Σας παρακαλώ, μην με χτυπάτε άλλο κύριε Μπενίτο
Τα παραπάνω ευγενικά και γεμάτα τακτ λόγια φέρεται να εκστόμισε το καλτ ίνδαλμα της Σεβίλλης, ο θρύλος από την Γκάμπια με όνομα Μπίρι Μπίρι. Αποδέκτης, ο Γκρεγκόριο Μπενίτο Ρούμπιο, πιο γνωστός ως Γκόγιο Μπενίτο. Μπορεί η γεμάτη δόξα ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης να έχει στη βιτρίνα της ινδάλματα του ποδοσφαίρου όπως ο ντι Στέφανο, ο Πούσκας, ο Μπουτραγκένιο, ο Ραούλ κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά η αγάπη των μερένγκες για τον Μπενίτο ξεπερνούσε τα στενά όρια του «καλού ποδοσφαιριστή» που κάνει μαγικά στο χορτάρι. Γεννημένος στην επαρχία του Τολέδο στα μέσα της δεκαετίας του 1940, έφτασε στη Μαδρίτη στα 17 του και έγινε ένας από τους σκληρούς παίκτες της εποχής, γνωστός για τις αμυντικές αρετές και το πάθος του και όχι για τις καλλιτεχνίες στο γρασίδι.
Ο Μπενίτο διέθετε πολύ δυνατό κορμί που δεν δίσταζε να το βάζει σε κάθε μονομαχία. Μια εντυπωσιακή μορφή, ειδικά όταν άφησε το τρέντι μουστάκι της εποχής. Ξεκίνησε ως αριστερό μπακ, πήγε και έκανε το αγροτικό του δανεικός στη Ράγιο Βαγιεκάνο και στη συνέχεια επέστρεψε στη Ρεάλ, γυρίζοντας ως κεντρικός αμυντικός σύμφωνα με την έμπνευση του κόουτς Μιγκέλ Μουνιόθ. Εκεί έπαιξε συνολικά 14 σεζόν, μέχρι που κρέμασε τα παπούτσια του το 1982 σε ηλικία 35 ετών, με πάνω από 400 συμμετοχές συνολικά. Κατέκτησε 6 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα και είχε δυο χαμένους ευρωπαϊκούς τελικούς. Τιμήθηκε από τον Σαντιάγκο Μπερναμπέου και πέρασε στο πάνθεον του συλλόγου. Όπως είπαμε όμως, όχι για την ποιότητά του, αλλά για την αυτοθυσία, το πάθος και την αγάπη για τη φανέλα. Τα γκολ του ήταν ελάχιστα, μόλις στα 32 του σκόραρε για πρώτη φορά (απέναντι σε Σαραγόσα και Ουέλβα), αλλά το τρίτο γκολ ήταν το σημαντικό. Η Ρεάλ έπαιζε στο Πρωταθλητριών με την Πόρτο τον Νοέμβριο του 1979. Στο ιστορικό Εστάδιο ντας Άντας υπό βροχή, η Ρεάλ χωρίς τον Πίρι δεν τα πήγαινε καλά. Ο Μπενίτο έπαιζε λίμπερο και ο σπουδαίος φορ της Πόρτο Φερνάντο Γκόμες έκανε ό,τι ήθελε, σκοράροντας δύο φορές. Η Ρεάλ μείωσε με τον Κάνινγχαμ και ο επαναληπτικός στο Μπερναμπέου ήταν δύσκολος. 115.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν για τη ρεβάνς. Οι Πορτογάλοι όμως άντεχαν, με τον τερματοφύλακά τους να είναι σε μεγάλη φόρμα. Το «εύκολο» 1-0 που χρειαζόταν η Ρεάλ δεν ερχόταν και το άγχος κυρίευε τον κόσμο και τους παίκτες.
Τέσσερα μουστάκια κι ο Μπράιτνερ
Βλέποντας να μένουν μόλις 25 λεπτά, ο Μπενίτο πήρε την απόφαση να ανέβει στην επίθεση σε ένα κόρνερ, ενώ είχε εντολές να μένει πίσω. Ο προπονητής της Ρεάλ Βουγιαντίν Μπόσκοφ, που ήταν αρκετά αυστηρός, παραλίγο να μείνει στον τόπο. «Είπα στον εαυτό μου, “έρχομαι”», θυμάται σε συνέντευξή του πριν 20 χρόνια. Ο Μπόσκοφ άρχισε να του φωνάζει «γύρνα πίσω, μην αφήνεις τον Γκόμες μόνο του». Ο μουστάκιας του απαντά: «Μίστερ, ανεβαίνω γιατί θα σκοράρω. Άσε με ήσυχο. Μην ανησυχείς, θα τους φάω». Το κόρνερ εκτελέστηκε με υπέροχο φάλτσο από τον Κάνινγχαμ και όπως περιγράφει ο Μπενίτο, μπήκε στη φάση σαν ταύρος, έτοιμος να διαλύει όποιον συναντήσει. Η κεφαλιά του ήταν αρκετά δυνατή και κατέληξε στα δίχτυα, η Ρεάλ κέρδισε τελικά με 1-0 και πήρε την πρόκριση, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά, εκεί που τη διέλυσε το Αμβούργο.
Με εμφάνιση που έγινε γνωστή αργότερα ως «στιλ Κιελίνι» σε ντέρμπι Μαδριλένιο
Με το γκολ αυτό, ο Μπενίτο έβαλε ένα κερασάκι στην τούρτα της μεγάλης καριέρας του. Ένα σημαντικό γκολ από τον λιγότερο συνήθη ύποπτο. Γιατί η τούρτα ήταν όλα τα υπόλοιπα, εκτός από γκολ. Παρά το όχι μεγάλο του ύψος ήταν δυνατός στον αέρα, ήταν γρήγορος, ήταν σκληρός, διάβαζε καλά τις φάσεις. Έδινε μεγάλες μάχες με τους αντιπάλους φορ. Δεν ήταν μόνο ο Μπίρι Μπίρι που έτρωγε ξύλο, αλλά ακόμα κι ο Κρόιφ. Το πάθος του τον οδήγησε οκτώ φορές στο χειρουργείο. Πέντε φορές για το γόνατο, δύο για την κνήμη και μία για τη μύτη. Μεταξύ άλλων είχε σπάσει και τα πλευρά του μερικές φορές και κάποια δάχτυλα. Η αυτοθυσία του έφτανε σε τέτοιο σημείο που αγωνιζόταν συχνά τραυματίας. Κάποιες φορές βέβαια αυτό ήταν για κακό. Όπως αυτό το ματς με το Αμβούρο που αναφέραμε προηγουμένως. Ο Γκόγιο είχε πόνους στο γόνατο, αλλά αποφάσισε να παίξει γιατί ο παρτενέρ του Σαμπίδο ήταν άπειρος. Ο Χρούμπες δεν λυπήθηκε τον πόνο του, σκόραρε δυο φορές και το Αμβούργο κέρδισε με 5-1. Ο Μπενίτο, χρόνια μετά, έλεγε ότι δεν έπρεπε να είχε παίξει σε εκείνο το ματς.
Απαλό σαν χάδι
Το “γενναίο τσεκούρι”, τον αποκαλούσε ένας διάσημος ραδιοφωνικός σπίκερ, ενώ το κοινό του Μπερναμπέου του φώναζε συχνά να βγάλει το “τσεκούρι” του. Παρά το σκληρό του αγωνιστικό προφίλ, δεν ήταν έτσι σαν χαρακτήρας. Οι περισσότεροι τον θυμούνται ως έναν ευγενικό, χαμογελαστό τύπο και είναι γεγονός ότι ακόμα και οι αντίπαλοι τον σέβονταν και τον συμπαθούσαν εκτός γηπέδων. Ένας απλός άνθρωπος του λαού που βοηθούσε τους πιο νέους συμπαίκτες του να προσαρμοστούν. Το κλασικό του τάκλιν ήταν ένα βαϊοκαραγιαννικο-καλιτζακικό διώξιμο της μπάλας με τα δύο πόδια σαν ψαλίδι, μια κίνηση που ξεσήκωνε τους Μαδριλένους σαν να ήταν γκολ. Ο Χοσέ Γκάρατε της Ατλέτικο που διακρίνεται στην παραπάνω φωτογραφία, δεινοπαθούσε πάντα μαζί του. «Εκτός αγώνα είχαμε πολύ καλή σχέση, αλλά στο χορτάρι με έπνιγε. Πηδούσε σαν ελατήριο σε κάθε μπαλιά, ήταν ό,τι χειρότερο για να μαρκάρει τον αντίπαλο επιθετικό. Είχα πει στον Αραγονές να μην με βάλει, να βάλει κάποιον άλλον στη θέση μου γιατί ο Μπενίτο με είχε του χεριού του. Με έβαλε και δεν ακούμπησα την μπάλα. Με όλους τους αντιπάλους είχα καλά, άσχημα, μέτρια παιχνίδια. Με αυτόν δεν ακουμπούσα την μπάλα. Κι αν τύχαινε να τον περάσω, μου έκανε φάουλ».
Ο Μπενίτο έπαιξε σε μια περίεργη περίοδο στη Ρεάλ. Το ποδόσφαιρο είχε αλλάξει, η Ρεάλ μπορεί να κέρδιζε εντός, αλλά στην Ευρώπη είχαν εμφανιστεί νέες φάτσες. Γερμανοί και Ολλανδοί ζούσαν σπουδαίες εποχές και μαζί με τις άλλες παραδοσιακές δυνάμεις, έκαναν τη Ρεάλ να μοιάζει σκιά του εαυτού της. Χωρίς πολλούς ξένους στο πρωτάθλημα, ο Μπενίτο Γκόγια ήταν μέλος μιας ομάδας που είχε μεν ταλέντο, αλλά όχι αντίστοιχο άλλων δυνάμεων. Αυτό το έλλειμμα προσπαθούσε να καλύψει με ηρωικές φάτσες όπως ο πρωταγωνιστής της σημερινής μας ιστορίας. Αυτό το σχεδόν λατινοαμερικάνικο πάθος που έβγαζε στο χορτάρι ήταν το αντίδοτο. Παρότι δεν έπαιζε συχνά στις τελευταίες δυο σεζόν του, μόνο και μόνο η θρυλική του παρουσία βοηθούσε ψυχολογικά τους συμπαίκτες του. Δεν είναι τυχαίο λένε κάποιοι, ότι την πρώτη σεζόν της χωρίς τον μουστάκια, η Ρεάλ έχασε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχε, ένδειξη ίσως της απώλειας του πάθους του Γκόγιο. Ο Μπίρι Μπίρι θυμόταν τις μονομαχίες του με δύο παίκτες περισσότερο. Τον Γκοϊκοετσέα και τον Γκόγιο Μπενίτο. Είχαν πολύ μεγάλη ελευθερία από τους διαιτητές της εποχής θυμάται. Ένα ποδόσφαιρο πιο σκληρό, πιο δυνατό, στο οποίο οι επιθετικοί έπαιζαν την καριέρα τους κορώνα-γράμματα απέναντι σε παίκτες όπως το «γενναίο τσεκούρι» της Ρεάλ.
Ένα σύντομο αφιέρωμα
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας άνοιξε εστιατόριο (στο οποίο σύχναζαν μέχρι και παίκτες της Ατλέτικο), μια ιστορική παμπ που ήταν κέντρο συνάντησης των οπαδών δίπλα στο Μπερναμπέου, ασχολήθηκε με τις δημόσιες σχέσεις της Ρεάλ, ενώ πέρασε και από τη Ράγιο Βαγιεκάνο, όταν ο φίλος του Καμάτσο έγινε προπονητής εκεί. Η Ρεάλ τον τίμησε με ένα φιλικό απέναντι στην Τότεναμ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος δεν ήταν πάρα πολύς. Οι φανατικοί οπαδοί του ήταν εκεί όμως φωνάζοντας “Μπενίτο, σκότωσε”.
Ο Μπενίτο τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας της μάχης του με το Αλτζχάιμερ. Όπως λέει όμως ο γιος του, μπορεί να ξεχνούσε πολλά, αλλά κάθε μέρα θυμόταν και έλεγε: «είμαι ο Γκόγιο Μπενίτο, αμυντικός της Ρεάλ». Το επιβεβαίωσε και ο Καμάτσο που τον επισκεπτόταν. «Τις τελευταίες μέρες του μπορεί να μην σε αναγνώριζε, αλλά θυμόταν με ακρίβεια τις μυθικές εντεκάδες της Ρεάλ και τραγουδούσε πάντα γεμάτος χαρά». Ο Μπενίτο που είχε στηρίξει δημόσια στο παρελθόν τον Φλορεντίνο Πέρεθ, είχε αναπτύξει μια φιλία με τον ισχυρό άνδρα του συλλόγου και ο Πέρεθ τον επισκεπτόταν συχνά. Δυστυχώς, ο COVID βρήκε πρόσφορο έδαφος στον αποδυναμωμένο οργανισμό του και ο μουστάκιας έχασε τη ζωή του στα 73 του χρόνια, τον Απρίλιο του 2020. Βρισκόταν σε έναν οίκο ευγηρίας που χτυπήθηκε από τον ιό, με αποτέλεσμα να έχει κι άλλα θύματα. Όλος ο κόσμος του συλλόγου βυθίστηκε στο πένθος και δυστυχώς, λόγω των συνθηκών, ο Γκόγιο δεν μπόρεσε να φύγει με τις τιμές που του αναλογούσαν.
