Ο Πασαρέλα και η ομπρέλα του

Κυριακή 15 Απριλίου 2007.
Στο ξακουστό Λα Μπομπονέρα η Μπόκα Τζούνιορς υποδέχεται τη Ρίβερ Πλείτ στο πιο μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπι του πλανήτη δυτικού ημισφαιρίου, γνωστό και ως “Superclasico”. Το γήπεδο είναι κατάμεστο με οπαδούς και των δυο ομάδων.

Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι ο αγωνιστικός χώρος είναι γεμάτος με κόσμο. Άνθρωποι του γηπέδου, φροντιστές, αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι και διάφοροι άσχετοι τύποι περιφέρονται στο χόρτο περιμένοντας την είσοδο των δυο ομάδων από την κλασσική σχισμή-είσοδο, σήμα κατατεθέν αρκετών Λατινοαμερικάνικων γηπέδων. Η Ρίβερ μπαίνει πρώτη στο γήπεδο με την κλασσική της άσπρη στολή με την κόκκινη διαγώνια ρίγα και αποθεώνεται από το πάνω μέρος του πετάλου όπου βρίσκονται αρκετές χιλιάδες ‘Los Millonarios’, οι οποίοι διέσχισαν όλη την πόλη με πορείες και αστικά για να φτάσουν στο γήπεδο της μισητής αντιπάλου.

Λίγο πριν ξεκινήσει η μυσταγωγική διαδικασία εισόδου της γηπεδούχου Μπόκα κάνει την εμφάνιση του στο γήπεδο ο προπονητής της Ρίβερ, Ντανιέλ Πασαρέλα. Θρύλος της εθνικής ομάδας της Αργεντινής αλλά και της Ρίβερ Πλέιτ, με την οποία για πολλά χρόνια “έσκιζε τα δίχτυα των αντιπάλων”, ο Πασαρέλα παραμένει πάντα ένα μισητό πρόσωπο για τους οπαδούς της Μπόκα. Ένας από τους ‘άλλους’. Και όχι κάποιος τυχαίος. Εννιά χρόνια και σχεδόν 100 γκολ με τα χρώματα του εχθρού είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για οποιονδήποτε οπαδό για να σε κατατάξει στην προσωπική του μισητή λίστα.

Το γήπεδο σείεται από τις αποδοκιμασίες και τις κατάρες χιλιάδων ανθρώπων. Ο Πασαρέλα ατάραχος, με το προσεγμένο κουστούμι και τα γυαλισμένα παπούτσια του, πλησιάζει στον πάγκο με τη συνοδεία αστυνομικών. Οι οπαδοί των γηπεδούχων που έχουν θέσεις πάνω από τον πάγκο των φιλοξενούμενων σκαρφαλώνουν στα κάγκελα προσπαθώντας να φτάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Η συνήθης διαδικασία της δημιουργίας φλέματος ξεκινάει. Χρόνια μίσους και έχθρας για τα αντίπαλα χρώματα, το αντίπαλο σήμα, το αντίπαλο όνομα, το αντίπαλο γήπεδο, μπολιασμένα σε λίγο σάλιο, έτοιμο να λερώσει έναν απ’ τους ‘άλλους’, κάποιον που για τους ‘άλλους’ σημαίνει πολλά. Τα βήματα μέχρι τον πάγκο λιγοστεύουν, ο Πασαρέλα παραμένει ατάραχος, τα φλέγματα ετοιμάζονται για εκτόξευση, προς κινούμενο, ευάλωτο στόχο. Και τότε το απροσδόκητο συμβαίνει!

Ο στόχος αντιδράει. Σε μια στιγμή σπάνιας καλτ ποδοσφαιρικής ομορφιάς, που μόνο η Λατινική Αμερική μπορεί να σου προφέρει, ο σοβαρός και κουστουμαρισμένος Πασαρέλα ανοίγει με αργές και προσεκτικές κινήσεις μια ομπρέλα! Μια ομπρέλα στα χρώματα της Ρίβερ Πλέιτ. Τα επόμενα δευτερόλεπτα γράφουν ιστορία. Η εικόνα του επιβλητικού προπονητή με τη γραβάτα, τα σοβαρά του γυαλάκια και την ερυθρόλευκη ομπρέλα στο χέρι, σε αντιδιαστολή με τα πρόσωπα εκατοντάδων φανατικών της Μπόκα, πρόσωπα γεμάτα ακόμα περισσότερο μίσος για την αναπάντεχη αντίδραση του Πασαρέλα, είναι από αυτές που δεν πρόκειται να ξεχάσεις εύκολα.

Σε μια εποχή που η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου χτυπάει κόκκινο, που Ρώσοι και Άραβες δισεκατομμυριούχοι γεμίζουν το χρόνο τους παίζοντας με ποδοσφαιρικές ομάδες και που οι θεατές στα ευρωπαϊκά γήπεδα απασχολούνται κυρίως με τα κινητά τους και τη ζωή που κρύβεται μέσα σ’αυτά, η Λατινική Αμερική είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει κάποιες φορές πως υπάρχει ακόμα ένα άλλο ποδόσφαιρο, λίγο διαφορετικό, πιο αλανιάρικο και γραφικό. Με τα καλά του και τα (πολλά) κακά του. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος.