Χειρότερος προπονητής του κόσμου: Έχουμε νικητή!
Διότι κάπου θα έπρεπε να κερδίσει και ο δόλιος Τζιμ Φάλον, ο περί ου ο λόγος προπονητής, με το απλησίαστο, ελπίζουμε για τους συμπαθείς συναδέλφους του, ποσοστό επιτυχίας που θα δούμε.
Το Νταμπάρτον, μία πόλη στη Δυτική Σκωτία, εκεί που, όταν κοιτάμε τον χάρτη, ο Ατλαντικός Ωκεανός μοιάζει να κουρελιάζει τη χώρα σε νησιά, βράχους και φιορδ, μπορεί να έχει μόνο 20 χιλ. κάτοικους αλλά φημίζεται για πολλά πράγματα. Για πάραδειγμα, για τον Κόμη του, τον γνωστό Πρίγκιπα «Ρεζέρβα» Χάρι, ο οποίος κατέχει σήμερα τον σχετικό τίτλο. Ή για το Πρωτάθλημα Σκωτίας Συγκροτημάτων Γκάιντας που προσελκύει κάθε καλοκαίρι πολλούς γενναίους φίλους της εκκωφαντικής μουσικής. Για όσους έχουν πιο συμβατικά γούστα, υπάρχει το Dùn Breatainn (Φρούριο των Βρετόνων), το κάστρο της πόλης, που διαθέτει την παλαιότερη καταγεγγραμμένη ιστορία από όλα τα αντίστοιχα μνημεία της Μ. Βρετανίας, και είναι χτισμένο πάνω σε έναν θεαματικό ηφαιστιογενή βράχο, δίπλα στο ποταμό Κλάιντ. Κάπου θα το έχουν πάρει μάτι οι φίλοι του Σομπρέρο στο Instagram, καθώς λίγο πιο κει βρίσκεται το γήπεδο της τοπικής ομάδας, γνωστό, για ευνόητους λόγους, και ως «Βράχος (The Rock)». Η ομάδα, η Νταμπάρτον FC, της οποίας οι παίκτες έχουν το ζηλευτό παρανόμι «Sons of the Rock», είναι η 4η παλαιότερη της Σκωτίας. Ιδρύθηκε το 1872 -για να δώσουμε μία προοπτική, την ίδια χρονιά η Γερμανία, ως χώρα, γιόρταζε έναν χρόνο ύπαρξης, ο Μαρξ και ο Μπακούνιν τσακώνονταν, κάτι που οδήγησε στη διάσπαση της Πρώτης Διεθνούς, και η Ελλάδα ονειρευόταν να επεκτείνει τα σύνορά της στη Θεσσαλία και να ενσωματώσει την Άρτα -τόσο παλιά, ναι.
Έδρα φρούριο θα μπορούσε να πει κανείς
Η ιστορική Νταμπάρτον, όπως πολλές ιστορικές ομάδες στον πλανήτη, μετά από μία περίοδο δόξας, κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα, με δυο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Σκωτίας, βολόδερνε στις χαμηλές κατηγορίες. Στην κεντρική φωτογραφία, η ομάδα του 1972 πανηγυρίζει τον τίτλο και την άνοδο στην Α’ εθνική. Το 1980, ο πρόεδρός της, προσπάθησε να φέρει στην ομάδα τον ελεύθερο από συμβόλαιο Γιόχαν Κρόιφ (!), προσφέροντάς του την αποκλειστική χρήση του τοπικού γηπέδου γκολφ ως αμοιβή.
Το 1995, η ομάδα ανεβαίνει στη δεύτερη κατηγορία της Σκωτίας, τη λεγόμενη First Division. Ηγέτης της ο προπονητής-παίκτης-καμάρι του Νταμπάρτον Μέρντο ΜακΛάουντ, παλιός διεθνής ποδοσφαιριστής με καριέρα στη Σέλτικ και την Ντόρτμουντ. Το ξεκίνημα στη First Division είναι φορτσάτο: δύο στα δύο! Ο ΜακΛάουντ τραβάει την προσοχή της Πάτρικ Θιστλ, ομάδας της (σκωτσέζικης) Premier League. Αφήνει το Νταμπάρτον και μετακομίζει στη Γλασκώβη αφήνοντας την ομάδα ελαφρά σύξυλη. Λέγεται ότι, εκτός από την αίγλη της ανώτερης κατηγορίας, αυτό που τον έκανε να φύγει ήταν τα κάπως ισχνά οικονομικά της Νταμπάρτον -ειρωνεία, η Πάτρικ Θιστλ θα χρεοκοπήσει λίγο αργότερα.
Τέλος πάντων, η διοίκηση της Νταμπάρτον δε θορυβείται. Έφυγε ο παίκτης-προπονητής; Θα τον αντικαταστήσουμε με τον βοηθό προπονητή-φυσιοθεραπευτή, τον Τζιμ Φάλον (όχι αυτόν του Saturday Night Live, αν και ίσως να είχε καλύτερα αποτελέσματα).
Ο Τζιμ δεν ήταν κάποιος τυχαίος ούτε άπειρος στην προπονητική. Αν και η φυσιογνωμία του και το άκακο χαμόγελό του παραπέμπουν σε νωθρό υπάλληλο γραφείου, τα φαινόμενα απατούν. Πρέπει να το λέει η καρδιά σου και το κορμί σου για να έχεις παίξει εκατοντάδες ματς (766 ματς από το 1968 ως το 1987, αν υπολογίσουμε και τους αγώνες στα διάφορα κύπελλα) αμυντικός σε ομάδα της Σκωτίας, τα περισσότερα σε χαμηλές κατηγορίες, να είσαι ακόμη υγιέστατος (με τα περισσότερα δόντια σου), και όχι μόνο αυτό, να αποφασίσεις να σπουδάσεις μία ειδικότητα ιδιαίτερα νευραλγική για όσους συμμετέχουν στις εν λόγω διοργανώσεις, να γίνεις δηλαδή φυσιοθεραπευτής.
Ο Φάλον, ακόμη θεωρείται ένα είδος τοπικού ήρωα στην πόλη όπου γεννήθηκε, και στης οποίας την ομάδα διέπρεψε ως παίχτης, αλλά και ως προπονητής για πέντε χρόνια. Οι φίλοι της Κλάιντμπανκ, της μόνης ομάδας στην οποία έπαιξε, λένε γι΄αυτόν ότι, στη γενιά του, ήταν ο καλύτερος παίκτης που δεν κλήθηκε στην Εθνική, ότι ήταν ανίκητος στο ένα προς έναν και ότι η συνεργασία του με τον επίσης χαλκέντερο τερματοφύλακα Τζιμ Γκάλαχερ υπήρξε υποδειγματική. Το 1993, στα 43 του, αφού πρώτα κατάφερε, ως προπονητής, να οδηγήσει την Κλάιντμπανκ στα προημιτελικά του Κυπέλλου Σκωτίας, δέχεται να πάει στη γειτονική Νταμπάρτον να γίνει βοηθός του ΜακΛάουντ. Τον οποίον, λοιπόν, θα διαδεχτεί μετά από τις πρώτες δύο αγωνιστικές της σεζόν 1995-96.
Στην αρχή, αιφνιδιασμένος, διστάζει, δε θέλει να αφοσιωθεί στην προπονητική και να παρατήσει την κανονική δουλειά του αλλά λυγίζει μετά από τα παρακάλια της διοίκησης, των παικτών, οι οποίοι τον λάτρευαν, και των οπαδών. Θα χρίσει βοηθό τον μέχρι πρότινος γυμναστή, τον αδερφό του ΜακΛάουντ, θα δηλώσει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην ομάδα ή στο σύστημα που είχαν αποδεχτεί πετυχημένα μέχρι τότε, και θα θέσει έναν μοναδικό αλλά σημαντικό όρο: «Θα είμαι παρτ-τάιμ. Η ομάδα θα προπονείται δύο φορές την εβδομάδα. Έχουμε και δουλειές».
Ο συμπαθής Τζιμ Φάλον με μαλλί με δάνειο, από τα χρόνια του ως ποδοσφαιριστής
Τα αποτελέσματα αυτής της πρωτότυπης προσέγγισης θα φανούν αμέσως με μια εντός έδρας ήττα με 0-4. «Χρειαζόμαστε λίγο χρόνο. Η ομάδα σε ένα μήνα θα είναι μια χαρά!». Οι ήττες και τα γκολ συνεχίζουν να πέφτουν βροχή, συχνά σε σετ των τριών, των τεσσάρων ή των πέντε. Στο τέλος της σεζόν, η συγκομιδή θα είναι δύο ισοπαλίες και μία μόνο νίκη επί τη Νταντί. Η δε νίκη θα πληρωθεί ακριβά στην άτυπη ρεβάνς με οχτώ γκολ. Η ομάδα που είχε 6 βαθμούς μετά τη δεύτερη αγωνιστική, θα τερματίσει, μετά από 36 αγωνιστικές, με 11 και 94 γκολ στο παθητικό της και, φυσικά, θα υποβιβαστεί.
Για να μην τα ρίχνουμε όλα, ως συνήθως, στον συμπαθέστατο προπονητή, τα οικονομικά προβλήματα είναι τέτοια που, όπως θα πει ο Φάλον «Όσο ήμουν προπονητής στην Νταμπάρτον, ξόδεψα πιο πολλά για το αυτοκίνητό μου από όσα η διοίκηση για παίκτες». Αυτά θα τα πει αργότερα διότι, αν και Σκωτσέζος, φαίνεται ότι ήταν πιστός στο περίφημο μότο της βρετανικής βασιλικής οικογένειας: «Μην παραπονιέσαι, μην εξηγείς». Δεν έχανε ποτέ το κουράγιο και την αισιοδοξία του και ποτέ δεν παραπονέθηκε δημόσια ενώ φανταζόμαστε πως έβλεπε και αυτός ανίσχυρος την ομάδα να κατρακυλάει. Οι παίκτες τον παρατούσαν στα μέσα της σεζόν επειδή έβρισκαν άλλες δουλειές, και το να μαζέψει ενδεκάδα γινόταν όλο και πιο δύσκολο.
Μετά τον υποβιβασμό, είχε μάλιστα το κουράγιο να πάει στην πάμπ όπου μαζεύονταν οι οπαδοί και να τους ευχαριστήσει για την υποστήριξή τους κατά τη διάρκεια της κάπως δύσκολης χρονιάς.
Το τρομερό είναι πως το συμβόλαιό του ανανεώνεται! Γιατί όχι; Μπορεί να μην τα κατάφερε αλλά με τον υποβιβασμό τα πράγματα θα είναι ευκολότερα και η ομάδα θα βρει τα πατήματά της!
Νέες θαρραλέες δηλώσεις του Τζιμ: «Η σεζόν ήταν εφιαλτική, ας το παραδεχτούμε, αλλά τώρα κοιτάμε το μέλλον!».
Από τότε που έπαιζε μπαλίτσα, πριν τον κερδίσει η προπονητική
Όμως, όπως συχνά, αποδεικνύεται πως«Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες και τ’ αύριο απ’το σήμερα θε νά’ναι… ». Η κατρακύλα συνεχίζεται. Τι να έφερε άραγε τελικά την απομάκρυνση του Τζιμ Φάλον; Οι μόλις τρεις ισοπαλίες και η μία νίκη σε 12 αγώνες της σεζόν 1996-1997 ή η δήλωση μετά από την ήττα με 5-0 από τη Λίβινγκστον, που έμελε να είναι η τελευταία του στον πάγκο της Νταμπάρτον: «Ήταν ένα από τα καλύτερά μας ματς!»; Ποιος να ξέρει… Αμέσως μετά την περίφημη δήλωση παραιτήθηκε, ευχόμενος τα καλύτερα στον διάδοχό του. Ευχές που δεν έπιασαν. Η Νταμπάρτον θα πέσει ακόμη μια κατηγορία, τη δεύτερη σε δύο χρόνια.
Μπορούμε, χωρίς να αδικούμε κανέναν, να πιστώσουμε εν μέρει και αυτό το επίτευγμα στον Τζιμ Φάλον. Τα άλλα ρεκόρ που πέτυχε με την Νταμπάρτον; 31 ματς πρωταθλήματος χωρίς νίκη, από τον Οκτώβριο του 95 ως τον Σεπτέμβριο του 96. Συνολικός απολογισμός στη First Division: 2 νίκες και 5 ισοπαλίες σε 46 ματς.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, σύμφωνα με αδιασταύρωτες φήμες, ο θαραλλέος Τζιμ φαίνεται ότι είχε και μία τάση στην κακοτυχία: ένας κεραυνός κατέστρεψε το αυτοκίνητό του -έτσι εξηγούνται και τα έξοδα-, το σπίτι του κάηκε, έσπασε τη μύτη της κόρης του παίζοντας μαζί της μπάλα, κόντεψε να βγάλει το μάτι ενός συμπαίκτη του στο μπιλιάρδο κλπ.
Ο Τζιμ Φάλον δε θα ξαναδουλέψει προπονητής. Αντίθετα, συνέχισε με μεγάλη επιτυχία ως φυσιοθεραπευτής στη Γλασκώβη – λέγεται ότι ήταν και περιζήτητος. Ίσως λόγω της ακατάβλητης αισιοδοξίας του.
