Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 υπήρχαν ένα σωρό ποδοσφαιριστές που έπαιζαν σε πολλές -και διαφορετικές- θέσεις με αρκετή μάλιστα επιτυχία. Ο πλάγιος μπακ άλλαζε θέση και πήγαινε στην επίθεση ως εξτρέμ, ο στόπερ ανέβαινε στο κέντρο και ο κεντρικός χαφ γίνονταν δεύτερος (και τρίτος πολλές φορές) σέντερ φορ. Όλα αυτά μοιάζουν να έχουν λογική μιας και μιλάμε για το ποδόσφαιρο σε πολύ πρώιμη φάση. Στην πραγματικότητα όμως, αν υπήρχε ένας ποδοσφαιριστής που μπορούσε να αγωνιστεί με απόλυτη επιτυχία (και είναι σημαντικό αυτό) και στις 11 θέσεις μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, αυτός δεν ήταν άλλος από τον Τάκη Λουκανίδη. Τον πληρέστερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, όπως έχει χαρακτηριστεί από όλους όσους τον πρόλαβαν να αγωνίζεται και από όλους τους μεταγενέστους (όπως είμαι και εγώ), που μεγαλώσαμε ακούγοντας από τους παλαιότερους για τα κατορθώματά του και τα σπάνια τεχνικά του χαρίσματα.

O άνθρωπος που διέκρινε πρώτος αυτό το σπάνιο χάρισμα του Λουκανίδη δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Πάγκαλο. Τον προπονητή του στη Δόξα Δράμας τη δεκαετία του ’50, πριν ο παίκτης δηλαδή πάρει μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό του Άγγλου Χάρι Γκέιμ το 1961, και συνθέσει με τον σπουδαίο Μίμη Δομάζο το κορυφαίο δίδυμο που έχει δει ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον από Έλληνες παίκτες, για να είμαι ακριβοδίκαιος. Ο Λουκανίδης είχε χάσει τον πατέρα του στην τρυφερή ηλικία των 5 ετών, στην περίοδο της Κατοχής, και λόγω της τραγικής οικονομικής κατάστασης που βίωνε η μητέρα του είχε αναγκαστεί να μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο της Δράμας. Μακριά -όχι μόνο από τη μητέρα του αλλά- και από τα αδέρφια του. Εκεί, οι δάσκαλοί του ήρθαν σε πρώτη επαφή με το σπάνιο ταλέντο του μιας και το ποδόσφαιρο (με αυτοσχέδιες μπάλες από κουρέλια) ήταν ο μόνος τρόπος διαφυγής και το μοναδικό παιχνίδι γι’ αυτόν και τα υπόλοιπα ταλαιπωρημένα παιδάκια.

«Πατερούλη» αποκαλούσε ο Λουκανίδης τον Πάγκαλο όσα χρόνια αγωνίστηκε στη Δράμα, βλέποντας στο πρόσωπό του και τον γονιό που τόσο πολύ στερήθηκε στα παιδικά του χρόνια και όχι έναν προπονητή. Ο Νίκος Πάγκαλος ως προπονητής πάντως άλλαζε θέση στον παίκτη από αγωνιστική σε αγωνιστική για να καλύπτει τις τρύπες που άφηναν οι συμπαίκτες του που έλειπαν λόγω κάποιου τραυματισμού. «Τακούλη θα παίξεις τερματοφύλακας γιατί ο Σαμλίδης έχει χτυπήσει στο κεφάλι» του λέει ο Πάγκαλος πριν από κάποιο κρίσιμο παιχνίδι. «Ναι Πατερούλη»  απαντά ο Λουκανίδης, κατεβάζοντας τα ρολά. «Τακούλη μου σήμερα θα παίξεις με το 9 στην πλάτη γιατί ο Κουίρουκίδης έχει βαρύ διάστρεμμα». Σέντερ φορ ο Λουκανίδης και νίκη για τη Δράμα με δικό του μάλιστα γκολ.

Κάπως έτσι -και ενώ η φυσική του θέση ήταν κεντρικός χαφ και στόπερ- ολοένα και μεγάλωνε ο μύθος για τον νεαρό που μπορούσε να αγωνιστεί παντού. Ένας μύθος που έγινε πραγματικότητα και που τον έφερε στα τέλη των 60s μια ανάσα από την ιταλική Γιουβέντους, σε μια περίοδο που τέτοιες μεταγραφές -για Έλληνες παίκτες- έμοιαζαν μόνο ως κακόγουστο ανέκδοτο. Τελικά το «φλερτ» δεν κατέληξε σε «γάμο» μιας και ο Λουκανίδης δεν τόλμησε ποτέ το μεγάλο ταξίδι για το Τορίνο με τον βασικό λόγο αυτής του της άρνησης το γεγονός πως δεν ήξερε καθόλου Ιταλικά. «Εμείς καλά καλά δεν μιλάμε σωστά ελληνικά, ιταλικά θα μάθουμε;» είχε πει σε κολλητό του και τελικά έφυγε για την Κύπρο και τα χρώματα του ΑΠΟΕΛ.

Βρισκόμαστε στο 1960 και τον παίκτη έχει ήδη προσεγγίσει η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός και φυσικά η ομάδα της καρδιάς του, όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος, ο Παναθηναϊκός. Ο αθλητικός όμως νόμος που ίσχυε τότε δεν έδινε το δικαίωμα σε κάποιο παίκτη να πάρει μεταγραφή για άλλη Ελληνική ομάδα αν πρώτα δεν είχε αγωνιστεί σε ομάδα του εξωτερικού. Κάπως έτσι η επιλογή του ΑΠΟΕΛ δεν ήταν δύσκολη, καθαρά λόγω γλώσσας. Επιτέλους, θα μπορούσε μετά από ένα χρόνο να αγωνιστεί στην ομάδα που τόσο πολύ επιθυμούσε. Ο Λουκανίδης ήταν φίλος του ΠΑΟ από τα χρόνια που έπαιζε στη Δράμα, όταν η Δόξα είχε για σήμα το μαύρο τριφύλλι ως ένδειξη πένθους στη βουλγαροκρατία (χρόνια αργότερα το έμβλημα άλλαξε και έγινε ένας μαυραετός) και αποφάσισε οριστικά πως πρέπει να ντυθεί στα πράσινα το 1959, μετά από ένα ιστορικό παιχνίδι της Δόξας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας κόντρα στον ΠΑΟ.

Η ομάδα του έπαιζε με 9 παίκτες και ο ίδιος έκανε τα πάντα στο γήπεδο αγωνιζόμενος στον άξονα και μάλιστα παραλίγο να κερδίσει το παιχνίδι -σχεδόν- μόνος του. Έτρεχε, έκοβε, μοίραζε, απειλούσε. Τελικά ο ΠΑΟ με ένα γκολ του Μίμη Μπενάρδου κέρδισε στις καθυστερήσεις, με τους φίλους των πρασίνων όμως να εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο και να σηκώνουν εκστασιασμένοι τον -αντίπαλο- Λουκανίδη στον αέρα, απαιτώντας την μεταγραφή του στην ομάδα τους και φωνάζοντας υπέρ του συνθήματα. Ο Λουκανίδης δεν μπορούσε να πιστέψει αυτή την έκρηξη λατρείας όπως και οι περισσότεροι συμπαίκτες και αντίπαλοι. Το ’61 και ενώ ο Ολυμπιακός προσφέρει περισσότερα χρήματα στον παίκτη, ο Λουκανίδης θα υπογράψει στον ΠΑΟ και το ίδιο βράδυ θα τα σπάσει με τον αδερφό του Θανάση (παίκτη του Ολυμπιακού) στο μαγαζί που τραγουδούσε ο αγαπημένος του Πάνος Γαβαλάς στην Αχαρνών. Τα μπουζούκια και η καλή ζωή ήταν κάτι που ποτέ δεν έλειψαν στο Λουκανίδη όσα χρόνια έπαιξε ποδόσφαιρο και για πολλούς ήταν και το μοναδικό του ψεγάδι. Τα γλέντια στη Φωκίωνως Νέγρη (τότε καρδιά της νυχτερινής Αθήνας), πριν αλλά και μετά από σπουδαίες αναμετρήσεις, έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα τόσο στον ίδιο όσο και σε συμπαίκτες και απλούς φιλάθλους.

Τον Ιούλιο του 1963 ο ΠΑΟ θα δώσει τα κλειδιά της ομάδας στον Στέφαν Μπόμπεκ με τον σπουδαίο Γιουγκοσλάβο να μετατρέπει τους πράσινους από μια εξαιρετική ομάδα σε κάτι πραγματικά το ανίκητο. Ο Μπόμπεκ δουλεύει και τελειοποιεί το 4-3-3 πατώντας στις τακτικές του Τζίμι Χόγκαν και έχοντας στον άξονα τους Δομάζο και Λουκανίδη θα φτιάξει την ανίκητη -στην κυριολεξία- ομάδα της σεζόν 1963/64. Ο ΠΑΟ θα κατακτήσει αήττητος το πρωτάθλημα (όντας η μοναδική Ελληνική ομάδα που το έχει καταφέρει) και θα συνεχίσει με μόλις μία ήττα και την επόμενη σεζόν (3-2 από τον Εθνικό), κατακτώντας και πάλι την κούπα του πρωταθλητή. Η αθηναϊκή ομάδα είχε αγγίξει το τέλειο  και συνδύαζε την ηρεμία με τα επιθετικά ξεσπάσματα με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούν να αποτυπώσουν τα λόγια. Για να καταλάβετε. Γνωστός μουσικός των Αθηνών -και φίλος των πρασίνων- είχε παρομοιάσει το παιχνίδι της ομάδας με τη μελωδία του Σοπέν «Imrpomptu no4», λέγοντας πως αν αυτή η μελωδία έπρεπε να παιχτεί από ποδοσφαιριστές σε κάποιο γήπεδο, βάζοντας αντί για νότες τις κινήσεις των νούμερων που διέκρινες στις φανέλες των παικτών, ακριβώς αυτό θα άκουγες στην «παρτιτούρα» του γηπέδου. Η δήλωση αυτή όσο κι αν έχει μια δόση υπερβολής (που την έχει) δείχνει με τον καλύτερο τρόπο το στυλ παιχνιδιού εκείνης της ομάδας. Εννοείται πως και με τον Μπόμπεκ στον πάγκο ο Λουκανίδης συνέχιζε να αλλάζει θέσεις δίνοντας πάντα πολύτιμες λύσεις στην ομάδα του και οδηγώντας τη σε σπουδαίες νίκες.

Η κόντρα του Μπόμπεκ με τους περισσότερους παίκτες το 1967 θα στείλει τον Λουκανίδη στον πάγκο και τελικά στη φυγή, με προορισμό τον Άρη Θεσσαλονίκης το 1969. Οι ένδοξες μέρες σιγά-σιγά άρχισαν να ανήκουν στο παρελθόν και τελικά ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής θα βάλει τέλος στην καριέρα του το καλοκαίρι του 1970. Έχοντας κατακτήσει και ένα κύπελλο Ελλάδος με τον Άρη. Ήταν 33 ετών. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν πως αν ο ΠΑΟ είχε και τον Λουκανίδη τη χρονιά του Γουέμπλεϊ δεν θα είχε χάσει με τίποτα εκείνο το παιχνίδι κόντρα στον Άγιαξ και πολλοί περισσότεροι πως αν ο παίκτης δεν είχε αδικήσει τον εαυτό του και το ταλέντο του, δουλεύοντας περισσότερο, θα είχε κάνει τεράστια καριέρα -όχι στο ελληνικό ποδόσφαιρο- αλλά στο Ευρωπαϊκό, και σε κορυφαία ομάδα.

«Η γνώση της σταθερότητας είναι διορατικότητα. Η άγνοια της σταθερότητας φέρνει συμφορά. Η γνώση της σταθερότητας κρατά το μυαλό ανοικτό. Μ’ ανοικτό μυαλό θα είσαι ανοιχτόκαρδος. Ανοιχτόκαρδος, το φέρσιμό σου θα είναι αρχοντικό. Αρχοντικός, θα πλησιάζεις το θεϊκό». Η παραπάνω φράση βρίσκεται στο βιβλίο του Λάο Τσε «Ταο Τε Κινγκ»και μπορεί να χαρακτηρίσει το στυλ, το παίξιμο και τη ζωή του Λουκανίδη. Ο κορυφαίος των κορυφαίων εντός του αγωνιστικού χώρου. Με το αρχοντικό του -στα όρια του θεϊκού- παίξιμο και έχοντας νιώσει από τα παιδικά του χρόνια τη σκληρότητα και τη συμφορά. Ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, με πάθη που ακόμα και σήμερα όταν τον βλέπεις, στα 80 του χρόνια, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις νιώθοντας την καλοσύνη του και τη θετική του αύρα.

Ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα είναι αυτό του να ανακαλύπτεις νέα πράγματα. Νέα πράγματα με την κανονική έννοια του όρου. Για παράδειγμα, όχι ας πούμε να ανακαλύπτεις τον Μπέλα Ταρ και τις ταινίες του ενώ ασχολείσαι όμως με τον κινηματογράφο, αλλά να ανακαλύπτεις το σινεμά. Σκεφτείτε πως θα ήταν αν δεν ξέρατε τίποτα για το σινεμά και μια μέρα βρισκόσασταν σε μια σκοτεινή αίθουσα, μπροστά σε μια οθόνη και βλέπατε να διαδραματίζεται μια σκηνή. Θα ήταν ωραία; Θα ήταν άσχημα; Θα ήταν σοκαριστικό για εσάς; Η δική μας γενιά -της εποχής του διαδικτύου- είναι πραγματικά δύσκολο να βιώσει κάτι τέτοιο. Ακόμα και όταν ταξιδεύεις για ένα άγνωστο και άκρως απομακρυσμένο μέρος οι πιθανότητες να έχεις διαβάσει ή να έχεις δει κάτι γι’ αυτό είναι πάρα πολλές. Είπαμε και παραπάνω. Δύσκολο να σοκαριστούμε πλέον από κάτι πραγματικά νέο.

Από τη μέρα που έγινα μέλος του El Sombrero ήθελα να γράψω για την ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω. Μια αληθινή ιστορία για έναν άνθρωπο που βρέθηκε από ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας στα τέλη του 1920 για τη στρατιωτική του θητεία στην Αθήνα και μαζί με τον κόσμο που άλλαζε τόσο ραγδαία γνώρισε κάτι που έγινε γι’ αυτόν η μεγαλύτερή του αγάπη (μετά τη γυναίκα του). Το ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο παππούς μου και ακόμα και σήμερα παραμένει ο πιο καλοσυνάτος και ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ο άνθρωπος που ευθύνεται για το «μικρόβιο» που κόλλησα μικρός και έχει σχέση με τα σπορ. Ένας άνθρωπος που ακόμα και τις τελευταίες μέρες που έζησε σε αυτόν εδώ τον κόσμο θα έβρισκε λίγο χρόνο να σου πει για τον Δομάζο, τον Κρόιφ, τον Μαραντόνα, τον Πελέ και εκείνο τον Γάλλο που κέρδισε τους Βραζιλιάνους -σχεδόν- μόνος του, τον Ζιντάν. «Και ο άλλος ο Γάλλος ο Ανρί είναι καλός» θυμάμαι να συμπληρώνει η γιαγιά και το πρόσωπό μου γεμίζει με χαμόγελα. Πόσο υπέροχοι άνθρωποι. Άνθρωποι αγνοί, καθημερινοί, αληθινοί, χαμογελαστοί. Άνθρωποι που -δυστυχώς- δύσκολα συναντάς συχνά στις μέρες μας.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου του 1931 η εθνική Ελλάδος υποδέχεται στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τη Ρουμανία για το Βαλκανικό κύπελλο μπροστά σε περίπου 10.000 θεατές. Η ομάδα απαρτίζεται από αστέρες της εποχής όπως οι αδερφοί Βικελίδη, ο Λέκκος, ο Μπαλντάσης και φυσικά ένας εκ των σπουδαιότερων παικτών που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα. Ο μεσοεπιθετικός Αντώνης Μηγιάκης. Ο παππούς δεν είναι παππούς αλλά ένας ψηλός και όμορφος, γεροδεμένος άνδρας και έχει φτάσει πριν μερικές μέρες στην Αθήνα ως ένα ψαρωμένο φανταράκι της επαρχίας. Επειδή το παιχνίδι θεωρείται υψίστης σημασίας η κυβέρνηση θα στείλει στο γήπεδο και αρκετούς στρατιώτες για να συμπαρασταθούν με τη φωνή τους στην εθνική ποδοσφαίρου της χώρας τους. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν δει ποτέ ποδόσφαιρο. Υπήρχαν και μερικοί άλλοι που δεν γνώριζαν ούτε καν τι είναι το ποδόσφαιρο. Ένας από αυτούς ήταν και ο παππούς μου.

Οι φαντάροι στριμώχτηκαν κάπου στο κέντρο του γηπέδου, απέναντι από τους δύο πάγκους της ομάδας και είχαν εντολή να χειροκροτούν επί 90 λεπτά τους παίκτες μας. Η εθνική μας έκανε επίθεση μπροστά ακριβώς από τους φαντάρους, εκεί δηλαδή που μάγευε ο Μηγιάκης στο σύστημα 2-3-5 της εποχής. Ο Μηγιάκης βρίσκεται σε σπουδαία μέρα και στα μάτια του παππού θυμίζει ζογκλέρ. «Πως είναι δυνατόν αυτός ο τύπος να κάνει όλα αυτά με τη μπάλα στα πόδια», «Πως είναι δυνατόν να τρέχει πάνω κάτω και ουσιαστικά να κοροϊδεύει τους -σπουδαίους- αντιπάλους του». Ο παππούς μονολόγουσε μαγεμένος από τις περίτεχνες ενέργειες του Έλληνα αρτίστα. Τότε έκανε σε κάποιον διπλανό του την ερώτηση που του άλλαξε τη ζωή «Ποιος είναι αυτός που έχει ζαλίσει τους Ρουμάνους» για να εισπράξει πως το όνομα του είναι Αντώνης Μηγιάκης και παίζει στον Παναθηναϊκό. «Ωραία από σήμερα είμαι και εγώ φίλος του Παναθηναϊκού» είπε ο παππούς  και συνέχισε να μην παίρνει τα μάτια του από τον Μηγιάκη. Η Ελλάδα έχασε τελικά με 2-4 αλλά για τον παππού αυτή η ήττα ήταν μια μεγάλη νίκη. Ήταν η πρώτη του επαφή με το άθλημα και η στιγμή που το τριφύλλι μπήκε αυτόματα στην καρδιά του, έστω κι αν τότε -ακόμα- δεν το γνώριζε αυτό.

Η θητεία τελείωσε και ο νεαρός επέστρεψε στο μικρό χωριό του. Παντρεύτηκε και άνοιξε το καφενείο του. Υπάρχει η φήμη πως δεν ήταν ιδιαίτερα εργατικός και μάλιστα όταν κάποιος κουρασμένος αγρότης του είχε ζητήσει να φτιάξει ένα καφέ, καθώς ο παππούς διηγούνταν μια ποδοσφαιρική ιστορία σε κάποιους συγχωριανούς, εισέπραξε την αποστομωτική ατάκα «πιες μια πορτοκαλάδα ωρέ διάολε». Η ατάκα λέγεται ακόμα στο χωριό για να σας πω την αλήθεια. O παππούς αρκετά συχνά έπαιρνε το λεωφορείο και πήγαινε στην Αθήνα και την Αλεξάνδρας για να δει την ομάδα του. Ήταν εκεί για να χειροκροτήσει τον ΠΑΟ στο αήττητο πρωτάθλημα του 1964. Ήταν εκεί για να δει τον Πελέ στα φιλικά της Σάντος το 1961. Ήταν εκεί στην πορεία του Γουέμπλεϊ. Ήταν εκεί στα 80s στην αρμάδα του Ζάετς, του Ρότσα και του Σαραβάκου. Από τα τέλη των 80s σταμάτησε να πηγαίνει μιας και ήδη ήταν αρκετά μεγάλος για ταξίδια και η αδύναμη καρδιά του δεν του το επέτρεπε. Οι γιατροί μάλιστα του είχαν απαγορεύσει να βλέπει τα παιχνίδια και από την τηλεόραση, κάτι που εννοείται πως δεν το έκανε. Να μιλάς μαζί του για ποδόσφαιρο ακόμα και όταν ήταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία ήταν απολαυστικό. Ο τρόπος που διηγούνταν τις ντρίμπλες του Δομάζου και του Μηγιάκη ήταν μοναδικός, όπως και οι συγκρίσεις που έκανε για τους παίκτες που έπαιζαν από το 2000 και μετά με τους παλιούς. Τον θυμάμαι να μου λέει πως ο ΠΑΟ δεν είναι η ομάδα που έγινε μεγάλη για τους εγχώριους τίτλους της αλλά γι’ αυτά που είχε καταφέρει στην Ευρώπη και για τον σεβασμό που είχε κερδίσει από μεγαθήρια της Ευρώπης όπως ο Άγιαξ, η Γιουβέντους και η Λίβερπουλ.

Το 2008 λίγες μέρες αφού ο Παναθηναϊκός έκλεισε 100 χρόνια ιστορίας ο κυρ-Γιώργος προδόθηκε από την αδύναμη, καταπράσινη καρδιά του και μας άφησε. Ήταν αρκετά μεγάλος και είχε ζήσει μια ζωή ήρεμη και γεμάτη αγάπη. Σίγουρα εκεί ψηλά θα έχει αράξει κάπου και θα χαζεύει τις ντρίμπλες του Κρόιφ, του Πούσκας του Σόκρατες και του Μηγιάκη συζητώντας για ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες με άλλους ποδοσφαιρόφιλους. Ελπίζω πάντως να μην είναι καφετζής γιατί θα τους έχει ταράξει στην πορτοκαλάδα.

Από το 1930, όταν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε επίσημο παιχνίδι, μέχρι και σήμερα, τα ντέρμπι των αιωνίων καθηλώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό των φιλάθλων της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Ακόμα και όταν δεν είναι καλά παιχνίδια (κάτι όχι σπάνιο) ή δεν έχουν βαθμολογικό ενδιαφέρον, το γόητρο και η ανάγκη για νίκη επί του αντιπάλου δίνουν τεράστια σημασία στους αγώνες. Όπως είναι φυσικό, σε μια πορεία περίπου 90 ετών υπάρχουν αγώνες, γεγονότα, άνθρωποι που έγραψαν και γράφουν ιστορία. Με αφορμή το ντέρμπι αυτής της αγωνιστικής, κάνουμε μία βόλτα στις αναμνήσεις και τεστάρουμε τις γνώσεις σας, ξέρετε όντως από ντέρμπι ή είστε μόνο λόγια;

Σαν σήμερα ένα από τα σημαντικότερα μουστάκια του ελληνικού ποδοσφαίρου έκανε ντεμπούτο στα ελληνικά γήπεδα. Ο Κριστόφ Βαζέχα έπαιζε για πρώτη φορά με τη φανέλα του ΠΑΟ σε ένα βαρετό ματς απέναντι στην ΑΕΚ το Δεκέμβριο του 1989. Τίποτα δεν προμήνυε την μεγάλη καριέρα που θα ακολουθούσε με τα γκολ και την λατρεία του κόσμου του Παναθηναϊκού. Με αφορμή αυτό το γεγονός και την πολύ ωραία φωτογραφία της εποχής, ρωτάμε όχι φυσικά ποιος είναι ο παίκτης με τα πράσινα, αλλά ποιος ο παίκτης με τα κιτρινόμαυρα που γυρίζει πλάτη. Έπαθλο η αγάπη μας όπως πάντα.

Είχαμε αρκετό καιρό να χαζολογήσουμε live στο twitter βλέποντας αγώνα:

• Ο Παναθηναϊκός περιμένει υπομονετικά για να χτυπήσει την Τότεναμ στο κατάλληλο χρονικά σημείο: Σε μερικά χρόνια όταν θα βρει επιθετικό.
• Αναπάντητη θα μείνει η απορία: Ο Κατσουράνης θα είχε κατεβάσει την ομάδα διαφορετικά;
• «Κι όμως γυρίζει» ψιθύρισε στο ημίχρονο ο Αλαφούζος και γέλασε μέχρι και ο νεκρός Γαλιλαίος.
• Η μόνη περίπτωση να γλιτώσει τη σημερινή ήττα ο Παναθηναϊκός είναι να μπουκάρουν μέσα εργαζόμενοι των ναυπηγείων και να μην λήξει το ματς.
• Όλοι μαζί οι παίκτες του Παναθηναϊκού πιστεύουν στην ανατροπή λιγότερο απ’ ότι ο Τσώχος μόνος του.
• Ευτυχώς δεν ενημέρωσε κανείς στο ημίχρονο τους παίκτες της Τότεναμ ότι το παιχνίδι δεν είναι καλοκαιρινό φιλικό προετοιμασίας.
• (1-1) Οι Μάγια. Το 2012. Ο Τοτσέ.
• Αν τελικά λήξει το ματς ισόπαλο το δίκαιο θα’ναι να συμπεριληφθεί στα πριμ και ο Τσώχος.
• Ακόμα και Διαγαλαξιακό τελικό να έπαιζαν Άγγλοι, αν μετά από λίγες μέρες είχαν ματς με την ουραγό της Πρέμιερσιπ θα σνόμπαραν το παιχνίδι.
• Γκολ ο Τοτσέ, MVP ο Γιούρκας, θα αρχίσω πλέον να βλέπω με άλλο μάτι ακόμα και τους ομογενείς με τα δισεκατομμύρια τους.

Το ιδανικό αντίο στην καριέρα του πέτυχε ο μεγάλος Νίκος Λυμπερόπουλος χθες στο ΟΑΚΑ. Αποχαιρέτισε την ΑΕΚ (αλλά και τον Παναθηναϊκό στον οποίο και είναι ακόμα δημοφιλής) με ένα ακόμα γκολ το οποίο και χάρισε στους κιτρινόμαυρους τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την είσοδό τους στους ομίλους του Champions League.Το τέρμα προήλθε μετά από πανέμορφο συνδυασμό και πάσα του Χοσέ Κάρλος στον κενό χώρο, την οποία και ο Λυμπερόπουλος εκμεταλλεύτηκε άριστα γράφοντας το 0-1.

Ο «Λύμπε» αποχαιρετά το ελληνικό ποδόσφαιρο με μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες σημαντικότερες των οποίων είναι το πρωτάθλημα του 2003 με τον Παναθηναϊκό με την μεγάλη εμφάνιση στον αγώνα της Ριζούπολης, αλλά και το πρωτάθλημα του 2008 το οποίο κατέκτησε η ΑΕΚ σκορπώντας τον αντίπαλό της Ολυμπιακό με 4-0. Οι περίπου 35.000 θεατές και των δύο ομάδων που βρίσκονταν στο γήπεδο αποθέωσαν τον Μεσσήνιο φορ και αυτός τους το ανταπέδωσε με ένα χειροκρότημα.

Τελειώνει αυτές τις μέρες, όπως τουλάχιστον διαβάζουμε, το μεγάλο deal του Παναθηναϊκού με τους «συνεταίρους» Αυτού Εξοχότης Σουλτάν Και Κάτι Άλλες Λέξεις Που Κανένας Ποτέ Δεν Θα Εκστομίσει (Εκτός Από τον Γιώργο Μίνο) και Βλάση Τσάκα και τώρα που λογικά θα αναγκαστεί να εμφανιστεί και ο πρίγκιπας για να δει τι στο διάολο αγόρασε είναι μια ιδανική ευκαιρία για να θυμηθούμε όλα όσα γράψαμε στο twitter μας από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το ‘φλέρτ’ μέχρι και σήμερα. (Σημείωση: Η χρησιμοποίηση της λέξης πρίγκιπας και με ‘ι’ και με ‘η’ έγινε για να καλυφτούν όλα τα ορθογραφικά γούστα.)

• Μοχάμεντ Αμπντούλ Ραχμάν Αλ- Χαρούν (ή όπως σε λένε τελικά) δεν μας νοιάζει από που κρατάει η σκούφια σου αλλά να ξέρεις ότι εδώ «πρίγκηπας» είναι μόνο ο Ντούσαν.
• Πόσο μυθική θα’ναι η στιγμή που ο Γιώργος Μίνος θα ρωτάει: «Αυτού Εξοχότης Σουλτάν Μπιν Νάσερ Αρφάν Αλ Σαούντ, ένα σχόλιο για τη διαιτησία;»
• Ο εκπρόσωπος του Άραβα πρίγκηπα σίγουρα δεν έχει παίξει κάποιον μικρό ρόλο σε ταινία του Γκάι Ρίτσι;
• 25 χρονών πιτσιρικάς ο πρίγκηπας; Πάρτι θα κάνει ο Κατσουράνης. Να δεις που θα αναλάβει και την διοίκηση της ομάδας πλέον.
• Το καλό είναι πως αν αποδειχτεί απατεώνας τελικά ο πρίγκηπας υπάρχει ήδη έτοιμο και το νέο του όνομα: «The lamogio formerly known as Prince»
• (Μετά την απελευθέρωση του Μάκαρου) Πως να είναι άραγε το «αυτό το λευκό σεντόνι γιατί το μόστραρες πάνω σου αγαπούλα» στα Αραβικά;
• Την Δευτέρα θα καταθέσει τελικά ο Τσάκας την εγγυητική επιστολή του Σαουδάραβα πρίγκηπα καθώς σήμερα, την Τρίτη και την Τετάρτη τα ταξί απεργούν.
• Η αλλαγή ιδιοκτησίας του ΠΑΟ έχει κολλήσει γιατί δεν βρίσκεται πριγκίπισσα στη Τζέντα να φιλήσει τον Τσάκα ώστε να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα.
• Κάπου στην Τζέντα ο Τσάκας και ο πρίγκιπας βλέπουν τη Μάντσεστερ Σίτυ και σχολιάζουν: «Έτσι κι εμείς, απλά στη θέση του Νασρί σκέψου τον Καραγκούνη».
• Πριν τον πρωθυπουργό ο εμίρης του Κατάρ, που θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα, πέρασε απ’τα γραφεία του ΠΑΟ. Εκεί πήρε χαρτάκι με το νούμερο ‘3’ κι όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
• Μάθανε ότι γαμιόμαστε, πλακώσαν και οι Αραβοεμιροσείχηδες.
• Αν σκεφτούμε ότι η Σούπερ Λιγκ μοιάζει με ριάλιτι που κάθε τρεις και λίγο αποχωρεί κάποιος ο ΠΑΟ πρέπει να σκεφτεί καλά την περίπτωση Τσάκα.
• Ο Τσάκας ζήτησε δυο φανέλες του Παναθηναϊκού για τον πρίγκιπα. Αυτοί που τον αμφισβητούν πιστεύουν ότι είναι άδικη η ανταλλαγή.
• Το «έρχομαι στην Αθήνα» του Πρίγκιπα είναι το νέο «ανακοινώνεται η χρεοκοπία της χώρας» που ήταν το νέο «τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ».
• Παλιά ψάχναμε στο ίντερνετ να δούμε καμιά γυμνή φωτογραφία της Βάνα Μπάρμπα. Τώρα ο κόσμος ψάχνει να βρει εικόνες του Βλάση Τσάκα με τον πρίγκιπα.
• Σκέφτομαι τον πρίγκιπα να ψάχνει στο PC να βρει stream για να δει το Ξάνθη-ΠΑΟ, ενώ ημίγυμνες τον ταΐζουν χουρμάδες.
• Αν το Σύμπαν είχε χιούμορ το πρώτο παιχνίδι που θα παρακολουθούσε από κοντά ο πρίγκιπας θα ήταν ένα Προοδευτική-Παναθηναικός στον Κορυδαλλό.
• Φαντάζομαι ήδη τον Τσάκα μπροστά σ’ένα καθρέφτη να προπονεί το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Είμαι ο αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΠΑΕ ΠΑΟ».
• Φαντάζομαι τα μούτρα των ανθρώπων της Arboris Capital όταν είδαν γραμμένο στην είσοδο των γραφείων της ΠΑΕ ΠΑΟ ένα «Tsakas was here».
• Τα Voyager στέλνουν φωτογραφίες απ’τα όρια του ηλιακού συστήματος κι εμείς ακόμα δεν έχουμε δει τη μάπα του πρίγκιπα να κουνιέται.
• Ο Σουλτάν Μπιν Νασέρ Μπιν Αμπντούλ Ραμχάν αλ Σαούντ έκλεισε τον Μαχμούντ Αμπντέλ Ραζέκ Φαντλάλα Σικαμπάλα. Για δοκίμασε τώρα να το αποστηθίσεις.
• «Δεν είµαι εκπρόσωπός του πρίγκιπα. Συνέταιροι είµαστε. Ο πρίγκιπας βάζει τα λεφτά κι εγώ τις ιδέες. Το µυαλό!» – Βλάσης Τσάκας, συνέταιρος.
• Είσαι πρίγκιπας με τα εκατομμύρια, τα λιαρ τζετ και τα όλα σου και τρεις μήνες τώρα δεν μπορείς να πεταχτείς μέχρι την Ελλάδα; Να δεις τι αγοράζεις βρε αδερφέ.
• Κρίνοντας απ’ το ποιον έστειλε για να του αγοράσει μια ομάδα, όταν ο πρίγκιπας θέλει νέα παπούτσια λογικά στέλνει τη γάτα του να τα πάρει.

Αντιγράφω απ το gazzetta.gr και δεν σχολιάζω καθόλου. Είναι προφανές πως όλοι αυτοί που χλεύασαν την υπόθεση του πρίγκηπος ψάχνουν ήδη τρύπα να κρυφτούν.

Η υψηλότητά του, Πρίγκιπας Σουλτάν μπιν Νασσέρ μπιν Αμπντούλ Ραχμάν Αλ Σαούντ, γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1986 στι Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας. Έχει πτυχίο στα Οικονομικά και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων.

Μαζί με τα μέλη της οικογένειάς του, ο Πρίγκιπας κατέχει διάφορες εταιρείες που αφορούν τις κατασκευές, το ρίαλ εστέιτ και τη βιομηχανική ανάπτυξη του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας. Επίσης, επενδύει σε χώρες του Τρίτου Κόσμου στην Ασία και την Αφρική.

Είπε λοιπόν χθες ο Ανδρέας ο Βγενόπουλος πως θέλει την οριστική έξοδο του Βαρδινογιάννη. Είπε ακόμα πως δεν έχει πρόβλημα με τους Γιαννακόπουλους, αλλά με το βλαστάρι τους, το σπλάχνο τους, τον Δημητράκη. Είπε πως οι υπόλοιποι της ΠΕΚ δεν θέλουν ούτε να τον δουν επειδή τους έμπλεξε σ αυτή την ιστορία. Είπε ακόμα πως μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα και πως είναι υπέρμαχος της πολυμετοχικότητας. Και ομολογώ πως με μπέρδεψε. Δηλαδή αν τους μισούς δεν τους θέλει και οι άλλοι μισοί δεν τον θέλουν, με ποιόν θα την κάνει αυτή την περίφημη πολυμετοχικότητα; Δηλαδή όπως το κατάλαβα εγώ, ο Ανδρέας θέλει να ηγηθεί σχήματος λαϊκής βάσης με αυτόν να βάζει τα πολλά και τον λαό να βάζει ό,τι προαιρείται (αφού οι καιροί είναι και δύσκολοι). Και όλοι μαζί να χτίσουν την Πράσινη Πολιτεία και να βάλουν στην είσοδο κι ένα πράσινο άλογο ως έμβλημα της «αμέλειάς» τους να δίνουν συνεντεύξεις τύπου πριν και όχι μετά από μεταγραφικές περιόδους, πριν και όχι μετά το ξεπούλημα του έμψυχου δυναμικού της ομάδας …

Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί τις τελευταίες μέρες αδέρφια γιά να εξηγηθεί η κακοδαιμονία των διοικητικών του Παναθηναϊκού.  «Προδότες», «λίγοι», «καβούριες», «κουρασμένοι», όλοι μαζί συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον παζλ που τελικά ελάχιστα θα εξηγήσει το ψυχόδραμα του παναθηναϊκού οπαδού, τουλάχιστον εκείνου που είναι προσκολημένος στις παραδοσιακές αξίες του αφέντη – πρόεδρα που κάνει το κουμάντο και τρέπει εις άτακτον φυγήν όλους τους οχτρούς. Και όσο κι αν σχολιάστηκαν σχεδόν τα πάντα γι αυτή την πρωτοφανή και απρόβλεπτη (;) κατάσταση, μιά δήλωση του Παύλου αξίζει περαιτέρω σχολιασμού. Είπε λοιπόν ο ισχυρός άνδρας της πράσινης ΚΑΕ και ουδέποτε ΠΑΕ, πως … «δεν είναι δυνατόν σε 10 εκατομμύρια Ελληνες να μην βρεθεί ΕΝΑΣ να σώσει τον Παναθηναϊκό!» Καταλάβατε τώρα φίλοι μου; Αυτή είναι η νοοτροπία που έστειλε τον σύλλογο στον Καιάδα. Οτι τόσα χρόνια ψάχναμε τον έναν μέσα στα δέκα εκατομμύρια. Ποτέ τους πολλούς που παρά τις εξαγγελίες τους κρατούσαμε και μακριά απ τον ερασιτέχνη μην τυχόν και μπουκάρουν και μας πάρουν τα όσια και τα ιερά. Ας τους τριφτούμε τώρα λοιπόν στη μάπα και ας μονολογήσουμε

«Βρε κανένας καλός; Ούτε ένας;»

Ούτε …

Είναι προφανές πως ο φετινός Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν τρομάζει κανέναν αλλά μάλλον προκαλεί τον οίκτο όλων. Ομάδα ετοιμόρροπη, έτοιμη να σωριαστεί κάτω μ ένα απλό φύσημα του αέρα, τρομάζει τους φίλους του όταν αυτοί αναλογίζονται πόσο χαμηλά είναι ικανό να φτάσει αυτό το συνονθύλευμα.

Τον φετινό Παναθηναϊκό κανείς δεν πρόκειται να τον υπερτιμήσει.  Και αυτό είναι το μεγάλο του όπλο, εκείνο που μπορεί τελικά να τον γλυτώσει απ τον λιθοβολισμό: πως δεν πρόκειται να τον πάρει στα σοβαρά όχι μόνο ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ ή οποιαδήποτε άλλη απ τις θεωρητικά μεγάλες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά και καμιά από τις θεωρητικά μικρές. Τον φετινό Παναθηναϊκό όλοι μπορούν να τον υποτιμήσουν, ακόμα και να φυλάξουν δυνάμεις εναντίον του εν όψει κάποιου κρίσιμου αγώνα κυπέλλου. Και όσο θα περνάει απαρατήρητος αυτός ο φουκαράς του ελληνικού ποδοσφαίρου τόσο και θα τη σκαπουλάρει. Γιατί αν κανένας ξεχαστεί και νομίσει πως έχει απέναντί του την πραγματική ομάδα με το τριφύλλι στο στήθος, αλλοίμονό του του «Παναθηναϊκού».

Του Κακομοίρογλου …

Το χθεσινοβραδινό ρεσιτάλ κακίας στο twitter κάποιου ‘ανώνυμου’ – ακόμα – blogger που αντί να βρίσκεται σε διακοπές παρακολουθούσε (χωρίς να πάρει ναρκωτικά) το ρεσιτάλ τραγωδίας της άμυνας του Παναθηναϊκού απέναντι στην Οντένσε, σε περιγραφή Παλομπαρίνι και σχολιασμό Καρούλια:

• Πίνω μπάφους και βλέπω ΠΑΟ.
• «Όχι μωρό μου, αυτό το Τζεμπά-Τζεμπά δεν είναι προστατευόμενο είδος».
• Η άμυνα του Παναθηναϊκού έχει κάνει σ’ ένα ημίχρονο περισσότερα λάθη απ’ όσα έκανε ο Παπακωνσταντίνου σ’ όλη την θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών.
• Αν ήμουν πρόεδρος του Παναθηναϊκού μετά το ματς δεν θα έπαιρνα στο πούλμαν όλη την άμυνα της ομάδας. Θα τους έβαζα να πάρουν ταξί.
• Η Νο2 σκέψη των περισσότερων Παναθηναικών στο γήπεδο «έναν Ουτάκα δεν μπορούσαμε να βρούμε εμείς;». Η Νο1: «Σισέ μπες μέσα. Τώρα!»
• Κρίνοντας απ’ τα τρεξίματα του, ο Ουτάκα πρέπει να είναι ο μόνος Νιγηριανός στην ιστορία που δηλώνει μεγαλύτερη ηλικία απ’ την πραγματική.
• Η πρώτη πτώση του Καραγκούνη στο χόρτο σηματοδοτεί ότι το καλοκαίρι τέλειωσε και μπαίνουμε πλέον σε ρυθμούς κανονικής περιόδου.
• Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν μετά από κάθε βουτιά του ο Καραγκούνης πηγαίνει στον διαιτητή και λέει «τιμώρησε με». Σ’ αυτό το σύμπαν θέλω να μεταφερθώ.
• Να είσαι blogger Παναθηναϊκός, να θέλεις να αραδιάσεις στο ίντερνετ όλα τα μπινελίκια του κόσμου και να πρέπει να δηλώνεις και ονοματεπώνυμο.
• Λάθος το tweet μου στο ημίχρονο. Κανένας στο τέλος με το πούλμαν της ομάδας. Να περιμένουν όλοι για ταξί.
• Τουλάχιστον είναι διαθέσιμη και η διέξοδος των ναρκωτικών…
• Επειδή την σήμερον ημέρα οι λόγοι για να χαμογελάμε είναι είδος υπό εξαφάνιση θέλω να μοιραστώ μ’ όσους την έχασαν, την ατάκα του Παλομπαρίνι: «Λαχταριστή ευκαιρία». Αν και άλλο να στη γράφω κι άλλο να την ακούς με τα ίδια σου τα αυτιά.
• Αν ήμουν γαύρος, απεργός ταρίφας θα πήγαινα πιο μετά από το ΟΑΚΑ και θα ρωτούσα στα αποδυτήρια του ΠΑΟ: «Τζάμπα κούρσα για αεροδρόμιο κανείς;»
• Αγανακτισμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού σκέφτονται να κλείσουν την Λ. Αλεξάνδρας διαμαρτυρόμενοι για το άνοιγμα του επαγγέλματος του πρέσβη.
• Οι γαύροι ταρίφες είναι ικανοί να αναστείλουν την απεργία τους μόνο και μόνο για την ηδονή που θα νιώσουν όταν πάρουν σε κούρσα αύριο κάποιο βάζελο πελάτη.

Θέμα έκθεσης: Πως πέρασες την Κυριακή σου;

Αυτή η Κυριακή ήταν μια από τις καλύτερες της ζωής μου. Η ομάδα μου ο Ολυμπιακός Βόλου, έπαιζε με τον Παναθηναϊκό κι αν κέρδιζε θα πήγαινε στα πλέι οφ. Ήμουν πολύ χαρούμενος από το μεσημέρι γιατί όλη η πόλη είχε ξεσηκωθεί και ήταν σαν να είχαμε πανηγύρι. Και τα πανηγύρια είναι τα αγαπημένα μου. Μετά τις σοκολάτες. Πήγαμε από νωρίς στο γήπεδο με τον μπαμπά γιατί με είχαν επιλέξει να είμαι μαζί με μερικά ακόμα παιδάκια μέσα στο γήπεδο για να φέρνω τις μπάλες.

Στο πρώτο ημίχρονο όλα πήγαιναν τέλεια. Με είχαν βάλει πίσω από την εστία που βαρούσαμε κι έτσι ήμουν τυχερός και είδα από κοντά το πέναλτι που βάλαμε. Στο ημίχρονο όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι γιατί η η ομάδα κέρδιζε. Αν δεν έβρεχε κιόλας και δεν γινόμασταν λούτσα θα ήταν όλα τέλεια, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου. Όταν ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο πήγα πάλι στην θέση που βρισκόμουν και πριν αλλά πριν προλάβω καν να επιστρέψω καμία μπάλα ήρθε ο κύριος Αχιλλέας και μου είπε να τον ακολουθήσω μαζί με τα υπόλοιπα παιδάκια στα αποδυτήρια. Την ώρα που περπατούσαμε όλοι πίσω του τον ρώτησα «μα κύριε Αχιλλέα, ποιος θα φέρνει τις μπάλες τώρα πίσω» κι αυτός μου απάντησε «θα τις κυνηγάνε οι παίκτες, μην αγχώνεσαι, πόδια έχουν». Το σκέφτηκα για λίγο και μου φάνηκε λογικό. Ο κύριος Αχιλλέας τα ξέρει όλα, σαν τον μπαμπά. Ίσως και περισσότερα απ’ τον μπαμπά.

Αφού φτάσαμε σ’ ένα δωμάτιο στα αποδυτήρια μας είπε να μπούμε και να περιμένουμε εκεί πέρα κι αν μας φωνάξει κανείς να μην απαντήσουμε. «Σαν να παίζετε κρυφτό». Δεν κατάλαβα που βρήκε την όρεξη για παιχνίδια την ώρα που η ομάδα έπαιζε τόσο σημαντικό αγώνα αλλά δεν τόλμησα να αντιμιλήσω ξανά για να μην τον θυμώσω γιατί πιο πριν ο κύριος Αχιλλέας είχε λιποθυμήσει και είχε μαζευτεί γύρω του όλη η ομάδα κι έτσι καθυστέρησε το δεύτερο ημίχρονο να ξεκινήσει κι έτσι είχε νευριάσει ο διαιτητής που όπως μου είπαν τα άλλα παιδιά ήθελε όλα τα παιχνίδια να ξεκινήσουν την ίδια στιγμή. Ποτέ δεν κατάλαβα πως ξέρει ποια στιγμή ξεκινάνε τα άλλα παιχνίδια όμως. Περιμέναμε για ώρα κλεισμένοι εκεί μέσα όταν ακούσαμε όλο τον κόσμο να φωνάζει γκοοοοοολ. Ο Ολυμπιακός Βόλου μας είχε βάλει κι άλλο γκολ κι επειδή δεν το είδαμε προσπαθούσαμε να μαντέψουμε ποιος το έβαλε. Ο Γιώργος είπε πως το έβαλε ο Σολάκης. Οι περισσότεροι συμφώνησαν μαζί του. Εγώ πίστευα πως το έβαλε ο Μάρτιν. Κι ο Νικολάκης, που είναι ο πιο μικρός απ’ όλους, έλεγε ότι το έβαλε ο Ούμπιντες που είναι ο αγαπημένος του παίκτης, με δυνατό μακρινό φάουλ. Τότε του είπα ότι ο Ούμπιντες αποκλείεται να το είχε βάλει γιατί είχε χτυπήσει πιο πριν και έγινε αλλαγή. Όλοι συμφώνησαν μαζί μου κι ο Νικολάκης αναγκάστηκε να αλλάξει γνώμη. «Καλά, δεν το έβαλε με δυνατό φάουλ, το έβαλε με πλασέ».

Ήμουν λίγο θυμωμένος που καθόμασταν εκεί και δεν βλέπαμε το ματς αλλά φοβόμουν να βγω να πάω να δω τι γίνεται μήπως μας βρούνε αυτοί που τα φυλάνε και χάσουμε. Τότε όμως ο κύριος Αχιλλέας μας είπε να μπούμε τρέχοντας ξανά στο γήπεδο. Κανείς μας δεν πρόλαβε να πει τίποτα γιατί μας έσπρωχνε έξω από το δωμάτιο και φώναζε «γρήγορα-γρήγορα». Μάλλον κάποιος θα έκανε ‘φτου ξελευτερία’. Όταν πήγα στην παλιά μου θέση, είδα ότι το σκορ ήταν 2-2. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό. Σίγουρα θα τους βοήθησε κάπως ο διαιτητής. Πάντα έτσι συμβαίνει. Για λίγο φοβήθηκα ότι δεν θα κερδίσουμε και στεναχωρήθηκα αλλά μετά από λίγο βάλαμε και τρίτο γκολ. Όλο το γήπεδο πανηγύριζε, εγώ δεν το είδα καλά γιατί ήμουν στο άλλο τέρμα και γι’ αυτό έτρεξα προς τους πάγκους να πανηγυρίσω με τον Γιώργο. Τότε ο κύριος Αχιλλέας μας φώναξε πάλι να πάμε να κρυφτούμε αλλά αυτήν την φορά πήγαμε πίσω από την πόρτα των αποδυτηρίων για να μπορούμε να βλέπουμε το τέλος του ματς.

Στα τελευταία λεπτά κι ενώ όλοι είχαμε πολύ άγχος οι φίλοι του κυρίου Αχιλλέα πετούσαν στο γήπεδο κι άλλες μπάλες. Εκεί μπερδεύτηκα πραγματικά. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα μπορούσαν να παίξουν οι παίκτες με δυο μπάλες όταν δυσκολευόταν ακόμα και με την μια. Αυτό έγινε πολλές φορές και στεναχωρήθηκα λίγο που μας είχαν διώξει πάλι και δεν μπορούσαμε να παίξουμε κι εμείς. Λίγο μετά ο διαιτητής σφύριξε και τότε έγινε χαμός. Όλοι μπήκαν μέσα χαρούμενοι, εμείς τρέξαμε να αγκαλιάσουμε τους παίκτες, ο κόσμος στις κερκίδες τσίριζε, είχαμε κερδίσει! Εκεί που χοροπηδούσαμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι με τον κύριο Αχιλλέα, τον σκούντηξα λιγάκι και τον ρώτησα γιατί κρυφτήκαμε και γιατί πετούσαμε κι άλλες μπάλες στο γήπεδο κι αυτός μου είπε πως είμαι μικρός και δεν θα καταλάβω αλλά σήμερα έγινα αντράκι και με πήρε στην αγκαλιά του και τους είδα όλους από ψηλά κι από εκεί χαιρέτησα και τον μπαμπά και χαμογελούσα συνέχεια. Ήταν τρομερή αυτή η Κυριακή, δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Djibril – Takis

Σχετικά:
Η φωτογραφία του ντέρμπι του πρώτου γύρου

• Ο Γιάχιτς στο βιογραφικό του δίπλα στο χαρακτηριστικό «Θέση» γράφει ‘Παντού και Πουθενά’. Και το εννοεί.
• Όταν ο Σιμάο επιχειρεί πάσα καταλαβαίνεις ότι βάζει όλο του το Είναι σ’ αυτήν. Κι αυτό δεν είναι κομπλιμέντο.
• Αν δεν υπήρχε Γιώργος Καραγκούνης θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.
• Αυτές είναι οι μέρες του μήνα που ο Φερέιρα γίνεται ξανά «μεγάλος προπονητής»;
• Αν ο Σκόκο πληρωνόταν με το ματς και όχι με ετήσιο συμβόλαιο, θα έκανε ήδη καριέρα στην Ισπανία.
• Galanis Sports Data αν έχεις κατανόηση και αγάπη μέσα σου αυτό το γκολ θα το προσμετρήσεις στον Δέλλα στα συνολικά της καριέρας του.

Το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν η κινούμενη μπάλα ακουμπήσει το πόδι του Σισέ, εκείνες οι στιγμές που ο Γάλλος ‘μετράει’ το μέγεθος των βημάτων του και το εναρμονίζει με την ταχύτητα της μπάλας έχοντας πλήρη επίγνωση στο μυαλό του για το τι πρέπει να κάνει, το σωστό πάτημα του βοηθητικού ποδιού που προσφέρει σωστή ισορροπία παρά την έλλειψη στατικότητας στην φάση και το κατάλληλο σουτ που προσπερνάει αμυντικό και τερματοφύλακα παρά την δύσκολη γωνία βολής είναι η ιδανικότερη οπτικοποίηση που μπορεί να βρει κάποιος για να παρουσιάσει τον διεθνή ποδοσφαιρικό όρο «killer επιθετικός«.