Νενίκηκά σε Μαραντόνα
Η μπάλα είχε καταλήξει στα δίχτυα του Γιορίς για τέταρτη συνεχόμενη φορά. Ο Μοντιέλ είχε ευστοχήσει και η Αργεντινή κέρδιζε στα πέναλτι τη Γαλλία. 4-2 μετά από το 3-3 της παράτασης. Ο ίδιος ο Μοντιέλ που χάλασε με το χέρι που έκανε και έφερε το 3-3 από τον ΕμΜπαπέ μια ωραία σημειολογία που θα μπορούσε να γίνει. Διότι με το 3-2 θα γινόταν κάτι μαγικό. Αλλά δεν είχε πλέον σημασία, ο διάδοχος είχε πια το θρόνο. Ο Λέο Μέσι είχε πάρει αυτό που όλοι περίμεναν και απαιτούσαν να κάνει από τότε που ήταν ακόμα ταλέντο. Να ράψει το τρίτο αστέρι στη φανέλα της εθνικής Αργεντινής.
Η σχέση του Μέσι με την εθνική Αργεντινής ήταν πάντα μια σχέση απαιτήσεων και εμμονών. Η ίδια που είχε και αυτός με το ίνδαλμά του. Έπρεπε να πάρει ένα Μουντιάλ για την Αργεντινή. Ο κόσμος το απαιτούσε βλέποντάς τον να κάνει αυτά που έκανε με την Μπαρσελόνα. Ο ίδιος το απαιτούσε από τον εαυτό του ώστε να φτάσει και να ξεπεράσει τον Ένα, το Θεό, το Ντιέγο. Οι εμμονές όμως στον αθλητισμό είναι κακός σύμβουλος. Δημιουργούν άγχος και λάθος αποφάσεις, πίεση και αποπροσανατολισμό.
Η εθνική Αργεντινής πήγαινε από απογοήτευση σε απογοήτευση. Χαμένοι τελικοί, κακές εμφανίσεις στα μεγάλα τουρνουά, πάντα έφταιγε ο Μέσι που δεν μπορούσε να κάνει με την Αργεντινή αυτά που έκανε με την Μπαρσελόνα. Ο Μέσι που ήταν προϊόν του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Που δεν έμαθε μπάλα εκεί, που δεν καταλάβαινε τους Αργεντίνους. Ο Μέσι που μετανάστευσε στα 14 του και ένιωθε απίστευτο δέσιμο με την χώρα του, με νοσταλγία και λαχτάρα να προσφέρει.
Όταν ήταν στην ακμή του είχε τους χαμένους τελικούς του Μουντιάλ του 2014 και των τριών Κόπα Αμέρικα. Κάποια στιγμή δεν άντεξε και είπε να αφήσει την εθνική. Δεν άντεξε τη δική του απογοήτευση. Όμως γύρισε και βρήκε λίγο μετά στον πάγκο της εθνικής έναν άπειρο, αλλά με ξεκάθαρο πλάνο προπονητή. Ο Λιονέλ Σκαλόνι απάλλαξε την Αργεντινή από τα σύνδρομά της. Την εμμονή με τον έναν, την αναγκαιότητα του ηλιοκεντρικού συστήματος γύρω από το δεκάρι. Αυτό ήταν η εμμονή από την εποχή του Μαραντόνα, ο Σκαλόνι έφτιαξε μια ομάδα, γύρω και για τον Μέσι. Και η Αργεντινή άρχισε να κερδίζει.
Οι προληπτικοί θα πουν ότι όλα αυτά έγιναν αφού πέθανε ο Μαραντόνα. Όταν η βαριά σκιά του έφυγε πάνω από το ποδόσφαιρο της χώρας. Κόπα Αμέρικα το 2021, στον τελικό κόντρα στη Βραζιλία. Κατάκτηση του διηπειρωτικού/φιναλίσιμα/κονφεντερέισονς (ή όπως διάολο το λένε το διηπειρωτικό των εθνικών πια) απέναντι στην Ιταλία. Κατάκτηση του Μουντιάλ το 2022. Σε ενάμιση χρόνο η Αργεντινή ξόρκισε δαίμονες εικοσαετίας.
Άλλοι θα παρατηρήσουν ότι όλα αυτά ο Μέσι τα πέτυχε αφού έφυγε από την Μπαρσελόνα. Στο Κόπα Αμέρικα είναι ελεύθερος και από εκεί και μετά είναι παίχτης της Παρί. Όταν έπαψε πια να είναι ο κοινωνός ενός συγκεκριμένου τρόπου παιχνιδιού.
Υπάρχουν και αυτοί που θα πουν ότι δεν τα κατάφερε όταν μεσουρανούσε αλλά όταν έφτασε στα ποδοσφαιρικά γεράματα. Όταν έκοψε ρυθμό, τα σπριντ μειώθηκαν, όπως και η καταπόνηση από όλη την ποδοοσφαιρική χρονιά. Άλλωστε αυτό το Μουντιάλ έγινε το Δεκέμβρη.
Κριτική και αναλύσεις θα υπάρχουν πάντα. Ανάλυση είναι και το ότι η Αργεντινή το έκανε όπως η Ισπανία το 2010. Έχασε το πρώτο ματς και μετά το κατέκτησε. Ότι το 2014 έχασε 0-1 από τον ίδιο αντίπαλο που έχασε 0-1 και το 1990. Και ότι πήγε να κερδίσει 3-2, όπως το 1986 με την ίδια διακύμανση στο σκορ. 2-0, 2-2, 3-2, μέχρι που ο Μοντιέλ έβαλε το χέρι του και έγινε το 3-3. Ότι από το 2002 που το κατέκτησε η Βραζιλία είναι η μόνη ομάδα από τη Λατινική Αμερική που έχει σπάσει το ευρωπαϊκό μονοπώλιο στους τελικούς του Μουντιάλ. Φιναλίστ το 2014, νικήτρια το 2022. Αλλά όλα αυτά δεν είναι Αργεντινή.
Η Αργεντινή είναι χώρα προσωπολάγνα. Σε όλες τις εκφάνσεις της. Ο Τσε, η Εβίτα, ο Περόν, ο Μαραντόνα. Όλοι πίσω από το πρόσωπο, ή απέναντι από αυτό. Τα αστέρια στη φανέλα έχουν υπογραφή. Το πρώτο γράφει Μάριο Κέμπες. Το δεύτερο γράφει Ντιέγκο Μαραντόνα. Το τρίτο γράφει Λιονέλ Μέσι. Το πρόσωπο που θα γίνει εικόνα, θα του βάλλουν φωτοστέφανο, θα του κάνουν εκκλησία. Έτσι είναι οι Αργεντίνοι οπαδοί.
Ο Μέσι από την πλευρά του κατακτά το πολυτιμότερο. Αυτό που τα εξουσιάζει όλα. Αυτό που ήταν υποχρεωμένος να πάρει από τη μοίρα. Το κάνει ως πρωταγωνιστής, στην τελευταία εμφάνισή του. Φεύγει από το να μείνει στην ιστορία ως ένας Κρόιφ, βασιλιάς χωρίς στέμμα, και θα μείνει ως ένας Ντιέγκο ή ένας Ζιντάν. Από εκείνο το γκολ στη Χετάφε, παιδί ακόμα, κυνηγούσε να γίνει ο νέος Μαραντόνα. Οι κινήσεις του, ακόμα και τα κουστούμια του στα γκαλά της Χρυσής Μπάλας έχουν αναφορές στο ίνδαλμά του.
Και τώρα που το πούλμαν με το τρόπαιο θα περάσει από τον οβελίσκο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες και θα καταλήξει στο Μονουμεντάλ, θα μπορέσει να το βάλει δίπλα στο Κόπα Αμέρικα, που ο Ντιέγο δεν κατέκτησε ποτέ, να κοιτάξει τον ουρανό και να του πει επιτέλους: Νενίκηκά σε Μαραντόνα.
4 σχόλια σχετικά με το “Νενίκηκά σε Μαραντόνα”
Χρόνο με τον χρόνο ο μικρός Λίο ψήλωνε λίγο λίγο. Καθώς η μπάλα ολοκλήρωνε και το ενδέκατο μέτρο της πορείας της, από το παπούτσι του Μοντιέλ, ο Μέσσι γονάτιζε. Όταν θα ξανασηκωθεί από το έδαφος, δεν θα είναι πια ίδιος. Οι ώμοι του (γιατί όταν στεκόμαστε δίπλα δίπλα, έτσι μας μετράνε), θα έχουν ξεπεράσει πια του πατέρα του. Δεν θα είναι εκεί να τον κοιτάξει υπερήφανα, αλλά αυτός ξέρει ότι τον βλέπει. Άλλωστε πάντα ήξερε ότι ήταν εκεί.
Όταν ο ήλιος δύει όμως, έρχεται οριζόντια, σχεδόν απέναντι, και η σκιά μας μεγαλώνει υπερβολικά. Και του Λίο, λίγο πιο πολύ και από του Ντιέγκο, θα σκεπάσει όλα τα παιδιά (με μικρά πόδια και χαίτη) της Αργεντινής. Και όταν αυτοί (μετά από καιρό ξεμεθύσουν) θα αρχίσουν πάλι να ψάχνουν τον επόμενο. Μα το ταξίδι να δεις το φως θα είναι αβάσταχτο, δυσκολότερο από του μικρού Αριέλ και του μικρού Παμπλίτο, και ίσως διαρκέσει περισσότερο από 36 χρόνια.
Αλλά ορκίζομαι ότι και ο επόμενος Αργεντινός θα είναι
ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
@spigaro
Το ποδόσφαιρο είναι πολυθεϊστική θρησκεία
@Θωμάς Ραβέλης
Θα είναι Αργεντίνος διότι μόνο εκεί αντιμετωπίζουν τα παγκόσμια ταλέντα τους έτσι. Ο Πελέ ήταν βασιλιάς, ο Ρονάλντο, Φαινόμενο, ο Ροναλντίνιο ζογκλέρ. Ο Μαραντόνα και ο Μέσι, Θεοί. Στην Ευρώπη πάλι κανείς δεν έψαχνε και δε στήριξε όλο το ποδόσφαιρο της χώρας ψάχνοντας τον Έναν. Το νέο Κρόυφ, Πλατινί, Ζιντάν, Μπαρέζι, Ρόσι, Ντελ Πιέρο, Μπεκεμπάουερ, Ραούλ, Ινιέστα, κτλ.
Η θέωση είναι Αργεντίνικη υπόθεση.
@RamónLlul “Η θέωση είναι Αργεντίνικη υπόθεση”. Ακριβώς, σε καμία άλλη χώρα το 10 δεν έχει τόσο μυθική διάσταση, D10s. Πριν εκτελέσει το πέναλτι ο Μοντιέλ στον τελικό ο Μέσσι κοίταξε στον ουρανό και ζήτησε βοήθεια από τον Diego στον ουρανό, σαν πιστός στον Θεό του.