Στίβεν Τζέραρντ: ένα γλίστρημα και μία αδικία
Ο Απρίλιος του 2014 ήταν αρκετά τρελός για την Πρέμιερ Λιγκ και ειδικά το κλείσιμό του. Η Λίβερπουλ μετά και την επικράτησή της απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι με 3-2, σε ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια εκείνης της σεζόν, ήταν το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, μετά από ακριβώς 24 χρόνια. Tην 35η αγωνιστική οι «κόκκινοι» έφευγαν με ένα αρκετά δύσκολο, και πολύτιμο διπλό από την έδρα της Νόριτς με 2-3, φτάνοντας έτσι τους 80 βαθμούς και έβλεπαν την ίδια ώρα την Σάντερλαντ, με ήρωα τον «δικό τους» Φάμπιο Μπορίνι, να πραγματοποιεί ένα τεράστιο διπλό στο Στάμφορντ Μπριτζ, με 1-2, βγάζοντας τους «μπλε» του Ζοζέ Μουρίνιο, μάλλον, εκτός διεκδίκησης του τίτλου, μιας και έμειναν στο -5 από τη Λίβερπουλ. Οι «μαυρόγατες» μάλιστα είχαν πάρει μεσοβδόμαδα και μια εκτός κάθε λογικής ισοπαλία με 2-2 στο Έτιχαντ αφήνοντας την ομάδα του Πελεγκρίνι στο -9 από την κόκκινη κορυφή (σε 33 όμως παιχνίδια). Τα πράγματα σε εκείνο το χρονικό σημείο ήταν αρκετά απλά: αν η Λίβερπουλ κέρδιζε την Τσέλσι για την 36η αγωνιστική στο παιχνίδι του Άνφιλντ θα ήταν -ουσιαστικά- και με τα δύο πόδια στο βάθρο του πρωταθλητή. Ακόμα και η ισοπαλία θα ήταν ένα αρκετά αναπαυτικό μαξιλαράκι ασφαλείας που θα ήταν αδύνατο να μη δει τη Λίβερπουλ να ξαπλώνει πάνω του, ως πρωταθλήτρια, την 38η, και τελευταία αγωνιστική. Αυτό που κανένας δεν περίμενε να συμβεί στην έναρξη της σεζόν ήταν σχεδόν σίγουρο. Σχεδόν.
Αυτό που ενίσχυε αυτή την άποψη, εκτός φυσικά της φόρμας που βρισκόταν η Λίβερπουλ και της δίψας της για τον τίτλο, ήταν το γεγονός πως η Τσέλσι θα πήγαινε στο Άνφιλντ έχοντας ένα σωρό απουσίες σημαντικών παικτών αλλά και η ρεβάνς που θα έδινε η ομάδα του Μουρίνιο μεσοβδόμαδα, μετά το παιχνίδι της Πρέμιερ Λιγκ, με την Ατλέτικο Μαδρίτης στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με το σκορ να είναι στο 0-0 και αρκετά ανοικτό. Όπως είναι εύκολο να γίνει κατανοητό η ομάδα του Μουρίνιο για να παρέμενε ζωντανή τόσο στο κυνήγι της Πρέμιερ Λιγκ όσο και στου Τσάμπιονς Λιγκ ήθελε δύο νίκες. Δύο νίκες χωρίς αρκετούς από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές της, κάτι που έβαζε πολλές δυσκολίες στον Πορτογάλο. Στο 0-0 της Ισπανίας ο Πετρ Τσεχ είχε τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι και ο Τζον Τέρι είχε υποστεί διάστρεμμα με τον Μουρίνιο να δηλώνει πονηρά στα Αγγλικά μίντια πως το κεντρικό αμυντικό δίδυμο στο παιχνίδι του Άνφιλντ θα είχε μέσο όρο ηλικίας γύρω στα 20 έτη. Οι απουσίες του έμπειρου Σαμουέλ Ετό αλλά και των ιδιαίτερα ταλαντούχων και κομβικών Εντέν Αζάρ και Ραμίρες έβαζε ακόμα περισσότερα εμπόδια στο σχεδιασμό της τακτικής, την ώρα που ο σπουδαίος Φερνάντο Τόρες ήταν σε αρκετά μέτρια κατάσταση. «Αυτή η ομάδα δεν μπορεί να κερδίσει στο Άνφιλντ» ήταν αυτό που άκουγες πριν τον αγώνα στα περισσότερα ποδοσφαιρικά στέκια. Οι «κόκκινοι» απ’ την άλλη, έπρεπε να ζήσουν με την απουσία του Τζόρνταν Χέντερσον, που ήταν τιμωρημένος από το παιχνίδι με τη Σίτι, και τη μέτρια φυσική κατάσταση του Ντάνιελ Στάριτζ που είχε επιστρέψει -ως συνήθως- από τραυματισμό και -ως συνήθως και πάλι- δεν ήταν στο 100%. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεωρούσαν πως η Τσέλσι θα κατέβαινε σε εκείνη την αναμέτρηση ως πρόβατο επί σφαγή και πως η Λίβερπουλ θα κέρδιζε πανηγυρικά, απέναντι σε κάποιον που ήταν, είναι και θα είναι, μισητός στο Μερσεϊσάιντ, όπως ο Μουρίνιο, αγγίζοντας το τρόπαιο του πρωταθλητή και με τα δυο της χέρια.
Την ώρα που έγιναν γνωστές οι δύο ενδεκάδες και το όνομα του αρχηγού Τζον Τέρι δεν υπήρχε πουθενά, ούτε καν στους αναπληρωματικούς, με τον 2οχρόνο Τσέχο Τόμας Κάλατς να έχει πάρει τη θέση του, η αισιοδοξία μεγάλωνε ακόμα περισσότερο στις τάξεις των φίλων της Λίβερπουλ και των «χέιτερς» του Ζοζέ. Η ομάδα που είχε παρατάξει ο Πορτογάλος ήταν αρκετά αμυντική και φάνταζε πραγματικά πολύ χειρότερη από αυτή των γηπεδούχων μιας και ήταν δύσκολο να απειλήσει ουσιαστικά. Ο έμπειρος Ντέμπα Μπα θα ήταν ο παίκτης που θα πάλευε μόνος του στην επίθεση, έχοντας βοήθεια στις πτέρυγες από τον νεαρό (και άγουρο εκείνα τα χρόνια) Μοχάμεντ Σαλάχ και από τον πιο έτοιμο, τακτικά τουλάχιστον, Αντρέ Σούρλε, που ταίριαζε υπερβολικά ως ακόμα ένα γρανάζι της επίθεσης σε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Μουρίνιο, για τους επιθετικούς του, και που θύμιζε περισσότερο τις τακτικές του απέναντι στην Μπαρσελόνα του Ράικαντ, σε εκείνες τις τρομερές μάχες ανάμεσα στις δύο ομάδας που μας είχαν όλους καθηλώσει λίγα χρόνια νωρίτερα. Ο Πορτογάλος είχε πάει στο Άνφιλντ έχοντας ως πρώτο μέλημα να καταστρέψει το όμορφο παιχνίδι της Λίβερπουλ, να παίξει -όσο μπορούσε- με το μυαλό των παικτών της και αν βρει μισή ευκαιρία -ακόμα κι από το πουθενά- να κλέψει το τρίποντο, φτάνοντας σε αυτό που ξέρει να κάνει τόσο καλά, όσο λίγοι. Να πηγαίνει δηλαδή στο πάρτι για να το διαλύσει και όχι για να διασκεδάσει. Σχεδόν 50 λεπτά από το πρώτο σφύριγμα, το είχε καταφέρει. Και το είχε καταφέρει όπως (λογικά) το είχε στο μυαλό του. Σαδιστικά και από το πουθενά.
Η Λίβερπουλ με Σουάρες, Κουτίνιο και Στέρλινγκ στην επίθεση, παρουσίασε ένα αρκετά ευέλικτο σχήμα που πήρε -όπως ήταν και το λογικό- τα ηνία από την αρχή της αναμέτρησης, παίρνοντας ώθηση και από ένα Άνφιλντ που έβραζε κυριολεκτικά ζητώντας τον θρίαμβο που θα οδηγούσε και στο πρωτάθλημα. Η μαζική και οργανωμένη άμυνα, από όλους τους παίκτες, της Τσέλσι ήταν η συνέχεια του παιχνιδιού της Ισπανίας, κόντρα στην Ατλέτικο, βάζοντας δύσκολα στους παίκτες του Μπρένταν Ρότζερς που όσο η ώρα περνούσε και δεν έβρισκαν τους χώρους για να δημιουργήσουν άρχισαν να εκνευρίζονται και να προσπαθούν με ατομικές ενέργειες και μακρινά σουτ να απειλήσουν τον 41χρόνο Μαρκ Σβάρτσερ, που είχε πάρει θέση βασικού. Η τακτική του έμπειρου από τέτοια παιχνίδια Μουρίνιο άγχωσε τον Ρότζερς, με τις δύο ομάδες να δείχνουν ότι απλώς περιμένουν το ημίχρονο. Να ηρεμήσουν, να κατέβουν οι σφυγμοί και να συζητήσουν ήρεμα την τακτική για το β’ μέρος. Το ρολόι έδειχνε το 3ο λεπτό των καθυστερήσεων (45+3) και η γραμμή άμυνας των «κόκκινων» βρισκόταν, ως συνήθως, στα 9-10 μέτρα από τη γραμμή του κέντρου, με τους δύο στόπερ (ο Σακχό αριστερά και ο Σκρτελ δεξιά) να παίζουν αρκετά ανοικτά μιας και ο αρχηγός της Λίβερπουλ βρισκόταν συνήθως ανάμεσά τους εκείνη τη σεζόν, παίζοντας τον ρόλο του Deep Lying Playmaker. O Ρότζερς, πανέξυπνα χρησιμοποιούσε εκείνη τη χρονιά τον Τζέραρντ σε αυτόν το ρόλο μιας και ήξερε πως ο έμπειρος Άγγλος δεν είχε τις αντοχές και τα τρεξίματα του παρελθόντος και από αυτή τη θέση βοηθούσε στο κουβάλημα της μπάλας τους κεντρικούς αμυντικούς του, που δεν ήταν και οι καλύτεροι σε αυτό, και μπορούσε παράλληλα, με την εξαιρετική του μακρινή μπαλιά, να βρει τους γρήγορους επιθετικούς της ομάδας, χωρίς φυσικά να σπαταλά δυνάμεις. Ο Ντεμπα Μπα βρισκόταν 3-4 μέτρα πίσω από τη σέντρα και ο ρόλος του ήταν κυρίως να περιμένει εκεί, αρχίζοντας την πίεση στο δεύτερο μισό, λες και ήταν ο οδηγός στο «πούλμαν του Μουρίνιο».
Ο Σακχό θα πασάρει για τον Τζέραρντ με τον αρχηγό να μην κάνει καλό κοντρόλ και τη μπάλα να φεύγει πίσω του. Την ίδια ώρα ο Μπα που έχει οσμιστεί ως σωστό λαγωνικό το λάθος, θα σπριντάρει, θα τσιμπήσει τη μπάλα από τον Τζέραντ, που θα γλιστρήσει στην προσπάθεια να προλάβει, και κουβαλώντας τη θα βρεθεί τετ-α-τετ με τον Μινολέ, γράφοντας το 0-1, που ήταν και το αποτέλεσμα του ημιχρόνου. Τα φαντάσματα τόσων ετών είχαν επιστρέψει στο Άνφιλντ με τη μορφή άγχους και απειλούσαν γι’ αυτό που ακολούθησε στο β’ ημίχρονο. Ειλικρινά, έχουν περάσει τόσα χρόνια και θεωρώ ακόμα πως το παιχνίδι χάθηκε σε εκείνο το γκολ. Το β’ ημίχρονο (με το 0-1) ήταν εύκολα διαχειρίσιμο για ομάδα-Μουρίνιο και καθόλου διαχειρίσιμο για εκείνη την, άπειρη σε πρωταθλητισμό Λίβερπουλ. Όσο περνούσε η ώρα το άγχος μεγάλωνε, η Λίβερπουλ απειλούσε με μακρινά σουτ και προσωπικές ενέργειες που δεν μπορούσαν να μετατραπούν όμως σε γκολ και μοιραία -όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοια παιχνίδια- το 0-2 ήρθε στις καθυστερήσεις για να ολοκληρώσει το θρίαμβο των «μπλε» και την τραγωδία των «κόκκινων». Η Λίβερπουλ έχασε και το τελευταίο της «κανονάκι» την επόμενη αγωνιστική στην έδρα της Κρίσταλ Πάλας, όταν είδε το 0-3 να γίνεται 3-3 σε λίγα μόλις λεπτά με τη Σίτι να κλείνει το πρωτάθλημα μόνο με νίκες φτάνοντας και στην κατάκτηση. Εκείνη ήταν και η τελευταία ευκαιρία για να κερδίσει ένα πρωτάθλημα με την ομάδα της ζωής του ο σπουδαίος Στίβεν Τζέραρντ σε μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές «αδικίες» στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. Από την άλλη, εκείνη η απογοήτευση οδήγησε στην τραγική επόμενη σεζόν, που οδήγησε στην απόλυση Ρότζερς, τους πρώτους μήνες της μεθεπόμενης σεζόν, και την έλευση του Κλοπ με την ιστορία να αλλάζει και τη Λίβερπουλ να γίνεται σπουδαία, κατακτώντας τα πάντα τα επόμενα χρόνια, χαρίζοντάς μας και σπάνιες ποδοσφαιρικές παραστάσεις που θα συζητιούνται για πάντα.
