Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Το τελευταίο ματς ποδοσφαίρου του Πάτσο Ερέρα

Κολομβία, Σεπτέμβριος του 1990. Βρισκόμαστε στο χωριό Καμπουγιάλ στα προάστια της πόλης Καντελάρια, 20 λεπτά μακριά από το Σαντιάγκο του Κάλι. Εκεί, ανάμεσα σε τεράστιες εκτάσεις με ζαχαρότευτλα, λαμβάνει χώρα ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Γηπεδούχοι οι “Los Pachos” μια ομάδα που προπονούν ο Ούγκο Πιτίγιο Βαλένσια, γνωστός ως το “καλαμάκι” [το κανονικό, το ορθόδοξο για τα ροφήματα] και ο Εντουάρντο Περντιγκόν. Κι οι δύο πρώην ποδοσφαιριστές της Αμέρικα του Κάλι. Αντίπαλός τους μια μικτή ομάδα ερασιτεχνών. Το γήπεδο βρίσκεται μέσα σε μια ιδιωτική φάρμα με ψηλούς τοίχους και συρματόπλεγμα και θα το ζήλευαν αρκετές ομάδες. Ο αγωνιστικός χώρος είναι κανονικών διαστάσεων, διαθέτει εξέδρα με σκέπαστρο, υπάρχουν 4 πυλώνες φωτισμού και ταρτάν στίβου με έξι διαδρομές. Καθόλου άσχημα. Αγώνες γίνονται συνήθως Τρίτες και Παρασκευές και παρότι δεν πρόκειται για κάποιο επίσημο πρωτάθλημα, αρκετά συχνά πολυτελή αυτοκίνητα φτάνουν στη φάρμα Βίγια ντε Λέγκουα με θεατές.

Η Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Κατά τις 7 το απόγευμα πάνω κάτω, οι εξέδρες είχαν κόσμο. Το ματσάκι ήθελε περίπου 15 λεπτά για να λήξει και παρότι δεν υπήρχε κάποιος ρεπόρτερ να μας πει, με το σκορ 4-3 υπέρ των Pachos στο 75′ σίγουρα το παιχνίδι θα ήταν ενδιαφέρον. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν τρία αυτοκίνητα με μεγάλη ταχύτητα στην είσοδο της φάρμας. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, τα αυτοκίνητα κανονικά θα ήταν τέσσερα με συνολικά τριάντα άτομα, αλλά το ένα χάλασε στη διαδρομή. Τα τρία οχήματα κουβαλούσαν 23 άτομα με στολές της Δίωξης Ναρκωτικών και κάπως έτσι μπόρεσαν να περάσουν από τα μπλόκα του στρατού στον δρόμο τους. Φτάνοντας στην είσοδο, οι άντρες απείλησαν τον θυρωρό που άνοιξε την πύλη και στη συνέχεια έφτασαν στο μεγάλο σπίτι. Εκεί άνοιξαν πυρ σκοτώνοντας τέσσερις μάγειρες, τέσσερις μπάτλερ και τρεις φρουρούς. Στη συνέχεια, έφτασαν στο γήπεδο όπου βρίσκονταν περίπου 120 άτομα στις εξέδρες και άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως. Αρκετοί, ακούγοντας τους πυροβολισμούς στο σπίτι, κατάφεραν να διαφύγουν πηδώντας φράχτες ή κρυμμένοι στις φυτείες. Κάποιοι που ήξεραν, μπήκαν στις σήραγγες διαφυγής.

Ένα από τα παρατημένα σπίτια του Πάτσο σήμερα. Στόχος του ήταν να το κάνει country club.

Στον δρόμο υπήρχαν και άλλοι συνεργοί των ένστολων, στήνοντας ενέδρα σε όσους διαφύγουν, πυροβολώντας μάλιστα και άσχετους ανθρώπους όπως έναν εργαζόμενο σε τοπικό ζαχαρόμυλο που επέστρεφε από τη δουλειά πάνω στο ποδήλατό του. Ο τελικός απολογισμός διαφέρει ανάλογα με το ρεπορτάζ. 18, 19 ή και 23 άτομα έχασαν τη ζωή τους, στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που έκαναν το μεροκάματό τους δουλεύοντας στη φάρμα. Εκτός από αυτούς που αναφέραμε πριν, τη ζωή τους έχασαν ο διαιτητής και τέσσερις ποδοσφαιριστές, ενώ υπήρξαν και αρκετοί τραυματίες. Ο Βαλένσια κι ο Περντιγκόν γλίτωσαν κάνοντας «μαντραπήδα» που λέμε και στον στρατό. Το γεγονός φάνηκε αρχικά πολύ περίεργο, καθώς το χωριουδάκι και γενικά η ευρύτερη περιοχή δεν ήταν μαθημένη σε τέτοια γεγονότα.

Τα πρόσωπα των τεσσάρων αρχηγών του καρτέλ του Κάλι. Πάνω τα δυο αδέρφια και κάτω δεξιά ο Φρανσίσκο Ερέρα.

Τα πράγματα έγιναν αρκετά πιο ξεκάθαρα όταν έγινε γνωστό ότι ιδιοκτήτης της φάρμας πεντακοσίων στρεμμάτων, όπως και της ομάδας των Πάτσος, ήταν ο Φρανσίσκο Έλμερ Ερέρα Μπουιτράγκο, γνωστός ως “Πάτσο” Ερέρα. Όσοι έχετε δει τη σειρά Narcos, τόσο στην Κολομβία, όσο και το Narcos Mexico, σίγουρα θα θυμάστε τον Πάτσο. Τον γοητευτικό gay αρχιέμπορο ναρκωτικών και ένα από τα τέσσερα κεφάλια του καρτέλ του Κάλι, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά (και με αρκετή δόση καλλιτεχνικής ελευθερίας) ο Αργεντινός ηθοποιός Αλμπέρτο Αμάν. Ο Πάτσο Ερέρα ήταν υπαρκτό πρόσωπο και η ιστορία του είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Ο Φρανσίσκο γεννήθηκε στην πόλη Παλμίρα, ένα κλασικό φτωχόπαιδο που έπαιζε ξυπόλητο στους δρόμους. Έγινε μηχανικός και πήγε να δουλέψει στις Η.Π.Α. σε μια εταιρεία που κατασκεύαζε εξαρτήματα για αεροπλάνα. Τα ελάχιστα δολάρια που έβγαζε σίγουρα δεν ήταν αυτό που ονειρευόταν. Αρχικά αγόραζε αριθμομηχανές, ηλεκτρονικά ρολόγια και οικιακές συσκευές τις οποίες πουλούσε ακριβότερα στην Κολομβία, αλλά στη συνέχεια άρχισε να ξεπλένει χρήμα για άλλους. Ο πολυμήχανος Φρανσίσκο μετέφερε τεράστια ποσά σε δολάρια από τις ΗΠΑ (δεν μπορούσες τότε νόμιμα να φέρεις δολάρια στη χώρα κι ο ίδιος αποκάλυψε ότι μετέφερε συνολικά περίπου 80 με 100 εκατομμύρια) μέσα σε βαλίτσες με διπλούς πάτους, βαζάκια, τιρμπουσόν, τηλεοράσεις και οπουδήποτε αλλού σκαρφιζόταν. Ο πραγματικός Πάτσο Ερέρα διέφερε αρκετά από τον ηθοποιό Αλμπέρτο Αμάν, καθώς ήταν πολύ κοντός και σίγουρα όχι τόσο όμορφος, αλλά ήταν όσο έξυπνος εμφανίζεται στη σειρά. Σιγά σιγά άρχισε να ασχολείται και με το λαθρεμπόριο ναρκωτικών (συνελήφθη δύο φορές στη Νέα Υόρκη το 1975 και το 1978 για κοκαΐνη) και γνώρισε τα μεγάλα κεφάλια του καρτέλ του Κάλι.

Ο Πάτσο Ερέρα κέρδισε την εκτίμησή τους άμεσα. Τα αδέρφια Ροντρίγκες Ορεχουέλα και ο Λοντόνιο, οι ηγέτες του καρτέλ, διέφεραν αρκετά από τον Εσκομπάρ και το καρτέλ του. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους επιχειρηματίες και όχι εγκληματίες. Σκοπός ήταν το αποκλειστικά το χρήμα και δεν τους ενοχλούσε καθόλου ότι ο Ερέρα ήταν ομοφυλόφιλος, κάτι που στις τάξεις των σκληρών εγκληματιών θεωρείται συχνά θανάσιμο αμάρτημα [χαρακτηριστικό το storyline με τον Βίτο Σπαταφόρε στους Sopranos]. Σημασία είχε ότι έφερνε λεφτά. O Πάτσο ήταν ο λιγότερο προβεβλημένος από το παρεάκι του Κάλι, σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό για πολύ καιρό, επιθυμώντας να μένει στο παρασκήνιο. Ανακάλυψε νέους τρόπους μεταφοράς της κοκαΐνης στις ΗΠΑ και άνοιξε διαύλους με το Μεξικό. Σε αντίθεση με τα αδέρφια Ορεχουέλα που εμφανίζονταν δημόσια, ο Ερέρα δεν υπήρχε ούτε καν ως φωτογραφία και το όνομα και ο ρόλος του έγιναν γνωστά από εκείνη την… ποδοσφαιρική επίθεση το 1990. Λέγεται ότι έκανε συχνές αλλαγές στην εμφάνισή του για να μην τον αναγνωρίζουν. Όχι όμως ότι δεν το γλεντούσε. Τα πάρτι του διαρκούσαν ημέρες και ήταν όργια κατανάλωσης αλκοόλ, ναρκωτικών και κάθε άλλου είδους παράνομης απόλαυσης. Του άρεσε η καλή ζωή, τα ωραία ρούχα και όλες οι ανέσεις. Σε μια από τις κατοικίες του, είχε σε κάθε όροφο άλλη διακόσμηση, ένας άνθρωπος με γούστο, αλλά και ένας αδίστακτος κακοποιός.

To συγκρότημα «Μονακό» ήταν μια από τις αγαπημένες κατοικίες του Εσκομπάρ μέχρι το 1988. Το 2019 οι Κολομβιανοί αποφάσισαν να το γκρεμίσουν για να δημιουργήσουν ένα πάρκο στη μνήμη όλων των θυμάτων του πολέμου των ναρκωτικών. Σε μια εκδήλωση που μεταδόθηκε τηλεοπτικά υπό την αιγίδα της κυβέρνησης και του δήμου, κατά τραγική ειρωνεία χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά, όπως είχε κάνει και το καρτέλ του Κάλι.

Ο Εσκομπάρ τον θεωρούσε ίσως τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο στον πόλεμο μεταξύ Μεντεγίν και Κάλι. Το μίσος ήταν και πιο προσωπικό, καθώς πίστευε ότι ο Ερέρα βρισκόταν πίσω από την βομβιστική επίθεση του 1988 στο πολυτελές συγκρότημα κατοικιών «Μονακό» του Μεντεγίν, ιδιοκτησίας Εσκομπάρ, με 12 διαμερίσματα, πισίνες, δωμάτιο πανικού, γήπεδο τένις και όλα τα καλούδια του κόσμου. Περίπου 100 κιλά εκρηκτικών χρησιμοποιήθηκαν μέσα σε ένα αυτοκίνητο, μια έκρηξη που κατέστρεψε περιουσίες σε μεγάλη ακτίνα και έφερε τρεις θανάτους. Ο Εσκομπάρ είδε την κόρη του να χάνει την ακοή της από το ένα αυτί και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα αιματηρός πόλεμος ανάμεσα στα δυο καρτέλ που μέχρι πρόσφατα συνεργάζονταν. Δεκάδες επιθέσεις σε επιχειρήσεις του Κάλι, απαγωγές, δολοφονίες και ένα απίστευτο αιματοκύλισμα της Κολομβίας.

Δείγμα της εμμονής του Εσκομπάρ με τον Ερέρα ήταν και το παρακάτω γεγονός. Με τον πόλεμο να μαίνεται, το Μεντεγίν έπιασε πέντε στελέχη του Κάλι. Ο αρχηγός Χιλμπέρτο Ροντρίγκες Ορεχουέλα πρότεινε κατάπαυση του πυρός και ο «Πατρόν» απάντησε με μόλις δύο όρους. Πέντε εκατομμύρια δολάρια αποζημίωση για τις ζημιές στο «Μονακό» και να του παραδώσουν τον Πάτσο. Ο Χιλμπέρτο αρνήθηκε, λέγοντας ότι το καρτέλ του δεν είχε καμία σχέση με την επίθεση, χωρίς να πείσει βέβαια. Τα πέντε άτομα εκτελέστηκαν και βρέθηκαν με σημειώματα που έγραφαν ότι είναι μέλη του καρτέλ και επιτέθηκαν σε πολίτες του Μεντεγίν. Μερικούς μήνες αργότερα, ο Εσκομπάρ έστησε ολόκληρη επιχείρηση απαγωγής του Ερέρα, αλλά ο Πάτσο κατάφερε και διέφυγε κινηματογραφικά. Ήταν τέτοια η λύσσα του Εσκομπάρ για τον Ερέρα που τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις έστειλε βαλίτσες γεμάτες κοκαΐνη (τη μία στο Λονδίνο με 20 κιλά μέσα) γράφοντας πάνω το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνο του Ερέρα ως αποστολέα. Μια απέλπιδα προσπάθεια να ασχοληθούν οι αρχές με τον εχθρό του.

Τέτοια φυλακή, μην σου τύχει

Όχι ότι ο Ερέρα δεν κυνηγούσε τον Εσκομπάρ. Πέρα από την επίθεση στο «Μονακό», λέγεται ότι ήταν ένας από τους σημαντικότερους χρηματοδότες των Los Pepes, μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης που είχε έναν και μοναδικό στόχο, την εξόντωση του Πάμπλο Εσκομπάρ, χωρίς να νοιάζεται για παράπλευρες απώλειες. Ο ίδιος ο Ερέρα παραδέχτηκε ότι ξόδεψε περίπου, κρατηθείτε, 250 εκατομμύρια δολάρια στο κυνήγι του Πάμπλο Εσκομπάρ. Λέγεται ότι όταν ο Εσκομπάρ δραπέτευσε από τη – ο θεός να την κάνει – φυλακή Λα Κατεντράλ, βρέθηκε ένα άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες με το πώς θα μπορούσε να είναι ο Ερέρα. Από τότε κέρδισε το παρατσούκλι “ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα”. Άλλωστε και το «Πάτσο», το οφείλει στον Εσκομπάρ, όπως αποκάλυψε ο ίδιος. Οι άνθρωποι του Κάλι γνώριζαν ότι ο Εσκομπάρ παρακολουθούσε τις τηλεφωνικές συνομιλίες τους και έτσι αποφάσισαν να αποκαλούν τον Φρανσίσκο ως “Πάτσο” για να μη γίνεται αντιληπτό.

Λίγο μετά το περιστατικό στο γηπεδάκι του Ερέρα, τέσσερις από τους δράστες της επίθεσης συνελήφθησαν από την αστυνομία σε μια αγροικία. Ο οπλισμός που βρέθηκε πάνω τους είναι απίστευτος και σίγουρα θα χάριζε τη νίκη σε οποιοδήποτε παιχνίδι Call of Duty. Σύμφωνα με άρθρο της εποχής στην El Tiempo, βρέθηκαν 11 τυφέκια AR 15, 4 μίνι Uzi, 3 AUG με σκόπευτρα, 2 Galil και αρκετές χειροβομβίδες. Κατά διαβολική σύμπτωση, όλοι μιλούσαν με προφορά της περιοχής του Μεντεγίν. Δεν υπήρχε πλέον καμία αμφιβολία. Ήταν επίθεση του καρτέλ του Μεντεγίν σε αυτό του Κάλι. Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, στόχος ήταν ο Πάτσο Ερέρα. Όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι λεπτομέρειες είναι ασαφείς. Κάποιοι λένε ότι ο Ερέρα βρισκόταν εκεί, άλλοι ότι έλειπε, κάποιοι ότι το Μεντεγίν είχε μάθει ότι όλη η ηγεσία του Κάλι θα βρισκόταν στον ποδοσφαιρικό αγώνα. Μικρή σημασία έχει. Ήταν μια ακόμα επίθεση κατά του Ερέρα. Λένε ότι η τρίτη είναι και η φαρμακερή, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ίσχυσε. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1991, ο Πάτσο βρισκόταν στο σπα Λας Μπρίσας, απολαμβάνοντας την περιποίηση. Νέα επίθεση από το Μεντεγίν, 17 νεκροί και 13 τραυματίας. Ο Πάτσο διαφεύγει εκ νέου ατσαλάκωτος.

Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε, σε αυτόν τον πόλεμο, ο Εσκομπάρ βρέθηκε ηττημένος και κυνηγημένος, μέχρι που σκοτώθηκε σε μια ταράτσα του Μεντεγίν. Αυτό που δεν κατάφερε στη ζωή του όμως, το κατάφερε έμμεσα με τον θάνατό του. Το Κάλι που είχε τις διασυνδέσεις και κατάφερνε να μην ασχολούνται και τόσο μαζί του, έμεινε μόνο του και έγινε ο επόμενος στόχων των αρχών της Κολομβίας και των Αμερικανών. Τα μεγάλα κεφάλια συνελήφθησαν ή, στην περίπτωση του Πάτσο Ερέρα, παραδόθηκαν κατόπιν συμφωνίας. Το πόσο «άγνωστος» ήταν, έγινε φανερό το 1995, όταν οι αρχές νόμιζαν σε δυο περιπτώσεις ότι τον έπιασαν. Μία όταν ακολουθούσαν για καιρό έναν τύπο πιστεύοντας ότι ήταν ο Ερέρα, ενώ ήταν παραστρατιωτικός και καταζητούμενους για δεκάδες θανάτους ανταρτών και μία λίγο αργότερα όταν έπιασαν έναν άλλον Ερέρα που το χειρότερο έγκλημά του ήταν ότι είχε κλέψει ένα αυτοκίνητο.

Κατά την παράδοσή του στην αστυνομία το 1996. Σαν CEO που τον έπιασαν για διαφθορά.

Όταν λοιπόν την 1η Σεπτεμβρίου του 1996 ο αληθινός Πάτσο Ερέρα παραδόθηκε σε μια εκκλησία, οι αρχές είχαν ένα δαχτυλικό αποτύπωμα και μια παλιά φωτογραφία μόνο για να πειστούν. Ο πιο low profile από την αρχηγική ομάδα του Κάλι και ο τελευταίος που η αστυνομία θα έπιανε. Ο Ερέρα καταδικάστηκε σε 6 χρόνια αρχικά, αργότερα η ποινή έγινε 14 χρόνια, και μεταφέρθηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Παλμίρα, στην πατρίδα του. Εκεί λένε ότι άλλαξε σαν άνθρωπος. Αποφάσισε να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων (αν και μεταξύ μας ήδη είχε διδακτορικό από το… πανεπιστήμιο της ζωής) και να μάθει αγγλικά, ενώ άρχισε να διαβάζει φανατικά. Αλλά το πάθος του ήταν η μπάλα. Παρότι κάποιοι, με σαφές ομοφοβικό σκεπτικό, λένε ότι ο Πάτσο απλώς παρακολουθούσε ποδόσφαιρο για να βλέπει ωραίους άντρες, η αλήθεια είναι ότι ο Ερέρα ήταν μέγας ποδοσφαιρόφιλος. Οργάνωσε την ποδοσφαιρική ομάδα της φυλακής, έγινε αρχηγός της και διοργάνωσε ο ίδιος πολλά τουρνουά για τους έγκλειστους. Η μπάλα ήταν το αγαπημένο του χόμπι και τελικά αυτό που έπαιξε ρόλο στον θάνατό του. Μπορεί να γλίτωσε το 1990, αλλά οκτώ χρόνια αργότερα η συνήθης τύχη του τον εγκατάλειψε.

Στις 4 Νοεμβρίου του 1998, ο Ερέρα έπαιζε σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στη φυλακή, ως αριστερό μπακ. O Ραφαέλ Άνχελ Ουρίμπε Σέρνα, γνωστός sicario, έφτασε στις φυλακές και παρουσιάστηκε ως δικηγόρος. Πέρασε από τους ελέγχους και από τον ανιχνευτή μεταλλικών αντικειμένων και έφτασε μέχρι το προαύλιο. Ο Πάτσο, που τον είχε για πάνω από 10 χρόνια ως συνεργάτη, σταμάτησε το παιχνίδι και πήγε να του μιλήσει. Ο Σέρνα έβγαλε το πιστόλι 9 χιλιοστών και πυροβόλησε αρκετές φορές τον Ερέρα. Εκείνος θα ήταν ο τελευταίος αγώνας του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ο δολοφόνος δέχτηκε δεκάδες χτυπήματα από τους άλλους κρατούμενους, αλλά ένας φρουρός πρόλαβε να τον γλιτώσει. Η απολογία του ήταν μια κλασική απολογία στάχτης στα μάτια για το πραγματικό κίνητρο, λέγοντας ότι ο Ερέρα είχε απειλήσει την οικογένειά του. Πιθανολογείται ότι λειτουργούσε υπό τις εντολές του Nόρτε ντελ Βάγιε. Ο Πάτσο ήταν 47 ετών τότε και ίσως σήμερα να ήταν εκτός φυλακής αν ζούσε, έτσι όπως τα είχε κανονίσει, σε αντίθεση με τα αδέρφια Ροντρίγκες Ορεχουέλα που βρίσκονται ακόμα σε φυλακές των Η.Π.Α.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ιστορίες για το τζάκι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν η Καρδιά Χτυπάει για Μπάλα

Ο Ντάνιελ Ένγκελμπρεχτ δε θα γίνει ποτέ θέμα για τα γκολ του και τα ρεκόρ που έσπασε. Δε θα γίνει ποτέ θέμα ως καλτ φιγούρα όπως ο Μπέντνερ ή ο Μπαλοτέλι. Στην τρίτη κατηγορία της Γερμανίας είναι δύσκολο να γίνεις πρωτοσέλιδο. Ο Ένγκελμπρεχτ είναι επιθετικός της Στούτγκαρντ Κίκερς και σε ένα από τα πρώτα παιχνίδια […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

“Το αν κερδίζεις ή χάνεις είναι δευτερεύον”

Στις αρχές της δεκαετίας του 40′ ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες που έχει βγάλει η Αργεντινή και ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του προηγούμενου αιώνα, εργαζόταν σε μια βιβλιοθήκη στο Μπουένος Άιρες. Παρ’ όλο που ο Μπόρχες άνηκε στην κατηγορία των λογοτεχνών που αδιαφορούσαν πλήρως (σε βαθμό σνομπισμού) για το ποδόσφαιρο, […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Το τελευταίο ματς ποδοσφαίρου του Πάτσο Ερέρα”

  1. Ο/Η Spy λέει:

    Πολύ καλογραμμένο, με ωραίο ρυθμό από τα άψογα σημεία στίξης του και τις παραγράφους του μέχρι την ροή της αφήγησης. Και για κάποιον που έχει ασχοληθεί με τις ιστορίες αυτές (με ή χωρίς αφορμή τις σχετικές σειρές του Netflix), εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μπράβο παιδιά!

  2. Ο/Η Shallow_DOF λέει:

    Το ότι το έχετε στην κατηγορία “ιστορίες για το τζάκι” είναι νομίζω το καλύτερο μέρος όλου του κειμένου 🙂
    Σομπρεράκι, όαση…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *