Όταν ο Πέδρο συνάντησε τον Νίκολα: Το δίδυμο ψηλός-κοντός της Σανταντέρ
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην Ισπανία και πιο συγκεκριμένα στη Μάλαγα, δύο αρκετά διαφορετικοί άνθρωποι ένωσαν τις δυνάμεις τους. Ο ένας ήταν ο Χουάν Ρόσα, με το παρατσούκλι “El Pulga”, που σημαίνει “ο ψύλλος” και είναι γνωστό στο ευρύτερο κοινό από ένα σωρό κοντούς παίκτες, μεταξύ αυτών πιο διάσημος ο Λιονέλ Μέσι. Ο Χουάν Ρόσα δεν είχε σχέση με τον κόσμο της showbiz, δούλευε σε ένα βαφείο αυτοκινήτων. Η γνωριμία του όμως με τον Μανουέλ Σαρία ήταν αυτή που του άλλαξε τη ζωή. Ο Σαρία παρά τις σπουδές του, έγινε ξυλουργός, μέχρι που τελικά γνωρίστηκε με τον Ρόσα και έκαναν ένα κωμικό ντουέτο. Το ντουέτο είχε επιτυχία γιατί ο κοντός Χουάν ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον ψηλό Μανουέλ με παρατσούκλι “ο Φακός”. Πήραν μέρος σε έναν διαγωνισμό στον οποίο έκαναν τους ταυρομάχους και απέκτησαν φήμη, συνεχίζοντας σε πολλά σκετς τους να κάνουν τους ταυρομάχους.
Το δίδυμο Ρόσα-Σαρία πήρε το όνομα “El Dúo Sacapuntas“, που κυριολεκτικά μεταφράζεται ως το ντουέτο ξύστρα, αλλά μεταφορικά σημαίνει να ερμηνεύεις με διαφορετικό τρόπο κάτι που σου είπε κάποιος. Για 24 χρόνια περίπου χρόνια (μέχρι το θάνατο του Ρόσα μόλις στα 51 του) ήταν μαζί, γνωστοί για τις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις, ενώ έχουν κάνει και μία βιντεοταινία. Όταν το πρόγραμμά τους σταμάτησε στην τηλεόραση, η δημοφιλία τους έπεσε, αλλά συνέχισαν να εργάζονται μαζί μέχρι τον θάνατο του Ρόσα. Ο Σαρία μέχρι και πρόσφατα έκανε εμφανίσεις στην τηλεόραση της Ανδαλουσίας, έπαιρνε μέρος σε show, παρουσίαζε εκπομπές. Το Dúo Sacapuntas άφησε τη δική του εποχή στην ισπανική κωμική σκηνή και για χρόνια ήταν εξαιρετικά δημοφιλές.
Το δίδυμο ψηλός-κοντός της ισπανικής τηλεόρασης
Λίγα χρόνια μετά τη γνωριμία των κωμικών, αρκετά χιλιόμετρα πιο βόρεια, στο Σανταντέρ, γεννιόταν ο Πέδρο Μουνίτις. Ένας αρκετά αξιόλογος Ισπανός ποδοσφαιριστής, αρκετά δημοφιλής στην Ελλάδα εξαιτίας του επωνύμου του. Ο Μουνίτις που έβλεπε τον κόσμο από τα μόλις 167 εκατοστά, έπαιξε μπάλα στην ομάδα της πόλης του τη Ράσινγκ του Σανταντέρ και έκανε τόσο καλό όνομα που πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης, κατακτώντας μαζί της το πρωτάθλημα του 2001. Ο Μουνίτις έφτασε και στην εθνική Ισπανίας, έπαιξε 21 φορές με τη φανέλα της και ήταν από αυτούς τους παλιούς καλούς κοντούς διαολεμένους Ισπανούς επιθετικούς που έβγαζε η χώρα εκείνη την περίοδο. Σιγά σιγά μετατοπίστηκε και στο ρόλο του αριστερού εξτρέμ, έπαιξε μια χρονιά δανεικός στη Ράσινγκ και στη συνέχεια πήγε στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Το 2006 και στα 31 του πλέον επέστρεψε εκ νέου στην αγαπημένη του Ράσινγκ Σανταντέρ.
Η επιστροφή του Μουνίτις ήταν μέσα στην προσπάθεια της τότε διοίκησης να ενισχύσει την ομάδα με “δικά της παιδιά”, να φέρει παίκτες από την περιοχή που πονάνε τη φανέλα. Η Ράσινγκ είχε τερματίσει για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές στην 16η θέση της Πριμέρα και ο κόσμος της δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με την απόδοσή της και το γεγονός ότι έπαιζε με τη φωτιά του υποβιβασμού κάθε χρονιά. Έτσι, οι άνθρωποι της Ράσινγκ προσπάθησαν να φέρουν πίσω αγαπημένα πρόσωπα για να εξευμενίσουν το κοινό, αλλά και να κάνουν μια πιο ομοιογενή ομάδα με λιγότερους «μισθοφόρους». Δεν έμειναν μόνο σε αυτό όμως. Το καλοκαίρι του 2006 έφεραν και ένα από τα πιο καυτά ονόματα του ποδοσφαίρου της Σερβίας.
Το παιχνίδι που ίσως έφερε τη μεταγραφή του στη Ρεάλ
Ο Νίκολα Ζίγκιτς, γεννημένος στην Μπάτσκα Τόπολα της Σερβίας, βλέπει τον κόσμο από τα 202 εκατοστά. Κάτι που του δημιούργησε αρκετά προβλήματα μεγαλώνοντας, αφού πολλές φορές άκουγε να του λένε ότι θα έπρεπε να ασχοληθεί με κάποιο άλλο σπορ στον έτσι κι αλλιώς πλούσιο αθλητισμό της Σερβίας. Αυτός επέμεινε όμως και παρά το γεγονός ότι του αρέσει το μπάσκετ (2on2 όμως κυρίως), αφοσιώθηκε στο ποδόσφαιρο. Με την Τόπολα έσκιζε τα δίχτυα στις μικρές κατηγορίες, στη συνέχεια έπαιξε και στη Β’ εθνική και τελικά στα 23 του πήγε στον Ερυθρό Αστέρα. Η αλλαγή επιπέδου δεν δυσκόλεψε τον Ζίγκιτς που βγήκε πρώτος σκόρερ και εκεί. Το καλοκαίρι του 2006 λοιπόν, η Ράσινγκ Σανταντέρ έδωσε ένα αρκετά σημαντικό ποσό για την εποχή και τον έφερε στην Καντάμπρια, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι ο Αστέρας είχε αρνηθεί νωρίτερα άλλες καλύτερες προτάσεις επειδή χρειαζόταν τον παίκτη στη μάχη που έδινε για την κατάκτηση του τίτλου. Η Ράσινγκ έκανε την πρόταση στην κατάλληλη στιγμή.
Η αγάπη δεν κοιτάζει διαφορά ύψους
Μόνο και μόνο η φυσική παρουσία του Μουνίτις και του Ζίγκιτς ήταν ένα ενδιαφέρον θέαμα. Ήταν εντυπωσιακό να τους βλέπεις, ενώ τους χώριζαν 35 ολόκληρα εκατοστά. Ο κόουτς Μιγκέλ Άνχελ Πόρτουγκαλ δεν έμεινε εκεί πάντως και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα διαφορετικά τους χαρακτηριστικά. Ο Ζίγκιτς, παρά το ύψος του, δεν ήταν κάποιος Κράουτς, δεν είχε κινήσεις δεινόσαυρου. Και δεν ήταν απλώς ένας παίκτης “πετάξτε μου την μπάλα ψηλά”. Ήταν αρκετά πιο πλήρες φορ. Και ο Μουνίτις δεν ήταν ένας βουτηχτής που έπεφτε με το παραμικρό άγγιγμα. Έβαζε το κορμί του σε κάθε διεκδίκηση, έδινε τις δικές του μάχες. Μουνίτις και Ζίγκιτς σκόραραν συνολικά 15 γκολ εκείνη τη σεζόν. Ο Σέρβος σκόραρε τα 11. Παράλληλα έδωσε και 4 ασίστ, ενώ κέρδισε και πέντε πέναλτι τα οποία τα εκτέλεσε όλα ο Εζεκιέλ Γκαράι, ο Αργεντίνος σέντερ μπακ που τελείωσε τη σεζόν με εννιά γκολ. Ο Ζίγκιτς βοηθούσε πολύ και αμυντικά, καθαρίζοντας ένα σωρό φάσεις σε στημένα, ενώ οι 13 κίτρινες κάρτες του δείχνουν ότι δεν καθόταν σε μια γωνία να περιμένει την μπάλα. Την ίδια στιγμή, ο Πέδρο Μουνίτις ολοκλήρωσε τη χρονιά με 11 ασίστ, μοιράζοντας στον Σέρβο και σε άλλους συμπαίκτες πολλά γκολ. Οι συνδυασμοί των δύο αποτέλεσαν σε μεγάλο βαθμό το επιθετικό παιχνίδι της Ράσινγκ.
Στα πρώτα 13 παιχνίδια που Μουνίτις και Ζίγκιτς έπαιξαν μαζί, η Σανταντέρ έχασε μόλις τα δύο. Ένα από την Μπαρσελόνα στην έναρξη της σεζόν και ένα ακόμα στο Μπερναμπέου από τη Ρεάλ. Χωρίς τον Ζίγκιτς εκείνη τη σεζόν, η Σανταντέρ δεν κέρδισε κανένα ματς. Αλλά παράλληλα, ο Ζίγκιτς δεν έπαιξε σχεδόν ποτέ χωρίς τον Μουνίτις. Μόλις σε 1 ματς. Και σε ένα ακόμα στο τέλος, που δεν έπαιξε κανείς τους. Και μάλιστα είχαν το σπάνιο προνόμιο να αποβληθούν μαζί, στο ίδιο παιχνίδι. Μια ημέρα στο Ριαθόρ, σε μια ισοπαλία χωρίς γκολ απέναντι στη Λα Κορούνια. Μαζί στα γκολ, μαζί και στις κόκκινες κάρτες.
Ένα από τα πιο ιστορικά ματς της Ράσινγκ εκείνων των ετών, η 5άρα στην Ατλέτικο
Όπως καταλαβαίνει κάποιος αναγνώστης εύκολα από την εισαγωγή μας, η παρουσία του Ισπανού και του Σέρβου έφερε στο μυαλό των Ισπανών το κωμικό ντουέτο. Ζίγκιτς και Μουνίτις έγιναν το ποδοσφαιρικό Dúo Sacapuntos. Και αν βλέπετε διαφορά στη γραφή (sacapuntos αντί sacapuntas) είναι λογοπαίγνιο με το γεγονός ότι έφερναν πόντους, βαθμούς στην ομάδα τους. Δεν ήταν μόνο οι ατομικές επιδόσεις, αλλά και η τεράστια συνεισφορά τους στην ομάδα. Τα νούμερα που αναφέραμε πριν δεν ήταν απλώς στατιστικά, αλλά επιδόσεις που κουβάλησαν τη Ράσινγκ Σανταντέρ. Οι Ρασινγκίστας που είχαν βαρεθεί να ζουν το άγχος μέχρι το τέλος σχεδόν κάθε σεζόν, κολλημένοι σταθερά στην 16η θέση, σώθηκαν πολύ εύκολα με 11 βαθμούς διαφορά από τη γραμμή του υποβιβασμού και μια υπέροχη 10η θέση.
Στο τέλος της χρονιάς όμως, οι εμφανίσεις του Σέρβου έφεραν το ενδιαφέρον άλλων συλλόγων και ο Ζίγκιτς αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί. Ποτέ δεν είχε κρύψει τις φιλοδοξίες του για να παίξει σε υψηλότερο επίπεδο. Η Βαλένθια έβγαλε από τα ταμεία της ένα ποσό πάνω από 15 εκατομμύρια Ευρώ (υπερδιπλάσιο από το ποσό που είχε δώσει η Ράσινγκ στον Ερυθρό Αστέρα) και τον έκανε δικό της, επικρατώντας των Βέρντερ, Φενέρ, Μάντσεστερ Σίτι και Βιγιαρεάλ. Ο Ζίγκιτς ήθελε να παίξει στην Ευρώπη, να κερδίσει τίτλους, να ανέβει επίπεδο. Η μεταγραφή ήταν αρκετά περίεργη, καθώς ποτέ κανείς δεν έμαθε το πραγματικό ποσό, υπήρχαν φήμες για μίζες και ήταν σε μια εποχή που η διοίκηση της Ράσινγκ έβαζε ένα σωρό όρους και τρικ για να γλιτώνει φόρους. Η μεταγραφή έγινε μέχρι και αντικείμενο δικαστικής έρευνας, όπως και άλλες κινήσεις της τότε διοίκησης.
Το αγαπημένο El Dia Despues σε ένα υπέροχο βιντεάκι που είναι ο ορισμός του “wholesome” (όπως θα λέγαμε στο χωριό μας).
Όπως και να ‘χει, ο Σέρβος μετακόμισε στη Βαλένθια. Το κλίμα όμως και η ομάδα ήταν πολύ διαφορετικά. Τα προβλήματα τραυματισμών που τον ταλαιπώρησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν βοήθησαν επίσης. Τόσο ο Κίκε Σάντσες Φλόρες, όσο και ο Ρόναλντ Κούμαν δεν τον εμπιστεύτηκαν. Ο Ζίγκιτς έβαλε μόλις 1 γκολ στο πρωτάθλημα και άλλα 4 στο κύπελλο, το οποίο η Βαλένθια κατέκτησε μεν, αλλά ο Ζίγκιτς δεν έπαιξε σε ημιτελικό και τελικό. Τουλάχιστον έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ, έστω και ως αλλαγή, πήρε μια μυρωδιά από σεντόνι. Η Βαλένθια τερμάτισε μόλις 10η, μια τραγική σεζόν. Σε μια ειρωνεία της τύχης, η Ράσινγκ του Μαρθελίνο έκανε την καλύτερη σεζόν της από το 1934, τερμάτισε 6η στο πρωτάθλημα και κέρδισε για πρώτη φορά την έξοδο στο ΟΥΕΦΑ. Ο Μουνίτις σκόραρε 5 γκολ, χωρίς τον αγαπημένο του Σέρβο μαζί. Ο Σέρβος έφυγε για να παίξει στην Ευρώπη και η πρώην του ομάδα τα κατάφερε, ενώ η νέα δικιά του όχι.
Η μοίρα του Ζίγκιτς δεν άλλαξε στη Βαλένθια, μάλλον χειροτέρεψε. Ο Ουνάι Έμερι με το που ήρθε δήλωσε ότι δεν τον ήθελε, ενδιαφέρον υπήρχε μεν από άλλες ομάδες (ενώ και η Ράσινγκ έκανε προσπάθεια δανεισμού), αλλά ο Ζίγκιτς αποφάσισε να μείνει και να παλέψει για μια θέση στην ομάδα. Δεν τα κατάφερε όμως και δεν είχε ούτε λεπτό συμμετοχής στο πρωτάθλημα. Ο τραυματισμός του Λουίς Φερνάντες στη Σανταντέρ έδωσε ελπίδες στην ομάδα ότι θα μπορούσε να φέρει τον Ζίγκιτς με δανεισμό εκτός του χρόνου των μεταγραφών, “δανεισμό ανάγκης”, αλλά τελικά το αίτημα δεν έγινε δεκτό από τη Λίγκα. Τα πράγματα δεν άλλαξαν για τον Σέρβο με τον Έμερι και έτσι φτάσαμε στα μέσα της σεζόν. Η Ράσινγκ συνέχισε την πίεση και ο Σέρβος πείστηκε ότι έπρεπε να φύγει. Ο Ζίγκιτς μετακόμισε ξανά στο “σπίτι του” όπως δήλωσε τον Δεκέμβριο του 2008, δανεικός στη Σανταντέρ. Εκεί, το duo sacapuntos ζωντάνεψε εκ νέου. Η Σανταντέρ που κυκλοφόρησε στις γιορτές τα διαρκείας του δεύτερου μισού της σεζόν, έκανε… μεταγραφή αεροδρομίου και τα διαρκείας πήραν φωτιά σε πωλήσεις.
Το 2022 Πέδρο και Νίκολα ξαναβρέθηκαν. Ο Ζίγκιτς προφανώς έχει κάνει κάποια συμφωνία με τον διάβολο γιατί μοιάζει να είναι ακόμα 27 ετών.
Όχι άδικα. Αν κάποιος είχε αμφιβολίες για τον Ζίγκιτς μετά από τον καταστροφικό 1,5 χρόνο του στις νυχτερίδες, η ζεστή (και μικρή) αγκαλιά του Πέδρο Μουνίτις ήταν πάντα γεμάτη θαλπωρή. Ο Ζίγκιτς έπαιξε 19 φορές με τη Σανταντέρ στο δεύτερο μισό της σεζόν και σκόραρε 13 γκολ, ακόμα καλύτερες επιδόσεις από την πρώτη του σεζόν στους Ρασινγκίστας. Ο Ζίγκιτς δεν ήταν πλέον ο άνθρωπος της μιας σεζόν, δικαιολόγησε την αγάπη του κόσμου και πέρασε για πάντα στην ιστορία της Ράσινγκ που τελικά τερμάτισε 12η. Οι φωτογραφίες με τις αγκαλιές τους και τον Ζίγκιτς να βάζει στοργικά το χέρι στο κεφάλι του Μουνίτις έγραψαν τη δική τους ιστορία. Δυστυχώς όμως, αυτό θα ήταν το οριστικό τέλος των Sacapuntos. Ο Ζίγκιτς παρά το γεγονός ότι βρήκε ξανά τον εαυτό του και πέτυχε πολλά γκολ, ήταν αποφασισμένος να τα καταφέρει σε υψηλότερο επίπεδο. Νέο ενδιαφέρον από πολλούς συλλόγους, νέα άρνηση να φύγει από τη Βαλένθια, καμία διάθεση να παραμείνει στο Σανταντέρ. Είχε πεισμώσει να πετύχει στο Μεστάγια.
Η σεζόν 2009-10 ήταν η καλύτερή του στη Βαλένθια με τα περισσότερα γκολ και τις περισσότερες συμμετοχές. Και πάλι όμως, αναπληρωματικός και με όχι πάρα πολλά λεπτά δράσης και λίγα σε αριθμό γκολ. Αυτό θα ήταν και το τέλος του στη Βαλένθια. Την επόμενη χρονιά μετακόμισε οριστικά με μεταγραφή στην Αγγλία, έπαιξε πέντε σεζόν στην Μπέρμιγχαμ, μία μόλις στην Πρέμιερ Λιγκ, σκόραρε γκολ, αλλά ποτέ δεν έκανε τη διαφορά σε υψηλό επίπεδο. Είχε καλές και κακές στιγμές, προβλήματα τραυματισμών, πολλές φορές συλλόγους να ενδιαφέρονται, αλλά τελικά για διάφορους λόγους μεταγραφές να χαλάνε, κόντρες με προπονητές και πάει λέγοντας. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 2015, στα 35 του. Η παρουσία του στη Σερβία και τη Ράσινγκ ήταν πάντα οι καλύτερες στιγμές στην καριέρα του και στη συνέχεια κάποιες σεζόν στην Αγγλία. Τίποτα παραπάνω σε συλλογικό επίπεδο, ενώ σε εθνικό τα 20 γκολ σε 57 αγώνες είναι εξαιρετική επίδοση.
Ένας οπαδός της Ράσινγκ έχει κάνει τατουάζ μια από τις κλασικές στιγμές του ντουέτου
Τρία χρόνια πιο πριν είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο και ο Πέδρο Μουνίτις. Ο Ισπανός δεν έφυγε ποτέ ξανά από την αγαπημένη του ομάδα μετά την επιστροφή το 2006. Το 2010 έφτασε ξανά σε ημιτελικό κυπέλλου, είχε κάθε χρόνο πάνω από 30 συμμετοχές, ακόμα και στα 37 του. Έκλεισε την καριέρα του γεμάτος με την αγάπη του κόσμου, αλλά και με μια μεγάλη στενοχώρια. Στην τελευταία του σεζόν, το 2011-12, η Ράσινγκ τερμάτισε 20η και τελευταία στο πρωτάθλημα και υποβιβάστηκε για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η Ράσινγκ δεν επέστρεψε αμέσως, δεν επρόκειτο για κάτι παροδικό. Μέχρι και σήμερα βρίσκεται στις χαμηλότερες κατηγορίες, έχοντας φτάσει μέχρι και στη Γ’ εθνική. Μάλιστα, μια σεζόν είχε και κόουτς τον Μουνίτις που την έβγαλε 1η στον όμιλό της στη Γ’ εθνική, αλλά η άνοδος χάθηκε στα μπαράζ και ο Μουνίτις αποχώρησε στη συνέχεια. Είναι λοιπόν ακόμα πιο κατανοητό και λογικό, ένα δίδυμο με κοινή παρουσία μόλις 1,5 έτους στην ομάδα να θεωρείται από τα πιο αγαπημένα στην ιστορία της ομάδας. Ο ψηλός Σέρβος και ο κοντός Ισπανός. Το δίδυμο που έφερνε τους βαθμούς στη Ράσινγκ, στα τελευταία καλά χρόνια του συλλόγου.
