«Chernobyl», η μίνι σειρά-φαινόμενο, του HBO, που αν ασχολείσαι με τηλεοπτικές σειρές δεν είναι δυνατόν να μη την έχεις δει ή, στην χειρότερη των περιπτώσεων, να μην έχεις ακούσει, διαβάσει και ψάξει γι’ αυτή. Το καλό με αυτές τις, εξαιρετικές είναι η αλήθεια, παραγωγές, όταν μιλάμε για τηλεόραση ή κινηματογράφο, είναι αυτό που ακολουθεί όταν αυτές τελειώσουν. Με το κοινό να τις έχει ολοκληρώσει. Και δεν αναφέρομαι στις συζητήσεις μεταξύ των «φίλων» και των «εχθρών», και τις βαθμολογίες σε σελίδες όπως το Imdb, που μας δίνουν -ευτυχώς- το δικαίωμα της ψήφου αλλά και της κριτικής, αλλά για το γεγονός πως, όλοι μας, με πρώτα και καλύτερα σε όλο αυτό τα διαδικτυακά «μαγκαζίνο», αρχίζουμε να ξεψαχνίζουμε κάθε πιθανή, και απίθανη, ιστορία γύρω από το καθετί. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλές μέρες, εννοείται, και με αυτή τη σειρά, σε όλο το διαδίκτυο. Και τι δεν έχουμε διαβάσει γύρω από το φοβερό ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Ιστορίες μοναδικές και ξεχασμένες (ή καλά κρυμμένες) που μικρότεροι, αν και είχαμε ακούσει αμυδρά γι’ αυτές, τις αφήσαμε σε μια γωνιά του μυαλού μας, μέχρι κάτι να τις επαναφέρει και πάλι στο επίκεντρο ώστε, αρκετοί από εμάς, να τις ψάξουμε, επιτέλους, σε βάθος.

Ο Πυρηνικός Σταθμός Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ βρίσκεται στην εγκαταλελειμμένη πλέον κωμόπολη Πρυπιάτ, στην Ουκρανία. Η κωμόπολη ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1970 και είχε ως σκοπό να εξελιχθεί σε μια τεχνολογικά προηγμένη πόλη. Εκείνα τα χρόνια άλλωστε, και σύμφωνα με τους Σοβιετικούς, η παραγωγή της πυρηνικής ενέργειας ήταν ασφαλέστερη από αυτή του άνθρακα. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία εγκαταστάσεων στην περιοχή του Τσερνόμπιλ και φυσικά στο Πρυπιάτ. Εκεί βρέθηκαν περίπου στους 50.000 νέους κατοίκους, με μέση ηλικία τα 26 έτη, για να ζήσουν και να εργαστούν σε αυτές τις τόσο καινοτόμες, για τον κόσμο, εγκαταστάσεις. Το 1977 το εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ μπήκε σε πλήρη λειτουργία. Το 1986 συνέβη το γνωστό ατύχημα, όταν σε μια καθιερωμένη άσκηση δοκιμών, και μετά από ανθρώπινο λάθος, έγινε η έκρηξη στον αντιδραστήρα 4, έχοντας ως αποτέλεσμα, τις τραγικότερες των συνεπειών για πολλούς ανθρώπους της περιοχής και φυσικά το περιβάλλον, όχι μόνο στην εκεί περιοχή.

«Ναι βρε φίλε αλλά εδώ γράφουμε για ποδόσφαιρο» θα πείτε πολλοί και δίκιο θα έχετε. Ας περάσουμε λοιπόν σε αυτό το κομμάτι. Αν γράψετε την λέξη «Pripyat» στο Google, και αναζητήσετε φωτογραφίες, απ’ τις πρώτες που θα εμφανιστούν είναι του σταδίου Άβανχαρντ, χωρητικότητας 5.000 θέσεων. Για να το θέσω καλύτερα, του ερειπωμένου σταδίου, μιας και στο Πρυπιάτ δεν κατοικεί κανένας, απ’ το δυστύχημα και μετά. Οι μόνοι που συνεχίζουν τις επισκέψεις αναψυχής, στο μέρος, είναι διάφοροι instagram influencers (!) που ταξιδεύουν ως εκεί, για μια selfie (!) στα ερείπια, έχοντας ως απώτερο σκοπό τα likes (!). Εννοείται πως στα 70s, και στα 80s, στην περιοχή ανθούσε ο αθλητισμός, όπως φυσικά και σε ολόκληρη την Σοβιετική Ένωση, και υπήρχαν γήπεδα στίβου, γυμναστήρια, σκοπευτήρια, πισίνες και γήπεδα μπάσκετ, με το ποδόσφαιρο -εννοείται- να κερδίζει τη μερίδα του λέοντος από τους περισσότερους άντρες. Ήταν η περίοδος που κατασκευάστηκαν αρκετά γήπεδα στην περιοχή της Ουκρανίας, όπως και δημιουργήθηκαν πολλές ομάδες, αρκετές απ’ τις οποίες συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι και στις μέρες μας, έστω σε μικρές κατηγορίες της Ουκρανίας. Η ομάδα της περιοχής, η Στρόιτελ Πρυπιάτ, δημιουργήθηκε στα μέσα του 1970 και ξεκίνησε να αγωνίζεται στα μικρότερα γήπεδα της περιοχής μιας και το Άβανχαρντ δεν υπήρχε ακόμα. Το γήπεδο ολοκληρώθηκε λίγο πριν το δυστύχημα και, όπως είναι εύκολο να γίνει κατανοητό, η Στρόιτελ Πρυπιάτ δεν πρόλαβε ποτέ να αγωνιστεί σε αυτό. Όπως φυσικά και καμία άλλη ομάδα.

Ο βασικός υπεύθυνος για την ομάδα της πόλης ήταν ο παρασημοφορημένος με το μετάλλιο Λένιν για τις υπηρεσίες του στο Κομμουνιστικό Κόμμα, Βασίλι Κιζίμα Τροφίμοβιτς. O Τροφίμοβιτς έβλεπε τους εργάτες της περιοχής να δουλεύουν ασταμάτητα και αποφάσισε πως ο καλύτερος τρόπος για να ξεφεύγουν μετά τη δουλειά, και να μη το ρίχνουν στο ποτό, δεν ήταν άλλος απ’ το ποδόσφαιρο. Εκτός όμως των πρωταθλημάτων μεταξύ φίλων, αποφάσισε πως θα έπρεπε να υπάρχει και μια κανονική ομάδα, στην οποία, θα μπορούσαν να αγωνίζονται οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της περιοχής. Κάπως έτσι ξεχύθηκε με τους συνεργάτες του, σε όλες τις γύρω περιοχές, ψάχνοντας για καλούς ποδοσφαιριστές. Κάπως έτσι, η Στρόιτελ Πρυπιάτ έγινε και επίσημα ομάδα, φτάνοντας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να κατακτήσει και το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της Ουκρανίας. Ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω απ’ την ομάδα έκανε ακόμα και τον σπουδαίο, πρώην αστέρα της Τσερνομόρετς, Ανατόλι Σέπελ, να αγωνιστεί για την Πρυπιάτ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, φτάνοντάς την ακόμα και μια ανάσα απ’ τις εθνικές κατηγορίες. Το 1985 και μετά από μια επική νίκη με 13-0 επί της Λοκομοτίβ Ζναμένκα αποφασίστηκε πως έπρεπε να αλλάξουν έδρα. Το Άβανχαρντ θα άνοιγε τις πόρτες του επισήμως την Πρωτομαγιά του ’86, στην γιορτή της μέρας του εργάτη, και όπως ήταν φυσικό, αυτό θα ήταν και το καλύτερο δώρο σε όλους τους εργάτες της περιοχής που λάτρευαν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.

Στις 26 Απριλίου του 1986, την ίδια μέρα με το πυρηνικό δυστύχημα, η Στρόιτελ Πρυπιάτ θα έπαιζε στον ημιτελικό του Κυπέλλου ερασιτεχνών. Όπως ήταν λογικό η αναμέτρηση ακυρώθηκε όπως και όλες οι αγωνιστικές δραστηριότητες της περιοχής. Οι παίκτες έμαθαν για την ακύρωση καθώς βρίσκονταν στο γήπεδο, για ζέσταμα, και έφυγαν από αυτό με ελικόπτερο. Το ελικόπτερο μάλιστα είχε προσγειωθεί στο κέντρο του γηπέδου και οι θεατές για μια στιγμή νόμισαν πως αυτό ήταν μέρος ενός πρωτόγνωρου θεάματος, γι’ αυτούς, από αυτά που μάθαιναν, και ίσως έβλεπαν, αν ήταν τυχεροί, «στα κλεφτά», για σπουδαία αθλητικά, και όχι μόνο, γεγονότα του Δυτικού πολιτισμού.

Οι σειρήνες και ο βίαιος τρόπος που οι στρατιώτες τους έριξαν στο ελικόπτερο, φορώντας ακόμα τις ιδρωμένες ποδοσφαιρικές τους στολές, τους έκανε να συνειδητοποιήσουν πως κάτι πολύ κακό είχε συμβεί. Δυστυχώς, είχαν δίκιο. Η περιοχή άδειασε σε μερικές ώρες. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να φύγουν και άφησαν την τελευταία τους πνοή, παλεύοντας για ώρες, και μέρες, αρκετοί από αυτούς, με αφόρητους πόνους. Στους δρόμους τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν στα πρόθυρα του εφιάλτη. Πρόσωπα γεμάτα αμηχανία. Μια αμηχανία που έδωσε πολύ γρήγορα τη θέση της στην θλίψη και την αβεβαιότητα. Πρόσωπα γεμάτα φόβο, πόνο και αυτές τις «φανταστικές μυρωδιές» που περιέγραψε τόσο τέλεια ο Ρεμπώ στο ποίημα των φωνηέντων. To τοπίο έγινε θλιβερό σε διάστημα ολίγων ημερών και οι άνθρωποι της περιοχής έγιναν πολύ γρήγορα μέρος αυτού του άρρωστου τοπίου. Αυτού του νεκρού τοπίου που δεν θα έβρισκε ποτέ ξανά τη χαρά, το φως, τη ζωντάνια, το χαμόγελο, το δικαίωμα στο όνειρο. Την ίδια τη ζωή.

Η Στρόιτελ Πρυπιάτ επέστρεψε και πάλι το 1987, με άλλο όνομα και πολλούς νέους ποδοσφαιριστές, πριν διαλυθεί το 1988 με όλους τους παίκτες να φεύγουν, για άλλες ομάδες, και αρκετούς από αυτούς να αφήνουν τη χώρα, σιγά σιγά, τα επόμενα χρόνια. Μετά την πτώση του Κομμουνισμού, η ομάδα επέστρεψε ως Στρόιτελ Σλάβουτικ, το 1994, και συνεχίζει έτσι μέχρι και τις μέρες μας. Για τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και ολόκληρης της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής, θα είναι για πάντα εκείνη η εξαιρετική ομάδα που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το βήμα παραπάνω, και να ξεφύγει από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες, σε μια περίοδο που έδειχνε ικανή και ώριμη για να το καταφέρει. Η ομάδα που δεν αγωνίστηκε ποτέ στο νέο και σύγχρονο γήπεδό της. Το γήπεδο που θα την ανέβαζε τουλάχιστον ένα επίπεδο από μόνο του και θα της έδινε την απαιτούμενη ώθηση ώστε να αρχίσει να κάνει όνειρα για μεγαλύτερες κατηγορίες, με την ανερχόμενη περιοχή, να βοηθάει υπερβολικά σε αυτό το εγχείρημα. Τα συντρίμμια του Άβανχαρντ, και το Τσερνόμπιλ, απ’ την άλλη, θα μας θυμίζουν για πάντα αυτή την τόσο θλιβερή ιστορία για την χώρα, την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, σε μια περίοδο που τα πάντα άλλαξαν τόσο απότομα .

Κατ’ αρχάς να σας πω πώς, απεχθάνομαι αυτή τη νέα διοργάνωση, την UEFA Nations League. Μου μοιάζει εκνευριστική και αρκετά μπερδεμένη. Κάτι σαν εκείνη την κοπέλα που είχες στα 15. Εκείνη που ήθελε να σε χωρίσει επειδή είχε ερωτευθεί τον Μάκη με το GLX αλλά τελικά τα έφτιαξε με τον Χρήστο που είχε Vespa. Χωρίς φυσικά να σε χωρίσει. Είχες και εσύ μηχανάκι άλλωστε. Βέβαια υπάρχει κι άλλος λόγος γι’ αυτή την απέχθεια. Το διάλειμμα από τα εγχώρια πρωταθλήματα, πάνω που οι περισσότερες ομάδες είχαν αρχίσει να βρίσκουν πατήματα και ρυθμό. Αυτό συνέβη, εννοείται, και με την σπουδαιότερη λίγκα του πλανήτη. Την δική μας Σούπερ Λίγκα. Μετά από δύο μαγικές -και άκρως απολαυστικές- αγωνιστικές.

Την προηγούμενη Κυριακή, που λέτε, έχω επιστρέψει σπίτι μετά από ένα καφέ (που τον ακολούθησαν μπύρες) και έχω ξαπλώσει στο κρεβάτι μου. Βαριέμαι οικτρά και κάνω ζάπινγκ. Πέφτω πάνω σε μια εκπομπή της ΕΡΤ με τίτλο Αθλητική Κυριακή και για μια στιγμή παγώνω. ‘Δεν είναι δυνατόν’ σκέφτηκα. Η εκπομπή υπάρχει ακόμα, χωρίς τον ‘Πουρούπουπού’ και το νυσταγμένο βλέμμα της Άννας Καραμανλή, αλλά υπάρχει. Σε ένα μεγάλο τραπέζι κάθονται οι δύο ίδιοι τύποι που κάθονταν -στο ίδιο ακριβώς τραπέζι- και στην εκπομπή για το Μουντιάλ, και τα λένε μια χαρά, είναι η αλήθεια. Ο πρώτος, σοβαρός και μυστηριώδης, ίδιος ο Ίαν Μακ Σέιν στην αριστουργηματική σειρά American Gods, και ο δεύτερος πιο Ποπ και χαλαρός, λες και βγήκε από το κορυφαίο Μπάρι Λίντον του Κιούμπρικ. Σωστός Δανδής. Καλεσμένος τους σε εκείνη την εκπομπή ήταν ο Άγγελος ο Αναστασιάδης. Πιο ακούρευτος από ποτέ, να εξηγεί -με το πάντα γλαφυρό του ύφος- το σύστημα του Άρη, στην μεγάλη νίκη επί της Λαμίας του Μπάμπη του Τεννέ. Όπως είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό δεν μπορούσα με τίποτα να αλλάξω κανάλι.

Για μια στιγμή μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες του Γιόχαν Κρόιφ να εξηγεί σε κάτι Ολλανδούς πανελίστες το σύστημα-διαμάντι που έπαιζε η Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς στα 70s. ‘Θα φταίνε οι μπύρες’ σκέφτομαι και συνεχίζω να παρακολουθώ μαγεμένος την θαμπή εικόνα της ΕΡΤ. Την παράσταση -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- θα κλέψει το ξεθωριασμένο και ασιδέρωτο, polo, μπλουζάκι του Αναστασιάδη. Αυτό ήταν πάνω από όλες τις αναλύσεις και το μαγευτικό θέαμα του 32λέπτου ρεπορτάζ για τη νίκη του Άρη. ‘Αυτή είναι η Σούπερ Λίγκα μας’ θα σκεφτώ χαμογελώντας και θα περιμένω, αν και με τσακίζει η αϋπνία, να δω και το ρεπορτάζ του ΟΣΦΠ, για να κοιμηθώ. Μου έχει λείψει άλλωστε αρκετά και ο κυρ-Σάββας. Έχω να τον απολαύσω από πέρσι και με αυτά τα πράγματα δεν παίζεις.

Aν βρισκόμουν ποτέ μπροστά σε κοινό, πίσω από κάποιο μικρόφωνο, και με απειλούσαν να εξηγήσω, με δικά μου λόγια, τι είναι η Σούπερ Λίγκα, λογικά, θα έβγαζα ένα λόγο γεμάτο αλληγορίες και παραδείγματα, σαν αυτόν που θα διαβάσετε παρακάτω. Δεν θα μιλούσα ποδοσφαιρικά. Δεν θα  τολμούσα να μιλήσω για ποδόσφαιρο. Άλλωστε δεν πρέπει να μιλάς και πολύ για κανονικό ποδόσφαιρο, για να γίνεις κατανοητός, στην Ελλάδα. Θα έπαιρνα μια βαθιά ανάσα, ως άλλος Τζόρτζ Κάμπελ Σκοτ στο Patton, και θα τους έλεγα ‘Η Σούπερ Λίγκα είναι…»:

• Εκείνη η γκόμενα που πήγες μαζί της στην Ικαρία και μείνατε στην ίδια σκηνή. Η ίδια, που μετά το δεύτερο βράδυ, σου είπε να φύγεις επειδή ‘Tης χαλάς το Τσάκρα’ χωρίς να νοιαστεί που εσύ δεν είχες δική σου σκηνή και δεν σου περίσσευαν χρήματα για να νοικιάσεις δωμάτιο.

• Η ματσάρα Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που έβλεπες στο σπίτι με δύο κολλητούς, και στο 36ο λεπτό κόπηκε το ρεύμα και ήταν εποχές που δεν υπήρχαν smartphones.
• Ο Ευτύχης Μπλέτσας να τραγουδά και να παίζει κιθάρα, σε παραλία της Σάμου, δίπλα από ένα γκουρμέ πιάτο με ρεβίθια.
• O κλαρινογαμπρός που φοράει μπλούζα Τhe Rolling Stones στα μπουζούκια, και θα σου πει στα ξαφνικά την ατάκα που σιχαίνεσαι περισσότερο κι απ’ τα Ηπειρώτικα. Εκείνο το ‘έλα μωρέ όλοι ακούγαμε ροκ και μέταλ στο σχολείο. Μεγάλωσα τώρα, ακούω μπουζουκάκι’.
• Είναι το δεξί πόδι του Βασίλη Τσιάρτα και ο Γιώργος Ανατολάκης να προσπαθεί να συνδυάσει 2-3 λέξεις, σε μια πρόταση, μπας και γίνει κατανοητός στα έδρανα της Βουλής.
• Είναι σαν να βλέπεις Monty Python ή Γούντι Άλεν, στον ANT1, και στο πρώτο διάλειμμα να βάζουν διαφήμιση της τελευταίας επιθεώρησης του Μάρκου Σεφερλή.

• Είναι το σκασμένο λάστιχο που βρήκες στο ποδήλατό σου ενώ ετοιμαζόσουν να πας να πάρεις το κορίτσι σου για μια ρομαντική βόλτα με θέα το ηλιοβασίλεμα. Κάπως έτσι το instagram έχασε μια καλλιτεχνική φωτογραφία και εσύ καμιά εκατοστή likes.
  
• Είναι εκείνος ο σπαστικός, nerd συμμαθητής που σε κάρφωσε κάποτε στην γεροντοκόρη δασκάλα στο Δημοτικό και μετά αυτή έβγαλε τα απωθημένα της πάνω σου: ‘Ο Γαργαντούας το έκανε με τον Ραμόν. Τους βοήθησε και ο Ιλαίθ. Ο Ντουένδες έκανε κοπάνα Κυρία και ο Κον_Aν τραμπούκιζε κάτι Παναθηναϊκούς στις τουαλέτες μετά το 73-38’.
• Είναι το St. Anger στην συνολική δισκογραφία των Metallica ή, ακόμα χειρότερα, μια συναυλία του Πάνου Μουζουράκη που σε πήγαν με το ζόρι.
• Είναι ο τύπος που βάζει να δει ταινία του Σμαραγδή, αφού έχει δει νωρίτερα το Nostalghia του Ταρκόφσκι. Να σημειώσω, πόσο πολύ αγαπώ το παρακάτω βίντεο:

• Είναι εκείνο το 50εύρω που έχασες, στο τέλος του μήνα, μπροστά στο περίπτερο, ενώ έψαχνες στην τσέπη σου για ψιλά για να πληρώσεις μια τσίχλα.
• Είναι ο Γιώργος Γεωργίου, με σμόκιν, στο ίδιο πάνελ Κριτικής Επιτροπής, με τον Άγγελο Πυριόχο, τον Τρύφωνα Σαμαρά και τον Φωκά Ευαγγελινό. Να βαθμολογεί καπνίζοντας, έργα του Γιούρι Γκριγκαρόβιτς εκτελεσμένα (στα δύο μέτρα) από ερασιτέχνες χορευτές.
• Έχεις δει εκείνο τον απερίγραπτο τύπο που πετάει τον καφέ του απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου; Ο ίδιος που θα σου κλέψει ύπουλα την σειρά στην Τράπεζα; Ο ίδιος που με διάφορες απατεωνιές βρίσκει συνεχώς λεφτά από διάφορα προγράμματα και τα τρώει στα καφενεία; Αυτός είναι η Σούπερ Λίγκα.
• Είναι αυτός ο τύπος ανθρώπου που συστήνεται ως Άκης, και είναι τόσο αδιάφορος όσο τ’ όνομά του. Κανένας δεν ξέρει πως τον λένε πραγματικά και κανένας δεν ρώτησε να το μάθει και ποτέ.
• Είναι ο Κούλης με τη φανέλα της Τότεναμ. Ο βασικός λόγος επίσης που η ομάδα του Ποκετίνο δεν πρόκειται ποτέ να πάρει καμία κούπα.

• Είναι ένα αστείο του Σίλα, μια παγωμένη Δευτέρα, χωρίς καλοριφέρ, ενώ βλέπεις ΣΚΑΙ, κουκουλωμένος με συνάχι και πυρετό.
• Είναι η τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο στο Παρίσι ενώ εσύ υποστήριζες Ολυμπιακό και το πεταχτάρι του Πρίντεζη στην Πόλη ενώ υποστήριζες Παναθηναϊκό.
• Είναι τότε που πήγες να δεις τους White Stripes, γεμάτος ενθουσιασμό, όταν είχαν βγάλει το Elephant, και όχι μόνο συναυλία δεν έγινε, αλλά παραλίγο να γκρεμιστεί το σύμπαν.
• Είναι εκείνο το κάκιστο βιβλίο που δεν τελείωσες ποτέ, και αυτός/ή που σου το χάρισε σε ρώτησε πως σου φάνηκε το τέλος του, μια μέρα που βρεθήκατε μόνοι σας για καφέ.
• Είναι η μοναδική σωστή κάθετη μπαλιά του Σάκη του Πρίττα στο Χαριλάου. Η μοναδική σωστή σέντρα του Βύντρα στη Λεωφόρο και η μοναδική κόκκινη κάρτα που πήρε παίκτης του ΟΣΦΠ στο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
• Είναι το ‘τελειωμένο’ γήπεδο της ΑΕΚ και οι ‘πανάκριβες’ μεταγραφές του ‘Τίγρη’.
• Είναι αυτό το λυπηρό tweet.
• Το 3 on 3 που έχασες, ενώ κέρδιζες 20-0, ένα απόγευμα Δευτέρας με καύσωνα, με τρίποντο από τα 10 μέτρα, και ενώ περίμενε άλλη τριάδα για να παίξει με τους νικητές.
• Η Σούπερ Λίγκα είναι το ρεφρέν αυτού του τραγουδιού:

Η Σούπερ Λίγκα είναι η πιο ένοχη απόλαυση. Σαν εκείνη την βάφλα που έφαγες ενώ βρισκόσουν σε αυστηρή δίαιτα. Η απόλυτη ποδοσφαιρική μιζέρια. Εκείνη η βλακεία που κάνεις ξανά, και ξανά, και ξανά και πάντα βρίζεις τον εαυτό σου γι’ αυτό. H 15η σεζόν του Keeping Up with the Kardashians που χαζεύεις καμιά φορά και, μεταξύ μας, ντρέπεσαι γι’ αυτό. Τα αίσχη της Ριζούπολης. Οι αναλύσεις του Αλέφαντου για τον Χάπελ. Το καφριλίκι σε όλα τα επίπεδα. Όλες εκείνες οι βουτιές που έγιναν πέναλτι επειδή έτσι έπρεπε. Το σπασμένο λεωφορείο στην δεύτερη εκδρομή που πήγες κάποτε, με οργανωμένους, και ήσουν ανήλικος. Το καφέ δερμάτινο τζάκετ του Σάντος και τα -δίκαια- καντήλια του Μαλεζάνι σε εκείνη την επική συνέντευξη Τύπου. Τα νεύρα με τον εαυτό σου, όταν βλέπεις ποδοσφαιριστές να μην γνωρίζουν ούτε τα βασικά, και όμως να έχουν συμβόλαια. Η Σούπερ Λίγκα είναι το πρωτάθλημα που μας αξίζει, και όσο κι αν ξέρουμε πως ουσιαστικά δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει, δεν μπορούμε να γλιτώσουμε από δαύτη και πάντα θα της ρίχνουμε τις ματιές μας, είτε γελώντας είτε βρίζοντας, μιας και κατά βάθος γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή.

O Κριστιάνο Ρονάλντο ολοκλήρωσε μια μαγική σεζόν (αν και μένει ακόμα το Confederation Cup). Τσάμπιονς Λιγκ το 2016, Χρυσή Μπάλα, Γιούρο με την Πορτογαλία, πρωτάθλημα και (ξανά) Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2017. Όλα αυτά σε διάστημα 365 ημερών. Αν βάλουμε στη σούμα και τα δεκάδες γκολ που σκόραρε (εντός και εκτός γηπέδων) και φυσικά τα ρεκόρ που συνεχίζει να σπάει τότε πρέπει -επιτέλους- ακόμα και οι μεγαλύτεροι haters να τον βάλουν δίπλα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Ίσως και ως τον κορυφαίο όλων των εποχών. Ας μην τσακωθούμε όμως γι’ αυτό. Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσω να παρουσιάσω σε 17+1 facts πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχε γεννηθεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Με τα ΑΝ φυσικά δουλειά δεν γίνεται, εκτός κι αν είσαι ο Κρίστοφερ ο Παπακαλιάτης, γι’ αυτό ας περάσουμε γρήγορα-γρήγορα στην ουσία.

1. Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά. Δεν θα υπήρχε αυτό το βίντεο με τον Γιώργο Γεωργίου και αυτό δε θα ήταν καθόλου κακό.

2. Στη λίστα του France Football για τον καλύτερο παίκτη των ημερών μας μετά τον Λιονέλ Μέσι θα βλέπαμε δύο Γάλλους και αυτοί δεν θα άκουγαν στο όνομα Ζιντεντίν Ζιντάν αλλά Αντουάν Γκριεζμάν και Πολ Πογκμπά. Θα σας άρεσε αυτό το ποδόσφαιρο;

3. Η εθνική Ελλάδας στην πρεμιέρα του Γιούρο 2004 θα είχε επικρατήσει της Πορτογαλίας με 2-0 μιας και η μπάλα μετά το κόρνερ του Λουίς Φίγκο θα είχε καταλήξει απευθείας πλάγιο άουτ.

4. Η Λίβερπουλ θα είχε φτάσει πρώτη στα 20 πρωταθλήματα. Η Γιουνάιτεντ θα είχε -το πολύ- 15 και εννοείται δεν θα είχε φτάσει ποτέ στα τρία Τσάμπιονς Λιγκ.

5. Τα γυμναστήρια θα είχαν -50% εγγραφές και το άσπρο σώβρακο θα συνέχιζε να θεωρείται κιτς.

6. Το ερώτημα για το ποιος είναι καλύτερος θα ήταν «Μέσι ή Νειμάρ» και η σωστή απάντηση «Αντρές Ινιέστα».

7. Ο Λιονέλ Μέσι θα κέρδιζε κάθε χρόνο τη Χρυσή Μπάλα. Τι όχι;

8. H Πορτογαλία δεν θα είχε βρει ακόμα απάντηση στον λαϊκό βάρδο της μπάλας Μίμη Παπαϊωάννου.

9. Μεγάλη μερίδα των ποδοσφαιρόφιλων ανά τον κόσμο δεν θα είχαν μάθει ποτέ το όνομα της Ιρίνα Σάικ και του κικμπόξερ Μπαντρ Χαρί.

10. H Ιρίνα Σάικ δεν θα είχε βρει ποτέ ρόλο στην ταινία «Ηρακλής» δίπλα στον The Rock και αυτό θα ήταν καλό για τον κινηματογράφο.

11. Δεν θα είχαμε ζήσει ποτέ αυτή τη στιγμή στη βράβευση της Χρυσής Μπάλας.

12. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα είχε 12 Τσάμπιονς Λιγκ… η Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα είχε 12 Τσάμπιονς Λιγκ… η Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα είχε 12 Τσάμπιονς Λιγκ…

13. Η Ουαλία θα είχε κερδίσει το Ευρωπαϊκό του 2016 και η Μίλγουολ το Κύπελλο Αγγλίας το 2004 με παίκτη-προπονητή τον θεούλη Ντένις Γουάιζ. Ο Άγγλος θα είχε γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στις δύο μεγαλύτερες νίκες σε τελικό κυπέλλου Αγγλίας μαζί με το 1988 και τη νίκη της Crazy Gang επί της Λίβερπουλ. O Ρονάλντο δηλαδή χάλασε σε όλους εμάς, τους λάτρεις των ωραίων ιστοριών, ένα από τα καλύτερα «παραμύθια» για να λέμε στα παιδιά μας.

14. O Πορτογάλος γλύπτης Εμάνουελ Σάντος δεν θα είχε δημιουργήσει την χρυσή προτομή του Κριστιάνο στα νησιά Μαδέιρα και λογικά δεν θα είχε βρεθεί στο ταμείο ανεργίας. Η γλυπτική από την άλλη θα συνέχιζε να θεωρείται Τέχνη.

15. Κανένας ποδοσφαιριστής δεν θα είχε εμφανιστεί με τηγανιτά στρογγυλά κρεμμύδια στο κεφάλι σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ κλέβοντας μάλιστα την παράσταση και όχι απ’ τα κρεμμύδια.

16. Οι λέξεις Λοζάνοβα, Σταν, Αντέλ, Παναθηναϊκός, Τσίπρας και Ρονάλντο δεν θα είχαν βρεθεί ποτέ στο ίδιο ρεπορτάζ.

17. H φράση «φτωχός είμαι – όχι άσχημος» δεν θα ταίριαζε καλύτερα, σε τίποτα και για κανένα λόγο.

18. Όταν θα ακούγαμε Ρονάλντο το μυαλό μας –μετά το Φαινόμενο– θα πήγαινε αυτόματα στον Άρη και τον τιτάνα Ρονάλντο Γκιάρο και αυτό θα ήταν κάτι το πραγματικά υπέροχο και μοναδικό.

Αυτά. Ευχαριστώ και καλές βουτιές…

Το τοπικό (ερασιτεχνικό) ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι κάτι το οποίο όσο και να προσπαθήσει κάποιος να αναλύσει και να το καταλάβει πλήρως δεν θα τα καταφέρει. Είναι εντελώς διαφορετικό άθλημα από το σύγχρονο ποδόσφαιρο που παίζεται στο εξωτερικό και φυσικά αλλάζει από περιοχή σε περιοχή. Άλλο ποδόσφαιρο θα συναντήσεις στην Αθήνα, άλλο στη Θεσσαλονίκη και τις γύρω περιοχές και εντελώς διαφορετικό στην Αιτωλοακαρνανία, για παράδειγμα, ή σε κάποιο νησί. Αυτό που παραμένει -σχεδόν- ίδιο παντού είναι ο λατρεμένος προπονητής του τοπικού και η συμπεριφορά του. Παρακάτω θα δούμε τους 5 κανόνες του κόουτς του τοπικού πρωταθλήματος.

Κανόνας πρώτος: Το αδικοχαμένο ταλέντο. Ο κόουτς όταν ήταν μικρός υπήρξε τεράστιο ταλέντο. Δομάζος, Χατζηπαναγής και Σιδέρης σε ένα. Μια μέρα, ενώ μάγευε με τη φανέλα του χωριού του, βρέθηκαν στο γήπεδο δύο σκάουτερ. Ο ένας δούλευε για μεγάλη ελληνική ομάδα (ΠΑΟ, ΟΣΦΠ ή ΑΕΚ) και ο άλλος για κάποια του εξωτερικού, όχι όμως πρωτοκλασάτη για να είναι η ιστορία περισσότερη πειστική (Μπολόνια, Τορίνο ή Αταλάντα). Οι δύο σκάουτερ είχαν πάει στην περιοχή για ράφτινγκ και έμαθαν πως έχει ποδοσφαιρικό αγώνα. Κάπως έτσι βρέθηκαν όρθιοι πίσω από τη μάντρα να χαζεύουν τον νεαρό με το «10» στην πλάτη. Με το τέλος της αναμέτρησης τον πλησίασαν και του έδωσαν την κάρτα τους τάζοντάς του χρήματα, δόξα, τίτλους και 2-3 χρυσές μπάλες. Ο νεαρός τελικά δεν πήρε ποτέ τη μεγάλη απόφαση να πάει και να δοκιμαστεί, επιλέγοντας να μείνει στην ομάδα του χωριού και να συνεχίσει στα χωράφια του πατέρα του. Άσε που είχε δώσει και το λόγο του να παντρευτεί την κόρη του κυρ-Μάκη του κουρέα. Αργότερα και ενώ είχε ανεβάσει μόνος του την ομάδα δύο κατηγορίες, σκοράροντας 67 γκολ σε δύο σεζόν, τραυματίστηκε σοβαρά ενώ έβαζε κάτι σωλήνες στο χωράφι και σταμάτησε οριστικά το ποδόσφαιρο. Ήταν μόλις 23 ετών. Η προπονητική ήταν η φυσική συνέχεια των πραγμάτων.

Κανόνας δεύτερος: O ταλαντούχος γιος. Ο κόουτς έχει ένα γιο που είναι σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο. Πρωτοκλώτσησε μπάλα στα 5 και στα 10 είχε βγάλει ήδη το πρώτο του δελτίο στην ομάδα που προπονούσε τότε ο μπαμπάς του. Μεγαλώνοντας και άσχετα αν ήταν μόνιμα τσακωμένος με το κοντρόλ έβρισκε πάντα θέση στην αρχική 11αδα και μάλιστα στο χώρο του κέντρου. Εννοείται πως έχει φορέσει μόνο τις φανέλες με το «6», το «8» και το «10» αν και πάντα στην ερώτηση «τι θέση παίζεις εσύ βρε σκύβαλο», αυτός απαντούσε «δεκάρι», χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο. Ο μπαμπάς-κόουτς έχει να λέει για το γκολ που είχε σκοράρει ο γιος από τα 40 μέτρα σε τοπικό ντέρμπι και για το πόσο αδίκησε ο γιος του τον εαυτό του -και το ταλέντο του- λόγω τεμπελιάς και εκείνης της άτιμης της Σούλας που τον έβαλε στο βρακί της.

Κανόνας τρίτος: Αθλητική φόρμα και μόνο. Ο κόουτς έχει κρατήσει τη φόρμα από όποια ομάδα και αν πέρασε (είναι και πολλές για την ακρίβεια) και κυκλοφορεί πάντα με αυτές. Στη δουλειά. Στο καφενείο. Στο βίντεοκλαμπ (ο κόουτς δεν κατεβάζει παράνομα ταινίες από το ίντερνετ). Στο ΙΚΑ. Στο σούπερ-μάρκετ. Είναι περήφανος για τη δουλειά του σε όλες αυτές τις ομάδες. Για την Άνω Ραχούλα που κέρδισε το Γ’ τοπικό το ’93 και για την Κάτω Ραχούλα που την έριξε κατηγορία το ’97 μετρώντας μόλις δύο νίκες σε 24 αναμετρήσεις. «Ήμασταν άτυχοι και ο Ζουμπούλιας το δεκάρι είχε μπει φαντάρος» αυτό είναι το μόνιμο παράπονο του κόουτς για τη χειρότερη στιγμή της μεγάλης καριέρας του, αλλά «τι να κάνεις» συμπληρώνει ο ίδιος. Εννοείται πως την αθλητική (γυαλιστερή) φόρμα τη συνδυάζει πάντα με καπέλο μεγάλης ομάδας του εξωτερικού. Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συνήθως.

Κανόνας τέταρτος: To όνειρο και ο πάγκος της μεγαλύτερης ομάδας. Ο κόουτς θεωρεί πως είναι αδικημένος και θα έπρεπε να έχει πάρει μια ευκαιρία και σε μεγαλύτερη ομάδα. Εκτός τοπικών. Θα σου αναλύσει τις τακτικές του Γκουαρδιόλα καλύτερα και από τον Αλέφαντο και θα σου ορκιστεί πως αν είχε και αυτός τον Τσάβι, τον Ινιέστα και τον Μέσι θα κέρδιζε με τον Τρίκαρδο Κατοχής -τουλάχιστον- την σούπερ λίγκα στην Ελλάδα. «Έχω καταλάβει πως παίζουν» θα σου πει και θα συμπληρώσει «Όταν ο Μπουσκέτς πλακάρει για τον Άλμπα (εδώ θα σκεφτεί λίγο και την Τζέσικα Άλμπα) δημιουργείται ένα ρήγμα» την ίδια στιγμή θα πάρει δύο κεφτέδες από το πιάτο (εννοείται η συζήτηση γίνεται σε ταβέρνα) και θα σου δείξει «το σύστημα».

Κανόνας πέμπτος (και τελευταίος): O γκουρού του στοιχήματος. Ο κόουτς έχει πάντα μαζί του ένα κουπόνι και καμιά δεκαριά δελτία στοιχήματος. Εννοείται πως παίζει και στο ίντερνετ και γι’ αυτό το λόγο έχει πάρει smartphone χωρίς να ξέρει να το χρησιμοποιεί. Στο πρακτορείο θα φτιάξει πάντα πηγαδάκι, με αυτόν στο επίκεντρο, και θα δέχεται ερωτήσεις του τύπου «Κόουτς να παίξω την Σοσιεδάδ διπλό». Θα ρωτήσει με ύφος Τζούντ Λο στο Young Pope (δείτε τη σειρά) «Με ποιον παίζει» για να ακούσει την απάντηση «Με τη Ράγιο στο Ράγιο». Θα το σκεφτεί περίπου μισό λεπτό και θα δώσει τα φώτα του. «Καλό διπλό και επίσης παίξ’το δύο έως τρία για μεγαλύτερο κέρδος». Ο φίλος εννοείται θα παίξει ακριβώς έτσι το στοίχημα και θα περιμένει μάταια να πληρωθεί. Ο μύθος λέει επίσης πως ο κόουτς την τελευταία φορά που είχε πιάσει στοίχημα είχαμε δραχμές.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

Η Νάπολη δεν είναι συνηθισμένος προορισμός στην Ιταλία και για αρκετούς, σε μια χώρα με μέρη όπως η Ρώμη και η Τοσκάνη, δεν αξίζει μια επίσκεψη. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν το ρητό «Δες τη Νάπολη και μετά μπορείς να πεθάνεις». Εγώ με την σειρά μου την λάτρεψα. Ναι είναι πενταβρώμικη, ναι είναι φασαριόζικη, ναι ο κόσμος οδηγεί σαν τρελός και κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να σε πατήσει κάποιο μηχανάκι. Είναι όμως και γεμάτη όμορφα κτίρια και μικρά υπέροχα στενά, ο κόσμος είναι ζεστός (ακόμα κι αν δεν μπορεί να συνεννοηθεί μαζί σου), το φαγητό υπέροχο, έχει θάλασσα και έναν υπέροχο παραλιακό δρόμο, ο Βεζούβιος παραφυλά και ξέρεις ότι από κάτω του είναι η Πομπηΐα και κυρίως (μια που το Σομπρέρο δεν είναι ταξιδιωτικό μπλογκ, αλλά ποδοσφαιρικό) ζει με το ποδόσφαιρο και ζει για το ποδόσφαιρο. Το συναντάς στα γκράφιτι για τη Νάπολι, το συναντάς στα πιτσιρίκια που παίζουν παθιασμένα μπάλα στις πλατείες ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, το συναντάς στις φανέλες της ομάδας που πωλούνται παντού στους δρόμους, το συναντάς στις κουβέντες.

Το όμορφο χάος που λέγεται Νάπολη και στο βάθος ο Βεζούβιος

Στις κουβέντες, ο Ιγκουαΐν είναι το κύριο θέμα αυτή την περίοδο. Κι αν σας φάνηκε υπερβολικό το γράμμα του οπαδού της Νάπολι, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στην πραγματικότητα.  Δίπλα στα αναμνηστικά μαγνητάκια για το ψυγείο, βλέπεις παντού την φάτσα του Ιγκουαΐν. Χαρτιά υγείας με το πρόσωπό του για να σκουπίζετε τον πισινό σας, σκουπιδοσακούλες φτιαγμένες σαν φανέλα Γιούβε, κάδοι απορριμάτων ντυμένοι Ιγκουαΐν,  αυτοκόλλητα που τον έχουν να βγαίνει μέσα από την τουαλέτα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Κάποιοι πωλητές βέβαια ακόμα έχουν την φανέλα του κρεμασμένη, σου λέει μπορεί να περάσει κανένας αθώος τουρίστας και να ξεστοκάρουμε. Η πλειοψηφία είναι έξαλλη με τον παίκτη. Όπως ο σερβιτόρος που τον έπιασα να μιλάει στο διπλανό τραπέζι για τον «Πιπίτα». Όταν ήρθε σε μένα με την μακαρονάδα στο χέρι έκανα το μοιραίο λάθος να τον ρωτήσω. Συννέφιασε, έκανε την κλασσική ιταλική κίνηση «δε με νοιάζει» (που σίγουρα την έχεις δει να την κάνει κάποιος πρωταγωνιστής στους Σοπράνος ή σε άλλη ταινία με μαφιόζους λέγοντας «He’s dead to me») και στη συνέχεια (και ενώ κρατούσε ακόμα την καρμπονάρα μου στο ένα χέρι) μου ανέλυσε με τα άθλια αγγλικά του γιατί είναι προδότης. Υπάρχουν και αρκετοί όμως που τα βάζουν με τον ντε Λαουρέντις, το γεγονός ότι πουλάει συνέχεια και είναι μόνο λόγια, ότι τα ρίχνει μονίμως στους παίκτες, κουράστηκαν λένε από τις δικαιολογίες του.

Το κάδρο είναι φοβερό, αλλά πού να χωρέσει σε βαλίτσα

Ο Ιγκουαΐν όμως θα ξεχαστεί αργά ή γρήγορα. Αυτός που δεν ξεχνιέται ποτέ είναι ο Μαραντόνα. Μπορεί να άφησε την πόλη πριν 25 χρόνια, το πνεύμα του είναι όμως ακόμα εκεί. Από τις μπουτίκ της Νάπολι και κάθε είδους μαγαζιά που έχουν φωτογραφίες του και παλιά εξώφυλλα, μέχρι τους δρόμους που δίπλα στις φανέλες του Χάμσικ και του Ιγκουαΐν, θα δεις σε όλα τα μεγέθη και αυτές με το 10 που γράφουν Μαραντόνα. Η σχέση αυτού του ανθρώπου με αυτή την πόλη είναι γνωστή σε όλους, αλλά μόνο αν γνωρίσεις καλύτερα τη Νάπολη, περπατήσεις τους δρόμους της, φανταστείς την κατάστασή της 25 χρόνια πριν, θα καταλάβεις γιατί αυτά τα δύο πρωταθλήματα, το κύπελλο και το ΟΥΕΦΑ δεν ήταν απλώς τίτλοι μιας ομάδας άμαθης στις επιτυχίες. Το δέσιμο του «πίμπε ντε όρο» με την φτωχολογιά του Νότου ήταν παραπάνω από αθλητικό.

Αυτή η αφίσα υπάρχει σε πολλά καταστήματα της πόλης

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ντιέγκο «ζει» περισσότερο από κάθε άλλο μέρος στα Κουαρτιέρι Σπανιόλι, την ισπανική συνοικία της πόλης. Φτιαγμένη από Ισπανούς στρατιώτες που ήταν εγκαταστημένοι εκεί τον 16ο αιώνα όταν η Νάπολη ήταν μέρος της ισπανικής αυτοκρατορίας, είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή (με 14.000 ανθρώπους να ζουν σε μια μικρή έκταση) γεμάτη μικρά στενά, βγαλμένη από σκηνές κλασσικών ιταλικών ταινιών. Προχωρώντας λίγα μέτρα πιο πάνω από την Οδό Τολέδο, έναν κεντρικό δρόμο γεμάτο καλά μαγαζιά, νομίζεις ότι με μερικά βήματα μεταφέρθηκες αρκετές δεκαετίες πίσω. Κρεμασμένες μπουγάδες, παιδάκια του δημοτικού οδηγούν σκουτεράκια τη νύχτα με τα φώτα σβηστά και τρέχουν σαν διάολοι κορνάροντάς σου γιατί τους εμποδίζεις, παρέες κάθονται σε καρέκλες στο δρόμο μιλώντας με βαριά ναπολιτάνικη προφορά, σχεδόν φωνάζοντας. Μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα βλέπεις γιαγιάδες σε σπίτια που θα μπορούσαν να είναι ίδια με αυτά της δικής μας γιαγιάς πίσω στο χωριό πριν τριάντα χρόνια, παλιές τηλεοράσεις με σεμεδάκια και ξεβράκωτα πιτσιρίκια να κυνηγιούνται.

Σύμφωνα με τη γουικιπίντια, η ισπανική συνοικία έχει από τους μεγαλύτερους μέσους όρους παιδικής εγκληματικότητας, ανεργίας και αναπνευστικών ασθενειών στην Ευρώπη.  Εκεί όμως υπάρχουν και οι τοιχογραφίες του Ντιέγκο. Αυτοί είναι οι άνθρωποί του. Κι εγώ, σαν τουρίστας με το κινητό στο χέρι ψάχνοντας να καταλάβω σε ποιο στενό πρέπει να στρίψω, να είμαι ανάμεσά τους. Παρά τα όσα γράφονται στους οδηγούς για την επικινδυνότητα της περιοχής, προσωπικά συνάντησα ανθρώπους καθημερινούς που με βοήθησαν.

Όπως ο παππούς που καθόταν με την παρέα του σε ψάθινες καρέκλες δίπλα σε ένα μπακάλικο. Σηκώθηκε μόλις με είδε και με σταμάτησε, σχεδόν με έπιασε από το χέρι. Μου έδειξε μια επιγραφή στον τοίχο, τα ιταλικά μου όμως είναι πιο φτωχά από τα αγγλικά του. Κατάλαβα μόνο τις λέξεις Ρόμα και βεργκόνια (που σημαίνει ντροπή), ποτέ δεν έμαθα τι έλεγε η πινακίδα, ποιος πρέπει να ντρέπεται και γιατί. Κατάλαβα καλά όμως όταν me πλησίασε και με ύφος που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης μου είπε «Juventini caca».  Η φολκλορική σκηνή που ένας 70χρονος βλέπει έναν ξένο τουρίστα και τον σταματάει απλά για να βρίσει τη Γιουβέντους, ακόμα πιο γραφική μια που υποστηρίζω τη Γιούβε. Δεν τον στενοχώρησα, έγνεψα καταφατικά και μια που τον βρήκα εύκαιρο, τον ρώτησα πού είναι οι εικόνες του Ντιέγκο. Το πρόσωπό του έλαμψε, με πήρε από το χέρι και ανεβήκαμε μαζί την ανηφόρα μέχρι το σημείο που βρίσκεται ένα υπαίθριο πάρκινγκ και στον έναν τοίχο υψώνεται η δεσποτική μορφή του Μαραντόνα με τα χρώματα της Νάπολι.

A photo posted by El Sombrero (@sombrerogr) on Aug 19, 2016 at 12:43am PDT

Έβγαλα τις αναμνηστικές φωτογραφίες και γνωρίζοντας ότι υπάρχει και μια δεύτερη εικόνα του Ντιέγκο με το χέρι του Θεού, συνέχισα να ψάχνω. Τα παιδιά που (τι περίεργο) έπαιζαν μπάλα δυστυχώς δεν ήξεραν. Μέχρι που με πλησίασε μια ύποπτη φιγούρα που καθόταν σαν τσιλιαδόρος σε μια γωνία και σίγουρα έχει όνομα σε στιλ «Τζουζέπε ο Σουγιάς» ή «Τόνι ο Ελαφροχέρης», μιλώντας μου στα ιταλικά. Κι όμως, ο φόβος μου ήταν και πάλι αδικαιολόγητος. Ήξερε πού βρισκόταν το χέρι του Θεού και με οδήγησε εκεί. Προσκύνησα σαν γιαγιά στην Τήνο και τη δεύτερη εικόνα του Ντιέγκο στον βρώμικο τοίχο και έφυγα από τα Κουαρτιέρι Σπανιόλι, κατανοώντας γιατί αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο να θεοποιήσουν έναν ξένο ποδοσφαιριστή και ακόμα και σήμερα να χαμογελούν στο άκουσμα του ονόματός του. Τη διέξοδο που προσέφεραν οι επιτυχίες της Νάπολι σε μια τόσο υποβαθμισμένη περιοχή.

Η περίφημη σφολιατέλα

Παρασκευή βράδυ στο δωμάτιο, άνοιξα την τηλεόραση. Κάνοντας ζάπινγκ έπεσα σε τοπικό κανάλι με αφιέρωμα στον Μαραντόνα. Κοίτα να δεις σύμπτωση, σκέφτηκα. Πλάνα βιντεοκασέτας 80s, ο Ντιέγκο να σκοράρει με κάθε πιθανό τρόπο και απίθανο τρόπο. Μουσικό χαλί στο ντοκιμαντέρ καψουροτράγουδα της εποχής, όπως π.χ. Φιλ Κόλινς. Δυστυχώς το πέτυχα κοντά στο τέλος και δεν είδα πολύ. Η επόμενη εκπομπή είχε μια κυριούλα και μαζί της έναν ζαχαροπλάστη. Το θέμα της ήταν η «σφολιατέλα», τοπικό έδεσμα (που τίμησα δεόντως) με γεύση κάτι ανάμεσα σε μπουγάτσα με κρέμα και γαλακτομπούρεκο.

Συνέχισα το ζάπινγκ και όταν μετά από κάποια ώρα ξαναέφτασα στο ίδιο κανάλι, η σφολιατέλα είχε τελειώσει και ω ναι, ο Ντιέγκο έπαιζε πάλι. Το ίδιο ντοκιμαντέρ ξανά, με το νεαρό Τσίρο Φεράρα να μιλάει για τον Ντιέγκο και τον Λουτσιάνο Μότζι στο τότε πέρασμά του με καμπαρντίνα και γυαλί Νίκος Στράτος να χαριεντίζεται με τον Μαραντόνα. Δεν ήταν σύμπτωση, το τοπικό κανάλι παίζει σε λούπα Ντιέγκο (με ενδιάμεσα μπρέικ για φαγητό) και υπόκρουση τις μπαλάντες των 80s. Τόσο ρετρό που σε κάνει να θέλεις να βάλεις ουισκάκι με ξηροκάρπιο για να το δεις ξανά και ξανά με νοσταλγία.

Ο κόσμος θέλει να ξαναζήσει τέτοιες στιγμές και γι’ αυτό αντιδρά τόσο έντονα όταν χάνει τους παίκτες του, όταν αφήνουν το Νότο για τους τίτλους και τα λεφτά. Στο φιλικό με την Μονακό μετά από δύο μέρες, μόνο πέντε χιλιάδες φίλαθλοι βρέθηκαν στο Σαν Πάολο, δείγμα της απογοήτευσης. Η Νάπολι κέρδισε με 5-1 με τον Γκαμπιαντίνι να σκοράρει τέσσερις φορές. Την επόμενη μέρα πολλοί είπαν «ποιος Ιγκουαΐν, έχω Γκαμπιαντίνι» και άρχισαν να ελπίζουν μέσα τους ότι ναι, φέτος θα είναι η χρονιά τους. Και αν τα όνειρα για μια ακόμα χρονιά δεν γίνουν πραγματικότητα, θα υπάρχει πάντα το κανάλι που δείχνει Μαραντόνα σχεδόν όλη μέρα και το Σαν Πάολο που θα τραγουδάει κουνώντας σημαίες του Ντιέγκο:

Μια μέρα ξαφνικά
Σε ερωτεύτηκα
Η καρδιά μου χτυπούσε
Μην με ρωτάς γιατί
Πέρασε ο καιρός,
Μα εγώ είμαι ακόμα εδώ
Και τώρα όπως και τότε, θα υπερασπιστώ την πόλη

Σχετικά κείμενα:
Μια μέρα στο Σαν Σεμπαστιάν
Ένα μεσημέρι στο Λεβερκούζεν
Βλέποντας μπάλα στο Άμστερνταμ

Σκέφτεστε να ανοίγατε μια μέρα την τηλεόρασή σας και να βλέπατε τον σούπερ σταρ της Τότεναμ, Χάρι Κέιν να διαφημίζει τσιγάρα. Να περιμένατε το λεωφορείο σε κάποια στάση και να βλέπατε μια ωραιότατη αφίσα με τον Τζόρνταν Χέντερσον να κρατά ένα τσιγάρο γνωστής εταιρίας ή να ανοίγατε το ραδιόφωνο και να ακούγατε με τη φωνή της Αφροδίτης Σημίτη την εξής φράση «Κάνε και συ ένα τσιγάρο, ο πρωταθλητής κόσμου Μάριο Γκέτσε πάντα ανάβει ένα μετά τις τρεις κρέπες που τρώει για πρωινό». Σωστά σκέφτεστε. Αυτές οι εικόνες είναι πιο σουρεάλ και από τον Μάρκο Σεφερλή ως πρωταγωνιστή σε παράσταση του Γιέρζυ Γκροτόφσκι. Και όμως. Τέτοιες εικόνες στο μακρινό παρελθόν δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου, «ξένες».

Στον τελικό του 1951 για το κύπελλο Αγγλίας, ανάμεσα στη Νιουκάστλ του Τζάκι Μίλμπερν και την Μπλάκπουλ του τεράστιου Σερ Στάνλεϊ Μάθιους, συνέβη το εξής περιστατικό. Ο Μίλμπερν ελάχιστα λεπτά πριν οι ομάδες βγουν στον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ, ζήτησε την άδεια από τον προπονητή του, Σταν Σέιμουρ, να πάει στην τουαλέτα. Όταν έφτασε εκεί, αντίκρισε τέσσερις συμπαίκτες του να καπνίζουν. Έσκυψε, έψαξε στην κάλτσα του και έβγαλε ένα τσιγάρο. «Άγχος, έτσι;» τους είπε καθώς αυτοί κούνησαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους. Το άναψε, τράβηξε μερικές γερές τζούρες και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα βγήκε στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μίλμπερν υπήρξε μανιώδης καπνιστής σε μια περίοδο που -δυστυχώς- το τσιγάρο δεν θεωρούνταν ως κάτι «κακό» για τον άνθρωπο αλλά ούτε και για τους αθλητές. Η διοίκηση της Νιουκάστλ μάλιστα συνήθιζε να δίνει κούτες με τσιγάρα στους παίκτες της ομάδας μετά από κάποια σημαντική νίκη ως μπόνους. Ο «μύθος» λέει πως αυτές κατέληγαν -συνήθως- στον σάκο του Μίλμπερν (έστω οι περισσότερες) και ο καπνός με τη σειρά του στα πνευμόνια του ποδοσφαιριστή. Για την ιστορία ο επιθετικός της Νιουκάστλ είχε σκοράρει και τα δύο τέρματα της ομάδας στη νίκη επί της Μπλάκπουλ, σε μια αναμέτρηση που ο Μάθιους είχε αγωνιστεί τραυματίας και -εννοείται- δίχως να έχει καπνίσει κάποιο τσιγάρο μιας και σε όλη τη ζωή του είχε υπάρξει φανατικός αντί-καπνιστής. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ο Μάθιους εκείνα τα χρόνια ήταν το κεντρικό πρόσωπο της εταιρίας τσιγάρων Craven. O Mίλμπερν μας άφησε από καρκίνο στα 67.

Δεν υπήρχε καλύτερο διαφημιστικό κόλπο από αυτό. «Αφού καπνίζουν οι διάσημοι ποδοσφαιριστές-μπορώ και εγώ» σκέφτονταν οι άνθρωποι και ρουφούσαν το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο δίχως να σκέφτονται τις βλαβερές συνέπειες για τον οργανισμό τους. Στην Αγγλία μάλιστα είχαν αρχίσει από το 1890 να υπάρχουν στα πακέτα φωτογραφίες διάσημων αθλητών. Ο πρώτος ποδοσφαιριστής που βρέθηκε ως βασικός «πρωταγωνιστής» σε πακέτο τσιγάρων δεν ήταν άλλος από τον σούπερ σταρ της εποχής Ντίξι Ντιν, της Έβερτον, το 1930 για τα τσιγάρα Wix. Μιλάμε για μια περίοδο που κάπνιζαν οι περισσότεροι άνθρωποι και πολλοί αθλητές. Ο θρυλικός προπονητής της Γουλβς, Φρανκ Μπέκλεϊ επέτρεπε στους παίκτες του το ποτό και το κάπνισμα κανονικότατα με ένα σημαντικό όμως κανόνα: Κανένας δεν θα έπινε ή θα κάπνιζε 24 ώρες πριν τις αναμετρήσεις της ομάδας. Οι παίκτες εννοείται άκουγαν τον προπονητή τους, μόνο που είχαν προσαρμόσει στα δικά τους μέτρα τον κανονισμό, ρυθμίζοντάς τον στις δύο ώρες πριν από κάθε αγώνα. Η ομάδα κέρδιζε και σιγά-σιγά ο κανονισμός άρχισε να γίνεται τόσο ελαστικός που μετά από μήνες έβλεπες καπνό ακόμα και στα αποδυτήρια στο ημίχρονο. Πάλι καλά που δεν άναβαν τσιγάρο και την ώρα του αγώνα δηλαδή. Για την ιστορία πάντως υπάρχει φήμη πως ο τερματοφύλακας της ομάδας, Μπερτ Γουίλιαμς το είχε κάνει και αυτό για πλάκα. Ακόμα και ο τεράστιος Χέρμπερτ Τσάπμαν της Άρσεναλ (ο κορυφαίος Άγγλος προπονητής στην ιστορία σύμφωνα με ψηφοφορία του 2004) είχε υποχωρήσει για να κλείσει τον πλάγιο μέσο Έντι Χάπγκουπ το μακρινό 1927. Στην πρώτη συνάντησή τους, είχε ζητήσει από τον παίκτη να κόψει το κάπνισμα για να τον υπογράψει στους «κανονιέρηδες», με τον Άγγλο διεθνή να είναι εντελώς αρνητικός σε κάτι τέτοιο. Τελικά μερικές μέρες αργότερα ο Χάπγκουντ φόρεσε τη φανέλα των Λονδρέζων και συνέχισε να καπνίζει κανονικά τα τσιγαράκια του κατακτώντας και 5 πρωταθλήματα.

Να γράψω για παίκτες-σύμβολα που υπήρξαν φανατικοί καπνιστές το θεωρώ περιττό. Είναι γνωστές άλλωστε οι ιστορίες των Αρντίλες, Σόκρατες, του – ξαδέρφου του Μίλμπερν – Τζακ Τσάρλτον και φυσικά του Γιόχαν Κρόιφ. Ο Ολλανδός εννοείται είναι ο «βασιλιάς» του ντουμανιού. Εκεί που πρέπει να σταθούμε είναι στην αλλαγή νοοτροπίας από τα τέλη των 80s όταν το τσιγάρο άρχισε να καταπολεμείται (ευτυχώς) συστηματικά από τον αθλητικό κόσμο. Στην κορυφή αυτής της αντί-καπνιστικής καμπάνιας υπήρξε ο Κρόιφ, μετά την εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, τα χρόνια που είχε φτιάξει την δική του «ομάδα όνειρο» στη Βαρκελώνη. Σιγά-σιγά άρχισε η απαγόρευση στα μεγάλα (και πολιτισμένα) γήπεδα, σε συνέχεια της απαγόρευσης στους πάγκους για τους προπονητές (κάτι που βλέπαμε ακόμα και σε κλειστά γήπεδα μπάσκετ μέχρι πριν λίγα χρόνια) φτάνοντας ουσιαστικά στο σήμερα, με το κάπνισμα να θεωρείται ως αυτό που είναι πραγματικά. Κάτι κακό και εντελώς χαζό. Οι Άγγλοι πρωτοπόροι και εδώ, έχουν απαγορεύσει το κάπνισμα στις κερκίδες των επαγγελματικών κατηγοριών από το 2007, κάτι που είδαμε να ακολουθούν και οι Γερμανοί λίγο αργότερα. Ποδοσφαιριστές που θα ανάψουν ένα τσιγάρο θα υπάρχουν πάντα. Όπως και φίλαθλοι, που θα κάνουν την «επανάσταση» τους στο γήπεδο κάνονας το ίδιο. Το σημαντικό όμως είναι πως πλέον ο κόσμος είναι ενήμερος για το τσιγάρο και τα κακά που αυτό προκαλεί με το κάπνισμα – και αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη – να μη θεωρείται «μαγκιά» στις νέες γενιές αλλά βλακεία.

Μπορεί ο Μπιλ Σάνκλι να έχει συνδυάσει το όνομά του με την Λίβερπουλ, η προπονητική του καριέρα είχε όμως κι άλλες ομάδες στο βιογραφικό του. Μία από αυτές ήταν η Χάντερσφιλντ Τάουν στην οποία βρέθηκε για τρία χρόνια πριν πάει στο Άνφιλντ. Τα «τεριέ» βρίσκονται φέτος στην Τσάμπιονσιπ και πριν μερικούς μήνες ανακοίνωσαν με κάθε επισημότητα έναν καινούριο χορηγό τους. Το γραφείο τελετών Άβαλον. Εντάξει, θα πει κάποιος, μικρή ομάδα σε μικρή πόλη, λογικό να βρίσκει χορηγούς που μπορεί να είναι από ένα μανάβικο μέχρι έναν παιδότοπο.

Μόνο που στα γραφεία της Άβαλον οι τύποι κάνουν μάρκετινγκ, όχι αστεία. Έτσι, η περίφημη ατάκα του Μπιλ Σάνκλι για την σημασία του ποδοσφαίρου που είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου έγινε αφορμή για να περάσει η χορηγική συνεργασία σε άλλα επίπεδα. Ο οπαδός της Χάντερσφιλντ μπορεί να κλείσει σήμερα με προνομιακές τιμές (σηκωθείτε από καναπέδες, μπαουλοντίβανα) την κηδεία του σε φέρετρο βαμμένο στα μπλε-άσπρα της ομάδας και με φανέλα με νούμερο και το όνομά του πάνω σε αυτή. Η… θεματική κηδεία Χάντερσφιλντ θα έχει ακόμα δώρο ένα μπουκέτο λουλούδια μαζί με κάρτα συλλυπητηρίων από την ομάδα, ενώ καθώς ο οπαδός θα φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, θα παιανίζει ο ύμνος της ομάδας.

Για όσους δεν είναι τόσο παραδοσιακοί και δεν είναι φαν του «χους ει και εις χουν απελεύσει», υπάρχει η εναλλακτική της καύσης του νεκρού οπαδού και ταυτόχρονα το πέταγμα της στάχτης πάνω από τον Τζον Σμιθ’ς Στέιντιουμ. Παράλληλα, μια ανακοίνωση θα γίνει από τα μεγάφωνα του γηπέδου της Χάντερσφιλντ ώστε να πέσει και το σχετικό ψου-ψου: «καλά ρε ο Τζόνας πέθανε; προχθές λέγαμε να πάμε στο ματς με την Ίπσουιτς μαζί», φτιάχνοντας ένα ευχάριστο κλίμα πριν τον επόμενο αγώνα. Για όσους δεν τύχει να το ακούσουν, θα υπάρχει ειδικό ένθετο στο match programme γιατί ως γνωστόν τα γραπτά μένουν. Το κόστος (ανάλογα βέβαια φαντάζομαι αν το ξύλο θα είναι μαόνι ή κερασιά) κυμαίνεται κοντά στις 4 χιλιάδες λίρες και μπορεί κάποιος να αρχίσει να πληρώνει προκαταβολικά σε δόσεις (μέχρι και σε 120 για την ακρίβεια, αν δεν σκοπεύει να αφήσει σύντομα τον μάταιο τούτο κόσμο). Ζωή σε λόγου μας.

«Μπαίνει ένας μεθυσμένος Ιρλανδός σε ένα σάντουιτς-μπαρ στην Αγγλία και ρωτάει τον υπάλληλο: «Πόσο θέλεις για τα ρολά τυριού;» Ο υπάλληλος του απαντάει: «Σου δίνω δυο με μια λίρα». Ο Ιρλανδός τον κοιτάει με καχυποψία. «Πόσο θέλεις για το ένα;». «75 πένες» του λέει κοφτά ο υπάλληλος. Και του απαντάει με σίγουρο ύφος ο Ιρλανδός: «Καλά, θα πάρω το άλλο».

Δεν έχω πάει ποτέ στην Ιρλανδία (αν και μια βόλτα στα Cliffs of Moher ήταν και παραμένει ταξιδιωτικό όνειρο) και δεν έχω γνωρίσει κανέναν Ιρλανδό. Παρ’ όλα αυτά συμπαθώ τους Ιρλανδούς όσο ελάχιστους λαούς στον πλανήτη. Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι που δικαιολογούν αυτή τη συμπάθεια μου: Ο Ρόρι Γκάλαχερ, οι Thin Lizzy, οι Waterboys, οι U2, οι Cranberries, o Ντέιβ Άλεν που τελείωνε κάθε κωμική του παράσταση υψώνοντας το ποτήρι του με το αλκοόλ και αποχαιρετώντας τους θεατές με την (τόσο επίκαιρη αυτές τις μέρες) ατάκα «Goodnight, thank you, and may your God go with you», ο Ντίλαν Μοράν, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Όσκαρ Ουάιλντ κι αυτοί είναι μόνο λίγοι απ’όσους μπορώ να θυμηθώ χωρίς καν να ανοίξω κάποια σχετική λίστα στο ίντερνετ που θα μου υπενθυμίσει ποιοι άλλοι γεννήθηκαν στην Ιρλανδία.

Ακόμα και στο ποδόσφαιρο όμως, σε έναν τομέα που οι Ιρλανδοί έχουν να επιδείξουν απειροελάχιστες εθνικές διακρίσεις της πλάκας, κάποιους λίγους καλούς ποδοσφαιριστές και καμία συλλογική επιτυχία, η Ιρλανδία δεν σε αφήνει ασυγκίνητο σαν εξωτερικό παρατηρητή. Και ο λόγος βρίσκεται στις κερκίδες. Αδιαφορώντας για τις περιορισμένες δυνατότητες της ομάδας τους οι Ιρλανδοί προσφέρουν θέαμα εντός και εκτός των γηπέδων συνδυάζοντας την παθιασμένη υποστήριξη με τον χαβαλέ και το τζέρτζελο, κάτι που τους μετατρέπει σε κανονική ατραξιόν κάθε φορά που συγκεντρώνονται κάπου για να πιούνε καμιά μπύρα μπύρες και να τραγουδήσουν.

Ακολουθούν 13 (από τις δεκάδες που κυκλοφορούν στο ίντερνετ) επικές φωτογραφίες και μερικά εξτρά βίντεο που απαντούν ουσιαστικά στο ερώτημα «γιατί γουστάρουμε τόσο τους Ιρλανδούς»:

[διάβασε περισσότερα →]

Για κάθε Ευρωπαίο ένα πρωτάθλημα με τριάντα ομάδες είναι λίγο κουραστικό Αυτά τα ψευτοδιλήμματα όμως ειναι ξεπερασμένα στη Ν. Αμερική. Το πρωτάθλημα στην Αργεντινή (σύνδεση με τα προηγούμενα) φτάνει στο τέλος του με την Μπόκα να το έχει κατακτήσει από την Κυριακή που μας πέρασε. Κάθε νοήμων άνθρωπος θα έλεγε ότι μετά από τόση ταλαιπωρία, θα χρειαζόταν λίγη ξεκούραση. Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Πρέπει να μοιραστούν οι θέσεις των διεθνών διοργανώσεων και δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό να είναι εύκολο.

Για αρχή η Ρίβερ Πλέιτ ως κάτοχος του Λιμπερταδόρες έχει μια θέση εξασφαλισμένη στο επόμενο. Η δεύτερη θέση της Αργεντινής πάει δικαιωματικά στην πρωταθλήτρια Μπόκα. Μια τρίτη πάει στο νικητή του Κόπα Αρχεντίνα. Ο τελικός γίνεται μετά από έναν χρόνο αγώνων απόψε ανάμεσα στη Ροσάριο Σεντράλ και την Μπόκα. Ευτυχώς, οι διοργανωτές έχουν προβλέψει ότι σε περίπτωση που το κατακτήσει η Μπόκα, η θέση θα πάει στη Σεντράλ χωρίς άλλες αλχημείες. Μια τέταρτη θέση πάει στην ομάδα που έχει την καλύτερη πορεία (!) στο Κόπα Σουνταμερικάνα. Δυστυχώς γλιτώσαμε φολκλορικές καταστάσεις μια που Ρίβερ και Ουρακάν έφτασαν στα ημιτελικά, αλλά η Ρίβερ έχει ήδη καπαρωμένη τη θέση όπως είπαμε. Μένουν ακόμα δυο θέσεις συνεπώς. Η μία πηγαίνει στη 2η του πρωταθλήματος. Με μία αγωνιστική ακόμα όμως υπάρχουν τρεις ομάδες που τη διεκδικούν και σε περίπτωση ισοπαλίας της Σαν Λορένσο και νικών των Σεντράλ και Ράσινγκ μπορεί να έχουμε τριπλή ισοβαθμία. ΠΡΟΣΟΧΗ, ακολουθούν σκληρές εικόνες ποδοσφαιρικής παράνοιας:

Σε περίπτωση ισοβαθμίας (διπλής ή τριπλής) στη 2η θέση, θα έχουμε μπαράζ. Συνεπώς αν έχουμε τριπλή ισοβαθμία θα υπάρχει το λεγόμενο triagonal, ένα μίνι πρωταθληματάκι για τη 2η θέση μεταξύ Ράσινγκ-Σαν Λορένσο-Ροσάριο Σεντράλ. Κάποιος από τους ήρωες που διαβάζουν το κείμενο αυτό θέλει να κάνει τον έξυπνο, το νιώθω. «Μα ρε Σομπρέρο, η Σεντράλ δεν θα πάει στο Λιμπερταδόρες μέσω κυπέλλου;», θα ρωτήσει. Αγαπημένε μου φίλε έχεις δίκιο. Μόνο που επειδή ακριβώς η 2η θέση οδηγεί απευθείας στους ομίλους, ενώ του κυπέλλου σε προκριματικά, η Ροσάριο θα παίξει κανονικά σε οποιοδήποτε μπαράζ. Η εύλογη ερώτηση είναι τι γίνεται μετά, σε περίπτωση που βγει όντως 2η η ομάδα από το αγαπημένο Ροσάριο. Τότε η θέση του κυπέλλου πάει στις δυο ομάδες που αποκλείστηκαν στα ημιτελικά του Κόπα Αρχεντίνα και είναι η Λανούς και η Ράσινγκ (ναι η ίδια Ράσινγκ που μπορεί να παίξει μπαράζ για τη 2η θέση). Δυστυχώς όμως δεν θα παίξουν κάποιο μπαράζ, αλλά μια που η Ράσινγκ τερμάτισε πιο ψηλά θα πάρει αυτή τη θέση μέσω του κυπέλλου.

Ακόμα κι όμως αν δεν τα καταφέρει η Ράσινγκ με κάποιον από τους παραπάνω τρόπους θα μπορεί να διεκδικήσει την έκτη και τελευταία θέση της Αργεντινής που πάει στον τρίτο του πρωταθλήματος. Γι’ αυτή τη θέση θα έχουμε πλέι-οφ μεταξύ των θέσεων 3-4-5-6. Μονά ματς μεταξύ 3-6 και 4-5 στην έδρα του πρώτου και μετά ΔΙΠΛΟ ΤΕΛΙΚΟ. Γιατί μπορούμε. Θα ήταν τρομερά διαβολικό να παίξει η Ράσινγκ μπαράζ για τη 2η θέση και μετά στα καπάκια καινούρια πλέι-οφ για την 3η. (Η Σεντράλ δεν θα χρειαστεί, θα κρατήσει αυτή τη φορά τη θέση του κυπέλλου).

Για τους μαζόχες που θέλουν κι άλλο, θα πούμε πώς θα βγουν και οι θέσεις για το Σουνταμερικάνα. Κατ’ αρχήν, αν μία εκ των Ρίβερ ή Ουρακάν κερδίσει το Σουνταμερικάνα θα κερδίσει ταυτόχρονα και μια θέση για το επόμενο. Από εκεί και πέρα, μια θέση θα πάρει ο νικητής του Σουπερκόπα Αρχεντίνα (το κλασσικό Σούπερ Καπ), γιατί έτσι. Με λίγα λόγια είναι πολύ πιθανό να έχουμε ξανά μια ομάδα να συμμετέχει τόσο σε Λιμπερταδόρες, όσο και Σουνταμερικάνα. Η επόμενη θέση θα πάει στον χαμένο του τελικού των πλέι-οφ των θέσεων 3-6 (δείτε μια παράγραφο πριν), δηλαδή τον 4ο του πρωταθλήματος. Προμηθευτείτε με ναρκωτικά και συνεχίστε: Οι ομάδες από την 7η μέχρι την 18η (!!!) θέση θα παίξουν μονούς αγώνες, στην έδρα του καλύτερου. Οι έξι νικητές θα συναντήσουν τις δυο ομάδες των πλέι-οφ που έχασαν στα ημιτελικά, δηλαδή τις ομάδες 5 και 6. Όλοι αυτοί θα παίξουν μεταξύ τους σε διπλούς αγώνες και οι νικητές των τεσσάρων αυτών ζευγαριών θα πάρουν την περήφανη πρόκριση για το Κόπα Σουνταμερικάνα. Με λίγα λόγια, υπάρχει αυτή την στιγμή πιθανότητα μια ομάδα να βγει 2η στο πρωτάθλημα σε ισοβαθμία, να μη βγει στο Λιμπερταδόρες χάνοντας τη θέση στα μπαράζ, να χάσει και την 3η θέση στα πλέι-οφ και τελικά να χάσει και την έξοδο στο Σουνταμερικάνα από μια ομάδα που τερμάτισε 16 θέσεις πιο χαμηλά. Σας ευχαριστώ για την προσοχή…

Μπορεί να έχει φτάσει στα 40 του ο Ματαδόρ, αλλά δείχνει ότι το πάθος το έχει ακόμα. Ο τεράστιος Χιλιανός επιθετικός, μετά από μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες, βρέθηκε για διακοπές στη Δομινικανή Δημοκρατία και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο-καζίνο-σπα Χαρτν Ροκ της Πούντα Κάνα. Μαζί του κι η συμβία του Τζιανέλα Μαρένγκο παρουσιάστρια της Χιλιανής τηλεόρασης. Λίγο η θάλασσα, λίγο τα κοκτέιλ και ο Μαρσελίτο άρχισε να μαλώνει με άλλους τουρίστες. Ο λόγος; Μια διαφωνία για το… ράγκμπι. Περισσότερες πληροφορίες δεν ξέρουμε, πιθανότατα να έβλεπαν κάποιον αγώνα του Μουντιάλ που γίνεται αυτές τις μέρες. Γιατί μπορεί να είσαι διάσημος, να έχεις λεφτά και μια ωραία γυναίκα δίπλα σου, αλλά οι αθλητικοί καβγάδες δεν τα κοιτάνε αυτά. Θα μαλώσεις σαν άντρας με τον διπλανό σου για μια φάση.

Ο Σάλας άρχισε να γίνεται επιθετικός προς τον συμπατριώτη του, πρώην αθλητή του ράγκμπι, και κάποιος φώναξε την ασφάλεια του ξενοδοχείου. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν στιγμές ομορφιάς με τον Μαρσέλο και την Τζιανέλα φορώντας μαγιό να μαλώνουν με τους σεκιουριτάδες, τον Σάλας (που είναι ακόμα θηρίο) να είναι μάλλον λίγο ζαλισμένος και όμως να χρειάζονται τρεις για να τον βάλουν κάτω. Δυστυχώς για τον Σάλας οι κανόνες ήταν μάλλον ράγκμπι και όχι ποδοσφαίρου που θα είχε κερδίσει φάουλ. Πάντως στη γυναίκα έχει κάνει άριστη επιλογή, μια που η Τζιανέλα δεν κάθισε άπραγη και έσπευσε προς υπερασπίση του συντρόφου της φωνάζοντας «αγάπη μου, αγάπη μου». Κάποιος καλοκάγαθος τουρίστας τράβηξε την σκηνή σε βίντεο και όπως καταλαβαίνετε έχει γίνει βασικό θέμα στην Λ. Αμερική. Εμείς πάλι, απλά χαιρόμαστε γιατί βρήκαμε ευκαιρία να θυμηθούμε τον Ματαδόρ και να μάθουμε ότι κάνει λα βίδα λόκα.

To 2011 o Τζόι Μπάρτον ήταν ακόμα παίκτης της Νιούκαστλ και είχε αρχίσει να βάλλει κατά της πρώην του ομάδας. Της Μάντσεστερ Σίτι. Όλα έδειχναν πως οι «πολίτες» θα ήταν η νέα δύναμη στην Αγγλία και το κακό παιδί της Πρέμιερ Λιγκ ως γνήσιος χίπστερ δεν μπορούσε να το αφήσει αυτό ασχολίαστο. Ένα χρόνο νωρίτερα ο όρος χίπστερ είχε αρχίσει να μπαίνει και να ακούγεται δειλά-δειλά ακόμα και απ’ τον θείο μου στο χωριό, δίχως – εννοείται – να γνωρίζει επακριβώς τη σημασία του. Ο Μπάρτον είχε αφήσει το απαιτούμενο μαλλί-κλαρίνο, φορούσε κοκκάλινα γυαλιά μυωπίας και έκανε δηλώσεις του τύπου «Προτιμώ την επανασύνδεση των Smiths από ένα πρωτάθλημα» και ανέβαζε στα ΜΚΔ φωτογραφίες όπως η παρακάτω. Σε όλα αυτά άφηνε το Νιούκαστλ για το Λονδίνο και την ΚΠΡ. Ο ορισμός της χίπστερ ομάδας εκείνη την περίοδο ήταν οι «Σούπερ Χούπς», άλλωστε.

Εδώ έρχεται ο Μπέκαμ, γιατί πάντα έρχεται ο Μπέκαμ, που ως παίκτης των Λος Άντζελες Γκάλαξι κάνει μόδα το στυλ κλαρινογαμπρού και πάει – εννοείται – όχι ένα αλλά δέκα βήματα παραπέρα το στυλ του Ποδοσφαιριστή-Χίπστερ. Πολυαγαπημένε Ντέηβιντ Μπέκαμ, σύζυγε της Βικτώρια και πρωταθλητή όπου κι αν έπαιξες, ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ ευθύνεσαι για την κατάντια του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ο Μπέκαμ θα μου πείτε έχει σκοράρει απ’ το κόρνερ επειδή φοβόταν να πλησιάσει τον Τέρι Χάρλοκ στον άξονα, έχει φορέσει τα εσώρουχα της Βικτώρια, έχει παίξει σε Γιουνάϊτεντ, Ρεάλ και Μίλαν , έχει υπάρξει αρχηγός της Αγγλίας και πρεσβευτής της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και φυσικά ακόμα και το βρακί του να βάλει στο κεφάλι, αυτό θα γίνει μόδα ακόμα και στο ορεινότερο χωριό της Βολιβίας. Έχει κάθε δικαίωμα να έχει όσα τατού μανίκια θέλει, να έχει μαλλί τελειωμένου κλαρινογαμπρού και εννοείται μουστάκι που θα ζήλευε και ο Σαλβαντόρ ο Νταλί. Όσο κι αν αυτό του στέρησε τη συμμετοχή σε μια Ολυμπιάδα με την Εθνική της Βρετανίας το 2012. Αστειεύομαι.

Η υπαρκτή εξέλιξη του Κλαρινογαμπρού λοιπόν ξεκίνησε (όπως πάντα) στην Αγγλία, εκτοξεύθηκε στην Αμερική (από Άγγλο εννοείται) και απλά ξεφτυλίστηκε στη χώρας μας, φτάνοντας και ξεπερνώντας όλα τα βλαχομπαρόκ υβρίδια με κέντρο εννοείται την Ψαρού της Μυκόνου. Εννοείται με παρέα μοντέλων, τραγουδιστριών και ταρίφα 100 ευρώ μπροστινή ξαπλώστρα. Με θέα πάντα την κοιλιά του Ρέμου και τα ηλιοκαμμένα σώματα του Ντιν, του Νταν και του Λάκη του Γαβαλά (sic). Ζηλέψατε; Παραδεχθείτε το. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής πλέον δεν είναι ποδοσφαιριστής εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως ο Φανούρης ο Γουνδουλάκης, ο Κώστας ο Νεμπεγλέρας, ο Κυριάκος ο Παπαδόπουλος και ο Σωκράτης ο Παπασταθόπουλος. Όλοι οι άλλοι απλά παίζουν μπάλα για να βγάζουν χρήματα, να κάνουν τατού, να ντύνονται με χίπστερ στυλ χωρίς να γνωρίζουν όμως γραφή και ανάγνωση και φυσικά να πηγαίνουν στα μπουζούκια φορώντας t-shirts των Sex Pistols, των The Who και των Motorhead νομίζοντας πως αυτά είναι τρέντυ φίρμες όπως η ΟΑΚ  και η KEDS. Τα αποτελέσματα τα είδαμε και πρόσφατα όταν μια παρέα 11 κλαρινογαμπρών που θεωρούν τους εαυτούς τους cool τύπους και χίπστερ «αϊκονς» γενικά γνώρισαν την ήττα από τους ψαράδες των Φερόε.

O Μπέκαμ, Παναγιώτη Κονέ, μπορεί να είχε τατού και μουστάκι με φράντζα αλλά ακόμα και στα 38 του σκύλιαζε για να παίξει στην Εθνική. Ο Αγουέρο μπορεί να είναι κουρεμένος όπως ο Γκάρι Όλντμαν στο Fifth Element αλλά σκοράρει κατά ρυπάς. Ο Ραούλ ο Μειρέλες μπορεί να έχει μούσι σαν του Χάρντεμ και πιο πολλές ζωγραφιές στο σώμα του κι από έκθεση του Πόλοκ στο MoMa αλλά τρέχει σαν μηχανάκι στο κέντρο. Τα παραδείγματα αμέτρητα. εννοείται. Εδώ πρώτα έρχεται η εμφάνιση, μετά το lifestyle και στο βάθος το ποδόσφαιρο. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έχει γίνει και πάλι συνώνυμο του ανέκδοτου και αν συνεχιστεί αυτό – λογικά – θα αρχίσει και πάλι να γίνεται η λέξη καριέρα (στην Ευρώπη) άπιαστο όνειρο. Όπως ήταν δηλαδή μέχρι πριν 10 χρόνια όταν στο εξωτερικό έπαιζαν μόνο αυτοί που άξιζαν. Χωρίς τατού. Χωρίς φράντζες. Χωρίς μούσια. Χωρίς μοντέλα δίπλα τους αλλα με το όποιο ταλέντο είχε ο καθένας.

Ταλέντο εννοείται πως υπάρχει. Μυαλό εννοείται πως ΔΕΝ υπάρχει. Αυτό που μένει είναι η θέληση και ο εγωισμός. Πράγματα που μέχρι πριν δυο χρόνια υπερκάλυπταν τις όποιες αδυναμίες υπήρχαν στο ταλέντο του μέσου Έλληνα ποδοσφαιριστή. Εννοείται πως ποτέ δεν γίναμε Βραζιλια ή Ισπανία αλλά δεν είμαστε και για να χάνουμε απο τις αστείες (με όλο το σεβασμό) ομάδες του ομίλου μας. Ψάξτε καλά στις φράντζες, τα μούσια και τα τατουάζ και ίσως βρεθεί αυτός ο – χαμένος – εγωισμός και ο τσαμπουκάς που 11 χρόνια πίσω μας οδηγούσε στην κορυφή της Ευρώπης.  Τι ζητάω και γω καλοκαιρινή περίοδο.

PS. Στο κείμενο δεν έγινε καμία αναφορά στο Γιώργο το Γκαλίτσιο γιατί πλέον έχει ανακηρυχθεί ως είδος προς εξαφάνιση και τον προστατεύουν υπερδυνάμεις όπως η Ρωσία, οι Η.Π.Α και ο Τύρναβος.

Θέλοντας να κάνω κάτι όντως μεγάλο για όλους εσάς, κατάφερα το ακατόρθωτο. Με τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα του Σομπρέρο ταξίδεψα στο μέλλον και είδα – πριν από σας για εσάς – τον Τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Παρέα με τον Elaith και τον Duendes. Το ταξίδι στο Βερολίνο ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικό. Δεν θα σας πω το νικητή παρά μόνο πως το παιχνίδι κρίθηκε στην παράταση και ήταν απολαυστικό. Έτοιμοι;

Προσπερνάω το γεγονός πως ο Duendes μια ώρα πριν την αναμέτρηση αγόραζε βιβλία σε ένα παζάρι δίπλα στο Oλυμπιακό Στάδιο της πόλης και περνάω κατευθείαν στο ψητό. Έχουμε μπει στο γήπεδο, έχουμε πιάσει τις ωραίες μας θέσεις και ο Elaith μιλάει με κάτι τουρίστριες. «Φίλε σε 30 λεπτά αρχιζει ο αγώνας, δε βγάζεις καμιά φωτογραφία για το σαιτ;» . Επιστροφή λοιπόν στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Ακούγεται ο ύμνος της διοργάνωσης και οι δύο ομάδες εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο με τον διαιτητή Τσιουνέτ Τσακίρ να κρατά τη μπάλα χαμογελώντας στις κάμερες. Ο Βιντάλ δείχνει λιγάκι νευρικός με τον Τέβεζ να του λέει «Μη σκας. Θα γλιστρήσει ο Τέρι και θα κερδίσουμε στα πέναλτι.» Ο Βιντάλ τον κοιτάζει, χαμηλώνει το βλέμμα και προσεύχεται. Έχει καταλάβει πως δεν θα είναι μια εύκολη βραδιά. Ο Πίρλο το παίζει κουλ με το Μπουφόν να χαμογελά δεξιά και αριστερά μοιράζοντας ευχές σε συμπαίκτες και αντιπάλους. Πόσο τιτάνας είσαι ρε Τζίτζι; Ο Κιελινομπαρτζαλινομπονούτσι (έστω και χωρίς Κιελίνι) φοράει μια τελευταίας τεχνολογίας πανοπλία στα χρώματα της ομάδας, εννοείται το ματωμένο του τουρμπάνι, και βγάζει φλόγες απ’ τα ρουθούνια. Ωραίες εικόνες Ιταλικής ποδοσφαιρικής καθημερινότητας.

Η Μπάρτσα απ’ την ‘αλλη έχει παραταχθεί χωρίς τον Πουγιόλ και το Ροναλντίνιο αλλά φαντάζει και πάλι φαβορί. Ο Ινιέστα δείχνει σίγουρος. Ο Νέιμαρ κάνει ποδαράκια. Ο Άλβες έχει φέρει την κιθάρα του και παίζει ένα παραδοσιακό τραγούδι Φαβέλας και ο Σουάρεζ βγάζει σάλια μέσα απ’ το φίμωτρο που του έχει επιβάλλει η UEFA. O Μέσι κοιτάζει την κάμερα με εκείνο το χαμένο βλέμμα που τον χαρακτηρίζει και σκέφτεται πόσες ποδιές θα προσφέρει στους αντιπάλους του. Όλα είναι έτοιμα. Ο Τσακίρ σφυρίζει την έναρξη και ο Βιντάλ σηκώνει στον αέρα το Ράκιτιτς στα 2 δευτερόλεπτα. «Ε ψιτ φλώρε, συγνώμη. Καλό αγώνα να έχουμε» του ψελλίζει στο αυτάκι, με τον Κροάτη να ζητάει  κομμωτή  για να του φτιάξει τη φράντζα. Ο Λουίς Ενρίκε είναι έξω φρενών και αρχίζει να κάνει ποδήλατο γύρω απ’ τον πάγκο. Ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά με τους Καταλανούς να έχουν τη μπάλα και τους Γιουβεντίνους απλά να προσπαθούν να μη φτάσει η μπάλα στην περιοχή του Μπουφόν. Το καταφέρνουν καλά μέχρι το 23′ όταν ο Μέσι με ένα σλάλομ που θα ζήλευε και ο Ίβιτσα Κόστελιτς νικά το Μπουφόν και γράφει το 1-0. Για μια στιγμή επικρατεί παγωμάρα αλλά ο ο Πατρίς ο Ευρά μαζεύει τους συμπαίκτες του και τους λέει πως αυτοί θα είναι οι νικητές. Αυτοί γελούν και ο αγώνας συνεχίζεται. Ο Μπουφόν έχει πιάσει τα άπιαστα και το ημίχρονο βρίσκει τους Καταλανούς να προηγούνται με 1-0. Οι Ιταλοί πρέπει να αλλάξουν πολλά αλλά κυρίως να περάσουν τη σέντρα για να αλλάξουν την κατάσταση. Φαντάζει δύσκολο αλλά όχι απίθανο.

Στα αποδυτήρια ο Αλέγκρι φωνάζει τους Νέντβεντ και Ντελ Πιέρο, δεν αργεί να καταλάβει πως αυτοί δεν παίζουν πια και αναγκάζεται να περάσει στο γήπεδο το Μοράτα. Πρέπει να δυναμώσει την επίθεση. Να τον νιώσει ο αντίπαλος. Ο Μασκεράνο μόνο τσιγάρο δεν είχε ανάψει απ’ τη βαρεμάρα στο πρώτο μέρος με τον Πικέ να υπογράφει αυτόγραφα και cd της Σακίρα σε εκστασιασμένες θαυμάστριες. Ο Elaith δίπλα μου έχει αγχωθεί. «Θα το πάρετε» του λέω και πεθαίνω στα γέλια με τον Duendes. Το β’ ημίχρονο ξεκινάει με τον Πίρλο να γεμίζει για το κεφάλι του Ισπανού. Ο Μασκεράνο κάνει τσαφ, η μπάλα κυλάει βασανιστικά για τον Τέβεζ και ο Πικέ δεν προλαβαίνει να επιστρέψει απ’ την κερκίδα. Ο Αργεντινός έχει την ευκαιρία να γίνει ήρωας αλλά τη σπαταλά. Σουτάρει και στέλνει τη μπάλα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, καταστρέφοντας μάλιστα ένα σπάνιο έκθεμα όπως η τσατσάρα του Χάινκες. Nevermind που λένε και στο χωριό μου κάτω απ’ τον Πλάτανο στην πλατεία.

Στο 84′ και ενώ όλα δείχνουν πως ο τελικός έχει κριθεί, ο Περέιρα – που έχει πάρει τη θέση του Λιχτστάινερ επειδή μοιάζει με το Βιντάλ και μπερδεύει στα μαρκαρίσματα την άμυνα των μπλαουγκράνα – θα μπουκάρει από δεξιά, θα παίξει το ενα-δύο με τον Πογκμπά, θα περάσει σαν σταματημένο τον Νέιμαρ που έχει κατέβει να βοηθήσει και θα σεντράρει στην άμυνα των Ισπανών. Ο Πικέ θα διώξει με το κεφάλι και ο επερχόμενος Βιντάλ θα πιάσει το σουτ του αιώνα. Η μπάλα θα τρυπήσει τον Τερ Στέγκεν και η Γιούβε θα ισοφαρίσει.  Χαμός φίλοι μου. Χαμός. Ο Αλέγκρι περνάει αλλάγη μια μπετονιέρα και κλείνει ολόκληρο το τέρμα. Η Μπάρτσα τα έχει χαμένα και οι Ιταλοί στην κερκίδα βγάζουν σέλφι. Το 1-1 στέλνει τις ομάδες στην παράταση και ο Τέβεζ ψάχνει απεγνωσμένα τον Τέρι.

Τι συνέβη στην παράταση δεν θα το αποκαλύψω. Μη τα πούμε κι όλα και μας κάνει και καμιά μήνυση η UEFA και τρέχουμε. Θα το δείτε άλλωστε σε λίγες μέρες. Μίλησε η Ιταλική ψυχή ή το ταλέντο των Καταλανών; Τι λέτε;

«Ποδοσφαιρικός όρος αναφερόμενος στην κλωτσιά στον αέρα λόγω κακής εκτίμησης της πορείας της επερχόμενης πάσας ή, σε ακραίες περιπτώσεις αμπαλίας, της σταθερής θέσης της μπάλας κατά την εκτέλεση ‘στημένου'»

Σε κάθε Τέχνη υπάρχουν και αυτοί που δημιούργησαν ένα τερατούργημα, όσο σπουδαίοι και να είναι (ήταν). Φυσικά υπάρχουν και οι κακοί ή μέτριοι που έφτιαχναν μόνο βλακείες νομίζοντας πως έχουν αγγίξει την τελειότητα.  Όπως νόμιζε ο σκηνοθέτης Εντ Γουντ πριν δεκαετίες. Αυτό δεν θα μπορούσε να μην συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Για κάθε ηρωικό και τέλειο τάκλιν που χάρισε μια κούπα, υπάρχει ένα σπουδαίο τσαφ που στέρησε τίτλο και βαθμούς αλλά έδωσε απλόχερα σε όλους εμάς τους λάτρεις του αθλήματος, τη χαρά του τρολαρίσματος. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το τρολάρισμα υπάρχει πιο δυνατό από ποτέ. Αρκεί ένα λάθος για να παίξεις παντού ως ο Γκούφυ των γηπέδων. Μέσα σε ένα λεπτό ολόκληρος ο πλανήτης σε έχει «θαυμάσει» να κάνεις τη βλακεία σου και μέσα στα επόμενα λεπτά σε έχει ξεχάσει γιατί θαυμάζει μια νέα «Ωδή» στο λάθος. Τι θα ήταν άλλωστε το ποδόσφαιρο χωρίς το λάθος; Κάτι τόσο βαρετό όσο και το μονόπλανο του Μπέλα Ταρ στο έπος «Το άλογο του Τορίνο». Εκεί που για δέκα λεπτά ο σπουδαίος Ούγγρος σκηνοθέτης μας δείχνει ένα παράθυρο και ένα άλογο να τρέχει, χωρίς μουσική, ενώ ένας γέρος ή μια γριούλα κοιτάζει τον τοίχο αναπολώντας τη χαμένη νιότη. Σας κούρασα; Ναι. Πάμε παρακάτω.

Το τσαφ το βιώνεις στα καλύτερά του όταν πηγαίνεις για «μπαλίτσα» με φίλους. Για ένα 7×7 βρε αδερφέ. Πάντα υπάρχει αυτός που θεωρεί πως ξέρει μπάλα – στην πραγματικότητα δεν μπορεί να την κοντρολάρει ούτε με την ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα – και παίζει τελευταίος για να «οργανώνω από πίσω αφού μπορώ και παράλληλα να μην περνάει μύγα». Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Παίζει πίσω επειδή δεν μπορεί να ντριμπλάρει ούτε χαλασμένη υδρορροή και εννοείται είναι η χαρά του αντιπάλου μιας και δεν ακουμπάει την μπάλα παρά μόνο όταν του τη δίνει ο τερματοφύλακας από άουτ. Αυτός κάνει – εννοείται – λάθος πάσα, ζητάει συγνώμη και συνεχίζει τα τσαφ. Πετάει και το κλασσικό «Τι έχω πάθει σήμερα ρε φίλε; Δεν μπορώ να καταλάβω» και η ομάδα του γνωρίζει τη συντριβή με 8-1. Τα τσαφ του είναι πάντα τα καλύτερα και τα πιο απολαυστικά και συζητιούνται για μέρες μετά στον καφέ, το ποτό και γενικά όπου βρεθούν τα τρολ (φίλοι του).

Φυσικά η απογείωση του τσαφ είναι σε ένα παιχνίδι Μουντιάλ ή σε κάποιο νοκ – άουτ Τσάμπιονς Λιγκ από παίκτη με εμπειρία και ταλέντο που θαυμάζουν όλοι. Πόσα και πόσα έχουμε δει από παίκτες όπως ο Γκάραχερ, ο Κρις ο Σμόλινγκ και φυσικά ο Μέτσελντερ (δε τον θυμάστε οι περισσότεροι φαντάζομαι). Αλλά γιατί γίνεται το τσαφ; Πόσο δύσκολο είναι να βρεις τη μπάλα σωστά και να τη διώξεις ως άλλος Κούλης Καραταϊδης εκτός γηπέδου; Πόση ακρίβεια και τεχνική χρειάζεται για να κάνεις το σωστό «γκουπ» και να μη σκίσεις τον αέρα (και το καλσόν) χαρίζοντας στον αντίπαλο χαρά και στο θεατή το γέλιο; Πιστέψτε με, είναι πολύ δύσκολο. Ιδίως σε μικρότερες κατηγορίες που η μπάλα έρχεται συνεχώς από ψηλά σαν να την έχει εκτοξεύσει βαλίστρα. Σίγουρα χρειάζονται πολλά για να το γλιτώσεις. Αρκεί ένα μικρό σπρώξιμο για να χάσεις το βηματισμό σου. Αρκεί ο κόντρα ήλιος για να τυφλωθείς και να βρεις αέρα. Αρκεί μια μικρή λακούβα για να υψώσει τη μπάλα και να ακουστεί το κλασικό «Γεια σου τσολιά μου» από την κερκίδα. Αυτά και ακόμα περισσότερα.

Ας μη χλευάζουμε λοιπόν το τσαφ και τις αγνές του προθέσεις. Χωρίς αυτό το ποδόσφαιρο δεν θα ήταν το ίδιο και χωρίς τους μέτριους ποδοσφαιριστές το ποδόσφαιρο θα ήταν μια βαρετή ορχήστρα γεμάτη πρώτα βιολιά ή ένα μπαλέτο γεμάτο πριμαντόνες. Το τσαφ επιβάλλεται και κανονικά θα έπρεπε να δίνεται και βραβείο για το καλύτερο της σεζόν. Κάτι σαν τα Χρυσά Βατόμουρα του σινεμά. Από την άλλη, ας αγκαλιάσουμε αυτόν που το παθαίνει και ας του μιλήσουμε στοργικά μιας και δε νομίζω να μην έχει συμβεί σε κάποιον που έχει παίξει μπάλα. Όσο καλός ή κακός και να ήταν. Υψώνω το χέρι και δηλώνω πως «Ναι έχω κάνει τσαφ». Εσύ;

Το 2014 ήταν το σομπρερικό έτος κατά της καρδούλας στον πανηγυρισμό με μια καμπάνια που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2013 και συγκίνησε πολλούς από εσάς. Το 2015 μπορεί να είναι το έτος αφιερωμένο κατά των selfie sticks (και των τάμπλετ επίσης) στα γήπεδα. Για να μην ζήσουμε σκηνές σαν αυτές παραπάνω όπου οι παίκτες της PSV γιορτάζουν το πρωτάθλημα που κατέκτησαν στην Ολλανδία σαν να έχουν βγει για ψάρεμα και βάλανε το αιφόν δόλωμα. Και κυρίως για να μη βγαίνουν σαν χιπ-χόπερς οι ποδοσφαιριστές βγάζοντας καθόλου στημένες φωτογραφίες όπως η παραπάνω. Πήρες την κούπα μετά από τόσα χρόνια. Πανηγύρισε σαν τρελός, άσε το κλαρινογαμπριλίκι.

Τσιμπάει;

Στον δίκαιο αυτό αγώνα έχουμε στο πλευρό μας ορισμένες ομάδες. Η Τότεναμ και η Άρσεναλ είναι εχθροί στο γήπεδο, αλλά είναι μαζί μας στην εκστρατεία αυτή, καθώς έχουν δηλώσει ότι απαγορεύουν τη χρήση των ματσουκιών με την κάμερα στην άκρη που συχνά μοιάζουν σαν τα μαραφέτια που ανακαλύπτουν θαμμένο χρυσό. Η αλήθεια είναι ότι η απαγόρευση γίνεται για άλλον λόγο (μην αρχίσει κανείς και κυνηγάει με το παλούκι τον διπλανό του), αλλά δεν μας νοιάζει. Όσο δεν βλέπουμε εικόνες όπως η παραπάνω είμαστε ικανοποιημένοι.

Να εδώ με το μωρό μου, διακριτικά

Και ΟΚ είμαι ο τελευταίος που θα μιλήσει για την αξία της φωτογραφίας, μια που όπου πάω έχω την κάμερα μαζί μου. Αλλά όχι αυτή την αηδία, το γκάτζετ του Forever Alone. Αν θες τόσο πολύ να μοιραστείς τα μούτρα σου με τον υπόλοιπο κόσμο, ζήτησε ευγενικά από κάποιον να σε βγάλει φωτογραφία. Μην σηκώνεσαι όρθιος στο γήπεδο, μην χάνεις τον αγώνα, μην ενοχλείς ρε αδερφέ στο κάτω κάτω. Βρες κάποιον ήσυχα και ήρεμα να το κάνεις πριν ή μετά το ματς. Γιατί δεν μπορείς να φανταστείς πόσο αστείο δείχνει όταν σε βλέπει ο άλλος έτσι και πόσο εγωκεντρικό είναι. Δεν είναι τυχαίο ότι το λένε το ραβδί του Νάρκισσου.

Selfie Stick και Άιπαντ, το τέλος του ποδοσφαιρικού πολιτισμού

Και μπορεί στην Ελλάδα να μην έχει γίνει αισθητό το πρόβλημα, κυρίως γιατί το ποδόσφαιρό μας είναι τόσο τραγικό που το «κοινό» των selfie sticks θα προτιμήσει μια τρομερά ενδιαφέρουσα φωτό από τα φαγητά στην τάδε ταβέρνα από το να δηλώσει ότι είναι σε ένα ελληνικό ματς, αλλά η πρόληψη είναι πάντα καλύτερη της καταστολής.  Γιατί καλά τα social media (και ειδικά εμάς στο Sombrero θα πέσει φωτιά να μας κάψει αν τα κατηγορήσουμε), αλλά ρε φίλε ζήσε λίγο την στιγμή. Ζήσε λίγο το ποδόσφαιρο, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν θυσίες για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Άσε το ματσούκι και την Go-Pro όταν πας να κάνεις κάποιο εξτρίμ άθλημα. Το πιο εξτρίμ που μπορείς να πάθεις στο γήπεδο είναι να πνιγείς με τον πασατέμπο (ή να φας καμιά κοτρώνα στο κεφάλι αν είσαι στην Ελλάδα). Και αν νομίζετε ότι είμαι περίεργος, ρωτήστε από μουσεία μέχρι το Κολοσσαίο και από μουσικά φεστιβάλ μέχρι το γκραν σλαμ του Γουίμπλεντον όπου έχουν απαγορευτεί.

Τζίμι Τραορέ δε με νοιάζει τι λένε για ‘σένα. Ειλικρινά δε με νοιάζει ρε φίλε. Σε αγαπάω Τζίμι Τραορέ. Πάντα σε αγαπούσα. Με ύψος 1.91, σωματική διάπλαση που θα ζήλευε  παλαιστής και τσαμπουκαλεμένο πρόσωπο θα μπορούσες να δουλεύεις πορτιέρης στα καλύτερα κλαμπ του Παρισιού. Αντ’ αυτού επέλεξες να γίνεις ποδοσφαιριστής – κι ας μην ξέρεις μπάλα – και αυτό σε τιμά βρε αδερφέ. Σε τιμά σε πείσμα όλων αυτών που δεν κατάλαβαν ποτέ την αγωνία του άτεχνου παίκτη. Την αμήχανη στιγμή που υποδέχεται τη μπάλα μετά από πλάγιο και πρέπει να πασάρει αστραπιαία. Τη στιγμή που πρέπει να σεντράρει, το κάνει και η μπάλα καταλήγει στα «περιστέρια». Τη στιγμή που θέλει να σφηνώσει τη μπάλα στο γάμα της εστίας και καταφέρνει να γίνει viral. Ποτέ δεν σε κατάλαβαν Τζίμι Τραορέ. Ούτε εσένα αλλά ούτε και τόσους άλλους. Για όλα αυτά και για τους παρακάτω λόγους που θα διαβάσεις, εγώ, σε αγαπάω Τζίμι Τραορέ. 

Οι Έλληνες δημοσιογράφοι σε αποκαλούσαν «Τζιμάκο» και χλεύαζαν το λιγοστό ταλέντο σου. Την ίδια ώρα αποθέωναν τον Ανατολάκη για τα μαρκαρίσματά του, το Λουκά το Βύντρα για τις σέντρες του, τον Πάντο για το γεγονός πως ήταν άψογος τακτικά (παρακαλώ;) και το Γεωργέα επειδή έμοιαζε με χόμπιτ. Κι όμως εσένα σε έλεγαν άμπαλο. Εσένα που έπαιξες στη μεγαλύτερη Αγγλική ομάδα και μέτρησες 6 συμμετοχές με την εθνική του Μάλι. Άβυσσος η ψυχή του αθλητικού δημοσιογράφου.

Αγωνίστηκες στο Θαύμα της Πόλης για 120 λεπτά ως αριστερός μπακ και ως αριστερός στόπερ και ήσουν φοβερός Τζίμι. To – σίγουρο – γκολ που έσωσες στην ενέργεια του Σεφτσένκο στα τελευταία λεπτά είναι έργο Τέχνης πιο σουρεάλ κι από πίνακα του Μαγκρίτ. Γιατί αν υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής που θα έδινε το μυαλό στο χέρι στο Νταλί, αυτός είσαι εσύ. Είμαι σίγουρος πως το γνωρίζεις Τζίμι. Είμαι σίγουρος. Παραδέξου το.

Έχεις σκοράρει το ομορφότερο αυτογκόλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τέτοιο γκολ έχει σκοράρει μόνο ο Ζιντάν, ο Ντένις Μπέργκαμπ, ο Αλεσάντρο ο Ντελ Πιέρο, ο συγχωρεμένος ο Τσάντζος και φυσικά ο Κώστας ο Φραγκολιάς σε 7χ7 με φίλους στου Ρέντη. Κανείς τους όμως ως αυτογκόλ. Τους ξεπέρασες όλους και στέρησες μια κούπα απ’ την ομάδα σου αλλά δεν πειράζει. Σε συγχώρησαν όλοι και συνεχίζουν να σε αγαπούν. Άλλωστε έχει πολλές κούπες η Λίβερπουλ. Σιγά τα ωά.

Ξεκίνησες το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στα 16 στη Λαβάλ στη δυτική Γαλλία και έπρεπε να ταξιδέψεις 8.000 χιλιόμετρα μέχρι το Σηάτλ των Η.Π.Α για να σκοράρεις κάποιο γκολ σε κάποιο πρωτάθλημα. Όλα αυτά το 2013 σε ηλικία 33 ετών για το Αμερικανικό πρωτάθλημα. Ήταν 8 Μαϊου όταν σκόραρες εκείνο τον κεραυνό κόντρα στο Κάνσας Σίτι χαρίζοντας στην ομάδα σου τη νίκη μετά από ένα σερί αρνητικών αποτελεσμάτων. Στο Σηάτλ σε αγαπούν Τζίμι και το ξέρεις. Εντάξει όχι όπως τον Πέητον και τον Κεμπ αλλά σε αγαπούν ρε παλίκαρε.

Η Τσάρλτον έδωσε για σένα 2 εκατομμύρια λίρες το 2006 και εσύ κατάφερες να αποβληθείς στο ντεμπούτο σου όπως και να χαρίσεις τη νίκη στην πρώην ομάδα σου (τη Λίβερπουλ) κάνοντας ένα πέναλτι που δεν θα έκανε ούτε ο Γκούφι. Ο Πάρντιου τα έβαλε μαζί σου και σε έδιωξε – δικαίως – ρε Τζίμι. Δε μάσησες και πήγες για «διακοπές» στο μουντό Μπέρμιγκχαμ λίγες μέρες αργότερα. Το κλίμα δεν σε σήκωσε – ούτε εσύ αυτό – και πήρες μεταγραφή για το Πριγκιπάτο του Μονακό. Μέχρι και τον Πρίγκιπα Ρενιέ κορόιδεψες ρε Τζιμάρα και γι’ αυτό σε αγάπησα περισσότερο.

Έχεις κερδίσει Τσάμπιονς Λιγκ, κύπελλο Αγγλίας και Λιγκ Καπ όπως και κύπελλο Γαλλίας (με τη Μαρσέιγ) και όλα αυτά χωρίς να ξέρεις μπάλα ρε φίλε. Εντάξει σου βγάζω το καπέλο και σε προσκυνώ. Θέλω να κάνουμε παρέα ρε Τζίμι. Να μου λες γι’ αυτά και να γελάμε παρέα. Είσαι η πιο ωραία απάτη που έχει υπάρξει ποτέ στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και «σε πάω» ρε μάγκα. Σε ζηλεύουν όλοι ρε θεούλη και το ξέρεις. Κι αυτοί που γελάνε με το ταλέντο σου σε ζηλεύουν κατά βάθος κι ας μη το παραδέχονται. Εγώ απ’ την άλλη σε αγαπάω Τζίμι Τραορέ και ήθελα να στο πω.

Πρόσφατα διάβασα σε Αμερικάνικο σαϊτ πως έβαλες τέλος στην καριέρα σου. Δεν το γνώριζα ρε Τζίμι και – ειλικρινά – μου λείπεις ήδη. Καλή τύχη σε ότι κι αν κάνεις φίλε μου και σε ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές που μας χάρισες. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί λάτρεις σαν εμένα. Ίσως μαζευτούμε κάποτε να σου στείλουμε όλοι μαζί την αγάπη μας. Μέχρι τότε καλά να περνάς και να θυμάσαι πως «Σε αγαπάω Τζίμι Τραορέ».