμα πλέον. Μετά από τις πιέσεις του, κατάφερε ο καημένος να έχει σαφείς ημερομηνίες για το πότε λήγει η ποινή του. Παρακάλεσε, ικέτεψε να του πουν και τελικά έμαθε ότι από τις 11 Οκτωβρίου θα μπορεί να προπονείται με ομάδα και από τις 11 Δεκεμβρίου να παίξει σε αγώνα. Θα είναι το καλύτερο δώρο γενεθλίων στη ζωή του πιθανότατα, μια που στις 9/12 θα κλείσει 41 χρόνια ζωής. «Θα συνεχίσω να μεταδίδω θετική ενέργεια, να μην τα παρατάω ποτέ», λέει. Οι περισσότεροι στη θέση του θα είχαν πει ένα “ρε δεν πάτε στον διάολο” και θα είχαν ασχοληθεί με κάτι άλλο. Αυτός λατρεύει τόσο πολύ την μπάλα που ζει και ονειρεύεται για την ημέρα της επιστροφής του. Στο μεσοδιάστημα, ολοκλήρωσε τα μαθήματα για να γίνει προπονητής, ενώ δεν σταμάτησε να προπονείται καθημερινά. Είναι πρακτικά αδύνατο να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα ή άλλον διεθνή τίτλο ή να βγει εκ νέου πρώτος σκόρερ. Ίσως να μην μπορεί να βγάλει και 90λεπτο. Αλλά μόνο και μόνο να βρει ομάδα και να βρεθεί σε ένα γήπεδο ξανά, θα είναι μια τεράστια νίκη. Για έναν άνθρωπο που υπηρέτησε το πάθος του για πρώτη φορά το 1998 με τη φανέλα της Σεντράλ Εσπανιόλ στο Μοντεβιδέο, αλλά είναι ακόμα εδώ. Παρά τα εμπόδια.
