Η Ομάδα που Έχει Επίσημο Μπαλοναυαγοσώστη

Κι εσείς, όπως κι εκείνοι, ξέρετε πως η ζωή μας, με τον τρόπο που τη ζούμε, είναι μια φάρσα, όλοι είναι ικανοί να το παραδεχτούν, μα κανείς δεν το κάνει, γιατί ο καθένας έχει ανάγκη, επιπλέον, να προστατεύει μια προσωπική φάρσα. Κι εγώ το ίδιο φυσικά.

Χουάν Κάρλος Ονέτι, Το Ναυπηγείο

Η Ουρουγουάη με το γκάρα τσαρούα της είναι ο ορισμός της έννοιας “ποδοσφαιρομάνα”. Μια χώρα με πληθυσμό λίγο πάνω από 3 εκατομμύρια και ανάμεσα σε δύο γίγαντες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία. Εκεί στο Μοντεβιδέο όλοι γνωρίζουν τους δύο μεγάλους συλλόγους της χώρας, την Πενιαρόλ και τη Νασιονάλ. Όμως πέρα από τη σκιά αυτών των δύο, ο τρίτος στη σειρά σπουδαιότητας σύλλογος είναι η Ράμπλα Τζούνιορς, που έχει στις όχθες του Ρίο δε Λα Πλάτα ένα από τα πιο γραφικά γήπεδα με αμέτρητες μπάλες να έχουν περάσει «σιν παπέλες» στη Αργεντινή μέσω του ποταμού.

Το παρατσούκλι τους είναι «Πικαπιέρδας» (Αυτοί που Σπάνε Πέτρες), που είναι το όνομα των Φλίντστοουνς στα ισπανικά. Το παρατσούκλι το έχουν από το γήπεδό τους, που είναι σαν αυτά που ανεβάζουμε κατά καιρούς σε γραφικά τοπία. Τη δεκαετία του 1960 ήθελαν να το ανακαινίσουν και οι ίδιοι οι οπαδοί πήγαν και έσπαγαν πέτρες από το μόλο γύρω εκεί δίπλα ώστε να μπορέσουν να χτίσουν τον τοίχο που χωρίζει τη Νότια και την Ανατολική πλευρά του γηπέδου από το Ρίο δε Λα Πλάτα.

Το ίδιο το γήπεδο λεγόταν από το 1920 (ναι, πριν την ανακαίνιση των σίξτις) Πάρκε Νέλσον, όμως σε μια ακόμα κίνηση Λατινοαμερικάνικης παράνοιας το 1980 μετονομάζεται σε «Ολίμπικο». Το όνομα είναι τουλάχιστον ειρωνικό, καθώς δεν υπάρχει στίβος, δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις για οποιοδήποτε άλλο άθλημα και, όπως αναφέραμε ήδη, οι κερκίδες του δεν είναι καν κυκλικές. Βασικά, στην Νότια πλευρά είναι το ναυπηγείο που ενέπνευσε τον Ονέττι να γράψει το ομώνυμο αριστούργημα, και στην Ανατολική του το ποτάμι. Συγκεκριμένο ο κόλπος της Μπαΐα του Μοντεβιδέο.

Έτσι, το Ολίμπικο του Μοντεβιδέο είναι ένα στάδιο στο οποίο η μπάλα μπορεί να κυλάει στο χορτάρι, να κολλάει στη λάσπη, να πεταχτεί για κανένα μπανάκι στο ποτάμι από πίσω. Η ιδιότητα της αμφίβιας μπάλας έκανε την πρώην πρόεδρο της ομάδας, Ισαμπέλ Πένια, να δηλώσει κάποτε «Ο Μαραντόνα είπε ότι η μπάλα δε λεκιάζεται διότι είχε δει το γήπεδό μας και ήξερε ότι θα την πλύνει το ποτάμι». Η Ισαμπέλ Πένια είναι η μόνη γυναίκα πρόεδρος συλλόγου στην πρώτη κατηγορία της Ουρουγουάης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε δίπλα στο στάδιο και είναι από 6 χρονών στις κερκίδες. Ήταν το παιδικό της όνειρο να γίνει πρόεδρος του συλλόγου που αγαπούσε από μικρή και θεωρεί ότι η πιο έντονη στιγμή που έχει ζήσει στη ζωή της ήταν όταν ανέβηκαν κατηγορία το 1980.

Για κάποια χρόνια η Ομοσπονδία δεν επέτρεπε στη Ράμπλα Τζούνιορς να χρησιμοποιεί το στάδιό της. Η Πένια όμως θεωρούσε ότι το στάδιο είναι η ταυτότητα και ο χαρακτήρας του συλλόγου. Πάλεψε πολύ για την επιστροφή στο Ολίμπικο, ενώ παράλληλα ήταν η υπεύθυνη για τη δημιουργία του γυναικείου ποδοσφαίρου στη χώρα. Η συμβολή της στην ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου τσαρούα έκανε την Ομοσπονδία να της κάνει το χατίρι και η Ράμπλα Τζούνιορς επέστρεψε στο γήπεδο της.

Η Πένια είναι μια θρυλική φιγούρα στην Ουρουγουάη. Όχι μόνο έφτιαξε το γυναικείο ποδόσφαιρο, έγινε πρόεδρος του συλλόγου που υποστήριζε από μικρή και τον επανέφερε στη φυσική του έδρα, αλλά όλα αυτά τα έκανε με τη ματιά της απλής οπαδού. «Σήμερα υπάρχουν πολλά μηχανήματα, εγώ έζησα την εποχή της αξίνας και της πέτρας. Ξέρετε, πολλοί που έσπαγαν πέτρες για να φτιαχτεί αυτός ο τοίχος έχουν ταφεί πίσω από αυτόν, ως τελευταία τους επιθυμία. Άλλοι έχουν ζητήσει να σκορπιστούν εκεί οι στάχτες τους. Ακόμα λέμε στους παίχτες μας ότι αν δεν παίζουν καλά θα σηκωθούν τα φαντάσματα πίσω από τον τοίχο να τους πάρουν με τις πέτρες που είχαν σπάσει στη ζωή τους. Ακούγεται αστείο αλλά είναι ο πιο ισχυρός σύνδεσμος με αυτό το σύλλογο», δήλωνε η Πένια στην ομιλία της επιστροφής στο Ολίμπικο.

«Η μπάλα έχει δύο πεπρωμένα εδώ, ή να καταλήξει στο τέρμα ή στο Ρίο δε Λα Πλάτα». Ο Ροδρίγο Οδιοθόλα είναι ο τερματοφύλακας της Ράμπλα Τζούνιορς. Υπεύθυνος για αρκετές μπάλες που έχουν καταλήξει στο ποτάμι και λογιστής στο επάγγελμα, αναγνωρίζει ότι το κόστος για μπάλες που έχει ο συγκεκριμένος σύλλογος δεν το έχουν ούτε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. «Φυσικά και μας κοστίζει χρήματα. Υπάρχουν φορές που μένουμε χωρίς μπάλα και πρέπει να πάρουμε μια απόχη για να ψαρέψουμε κάποια», συμπληρώνει η Ισαμπέλ Πένια, «αλλά δείτε το γήπεδο στο γκούγκλ μαπς, δείτε την τοποθεσία του. Έχουμε ένα μοναδικό στάδιο που οι επιβάτες από τις βάρκες και τα φέρυ που περνάνε συμμετέχουν στο παιχνίδι και μας εμψυχώνουν. Ειδικά το απόγευμα η θέα είναι καταπληκτική και έρχονται στο γήπεδο να τη θαυμάσουν ακόμα και άτομα που δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο».

Το 2014 στο τουρνουά Απερτούρα και ενώ στο Νότιο ημισφαίριο ήταν χειμώνας, με θερμοκρασία 12 βαθμών, μια ακόμα μπάλα πήγε να διώξει τις λάσπες από πάνω της στο Ρίο δε λα Πλάτα. Ο Τζόναθαν Βέρα, που έβλεπε το ματς από τον τοίχο, δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή και βούτηξε στο ποτάμι. Ξαφνικά όλη η προσοχή της κερκίδας έφυγε από το παιχνίδι και στράφηκε σε αυτόν τον τρελό που πήγε να ψάξει τη μπάλα. Μεταξύ ζητωκραυγών και συνθημάτων ο Βέρα ανέκτησε τη μπάλα. Την επόμενη μέρα η Πένια του πρότεινε να γίνει ο «αγουαδόρ», νερουλάς δηλαδή, του συλλόγου. Πλέον δουλεύει 8 χρόνια εκεί, σε ένα μοναδικό πόστο στην ιστορία του ποδοσσφαίρου. Έχουμε δει πολλές ιστορίες με μπολμπόιζ, αλλά η Ράμπλας Τζούνιορς μπορεί να περηφανεύεται ότι είναι ο μοναδικός σύλλογος στον πλανήτη που έχει γουότερ μπολ μπόι, νερομπαλομαζώχτρα δηλαδή.

Η Ισαμπέλ Πένια έχει αφήσει την προεδρία του συλλόγου. Αφού τα πέτυχε όλα θέλησε να γυρίσει εκεί που ανήκει από 6 ετών. Στην κερκίδα του γηπέδου που αγάπησε και στο οποίο φρόντισε να επιστρέψει η ομάδα. Πριν αποχωρήσει όμως, πρόλαβε να δημιουργήσει ένα μοναδικό πόστο στην ιστορία του παιχνιδιού.