Νιούκαστλ: το ταξίδι από την άβυσσο στο κυνήγι της τετράδας
Ομίχλη, υγρασία, κρύο. Ξαφνικά σε μια άκρη του ποταμού Τάιν προβάλει μια βάρκα γεμάτη από μπαρουτοκαπνισμένους πολεμιστές έχοντας ως μπροστάρη και καθοδηγητή έναν ξανθό, και αρκετά σοβαρό τύπο. Θα μπορούσε να είναι ο Τσαρλς Μάρλοου από την εξαιρετική νουβέλα του Τζόζεφ Κόνραντ «Heart of Darkness», αλλά δεν είναι. Ευτυχώς για τον ίδιο. Το πρόσωπο που αρχίζει να αχνοφαίνεται είναι ο Στιβ Χάου. Προπονητής της Νιούκαστλ. Ο άνθρωπος που ανέλαβε πέρσι μετά την έλευση των Αράβων, αρχικά για να σώσει την κατηγορία και πλέον έχει εξελιχθεί σε έναν εκ των πιο πετυχημένων προπονητών για τη σεζόν που διανύουμε. Μια σεζόν που στη διακοπή της για το Μουντιάλ βρήκε την Νιούκαστλ στην 3η θέση της Πρέμιερ Λιγκ, έχοντας παρουσιάσει εξαιρετικό ποδόσφαιρο σε αρκετά -ίσως και στα περισσότερα- από τα παιχνίδια της. Αυτό που πάει να καταφέρει η Νιούκαστλ, να τερματίσει δηλαδή στην πρώτη τετράδα βάζοντας για τα καλά, και πολύ γρήγορα, το όνομά της στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Για την ακρίβεια, είναι μια εξαιρετικά δύσκολη πίστα, αλλά με τις Λίβερπουλ, Τσέλσι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να είναι άκρως προβληματικές μέχρι τη διακοπή, και φυσικά με την τεράστια οικονομική επιφάνεια που μπορεί να δώσει πολλά κέρματα σε όσες πίστες κι αν κολλήσει ο Χάου, φέρνοντας στο Σεν Τζέιμς Παρκ τους παίκτες που θα κρίνει o προπονητής της ότι μπορούν να βοηθήσουν, τα πάντα φαντάζουν πιθανά. Το χρήμα άλλωστε παίζει τεράστιο ρόλο στο ποδόσφαιρο των ημερών μας, ας μη γελιόμαστε κι ας μη το ξεχνάμε.
Η Νιούκαστλ βρέθηκε στην άβυσσο για πολλά χρόνια και μάλιστα η τελευταία δεκαετία ήταν από τις δυσκολότερες που έχει βιώσει αυτό το σπουδαίο κλαμπ στην πλούσια ιστορία του μετρώντας δύο υποβιβασμούς στην Τσάμπιονσιπ, με τους οπαδούς να βρίσκονται σε ανοικτή κόντρα με τον τότε ιδιοκτήτη Μάικ Άσλεϊ. Δεν ξέρω πόσοι έχετε διαβάσει τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, αλλά εκείνες οι μέρες για τους οπαδούς της Νιούκαστλ μπορούν πολύ εύκολα να εξηγηθούν από τη φράση που διακρίνει ο Δάντης και ο Βιργίλιος όταν φτάνουν στην Κόλαση και αντικρίζουν την πόρτα της εισόδου. «Την πάσα ελπίδα αφήστε όταν περνάτε» αναγράφεται στην είσοδο. Μια φράση που δίχως πλάκα θα μπορούσαν να σκέφτονται και οι οπαδοί της Νιούκαστλ όταν περνούσαν την κεντρική είσοδο του γηπέδου για να φτάσουν στις θύρες τους. Η μία ήττα να διαδέχεται την άλλη, κακό θέαμα, μέτριοι παίκτες και φυσικά μια συνεχόμενη γκρίνια ικανή να εκνευρίσει ακόμα και τον πιο μίζερο οπαδό που την τελευταία φορά που είπε καλή κουβέντα για την ομάδα του είχαμε δραχμή και στα κινητά μας τηλέφωνα παίζαμε φιδάκι. Η φήμη πως η τότε διοίκηση είχε σκεφτεί να γίνει έκπτωση 20% στους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας μιας και οι περισσότεροι έφευγαν στο 70ο λεπτό κρίνεται ως αναληθής αν και εγώ δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά γι’ αυτό. Ευτυχώς (για τους ίδιους) στις μέρες μας, αυτή η βάρκα που διασχίζει τον ποταμό της Πρέμιερ Λιγκ και οδεύει προς τη λύτρωση είναι γεμάτη από τρομερά παλικάρια. Μια ομάδα καμουφλαρισμένη, παθιασμένη και με το αίμα του θανάτου στα ρουθούνια της, που έγραψε και ο Κόνραντ, που έχει καταφέρει να ξαναγίνει ποθητή και να στρέψει πάνω της τα βλέμματα πολλών ποδοσφαιρόφιλων. Όπως συνέβαινε δηλαδή πριν από πολλά χρόνια όταν την φανέλα της φορούσαν κορυφαίοι ποδοσφαιριστές όπως ο Άλαν Σίρερ και οι παραστάσεις της λάμβαναν χώρα και εκτός Αγγλίας, στα λαμπερότερα γήπεδα του Τσάμπιονς Λιγκ.
Αν θέλει κάποιος να δει τι μπορεί να καταφέρει η συμμορία του Χάου μπορεί να ανατρέξει στο πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού με την Μάντσεστερ Σίτι από τις 21 Αυγούστου και θα με καταλάβει. Για μένα, που τα πάω αρκετά καλά και με την υπερβολή, αυτό είναι το κορυφαίο 45λέπτο της Πρέμιερ Λιγκ, για αυτές τις 15 αγωνιστικές που έχουν παιχτεί και που τελικά οι «καρακάξες» δεν κατάφεραν εν τέλη να πάρουν και το «τρίποντο» μιας και απέχουν πολύ ακόμα για να κοντράρουν στα ίσα την εξαιρετική ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα. Το παράδειγμα της Σίτι φυσικά και δεν είναι τυχαίο μιας και οι «πολίτες» είναι και αυτοί μία ομάδα με τεράστια οικονομική επιφάνεια (και βοήθεια) από τον αραβικό κόσμο που την τελευταία δεκαετία έχει καταφέρει να μπει σφήνα στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης χωρίς φυσικά να έχει ούτε καμιά βαριά φανέλα, ούτε κάποια πλούσια ιστορία. Η σύγχρονη ιστορία της θα μπορούσε να βρει χώρο, έστω ένα μικρό κεφάλαιο, άντε μια παράγραφο, στο μικρό αριστούργημα του Μισέλ Ουελμπέκ «Υποταγή» αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και εδώ συνήθως γράφουμε για ποδόσφαιρο. Φυσικά όσο και αν τα χρήματα ενώνουν αυτές τις δύο ομάδες ο τρόπος αναρρίχησης στην κορυφή, με την Νιούκαστλ απλά να βρίσκεται στην εκκίνηση του ταξιδιού, διαφέρει κατά πολύ. Μεγάλο μέρος των σχολίων που εισπράττει η Νιούκαστλ για την εξαιρετική της, έως τώρα πορεία έχει να κάνει με το γεγονός πως έχει φτιάξει μια πολύ δυνατή ομάδα χωρίς όμως να έχει δαπανήσει τα αστρονομικά και δίχως καμία λογική ποσά που είχε δαπανήσει η Σίτι, κυρίως στα πρώτα χρόνια των Αράβων ιδιοκτητών της. Ας δούμε όμως γιατί συνέβη αυτό.
Ο σεΐχης Μανσούρ αγόρασε την Σίτι το 2008 και μέχρι το 2012 είχε ξοδέψει μαζί με το ποσό της αγοράς πάνω από 1 δις στερλίνες. Ο σκοπός ήταν να γίνει η Σίτι αμέσως ανταγωνιστική και να φτάσει στο επίπεδο των κορυφαίων ομάδων ολόκληρης της Ευρώπης. Για μια ομάδα όπως ήταν η Σίτι εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε κανένας άλλος δρόμος. Δεν ήταν μόνο ότι η Σίτι ήταν μια ομάδα που είχε φτάσει ακόμα και στην τρίτη τη τάξει κατηγορία της Αγγλίας ήταν και τον ποιον είχε να ανταγωνιστεί, στην ίδια της την πόλη. Φυσικά και αυτός ο κάποιος, το 2008, ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μια ομάδα που εκείνη την περίοδο ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης αγωνιστικά και ένας οικονομικός κολοσσός σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να το καταλάβουμε καλύτερα, και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους φίλους του Εθνικού, αλλά είναι σαν να βάλει σκοπό κάποιος δισεκατομμυριούχος να κάνει τον Εθνικό, σε διάστημα 4-5 ετών, καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό, και να το πετύχει κιόλας, κάνοντάς τον μάλιστα και αφεντικό του Πειραιά. Ακούγεται -και είναι- αστείο. Ο Μανσούρ λοιπόν το κατάφερε.
Οι ιδιοκτήτες της Σίτι από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να προσλάβουν τον κορυφαίο σε θέματα μάρκετινγκ Ντέιβ Πούλαν για να διερευνήσει τους τρόπους επέκτασης του ονόματος της ομάδας σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Πούλαν εργαζόταν με τεράστια επιτυχία για 20 χρόνια στο BBC και το μουσικό κανάλι MTV. Φυσικά για να γίνουν το αφεντικό της πόλης έπρεπε να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας και να τα έχουν καλά με τη δημοτική αρχή. Ποιος τρόπος υπάρχει γι’ αυτό; Μα φυσικά τα χρήματα. Επενδύσεις 400 εκατομμυρίων στην πόλη με το προπονητικό της κέντρο, 22 εκατομμύρια χορηγία, δωρεές σε νοσοκομεία και πανεπιστήμια, δωρεά έκτασης για να γίνει πάρκο μόνο για παιδιά και φυσικά η αεροπορική σύνδεση της πόλης απευθείας με τον Περσικό Κόλπο πρωτίστως εννοείται με την εταιρεία Etihad που έγινε και βασικός χορηγός της ομάδας. Όταν έγιναν όλα αυτά, που ακούγονται λες και ο Μανσούρ αγόρασε το Μάντσεστερ, η ομάδα μπήκε σιγά-σιγά σε έναν άλλο δρόμο, καθαρά ποδοσφαιρικό, έχοντας δώσει τα ηνία της ομάδας από τα τμήματα υποδομής μέχρι και τον πάγκο της ομάδας σε κορυφαίους όπως ο πρώην αρχηγός της Μπαρσελόνα Βίκτορ Σοριάνο, ο πρώην αθλητικός διευθυντής Τσίκι Μπεκιριστάιν και φυσικά ο κορυφαίος προπονητής του πλανήτη τα τελευταία χρόνια ο Πεπ Γκουαρδιόλα.
Η Νιουκάστλ τη βάση για όλα αυτά την είχε ήδη. Στην περιοχή της είναι το απόλυτο αφεντικό. Διαθέτει εξαιρετικές εγκαταστάσεις και ένα γήπεδο πραγματικό στολίδι με μια από τις καλύτερες ατμόσφαιρες που μπορείς να συναντήσεις στην Αγγλία και φυσικά έχει φανατικό κοινό και πλούσια ιστορία. Αν η Μάντσεστερ Σίτι είναι οι Λάνιστερ που «πληρώνουν πάντα το χρέος τους» και βρέθηκαν με πολλά χρήματα να καταδυναστεύουν την Αυτοκρατορία η Νιούκαστλ είναι οι Ταργκάριεν. Βρέθηκαν από την κορυφή στον πάτο, και για πολλά χρόνια μάλιστα, μα τώρα που ξύπνησαν και βρήκαν πάλι την δύναμή τους κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος και να μη τους υπολογίζει. Θα έλεγε κάποιος πως δεν έχουν Δράκους αλλά αν ρίξει κάποιος μια καλύτερη ματιά στο ρόστερ τους θα βρει 1-2 κι απ’ αυτούς. Και για να το συνεχίσω με τον κόσμο του Game Of Thrones, με την Σάντερλαντ δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα στην περιοχή είναι δύσκολο να φοβούνται και τον εμφύλιο μιας και οι «μαυρόγατες» βρίσκονται στην Τσάμπιονσιπ (και μας λείπουν). Αυτό που μένει να δούμε είναι η πορεία της, η φετινή για αρχή και που θα την οδηγήσει για του χρόνου.
Στην επανέναρξη των πρωταθλημάτων η ομάδα του Χάου, με μόλις 5 παίκτες στο Μουντιάλ, θα βρεθεί με ένα αρκετά σημαντικό αβαντάζ μιας και είδε τους παίκτες αυτούς να αγωνίζονται από ελάχιστα έως καθόλου, σε σχέση με αυτούς των Σίτι, Γιουνάιτεντ, Τσέλσι και Τότεναμ που έφτασαν από τα 3.000 λεπτά σχεδόν στα 5.000, κάτι που όπως είναι λογικό επιβάρυνε αρκετά πολλούς από αυτούς. Για την ιστορία οι παίκτες που βρέθηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ από αγγλικούς συλλόγους έφτασαν σχεδόν στα 30.000 αγωνιστικά λεπτά, σχεδόν 50% πάνω από τους παίκτες που πήγαν εκεί από την Ισπανία που είναι δεύτερη στη σχετική λίστα. Οι 5 παίκτες της Νιούκαστλ που βρέθηκαν στο Κατάρ ήταν ο τερματοφύλακας Νικ Πόουπ, που δεν αγωνίστηκε καθόλου για την Αγγλία, ο Τρίπιερ που αγωνίστηκε 206 λεπτά, ο Ελβετός στόπερ Σαρ που αγωνίστηκε 135 λεπτά, ο Γκιμαράες που αγωνίστηκε μόλις για 69 λεπτά και ο Κάλουμ Γουίλσον που αγωνίστηκε στην επίθεση της Αγγλίας για κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο (μόλις για 48 λεπτά). Ο Χάου φυσικά και μπορεί να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση μιας και θα δει την ομάδα του φρέσκια για το δύσκολο πρόγραμμα των εορτών, για αρχή. Αν βάλουμε στην εξίσωση -γιατί φαντάζει πολύ δύσκολο να μην γίνει κάτι τέτοιο- και τους παίκτες που θα έρθουν στην χειμερινή μεταγραφική περίοδο για να ενισχύσουν ένα ήδη ικανό, και ισχυρό σύνολο τότε μπορούμε να καταλάβουμε, πολύ εύκολα, πόσο δύσκολος αντίπαλος θα είναι για τον καθένα σε μια πορεία που έχει ως στόχο την γιγάντωση.
