Η μπερδεμένη Παρί και το Hero ball του Μπαπέ
Ήταν 10 Αυγούστου του 2021 όταν ο Λιονέλ Μέσι υπέγραφε, ως ελεύθερος, με την Παρί Σεν Ζερμέν. Σε ένα καλοκαίρι που οι Παριζιάνοι έκαναν δικούς τους και τους Σέρχιο Ράμος, Τζίνι Βαϊνάλντουμ, Νούνο Μέντες (δανεικός), Ασράφ Χακίμι και Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα και χωρίς να χάσουν -όσο κι αν ο Κιλιάν Μπαπέ ήθελε να φύγει για τη Μαδρίτη- κανένα από τα μεγάλα τους αστέρια, οι περισσότεροι θεωρούσαμε ότι θα δούμε απίστευτες ποδοσφαιρικές ομορφιές από δαύτους. Φυσικά και ο σημαντικότερος λόγος που όλοι αυτοί μαζεύτηκαν στο Παρίσι δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ (Και τα χρήματα). Μια ομάδα άλλωστε γεμάτη από σούπερ σταρ, με ατελείωτο ταλέντο, υπό τις οδηγίες ενός σύγχρονου προπονητή, όπως είναι ο Ποτσετίνο, δε γίνεται να μη φτάσει στην πολυπόθητη κατάκτηση. Μεταφέρω τι σκεφτόμασταν οι περισσότεροι όταν διαβάζαμε για τις μεταγραφές της την ώρα που λιαζόμασταν στις παραλίες. Απ’ την άλλη, πολλοί έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση σκεπτόμενοι τις μοναδικές «παραστάσεις» που θα έδιναν κάθε βδομάδα όλοι αυτοί οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές τόσο στα γήπεδα της Γαλλίας όσο και σε αυτά της Ευρώπης. Γιατί για τον αγνό φίλο του αθλήματος, τον πραγματικό εραστή της μπάλας που έλεγε και μια ψυχή, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι το θέαμα και όχι αν μια πάμπλουτη ομάδα, όπως η Παρί στην περίπτωσή μας, θα καταφέρει να κερδίσει το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά. Εξαιρούνται οι φίλοι της ομάδας που σίγουρα θα θέλουν να την δουν να το κατακτά. Ακόμα κι αν παίξει μέτριο ποδόσφαιρο. Ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Δεν είμαι φίλος της Παρί και λατρεύω το ποδόσφαιρο κυριαρχίας.
Έξι μήνες μετά την έναρξη της σεζόν, με την Παρί να έχει ουσιαστικά τελειώσει την υπόθεση τίτλος στη Γαλλία από την 8η αγωνιστική κιόλας όταν είχε κάνει δηλαδή το 8/8, έχουμε δει ελάχιστα από όλα αυτά που περιμέναμε. Η ομάδα του Κατάρ, με έδρα το Παρίσι, μπορεί να βρίσκεται μέσα σε όλους τους τίτλους που διεκδικεί αλλά, δυστυχώς, δεν έχει χαρίσει στο ποδοσφαιρικό κοινό τις παραστάσεις που αυτό περίμενε. Και σαν να μην έφτανε αυτό η μαγική τριάδα των Μέσι, Νεϊμάρ και Μπαπέ που όλοι θέλουμε να δούμε να μας μαγεύει στο χορτάρι, επειδή πολύ απλά μπορεί να το κάνει μοναδικά, όχι μόνο δεν το έχει κάνει αλλά έχει αγωνιστεί και ελάχιστα μαζί. Η πρώτη φορά που αυτό συνέβη ήταν για την 1η αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ, στο Βέλγιο, απέναντι στην Μπριζ, με την Παρί να μένει στο 1-1, με σκόρερ τον Ερέρα, και μεγάλη μερίδα του γαλλικού Τύπου να ασκεί για πρώτη φορά φέτος δριμεία κριτική στον Ποτσετίνο. Λίγες μέρες νωρίτερα ο Αργεντινός είχε αλλάξει, για πρώτη φορά φέτος, το σύστημα της ομάδας του, από 4-3-3 σε 4-2-3-1, απέναντι στην Κλερμόντ, έχοντας τον Μπαπέ στη μοναξιά της επίθεσης. Η Παρί μπορεί να είχε κερδίσει με 4-0 αλλά πολλοί παίκτες είχαν ξενίσει με αυτή την αλλαγή. Το μπέρδεμα συνεχίστηκε και την επόμενη αγωνιστική για την Ligue -1 όταν στο ντέρμπι με τη Λιόν ο Μέσι αγωνίστηκε ως δεκάρι, στο 4-2-3-1, και είδε την ομάδα του να κερδίζει με 1-0 στα τελευταία λεπτά με λυτρωτή τον Ικάρντι. Τον παίκτη δηλαδή που είχε περάσει στον αγωνιστικό χώρο στη θέση του αλλάζοντας και το σύστημα της ομάδας. Για να απολαύσουμε πραγματικά για πρώτη φορά τον Μέσι με τη φανέλα της Παρί έπρεπε να φτάσει η 2η αγωνιστική του Τσάμπιονς και το παιχνίδι με τη Σίτι. Οι Γάλλοι μπορεί να μην ήταν καλύτεροι αλλά χάρις στον σπουδαίο Αργεντινό κατάφεραν να επικρατήσουν με 2-0 και να δείξουν σε όλους, έστω και λίγο, τι μπορούν να κάνουν αν μυρίσουν αίμα. Η εικόνα που είχαν στη συνέχεια είχε σκαμπανεβάσματα και τους έδωσε τελικά την 2η θέση του ομίλου, πίσω από τη Σίτι, ρίχνοντάς τους για τους 16 της διοργάνωσης πάνω στη Ρεάλ Μαδρίτης, σε δύο αναμετρήσεις που τις περιμένει ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης. Εκεί δηλαδή που θα παιχτεί, από πολύ νωρίς, και η σεζόν της ομάδας.
Ποιο είναι όμως το πρόβλημα;
Το πιο εύκολο με μια πρώτη ανάγνωση είναι το γεγονός πως κανένας από τους νέους αστέρες, πλην του Χακίμι, δεν έχει μπει πραγματικά στην εξίσωση. Ο Ντοναρούμα δεν έχει κερδίσει ακόμα τη θέση του βασικού κάτω από το τέρμα. Κι ας είναι για πολλούς ένας εκ των κορυφαίων στη θέση του. Που είναι. Ο Ράμος έχει αγωνιστεί ελάχιστα λόγω τραυματισμών και το ανίκητο δίδυμο με τον Μαρκίνιος, που είχαμε πολλοί στο μυαλό μας, έχει μείνει μόνο εκεί. Στο μυαλό μας. Ο Μέντες δεν είναι κάποιος που αποκτήθηκε για να κάνει τη διαφορά αλλά για να γίνει ένα χρήσιμο γρανάζι. Ο Βαϊνάλντουμ δεν έχει πάρει τις ευκαιρίες που περίμενε και όταν αγωνίζεται το κάνει συνήθως σε μια θέση που τον είχαμε συνηθίσει πριν πάει στο Λίβερπουλ. Κάτι που τον έχει δυσαρεστήσει αρκετά σύμφωνα με τον γαλλικό Τύπο. Ο τεράστιος Μέσι απ’ την άλλη βρίσκεται, βάσει των αριθμών του, στη χειρότερη σεζόν της καριέρας του. Λογικό, μιας και δεν είναι εύκολο, όσο σπουδαίος κι αν είναι κάποιος, να προσαρμοστεί σε κάτι εντελώς ξένο από αυτό που έχει συνηθίσει σε ολόκληρη την καριέρα του. Δεν είναι τυχαίο πως σε 11 παιχνίδια για το Γαλλικό πρωτάθλημα έχει μόλις ένα (1) γκολ και 4 ασίστ, έχοντας μόλις 4.6 xG με τον συντελεστή σε G-xG να είναι αρνητικός, Απ’ την άλλη, τα 5 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ (3.4 xG) σώζουν αρκετά την εικόνα του αλλά αυτό είναι κάτι που το περιμέναμε βάσει και της δυναμική του ομίλου. Η Σίτι και η Παρί, εύκολα ή δύσκολα, θα την έπαιρναν την πρόκριση και οι αστέρες της, που ζουν γι’ αυτά τα ματς, θα έβρισκαν το χώρο για να λάμψουν σε μερικά παιχνίδια. Όπως και έγινε.
Στα περισσότερα παιχνίδια της για το πρωτάθλημα Γαλλίας η Παρί στηρίζεται συνήθως στις ενέργειες του Μπαπέ, σε ένα -συγγνώμη για τον μπασκετικό όρο- Hero ball, με τον Γάλλο σούπερ σταρ (και υπερπαίκτη) να θυμίζει σε πολλά παιχνίδια τον Κέβιν Ντουράντ στο Μπρούκλιν, όταν ο Ίρβινγκ και ο Χάρντεν δηλαδή βαριούνται να κουνηθούν ή απλά απουσιάζουν. «Αν δεν μπορούμε να σκοράρουμε, δώστε του την μπάλα και αυτός κάτι θα βρει να την κάνει». Φτάνει αυτό για να πάρεις το πρωτάθλημα Γαλλίας; Όπως βλέπουμε από τον Αύγουστο, με τα όργια του Μπαπέ, φτάνει και περισσεύει. Ο Γάλλος επιθετικός μετράει σε 19 παιχνίδια 10 γκολ και 9 ασίστ, έχοντας 12.2 xG και 1.06 G+A το 90λέπτο. Φτάνει αυτό για να πάρεις το Τσάμπιονς Λιγκ; Εκεί που μετράει δηλαδή 4 γκολ και 4 ασίστ. Μάλλον όχι. Σε διπλούς αγώνες, συνήθως, δεν φτάνει μία και μόνο μαγική ενέργεια. Αν φτάσεις στον τελικό εκεί μπορεί και να είναι αρκετή μία και μόνο μαγική ενέργεια κάποιου σταρ, αλλά για να αποκλείσεις μια έμπειρη ομάδα όπως η Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να είσαι καλός, και σοβαρός, και στις τρεις γραμμές του γηπέδου για 180 ολόκληρα λεπτά. Ίσως και για παραπάνω. Οι τρεις σούπερ σταρ της επίθεσης θα πρέπει να βρουν ισορροπία στο παιχνίδι τους, κάτι που θα πρέπει να κάνουν και οι τρεις γραμμές μεταξύ τους για να μπορέσουν οι Γάλλοι να προχωρήσουν μέχρι τέλους στη διοργάνωση.
Το πρόβλημα άξονα και επίθεσης
Ο Κρόιφ είχε πει κάποτε πολύ σοφά πως «αν βάλεις τις 11 καλύτερες μονάδες σε κάθε θέση δεν σημαίνει πως θα φτιάξεις και την καλύτερη ομάδα» και στην Παρί αυτή η φράση βρίσκει -δυστυχώς- την πλήρη εφαρμογή της. Μέσι, Μπαπέ και Νεϊμάρ είναι τρεις μάγοι. Τρεις παίκτες που μπορούν να σε σκοτώσουν με μισή ενέργεια. Το έχουν κάνει άλλωστε τόσες και τόσες φορές και θα το ξανακάνουν. Απέναντι όμως σε μια κορυφαία ομάδα, όπως η Σίτι, η Λίβερπουλ, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπάγερν Μονάχου, για παράδειγμα, που μπορούν να σε πνίξουν με τον τρόπο παιχνιδιού τους, θα πρέπει να γίνουν αρκετά πράγματα για να φτάσεις σε πραγματική απειλή. Η σούπερ ταλαντούχα τριάδα εκτός του γεγονότος πως έχει δυσκολία στο να συνεργαστεί αρμονικά είναι και από τις χειρότερες σε κάτι που οι πραγματικά κορυφαίες ομάδες, όπως λογίζονται και οι ίδιοι, το κάνουν εξαιρετικά. Ποιο είναι αυτό; Η πίεση στον αντίπαλο και κυρίως η ένταση και το σημείο που αυτή γίνεται. Οι τρεις σταρ των Παριζιάνων είναι μέτριοι σε αυτό το κομμάτι με τους αριθμούς τους να είναι αρκετά χαμηλοί ιδίως στην πίεση στο επιθετικό δικό τους τρίτο. Πολλοί μάλιστα θεωρούν πως δε γίνεται η Παρί να τους έχει στη βασική της 11δα ταυτόχρονα και τους τρεις, με τον εξαιρετικό Ντι Μαρία να βρίσκεται εκεί, αν θέλει να λειτουργήσει πραγματικά ως ομάδα. Διαφωνώ σε αυτό, όσο κι αν λατρεύω τον Ντι Μαρία, αλλά δεν μπορώ να μη συμφωνήσω πως θα πρέπει να αλλάξουν ορισμένα πράγματα για να μπορέσει πραγματικά να λειτουργήσει η Παρί σύμφωνα με την πραγματική της αξία. Η πρώτη μεγάλη σπαζοκεφαλιά του Ποτσετίνο για τη νοκ-άουτ φάση του Τσάμπιονς Λιγκ ίσως είναι αυτή. Να ξεφύγει από το Hero ball του Μπαπέ, ή του Μέσι, και να παρουσιάσει μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος από την άμυνά της μέχρι την επίθεση. Μια ομάδα που θα έχει και αυτή την μπαγκέτα του ρυθμού στα παιχνίδια της. Σίγουρα όχι στον βαθμό που το κάνει η Σίτι, κάτι που δεν μπορεί να γίνει, αλλά όσο αυτό είναι εφικτό. Που είναι.
Η δεύτερη είναι ο έλεγχος του ρυθμού από τους κεντρικούς χαφ της ομάδας που και πάλι απέναντι σε μια κορυφαία ομάδα δείχνει, συνήθως, να ακολουθεί το τέμπο του αντιπάλου και όχι να επιβάλλει, ή έστω να προσπαθεί να επιβάλλει έστω σε διαστήματα του ματς, το δικό της. Εκτός του Βεράτι και του Παρέδες άλλωστε δεν υπάρχει άλλος τέτοιος κεντρικός μέσος στο ρόστερ της (o Ντι Μαρία εννοείται μπορεί να το κάνει και αυτό) και αυτό είναι κάτι που με αντίπαλο τη Ρεάλ, μια ομάδα δηλαδή με τρεις κεντρικούς χαφ που ξέρουν μοναδικά και πως να ελέγχουν το ρυθμό, ανάλογα με το πως κυλάει μια αναμέτρηση, αλλά και πως να τον ανεβάζουν ή να τον κατεβάζουν αναλόγως και τις δυνάμεις της, ίσως αποτελέσει τεράστιο πρόβλημα. Αυτό που θέλω να πω είναι πως μια ομάδα όπως η Παρί κανονικά θα πρέπει να επιβάλλει το δικό της παιχνίδι και όχι να ακολουθεί αυτό του αντιπάλου. Όσο καλή ομάδα κι αν έχει απέναντί της αυτή θα πρέπει να είναι καλύτερη. Η Παρί Σεν Ζερμέν διαθέτει ένα ρόστερ γεμάτο από σούπερ σταρ πρώτης γραμμής που όμως δεν έχει γίνει ακόμα ομάδα. Ο μεγάλος της στόχος είναι η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Αν το κατακτήσει, όπως κι αν το κατακτήσει, η χρονιά της θα είναι επιτυχημένη. Αν αποκλειστεί, η χρονιά της θα είναι αποτυχημένη και η αποτυχία θα χρεωθεί πρώτα απ’ όλους στους μεγάλους της σταρ. Ως προς το θέαμα που μας έχει χαρίσει, ως ώρας τουλάχιστον μιας και βρισκόμαστε ακόμα στον Ιανουάριο και όλα μπορούν να ανατραπούν, σύμφωνα πάντα με την ποιότητα που διαθέτει, έχει περάσει οριακά τη βάση και αυτό φυσικά και δεν είναι καθόλου τιμητικό για την ίδια.
