3 Ιουλίου 2018. Μόσχα. Ο Έρικ Ντάιερ θα σκοράρει στο 5ο (και τελευταίο) πέναλτι απέναντι στην Κολομβία. Θα γράψει το 3-4 και θα χαρίσει στην Αγγλία την πρόκριση για την τελική 8αδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη για τα «λιοντάρια» σε νοκ-άουτ αναμέτρηση απ’ το 2006 και η πρώτη στην διαδικασία των πέναλτι, μετά από εκείνο το 4-2 επί των Ισπανών, στο Γιούρο της Αγγλίας, πριν 22 χρόνια. Πολλοί δεν είχαν ακούσει ξανά γι’ αυτή τη νίκη. Περισσότεροι ίσως θεωρούσαν πως δεν έγινε και ποτέ και πως ήταν απλά ένας «μύθος» των Άγγλων, βγαλμένος από σελίδες βιβλίου του Ρέι Μπράντμπερι, του Τζόρτζ Όργουελ ή του Άλντους Χάξλεϋ. Πως είναι δυνατόν να κέρδισε η Αγγλία σε διαδικασία πέναλτι; Οι Άγγλοι θα φτάσουν ως τον ημιτελικό γεμίζοντάς μας χαρά εμάς τους φίλους τους. Θα προηγηθούν με την γκολάρα του Τρίπιερ και θα αγγίξουν την παρουσία στον Τελικό, αλλά η Κροατία -και το γκολ του Μάντζουκιτς- στην παράταση, θα τους στερήσει την ολοκλήρωση (;) του «θαύματος». Ακόμα μία πίκρα. Γλυκιά πίκρα όμως αυτή τη φορά, αν καταλαβαίνεις κάποια σημαντικά πραγματάκια για το ποδόσφαιρο.

Η Αγγλία του Σάουθγκεϊτ δεν ήταν μια ομάδα που παρουσίασε εξαιρετικό ποδόσφαιρο στο τελευταίο Μουντιάλ. Όλοι το είδαμε αυτό. Σε πολλά σημεία των παιχνιδιών της μάλιστα, ίσως ήταν παραπάνω βαρετή από τα όρια της βαρεμάρας που επιτρέπουν σε κάποιον -που δεν είναι και φίλος της- να μην κλείσει την τηλεόραση, για να ξεχυθεί σε κάποια παραλία. Η Αγγλία ήταν όμως ώριμη. Ήταν επιτέλους σοβαρή. Με παίκτες, και προπονητικό τιμ, γεμάτο από ρεαλιστές. Άνθρωποι που γνώριζαν -και γνωρίζουν- τις δυνάμεις τους. Η Αγγλία διαθέτει -επιτέλους- και παίκτες με σπάνιο ταλέντο, σε όλες τις θέσεις, και είναι ολοφάνερο πως γίνεται εξαιρετική δουλειά, σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήταν όμως έτοιμη για να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ίσως είχε ξεπεράσει και το ταβάνι της φτάνοντας ως τον ημιτελικό. Αν έπρεπε να βάλω σε όλα αυτά μια επικεφαλίδα αυτή θα ήταν: «Η Αγγλία δεν θυμίζει Αγγλία».

18 Νοεμβρίου 2018. Λονδίνο. Η Αγγλία υποδέχεται την φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου Κροατία, στο Γουέμπλεϊ, και θέλει μόνο νίκη για να βρεθεί στα τελικά του Nations League, στα γήπεδα της Πορτογαλίας, τον ερχόμενο Ιούνιο. Έχει προηγηθεί το σπουδαίο διπλό επί των Ισπανών με 2-3. Ένα διπλό μετά από 21 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το 2-4, στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, με τα «όργια» και τα 4 γκολ του σπουδαίου Γκάρι Λίνεκερ. Στα σημαντικά της πρόσφατης αναμέτρησης είναι ότι η Αγγλία, αν και ήταν πολύ καλύτερη των Κροατών και δέχτηκε πρώτη γκολ (στο 57′) κόντρα στην ροή του αγώνα (υπέροχο ποδοσφαιρικό κλισέ αυτό), δεν «πελάγωσε», όπως δηλαδή μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια, και με προσήλωση στο πλάνο της, χειρουργική ηρεμία και σωστές επιλογές, κατάφερε πρώτα να ισοφαρίσει με τον Λίνγκαρντ (στο 78′) και τελικά να πάρει το «χρυσό τρίποντο» με τον σεσημασμένο Χάρι Κέιν λίγο πριν συμπληρωθεί το 90λέπτο. Πριν την περίοδο Σάουθγκεϊτ, ας μην γελιόμαστε, ένα τέτοιο παιχνίδι θα είχε λήξει με ένα ωραιότατο 0-2 υπέρ των Κροατών και τώρα οι Άγγλοι θα έψαχναν -για ακόμη μία φορά- τι έφταιξε για αυτό το νέο «ναυάγιο». Αυτή φυσικά είναι η μεγαλύτερη «νίκη» της νέας Αγγλίας. Στα δικά μου τουλάχιστον μάτια.

Όσοι παρακολουθούν φανατικά αγγλικό ποδόσφαιρο και τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας, δεν είναι δυνατόν να μην έχουν πάρει χαμπάρι την σπουδαία δουλειά που γίνεται στους κορυφαίους συλλόγους και φυσικά το ταλέντο που υπάρχει σε τεράστιο βαθμό στο Νησί τα δύο τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο πως το 2017 η Αγγλία κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U-20, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U-17 και φυσικά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U-19. Δεν είναι επίσης διόλου τυχαίο ότι παίκτες όπως ο Φιλ Φόντεν (της Σίτι) και ο Τζέιντον Σάντσο (της Ντόρτμουντ), μέλη εκείνης της U-17, έχουν σημαντικό ρόλο στις σπουδαίες ομάδες που αγωνίζονται. Ο δεύτερος μάλιστα λογίζεται ως κανονικό μέλος πλέον και της εθνικής Ανδρών, μόλις στα 18 του χρόνια, με όλο το μέλλον να του ανήκει. Όλο το μέλλον ανήκει φυσικά και στον Φόντεν. Το λέει άλλωστε και ο Γκουαρδιόλα και μπροστά στο Πεπ εγώ προτιμώ να μείνω σιωπηλός. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον μέσο της Μπόρνμουθ, Λίουις Κουκ, μέλος της Αγγλίας U-20, που έχει ήδη κάνει το ντεμπούτο του με τους ανδρες και έχει παίξει πολλά παιχνίδια για τα «κεράσια» τα δύο τελευταία χρόνια.

Οι σπουδαίοι προπονητές που βρίσκονται στις κορυφαίες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ έχουν αλλάξει τον Άγγλο ποδοσφαιριστή προς το καλύτερο, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος τόσο στην τεχνική όσο και στην τακτική, αλλάζοντας ουσιαστικά την έννοια που είχε ο περισσότερος κόσμος για τον «Άγγλο παίκτη» μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία.  Φυσικά και ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ως έξυπνος άνθρωπος που είναι, συνεχίζει από αυτό το σημείο κάνοντας, με σταθερά βήματα, και την Αγγλία μια πραγματικά δυνατή και μοντέρνα ομάδα. Εννοείται πως οι Άγγλοι θα πρέπει να ευχαριστούν γι’ αυτό το γεγονός προπονητές όπως ο Γκουαρδιόλα, ο Κλοπ και φυσικά ο Ποτσετίνο, που έχουν αλλάξει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το dna του  Άγγλου ποδοσφαιριστή και όλοι εμείς οι φίλοι της Αγγλίας μπορούμε να κυκλοφορούμε με το κεφάλι ψηλά γεμάτοι περηφάνια.

Τον περασμένο Γενάρη έγραφα πως η Αγγλία θα πρέπει να πατήσει (όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο) πάνω στο στυλ της Σίτι του Γκουαρδιόλα, και στο παιχνίδι με τους Κροάτες -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- είδα να συμβαίνει αυτό για πρώτη φορά τόσο καλά. Ο Σάουθγκεϊτ, αφήνοντας την τριάδα στην άμυνα, παρέταξε την Αγγλία με 4-1-2-3 έχοντας τον Μπάρκλεϊ ως εσωτερικό μέσο με τον Ντελφ δίπλα του. Με τετράδα στην άμυνα, και τους Ράσφορντ και Στέρλινγκ στα «φτερά» της επίθεσης έχοντας τον Κέιν στην κορυφή αυτής. Η Αγγλία είχε την κατοχή μπάλας με 62%. Εξαιρετικό ποσοστό επιτυχίας στις πάσες με 86%. 16 επιτυχημένες ντρίμπλες (με μόλις 5 των Κροατών), 17 σουτ με τα 8 εντός της εστίας (με τους Κροάτες να έχουν μόλις 3) και φυσικά 10 φάσεις για γκολ από στημένες φάσεις. Κάτι που είχαμε γράψει εν μέσω Μουντιάλ για την δουλειά των Άγγλων σε αυτό τον τομέα. 

Το σημαντικότερο όλων φυσικά δεν είναι άλλο από τις λίγες επιτυχημένες πάσες των Κροατών στο αμυντικό κομμάτι των Άγγλων και φυσικά το γεγονός πως οι φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν απείλησαν σχεδόν καθόλου από στημένες φάσεις τα «λιοντάρια». Όλα τα παραπάνω φυσικά και δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πως η Αγγλία είναι εμφανώς βελτιωμένη από το καλοκαίρι και αυτό το κάνει παίρνοντας πλέον και σπουδαία αποτελέσματα απέναντι σε κορυφαίες ομάδες όπως είναι η Ισπανία και η Κροατία. Η ουσία άλλωστε είναι οι νίκες. Όταν βέβαια συνδυάζονται και με καλό ποδόσφαιρο τότε αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Εκτός κι αν είσαι ο Ζοσέ ο Μουρίνιο.

Θυμάμαι τον σπουδαίο Αρίγκο Σάκι να λέει για τον Στίβεν Τζέραρντ: «Είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, κάνει πολλές δουλειές στο γήπεδο, έχει ταλέντο και ηγετικά χαρίσματα αλλά δεν ξέρει να παίξει ποδόσφαιρο». Αυτή ήταν σίγουρα μια άκρως καυστική ατάκα για τον λατρεμένο πρώην αρχηγό των «κόκκινων» που έδειχνε όμως, με τον καλύτερο τρόπο, αυτό που δεν είχαν οι κορυφαίοι Άγγλοι παίκτες σε τόσο μεγάλο βαθμό που να τους επιτρέπει την υπέρβαση σε επίπεδο εθνικής. Την ηρεμία στο παιχνίδι τους. Την καθαρή σκέψη. Την πραγματική γνώση της τακτικής. Αυτό που έβλεπες δηλαδή σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε παίκτες από την Ιταλία, την Ισπανία και φυσικά την Γερμανία. Σε παίκτες που μπορεί να μην είχαν μεγαλύτερο ταλέντο και περισσότερες δυνάμεις από τους Άγγλους αλλά κατάφερναν πάντα να δείχνουν καλύτεροί τους. Και συνήθως να τους κερδίζουν. Έστω και στα πέναλτι.

Αυτό δείχνει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια ακόμα και σε παίκτες λάτρεις της ντρίμπλας και του απρόβλεπτου, όπως είναι ο Ράσφορντ, ο Στέρλινγκ, ο Ντέλε Άλι και φυσικά σε ποιοτικούς αμυντικούς (που θα το κάνουν και το τσαλιμάκι) όπως ο Τζον Στόουνς, ο Τζο Γκόμεζ και φυσικά ο Κάιλ Γουόκερ και ο Μπεν Τσίλγουελ. Σε αυτό φυσικά και έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης οι κορυφαίοι (και σύγχρονοι) ξένοι προπονητές που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ. «Ξαναμαθαίνω ποδόσφαιρο δίπλα στον Πεπ» δήλωσε πολύ πρόσφατα ο Στέρλινγκ και αυτό είναι κάτι που είναι ολοφάνερο στο γήπεδο αν βλέπεις τακτικά τα παιχνίδια της Σίτι. Ο Σάουθγκεϊτ εννοείται πως δεν ανήκει σε αυτό το κορυφαίο επίπεδο, στην ελίτ δηλαδή που ανήκει ο Πεπ και ο Κλοπ, αλλά είναι ένας σύγχρονος προπονητής, με γνώση, που δείχνει να ακολουθεί αυτό το μονοπάτι, όσο μπορεί, φτιάχνοντας σιγά-σιγά μια νέα, ελκυστική εθνική Αγγλίας, με πολύ μέλλον και ταβάνι -μακάρι- την κορυφή.

Τώρα που τελείωσε το Μουντιάλ να κάνω και εγώ ένα μικρό απολογισμό για εκείνα που αφορούν τις δυο εθνικές που παρακολουθώ. Ο γράφων από πάντα είχε μια αγάπη στις εθνικές της Αργεντινής και της Γαλλίας. Εθνικές που διαφέρουν και μοιάζουν συνάμα όσο ελάχιστες άλλες (ίσως η Γερμανία με τη Βραζιλία).

Η Αργεντινή είναι μια ισορροπία ανάμεσα στο ταλέντο και την τεχνική των Βραζιλιάνων και το δομημένο παιχνίδι και τη μαχητικότητα των Ουρουγουανών. Μέσα σε αυτήν την ισορροπία μπορεί να κρυφτεί και η μετριότητα. Η Αργεντινή μοιάζει με την Αγγλία στο ότι υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη ιδέα για το που τοποθετείται στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο το μέγεθός της σε σχέση με την πραγματικότητα. Η οποία πραγματικότητα είναι ότι η ομάδα είναι Νιτσεϊκή. Χρειάζεται τον υπεράνθρωπο να την τραβήξει, να την εμπνεύσει, να την πάρει από το χεράκι και να την οδηγήσει στο στόχο, είτε τον λένε Κέμπες, Μαραντόνα ή Μέσι. Χώρα μεταναστών η Αργεντινή, η μόνη της Λατινικής Αμερικής, έφτιαξε μια χώρα και ένα έθνος αναμιγνύοντας ντόπιους, Ιταλούς, Ισπανούς, Τσέχους, Ούγγρους, Γερμανούς, Πολωνούς και άλλους Ευρωπαίους. Η επιρροή της Αφρικής, αντίθετα με τη Βραζιλία, είναι ελάχιστη, καθότι το μαύρο πληθυσμό τον είχαν στείλει στην πρώτη γραμμή της μάχης στους πολέμους με τη Βραζιλία και την Παραγουάη πάνω από έναν αιώνα πριν. Έχει μια αλέγκρα απαισιοδοξία, που είναι και η εγγύηση της αποτυχίας της.

Στη Ρωσία πήγαινε ως φιναλίστ του προηγούμενου Μουντιάλ, έχοντας ενδιάμεσα παίξει σε δυο σερί τελικούς Κόπα Αμέρικα. Το ότι έχασε και τα 3 αυτά τρόπαια στοίχειωσε αυτή την εξαιρετική γενιά ποδοσφαιριστών. Ο Μέσι έπαιζε πάντα με το βάρος να κερδίσει αυτό που υποχρεούται λόγω ποιότητας και ονόματος να κερδίσει. Οι συμπαίχτες του, με μπροστάρη των Ιγουαΐν, κατάφερναν επίσης να λυγίζουν την κρίσιμη στιγμή και φτάσαμε στο 2018 με μια Αργεντίνικη Ομοσπονδία διαλυμένη και χρεοκοπημένη, που αδυνατούσε να στείλει την Ολυμπιακή ομάδα στο προ-ολυμπιακό τουρνουά, που στη Ρωσία τα έξοδα τα πλήρωναν οι παίχτες, που τα φιλικά (όπως το περιβόητο με το Ισραήλ που ακυρώθηκε) τα κανόνιζε ο Πρόεδρος του κράτους Μάκρι σε συνόδους κορυφής.

Παράλληλα, σε αυτό το χάος ένας προπονητής που στο παρελθόν είχε δείξει πολλές καλές δουλείες πελαγοδρομούσε σε επιλογές παιχτών, συστήματα και λογικές. Ο Σαμπάολι είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση του Μουντιάλ στους πάγκους, λόγω παρελθόντος και λόγω αυτού που παρουσίασε. Η Αργεντινή περίμενε τα πάντα από τον Μέσι. Δε γίνεται έτσι. Και ο ίδιος ήταν μέτριος λόγω του φορτίου και της όλης κατάστασης. Και όσο και αν έχει γνώμη για το τι συμβαίνει στην εθνική και περνάει το δικό του, αυτό το χάλι δεν είναι δική του ευθύνη. Στο ξενέρωμα όμως και στην παράδοση είναι ο βασικός καταλύτης.

Η Αργεντινή ήταν ομάδα οχτάδας που στους 16 έπεσε πάνω στο πιο πλήρες ρόστερ του τουρνουά και αποκλείστηκε. Η Γαλλία έρχεται με μια υπέροχη γενιά ποδοσφαιριστών. Μια γενιά που πήρε το παγκόσμιο νέων και μεγάλωσε για να έρθει να πάρει τα σκήπτρα από τη Γερμανία. Είναι ταλαντούχα, πλήρης, νέα, με δίψα και όνειρα. Τα παιδιά των μπανλιέ (προάστια) του Παρισιού, η επένδυση που γίνεται από τους μετανάστες της Γαλλίας στο ελντοράντο που λέγεται αθλητισμός. Η ομάδα του «ουράνιου τόξου» του 1998 με το σύνθημα «Μπλακ-Μπλανκ-Μπλερ» (Μαύρος-Λευκός-Άραβας) στη σημερινή που είναι ό,τι η λευκή συντηρητική Γαλλία φοβάται και καταλήγει να θαυμάζει στον αθλητισμό. Οι ταλαντούχοι Άραβες, Μουσουλμάνοι, μαύροι από τις πρώην αποικίες ψάχνουν στον αθλητισμό την ευκαιρία να ζήσουν μια ζωή διαφορετική από αυτή που βιώνουν στο Μποντύ (Εμπαμπέ) και στα άλλα προάστια του Παρισιού.

Η Γαλλία μοιάζει με την Αργεντινή σε 2 πράγματα: 1) Αθλητικά είναι η ισορροπία στην τεχνική των Ισπανών και τη δύναμη των Γερμανών και 2) σε ομαδικό επίπεδο επίσης δούλευε στη νιτσεϊκή λογική του υπερανθρώπου. Χρειαζόταν τον ήρωα στον οποίο να ακουμπήσει για να σηκώσει τους άλλους. Τον Πλατινί και τον Ζιντάν της. Στο προηγούμενο Γιούρο είχε αποφασίσει ότι αυτός θα ήταν ο Πολ Πογκμπά. Τελικά προέκυψαν οι Παγιέτ και Γκριεζμάν. Στο Μουντιάλ τώρα είπαν ότι θα ήταν ο Γκιεζμάν, όμως στην πραγματικότητα η Γαλλία κατάφερε να ξεφύγει από αυτό το μοντέλο. Ούτε καν ο Εμπαμπέ, που ήταν ο παίχτης του τουρνουά, δεν ήταν αυτός που την τράβηξε. Ήταν όλοι τους, αυτοί που λόγω προπονητή έπαιξαν στο 50% αυτού που λένε οι δυνατότητές τους και πήραν το Μουντιάλ σχετικά άνετα. Τις δυο φορές που χρειάστηκε να πατήσουν γκάζι έφτασαν στα 4 γκολ πριν ο αντίπαλος προλάβει να καταλάβει τι ακριβώς παίχτηκε. Με ελάχιστη παραγωγή, κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα, προστατεύοντας τους παίχτες ο Ντεσάμπ έφτασε σε 2 τουρνουά τους 2 τελικούς και κέρδισε τον έναν.

Η εθνική Γαλλία είναι ένας μικρόκοσμος που αποτυπώνει στο διηνεκές του χρόνου τη γαλλική κοινωνία. Από την ιστορία του Πλατινί με το Λαριός και τη γυναίκα του πρώτου που φωτογράφιζε τη μποέμ γαλλική ζωή των δεκαετιών του 1970-1980, την ομάδα του «ουράνιου τόξου» που είχε ως έμβλημα το γιο Αλγερινών μεταναστών στη Μασσαλία, την ομάδα του 2010 με τις δηλώσεις Ανελκά περί ρατσισμού κατά των μαύρων μέσα στην ομάδα αλλά και των λευκών που δεν είναι χριστιανοί όπως ο Ριμπερί, ως τη σημερινή ομάδα των προαστίων.  Η Γαλλία είναι ο ορισμός της ομάδας που μπορεί να σαρώσει σε ένα τουρνουά και στο επόμενο να αποκλειστεί από τους ομίλους. Εύθραυστη και κυκλοθυμική όπως και η κοινωνία της χώρας.

Οι Γάλλοι πέτυχαν το 2018 εκείνο που έχασαν οι Αργεντίνοι το 2014. Να δουν μια χρυσή γενιά να παίρνει το τρόπαιο. Το τελευταίο Μουντιάλ δυστυχώς έδειξε ότι οι Λατίνοι έχουν μείνει αρκετά χρόνια πίσω στον τρόπο που βλέπουν το άθλημα. Οι Αργεντίνοι στη δεκαετία του 1980, οι Βραζιλιάνοι έχουν μπλεχτεί ανάμεσα στη λογική του 1994 και εκείνη του 2002, οι Ουρουγουανοί έχουν το πρόβλημα του πληθυσμού, που δεν μπορείς να απαιτείς από ένα κράτος 3,5Μ κατοίκων να βγάζει συνεχώς παιχταράδες σε όλες τις θέσεις, και οι Κολομβιανοί δεν ξέρουν να διαχειριστούν τον ενθουσιασμό τους. Δηλαδή αποκλείστηκαν από την Αγγλία στα πέναλντυ! Και όσο αρνούνται να εξελιχθούν θα αποκτούν τοτέμ, όπως τον Μέσι και τον Νεϋμάρ, αλλά όχι ομάδες.

Στην επαρχιακή πόλη που ζω, έχω αναλάβει -εδώ και 4 χρόνια- την μοναδική αθλητική ραδιοφωνική εκπομπή, στον μοναδικό ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης. Μην φανταστείτε τίποτα μεγαλεία. Εκπέμπουμε τουλάχιστον και διαδικτυακά, τα τελευταία χρόνια, και μας ακούνε και μερικοί φίλοι στο εξωτερικό και σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας. Σε μια εκπομπή είχα καλεσμένο τον προπονητή της τοπικής ομάδας μπάσκετ. Μιλάμε για μια ομάδα που από του χρόνου θα βρίσκεται στα σαλόνια της Α2 κατηγορίας, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο κόουτς έχει βρεθεί, για να παρακολουθήσει σεμινάρια, δύο φορές στο φημισμένο Κολέγιο του Ουισκόνσιν, στις ΗΠΑ, και γενικά είναι ένας τύπος που λατρεύει όλα τα σπορ, αν και τρέφει μια ιδιαίτερη λατρεία στο American Football. Το NFL δηλαδή. Ένα σπορ που έχω αγαπήσει και εγώ τα τελευταία χρόνια. «Τακτικά είναι το κορυφαίο άθλημα στον κόσμο» μου είχε πει σε εκείνη την συνέντευξη, όταν η κουβέντα είχε πάει σε θέματα τακτικής και συστημάτων, γύρω από τα σπορ στον σύγχρονο αθλητισμό. Γιατί όμως κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά σε περίοδο Μουντιάλ; Αν συνεχίσετε να διαβάζετε το κείμενο θα το καταλάβετε.

To σκριν: Όσοι μεγαλώσαμε και με μπάσκετ, στα 80s και τα 90s, θυμόμαστε πολύ καλά τους ψηλούς παίκτες να βγαίνουν εκτός ρακέτας και να δίνουν σκριν, στους κοντούς (τους περιφερειακούς δηλαδή) παίκτες της ομάδας τους. Με αυτό τον τρόπο τους βοηθούσαν να βρουν χώρους, να σουτάρουν και φυσικά να σκοράρουν. Μιλάμε για μια περίοδο που το πικ εν ρολ δεν υπήρχε ακόμα τόσο έντονα στο λεξιλόγιο των απλών φιλάθλων, ακόμα και των παικτών και προπονητών. Εκτός κι αν έβλεπε κάποιος φανατικά NBA και κυρίως τους  Γιούτα Τζαζ και τους Μπόστον Σέλτικς. Ελάχιστοι το έκαναν αυτό μιας και δεν υπήρχαν τα μέσα. Πάμε λοιπόν παρακάτω. Πλέον, βλέπουμε και τους κοντούς να δίνουν σκριν (ή πικ) για τους ψηλούς. Κάτι που ήταν εντελώς εκτός λογικής, στο μπάσκετ, εκείνα τα χρόνια. Τα πολλαπλά σκριν είναι βασικό συστατικό σε όλα τα επιθετικά και αμυντικά συστήματα στο NFL και στο μπάσκετ στις μέρες μας.  Για να το θέσω πιο απλά και να φτάσουμε στην ουσία: Tο σκριν έχει γίνει «επιστήμη» και το βλέπουμε ολοένα και περισσότερο πλέον και στο ποδόσφαιρο. Το δικό μας. Το κανονικό ποδόσφαιρο.

Η εξέλιξη των σπορ φυσικά και έχει να κάνει με τα απίστευτα αθλητικά προσόντα των παικτών. Κάτι που δίνει το δικαίωμα, σε συνθήκες «ένας με έναν», σε αυτόν που κάνει επίθεση να έχει μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι σε αυτόν που αμύνεται. Αν ο επιτιθέμενος διαθέτει, εκτός της ταχύτητας, και μεγάλη κλάση τότε η κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο για τον αμυνόμενο. Σκεφτείτε για παράδειγμα τον Μέσι ή τον Νεϊμάρ σε τέτοιες συνθήκες. Μπορούν να διαλύσουν τον οποιοδήποτε αμυντικό. Όσο καλός, και όσο αθλητικός κι αν είναι. Εδώ πιάνει δουλειά ο προπονητής κάθε ομάδας.  Αυτός ψάχνει να βρει τρόπους για να φέρει τον παίκτη του στις ιδανικές συνθήκες για να σκοράρει, ξέροντας πως οι χώροι, τις περισσότερες φορές, θα είναι πολύ κλειστοί. Ένα φαινόμενο που το βλέπουμε να αυξάνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Σε όλα τα σπορ, οι ιδανικότερες συνθήκες για να σκοράρει κάποιος είναι όταν βρεθεί μόνος του μπροστά στον στόχο. Πως όμως θα βρεθεί μόνος όταν υπάρχουν τόσες πολυπρόσωπες αμυντικές τακτικές από παίκτες που είναι  ταυτόχρονα και σούπερ αθλητές και δεν τον αφήνουν να πάρει ανάσα; Οι ευκαιρίες που έχει για γκολ κάθε ομάδα μειώνονται κατά πολύ σε συνθήκες οργανωμένης επίθεσης μιας και υπάρχει παράλληλα και οργανωμένη άμυνα. Τι ψάχνουμε λοιπόν; Την αντεπίθεση και τις στατικές φάσεις. Εδώ λοιπόν μπαίνει στην κουβέντα το σκριν στις στατικές φάσεις. Όταν η ομάδα που έχει την «νεκρή» μπάλα, μπορεί να ανεβάσει ευκολότερα πολλούς παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, και να ψάξει κάποιο τέρμα.

Οι στατικές φάσεις: Πριν την έναρξη του Μουντιάλ της Ρωσίας η εθνική Αγγλίας είχε συμπληρώσει 8 χρόνια δίχως γκολ από στατική φάση σε μεγάλο τουρνουά. Η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν όταν ο στόπερ Μάθιου Άπσον, σκόραρε με το κεφάλι, μετά από σέντρα του Στίβεν Τζέραρντ, στην ήττα με 4-1 απέναντι στους Γερμανούς. Σε μια φάση δηλαδή που είχε ξεκινήσει από στημένη μπάλα και είχε δώσει στους Άγγλους το δικαίωμα να ανεβάσουν τους κεντρικούς τους αμυντικούς στην αντίπαλη περιοχή. Όταν μιλάμε για μια ομάδα που διέθετε -και διαθέτει- ικανότατους παίκτες στο ψηλό παιχνίδι, αλλά και σπεσιαλίστες εκτελεστές, αυτό το στατιστικό δεν είναι καθόλου τιμητικό για την ίδια. Από τότε, μέχρι και την έναρξη του Μουντιάλ, μετρήσαμε 72 σερί φορές που δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο για τους Άγγλους. Μετά από κόρνερ. Στα δύο πρώτα παιχνίδια της φάσης των ομίλων η Αγγλία σκόραρε 3 τέρματα μετά από στατικές φάσεις. Με 7 στις 10 φορές που εκτέλεσε κόρνερ, να έχουν φέρει κάποιο κέρδος. Είτε κάποιο γκολ, είτε κάποιο κερδισμένο πέναλτι, για να το κάνει γκολ ο Χάρι Κέιν. Αν ρίξουμε μια καλύτερη ματιά στην κίνηση των παικτών, στις εκτελέσεις κόρνερ, και φυσικά σε όλα τα σκριν που γίνονται, θα καταλάβουμε πως όχι μόνο δεν είναι τυχαίο όλο αυτό, αλλά είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς στην προπόνηση. Το όνομα Άλαν Ράσελ φυσικά και είναι η καλύτερη απάντηση στο ποιος ευθύνεται για όλο αυτό.

Ο Άλαν Ράσελ είναι ο προπονητής που έχει επιλέξει ο Σάουθγκεϊτ για τον σχεδιασμό των στατικών φάσεων της Αγγλίας, στο επιθετικό της κομμάτι, και όπως είναι λογικό έχει βάλει κι αυτός ένα μεγάλο λιθαράκι στην επιτυχημένη πορεία της στο τουρνουά. O Σκοτσέζος θεωρείται (και είναι) το κρυφό όπλο των Άγγλων, και ο άνθρωπος που σχεδίασε εκείνο το -τέλεια εκτελεσμένο- γκολ του Στόουνς, κόντρα στον Παναμά. «Του αδύναμου Παναμά» θα πουν αυτοί που δεν συμπαθούν και ιδιαίτερα τους Νησιώτες. Nevermind που λέμε και στο χωριό μου. Πρώην παίκτης μικρών κατηγοριών, κυρίως στην Σκωτία, και πρώην μοντέλο (έχει βρεθεί μάλιστα σε βίντεοκλιπ της Κριστίνα Αγκιλέρα), έδεσε τέλεια με τον Στιβ Χόλαντ, μέλος του προπονητικού επιτελείου της Τσέλσι επίσης (μιας ομάδας που είναι στις 5 κορυφαίες στις στατικές φάσεις στα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ τα τελευταία χρόνια) δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει το ενδιαφέρον του Σάουθγκεϊτ. Ενός προπονητή δηλαδή που έψαχνε απεγνωσμένα για να βρει τρόπους ώστε να βελτιώσει, άμεσα, την ομάδα του πάνω σε αυτό το κομμάτι. Εκεί δηλαδή που πραγματικά πονούσε βάσει και των αριθμών.

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζει μεγάλη μερίδα του κόσμου, είναι πως ο Ράσελ, πολλά από αυτά τα plays τα έχει εμπνευστεί ή ακόμα και τα έχει ξεπατικώσει από Αμερικάνικες Κολεγιακές ομάδες μπάσκετ, αλλά και ομάδες του NFL. Ομάδες δηλαδή που έχει παρακολουθήσει τις προπονήσεις τους από κοντά και έχει πάρει μέρος σε αρκετά σεμινάρια που έχουν οι ίδιες διοργανώσει, στις ΗΠΑ. Για την ιστορία, αγωνίστηκε και ο ίδιος, με επιτυχία, στα γήπεδα των ΗΠΑ, βάζοντας καλύτερα στην δική του κουλτούρα αυτό το αρκετά «ξένο» κομμάτι, για πολλούς Ευρωπαίους προπονητές ποδοσφαίρου. Μιλάμε δηλαδή για έναν 37χρόνο Σκοτσέζο προπονητή ποδοσφαίρου, που σχεδιάζει εξαιρετικά, επιθετικά συστήματα στατικών φάσεων, με βάση τα πολλά σκριν, για μια ομάδα ποδοσφαίρου. Πολλά από αυτά βγαλμένα από «μπλοκάκια» ομάδων όπως οι Σιάτλ Σίχοκς του NFL. Μια ομάδα που έχει παρακολουθήσει και ο ίδιος ο Σάουθγκεϊτ, για να κατανοήσει καλύτερα, μέρος των τακτικών που ήθελε να φέρει και στην δική του εθνική Αγγλίας, για το Μουντιάλ που παρακολουθούμε. Για να την βοηθήσει να ανασάνει.

Όλο αυτό στα δικά μου μάτια είναι μοναδικό και δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την εξέλιξη που έχουν τα σπορ, και φυσικά το ποδόσφαιρο, και πως αλληλεπιδρά το ένα στο άλλο, φέρνοντας θετικά αποτελέσματα. Η λέξη κλειδί, όπως καταλαβαίνετε, είναι η εξέλιξη. Και οι Άγγλοι -ευτυχώς- δείχνουν να το έχουν καταλάβει πολύ καλά με τους σύγχρονους προπονητές που -επιτέλους- έχουν στο επιτελείο τους. Μακριά από ξεπερασμένους προπονητές όπως ο Φάμπιο Καπέλο, ο Ρόι Χότζσον και φυσικά ο Σαμ Αλαρντάις. Προπονητές που είχαν πιστέψει πως θα τους οδηγήσουν στην κορυφή, μέσα από αρχαία συστήματα και βαρετές τακτικές περασμένων δεκαετιών.

Παίκτες όπως ο Κίραν Τρίπιερ (που εκτελεί τα κόρνερ των Άγγλων αν και δεξιός πλάγιος αμυντικός) και ο Τζέσε Λίνγκαρντ (που έχει τον ρόλο του εσωτερικού μέσου στο 3-5-2 των Άγγλων) μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον Ράσελ και για το πόσο τους έχει βελτιώσει, τον λίγο καιρό που δουλεύουν μαζί του. Με την σκληρή αλλά και μεθοδική δουλειά του στις προπονήσεις. Φέρνοντας νέες ιδέες, σε ένα σπορ που εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς, και αυτό, όπως τα πάντα στην εποχή που ζούμε.

Η Αγγλία βρίσκεται επιτέλους στα προημιτελικά και έχει να αντιμετωπίσει την Σουηδία ως το απόλυτο φαβορί. Μια Σουηδία, που την έχει κερδίσει μόνο σε δύο απ’ τις τελευταίες 15 αναμετρήσεις που την έχει συναντήσει. Σε ένα παιχνίδι που δεν θα είναι εύκολο. Ο Ράσελ έχει ήδη πιάσει δουλειά και σχεδιάζει τα κοψίματα και τα σκριν των παικτών του για ακόμα μία νίκη. Μια νίκη που -αν έρθει-  θα την φέρει πιο κοντά σε αυτό που δεν πίστευε κανείς πριν την έναρξη του Μουντιάλ. Ποιο είναι αυτό; Δεν θέλω ακόμα να το γράψω. Αυτοί πάντως που αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο δεν γίνεται να μην χαρούν με αυτή την Αγγλία και την υγεία που -επιτέλους- αποπνέει. Χωρίς -εννοείται- να παρουσιάζει κάποιο εξαιρετικό ποδόσφαιρο ή να διαθέτει -εκτός 2-3 περιπτώσεων- παίκτες παγκόσμιας κλάσης.

Το Ισλανδία-Νιγηρία πριν μερικές ημέρες απέκτησε ξαφνικά ενδιαφέρον μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια της Αργεντινής στο Μουντιάλ. Στο Μπουένος Άιρες εμφανίστηκαν φωτομοντάζ με τον Μέσι να φοράει τη φανέλα της Νιγηρίας και ο κόσμος υποστήριζε την ομάδα της Αφρικής, καθώς οι Ισλανδοί ήταν ο μεγάλος αντίπαλος για τη 2η θέση. 90′ αργότερα, η Νιγηρία όχι μόνο είχε κερδίσει, αλλά είχε γεμίσει με άγχος μια Αργεντινή που τους τελευταίους μήνες δυσκολεύεται να κερδίσει και τη μικτή νηπιαγωγείων της Μαρ ντελ Πλάτα. Κι όλα αυτά χάρη στον Αχμέντ Μούσα που σκόραρε δύο φορές και έβαλε τη Νιγηρία για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης.

Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο για τα το πόσο καλός ή όχι είναι ο Νιγηριανός επιθετικός της Λέστερ. Δεν θα είναι όμως. Θα είναι για τον τύπο πίσω από τον ποδοσφαιριστή. Το παιδί που έπαιζε μπάλα στους δρόμους της πόλης Τζος της Νιγηρίας, την J όπως τη λένε. Που μεγάλωσε μαζί με τις τέσσερις αδερφές του χωρίς μεγάλες ανέσεις. Τότε που υποστήριζε την Άρσεναλ εξαιτίας του μεγάλου Νιγηριανού, του Κανού. Το ταλέντο του ξεχώρισε, βρήκε την κρίσιμη πρώτη μεταγραφή στην Ευρώπη και την Ολλανδία και από εκεί τα πράγματα έγιναν ευκολότερα. Στη Φένλο άρχισαν να τον παρακολουθούν αρκετοί κι η ολλανδική ομάδα αρνήθηκε πρόταση από τη Γερμανία περίπου 10 εκατομμυρίων Ευρώ. Λίγο καιρό αργότερα όμως αποδέχθηκε αυτή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Έκανε αρκετά καλή καριέρα εκεί και μετά ήρθε η Αγγλία και η Λέστερ με εξαιρετικά χρήματα.

Μάθε τέχνη κι άστηνε
κι άμα πεινάσεις πιάστηνε

Ο Μούσα πλέον έχει λύσει για τα καλά το οικονομικό του πρόβλημα. Πολλοί στη θέση του θα έριχναν μαύρη πέτρα πίσω. Ο ίδιος όμως θέλει να επιστρέψει κάτι, σε όσους τον βοήθησαν. Για αρχή στους φίλους του. Όταν πήγε στην Αγγλία με ένα μισθό περίπου 60.000 λίρες την εβδομάδα αποφάσισε αφ’ ενός να κάνει επενδύσεις στην πατρίδα του και ταυτόχρονα να βοηθήσει τους δικούς του ανθρώπους. Στην Ελλάδα «ποδοσφαιριστής κάνει επένδυση» σημαίνει αγοράζει ένα καφέ σε μια πλατεία ή παίρνει ποσοστό σε μπαρ. Ο Μούσα είχε διαφορετική άποψη. Αγόρασε δύο μεγάλα βενζινάδικα, έβαλε τη δική του φίρμα Myca-7 (το Μούσα στα ρώσικα και το νούμερο της φανέλας) και έδωσε δουλειά σε περίπου 40 φίλους του που ήταν άνεργοι. Εσείς αν βγάζατε λεφτά θα βολεύατε έτσι τα φιλαράκια σας;

Ρύζι Μούσα

Δεν βοηθάει όμως μόνο «γνωστούς». Όταν βρίσκεται στην πατρίδα του πηγαίνει ο ίδιος και βοηθάει σε συσσίτια απόρων μοιράζοντας φαγητό. Κι όταν λείπει φροντίζει να ενισχύει οικονομικά. Στην περίοδο του Ραμαζανιού έδωσε ένα σημαντικό ποσό για να αγοραστεί φαγητό για ανθρώπους που δεν είχαν να φάνε. Αγόρασε 3.000 (πολύ μεγάλα) πακέτα ρύζι και για να αποφύγει «λαμογιές» (να τα πάρουν κάποιοι που θα τα ξαναπουλήσουν), έβαλε πάνω το πρόσωπό του και το μήνυμα «δεν πωλείται».  Το ρύζι μοιράστηκε στους φτωχούς. Σε άλλη επίσκεψή του πήγε σε φυλακές και πλήρωσε ο ίδιος τα χρήματα για πρόστιμα και εγγυήσεις, ώστε 40 άνθρωποι (κυρίως γυναίκες και παιδιά) που δεν είχαν το απαραίτητο ποσό να βγουν από τη φυλακή και να κάνουν Ραμαζάνι με τις οικογένειές τους.

Το παρεάκι

Ο Μούσα είναι πολύ δημοφιλής στην πατρίδα του, με πολλά έσοδα από διαφημίσεις (όπως π.χ. από την Pepsi) και παράλληλα με τις αγαθοεργίες, κάνει και αρκετές επενδύσει και έχει αποκτήσει έτσι πάρα πολλά χρήματα. Τον πλούτο του τον δείχνει κυρίως με πανάκριβα αυτοκίνητα όπως Mercedes-Benz G AMG 63, Range Rover και άλλα που προφανώς δεν τον νοιάζει τι κατανάλωση έχουν, αφού τα φουλάρει στα βενζινάδικά του. Φυσικά όλα δεν είναι τέλεια, ούτε είναι άγιος. Ο Μούσα είχε προβλήματα στο γάμο του, όταν αποφάσισε να παντρευτεί και δεύτερη γυναίκα. Ταυτόχρονα με την πρώτη. Η γυναίκα του (η πρώτη), σύμφωνα με τα όσα λέγονται, δεν έφερε αντίρρηση αρχικά και το είχε αποδεχτεί ως καλή Μουσουλμάνα ότι θα γινόταν κάποια στιγμή, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα. Έμαθε ότι η δεύτερη γυναίκα ήταν Χριστιανή και το θεώρησε κοροϊδία. Εκεί τα πράγματα μπερδεύτηκαν και είχαμε και ένα επεισόδιο, όταν κλήθηκε στο σπίτι του η αγγλική αστυνομία για διατάραξη κοινής ησυχίας, με τα βρετανικά ταμπλόιντ να λένε ότι επιτέθηκε στην σύζυγό του. Ο Μούσα μάλλον το χειρίστηκε λίγο λανθασμένα, ανεβάζοντας φωτογραφίες με τη μέλλουσα γυναίκα στο Instagram με ατάκες «φως μου, βασίλισσά μου» κτλ. Όσο καλή Μουσουλμάνα να είναι μια γυναίκα, είναι κυρίως γυναίκα. Τελικά λίγες εβδομάδες πριν τον δεύτερο γάμο, ο Μούσα ήρθε σε συμβιβασμό, πήρε διαζύγιο, οπότε το όνειρό του να έχει παράλληλα δύο γυναίκες έσβησε. Είναι ξανά παντρεμένος μεν, αλλά με μία.

Εδώ με την πρώην του (πλέον) γυναίκα

Αυτός ο τυπάκος λοιπόν έγινε ο πιο αγαπημένος Νιγηριανός στην Αργεντινή την περασμένη Παρασκευή, όταν οι Αργεντινοί έγραψαν στη wikipedia «Ο Αχμέντ Μούσα είναι ένας Αργεντινός παίκτης που μας βοήθησε πολύ περισσότερο από το Σαμπαόλι», ενώ το «Λιονέλ Μούσα» έγινε το όνομά του. Οι βοήθειες και αγάπες όμως τελειώνουν κάπου εδώ. Στον τρίτο και τελευταίο αγώνα των ομίλων, θα είναι αντίπαλος. Και τι αντίπαλος. Στο Μουντιάλ του 2014 στο 3-2 της Αργεντινής επί της Νιγηρίας, ο Μούσα σκόραρε δύο φορές εις βάρος της Αλμπισελέστε (το ένα εκπληκτικό γκολ), ενώ είχε παίξει και στο πρόσφατο φιλικό των δύο ομάδων, όταν και οι Νιγηριανοί κέρδισαν με 4-2. Άλλωστε εδώ και μερικές μέρες είναι ο Νιγηριανός με τα περισσότερα γκολ στην ιστορία των Μουντιάλ. Ο ίδιος δεν φοβάται. «Κάθε φορά που συναντάω τον Μέσι βάζω δύο γκολ. Το έκανα στο Μουντιάλ του 2014, το έκανα και με τη Λέστερ απέναντι στην Μπαρτσελόνα σε ένα φιλικό» λέει.

Ήταν ένα ακόμα από τα κλασσικά παιχνίδια της Αργεντινής επί θητείας Σαμπαόλι. Αρκετές κακές επιλογές στην 11αδα, ομάδα χωρίς πλάνο, δύο αμυντικά χαφ απέναντι σε μια ομάδα που δεν απειλούσε και ένας Μέσι να προσπαθεί να τα κάνει όλα μόνος και να είναι ξανά μετριότατος με τη φανέλα της Αργεντινής. Μέχρι που ο Μάξι Μέσα κέρδισε το πέναλτι. Η εκτέλεση πήγε στον αρχηγό. Ο Μέσι έχει χάσει αρκετά πέναλτι τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. Κι αυτή τη φορά όμως απέτυχε. Ο Ισλανδός τερματοφύλακας μάντεψε καλά. Οι μνήμες από τον τελικό του Κόπα Αμέρικα γέμισαν και πάλι τους Αργεντίνους. Τότε που ο Λιονέλ ήταν ξανά από τους μοιραίους απέναντι στη Χιλή.

Στην εξέδρα ο Ντιέγκο καπνίζει το πούρο του ακριβώς κάτω από το απαγορευτικό σήμα. Με το που ο διάδοχός του χάνει το πέναλτι σηκώνεται όρθιος. Αρχίζει να οργανώνει και τους δίπλα του. «Ολέ, ολέ, ολέ, Λέο, Λέο», σύνθημα στήριξης. Το ματς τελειώνει. Ο θεός των Αργεντίνων κάνει και πάλι σκληρή κριτική στο Σαμπάολι (και όχι άδικα). Παρ’ όλα αυτά είναι αισιόδοξος. «Εγώ έχασα σε ντεμπούτο μου σε Μουντιάλ, όχι απλά ισοπαλία. Κι όμως φτάσαμε στον τελικό το 1990, παρά τους τραυματισμούς, χάρη στον Γκόικο.» Όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για τον Μέσι, το κάνει με κατανόηση. «Η ομάδα και το παιχνίδι που έπαιξε, δεν είχαν σχέση με το χαμένο του πέναλτι. Εγώ έχασα πέντε πέναλτι συνεχόμενα και συνέχισα να είμαι ο Μαραντόνα», δηλώνει.

Δεν είναι μία από τις κλασικές φολκλορικές δηλώσεις του Ντιεγκίτο γεμάτες υπερβολή. Είναι η αλήθεια. Είναι η Κλαουζούρα του 1996, ο Μαραντόνα έχει γυρίσει πίσω στην πατρίδα του και την αγαπημένη του Μπόκα, υπό τις οδηγίες του Κάρλος Μπιάνκι. Η Μπόκα κυνηγάει τη Βέλεζ και τη Χιμνάσια Λα Πλάτα στη μάχη του τίτλου. Την 6η αγωνιστική στο Ροσάριο απέναντι στους Νιούελ’ς σημαδεύει ελάχιστα δίπλα από το κάθετο δοκάρι. Η Μπόκα τελικά χάνει με 1-0. Έξι αγωνιστικές αργότερα στο Μπομπονέρα εκτελεί το επόμενό του πέναλτι. Πάλι στην ίδια πλευρά, αλλά αυτή τη φορά ο «Σούπερμαν» Λαμπάρε αποκρούει. Επιστρέφει στο Ροσάριο αυτή τη φορά απέναντι στη Σεντράλ. Το πέναλτί του είναι άθλιο, αδύναμο και στο κέντρο. Ο Καστεγιάνο αποκρούει, ο Ντιέγκο παίρνει το ριμπάουντ αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνει.

Η λογική λέει ότι κάπου εκεί κάνεις ένα διάλειμμα. Όχι αυτός. 16η αγωνιστική, το ντέρμπι απέναντι στη Ρίβερ. Ο Μαραντόνα κάνει μία μικρή προσποίηση, στέλνει τον τερματοφύλακα στην απέναντι γωνία, αλλά αυτός σημαδεύει το κάθετο δοκάρι. Ο Κανίγια παίρνει το ριμπάουντ και σκοράρει. Ο Μαραντόνα δεν πανηγυρίζει, η κακοδαιμονία συνεχίζεται, ευτυχώς η Μπόκα κερδίζει το ντέρμπι. Μία αγωνιστική αργότερα. Νέο πέναλτι, το πέμπτο συνεχόμενο που θα εκτελέσει. Ο Μαραντόνα παίρνει και πάλι την μπάλα. Ο Νάτσο Γκονζάλες της Ράσινγκ κάνει μια εξαιρετική απόκρουση. Η Μπόκα χάνει με 1-0 και μαζί τις τελευταίες της ελπίδες για πρωτάθλημα.

Η Μπόκα κερδίζει τα τρία από τα πέντε παιχνίδια στα οποία έχασε πέναλτι ο Ντιέγκο, αλλά και πάλι πέντε σερί χαμένα είναι ένα απίστευτο αρνητικό ρεκόρ για ομάδα τίτλου. Τρομερά εγωιστής; Με μεγάλη πίστη στον εαυτό του; Όπως και να το δεις είναι ένα μοναδικό αρνητικό ρεκόρ, ειδικά για έναν τόσο τεράστιο παίκτη. Βέβαια, δεν πιστεύει κανείς ότι σε άλλη περίπτωση μετά το τρίτο πέναλτι κάποιος κόουτς θα άφηνε τον ίδιο παίκτη να συνεχίσει να εκτελεί. Την αντίθετη ακριβώς προσέγγιση από τον Ντιέγκο είχε ένας άλλος σπουδαίος.

Πείτε ό,τι θέλετε για τους Πεπ, τους Κλοπ, τους Σαουδάραβες και Ρώσους ιδιοκτήτες, αλλά για μένα αυτή ήταν η καλύτερη εποχή της Πρέμιερ Λιγκ

1999, επαναληπτικός ημιτελικός FA Cup μεταξύ Άρσεναλ και Γιουνάιτεντ στο Μπέρμιγχαμ. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ άνοιξε το σκορ με ένα υπέροχο γκολ κι ο Μπέργκαμπ ισοφάρισε. Λίγο αργότερα ο Ρόι Κιν είδε την κόκκινη κάρτα για φάουλ πάνω στον αγαπημένο Μαρκ Όφερμαρς. Στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων ο Φιλ Νέβιλ ανέτρεψε το Ρέι Πάρλορ και ο διαιτητής έδειξε το σημείο του πέναλτι. Σαν τον Ντιέγκο, ο Μπέργκαμπ είχε χάσει το τελευταίο του πέναλτι απέναντι στην Μπλάκμπερν. Πήρε την μπάλα χωρίς δισταγμό. Μερικά βήματα φόρα, η μπάλα στην αριστερή πλευρά της εστίας, ο Σμάιχελ στην ίδια πλευρά και απόκρουση. Η Γιουνάιτεντ ζωντανή. Το παιχνίδι πήγε στην παράταση κι ο Ράιν Γκιγκς έκανε ένα αξέχαστο σόλο, περνώντας τέσσερις παίκτες προτού εκτελέσει τον Σίμαν, βγάλει τη φανέλα και πανηγυρίσει με το δασύτριχο στήθος του σε κοινή θέα.

Η Γιουνάιτεντ κατέκτησε το κύπελλο στη συνέχεια, αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα για τον Ντένις. Η Γιουνάιτεντ κατέκτησε τόσο το πρωτάθλημα (έναν βαθμό περισσότερο από Άρσεναλ), όσο και το Τσάμπιονς Λιγκ στον συγκλονιστικό τελικό με την Μπάγερν. Το τρεμπλ ήταν γεγονός. «Ακόμα μπορώ να ακούσω τις κραυγές τους όταν κέρδισαν. Ήταν με 10 παίκτες και πέναλτι στο 90′ εις βάρος τους και κέρδισαν. Αυτό νομίζω τους έδωσε τη ψυχολογία να συνεχίσουν εκείνη τη χρονιά», λέει ο Βενγκέρ για εκείνο το μοιραίο ματς. Την ίδια στιγμή, ο Μπέργκαμπ επηρεάστηκε πάρα πολύ από το γεγονός και φυσικά όταν ολοκληρώθηκε το τρεμπλ, ακόμα περισσότερο. «Δεν ήμουν ο καλύτερος εκτελεστής πέναλτι, αλλά εκείνη τη στιγμή έπρεπε να πάρω την ευθύνη. Τα άφηνα με μεγάλη χαρά στον Ίαν Ράιτ πριν από μένα και στον Ανρί μετά από μένα. Ήταν πιο ψυχροί. Στο δικό μου το μυαλό, το πέναλτι πρέπει να είναι και λίγο ωραίο, να πάει παραθυράκι. Αυτό το πέναλτι ήταν ένα τεράστιο σοκ για μένα, μία από τις χειρότερες στιγμές στην καριέρα μου».

Σε αντίθεση με τον Ντιεγκίτο, ο Ολλανδός όχι απλά δεν εκτέλεσε το επόμενο, αλλά προτίμησε να μην εκτελέσει ξανά κανένα πέναλτι στην Άρσεναλ. Το 2014 ο Βενγκέρ μετά το χαμένο πέναλτι του Οζίλ απέναντι στην Μπάγερν, θυμήθηκε την ιστορία και φοβήθηκε ότι ο Γερμανός θα γίνει ένας νέος Μπέργκαμπ και θα σταματήσει να εκτελεί τα πέναλτι. Κι ο Λιονέλ; Με ποσοστό 81% στην Ισπανία και 75% στην Αργεντινή, πρέπει να γίνει νέος Ντιέγκο και σε αυτό; (την ίδια στιγμή ο Κριστιάνο έχει μεγαλύτερο ποσοστό, αλλά κι αυτός έχει χάσει αρκετά κρίσιμα πέναλτι στην καριέρα του) Μήπως να γίνει αν όχι ένας Μπέργκαμπ, τουλάχιστον κάποιος που θα κάνει πίσω; Ας μην ξεχνάμε ότι το τελευταίο καιρό ο Λιονέλ χάνει σχεδόν τα μισά από τα πέναλτι που εκτελεί. Την ίδια στιγμή, για παράδειγμα, ο Αγκουέρο βρίσκεται στο 81% ποσοστό καριέρας.

12 Ιουνίου 2012. Η διοργανώτρια Πολωνία μετά την ισοπαλία με την Ελλάδα στην πρεμιέρα του Euro αντιμετωπίζει τη Ρωσία. Ο Τζαγκόεφ ανοίγει το σκορ στο 37′ για τους Ρώσους. Το κοινό της Βαρσοβίας διψάει για την ισοφάριση. Είναι η ευκαιρία της Πολωνίας για μια διάκριση μέσα στην πατρίδα της, είναι και ο αντίπαλος που έχει πάντα ιδιαίτερη σημασία. Στο 57′ οι Πολωνοί βγαίνουν στην αντεπίθεση από τα δεξιά. Ο αρχηγός Γιακούμπ Μπλαστσικόφσκι παίρνει την μπάλα «εξτρεμίσια» με το δεξί, αποφεύγει τον αντίπαλό του και πιάνει ένα καταπληκτικό σουτ με το αριστερό που καρφώνεται στη γωνία της εστίας του Μαλαφέεφ. 1-1. Ένα από τα ομορφότερα γκολ του Euro 2012. Ο Μπλαστσικόφσκι  φεύγει τρέχοντας, φιλάει το εθνόσημο και οι συμπαίκτες του τον κυνηγούν. Στο γήπεδο γίνεται πανζουρλισμός. Το ίδιο σε διάφορα μέρη της χώρας που κόσμος βλέπει σε γιγαντοοθόνες τον αγώνα. Ο αρχηγός, που έχει δώσει την ασίστ και στον Λεβαντόφσκι στο προηγούμενο 1-1 με την Ελλάδα, πνίγεται στις αγκαλιές των συμπαικτών του. Μόλις ηρεμεί, δείχνει με τα δάχτυλά του τον ουρανό.

Δεν είναι τίποτα το ασυνήθιστο θα σκεφτούν πολλοί, το έχουμε δει πολλές φορές. Ειδικά από θρήσκους Βραζιλιάνους. Άλλωστε ο αρχηγός της Πολωνίας είναι πιστός καθολικός. Οι περισσότεροι ασχολούμαστε με το πώς θα προφέρουμε το όνομά του. «Blaszczykowski«, 10 σύμφωνα και 4 φωνήεντα. Όσοι τον παρακολουθούν και με τη φανέλα της Ντόρτμουντ έχουν ξαναδεί τον πανηγυρισμό. Ίσως κάποιοι πιο διαβασμένοι να θυμούνται ότι λίγες ημέρες πριν το Euro ο αρχηγός Κούμπα (το παρατσούκλι με το οποίο θα τον αποκαλούμε από δω και στο εξής στο κείμενο γιατί το Μπλαστσικόφσκι θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια) έχει αφήσει την αποστολή της Πολωνίας για να πάει στην κηδεία του πατέρα του και να είναι ένα γκολ αφιερωμένο σε  αυτόν. Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι πολύ πιο τραγική.

Σεπτέμβριος 1996. Στο μικρό χωριουδάκι Τρουσκολάσι της Σιλεσίας κάπου στα νότια της χώρας και κοντά σχετικά στο Κατοβίτσε ένα 11χρονο αγόρι παίζει. Είναι ένα ακόμα απλό παιδάκι. Το μόνο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι έχει θείο τον Γέρζι Μπρέζτσεκ, έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή που φόρεσε 42 φορές τη φανέλα της Πολωνίας. Ίσως είναι κι ο λόγος που ο μικρός Κούμπα παίζει όλη μέρα ποδόσφαιρο. Από νωρίς το πρωί με μια μπάλα, απέναντι σε έναν τοίχο. Εκείνη την ημέρα όμως δεν έπαιζε ποδόσφαιρο. Ήταν στο δωμάτιό του κι έπαιζε με τα παιχνίδια του.

«Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και ξαφνικά άκουσα δυο φωνές. Ήξερα ποιες ήταν ήταν. Πάγωσα γιατί τους άκουσα να μαλώνουν. Μετά ακούω μια φωνή να λέει: «Σκύλα!» κι ύστερα κραυγές. Έτρεξα έξω. Η μητέρα μου ήταν μέσα σε ένα χαντάκι και ο πατέρας μου έφευγε. Άρχισα να φωνάζω. Πήγα δίπλα της να την αγγίξω. Μου ήρθε μια μυρωδιά, κάτι σαν χαλασμένο γάλα. Πήγα να πιάσω το χέρι της και νομίζω τα δάχτυλά μου μπήκαν στην πληγή. Κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά. Νομίζω ότι η μητέρα μου πέθανε στα χέρια μου. Τρεις τελευταίες αναπνοές και μετά τίποτα. Ησυχία. Έτρεχα με τις κάλτσες, δεν είχα προλάβει να βάλω παπούτσια, πήγα να καλέσω ένα ασθενοφόρο. Όταν επέστρεψα ήταν όλοι εκεί γύρω της. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν θυμάμαι τίποτα μετά.»

– Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Γιακούμπ Μπλαστσικόφσκι.

Μετά από αυτή την ανείπωτη τραγωδία ο Κούμπα κι ο αδερφός του Ντάβιντ πήγαν να ζήσουν με τη γιαγιά τους που τελικά τους μεγάλωσε και σε αυτή χρωστούν τα πάντα. Ο πατέρας του συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλακή. Ο Κούμπα αναγκάστηκε να επιστρέψει στο σχολείο, αλλά η χαρά της ζωής του, η μπάλα, κόπηκε. Δεν υπήρχε χώρος μέσα στην παιδική του ψυχή για ευχαρίστηση. «Στα 11 μου έπρεπε ξαφνικά να ωριμάσω, να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά. Σε μια στιγμή έχασα και τους δυο γονείς μου. Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια μέχρι να αντιληφθώ τι είχε συμβεί».

Οι μήνες περνούσαν κι ο Κούμπα δεν είχε όρεξη για μπάλα, δεν επέστρεφε στην τοπική ομάδα. Περίπου ένα χρόνο αργότερα κάποιος τον έπεισε να πάρει μέρος σε ένα τουρνουά ποδοσφαίρου σάλας. Βγήκε ο καλύτερος παίκτης. Τότε ήταν που τον πλησίασε ο θείος του, προπονητής της ολυμπιακής ομάδας της Πολωνίας. «Του είπα να μην σπαταλήσει το ταλέντο του. Αν μπορούσε να τα καταφέρει αυτά χωρίς προπόνηση, θα μπορούσε να κάνει ακόμα μεγαλύτερα πράγματα αν επέστρεφε». Τελικά ο Κούμπα πείστηκε, επέστρεψε στην αγαπημένη του μπάλα και την ομάδα του και το 2002 μετακόμισε στις μικρές ομάδες της Γκόρνικ Ζάμπρζε μιας ομάδας Α’ εθνικής. Δεν τον πίστεψαν όμως εκεί και τελικά γύρισε σε μια μικρή ομάδα της περιοχής του στη Δ’ εθνική. Ο Κούμπα ήταν αρκετά κοντός και κυρίως πολύ ατομιστής. Κρατούσε πολύ την μπάλα, είχε εξαιρετική ντρίμπλα καθώς έμαθε να παίζει μπάλα σε μικρούς χώρους, αλλά επειδή δεν ήταν και ο πιο δυνατός παίκτης την έχανε συχνά. Στο γυμνάσιο ήταν από τα πιο κοντά παιδιά, ο ίδιος το αποδίδει στο σοκ από το θάνατο της μητέρας του. Όσοι ήταν κοντά του, προπονητές, φίλοι, ακόμα κι ο αδερφός του προσπάθησαν να του αλλάξουν μυαλά και ποδοσφαιρικό στιλ. Και πράγματι, ο Κούμπα άρχισε να δίνει πάσες. Ταυτόχρονα ψήλωσε και σε σχετικά συνηθισμένα επίπεδα, ενώ δυνάμωσε κιόλας.

Ο θείος του εκμεταλλεύτηκε τις γνωριμίες του με τον Γκρεγκόρ Μιελκάρσκι (έναν σπουδαίο Πολωνό φορ που πέρασε και για λίγο από την ΑΕΚ, αλλά αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμού) τον τεχνικό διευθυντή της Βίσλα και ο Κούμπα μετακόμισε στην Κρακοβία. Εντυπωσίασε αμέσως τον προπονητή της ομάδας, στα 19,5 του έκανε ντεμπούτο στην Α’ εθνική. Παρ’ ότι πολλοί έλεγαν ότι ο μικρός έπαιζε λόγω γνωριμιών, ο κόουτς Λίτσκα πήρε το ρίσκο και δικαιώθηκε. Ο Κούμπα μάλιστα κατέκτησε και το πρωτάθλημα στην πρώτη του σεζόν και οι επιφυλάξεις των οπαδών κι η αμφισβήτηση (μια που πήρε τη θέση του αγαπημένου παιδιού, του Νιγηριανού Ούτσε) μετατράπηκαν σε λατρεία.

Η εξέλιξή του ήταν ραγδαία. Από τη Δ’ εθνική αμέσως στην πρωταθλήτρια ομάδα και από εκεί μέσα σε μόλις δύο σεζόν μεταγραφή στη Γερμανία και μάλιστα στην Μπορούσια Ντόρτμουντ. Από την τοπική ομάδα, σε μια ομάδα με δέκα διεθνείς στην εθνική Πολωνίας και από εκεί στα ίδια αποδυτήρια με τον Ροζίτσκι, τον Γιαν Κόλερ, τον Αμορόζο και τον Ζούλιο Σέζαρ, μόλις στα 22 του χρόνια. Το «Κούμπα» στη φανέλα για να πουλήσει πιο εύκολα από το όνομα σιδηρόδρομο και από την αρχή, χωρίς να ξέρει γρι γερμανικά, κερδίζει τις εντυπώσεις. Το Κίκερ τον αναδεικνύει δεύτερη καλύτερη μεταγραφή στη Γερμανία μετά από αυτή του Ριμπερί. Ο Κούμπα γίνεται στη συνέχεια βασικότατο γρανάζι στη μηχανή του Κλοπ. Στην Ντόρτμουντ έμεινε εννιά ολόκληρες σεζόν, κέρδισε δύο πρωταθλήματα και έφτασε σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Αγαπήθηκε όσο λίγοι από το κοινό της ομάδας και όταν πλέον αποχώρησε και τον Σεπτέμβριο του 2016 την αντιμετώπισε με τη φανέλα της Βόλφσμπουργκ ηττήθηκε με 1-5. Οι παίκτες της Ντόρτμουντ πήγαν να χαιρετίσουν τον κόσμο, αλλά οι περίπου 3.000 εκδρομείς είχαν άλλο πράγμα στο μυαλό τους. Άρχισαν να φωνάζουν το όνομα του Κούμπα. Οι πρώην συμπαίκτες του τον… έφεραν πίσω σχεδόν από τα αποδυτήρια κι ο Κούμπα φορώντας τα πράσινα αποθεώθηκε σε μια στιγμή ποδοσφαιρικού μεγαλείου και αναγνώρισης:

Ιούνιος 2012. Η Πολωνία τελικά έρχεται ισόπαλη 1-1 με τη Ρωσία. Ο Κούμπα δεν έχει αφιερώσει το γκολ στον πατέρα του. Δεν τον έχει ξαναδεί ποτέ άλλωστε από εκείνη την ημέρα, το γκολ όπως κι όλα είναι για την μητέρα του. Δεν επισκέφτηκε τον Σίγκμουντ στη φυλακή, όπως κι ο αδερφός του. Όταν έμαθε για τον θάνατό του όμως δεν μπορούσε. Άφησε το προπονητικό κέντρο και πήγε στην κηδεία. Τον συγχώρεσε; Ίσως. Άλλωστε όπως είπαμε είναι ιδιαίτερα θρήσκος και στο χριστιανισμό η συγχώρεση είναι θεμέλιος λίθος. Αν ξέχασε; Σίγουρα όχι. Άλλωστε και να θέλει δεν μπορεί. Στα χέρια του έχει τα σημάδια. Ήταν 14 ετών, πήρε ένα γυαλί και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Οι ουλές υπάρχουν ακόμα στα χέρια για να θυμίζουν πόσο κοντά έφτασε στο δικό του τέλος. Ο Κούμπα δεν πούλησε ποτέ το δράμα του. Το κράτησε μέσα του, έδωσε λίγες συνεντεύξεις και μόλις πριν χρόνια αποφάσισε να γράψει αυτό το βιβλίο που έβγαλε όσα κουβαλούσε μέσα του για χρόνια. Έχει κάνει κι ο ίδιος οικογένεια, δεν επιδεικνύει τον πλούτο του, δεν προκαλεί, είναι ταπεινός. Στην Πολωνία λατρεύεται. Μαζί με τον Λεβαντόφσκι είναι ήρωες της εθνικής.

Η Πολωνία τελικά με δυο ισοπαλίες και μία ήττα βγήκε τελευταία στο γκρουπ της. Το γκολ και η ασίστ του Κούμπα δεν αρκούσαν. Οι Πολωνοί αποκλείστηκαν, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψαν. Έδωσε την ασίστ για το γκολ της νίκης επί της Β. Ιρλανδίας, την πρώτη νίκη στην ιστορία της Πολωνίας σε Euro. Έπαιξε και στο 0-0 με τη Γερμανία, αλλά στο τρίτο ματς ήταν στον πάγκο. Μπήκε αλλαγή στο 2ο ημίχρονο, σκόραρε και με το 1-0 επί της Ουκρανίας οι Πολωνοί πήραν τη μεγάλη πρόκριση. Σκόραρε ξανά με την Ελβετία στη φάση των 16 και πέτυχε και πέναλτι στη διαδικασία που έδωσε την πρόκριση στους 8. Εκεί η Πορτογαλία αντιμετώπισε την Πορτογαλία και το παιχνίδι έληξε με 1-1. Ο Κούμπα σούταρε το μοιραίο τέταρτο πέναλτι, ο Ρουί Πατρίσιο απέκρουσε κι η Πορτογαλία πήρε μία ακόμα Made by Fernando Santos πρόκριση. Ο πιο πολύτιμος παίκτης της εθνικής, έγινε κι ο μοιραίος. Αυτή τη φορά τα χέρια δεν έδειξαν τον ουρανό, αλλά κάλυψαν το γεμάτο στενοχώρια πρόσωπό του.

Ο Κούμπα έχασε το Μουντιάλ του 2006 (όπως και το Euro 2008) λόγω τραυματισμού. Πλέον στα 32 του με το κορμί του ταλαιπωρημένο από πολλούς τραυματισμούς, θα ζήσει τη χαρά ενός Μουντιάλ. Ο τρίτος σε συμμετοχές στην ιστορία της Πολωνίας θέλει μία ακόμα για να φτάσει τις 100. Πίσω του έχει αφήσει αυτό το μοιραίο πέναλτι, το πέναλτι ενός πιθανού ημιτελικού. Ο Κούμπα ακόμα και να μην είναι τόσο σημαντικός αυτή τη φορά, να μην είναι σε 100% κατάσταση, είναι ήδη ένας νικητής. Νικητής στη ζωή, νικητής και στο ποδόσφαιρο. «Θα μείνει μέσα μου για όλη μου τη ζωή. Ποτέ δεν θα καταλάβω τι έγινε και γιατί. Κάθε μέρα το σκέφτομαι, αλλά έχω αποκτήσει αντοχές στην τραγωδία αυτή. Έχασα τα πάντα και ήταν μόλις πριν λίγα χρόνια που κατάλαβα ότι μπορώ να δώσω χαρά στον εαυτό μου και σε άλλους ανθρώπους».

Η ανάγκη να δεις την ομάδα σου, ξεπερνά κάθε λογική και σπάει διαστημικά όρια γραφικότητας. Αυτό το ξέρουμε όσοι έχουμε αγαπήσει μια ομάδα. Αυτό όμως που έκανε ο Μιγκέλ από το Περού ξεπερνά κάθε λογική. Η ιστορία του θα μπορούσε να είναι κάποιος από αυτούς τους τίτλους σε μεσημεριανή εκπομπή σε στιλ: «Δηλητηρίαζα κρυφά την πεθερά μου τα τελευταία 10 χρόνια». Στην περίπτωση του Μιγκέλ όμως δεν έβλαψε κάποιον άλλον, εκτός από τον εαυτό του πιθανότατα.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Όπως λέει ο Μιγκέλ, είναι φανατικός οπαδός της εθνικής Περού. Πιο πολύ και από την ομάδα του την Ουνιβερσιτάριο. Δεν έχασε κανένα ματς στα προκριματικά. «Ήμουν ακόμα και σε αυτό με το Εκουαδόρ, που ήμασταν μόνο 20 χιλιάδες», δηλώνει με υπερηφάνεια. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από τη Ρωσία, όταν το Περού εξασφάλισε την πρόκριση. Όταν όμως η Ομοσπονδία του Περού διέθεσε τα εισιτήριά της διαδικτυακά αυτά εξαντλήθηκαν αμέσως. Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το Περού πούλησε συνολικά 43.000 εισιτήρια και κάτι ψιλά σε Περουβιανούς από όλο τον κόσμο, γεγονός που φέρνει τη μικρή αυτή χώρα στην 8η θέση των εισιτηρίων (και με βάση κι αυτό, αλλά και το ψυχόδραμα Γκερέρο, την κάνει μια από τις αγαπημένες μας ομάδες στο Μουντιάλ).

Όταν ο κακομοίρης ο Μιγκέλ μπήκε στο σάιτ για να πάρει εισιτήριο, υπήρχαν διαθέσιμα μόνο για άτομα με προβλήματα. Σύμφωνα με τους όρους, είτε έπρεπε να είσαι σε αναπηρικό καροτσάκι, είτε να είσαι υπέρβαρος με Δείκτη Μάζας Σώματος από 35 και πάνω. Εκείνη ήταν η στιγμή που ο φίλος μας είχε τη μεγάλη ιδέα, από αυτές τις μεγαλειώδεις που μόνο εσύ καταλαβαίνεις και οι άλλοι σε κοιτάζουν περίεργα. Ανέβηκε στη ζυγαριά, μέτρησε το βάρος του και στη συνέχεια έκανε υπολογισμούς. Κατέληξε ότι έπρεπε να πάρει 25 κιλά. «Αγόρασα το εισιτήριο και ξεκίνησα την προσπάθεια να παχύνω. Γκόμενα δεν είχα έτσι κι αλλιώς, βέβαια η μάνα μου ανησυχούσε. Μου είπε ότι θα καταστρέψω την υγεία μου για το Περού».

Περουβιανοί και Ουρουγουανοί στους δρόμους της Μόσχας

Φίλε αναγνώστη πόσες ταινίες έχεις δει με τον πρωταγωνιστή να προετοιμάζεται; Να μοχθεί; Να τρέχει; Να σηκώνει βάρη; Πόσα κρέατα στο ψυγείο χτυπούσε ο Ρόκι; Τώρα φαντάσου το αντίστροφο. Ο Μιγκέλ κατ’ αρχήν έκοψε την κολύμβηση που έκανε καθημερινά και το πολύ περπάτημα για ψύλλου πήδημα. Στη συνέχεια έπεσε με τα μούτρα στους υδατάνθρακες. Είχε τρεις μήνες για να τα καταφέρει και το έκανε. Πήρε το δίπλωμα του «υπέρβαρου» και με τη βούλα, το παρουσίασε στην… επιτροπή και πήρε τα εισιτήριά του. Στη μεσημεριανή εκπομπή ο τίτλος θα ήταν: «Πάχυνα 25 κιλά για το Περού».

«Φυσικά συνεχίζω να τρώω. Φαντάζεσαι να μην με αφήσουν να μπω μέσα στο γήπεδο;». δήλωσε. Σήμερα, η προπόνηση του Περού έγινε με κλειστές πόρτες σε ένα γήπεδο 20 χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα. Ο Μιγκέλ βρήκε μια εφαρμογή τύπου Uber, και με 15€ πήγε εκεί μαζί με κάποιους φίλους με το αυτοκίνητο ενός άγνωστου Ρώσου. Έστω για να δει λίγο τα ινδάλματά του, δεν θα μπορούσε να το χάσει αυτό. Ένας από τους συνοπαδούς του συμπλήρωσε: «Ξέρω ανθρώπους που πούλησαν το αυτοκίνητό τους για να βρεθούν εδώ. Ένας γνωστός είχε παρόμοια ιδέα με τον Μιγκέλ. Να σπάσει το πόδι του και να βρει εισιτήριο μπαίνοντας με αναπηρικό καροτσάκι». Ευτυχώς (ας πούμε), μείναμε μόνο στην παχυσαρκία.

ΥΓ Ο Μιγκέλ δεν είναι σε κάποια από τις φωτογραφίες για προφανείς λόγους.

Πηγή: Las Americas

Το Μουντιάλ είναι οι ομάδες, είναι οι παίκτες κι οι συγκινήσεις. Είναι όμως κι άλλα πράγματα. Είναι τα αυτοκόλλητα Panini για πολλούς, είναι το στοίχημα για άλλους, είναι και οι φανέλες των ομάδων για εμάς. Καταλαβαίνω ότι πολύς κόσμος δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τις εμφανίσεις. Δεν θα ασχοληθεί με τις μάρκες, τις εταιρείες αθλητικών, τις ρίγες και τα σχέδια. Του αρκεί να έχουν πάνω τα νούμερα, τα ονόματα και τα χρώματα της κάθε εθνικής. Μπάλα είναι, όχι πασαρέλα. Ναι μεν, αλλά… Οι σπουδαίες εμφανίσεις συνοδεύουν τις ομάδες, γίνονται οι εικόνες που παραμένουν στις αναμνήσεις μας. Το ίδιο και οι τραγικές εμφανίσεις.

Ξεκινάμε με μερικά… στατιστικά. Συνολικά οκτώ διαφορετικές εταιρείες θα ντύσουν τις 32 ομάδες του Μουντιάλ. Τη μερίδα του λέοντος έχει η Adidas με 12, ακολουθεί η Nike με 10, η Puma με 4, η New Balance με 2 και μετά Umbro, Hummel, Errea και Uhlsport που έχουν από μία εθνική η καθεμία.  Σε γενικές γραμμές οι εταιρείες δεν ξέφυγαν όπως άλλες φορές (ίσως επειδή λείπει και το λατρεμένο Καμερούν). Από εδώ και πέρα το κείμενο είναι καθαρά υποκειμενικό και θέμα γούστου, οπότε πολλοί μπορεί να διαφωνήσετε και να πείτε «τι λες ρε φίλε;». Γι’ αυτό υπάρχουν και τα σχόλια. Κάποιες είναι ψιλοτραγικές φανέλες, πάρα πολλές ανέμπνευστες και βαρετές (φασόν σχέδια από εταιρείες στα οποία αλλάζει μόνο το χρώμα) και φυσικά κάποιες εξαιρετικές. Όπως είναι φυσικό, με 32 ομάδες και «εντός»-«εκτός» φανέλα, δεν μπορούμε να τις δούμε όλες. Διαλέξαμε αρκετές όμως.

Ξεκινάμε απλά και όμορφα. Με τη μοναδική συμμετοχή της αγαπημένης Umbro και την κλασσική ρίγα του Περού. Μια φανέλα απλή, σταθερή στην παράδοση της χώρας, αναγνωρίσιμη και όμορφη. Κι ας μη τη φορέσει ο Πάολο Γκερέρο. Εγκρίνουμε και επαυξάνουμε.

Αν ψάξετε στο διαδίκτυο, θα βρείτε πολλούς χαρούμενους χίψτερς να αποθεώνουν αυτή την εμφάνιση της Ιαπωνίας. Εγώ πάλι αυτό που βλέπω μου θυμίζει Sim City, σαν να έχτισα δίπλα δίπλα πολλούς δρόμους με διακεκομμένη λωρίδα ή το αρχαίο παιχνίδι με το βατραχάκι. Ο κατασκευαστής υποστηρίζει ότι είναι ένας φόρος τιμής στο παραδοσιακό γιαπωνέζικο ράψιμο Sashiko, ενώ στο εσωτερικό υπάρχουν λέει αναφορές σε κατάνες, το ηφαίστειο Φούτζι και άλλα τέτοια που δεν θα τα δούμε ποτέ. Προσωπικά, η μόνη χρήση γι’ αυτή τη φανέλα θα ήταν ως δώρο-πιτζάμα σε κάποιον συνταξιούχο θείο μου. Αν είστε από αυτούς που τους αρέσει, θα βρω που μένετε…

Η Κροατία, όπως και το Περού, έχει τη δική της φανέλα που την ξεχωρίζεις από χιλιόμετρα μακριά. Την έχουμε δει σε αρκετές εκδόσεις. Αυτή τη φορά, η Nike θέλει να πρωτοτυπήσει κάνοντας τα κουτάκια… θολά στις άκρες τους. Το αποτέλεσμα προσωπικά δεν μου αρέσει, αλλά ποιος ξέρει. Μπορεί οι αντίπαλοι να νομίζουν ότι έπαθαν αστιγματισμό και να σταματήσουν να μαρκάρουν τους Κροάτες.

Στο παρελθόν η Errea μας είχε δώσει όμορφες φανέλες, όπως αυτή της Ισλανδίας στο περασμένο Euro. Αυτή τη φορά πήγε να πρωτοτυπήσει κάπως και έκανε μια μετριότατη προς άσχημη εμφάνιση. Το σκεπτικό είναι λέει ότι συνδύασε κόκκινο, μπλε και άσπρο, δηλαδή φωτιά, πάγο και νερό (είμαι οι δυνάμεις σας ενωμένες, είμαι ο Κάπτεν Πλάνετ) που αντιπροσωπεύουν την Ισλανδία. Ευχόμαστε στην κατά τα άλλα συμπαθή χώρα καλή επιτυχία, αλλά οι φανέλες είναι για τ’ ανάθεμα.

Στην εποχή του ρετρό που ζούμε, πολλές αναπαραστάσεις παλαιότερων εμφανίσεων λαμβάνουν χώρα. Κάποιες με επιτυχία, κάποιες με αποτυχία. Αυτή της Γερμανίας ανήκει στις πρώτες και μου αρέσει πάρα πολύ. Αρκετά πιο μίνιμαλ, προσπαθεί να μοιάσει ιδιαίτερα στην ιστορική φανέλα του Μουντιάλ του 1990. Αν υποστήριζα Γερμανία, πιθανότατα να την αγόραζα. Για μένα μια από τις καλύτερες φανέλες του Μουντιάλ (και μια από τις καλύτερες ομάδες) με την adidas να κάνει καλή δουλειά.

Κάνοντας κλικ βλέπετε τις φωτογραφίες μεγαλύτερες

Εκτός από της Γερμανίας, καταπληκτική είναι και η πρώτη της Γαλλίας. Η Nike έκανε και πάλι αρκετά καλή δουλειά για τη γαλλική εθνική, όπως και με τη φοβερή ρετρό που είχε βγάλει προ καιρού. Ίσως σε κάποιους τα μανίκια να φανούν πολύ… προχώ, αλλά εμένα μου αρέσουν. Αντίθετα, αυτό που δεν μου αρέσει είναι η 2η εμφάνιση της Γαλλίας. Η οποία είναι ένα εξαιρετικό μπλουζάκι να κατέβεις στην πλατεία της γειτονιάς σου για μια μπύρα, αλλά όχι και για φανέλα ομάδας. Κοιτάξτε θλιμμένο ύφος το αγόρι στα αριστερά. Συμφωνεί μαζί μας.

Πάμε σε μια δυνατή με κακό τρόπο τριάδα. Αριστερά το Βέλγιο με κάτι σαν πουλόβερ που θα σε ανάγκαζε η γιαγιά σου να φορέσεις στα 80s. Στη μέση η φανέλα της Ισπανίας (η μόνη επαφή του Μοράτα με το Μουντιάλ ήταν η φωτογράφιση). Είπαμε πιο πριν για το φόρο τιμής σε παλιότερες. Αυτή τη φορά έχουμε μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια, μίμησης της φανέλας της Ισπανίας στο Μουντιάλ του 1994. Χωρίς να είναι τραγική, δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο. Προσωπικά δεν μου άρεσε και αυτή του 1994.  Δεξιά η φανέλα της Τυνησίας, η μοναδική συμμετοχή της Uhlsports που είναι πιο βαρετή και από ελληνοκυπριακό σίριαλ σε επανάληψη στο ΤιΒί Μακεδονία.

Η Puma έχει τη δική της τεχνοτροπία, με τις κολλητές συνήθως φανέλες που δεν κολακεύουν όσους έχουν παραπάνω κιλά. Αυτή τη φορά στην Ουρουγουάη έχει κάτι σαν υδατογράφημα με τον ήλιο. Το αποτέλεσμα είναι έτσι κι έτσι, η αλήθεια είναι ότι την έχω δει και σε καλύτερες φωτογραφίες, ίσως να φταίει το κοντινό πλάνο. Περίμενα πάντως κάτι καλύτερο για την αγαπημένη Ουρουγουάη.

Όπως και στην περίπτωση της Ιαπωνίας, έτσι και στη Νιγηρία αρκετοί ενθουσιάζονται με αυτό το πράμα. Η δική μου απάντηση είναι «kill it with fire». Όχι, δεν θα πάρω και όσο την κοιτάω, τόσο πιο αντιπαθητική μου φαίνεται.

Στην κατηγορία «απλές, αλλά ωραίες» έχουμε για αρχή τη Σερβία. Μπορεί να είναι ένα κλασσικό σχέδιο της Puma αλλά λίγο το ωραίο εθνόσημο, λίγο τα νούμερα και δείχνει όμορφο. Δεν θα κέρδιζε βραβείο, αλλά δεν ντρέπεσαι να τη φοράς ή να την αγοράσεις. Η Αγγλία από την άλλη έχει την πιο απλή φανέλα που γίνεται. Ο σχεδιαστής πρέπει να την έφτιαξε σε ημιαργία. Κι όμως είναι πολύ ωραία και σε αυτό παίζουν ρόλο και τα διάσημα λιοντάρια. Το ίδιο ισχύει και για την πολύ απλή της Πορτογαλίας που ετοιμάζονται οι κοιλιακοί του Κριστιάνο να σκίσουν. Εγκρίνουμε.

Πάμε και σε δύο από τις πιο δημοφιλείς εθνικές του κόσμου. Η Nike αφησε ένα απλό σχέδιο για τη Βραζιλία χωρίς πολλά πολλά και είναι αρκετά όμορφο, ενώ η αλλαγή που έκανε η Adidas στην κλασσική φανέλα της Αργεντινής είναι αυτό το… ντεγκραντέ-ξεθωριασμένο στις γαλάζιες ρίγες. Λίγο «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Καλές κι οι δύο. Στις δεύτερες φανέλες, της Βραζιλίας είναι πολύ όμορφη αλλά αυτό το αστέρι περισσότερο μου κάνει σε 2η φανέλα της Γιουβέντους για το Τσάμπιονς Λιγκ με Ραβανέλι βασικό από τα 90s. Η δεύτερη της Αργεντινής συνήθως ήταν και η πιο όμορφη. Δυστυχώς αυτή τη φορά είναι σαν προπονητικό μπλουζάκι και δεν αξίζει (κάτω το κουλό σου ντι Μαρία, κοίτα να βάλεις κανένα γκολ).

Περνάμε σε μερικές ακόμα βαρετές. Κανένα συναίσθημα δεν μου προκαλεί αυτή της Σενεγάλης, ούτε έστω αντιπάθειας όπως αυτή της Νιγηρίας. Δεύτερο είναι το Μεξικό με μια φανέλα που σε κάνει να φορέσεις ένα σομπρέρο και να ξαπλώσεις σε όλες τις αποχρώσεις του πράσινου. Η τρίτη είναι η φανέλα της Ρωσίας που λέει «βγάλτε το προπονητικό μπλουζάκι και δείξτε την κανονική». Συνεχίζουμε με τη φανέλα που θα ξεπουλήσει σαν ζεστό ψωμί στο Λίβερπουλ εξαιτίας του Σαλάχ (αν προκάμει) και ευτυχώς που το στιλιστικό γούστο των Σκάουζερς είναι μέτριο γιατί είναι χάλια. Αν μια φανέλα αξίζει να έχει χρυσό είναι αυτή της Σ. Αραβίας, ιδανική για κάποιο πανηγύρι με κλαρίνα. Τέλος αυτό το πράγμα που είναι η δεύτερη της Πορτογαλίας καλό είναι να μη φορεθεί.

Περνάμε σε κάποιες που είναι αρκετές ωραίες ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Η 2η της Γερμανίας μπορεί να ξενίζει σε πολλούς, αλλά είναι ένα πολύ επιτυχημένο remake της κλασσικής πράσινης φανέλας του παρελθόντος. Της Πολωνίας εξαιρετική, ενώ και η Hummel διατήρησε το κλασσικό στιλ της Δανίας χωρίς πολλά πολλά. Πανέμορφη και η 2η της Σουηδίας στο μπλε (η πρώτη δεν είναι τόσο καλή στις φωτογραφίες), ενώ η New Balance έκανε καλή δουλειά για τον Παναμά. Τέλος, αρκετά ωραία και αυτή της Αυστραλίας ή έστω λίγο διαφορετική.

Για το τέλος κάποιες που… περίσσεψαν. Η φανέλα της Κολομβίας που ειλικρινά δεν μπορώ να πω αν μου αρέσει ή αν είναι χάλια. Στη συνέχεια η 2η της Ρωσίας που επίσης διχάζει πολλούς, εμπνευσμένη υποτίθεται από τη ρώσικη αρχιτεκτονική. Μετά μία που μισώ με πάθος. Η φανέλα της Ελβετίας που μοιάζει με τοπογραφικό σχέδιο και ακόμα και για προσάναμμα να μου την έδιναν μία κρύα νύχτα στις Άλπεις, δεν θα τη δεχόμουν. Τα σκληρά αγόρια της Κόστα Ρίκα φοράνε μια αρκετά ωραία φανέλα, ενώ οι K-Pop τύποι στην Κορέα θα ενθουσιαστούν με τη 2η φανέλα της χώρας τους. Εγώ πάλι όχι. Τέλος, όπως η πρώτη, έτσι κι η δεύτερη φανέλα της Αγγλίας είναι εξαιρετική. Εμπνευσμένη από το 1966 και έτοιμη να φέρει γούρι στα παιδιά της χώρας (τουλάχιστον μέχρι τη διαδικασία των πέναλτι).

Χωρίς συγκεκριμένη σειρά προτίμησης επιλέγω Αγγλία-Γερμανία-Γαλλία για καλύτερες, μετά Βραζιλία-Αργεντινή-Πολωνία και σε αυτές που θα πρέπει να θαφτούν βαθιά μέσα στη Γη (μέσα στο μάγμα) διαλέγω Ελβετία-Νιγηρία και Ιαπωνία. Αναμένουμε τα σχόλιά σας…

Υπάρχουν κάποιες παραδόσεις στον μάταιο τούτο κόσμο. Ο Ρόμπεν που θα κάνει κίνηση προς τα μέσα, ο Κιελίνι που θα ματώσει στο κεφάλι, ο Κριστιάνο που θα βρει μια αφορμή για να γδυθεί. Και υπάρχει και η εθνική Αργεντινής. Που θα μας απογοητεύσει κάθε φορά με έναν διαφορετικό τρόπο, θα μας στενοχωρήσει και θα μας εκνευρίσει. Εμάς δηλαδή που την υποστηρίζουμε. Ο κόουτς ανακοίνωσε την αποστολή για το Μουντιάλ της Ρωσίας και εκτός από τον Μέσι, έχουμε αρκετές συνηθισμένες κινήσεις. Τους ντι Μαρία και Αγκουέρο που λογικά θα έχουν κάποιο μυϊκό τραυματισμό και θα χάσουν τη μισή διοργάνωση, τον «Πιπίτα» για να χάσει κάποιο κρίσιμο τετ-α-τετ, τον Λούκας τον Μπίλια που θα μας κάνει να αναρωτηθούμε τι βλέπουν οι προπονητές του σε αυτόν και τον αειθαλή Χαβιέρ Μαστσεράνο από την Κίνα. Κόπηκαν παίκτες όπως ο Ικάρντι, ο Σεντουριόν κι ο Λαουτάρο Μαρτίνες, ενώ τελικά κλήθηκε ο Ντιμπάλα. Οι παίκτες που τελικά πήρε μαζί του ο Σαμπαόλι (που ως παλιοροκάς, δέχτηκε και δώρο ένα μπλουζάκι με αφορμή τη συμπλήρωση 32 ετών κυκλοφορίας του δίσκου των Redondos με τίτλο Oktubre, τη χρονιά του τελευταίου Μουντιάλ της χώρας) είναι οι εξής:

Πέρα όμως από όλες αυτές τις παραδόσεις, υπάρχει ακόμα μία. Οι πατροπαράδοτες διαφημίσεις για την εθνική Αργεντινής πριν τις μεγάλες διοργανώσεις που κερδίζουν πάντα τις εντυπώσεις. Το 2014 για παράδειγμα είχαμε πρωταγωνιστή τον Πάπα,  αλλά και ότι η ζωή είναι σαν ένα ματς της Αργεντινής. Ανάμεσα σε αυτούς που βγάζουν εξαιρετικές διαφημίσεις είναι και η κλασσική μπύρα της Αργεντινής, η Κίλμες, με μερικά από τα καλύτερα και πιο συγκινητικά ποδοσφαιρικά σποτάκια για την αλμπισελέστε. Με κορυφαίο μάλλον αυτό του 2006. Φέτος, με την Αργεντινή να πηγαίνει με χαμηλότερα τον πήχη από κάθε άλλη φορά, τις προσδοκίες να είναι λίγες και την απαισιοδοξία να είναι μεγάλη, η Κίλμες έφτιαξε μια διαφήμιση που ονομάζεται «Το Συμβόλαιο». Το Συμβόλαιο είναι αυτή η ρημάδα η σχέση μεταξύ παικτών και οπαδών. Η άγραφη ή στη συγκεκριμένη περίπτωση γραπτή συμφωνία που έχουν. Και που στην Αργεντινή του Μέσι και των υπολοίπων περνάει κρίση. Έτσι λοιπόν, ο απογοητευμένος κόσμος συναντά την πλευρά της εθνικής, που εκπροσωπεί ο παλαίμαχος Όσκαρ Ρουτζέρι, (μέλος της εθνικής Αργεντινής το 1986 και το 1990) και βάζουν κάτω τα πράγματα, με τα παράπονα του κόσμου να εκφράζονται. Η μετάφραση είναι δική μας:

Μεταξύ των παικτών και των οπαδών υπάρχει ένα παλιό συμβόλαιο που λέει τα εξής:
Εμείς θα τα δώσουμε όλα και αυτοί θα μας υποστηρίζουν χωρίς να σταματούν.
Αλλά όταν υπάρχουν αμφιβολίες, πρέπει να τις συζητάς.
– Τι γίνεται παιδιά; (Όσκαρ Ρουτζέρι)
– Κάποιες φορές είναι σαν να μη θέλουν να έρχονται.
– Βάζουν 30 γκολ με τις ομάδες τους και εδώ τίποτα.
– Πάμε, τι άλλο; (Όσκαρ Ρουτζέρι)
– Πήγα στο Ρίο με το Ρενώ Φουέγκο μου για τους υποστηρίξω, μου πήρε 4 μέρες…
– Ναι, αλλά πήγες γιατί φτάσαμε στον τελικό, έτσι δεν είναι; (Όσκαρ Ρουτζέρι)
– Τρεις τελικούς χάσαμε!! (εν μέσω σφυριγμάτων)
– Αλήθεια είναι. Φτάνει όμως με τα memes, σας παρακαλώ.
– Είναι αστεία.
– Είναι επιθετικά και άδικα.
– Θέλουμε να δείξουν ότι έχουν «αυγά».
– Μερικές φορές τους ζητάμε πολλά παραπάνω. Να μας γεμίσουν με χαρά τη ζωή, να μας γιατρέψουν τη γρίπη. Ζητάμε λιγότερα από το Θεό.
Σπάσαμε πολλά συμβόλαια. Ας μη σπάσουμε κι αυτό. Ας το διαβάσουμε μαζί:

Κύριοι, τα αφήνω όλα πίσω. Πάω να δω την Αργεντινή. Γιατί οι παίκτες θα μου δείξουν, ότι θα βγουν για να κερδίσουν. Ότι θέλουν να γίνουν πρωταθλητές. Ότι το έχουν μέσα τους, όπως το έχω κι εγώ.

Έχουν περάσει 16 χρόνια απ’ την τελευταία φορά που η εθνική Βραζιλίας κατακτούσε το Μουντιάλ. 16 ολόκληρα χρόνια γεμάτα πόνο και μερικές απ’ τις πιο ντροπιαστικές στιγμές στην ιστορία της τεράστιας αυτής ομάδας. Της κορυφαίας εθνικής ομάδας για μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού, κάτι που -αν ρωτάτε εμένα και περιμένετε απάντηση- δεν απέχει και αρκετά απ’ την πραγματικότητα. Στις 30 Ιουνίου του 2002 η σελεσάο, έχοντας ως μπροστάρη τον Ρονάλντο (τον κανονικό – το φαινόμενο), είχε επικρατήσει της σκληροτράχηλης Γερμανίας με 2-0 και είχε πανηγυρίσει το 5ο τρόπαιο της πλούσιας ιστορίας της. Από τότε επικρατεί ξηρασία και δεν υπάρχει ή δεν αχνοφαίνεται, για να τα λέμε κι όλα, και κάποια όαση για να δώσει μερικές σταγόνες ποδοσφαιρικής δροσιάς στους φίλους των Βραζιλιάνων. Είναι και πολλοί οι διψασμένοι (για τίτλους) από δαύτους.

Σε εκείνη την Βραζιλία  υπήρχαν τεράστιοι παίκτες όπως ο Ρονάλντο, ο Ριβάλντο, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Καφού και  φυσικά ο -δικός μου λατρεμένος- Ροναλντίνιο. Παίκτες που ήταν κορυφαίοι στην θέση τους, σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά είχαν και το χάρισμα να αποτελούν παράλληλα και σπουδαίες ηγετικές μορφές για ένα ολόκληρο έθνος που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Αρχηγοί και μπροστάρηδες σε κάθε πιθανή ποδοσφαιρική κακουχία και σε κάθε πιθανό θρίαμβο. Σε κάθε δύσκολη στιγμή μπορούσαν να βρουν τη λύση. Εκεί που η μπάλα έκαιγε και τα χρονικά περιθώρια στένευαν επικίνδυνα, αυτοί δήλωναν πάντα παρόν, παρασέρνωντας μάλιστα ολόκληρη την ομάδα σε κάτι καλό. Στη νίκη. Στην πρόκριση. Σε κάποιο μεγάλο τρόπαιο. Ακόμα και οι παίκτες που υστερούσαν σε ταλέντο μπροστά στους «μάγους» που προανέφερα, όπως ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ή ο Λούσιο για παράδειγμα, είχαν αυτό το χάρισμα. Το χάρισμα του ηγέτη. Τέτοιος ήταν φυσικά και ο σπουδαίος αναπληρωματικός τερματοφύλακας εκείνης της ομάδας (και παίκτης σύμβολο για ένα ολόκληρο έθνος) ο Ροζέριο Σένι, που είχε αυτό το ηγετικό χάρισμα -όχι σε μεγάλο αλλά- σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό.

Από εκείνη την περίοδο του Μουντιάλ του 2002 μέχρι και τις μέρες μας, οι Βραζιλιάνοι μπορούν να καυχώνται για δύο μεγάλες στιγμές. Το Κόπα Αμέρικα του 2007, όταν κυριολεκτικά με μισή ομάδα διέλυσαν στον τελικό την πληρέστατη Αργεντινή με 3-0, και φυσικά το χρυσό μετάλλιο του 2016 στους Ολυμπιακούς αγώνες, στη δική τους χώρα, κατακτώντας μάλιστα και την μοναδική πρωτιά που έλειπε απ’ την συλλογή τους. Απ’ την άλλη, αν πρέπει να προβληματιστούν για κάτι όλο αυτό τον καιρό, αυτό δεν είναι άλλο απ’ το γεγονός πως όλα αυτά τα 16 χρόνια ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν το νέο ηγέτη που θα πάρει την ομάδα απ’ το χέρι, θα δώσει σιγουριά και έμπνευση στους συμπαίκτες του (και σε όλους τους απλούς θεατές) και θα οδηγήσει την ομάδα και πάλι στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό δηλαδή που θέλει να κατακτά κάθε φίλος της ποδοσφαιρομάνας Βραζιλίας. Ας μην γελιόμαστε. Για τους Βραζιλιάνους δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο απ’ την κορυφή του κόσμου. Κάτι σαν τους Άγγλους δηλαδή.

Παρακολουθώντας πολλά παιχνίδια της Βραζιλίας των τελευταίων ετών, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω εύκολα (ή καθόλου) αυτό τον παίκτη. Σπάω το κεφάλι μου για να τα καταφέρω και πάλι τίποτα. Εξηγούμαι: δεν χρειάζεται αυτός ο παίκτης να είναι ο πιο ντελικάτος για να ηγηθεί. Αρκεί να έχει το χάρισμα. Για παράδειγμα: στην εθνική του ’94 που κατέκτησε το Μουντιάλ οι περισσότεροι θυμούνται το δίδυμο των Ρομάριο και Μπεμπέτο που αλώνιζαν στην επίθεση και όχι τον ισορροπιστή της μεσαίας γραμμής (και μεγάλο αρχηγό) Κάρλος Ντούνγκα. Λογικό θα μου πείτε, καθώς στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου του απλού θεατή αποθηκεύονται πιο εύκολα οι περίτεχνες ντρίμπλες και τα σπάνιας ομορφιάς τέρματα. Ο όγκος άλλωστε των πληροφοριών της εποχής μας είναι τεράστιος και είναι δύσκολο να βρεθεί ο απαιτούμενος χώρος για κάτι εκτός του αποτελέσματος ή των γκολ. Απ’ την άλλη, δεν υπάρχει και κάποιο μέσο που να μπορεί να μας δείξει τα ψυχικά αποθέματα κάθε παίκτη ή να μετρήσει τον βαθμό έμπνευσης κάποιου αθλητή προς τους συμπαίκτες του. Αν υπήρχε κάτι τέτοιο, φυσικά και παίκτες όπως ο Ντούνγκα θα είχαν σπάσει, ή μηδενίσει, όλα τα κοντέρ. Πιο πρόσφατο -και καλύτερο- παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης ποδοσφαιριστή δεν είναι άλλο από τον Χαβιέ Μασκεράνο στο Μουντιάλ του ’14.

Οι μεγάλες ερωτήσεις που βασανίζουν τους περισσότερους φίλους της σελεσάο, τα τελευταία χρόνια, είναι αν θα καταφέρει επιτέλους ο Νεϊμάρ να ηγηθεί της εθνικής και φυσικά, αν θα μπορέσουν να σταθούν δίπλα του παίκτες όπως ο Ζεσούς και ο Φερναντίνιο της Σίτι, ο Κουτίνιο της Μπαρτσελόνα, ο Φιρμίνο της Λίβερπουλ και φυσικά ο σπουδαιότερος όλων αυτών, ο Μαρσέλο της Ρεάλ Μαδρίτης, ως άξιοι «στρατιώτες» δίπλα στον «βασιλιά». Όλοι οι παραπάνω φαντάζουν (και είναι), αυτή τη στιγμή, τα μεγάλα ονόματα και τα βαριά χαρτιά που πάνω τους θα στηριχθεί η Βραζιλία. Απ’ την άλλη, οι επικριτές και πολέμιοι της ομάδας (που είναι και πάρα πολλοί) θεωρούν πως όλοι οι παραπάνω φαντάζουν υπερβολικά λίγοι για να το καταφέρουν, αντιπαραθέτοντας μάλιστα πως απ’ τη στιγμή που δεν κατάφεραν ποτέ να εξελιχθούν σε ηγέτες για τη σελεσάο παίκτες όπως ο Κακά και ο Αντριάνο, δεν είναι δυνατόν να το καταφέρουν αυτό οι παίκτες της εποχής μας. Άδικo πάντως δεν μπορεί να ρίξει κανένας σε κάποιον που έχει αυτό -ή παρόμοιο- σκεπτικό, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος όλα αυτά τα 16 αυτά χρόνια. Και εδώ γεννάται ένα άλλο ερώτημα, επίσης δύσκολο στο να βρει απάντηση. Γιατί συμβαίνει όλο αυτό απ’ τη στιγμή που το ταλέντο υπάρχει, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, για τους περισσότερους Βραζιλιάνους;

Ίσως παίζει σημαντικό παράγοντα σε όλο αυτό η γρήγορη μετάβαση απ’ την ελευθερία και την ανεμελιά που χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας, στα πολλά χρήματα, τον ακραίο επαγγελματισμό και φυσικά το life style του ποδοσφαίρου των ημερών μας, στην δική μας ήπειρο. Ένα ποδόσφαιρο αποστειρωμένο στα όρια του ακραίου επαγγελματισμού που ίσως δεν ταιριάζει τόσο με την ιδιοσυγκρασία του Βραζιλιάνου παίκτη, αλλάζοντάς τον προς το χειρότερο και στερώντας του ίσως αυτό το ηγετικό χάρισμα. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων έχει διαβρώσει αρκετά το λάτιν στοιχείο και  κατ’ επέκταση το Βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, μιας και στο μυαλό των περισσότερων νέων ποδοσφαιριστών της χώρας του καφέ (ήθελα να το γράψω αυτό το κλισέ) ο πρωταρχικός πλέον στόχος είναι να αφήσουν την πατρίδα και να βρουν μια ομάδα στην Ευρώπη που θα τους κάνει αυτομάτως σούπερ σταρ και θα τους χαρίσει μια άνετη ζωή με εκατομμύρια followers στην αστεία ζωή των social media. Αυτό το τελευταίο με την κακή επιρροή των social media και το villain attitude το συναντάμε δυστυχώς ακόμα και στα τοπικά πρωταθλήματα της χώρας μας. Πόσο μάλλον στους παγκόσμιας εμβέλειας σούπερ σταρ σε κορυφαία πρωταθλήματα όπως το ισπανικό και το αγγλικό.

Μέχρι πριν αρκετά χρόνια πολλούς Βραζιλιάνους ντελικάτους παίκτες η μεγαλύτερη μερίδα του φίλαθλου ποδοσφαιρικού κοινού τους άκουγε (και τους μάθαινε απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη) για πρώτη φορά στα Παγκόσμια Κύπελλα. Εκεί δηλαδή που μάτωναν για τη φανέλα. Προσπαθώντας να κερδίσουν πρώτα το τρόπαιο και μέσω αυτού κάποιο καλύτερο συμβόλαιο -κυρίως- σε ομάδα της Ευρώπης, ξεφεύγοντας απ’ την φτώχεια της χώρας τους. Στις μέρες μας όλο αυτό έχει αλλάξει. Δυστυχώς για τους περισσότερους νεαρούς Βραζιλιάνους, που αγωνίζονται στην Ευρώπη και σε κορυφαία κλαμπ, η εθνική δείχνει να μην αποτελεί προτεραιότητα. Η προτεραιότητα είναι φυσικά οι χορηγοί και τα μυθικά συμβόλαια. Μέσα από αυτή τη λογική ίσως μπορεί να απαντηθεί, πιο εύκολα, γιατί δεν υπάρχουν πλέον πραγματικοί ηγέτες στη σελεσάο.  Μέχρι να βρεθεί και πάλι ένας πραγματικός ηγέτης για την εθνική Βραζιλίας, που θα χαρίζει κυρίως έμπνευση σε όλους, την μπαγκέτα και αυτό το ρόλο θα τα έχει ο Νεϊμάρ. Κάτι που (και) στα δικά μου μάτια δεν φαντάζει ούτε η σωστότερη αλλά ούτε και η σοφότερη επιλογή. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο. Ο Ιούνιος είναι πολύ κοντά άλλωστε.

Το Μουντιάλ είναι η μεγαλύτερη και πιο ιερή στιγμή ενός ποδοσφαιρόφιλου, η αποθέωση της ποδοσφαιρικής ιεροτελεστίας. Γίνεται όμως τα προκαταρκτικά να είναι ακόμα καλύτερα από το… κυρίως γεύμα που θα δούμε στη Ρωσία; Με αυτά που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες μπήκαμε σε σκέψεις. Ο 45χρονος Αιγύπτιος τερματοφύλακας, ο πανηγυρισμός του οπαδού χωρίς πόδι, η μικρούλα Ισλανδία, η αυτοκτονία της Σκωτίας. Με αυτά που έγιναν χθες όμως σιγουρευτήκαμε. Όσα συνέβησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου έγραψαν ιστορία, χάρισαν στιγμές και εικόνες που είναι αδύνατο να χωρέσουμε σε ένα κείμενο. Θα το προσπαθήσουμε όμως.

Όλα ξεκίνησαν χθες το μεσημέρι Ελλάδας με την ομάδα χωρίς έδρα, τη Συρία, να κάνει την ύστατη προσπάθεια στη ρεβάνς με την Αυστραλία και να ανοίγει μόλις στο 6′ το σκορ απέναντι στο μεγάλο φαβορί. Ο αειθαλής Τιμ Κέιχιλ με τι άλλο, με κεφαλιά ισοφάρισε γρήγορα αλλά οι Αυστραλοί δεν κατάφεραν να βάλουν ένα δεύτερο γκολ. Το παιχνίδι πήγε στην παράταση, η Συρία έμεινε με 10, ο Τιμ Κέιχιλ έκανε το 2-1 (ω τι έκπληξη, με κεφαλιά) και ενώ όλοι πίστευαν ότι η Συρία είχε αποχαιρετίσει οριστικά, ο σταρ της Ομάρ Αλ Σομά πήγε να κάνει το έπος όταν στο 120′ εκτέλεσε φάουλ και η μπάλα σταμάτησε στο δοκάρι της Αυστραλίας. Η Συρία άγγιξε το όνειρο. Ένας αποκλεισμός που στενοχώρησε πολλούς ουδέτερους, ένα όμορφο παραμύθι που δεν είχε καλό τέλος.

Οι ταλαιπωρημένοι από τον πόλεμο Σύριοι, σε πλατεία της Δαμασκού

Αυτό ήταν το προειδοποιητικό χτύπημα. Γιατί μπορεί τα ευρωπαϊκά πλην της Πορτογαλίας και της τεράστιας αγωνίας της δικής μας εθνικής με το Γιβραλτάρ να είχαν καθαρίσει, στη Ν. Αμερική όμως είχαμε έξι ομάδες να διεκδικούν την τελευταία αγωνιστική τέσσερις θέσεις. Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε εμείς και να πάρουν καμία ανάσα οι παίκτες της Αργεντινής στο υψόμετρο του Κίτο, το Εκουαδόρ έπαιξε βόλεϊ με απανωτές κεφαλιές και σκόραρε στα 40″ μόλις δευτερόλεπτα, το πιο γρήγορο γκολ που έχει δεχτεί ποτέ η Αργεντινή.

Με το 1-0 αυτό φυσικά η Αργεντινή πήγαινε σπίτι της. Οι φίλαθλοι του Εκουαδόρ άρχισαν τα ειρωνικά Όλε-Όλε σε κάθε πάσα. Πίστευε κανείς ότι η 2η χειρότερη επίθεση, χωρίς ψυχολογία θα τα κατάφερνε; Κι όμως, ο Λιονέλ Μέσι έκανε το ματς που μήνες τώρα περιμέναμε, αυτό που τον βάζει στο πάνθεον της εθνικής, δίπλα σε παίκτες όπως ο Παλέρμο, παίκτες που χάρισαν προκρίσεις στο τέλος, παίκτες που έκαναν κατάθεση ψυχής και ταλέντου. Με δυο δικά του γκολ η Αργεντινή έφερε τούμπα το ματς στο 13′, ενώ το «αδιάφορο» Εκουαδόρ έκανε αλλαγή στο 40′, βάζοντας και τον τραυματία (!) Ένερ Βαλένσια για να τα παίξει όλα για όλα.

Λέγοντας για αδιάφορους, η Βολιβία χαλούσε το πάρτι της Ουρουγουάης με 0-1, αλλά οι γηπεδούχοι το γύρισαν κι αυτοί σε 2-1 πριν το ημίχρονο. Με τα αποτελέσματα ημιχρόνου Βραζιλία, Ουρουγουάη, Χιλή, Αργεντινή έπαιρναν την πρόκριση και η Κολομβία πήγαινε στα μπαράζ. Παραγουάη και Περού στα σπίτια τους. Το 2ο ημίχρονο ξεκινάει και ήταν η τρίτη αδιάφορη της ημέρας που το πήρε πάνω της. Μπορεί Χιλιανοί και Βραζιλιάνοι πριν το ματς να αγκαλιάζονταν έξω από το γήπεδο και να έλεγαν ότι θα αφήσουν εκτός την Αργεντινή, αλλά οι τίμιοι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές με τον Παουλίνιο έκαναν το 1-0, μετά από κακή απόκρουση του Κλαούντιο Μπράβο. Ακόμα και με αυτό το αποτέλεσμα όμως, η Χιλή πήγαινε τουλάχιστον στα μπαράζ στην ισοβαθμία με το Περού εξαιτίας καλύτερης διαφοράς τερμάτων.

Στο αμέσως επόμενο λεπτό ο Χάμες Ροντρίγκες έβαζε φωτιά στη Λίμα. Περού-Κολομβία 0-1. Προκρίνονται Βραζιλία, Ουρουγουάη, Κολομβία, Αργεντινή και η Χιλή στα μπαράζ. Πριν προλάβουν τα ραδιοφωνάκια να ενημερώσουν Βιδάλ και Αλέξις Σάντσες, η Βραζιλία πέτυχε στο ξέφωτο τη Χιλή και με τον Γκαμπριέλ Ζεσούς έκανε το 2-0. Ένα αποτέλεσμα που συνέφερε την Αργεντινή σε περίπτωση ισοβαθμίας, αλλά και το Περού αν μπορούσε να σκοράρει. Γρήγορα γρήγορα η Αργεντινή τελείωσε κάθε συζήτηση με τον Λιονέλ Μέσι να πετυχαίνει το πρώτο χατ τρικ του σε προκριματικά, ενώ ταυτόχρονα γινόταν και ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής σε προκριματικά ξεπερνώντας τον Ερνάν Κρέσπο.

Γκολ-γκολ-γκολ. Χένιο-χένιο-χένιο.

Η Χιλή προσπαθούσε να σώσει την παρτίδα βάζοντας ένα γκολ για να έχει καλύτερη διαφορά, η Παραγουάη ήταν σταθερά στο 0-0 με την τελευταία και αδιάφορη Βενεζουέλα και ένα γκολ θα την έβαζε στην πρόκριση, ενώ στη Λίμα το Περού έκανε τα πάντα για την ισοφάριση. Και τα κατάφερε με τον ηρωικό Πάολο Γκερέρο που εν μέσω αποθέωσης έκανε στο 76′ το 1-1, έβαλε το Περού στα μπαράζ και έστελνε τη δις πρωταθλήτρια Ν. Αμερικής πίσω στη Χιλή και στον καναπέ της. Βραζιλία, Ουρουγουάη (είχε κάνει ήδη το 4-1) και Αργεντινή παρακολουθούσαν πλέον διακριτικά. Όλοι περίμεναν το μπαμ στη Βραζιλία (με γκολ της Χιλής) ή στην Παραγουάη.

Λα τοκό, λα τοκό, λα τοκό
(μετάφραση: το φάουλ ήταν έμμεσο, αλλά ο Οσπίνα ακούμπησε την μπάλα, το γκολ μέτρησε και το Περού πήρε το χρυσό βαθμό εξαιτίας του τερματοφύλακα)

Έγινε το δεύτερο, αλλά στην… ανάποδη. Η τελευταία Βενεζουέλα που έπαιζε εξαιρετικά στις αντεπιθέσεις, έγραψε το 0-1 με τον Ερέρα, κάνοντας μάλλον τη μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς. Πίσω στην Λίμα το γκολ πανηγυρίστηκε έξαλλα, καθώς το Χ φαινόταν να μην αλλάζει και ο φόβος ήταν πλέον για τη Χιλή. Η Βραζιλία είναι όμως με διαφορά η καλύτερη ομάδα της ηπείρου και δεν ήθελε να δεχτεί ούτε γκολ. Στο 92′ με όλη τη Χιλή πλέον μπροστά, οι Βραζιλιάνοι πήραν την μπάλα και ο Γκαμπριέλ Ζεσούς στη χωρίς τερματοφύλακα εστία έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των Χιλιανών. 3-0. Πανωλεθρία.

Τα ματς έληξαν. Στο Κίτο ο Μέσι κι η παρέα του πανηγύριζαν, στο Μοντεβιδέο ο τεράστιος κόουτς Όσκαρ Ταμπάρες έπαιρνε την 4η συνεχόμενη πρόκριση σε Μουντιάλ με την Ουρουγουάη, η Κολομβία που πήγε να αυτοκτονήσει στις τελευταίες αγωνιστικές με το Χ τσέκαρε εισιτήριο για Ρωσία, το Περού στα μπαράζ με τη Ν. Ζηλανδία και η Χιλή που ακόμα και με ήττα είχε πολλές πιθανότητες να περάσει κατάφερε να φάει τρία γκολ (και φυσικά να εκμεταλλευτεί την ανοησία του Οσπίνα που έδωσε το Χ στο Περού και άφησε τον συμπαίκτη του Αλέξις Σάντσες χωρίς Μουντιάλ). Κλου φυσικά η Παραγουάη που έβλεπε τους άλλους να σφάζονται και αντί να κερδίσει, έχασε από την τελευταία Βενεζουέλα που έκανε μόλις τη 2η της νίκη στα προκριματικά. Να το κάνουμε ακόμα πιο σαδιστικό; Αν θυμάστε η Χιλή είχε κάνει ένσταση για το ματς με τη Βολιβία. Οι Βολιβιανοί είχαν χρησιμοποιήσει παίκτη που δεν είχε δικαίωμα. Η Χιλή δικαιώθηκε, πήρε το ματς στα χαρτιά (ενώ είχε έρθει Χ). Μόνο που ο ίδιος παίκτης έπαιξε και με το Περού. Το Περού που είχε χάσει το αντίστοιχο παιχνίδι, πήρε και αυτό το ματς στα χαρτιά. Αν η Χιλή δεν είχε κάνει ποτέ αυτή την ένσταση, θα είχε σήμερα ένα βαθμό παραπάνω από το Περού και θα ήταν αυτή στα μπαράζ. Το λες και θεία δίκη.

Ιδανικοί αυτόχειρες, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά

Η μέρα Η νύχτα όμως δεν είχε ακόμα τελειώσει. Όσοι ξενύχτησαν πήραν χαμπάρι ότι στον όμιλο της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής τα πράγματα ήταν ακόμα ρευστά. Οι ΗΠΑ ξεκινούσαν με 12 βαθμούς τη στιγμή που Ονδούρα και Παναμάς ήταν στους 10 και ήξεραν ότι είχαν την τύχη στα χέρια τους. Με το τελευταίο Τρινιντάντ Τομπάγκο έπαιζαν διάολε. Τη χώρα που είναι γνωστή για τον Ντουάιτ Γιορκ. Τη χώρα με ρεκόρ 1-0-8 στα προκριματικά.

Τη χώρα που προηγήθηκε στο 17′ μόλις με τραγικό αυτογκόλ. Αλλά ευτυχώς. Οι Μεξικάνοι στο ίδιο λεπτό σκόραραν μέσα στην Ονδούρα. Καμία ανησυχία, όλα γυρίζουν. Η Ονδούρα ισοφαρίζει το Μεξικό, αλλά αμέσως μετά το Μεξικό γράφει το 1-2. Η δε Κόστα Ρίκα ανοίγει το σκορ στον Παναμά. Οι ΗΠΑ δέχονται δεύτερο γκολ (απίστευτο σουτ), αλλά τα αποτελέσματα βολεύουν ακόμα τους «Αμερικάνους».

Το γκολ του Παναμά στο 87′ και τα απανωτά εγκεφαλικά του σπίκερ

Ο Πούλισιτς μειώνει για τις ΗΠΑ, αλλά τα χειρότερα δεν έχουν τελειώσει. Πρώτα είναι η Ονδούρα που γυρίζει το ματς με το Μεξικό από 1-2 σε 3-2, ενώ ο Παναμάς ισοφαρίζει (με γκολ φάντασμα). Ακόμα κι έτσι οι ΗΠΑ πηγαίνουν σε μπαράζ με την Αυστραλία (βλέπε αρχή κειμένου). Ψάχνουν το γκολ της ισοφάρισης, ενώ περιμένουν τα νέα. Το γκολ δεν έρχεται ποτέ και τα νέα είναι και πάλι άσχημα. Ο Ρομάν Τόρες στο 87′ κάνει το 2-1 για τον Παναμά και το απίστευτο συμβαίνει. Παναμάς και Ονδούρα αφήνουν τις ΗΠΑ εκτός Μουντιάλ. Ο Παναμάς κερδίζει τη χρυσή πρόκριση και η Ονδούρα θα πάει στα μπαράζ, ενώ οι Αμερικάνοι αποκλείστηκαν από το αδιάφορο και αδύναμο Τρινιντάντ (και το Τομπάγκο μαζί).

Και κάπως έτσι το ξενύχτι έλαβε τέλος. Με συγκλονιστικές εναλλαγές, με αδιάφορους να παίζουν μέχρι το τέλος τα ματς (και μερικοί να τα κερδίζουν), με λάθη εγκληματικά, με πρωταγωνιστές όπως ο Μέσι και ο Γκερέρο, αλλά κι πιο αφανείς όπως ο Τόρες κι ο Κιότο. Και αν το Μουντιάλ έχει έστω τη μισή αγωνία από αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, θα περάσουμε ωραία.

Όπως σε πολλά πράγματα στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να γίνει καταλύτης μεγάλων εξελίξεων. Ένα τέτοιο λοιπόν συμβάν το Νοέμβριο του 1995 έφερε μια ιστορική ποδοσφαιρική στιγμή. Η Πάρμα του Νέβιο Σκάλα είχε δει τον τερματοφύλακά της Λούκα Μπούτσι να τραυματίζεται και ο Ιταλός κόουτς αποφάσισε να ανεβάσει από την Πριμαβέρα τον πιτσιρικά τερματοφύλακα του συλλόγου για μπακ-απ του Αλεσάντρο Νίστα, του 2ου τερματοφύλακα της ομάδας που θα έπαιρνε τη θέση του Μπούτσι. Ο 17χρονος γκολκίπερ όμως έκανε μαγικά πράγματα στις προπονήσεις και μάλιστα τα έκανε σαν να ήταν φυσιολογικά. Ο Σκάλα κοιτάχτηκε με το βοηθό του για να βεβαιωθεί ότι αυτά που έβλεπε ήταν πραγματικά. «Δεν μπορούσαν οι επιθετικοί μας να του βάλουν γκολ, ήταν ένα φαινόμενο». Ο 17χρονος συνέχισε να κατεβάζει ρολά στις προπονήσεις κι ο Σκάλα άρχισε να σκέφτεται όλο και παραπάνω το ενδεχόμενο να τον ξεκινήσει. Το ματς όμως δεν ήταν όποιο-όποιο. Το Ένιο Ταρντίνι υποδεχόταν την Μίλαν που πριν λίγους μήνες είχε χάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ από τον Άγιαξ και λίγους μήνες αργότερα θα κέρδιζε το πρωτάθλημα με 8 βαθμούς διαφορά από τη 2η Γιουβέντους. Το ρίσκο ήταν τεράστιο.

Ο Σκάλα έκοβε βόλτες στο ξενοδοχείο, πήρε την απόφασή του, χτύπησε την πόρτα τού μικρού και του είπε: «Παίζεις αύριο. Τι λες γι’ αυτό;». Ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν απάντησε με αυτή την άνεση και την αυτοπεποίθηση που θα τον συνόδευε μέχρι και σήμερα: «Κανένα πρόβλημα κόουτς«. Και το έδειξε την επόμενη μέρα, κάνοντας ένα ιδανικό ντεμπούτο για τόσο μικρό παίκτη, σε τόσο δύσκολη θέση. Δεν υπερβάλλουμε. Η Μίλαν είχε στην επίθεση Μπάτζιο και Γουεά (Μάρκο Σιμόνε ως αλλαγή), πιο πίσω τον Ζβόνιμιρ Μπόμπαν, τον Ντεσαγί, τον Μαλντίνι, τον Μπαρέζι, τον Αλμπερτίνι. Όχι φυσικά ότι η Πάρμα των Στόιτσκοφ, Τζόλα, Καναβάρο, Σενσίνι πήγαινε πίσω.

Αλλά η 19η Νοεμβρίου του 1995 ήταν η μέρα που ο κόσμος γνώρισε τον Μπουφόν. Όταν οι συνθέσεις ανακοινώθηκαν από τα μεγάφωνα του γηπέδου, πολλοί κοιτιόντουσαν περίεργα. Ο Σκάλα τους ηρεμούσε. «Μην ανησυχείτε, δεν θα φάμε γκολ σήμερα». Κι όντως έτσι έγινε. Έξοδοι με τσαμπουκά στον αέρα. Αποκρούσεις. Βουτιές στα πόδια του Μπάτζιο. Το τελικό 0-0 ήταν σαν νίκη του Μπουφόν, που έμοιαζε άτρωτος. Όταν ο Μπούτσι γύρισε από τον τραυματισμό, ήταν πολύ αργά γι’ αυτόν. Το παιδί θαύμα από την Τοσκάνη είχε ήδη καπαρώσει τη θέση του βασικού.

Από τότε ακολούθησαν 998 ακόμα παιχνίδια. 219 με την Πάρμα, 167 με την Ιταλία και 612 με τη Γιουβέντους. Ο Μπουφόν απόψε απέναντι στην Αλβανία φτάνει τα 1000 παιχνίδια στην καριέρα του, μπαίνει σε ένα κλειστό κλαμπ με ονόματα όπως ο Μαλντίνι, ο Γκιγκς, ο Ζανέτι κι ο Ραούλ. Πολλοί τίτλοι μέσα σε αυτά τα ματς. Πρωταθλήματα, κύπελλα, Μουντιάλ, ΟΥΕΦΑ. Ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ όμως. Ένας από τους λόγους που τον κάνουν να συνεχίζει μέχρι και τώρα. Αυτό και το επόμενο Μουντιάλ της Ρωσίας. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν παίζει χαριστικά. Παρά τα 39 του χρόνια οι τελευταίες του σεζόν ήταν πολύ καλές. Πιο καλές από ότι αυτές π.χ. στα 35 του. Με τον Ντοναρούμα από πίσω, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος στην εθνική, αλλά όσο βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο, θα ξεκινάει βασικός.

Κατά σύμπτωση και στην εθνική έκανε ντεμπούτο από σπόντα. Όχι ότι δεν θα έπαιζε κάποια στιγμή, όπως και στην Πάρμα άλλωστε, με τόσο ταλέντο δεν θα χανόταν. Αλλά ήρθε ένας τραυματισμός του Παλιούκα εν ώρα αγώνα και ο Μπουφόν μπήκε αλλαγή στο 31′. Και πάλι σε ένα ζόρικο ματς. Στη χιονισμένη Μόσχα, με μια πορτοκαλί μπάλα, στα μπαράζ για το Μουντιάλ του 1998. Θα είχε κρατήσει και σε εκείνο το ντεμπούτο το μηδέν, αλλά ένα αυτογκόλ του Καναβάρο τον νίκησε. Το 1-1 της Ρωσίας, έγινε γνήσιο, ιταλικό, παραδοσιακό 1-0 στη ρεβάνς με τον Καζιράγκι και οι Ιταλοί (με τον Περούτσι στο τέρμα) πήραν το εισιτήριο για τα γήπεδα της Γαλλίας. Ο Μπουφόν θα περίμενε μερικά χρόνια ακόμα για να κατακτήσει την κορυφή του κόσμου.

Πριν λίγες μέρες ο μάνατζέρ του αποκάλυψε ότι όταν έφυγε από την Πάρμα ήταν πολύ κοντά στην Μπαρτσελόνα. Υπήρχε προσφορά και συμφωνία των δύο συλλόγων, αλλά ο Μπουφόν επέλεξε τη Γιουβέντους. Εκείνα τα χρόνια άλλωστε, το ιταλικό πρωτάθλημα και η Γιουβέντους δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα. Μεγαλύτερη σημασία είχε το γεγονός ότι δεν ακολούθησε το δρόμο του Καναβάρο αργότερα. Έμεινε στη Γιουβέντους στα δύσκολα χρόνια του υποβιβασμού, έχασε αρκετές σεζόν είτε σε χαμηλότερη κατηγορία, είτε σε μια Γιούβε όχι τόσο ισχυρή που έβλεπε την πλάτη των υπολοίπων. Δεν το μετάνιωσε όμως. Είναι αυτοί οι παίκτες, που στα δύσκολα δείχνουν να βάζουν την αγάπη πάνω από το προσωπικό κέρδος, που γίνονται πιο αγαπητοί στον κόσμο. Φτάσαμε στο 2017 και ο Μπουφόν ακόμα δεν ξέρει πότε θα σταματήσει. «Σίγουρα πριν τα επόμενα 1000 παιχνίδια» δήλωσε. Σίγουρα όχι πριν το 2018 θα πούμε εμείς. Η 168η εμφάνισή του με τη φανέλα της Ιταλίας, είναι διπλό ρεκόρ όμως. Εκτός από 1000ό παιχνίδι, με αυτή ξεπερνά τον καλό του φίλο Κασίγιας και τον Λετονό Ασταφέγις, είναι πλέον ο 1ος Ευρωπαίος σε συμμετοχές σε εθνική ομάδα.

Η αλήθεια είναι ότι στα προκριματικά για το Μουντιάλ, λίγοι ασχολούνται με τη Βόρεια και την Κεντρική Αμερική. Οι περισσότερες ομάδες που συμμετέχουν είναι απλά παραδεισένιοι προορισμοί διακοπών ή παραδεισένιοι προορισμοί μαύρου χρήματος (ή και τα δύο μαζί). Από αυτές τις ομάδες καταλήγουμε σε ένα πρωταθληματάκι έξι χωρών, εκ των οποίων προκρίνονται οι τρεις και η τέταρτη παίζει μπαράζ με ομάδα της Ασίας. Είναι συνεπώς αρκετά δύσκολο για τις «μεγάλες» ομάδες να μείνουν εκτός. Το ενδιαφέρον κινείται περισσότερο στο ας πούμε «κλάσικο» μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού. Το πιο μεγάλο παιχνίδι ποδοσφαίρου εθνικών χωρών σε αυτόν τον όμιλο.

Και αν πάντα υπήρχε σημαντικό ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο ματς, η μοίρα έφερε τη συνάντησή τους να γίνεται το Νοέμβριο ελάχιστες μέρες μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Οι Μεξικάνοι ταξίδεψαν στο Οχάιο νιώθοντας το βάρος ότι εκπροσωπούν ένα ολόκληρο έθνος, απέναντι στις επιθέσεις του Τραμπ που αποκάλεσε τους Μεξικάνους μετανάστες «εγκληματίες και βιαστές» και υποσχέθηκε να χτίσει ένα τείχος που θα τους κρατήσει εκτός των ΗΠΑ. Το Μεξικό βέβαια δεν βρήκε κάποιο εχθρικό γήπεδο απέναντί του, το κλίμα ήταν όπως πάντα ένα κλίμα ποδοσφαιρικού και μόνο ντέρμπι. Οι παίκτες μάλιστα πριν τον αγώνα αποφάσισαν να αλλάξουν τελετουργικό και δεν βγήκαν χωριστά φωτογραφίες, αλλά μία κοινή, προς τιμή των Αμερικάνων ποδοσφαιριστών που ήθελαν να περάσουν το δικό τους μήνυμα συναδελφικότητας.

Το παιχνίδι ήταν όπως πάντα με ένταση και το Μεξικό εκτός από το ψυχολογικό βάρος του Τραμπ είχε να αντιμετωπίσει και την κακή παράδοση με τέσσερις σερί ήττες (μάλιστα με το ίδιο σκορ, 2-0) στο Κολόμπους. Οι Μεξικάνοι προηγήθηκαν με ένα τυχερό γκολ με κόντρα, αλλά οι ΗΠΑ ισοφάρισαν και κυριάρχησαν στο 2ο ημίχρονο ψάχνοντας το 2ο γκολ. Αυτό δεν ήρθε ποτέ και όλα έδειχναν ότι πηγαίναμε για μια ισοπαλία, όταν στο 88′ το Μεξικό κέρδισε κόρνερ. Μεταξύ όσων προωθήθηκαν ήταν κι ένας άνθρωπος που έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της «Τρι» το… 1997, σχεδόν 20 χρόνια πριν. Ο αρχηγός Ράφα Μάρκες βρέθηκε αμαρκάριστος, πήρε μια πανέξυπνη κεφαλιά και με ένα buzzer beater έδωσε τη σημαντική νίκη στη χώρα του, νίκη που πανηγυρίστηκε έξαλλα.

Γκολ ντε ΜέΧικο, Ράφα, Ράφα, Ράφα….

Μετά το τέλος του αγώνα, ο «Κάιζερ» κράτησε το επίπεδο εκεί που έπρεπε όταν ρωτήθηκε αν είναι μια άσχημη περίοδος για το Μεξικό. «Δεν γνωρίζω αν είναι μια άσχημη περίοδος, σίγουρα είναι μια περίοδος έλλειψης ανεκτικότητας. Με αυτή τη νίκη μπορούμε να ξεχάσουμε λίγο, όσα συμβαίνουν εδώ στις ΗΠΑ». Περίπου δυο μήνες μετά, ο Μάρκες έδινε ακόμα μια φορά το μήνυμά του όταν ο Τραμπ υπέγραφε ως πρόεδρος πλέον την απόφαση για το τείχος. Ανέβασε ένα γκολ του από τα χρόνια της Μπαρσελόνα με φάουλ πάνω από το τείχος και το χαρακτηριστικό μήνυμα «δεν υπάρχει τείχος να μας κρατήσει, όσο πιστεύουμε στους εαυτούς μας»

No hay #muro capaz de detenernos si creemos en nosotros mismos. #4ctitud. pic.twitter.com/gMZPMj1m1G

— Rafa Marquez (@RafaMarquezMX) January 25, 2017

Ο Μάρκες πέρασε επτά χρόνια στη Βαρκελώνη, τα καλύτερά του χρόνια όπως λέει κι ο ίδιος, φεύγοντας το 2010 σε ηλικία 31 ετών. «Μου είχε φανεί καλή ιδέα να πάω στις ΗΠΑ να παίξω, να ρίξω λίγο τους ρυθμούς. Αλλά όταν έφτασα εκεί, κατάλαβα ότι και ήθελα και μπορούσα να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο, το μετάνιωσα που έφυγα από την Μπάρτσα». Το MLS πολλές φορές είναι κάτι σαν ένα τιμητικό νεκροταφείο ποδοσφαιριστών, εκεί πάνε όσοι θέλουν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά. Για τον Μάρκες δεν έγινε έτσι. 7 χρόνια μετά, στα 38 του, ο Ράφα όχι μόνο δεν έχει παρατήσει το ποδόσφαιρο, αλλά συνεχίζει να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Πιστός στρατιώτης, αρχηγός ακόμα στην εθνική του, έχει όνειρο να φτάσει τα πέντε Μουντιάλ, μαζί με το συνομήλικό του Μπουφόν. Σε αυτές τις περιπτώσεις τίθεται πάντα το ερώτημα κατά πόσο κάποιος παίζει τιμής ένεκεν επειδή δεν έχουν κουράγιο να του πουν να σταματήσει. Ο ίδιος ο Μάρκες δηλώνει ότι είναι σε καλή κατάσταση και αν συνεχίσει να είναι έτσι θα βρίσκεται στη Ρωσία το 2018, κάτι με το οποίο συμφωνεί και ο προπονητής του Χουάν Κάρλος Οσόριο. «Η αγάπη του Ράφα για το άθλημα δεν βρίσκεται σε άλλον. Προπονείται πιο σκληρά από όλους και θέλει να παίζει πάντα.»

Τον Ράφα και την προσπάθειά του στηρίζει και ο θρυλικός Ούγκο Σάντσες, ενώ κι ο απλός κόσμος τον αποθεώνει. Πριν μερικές μέρες, ξεκίνησε βασικός στο ματς με την Ισλανδία, ήταν και πάλι εξαιρετικός σε έναν ελεύθερο ρόλο στην άμυνα (μια που τα τρεξίματα που δεν είχε σχεδόν ποτέ, δεν τα έχει ούτε τώρα) και στο 4ο λεπτό (εξαιτίας της φανέλας με το «4») οι Μεξικάνοι στις εξέδρες άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του. Αν είναι υγιής και αν το Μεξικό περάσει, θα τον δούμε σίγουρα.

«Είμαι το ίδιο άτομο, όπως όταν ήρθα για πρώτη φορά στην εθνική. Ίσως είναι η παιδεία που μου έδωσε η οικογένεια μου, η ταπεινότητα αυτή, να μπορώ να μοιράζομαι και να μεταφέρω τις εμπειρίες μου στους άλλους, αφήνοντας μια κληρονομιά και δίνοντας το παράδειγμα»

Ο Ράφα μετά από μια καριέρα σπουδαία με πρωτάθλημα και κύπελλο στη Γαλλία με την Μονακό και ένα σωρό κούπες στη Βαρκελώνη, έχει γυρίσει στην πρώτη του ομάδα την Άτλας. Πάντα με το ίδιο πάθος, το πάθος που αρκετές φορές τον έχει φέρει να τον κατηγορούν, όπως στην αποβολή του στο πρώτο Μουντιάλ, στη φάση των 16 με αντίπαλο τις ΗΠΑ, μια από τις πιο μεγάλες επιτυχίες των Αμερικάνων με τη νίκη 2-0 και την πρόκρισή τους. Ο Μάρκες στο 88′ με το ματς να έχει κριθεί έριξε μια άνευ λόγου και αιτίας καρατιά στον δύσμοιρο Τζόουνς. Σε ερώτηση που του έγινε για την πιο δύσκολη στιγμή της 20ετους του πορεία στην εθνική, ο Μάρκες είπε ότι ο κόσμος θα θυμάται πάντα αυτή τη φάση. Ο ίδιος δεν μετανιώνει, ήταν κάτι που έγινε από την απογοήτευσή του, από το γεγονός ότι δεν θέλει να χάνει και αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα του. Στα επόμενα δύο Μουντιάλ άλλωστε, σκόραρε από μία φορά, ελπίζει να το κάνει και το 2018.

Στο 2.13 περίπου η κίνηση μεγάλου παίκτου:

Όταν κάθε καλοκαίρι φτάνεις στην πηγή και δεν πίνεις νερό, η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι ειδικά σε μια εθνική ομάδα, που δεν έχει δυνατότητα μεταγραφών, αυτό που αλλάζει είναι ο προπονητής. Ακόμα κι αν δεν φταίει. Στην Αργεντινή που παράγει πολύ καλούς προπονητές (έξι ομάδες στη φάση των «8» του Κόπα Αμέρικα είχαν προπονητές από την Αργεντινή) με πολλούς από αυτούς (Ποκ(τσ)ετίνο, Σαμπάολι, Σιμεόνε) να έχουν περάσει στην Ευρώπη, οι λύσεις για την ανάληψη της εθνικής ήταν πολλές. Η τελική επιλογή τού σχετικά άγνωστου εκτός Αμερικής Εντγκάρντο Μπάουσα παραξένεψε πολλούς. Ποιος είναι λοιπόν ο νέος εκλέκτορας της αλμπισελέστε;

Γεννημένος σε μια κωμόπολη της Αργεντινής, ο Μπάουσα έχει το παρατσούκλι «patón», σε ελεύθερη μετάφραση ο «ποδαράς», μια που ο ύψους 1.89 κόουτς φοράει παπούτσι νούμερο 47. Στα 13 του έκανε κοπάνα και πήγε να δοκιμαστεί στην αγαπημένη του ομάδα, τη Ροσάριο Σεντράλ, σύλλογο στον οποίο ο πατέρας του είχε φτάσει μέχρι τη β΄ομάδα. Περίπου 500 παιδιά δοκιμάστηκαν, χωρισμένα με βάση τη θέση που έπαιζαν. Όταν έγινε η ερώτηση «ποιος παίζει αμυντικό χαφ;» πάνω από 50 σήκωσαν το χέρι. Αυτή ήταν κι η θέση του μικρού Μπάουσα που από τότε όμως έδειξε να ξέρει να προσαρμόζεται στις δυσκολίες. Δεν σήκωσε χέρι βλέποντας πόση ζήτηση είχε η θέση και όταν έφτασε η ώρα των στόπερ αποφάσισε να δοκιμαστεί εκεί με μικρότερο ανταγωνισμό. Επιλέχθηκε τελικά και έκανε καριέρα ως κεντρικός αμυντικός, γράφοντας πάνω από 300 παιχνίδια με την Σεντράλ. Ήταν ένας αμυντικός που πατούσε περιοχή και σκόραρε πολύ, με κεφαλιές με σουτ, με πέναλτι και κατέχει μερικά σημαντικά ρεκόρ. 2ος σκόρερ όλων των εποχών της Σεντράλ στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (από το 1939 και μετά) πίσω μόνο από τον Κέμπες και 4ος κεντρικός αμυντικός στον κόσμο με τα περισσότερα γκολ πίσω τους Κούμαν, Πασαρέλα και Ιέρο. Επίσης, πρώτος σκόρερ της ομάδας του στην ιστορία των τοπικών ντέρμπι με τη Νιούελς.

Ο χαμένος θείος του Φελαϊνί (εδώ με κάποιον που μοιάζει στον Λάκη Παπαϊωάννου)

Έντονα πολιτικοποιημένος, μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος της χώρας είχε ασχοληθεί και με τα κοινά στην περιοχή του, κατεβαίνοντας υποψήφιος σε μη εκλόγιμη θέση. «Συνεχίζω να έχω τις ίδιες πολιτικές ιδέες, αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει. Σήμερα το μόνο αριστερό μπακ-χαφ είναι ο Φιντέλ Κάστρο. Όλοι οι υπόλοιποι εκτελούν τα πέναλτι προς τα δεξιά» έχει δηλώσει με χιούμορ σε παλιότερη συνέντευξή του. Θαυμαστής του Νέλσον Μαντέλα, τις λίγες ώρες που δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο του αρέσει να διαβάζει βιβλία και δηλώνει στενοχωρημένος που τα παιδιά πλέον δεν το κάνουν.

Στα νώτα του Ντιέγκο

Χωρίς πολλές εμφανίσεις στην εθνική Αργεντινής, πρόλαβε να δουλέψει όμως τόσο με τον Μενότι, όσο και με τον Μπιλάρδο και να πάρει στοιχεία τους. Η προπονητική του καριέρα ξεκίνησε από την αγαπημένη του Σεντράλ και εκτός από την Αργεντινή, προπόνησε και στο Εκουαδόρ, το Περού, τη Σ. Αραβία και την Βραζιλία. Σε αρκετές κατέκτησε πρωταθλήματα, αλλά το μεγάλο του επίτευγμα είναι άλλο. Είναι ο πρώτος προπονητής που κατάφερε να φτάσει στα ημιτελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Ροσάριο Σεντράλ, Λίγκα ντε Κίτο, Σαν Λορένσο και Σάο Πάολο) και με τις δυο από αυτές (Λίγκα και Σαν Λορένσο) έφτασε μέχρι την κούπα γράφοντας ιστορία στους δυο συλλόγους.

Ο ιστορικός τελικός Λιμπερταδορες 2008 της LDU με τη Φλουμινένσε
(ο Μπάουσα το κατέκτησε με βασικό τον γνωστό μας από την Ξάνθη Νταμιάν Μάνσο)

Οι ομάδες του δεν σε μαγεύουν με το ποδόσφαιρό τους. Τον κατηγορούν συχνά ότι είναι σχετικά αμυντικογενής ή ότι δεν του αρέσει η φαντασία. Ο ίδιος όμως έχει τη δική του φιλοσοφία: «Το να παίζεις καλά, είναι να έχεις ισορροπία στο παιχνίδι σου. Να ξέρεις να αμύνεσαι, να ξέρεις να επιτίθεσαι» γράφει στο βιβλίο που κυκλοφόρησε φέτος γι’ αυτόν με το όνομα «Η μέθοδος Μπάουσα». Προσπαθεί να προσαρμόζεται στις ανάγκες της ομάδας, όπως έκανε π.χ. στην Σάο Πάολο για να χωρέσει ο Γκάνσο.  Έχει παίξει με 4-4-2, 4-1-4-1, 4-4-1-1, 4-2-3-1, δεν φοβάται να αλλάξει σχήμα από παιχνίδι σε παιχνίδι. Στο Εκουαδόρ που είναι πλέον θρύλος μετά το Λιμπερταδόρες, έπαιζε με 3-5-2. Θυμίζει τον Μπιέλσα στην αφοσίωσή του στο ποδόσφαιρο, η ζωή του είναι σπίτι-προπονητικό κέντρο και πολλή βιντεοθεραπεία με αγώνες. Λάτρης του ιταλικού ποδοσφαίρου, έχει μεγάλο προσόν του να διαβάζει καλά τον αντίπαλο και θεωρεί ότι ένας παίκτης που δεν σκέφτεται μέσα στο γήπεδο, είναι ένας μέτριος παίκτης.

Η πρώτη του δουλειά όταν ανέλαβε την Αργεντινή, ήταν να μεταπείσει τον Λιονέλ Μέσι. Φρόντισε με τις αρχικές του δηλώσεις να μεταβιβάσει την ευθύνη της κακής εμφάνισης στο ότι ο Τάτα Μαρτίνο δεν τον εκμεταλλεύτηκε σωστά. Τον συνάντησε, του μίλησε και τελικά ο Μέσι πείστηκε και επέστρεψε. Για καλό ή κακό, θα δούμε στην πορεία. Η Αργεντινή δεν μπορεί να ξεπεράσει τον Μέσι και καλείται ξανά να βρεθεί ο θαυματοποιός που θα τον κάνει να παίζει καλά, όπως κάνει στην Ισπανία. Σύμφωνα με τον «ελ πατόν», το πρόβλημα του Λιονέλ στην εθνική είναι ότι δεν έχει τα μπακ που είχε στην Μπάρτσα, όπως Ζόρντι Άλμπα και Ντάνι Άλβες. Ούτε τους πασέρ που έχει εκεί. Εγκλωβίζεται στην επίθεση ως «ψευτό-9», κλεισμένος από ένα σωρό παίκτες και δεν μπορεί να προσφέρει. Απ’ ότι διαφαίνεται, ο Μέσι στο (μάλλον) 4-2-3-1 του Μπάουσα θα γυρίζει αρκετά πιο πίσω για να πάρει μπάλα και πιθανότατα θα γίνει περισσότερο δημιουργός, ανοίγοντας χώρους και μοιράζοντας. Μια ακόμα θεωρία για να λύσει το αιώνιο πρόβλημα «Μέσι και εθνική Αργεντινής».

Πέρα όμως από τον Μέσι, ο Μπάουσα αναλαμβάνει την Αργεντινή στη χειρότερή της στιγμή. Με τρεις συνεχόμενους χαμένους τελικούς, τρία μαύρα καλοκαίρια για τη χώρα. Μια φουρνιά παγκόσμιων σταρ που δεν έχει καταφέρει να κερδίσει τίποτα σε εθνικό επίπεδο, σε μια ηλικία που πιθανότατα για πολλούς από τους παίκτες θα αρχίσει η κάμψη λόγω ηλικίας. Ήδη οι γκρίνιες άρχισαν από το κοινό, που δεν έχει πλέον καθόλου υπομονή, για πολλές από τις κλήσεις του Μπάουσα. Η επιστροφή του ντε Μιτσέλις, έστω και για τον πάγκο, κλήσεις παικτών όπως ο Λούκας Μπίλια και γενικά οι λίγες σχετικές αλλαγές (Ντιμπάλα, Πράτο, Μας, Μπουφαρίνι) που δείχνουν ότι δεν θα αλλάξει ο κορμός. Η λογική λέει ότι όταν φτάνεις σε τρεις τελικούς σερί και χάνεις στα πέναλτι ή στην παράταση, μάλλον το υλικό είναι σχετικά καλό. Πολλοί όμως στο μυαλό του κόσμου είναι καμμένα χαρτιά. Ο Μπάουσα έχει τον δύσκολο ρόλο να πείσει τον κόσμο ότι με αυτόν θα υπάρξει διαφορά, όσο και τους παίκτες να κάνουν ακόμα μια προσπάθεια  και να αποτινάξουν την ταμπέλα των loser.