Η ιστορία που θα διαβάσετε με βασανίζει καιρό. Πάνε μήνες που σκέφτομαι να γράψω γι’ αυτή αλλά πάντα την άφηνα στην άκρη. Δεν είναι άλλωστε μια απλή και εύκολη ιστορία, και δεν έχει αποκλειστικά και μόνο σχέση με το ποδόσφαιρο, απ’ την σκοπιά του αθλήματος. Αφορμή για να την γράψω στάθηκε μια ταινία που είδα πρόσφατα. Συγκεκριμένα, η σκηνή μιας ταινίας που είδα πρόσφατα, και που δεν έχει όμως καμία σχέση με το «κανονικό» ποδόσφαιρο αλλά με αυτό που είναι το ποδόσφαιρο, για αρκετό κόσμο, και με αυτή την αίσθηση ελευθερίας που δίνει σε όλους όσους έχουν κλωτσήσει μια μπάλα. Από ένα φημισμένο γήπεδο, έχοντας ένα σπουδαίο τρόπαιο να περιμένει, μέχρι την αυλή ενός σχολείου ή κάποιο δρόμο, ένα χωράφι, ακόμα και κάποια φυλακή. Το ποδόσφαιρο άλλωστε είναι ίδιο παντού.

Η ταινία έχει τον τίτλο «A 12 Year Night», στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, και προς το τέλος αυτής υπάρχει μια σκηνή που με έκανε -όχι μόνο να ανατριχιάσω- αλλά να συγκινηθώ και να δακρύσω. Τρεις κρατούμενοι βγαίνουν για πρώτη φορά στο προαύλιο μιας φυλακής μετά από ακριβώς 3.898 μέρες στην απομόνωση. Στην μακρόστενη αυλή, και στο βάθος αυτής, πάνω σε ένα τοίχο, υπάρχει ένα ζωγραφισμένο τέρμα. Λογικά με κιμωλία. Ο ένας απ’ αυτούς, αυτός με το προσωνύμιο Νιάτο, στέκεται ακριβώς στο κέντρο, κοιτάζοντας τον λαμπερό ήλιο, ενώ δεξιά και αριστερά διάφοροι κρατούμενοι τον έχουν αναγνωρίσει και, αφού ξέρουν την ιστορία του, αρχίζουν να τον χειροκροτούν. Αυτός, αφού θα χαμογελάσει, θα αρχίσει να κάνει ποδαράκια και ντρίμπλες, χωρίς όμως να έχει μπάλα, κάτω από τις επευφημίες όλων των κρατουμένων, τρέχοντας το γήπεδο. Αφού πλησιάσει κοντά στο τέρμα, με ένα άψογο βολέ, θα σκοράρει και θα ξεσπάσει σε πανηγύρια. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και πίσω από τα βρώμικα κάγκελα της φυλακής που έχουν βρεθεί οι υπόλοιποι συγκρατούμενοι. Η σκηνή γίνεται ακόμα πιο συγκινητική αν συνυπολογίσουμε πως το μουσικό «lead in» γι’ αυτή, είναι το τραγούδι «Sound Of Silence», σε μια υπέροχη εκτέλεση, απ’ την Σίλβια Πέρεζ Κρουζ.

Η ταινία αν και έχει αισιόδοξο φινάλε, και σας ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό το σπόιλερ από όσους δε την έχουν δει, μου έφερε στο μυαλό την ιστορία του παλιού ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Νίκου Γόδα. Του κομμουνιστή, λοχαγού της Αντίστασης, που εκτελέστηκε μια βροχερή μέρα στο νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας, από Έλληνες. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αδέρφια που πολεμούν αδέρφια. Όσο κι αν ο πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία, σε μια χώρα, σε ένα πολιτισμό. Ο Νίκος Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και έφτασε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αφού η οικογένειά του πέρασε πρώτα από την Κρήτη και τη Μυτιλήνη, εγκαταστάθηκε τελικά στον Πειραιά και συγκεκριμένα στην Κοκκινιά. Εκεί η οικογένειά του άνοιξε την πασίγνωστη ταβέρνα «Τα Αραπάκια» που ήταν ένα απ’ τα καλύτερα στέκια της εποχής για να ακούσει κάποιος αυθεντικό Ρεμπέτικο και το μέρος που ο Τσιτσάνης ανακάλυψε τον Χιώτη. Ο Γόδας, όταν δεν βοηθούσε στο σερβίρισμα, έβγαινε στις αλάνες και έπαιζε ποδόσφαιρο μέχρι να ματώσει και η τελευταία σπιθαμή των γονάτων του.

Ήταν η περίοδος του Μεσοπολέμου, τότε που το εργατικό κίνημα του Πειραιά οργανώθηκε αφού είχε δεχτεί την καταλυτική επίδραση από τους πρόσφυγες. Συγκεκριμένα, εκείνη την περίοδο βρέθηκαν στις γειτονιές του Πειραιά περίπου στους 100.000 πρόσφυγες. Το εργατικό κίνημα, που είχε αρχίσει να ζητάει και να διεκδικεί πράγματα πρωτοστάτησε, αναλαμβάνοντας δράση, την περίοδο της Κατοχής. Την περίοδο που ο Πειραιάς δέχεται τον πρώτο μεγάλο Γερμανικό βομβαρδισμό, στις 6 Απριλίου του ’41, ο Νίκος Γόδας έχει εξελιχθεί στο νέο μεγάλο αστέρι του Ολυμπιακού. Έχει πάρει μεταγραφή απ’ τον Κεραμεικό Καμινίων και εννοείται, την ίδια εποχή, ως μέλος του ΚΚΕ, αρχίζει να παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Από τις 6 Απριλίου μέχρι και τις 27 του ίδιου μήνα ο Πειραιάς θα δεχτεί συνολικά 55 αεροπορικές επιθέσεις. Οι καταστροφές φυσικά και ήταν ανυπολόγιστης αξίας.

Με την είσοδο των ναζιστικών δυνάμεων, στις 27 Απριλίου, οι δήμαρχοι του Πειραιά και της Αθήνας θα συναντηθούν με τον Γερμανό διοικητή και θα παραδώσουν, επισήμως, τις πόλεις. Ο Μιχάλης Μανούσκος, ιδρυτικό στέλεχος του Ολυμπιακού και δήμαρχος Πειραιά, με ανάθεση από τον ίδιο τον Ιωάννη Μεταξά, προς τιμήν του, θα απομακρυνθεί από τη θέση του μετά από άρνηση να παραδώσει λίστα με ονόματα πλουσίων Πειραιωτών της εποχής που θα λειτουργούσαν ως υποψήφιοι όμηροι σε περίπτωση αντιστασιακών πράξεων. Ο Μανούσκος μάλιστα είχε γράψει στη λίστα μόνο το δικό του όνομα σε μια σπουδαία ένδειξη θάρρους. Απ’ την άλλη, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, δήμαρχος Κερατσινιού, και ο Στέφανος Πάνου, δήμαρχος Κοκκινιάς, κράτησαν τις θέσεις τους αφού δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν πρόθυμα με τους Γερμανούς. Όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες. Ο Γόδας αφού μαγεύει με τη φανέλα του Ολυμπιακού (για την ιστορία μια απ’ τις καλύτερες παραστάσεις του ήταν αυτή κόντρα στον ΠΑΟ σε κάποιο Χριστουγεννιάτικο τουρνουά στη νίκη με 5-2) θα συμμετάσχει στην σύσκεψη που έκαναν μέλη του ΕΑΜ, το 1942, σε κάποιο προσφυγικό σπίτι, στο Κερατσίνι. Δίπλα στο νεκροταφείο της Ανάστασης. Εκεί που, σύμφωνα με τους ιστορικούς, μπήκαν οι πρώτες γερές βάσεις της Αντίστασης κατά των Γερμανών.

O Νίκος Γόδας πολέμησε κατά των Γερμανών, και των Ελλήνων συμμάχων τους, ως μπροστάρης για την ελευθερία. Ήταν επικεφαλής στις 7 Μαρτίου του ’44 στη μάχη της Κοκκινιάς. Πήρε μέρος σε ένα σωρό άλλες μεγάλες μάχες και υπάρχει φήμη πως είχε καταρρίψει ακόμα και Γερμανικό αεροσκάφος στο Αιγάλεω. Ένα παλικάρι, πάντα, στην πρώτη γραμμή. Τόσο στις μάχες στα γήπεδα του ποδοσφαίρου όσο και στους δρόμους με κίνδυνο, όχι να χαθεί ένα τέρμα και μια νίκη αλλά, η ίδια του η ζωή. Οι φίλοι του έλεγαν για το σπάνιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο, την αγάπη του για το ρεμπέτικο, την δύναμη που έπαιρνε από ιδέες όπως η ελευθερία και η ισότητα και φυσικά για το λαϊκό του χιούμορ. Σε κάποια μάχη, σώμα με σώμα, με τους Άγγλους, στο νεκροταφείο της Ανάστασης, κατά τα γεγονότα των Δεκεμβριανών, ο ανθυπολοχαγός του ΕΑΜ, Σταμάτης Σκούρτης, είχε ακούσει τον Γόδα να γελάει καθώς έλεγε σε κάποιο συναγωνιστή του πως θα είχε πλάκα να σκοτωθούν εκεί καθώς δεν θα χρειαστούν και τάφο. Κάποιοι άλλοι, φανατικοί φίλοι του ποδοσφαίρου, έλεγαν πως ο Γόδας απέφευγε τις σφαίρες όπως απέφευγε τα τάκλιν, και τα βίαια μαρκαρίσματα, όταν έπαιζε ποδόσφαιρο στα χωμάτινα γήπεδα του Πειραιά.

Στις 12 Φεβρουαρίου του ’45 θα υπογραφεί η Συνθήκη της Βάρκιζας και μετά τις 28 του μήνα, θα ολοκληρωθεί ο αφοπλισμός του ΕΑΜ, με αρκετούς από τους ηγέτες του να μη δέχονται τη συμφωνία και να φεύγουν στα βουνά ως αντάρτες. Ο Γόδας θα φτάσει στον Πειραιά και λίγες μέρες αργότερα θα συλληφθεί, θα δικαστεί, και θα καταδικαστεί μετά τη δίκη-παρωδία που έμεινε γνωστή ως «Η Δίκη του Ασύλου της Κοκκινιάς». Η συμφωνία της Βάρκιζας ενώ έδινε αμνηστία τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, δεν έκανε το ίδιο για τα αδικήματα που είχαν γίνει κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών. Κάπως έτσι ξέσπασε η περίοδος της Λευκής Τρομοκρατίας ως κύμα αντεκδικήσεων, κυρίως κατά των Κομμουνιστών. Το καλοκαίρι του ’46 μάλιστα ξεκίνησε επισήμως το κυνήγι από το επίσημο κράτος κατά όλων των αριστερών με στρατοδικεία και εκτελέσεις. Κύρια δύναμη της Λευκής Τρομοκρατίας ήταν δεξιοί και ακροδεξιοί, παρακρατικοί, ένοπλοι σχηματισμοί που αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Συχνά αυτοί οι σχηματισμοί είχαν ως κύριο καθοδηγητή κρατικές αρχές αλλά και στελέχη των τότε κυβερνήσεων. Εκείνη την περίοδο έχουν καταγραφεί περίπου 35.000 συλλήψεις, 32.000 βασανισμοί, 13.000 φόνοι και 165 βιασμοί γυναικών.

Ο Γόδας οδηγήθηκε αρχικά στις φυλακές της Αίγινας, όπου συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο με την ομάδα των κρατουμένων, πριν τον στείλουν στις φυλακές Αβέρωφ και από εκεί στις φυλακές θανατοποινιτών της Κέρκυρας. Ο Νίκος Γόδας έμεινε εκεί για περίπου 3 χρόνια. Βασανίστηκε αλλά δεν υπέγραψε ποτέ συνθήκη μεταμέλειας και τελικά εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου του ’48 έχοντας ως τελευταία επιθυμία να πεθάνει φορώντας τη στολή της ομάδας που λάτρεψε. Του Ολυμπιακού. Ήταν μόλις 27 ετών. Μελανό σημείο της υπόθεσης το γεγονός πως τα 3 χρόνια που έμεινε φυλακισμένος, η διοίκηση της ομάδας, αν και είχε δεχτεί μεγάλες πιέσεις απ΄τον κόσμο, δεν έκανε καμία ενέργεια προκειμένου να τον γλιτώσει. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του τότε προέδρου του Ολυμπιακού, Μιχάλη Μανούσκου «Όπως έστρωσε ας κοιμηθεί». Ενός προέδρου που είχε γίνει ήρωας κατά τα χρόνια της Κατοχής.

Ο Νίκος Γόδας αφού έκανε το τελευταίο του τσιγάρο, σιγοτραγούδησε μερικούς στίχους του λατρεμένου του Τσιτσάνη και χαιρέτησε τους συγκρατούμενούς του. Έριξε στους ώμους το σακάκι του και ακολούθησε τους φρουρούς. Η ώρα είχε φτάσει. «Θα τα ξαναπούμε σύντροφοι» τους φώναξε «Ζήτω ο Ολυμπιακός και ο Σοσιαλισμός. Ήταν τιμή μου που μοιράστηκα αυτό το κελί μαζί σας». Δευτερόλεπτα πριν οι σφαίρες τρυπήσουν το κορμί του είχε ζητήσει να μη του δέσουν τα μάτια. «H τσιριμονιά τελειώνει βιαστικά και δεν έχεις την άνεση να δεις τους μακελάρηδες κατάματα. Σαν βρέχει δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια, είναι και το νερό που τρέχει και δεν βλέπεις όπως πρέπει, είναι σα να σου κλείνουν τα μάτια με το έτσι θέλω. Εγώ θέλω να είναι καλοκαιρία, να τον κοιτάω κατάματα για να δω πόσο σίγουρος νιώθει αυτός που με σκοτώνει». Ο Σταμάτης Σκούρτης και ο Σπύρος Ανδρεάδης, οι δυο μελλοθάνατοι που ήταν μαζί με τον Γόδα, σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949.

Αυτό που είναι πραγματικά λυπηρό και άκρως σοκαριστικό είναι το γεγονός πως σε πολλές περιοχές του Πειραιά, εκεί δηλαδή που χύθηκε τόσο αίμα αγωνιστών Ελλήνων κατά των Ναζί την περίοδο της Κατοχής, έχουν ανέβει κατακόρυφα τα ποσοστά της ναζιστικής οργάνωσης της δικής μας χώρας. Θα κλείσω αυτό εδώ το κείμενο, μιας και δεν έχω κανένα σκοπό να ανοίξω πολιτική κουβέντα μέσω αυτού απλά να καταγράψω κάποια γεγονότα και να αναφέρω το μεγαλείο του Νίκου Γόδα όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο, με μερικούς στίχους του Αλέκου Χρυσοστομίδη απ’ την Ποιητική του Συλλογή, «Λεύτερος Στίχος», του 1944. Στίχοι της εποχής που ταιριάζουν γάντι για περιπτώσεις ανθρώπων. όπως ο Νίκος Γοδας και παραμένουν ακόμα στην επικαιρότητα:

«Ο ασύρματος διαλάλησε παντού το θρίαμβο της – Στη σκέψη να περιφρονεί περήφανα το Θάνατο -Εμέθυσε από το κρασί της Δόξας το Αθάνατο- Οι ξένοι χειροκρότησαν το θάρρος το λαμπρό της – Και κείνος όπου θέλησε σκλάβα να τη θεωρήση – Επήρε την απάντηση πως η Ελλάς θα ζήση».

Από το 1930, όταν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε επίσημο παιχνίδι, μέχρι και σήμερα, τα ντέρμπι των αιωνίων καθηλώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό των φιλάθλων της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Ακόμα και όταν δεν είναι καλά παιχνίδια (κάτι όχι σπάνιο) ή δεν έχουν βαθμολογικό ενδιαφέρον, το γόητρο και η ανάγκη για νίκη επί του αντιπάλου δίνουν τεράστια σημασία στους αγώνες. Όπως είναι φυσικό, σε μια πορεία περίπου 90 ετών υπάρχουν αγώνες, γεγονότα, άνθρωποι που έγραψαν και γράφουν ιστορία. Με αφορμή το ντέρμπι αυτής της αγωνιστικής, κάνουμε μία βόλτα στις αναμνήσεις και τεστάρουμε τις γνώσεις σας, ξέρετε όντως από ντέρμπι ή είστε μόνο λόγια;

Δεν ξέρω πώς λειτουργεί ο κάθε οπαδός στη σχέση του με έναν ποδοσφαιριστή. Αν σταδιακά αναπτύσσει μια σχέση αγάπης (ή κι απέχθειας) ή πάντα υπάρχει η στιγμή, το γεγονός που γέρνει την πλάστιγγα και καθορίζει μια παντοτινή συναισθηματική σχέση (η οποία βέβαια συνήθως είναι μονομερής). Νομίζω στη δική μου περίπτωση είναι συνδυασμός. Μια σχέση που χτίζεται σιγά σιγά με την παρουσία του ποδοσφαιριστή και μια μέρα, ένας αγώνας που βάζει τις… τελικές υπογραφές. Χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας θεωρώ τον Ντέμη Νικολαΐδη τον κορυφαίο Έλληνα επιθετικό της τελευταίας εικοσαετίας. Τόσο αγωνιστικά, όσο και οπαδικά. Υπάρχει όμως ένα γεγονός που σφράγισε την αγάπη που ένιωθα πάντα γι’ αυτόν τον παίκτη.

Θα μπορούσε κάποιος να σταθεί στην ιστορία με τα γκολ στην Τούμπα σε έναν αγώνα με τον Απόλλωνα Αθηνών. Τότε που το κοινό του ΠΑΟΚ, σε μια σπάνια στιγμή παραδοχής ανωτερότητας σε ελληνικό γήπεδο, χειροκρότησε τα γκολ του Ντέμη στο προσωπικό του σόου που στερούσε από τον ΠΑΟΚ την συμμετοχή σε έναν τελικό κυπέλλου. Ή ίσως το αντίστοιχο χειροκρότημα στο Καραϊσκάκη, όταν ο Ντέμης είχε σκοράρει. Μόνο που τότε δεν ήταν τόσο αλτρουϊστικό το χειροκρότημα, καθώς τα δημοσιεύματα μιλούσαν για κλεισμένη μεταγραφή του Νικολαΐδη στον Ολυμπιακό. Θα μπορούσε ακόμα ακόμα, να είναι ένα κείμενο για την γκολάρα στον Βάντσικ, όταν το «βουνό» δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και η μπάλα πήγε στο παραθυράκι του. Το fair play στον τελικό με τον Ιωνικό και το χέρι. Ή έστω για ένα από τα πολλά γκολ στον Ολυμπιακό, το περίφημο γκολ με το… μπούτι μετά την κούρσα του Κετσπάγια στο Καραϊσκάκη ή το σκαρφάλωμα στα κάγκελα της σκεπαστής. Ή μπορεί και η πιο μαύρη στιγμή, η χαμένη φάση στην Μόσχα με την Λοκομοτίβ, το ματς που στοίχειωσε μια ολόκληρη γενιά ΑΕΚτζήδων και στέρησε την συμμετοχή στους 4 και ίσως και σε έναν τελικό αργότερα με βάση τις ομάδες που είχαν μείνει. Άλλωστε στην ΑΕΚ, ομάδα συνυφασμένη με καταστροφές, οι μεγάλες αγάπες γεννιούνται στις δύσκολες στιγμές.

Αλλά για μένα η στιγμή που καθόρισε τη σχέση με τον ποδοσφαιριστή Ντέμη (ο διοικητικός ηγέτης Ντέμης είναι μια άλλη ιστορία) ήταν άλλη. Δεν είχε κάποια ντρίμπλα, κάποια σβούρα, κάποια κεφαλιά ψαράκι, δεν είχε μαγικό συνδυασμό με τον Βασίλη-σαν ένα ποτήρι νερό-Τσιάρτα. Ήταν η στιγμή που ξεπέρασε τα όρια του επαγγελματία ποδοσφαιριστή και έβαλε την αγάπη για την ομάδα πάνω από την προσωπική του υγεία. Το 1998 είχε δει τον Ντέμη να βάζει τη σφραγίδα του στο 0-1 του ΟΑΚΑ στο ματς του πρώτου γύρου με τον Ολυμπιακό. Τότε που προερχόμενος από τραυματισμό μπήκε αλλαγή όπως είχε προβλέψει ο προπονητής Ντουμίτρου Ντουμιτρίου, έβαλε το γκολ και έδωσε τη νίκη στην ΑΕΚ μαζί με τις αποκρούσεις του Ηλία Ατματζίδη. Στον αγώνα του 2ου γύρου ο Ντέμης υπέφερε πάλι από την μέση του. Τα ρεπορτάζ έλεγαν ότι ήταν αδύνατο να παίξει. Όπως ο Νικολαΐδης δήλωσε στα Legend Stories της Nova (μια από τις καλύτερες σειρές αφιερωμάτων ποτέ στην Ελλάδα) για έναν περίπου μήνα δεν είχε προπονηθεί. Δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι, πονούσε αφόρητα, δεν μπορούσε να σταθεί. Μια μέρα πριν τον αγώνα αποφάσισε να κάνει ένεση στην μέση. Ο πόνος υποχώρησε. Όταν ο Ντέμης εμφανίστηκε να κάνει ζέσταμα στον αγώνα με την ομάδα, το Νίκος Γκούμας πανηγύριζε λες και είχε κερδίσει ήδη το παιχνίδι. Το ζέσταμα έγινε γιορτή. Ο Ντέμης ήταν το τοτέμ, η εγγύηση σε κάθε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό της εποχής.

«Πήγα αποστολή, πήγα για ζέσταμα με τον φυσιοθεραπευτή νωρίτερα και θυμάμαι ότι ήταν σαν να μην είχα κανένα πρόβλημα. Τίποτα, σαν να ήμουν κανονικά στις προπονήσεις. Σπριντ, άλματα, τα πάντα. Γυρνάω μέσα και λέω στον προπονητή πως είμαι ΟΚ. Αλλάζω φανέλα, ετοιμάζομαι και μαζευόμαστε για να βγούμε έξω. Εκεί πονάω πάλι. Με πιάνει η μέση και δεν μπορώ να κουνηθώ! Λέω του προπονητή, ότι δεν μπορώ να κουνηθώ. Μου λέει, δεν πειράζει, βγες!»

Ο Ντέμης όντως βγήκε. Σε κάθε λογικό παιχνίδι θα λέγαμε για έγκλημα προπονητή που έβαλε έναν παίκτη που δεν μπορούσε να παίξει και για παράφρονα ποδοσφαιριστή που δεν λογάριαζε την υγεία του. Αλλά στην μπάλα όπως ξέρουμε μετράνε κι άλλα πράγματα. Ο Νικολαΐδης δεν μπορούσε να κουνηθεί, να στρίψει, να τρέξει. Φαινόταν αυτό και στον πιο αδαή, αλλά αυτή η αύρα που είχε δημιουργήσει εκείνα τα χρόνια τον έκανε να φαντάζει ικανός για τα πάντα, ήταν σαν να γυριζόταν η ταινία «ο κιτρινόμαυρος Ελ Σιντ», δεμένος επάνω στο άλογο για να τρομάξουν οι οχτροί. Για 45′ άντεξε ο Ντέμης (είχε και μια ευκαιρία) κι η ΑΕΚ υπέστη κι άλλο σοκ, όταν ο Μπατίστα τραυματίστηκε σοβαρά μετά από μαρκάρισμα του Κούλη Καραταΐδη. Φαίνεται όμως πως αυτή η ψυχολογική παρουσία του Ντέμη τόνωσε την ΑΕΚ που κατάφερε στο 2ο ημίχρονο να σκοράρει. Όταν ο Δώνης (στην μοναδική θετική του ενέργεια ίσως στην παρουσία του στην ΑΕΚ τόσο ως παίκτης, όσο κι ως προπονητής) σέρβιρε και ο Βεριντιάνο Μαρτσέλο σκόραρε για να γράψει το τελικό 1-0 και να δώσει μια ακόμα νίκη στην ΑΕΚ. Ο Ντέμης που έχασε πολλά ματς στη συνέχεια γιατί έκανε επέμβαση, είχε καταφέρει μόνο και μόνο με την παρουσία του να δώσει τη δύναμη στους συμπαίκτες του. Ήταν αυτή η προσωπική του θυσία που στο δικό μου οπαδικό μυαλό τον έβαλε εκεί ψηλά στο ράφι με τους αγαπημένους μου παίκτες.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις και τα περιοριστικά μέτρα που αποφάσισαν ανακριτής και εισαγγελέας για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, είναι γεγονός πως υπάρχει προβληματισμός στις τάξεις των οπαδών της ομάδας. Αν και ο κ. Ευάγγελος Μαρινάκης δηλώνει πως θα παραμείνει πρόεδρος της ομάδας, δεν είναι κακό να γίνεται και λίγο σκάουτινγκ. Έτσι λοιπόν, για μια ακόμα φορά δίνουμε τη βοήθειά μας με γνώμονα το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου και μόνο, προτείνοντας πιθανούς υποψήφιους προέδρους για την ομάδα του Πειραιά.

Τάσος Πάντος

Υπέρ: Είναι σημαντικό στις αναποδιές να γυρίζεις στις ρίζες σου. Να θυμάσαι Κορυδαλλό (την περιοχή, όχι τις φυλακές), ματωμένο γόνατο, μπανταρισμένο κεφάλι, πλεμόνια και λίγο μπουζουκάκι να παίζει από πίσω. Ο εργάτης Τάσος Πάντος που το μεσαίο όνομά του είναι Χαλκέντερος, είναι αυτός που μπορεί να ηγηθεί σε ένα νέο ξεκίνημα-επιστροφή στον Ολυμπιακό από τα παλιά.

Κατά: Ούτε ένα.

Ανδρέας Λοβέρδος

Υπέρ: Γνήσιος Ολυμπιακός και με σπουδαίο βιογραφικό, με αρκετό ελεύθερο χρόνο μετά την ήττα στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Φιλοευρωπαϊστής, γεγονός που θα έχει σημασία στις επαφές με την ΟΥΕΦΑ, με χρόνια παρουσία στο Καραϊσκάκη, άποψη για την μπάλα και σουξέ στις γυναίκες άνω των 35.

Κατά: Με τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ σε ελεύθερη πτώση, πιθανότατα θα έχει λίγο μεγαλύτερη στήριξη από όση είχε ο Κάτανετς.

Φαϊσάλ Σαλέχ Χαγιάτ

Υπέρ: Ο πρώην πρόεδρος της Πακιστανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου είναι πλέον free agent καθώς καθαιρέθηκε από τη θέση του με τις κατηγορίες της συμμετοχής σε διάφορα σκάνδαλα. Στα θετικά οι άριστες σχέσεις του Ολυμπιακού με την ασιατική χώρα και το γεγονός ότι ο πρόεδρος έχει πακέτο δωρεάν ομιλίας με το Πακιστάν. Επίσης το άνοιγμα σε νέες ανερχόμενες αγορές μπορεί να φέρει τρομερές πωλήσεις προϊόντων σε Πακιστανούς ποδοσφαιρόφιλους.

Κατά: Δεν είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, αν και η λαμογιά είναι διεθνής λέξη.

Αλέξης Κούγιας

Υπέρ: Τεράστια εμπειρία από το ελληνικό ποδόσφαιρο με θητεία σε Άρη Πετρούπολης, Ηρακλή, ΑΕΚ, Παναχαϊκή και πιθανότατα άλλες δεκαπέντε ομάδες που ξεχάσαμε. Νομικές γνώσεις που πάντα είναι χρήσιμες στο ελληνικό ποδόσφαιρο και μεράκι για το άθλημα.

Κατά: Αλλάζει παρατάξεις πιο συχνά και από τον Γρηγόρη Ψαριανό. Έχει ξυλομαγνήτη και τις μαζεύει συχνά.

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ

Υπέρ: Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές κοιτάζεις πάντα προς τον ουρανό και περιμένεις τη βοήθεια από τον Ύψιστο. Ή έστω από την Μητρόπολη που έχει δείξει τα ολυμπιακά της αισθήματα ακόμα και σε εκλογικές διαδικασίες.

Κατά: Ο Μητροπολίτης δεν έχει το Θείο χάρισμα της προφητείας, μια που η πρόβλεψή του «Ἑπομένως ὅλη αὐτή ἡ ἀπαράδεκτη ὑπόθεση ἀναφορικά μέ τόν Πρόεδρο τῆς ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ εἶναι πομφόλυγα ἡ ὁποία ἐντός ὀλίγου χρόνου θά διαρραγῆ μετά κρότου» δεν έπεσε μέσα. Συνεπώς, ίσως να χρειαστεί και βοήθεια τεχνικού διευθυντή για την επιλογή των παικτών.

Πέτρος Κωστόπουλος

Υπέρ: Έκανε τον Ολυμπιακό μόδα και από εκεί που ήταν συνυφασμένος με την γλιστερή χαίτη του Νίκου Τσιαντάκη, έγινε τρεντ και μπήκε στα σαλόνια. Έχει πολύ ελεύθερο χρόνο και τίποτα καλύτερο να κάνει, εκτός αν παρουσιάσει ακόμα κανένα talk show που δεν βλέπει κανείς.

Κατά: Μπορεί να κατασχέσουν τα γραφεία της ομάδας αν αναλάβει.

Ζωή Κωνσταντοπούλου

Υπέρ: Μπορεί να επιβάλλει αυστηρή πειθαρχία στα αποδυτήρια και να βάλει τις φωνές στους παίκτες στο ημίχρονο για να γυρίσει ο αγώνας. Θα ανοίξει και πάλι το ΤιΒι Μάτζικ και αν κάνει εκπομπή παρέα με τον Τάκη Τσουκαλά θα σπάσουν τα ρεκόρ ακροαματικότητας.

Κατά: Μπορεί η ομάδα να μη βγει ποτέ να παίξει στο δεύτερο ημίχρονο αν αρχίσει να μιλάει, μια που είναι ερωτευμένη με τη φωνή της.

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 90 ετών του Ολυμπιακού και των 180 κιλών του πρόεδρού του, το sombrero, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, σας δίνει μια μικρή αλλά πειστική λίστα των λόγων για τους οποίους όλοι οι πραγματικοί ποδοσφαιρόφιλοι πρέπει να αγαπάνε τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

• Γιατί είναι χοντρός και όλοι ξέρουμε ότι οι χοντροί είναι καλοί άνθρωποι.

• Γιατί όταν δεν διδάσκει αρχές και ήθος, παραδίδει μαθήματα μόδας και τρέντινες.

• Γιατί ενώ κάποιοι κακεντρεχείς θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για αθέμιτο ανταγωνισμό γραφικότητας στον ανυπέρβλητο Σάββα Θεοδωρίδη, όταν για παράδειγμα κλείνει κάθε δημόσια δήλωσή του με το ναζιάρικο «Ζήτω ο Ολυμπιακός», δεν μπορούμε ωστόσο να μην του αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι έχει τον κυρ-Σάββα γενικό αρχηγό και αντιπρόεδρο του Θρύλου, χωρίς να του φάει τη γυναίκα όπως ο προκάτοχός του.

• Γιατί είναι Έλλην πατριώτης, κάτι που απέδειξε όταν διόρισε Δήμαρχο Πειραιά τον Γιάννη Μώραλη και όχι τον Μπάλας Μέγερι ας πούμε, δείχνοντας έτσι εμπράκτως τη στήριξή του στα τίμια ελληνικά εργατικά χέρια.

• Γιατί είναι πρωτοπόρος, αυτά που κάνει το ΚΚΕ και πέντε, τα έχει κάνει ο Βαγγέλης παρά τέταρτο, και μάλιστα όχι με σακάκια και άλλες τέτοιες φλωριές, αλλά με τίμιο κόκκινο σετάκι μπουφάν-σκούφο, αντρίκεια, κομμουνιστικά και πειραιώτικα.

• Γιατί η παρουσία του προσδίδει στον μίζερο μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου μια ιντερνάσιοναλ κοσμοπολίτικη εσάνς, που εκτείνεται από Μεξικό (βλέπε Πουλίδο) μέχρι Κορέα (βλέπε εισαγγελικό πόρισμα).

• Γιατί είναι ο υπερπαίκτουρας football manager που όλοι ονειρευόμαστε να γίνουμε, ο γάτος που μπορεί να μοσχοπουλήσει τον Κώστα Μήτρογλου, τον Κώστα  Μανωλά, τον Χοσέ Χολέμπας, τον Κούλη Δουρέκα, το Γεώργιος Καραϊσκάκης, το Δημαρχείο Πειραιά.

• Γιατί μπορεί να πουλάει αλλά δεν τα τσεπώνει όπως τον κατηγορούν, αντιθέτως επενδύει σε πρόσωπα και υποδομές.

• Γιατί είναι κουβαρντάς και λαρτζ. Έχει δανείσει σε Εργοτέλη, Λεβαδειακό, στη μισή Superleague και δεν γύρισε ΜΙΑ φορά να ζητήσει να του επιστρέψουν πίσω τους δανεικούς, σου λέει αφού εγώ δόξα το θεό δεν έχω ανάγκη, γιατί να τα ενοχλώ τα παιδιά, τίποτα γύφτοι είμαστε;

• Γιατί μπορεί να κάνει πουτάνα το ΔΣ της Superleague και να πετάξει ένα ποτήρι νερό σε συνάδελφο πρόεδρο, με την ίδια ευκολία που ο Βασίλης Τσάρτας βγάζει σαραντάρες ασίστ και πίνει ένα ποτήρι νερό. Ακολουθεί βρεγμένο απόσπασμα από τα πρακτικά πρόσφατου ΔΣ της Superleague (βάλε μπιπ στα παπάκια):

«Καραγκιόζη, έβαλες μπράβους να με γα@@@ στο γήπεδο. Γα@@@ π@@@. Άι γα@@@. Γα@@@ π@@@. Γα@@@ τον Χριστό σου. Άντρες είναι αυτοί; Που πας στους υπουργούς και παρακαλάς… Μ@@@, γα@@@! Πόσα λεφτά, ξεφτιλισμένε, μου έφαγες 18 εκατομμύρια… (δεν ακούγεται καλά). Εσύ τα ‘στησες όλα. Είσαι κοντός, κομπλεξικός και γα@@@. Ένα κομπλεξικό μ@@@ είσαι. Να το ξέρεις θα έρθω του χρόνου να σε γα@@@ στη Λεωφόρο, εσένα και όλα τα τσουτσέκια σου. Να ‘χεις χάρη η γυναίκα δίπλα σου σε έσωσε σήμερα. Ένα μ@@@ είσαι, ένα κομπλεξικό μ@@@»

• Γιατί όσο υπάρχει Βαγγέλης θα βλέπουμε tweets σαν αυτό:

Hlthe enas Gauros simmera Kai mas EIPE ta kalanta: ELa re aleithia ? Nai – Kai ti toudwses? -Penalty!!!! XAXAXA

— Yiannis Alafouzos (@Yalafouzos) December 24, 2013

15 χρόνια καριέρας με θητεία σε κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες, πολλές διακρίσεις σε ομαδικό επίπεδο, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και δύο κατακτήσεις του Champions League με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, ωστόσο τις μεγαλύτερες νίκες του τις πέτυχε μόνος του, και μάλιστα δύο φορές, απέναντι στον πιο δύσκολο αντίπαλο, τον καρκίνο.

Ένας άνθρωπος που κατάφερε να γεφυρώσει οπαδικά μίση, όταν σε αγώνα της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Λυόν, το μήνυμα «Animo Abidal» («Αμπιντάλ περαστικά» σε ελεύθερη μετάφραση) εμφανίστηκε, εκτός από τις φανέλες των δύο ομάδων, και στους πίνακες του Μπερναμπέου, «αναγκάζοντας» τους Μαδριλένους οπαδούς να χειροκροτήσουν έναν κατά τ’άλλα μισητό «μπλαουγκράνα». Ένας άνθρωπος που για χάρη του, σε αγώνα της Μπαρτσελόνα με τη Χετάφε, όλο το γήπεδο χειροκροτούσε καθ’όλη τη διάρκεια του 22ου λεπτού (το νούμερο της φανέλας του). Ένας άνθρωπος που μας έχει χαρίσει μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές σε τελικό Champions League, αφού λίγες μόλις εβδομάδες μετά την πρώτη του εγχείριση στο συκώτι, έπαιξε σε όλο το 90λεπτο στη νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 3-1, και στην απονομή ο Πουγιόλ του έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τον άφησε να σηκώσει πρώτος το τρόπαιο στον ουρανό του κατάμεστου Γουέμπλεϊ, μπροστά σε 85.000 θεατές και εκατομμύρια τηλεθεατές. Έναν χρόνο μετά ο Αμπιντάλ υποβλήθηκε σε νέα εγχείριση, μεταμόσχευσης αυτή τη φορά, αφού ο καρκίνος αποδείχθηκε σκληρός αντίπαλος, αλλά για μια ακόμη φορά ταπεινώθηκε από τον σπουδαίο Ερίκ, αφού ο Αμπιντάλ όχι απλά στάθηκε όρθιος, αλλά επέστρεψε ξανά στα γήπεδα.

Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος που έζησε αυτές τις στιγμές, έμελλε να βρεθεί τους τελευταίους μήνες της καριέρας του στη χώρα μας, όπου οι τυπικοί Ελληναράδες οπαδοί τον αντιμετώπισαν σαν συνταξιούχο που ήρθε για τα τελευταία ένσημα (όπως εγώ για παράδειγμα στο ματς με τη Γιουβέντους)

Μηπως εχει αποσυρθει ηδη ο Αμπινταλ;

— Ο Γάργαρος (@c0n_An) November 4, 2014

και τελικά να δώσει την τελευταία ποδοσφαιρική του παράσταση σε ένα ελληνικό νησί που πιθανότατα δεν θα πήγαινε ούτε για διακοπές, σε ένα γήπεδο με κοινό λιγότερο από 3.000 θεατές, σε έναν αγώνα που τελικά έληξε με ένα άνετο 5-0 υπέρ της ομάδας του. Είναι ευτυχές αλλά και σε μεγάλο βαθμό συμπτωματικό το γεγονός ότι αποθεώθηκε από συμπαίκτες και οπαδούς και της ομάδας του και των αντιπάλων, αφού θα μπορούσε εύκολα να γίνεται το ματς στη Λεωφόρο ας πούμε και να τελειώσει την καριέρα του εν μέσω ροχάλας και χριστοπαναγίας ή πολύ απλά να έχει στραβώσει για τον Ολυμπιακό το ματς με την Καλλονή και να τον βρίζουν οι οπαδοί της ομάδας του. Αυτό που σίγουρα δεν ήταν συμπτωματικό ήταν η εμφάνισή του. Αλάνθαστος στην άμυνα, κέρδισε σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες, αφού αντιμετώπσε το ματς σαν έναν ακόμα από τους πολλούς τελικούς της καριέρας του, μην αφήνοντας σε κανέναν το παραμικρό περιθώριο να τον θυμάται σαν κάτι λιγότερο από αυτό που πάντα ήταν. Μαχητής και νικητής.

Εν αναμονή του σημερινού αγώνα του Ολυμπιακού με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μπήκα σε κάποιες σκέψεις, όπως ας πούμε για ποιο λόγο ένας οπαδός μιας Ελληνικής ομάδας μπορεί να περιμένει έναν αγώνα σαν τον αποψινό με τόση προσμονή. Τα ποδοσφαιρικά μεγέθη, τα μπάτζετ των δύο συλλόγων και φυσικά η προϊστορία των μεταξύ τους αγώνων δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η λογική λέει ότι οι Άγγλοι, εύκολα ή δύσκολα, θα πάρουν την πρόκριση για τους 8, πιθανότατα αήττητοι.

Ήμουν παρών στις δύο προηγούμενες εν Ελλάδι αναμετρήσεις των δύο ομάδων. Η πρώτη στο πιο γεμάτο ΟΑΚΑ που έχω δει ποτέ, με μια πραγματικά φοβερή ατμόσφαιρα, που σε αυτή τη χώρα έχουμε την ατυχία να βιώνουμε μόνο σε βραδιές ευρωπαϊκών αγώνων. Η δεύτερη στην επίσης κατάμεστη Ριζούπολη, σε ένα σαφώς μικρότερο αλλά πολύ πιο ποδοσφαιρικό γήπεδο, που έδινε μια μεγαλύτερη αίσθηση «έδρας» σε γηπεδούχους και φιλοξενούμενους. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις ήταν το ίδιο πικρό. Νίκη της Μάντσεστερ, «σβηστή» με 0-2 στο ΟΑΚΑ, λίγο πιο περιπετειώδης με 2-3 και το νικητήριο γκολ προς το τελος του αγώνα στη Ριζούπολη. Κι όμως αυτές οι δύο ήττες είναι καταχωρημένες στη μνήμη μου σαν δύο όμορφες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις. Θα μου πεις γιατί ρε φίλε, δεν χάσατε; Θα σου πω ότι τελικά με τα χρόνια το αποτέλεσμα ξεφτίζει, θυμόμουν μεν το τελικό σκορ και στις δύο αναμετρήσεις αλλά όχι όλους τους σκόρερ ας πούμε. Με τον καιρό πιθανόν να ξεχάσω και το αποτέλεσμα, αλλά αυτό που θα θυμάμαι πάντα θα είναι το γεμάτο γήπεδο, χωρίς άπειρες διμοιρίες ΜΑΤ, η φοβερή ατμόσφαιρα, χωρίς ιπτάμενα μπουκάλια και ροχάλες, χωρίς ρατσιστικά πανό τότε (για να μην ξεχνιόμαστε), χωρίς αυτή τη γαμημένη αίσθηση ότι κινδυνεύεις να μη γυρίσεις αρτιμελής σπίτι σου χωρίς καν να είσαι ο διαιτητής του αγώνα.

Κυρίως όμως θα είναι αυτή η γλυκιά προσμονή του θριάμβου της μιας βραδιάς, η ελπίδα ότι στο ποδόσφαιρο γίνονται και θαύματα, όπως ας πούμε το να κερδίσει η ομάδα σου με 6-2 τη φιναλίστ του προηγούμενου Champions League, η απαίτηση του «Θρύλε παίξε γερά παίξε με τσαμπουκά και ο κόσμος σου θα τραγουδά». Αυτή η αναίτια αισιοδοξία του οπαδού, το φανταστικό πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας «Με όπλο τον δωδέκατο παίκτη του ο Θρύλος έλιωσε την Μάντσεστερ» δεν είναι τελικά αυτά που μας κάνουν να αγαπάμε το ποδόσφαιρο; Και στην τελική «ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ», γιατί να μη σε θυμάται ο Κάρικ διάολε;

Σήμερα ο Ολυμπιακός δίνει το σημαντικότερο του φετινό αγώνα εναντίον της Μπενφίκα. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα (αν ήξερα άλλωστε τα αποτελέσματα αγώνων πριν γίνουν, θα ήμουν εκατομμυριούχος ή θα μασούσα φύλλα δάφνης και θα την άκουγα με αναθυμιάσεις δίνοντας ασόδυα και άντερ/όβερ στους πιστούς παίκτες του στοιχήματος που θα συνέρρεαν στο μαντείο), αυτό για το οποίο είμαι σχεδόν σίγουρος όμως, είναι ότι δεν θα δω γκολ σαν αυτό του Ζιοβάνι που σήμερα έχει τα δέκατα γένεθλιά του.

Ο αγώνας εναντίον της Γαλατασαράι είχε ήδη κριθεί, με το σκορ να είναι στο 2-0, και  εκεί γύρω στο 90΄ αρκετοί από τους οπαδούς είχαν αρχίσει να αποχωρούν από το γήπεδο θέλοντας να αποφύγουν το μποτιλιάρισμα στους δρόμους γύρω από το γήπεδο της Ριζούπολης. Είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί αν είχαν μια χρονομηχανή θα τη χρησιμοποιούσαν για να γυρίσουν το χρόνο πίσω και να παλουκωθούν στο κάθισμά τους για να δουν ζωντανά αυτό που ζήσαμε οι τυχεροί που ήμασταν μέσα στο γήπεδο στο 6ο λεπτό των καθυστερήσεων.  Ο Ζιοβάνι στην κόντρα με αντίπαλο μόλις έναν (αόρατο όπως αποδείχθηκε) αμυντικό και τον Μοντραγκόν να έχει κάνει έξοδο στο ύψος του πέναλτυ, προφανώς προσευχόμενος το γκολ που θα δεχθεί να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ταπεινωτικό. Η συνέχεια γνωστή. Λόμπα του Βραζιλιάνου πάνω από τον Κολομβιανό, 3-0 και ο Ζιοβάνι να πανηγυρίζει ως συνήθως δείχνοντας τον θεό, που κάτι τέτοιες στιγμές, ακόμα κι αν είσαι άθεος, πιστεύεις πως υπάρχει.

Το αποτέλεσμα εκείνου του αγώνα αποδείχτηκε άνευ σημασίας, καθώς ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από την επόμενη φάση του Champions League. Παρ΄όλα αυτά είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού που θα θυσίαζαν τη σημερινή πιθανή νίκη-πρόκριση εναντίον της Μπενφίκα με αντάλλαγμα έστω κι ένα 90λεπτο του αγαπημένου τους «μάγου» με την ερυθρόλευκη με το 10 στην πλάτη.

Είδα ένα όνειρο χθες, ήμουν λέει σε ένα γήπεδο κατάμεστο κι έβλεπα τον τελικό δεν θυμάμαι ποιας διοργάνωσης, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τον Κώστα τον Μήτρογλου να κάνει χατ τρικ  και στο τελευταίο και νικητήριο γκολ να φιλάει με πάθος τη φανέλα του, που νομίζω πως ήταν ερυθρόλευκη αλλά δεν παίρνω κι όρκο, μπροστά σε ένα κοινό εκστασιασμένο που φώναζε ρυθμικά το όνομά του. Κι έπειτα, στην απονομή, να τον φιλάει σταυρωτά ο Άντυ Γουόρχολ, ή μπορεί και ο Πολ Γκασκόιν δεν είμαι σίγουρος, και συγκινημένος να του δίνει το κύπελλο που δεν ήταν κύπελλο αλλά μια τεράστια νικελωμένη sebring. Και θυμάμαι τον Κώστα, στις αποκλειστικές δηλώσεις του στον Αλέκο Θεοφιλόπουλο, να αφιερώνει το κύπελλο στον μοναδικό προπονητή που τον πίστεψε, τον Νίκο Αλέφαντο.

Και μπορεί εγώ να χρειάζομαι ονειροκρίτη, ίσως και ψυχίατρο, αλλά το θέμα μας είναι ο πιστολέρο, ο κυνηγός με το στάιλινγκ θηράματος και, γιατί όχι, ο άνθρωπος πίσω από τον σκόρερ. Ποιος είναι τελικά ο Κώστας Μήτρογλου; Και κυρίως έχει γίνει αυτός που θα μπορούσε να είναι;

Δεν θα πω ψέματα, κι εγώ εχω γελάσει και γελάω ακόμα με τα ανεκδιήγητα κουρέματά του, κι εγώ τον έχω φανταστεί να κάνει το γύρο του θριάμβου πάνω σε 72άρι πειραγμένο παπάκι με αλλαγμένο κυλινδροπίστονο, και φυσικά τον έχω βρίσει στο ματς με την Ανόρθωση όταν πήρε με το έτσι θέλω την μπάλα για να εκτελέσει το πέναλτυ στέλνοντάς τη στο δοκάρι, στερώντας από τον Ολυμπιακό μια πιθανή πρόκριση σε ομίλους Champions League. Και έφτασα πολύ κοντά στο να βγάλω οριστική καταδικαστική απόφαση για την υπόθεση Μήτρογλου όταν σκοράροντας, με τη φανέλα του Πανιωνίου τότε, εναντίον του Παναθηναϊκού αποφάσισε, σε μία έκρηξη ανωριμότητας και παντελούς έλλειψης fair play, να πανηγυρίσει σχεδόν μόνο με τη φανέλα, κατεβάζοντας επιδεικτικά «άθελά του» το σορτσάκι του.

Όσο όμως κι αν έχει αποφασίσει ο ίδιος να αδικήσει τον εαυτό του με τις κατά καιρούς συμπεριφορές του, συνειδητοποίησα ότι εγώ δεν θέλω να κάνω το ίδιο. Γιατί πολύ απλά θέλω να συνεχίσω να βλέπω αυτόν τον τύπο να σκοράρει ακατάπαυστα, κάνοντας το γκολ να φαίνεται τόσο απλό και εύκολο όσο σχεδόν το έκανε και ο Φίλιπο Ινζάγκι, όχι όμως με την παροιμιώδη αμπαλοσύνη του Πίπο, αλλά με το άγγιγμα ενός αρτίστα της μπάλας. Γιατί αν αποφασίσεις να δεις πέρα από το άχαρο σουλούπι και το ράθυμο στυλ του, θα δεις έναν σέντερ φορ που μπορεί να κοντρολάρει άψογα, να πλασάρει υποδειγματικά, να τσιμπήσει την μπάλα όσο χρειάζεται για να αφήσει τον εκάστοτε αμυντικό ανήμπορο, να σημαδεύει εξίσου καλά με πόδι και κεφάλι, με δυο λόγια να κάνει το παιχνίδι ομορφότερο. Και τελικά να αναρωτηθείς πού θα μπορούσε να φτάσει παικτικά ο Μήτρογλου αν ο όρος «ποδοσφαιρική παιδεία» δεν ήταν στην Ελλάδα ό,τι και κάθε φράση που περιέχει τη λέξη «παιδεία»: σύντομο ανέκδοτο. Ίσως αυτό να αναρωτιέται και ο ίδιος έχοντας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του την ίδια αιώνια απορία που ζωγράφισε ο Tex Avery στο πρόσωπο του Ντρούπυ.

Ποιος ξέρει, ίσως τελικά να δω κάποτε και ξύπνιος το χατ τρικ του Μητρογκόλ σε αυτόν τον τελικό και την ώρα της απονομής να είμαι πίσω από τον Άντυ Γουόρχολ αγκαλιά με τον Αλέφαντο και να φωνάζουμε «Σας τά ΄λεγα εγώ»

10 σχόλια που προέκυψαν στο twitter μας από την παρακολούθηση του αγώνα Λεβάντε – Ολυμπιακός, που ξεκίνησε με ένα αθώο αστείο για το όνομα του Χοσέ Χολέμπας το οποίο και αποδείχτηκε προφητικό από μια οπτική την οποία δεν περιμέναμε.

• 29 κατασκευαστές λογοπαίγνιων στα αθλητικά ΜΜΕ παρακαλάνε απόψε για ένα γκολ Χολέμπας ώστε να γράψουν επιτέλους το «Έρωτας στα χρόνια του Χολέμπας».
• Δυο άτομα μόνο δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τη πάσα στη πλάτη του Χολέμπας. Ο Χολέμπας και ο θείος μου. Κι ο θείος μου κοιμάται απ’τις 18.30.
• Βγαλμένη από το Euro η εμφάνιση Χολέμπας.
• Λίγο πιο μάπα να ήταν η εικόνα στον ΑΝΤ1 θα είχαν προσλάβει σκιτσογράφο για να συμπληρώνει τα κενά.
• Κάπου σε έναν κήπο στην Κηφισιά, ο Νικοπολίδης έχει αφήσει κάτω το ποτιστήρι και περιμένει τηλέφωνο από τον Μαρινάκη.
• Πιο χάλια ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου απ’ αυτή του Χολέμπας μόνο ο Όσκαρ ο Πιστόριους.
• Αν είσαι γκόμενα οπαδού του Ολυμπιακού, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να βγάλεις το μεικ απ και να πας στο περίπτερο να αγοράσεις σοκολάτες.
• Το πιο όμορφο love story της ημέρας συνέβη πριν από λίγο, όταν ο Χολέμπας «έκανε δική του μια μπαλιά στη πλάτη του» για πρώτη φορά σήμερα.
• Η πελατειακή σχέση που έχουν αναπτύξει οι Ισπανοί μαζί μας είναι τόσο καλή που και το προπαιδικό να κατεβάσουν, θα μας αποκλείσουν.
• Ας μην είμαστε τελείως αρνητικοί. Θα μπορούσε να ήταν χειρότερα. Θα μπορούσε να είχε σκοράρει το τρίτο γκολ ο Καράμπελας.

Κοντομάνικο Polo μπλουζάκι ΧΧL: Αξία 130-150€

Customized ράψιμο: Αξία 30€

Κακόγουστο μπλουζάκι με γραμμένο στα greeklish Thrylos: Αξία ανεκτίμητη

– «Μπαίνει ένας μεθυσμένος Ιρλανδός σε ένα σάντουιτς-μπαρ στην Αγγλία και ρωτάει τον υπάλληλο: «Πόσο θέλεις για τα ρολά τυριού;» Ο υπάλληλος του απαντάει: «Σου δίνω δυο με μια λίρα». Ο Ιρλανδός τον κοιτάει με καχυποψία. «Πόσο θέλεις για το ένα;». «75 πένες» του λέει κοφτά ο υπάλληλος. Και του απαντάει με σίγουρο ύφος ο Ιρλανδός: «Καλά, θα πάρω το άλλο».

Το υστερικό γέλιο του Νέντ και του Μπράιαν σκέπασε οποιοδήποτε άλλο ήχο στο μαγαζί. Αυτό φυσικά δεν ήταν και κανένα τρομερό κατόρθωμα καθώς ήταν Δευτέρα και στη παμπ του Τζίμι τις Δευτέρες πήγαινε μόνο όποιος είχε πραγματικά μεγάλη ανάγκη να πιει και δεν είχε προλάβει να ανανεώσει τα αποθέματα του σπιτιού του πριν κλείσει το μπακάλικο του Ο’ Μάλει.

Στη παμπ υπήρχαν όλοι κι όλοι οχτώ άνθρωποι. Τρεις πιτσιρικάδες που έπαιζαν βελάκια δίπλα στο κεντρικό παράθυρο αναφέροντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα τη φράση «τα βυζιά της Μάγκι», δυο μεσήλικες που παρακολουθούσαν αμίλητοι κι από διαφορετικά τραπεζάκια έναν αδιάφορο αγώνα της Πρέμιερ Λιγκ στη τηλεόραση πίνοντας ουίσκι, ο Νέντ και ο Μπράιαν που ήταν κολλητοί φίλοι στο ποτό και στη ζωή από μωρά παιδιά και οι οποίοι καθόταν στο μπαρ και ο Τζίμι, ιδιοκτήτης, μπάρμαν, σερβιτόρος, μάγειρας, ντισκ-τζόκει, υπεύθυνος ασφαλείας και κάτοχος όλων των ρεκόρ που σχετίζονται με την κατανάλωση μπύρας στη μικρή πόλη  του Ενίσκιλεν. Από τα ηχεία ακουγόταν ένα κομμάτι των Waterboys, που δεν ήταν το «The Whole Of The Moon».

– «Νομίζω ότι είναι η τρίτη φορά που λες αυτό το ανέκδοτο αυτή την εβδομάδα, Νέντ»
– «Και γέλασες και τις τρεις»

Το γέλιο τους, αν και όχι τόσο βροντερό αυτή τη φορά, πλημμύρισε ξανά το μαγαζί.

– «Αυτό το ανέκδοτο το είπε ο Πίτερ Ο’Φλιν πριν λίγο καιρό που βλέπαμε την Τσέλσι εδώ πέρα»
– «Ο Ο’Φλιν, ο ψαράς, ο μεθύστακας;»
– «Ναι, αυτός. Μας έλεγε πάλι τις γνωστές ιστορίες του. Ότι έπιασε ένα ξιφία που ήταν 8,5 μέτρα και 400 κιλά. Όταν τον πιέσαμε λίγο τον βρωμόγερο τον έκανε 6 μέτρα αλλά ανέβασε τα κιλά. Δεν τον πιάνεις πουθενά τον άτιμο»
– «Κλασσικός ψεύτης. Παλιότερα έλεγε ότι όταν ήταν παιδί πήγαινε κάθε μέρα για ψάρεμα μαζί με τον Τζόρτζ Μπέστ στο Μπέλφαστ κι ότι εκείνος του έμαθε πάνω στη βάρκα πως να προσποιείται εν κινήσει. Έχει μεγάλη φαντασία ο κατεργάρης. Σου έχω πει τη θεωρία μου, Νέντ. Οι μεγαλύτεροι ψεύτες στον κόσμο είναι οι ψαράδες. Μετά πάνε οι  πολιτικοί. Μετά οι γυναίκες. Μετά οι Σκοτσέζοι. Μετά είναι ο αδερφός της γυναίκας μου. Και μετά οι δικηγόροι»

Τη φιλοσοφική συζήτηση τους διέκοψε ο ήχος της πόρτας που άνοιγε. Δυο τύποι μπήκαν στη παμπ, περιεργάστηκαν για λίγο το χώρο και τελικά κάθισαν σ’ ένα τραπεζάκι στο βάθος του μαγαζιού. Ο ένας ήταν ψηλός, με κοντά μαλλιά και αρκετά γεροδεμένος για την ηλικία του. Πρέπει να πλησίαζε τα 45. Ο δεύτερος ήταν κοντός – ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν δίπλα στον άλλον – και είχε το κλασσικό, ελαφρώς ‘χαμένο’, βλέμμα όλων των Ιρλανδών, νηφάλιων ή μη: Το βλέμμα κάποιου που μόλις του έχουν πει δυο σημαντικές πληροφορίες. Ταυτόχρονα.

– «Έχω την εντύπωση πως κάπου τον ξέρω τον ψηλό».
– «Κι εγώ, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από που. Κάτσε να ρωτήσουμε τον Τζίμι. Ει, Τζίμι. ΤΖΙΜΙ.»

Ο Τζίμι καθόταν όρθιος στην άλλη άκρη του μπαρ, με τα χέρια στηριγμένα πάνω στη μπάρα και παρακολουθούσε το ματς μ’ ένα βαριεστημένο ύφος που μαρτυρούσε πως δεν τον ενδιέφερε η εξέλιξη του. Του αρκούσε να κοιτάει τη γνώριμη εικόνα μιας μπάλας που κυλάει πάνω σε χόρτο. Ήταν θηριώδης, με κοντό γκριζαρισμένο μαλλί, ένα μικρό σκίσιμο στο δεξί φρύδι από κάποιον πολύ παλιό καυγά κι ένα προγούλι και μια κοιλιά που πρόδιδαν τις διατροφικές και καταναλωτικές του συνήθειες. Είχε περάσει τα 50 και είχε δυο κόρες. Το μεγάλο και ανεκπλήρωτο όνειρο του ήταν να αποκτήσει επιτέλους ένα γιο, ώστε όταν αυτός θα έφτανε στην κατάλληλη ηλικία, την οποία προσδιόριζε κάπου ανάμεσα στα 13 με 14, να τον περνούσε από τη διαδικασία της ωρίμανσης, κατά την οποία έμμεσα θα του μεταλαμπάδευε όλα όσα είχε μάθει στη ζωή του. Στη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, την οποία είχε περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια τουλάχιστον έξι φορές σε κάθε θαμώνα της παμπ του, θα τον έβαζε να δει την Άγρια Συμμορία’ του Πέκινπα, να ακούσει το ‘Weeping Song’ του Nick Cave και να δει το τελευταίο παιχνίδι του Ζιντάν με την εθνική Γαλλίας, τον τελικό με την Ιταλία, τον οποίο έχει κρατημένο σε μια κασέτα VHS και στον οποίο ο Ζιντάν «έδειξε σε 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους πως ένας άντρας κρύβει μέσα του και στυλ και τσαμπουκά» όπως χαρακτηριστικά έλεγε κάθε φορά, χωρίς ποτέ κανείς να διορθώσει την υπερβολή του στο νούμερο. Μέσα σ’ αυτά τα τρία πράγματα κρυβόταν κατά τον Τζίμι όλα τα εφόδια που χρειαζόταν ένα αγόρι για να γίνει άντρας. Όταν θα κατάφερνε να ζήσει αυτή τη στιγμή θα μπορούσε μετά να πεθάνει ευτυχισμένος πίνοντας τόσο πολύ αλκοόλ, που αυτό θα πλημμύριζε τα σωθικά του και θα έβγαινε από τους πόρους όλου του σώματος του πριν προλάβει καν να τον πιάσει κατούρημα.

– «Κι άλλη μπύρα Νέντ; Μήπως να μειώσεις λίγο το ρυθμό; Είσαι στην 5η και δεν είναι ακόμα ούτε 8.30»
– «Όχι, όχι ακόμα. Έλα λίγο εδώ να σε ρωτήσω κάτι»

Ο Τζίμι τους πλησίασε, κρατώντας πάντα στο χέρι ένα ποτήρι γεμάτο με 568 ml μπύρας το οποίο άδειαζε και γέμιζε αμέτρητες φορές. Το βράδυ μπροστά στη γυναίκα του οι αμέτρητες αυτές φορές δηλωνόταν απολογητικά ως «πέντε όλες κι όλες». Τα διάφορα σφηνάκια και κάποια διαλείμματα με ουίσκι έμεναν, ‘τυχαία’, πάντα εκτός της απογραφής του.

– «Ο ψηλός εκεί στο βάθος, που μπήκε μόλις τώρα, δεν σου θυμίζει κάποιον;»
– «Ναι. Είναι ο Ρόι Κάρολ»
– «Ο τερματοφύλακας, από το Τάμλατ που έπαιζε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Ο μεθύστακας που είχε φάει το αστείο γκολ από το κέντρο, εκείνο που δεν μπήκε; Αυτός δεν ήταν που είχε μπλέξει και με το τζόγο;»
– «Ναι, λέμε. Αυτός. Είχε έρθει και τις προάλλες και ήπιαμε μερικές μπύρες μαζί. Ωραίος τύπος. Μου είπε την ιστορία του. Περίεργα πράγματα, να πω την αλήθεια»
– «Για πες»
– «Μου είπε ότι στο τέλος της καριέρας του κατέληξε στην Ελλάδα, γιατί δεν τον ήθελε κανείς πλέον. Κι εκεί δεν τον είχαν βασικό, γιατί καταλαβαίνεις, ήταν κωλόγερος πλέον για να παίζει μπάλα. Και μια μέρα που έπαιζαν ένα πολύ σημαντικό ματς στη Ρωσία, στους -15 βαθμούς Κελσίου, εκεί που για να κατουρήσεις πρέπει να βρεις στόχο κουμαντάροντας ένα πραγματάκι 4 εκατοστών ανάμεσα από ρούχα 10 εκατοστών, ο βασικός τους τερματοφύλακας έκανε πέναλτι και αποβλήθηκε. Και μπαίνει μέσα ο Ρόι που μέχρι τότε ήταν χωμένος κάτω από την κουβέρτα και σχεδόν συνταξιούχος και πιάνει το πέναλτι!»
– «Στην πρώτη επαφή του με τη μπάλα;»
– «Ναι, λέμε. Και μη βιάζεσαι, έχει κι άλλο. Γίνεται χαμός, τον αποθεώνουν όλοι οι οπαδοί και οι δημοσιογράφοι και τον βάζουν βασικό στον επαναληπτικό αγώνα. Και πιάνει, λέει, τα πάντα. Ότι πάει μέσα. Ο γερο-Ρόι! Σε κάποια φάση κιόλας κι ενώ οι Ρώσοι πιέζουν, παθαίνει θλάση. Πονούσε αλλά επειδή δεν υπήρχε κάποιος έμπειρος τερματοφύλακας στον πάγκο για να τον αλλάξει, συνέχισε για μισή ώρα με ένα πόδι να αποκρούει όλα τα σουτ. Έπαιζε μισή ώρα τραυματίας και δεν έφαγε γκολ! Στο τέλος όλο το γήπεδο τραγουδούσε όρθιο το όνομα του και τις επόμενες μέρες ήταν πρώτο θέμα σ’ όλη την Ελλάδα.  Συνεντεύξεις, αφιερώματα, φωτογραφίες. Χαμός. Τον έμαθε όλη η χώρα. Αυτά μου είπε και τα είπε πριν καν φτάσουμε στο τέταρτο ποτήρι. Καταλαβαίνετε…»

Για μερικά δευτερόλεπτα επικράτησε σιγή μεταξύ τους. Σαν συγχρονισμένη ομάδα και οι τρεις πλησίασαν τα ποτήρια στο στόμα τους και κατέβασαν μια γερή δόση μπύρας. Από τα ηχεία του μαγαζιού ακουγόταν πλέον το ‘Whiskey in the jar’ από τους Thin Lizzy. Μόλις τα ποτήρια ακούμπησαν ξανά το ξύλο της μπάρας ο Νέντ σχολίασε.

– «Καημένος Ρόι. Άλλος ένας που δεν κατάφερε να κερδίσει το αλκοόλ»
– «Πρώτα είναι οι ψαράδες. Μετά οι πολιτικοί. Μετά πάνε οι γυναίκες. Μετά οι Σκοτσέζοι. Μετά είναι ο αδερφός της γυναίκας μου.  Μετά οι δικηγόροι. Πρέπει να καθίσω να σκεφτώ σε ποια θέση θα στριμώξω τους ποδοσφαιριστές» συμπλήρωσε, εμφανώς προβληματισμένος, ο Μπράιαν και το ποτήρι του ξαναπήρε το δρόμο για το στόμα του.

Αναμονή για τον 2ο αδερφό Μιραλάς που θα φέρει ο πρόεδρος

… το χθεσινό ντέρμπυ δεν έληγε στο 92′:

93′ – Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος βάζει γκολ με ανάποδο ψαλίδι γράφοντας το 7-0. Ο προσκεκλημένος Ιάπωνας πρέσβης αποχωρεί και παίρνει τηλέφωνο τον Αυτοκράτορα λέγοντάς του: «Μεγαλειότατε δώστε κουράγιο στον πολύπαθο λαό μας, υπάρχουν και χειρότερα. Σκεφτείτε να ήμασταν και ΑΕΚτζήδες.»

95′ – Ο Χιμένεθ βγάζει τον Σάχα και περνάει στη θέση του έναν πορτοκαλί κώνο.

96′ – Ο κώνος αποκρούει σουτ του Μέλμπεργκ και γράφει ιστορία κάνοντας την πρώτη επέμβαση τερματοφύλακα της ΑΕΚ στον αγώνα.

100′ – Το σκορ γίνεται 8-0 και ο σπίκερ της ΝΕΤ λέει ότι αυτό είναι ευχάριστο για όλους μας, καθώς θα δούμε ανοιχτό παιχνίδι από εδώ και πέρα.

105′ – Ο Λυμπερόπουλος σουτάρει για τρίτη φορά και τραυματίζει έναν οπαδό του ΟΣΦΠ. Ο Καφές του φωνάζει γιατί δεν του έδωσε πάσα. Έντρομος ο Λύμπε του απαντάει: «Καλά ρε μαλάκα, παίζεις τόση ώρα;»

107′ – Ο Πάρντο κάνει το 9-0 με απευθείας βολέ. Ο Μιραλάς πηγαίνει στον πάγκο της ΑΕΚ φτύνει τον Γιάχιτς, ρίχνει μια αγκωνιά στον μεταφραστή και στη συνέχεια πέφτει κάτω και σφαδάζει. Ο Παμπορίδης του κάνει αυστηρές συστάσεις.

108′ – Ο σπίκερ της ΝΕΤ μας ενημερώνει για 18η φορά ότι αυτή θα είναι η πρώτη νίκη του Βαλβέρδε επί του Χιμένεθ, ΑΝ παραμείνει βέβαια το αποτέλεσμα μια που στο ποδόσφαιρο γίνονται πολλά.

109′ – Μεγάλη ευκαιρία για τον ΟΣΦΠ. Ο Ρόμενταλ ξεπερνάει την άμυνα της ΑΕΚ και πλασάρει στην κενή εστία. Η μπάλα πηγαίνει αργά προς τα δίχτυα και ο Μπαχά σπριντάρει για να την προλάβει πριν περάσει τη γραμμή. Πιο γρήγορος ο κώνος φτάνει πρώτος στην μπάλα και αποσοβεί τον κίνδυνο.

111′ – Ο Μανωλάς κάνει μια από τις γνωστές του επελάσεις από τα δεξιά και δίνει στον Μπερνς. Αυτός δεν πατάει την μπάλα και σεντράρει στην καρδιά της περιοχής όπου ο Έντερ σκοράρει γράφοντας το 9-1.

112′ – Εξαγριωμένοι οι οπαδοί του ΟΣΦΠ μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο. Ο Παμπορίδης σφυρίζει άρον άρον την λήξη.

Ευάγγελος Μαρινάκης
Παιδί του μπαμπά
Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός
Πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής του Ελληνικού πρωταθλήματος
«Fat boy»
Ρομαντικός οραματιστής μιας χώρας γεμάτης «χαρούμενα παιδιά»

Σχετικά:
Ο Σαραμάγκου και ο Θεοδωρίδης aka «Στο Καραισκάκη δεν συμβαίνουν ποτέ τέτοια περιστατικά»
Ο κύκλος των χαμένων διαιτητών aka …

«Το παρών στον αγώνα έδωσε και η παιδική ομάδα του Αετού Σκύδρας. Κωμόπολη του νομού Πέλλας. Στην Βόρεια Ελλάδα. Ο ρεπόρτερ της κρατικής τηλεόρασης ρωτάει τα πιτσιρίκια, τι ομάδα υποστηρίζουν. Η πλειοψηφία απαντάει Ολυμπιακός. Τα υπόλοιπα μοιράζονται μεταξύ των υπολοίπων. Ο προπονητής της ομάδας δίνει την εξήγηση, που λίγο-πολύ γνωρίζουμε όλοι. «Μεγάλωσαν με τα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού». Αυτή είναι η τραγωδία της οπαδικής Ελλάδας. Ή ο θρίαμβος της. Ανάλογα με το χρώμα κασκόλ που έχεις στο συρτάρι σου.»