Τι είναι το El Sombrero

«Ακόμη κι αν ήμουν καλεσμένος σε επίσημο δείπνο, ντυμένος στα λευκά, εάν έβλεπα μια λασπωμένη μπάλα να έρχεται κατά πάνω μου, θα την σταματούσα με το στήθος».

Diego Armando Maradona

To El Sombrero γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2009, ως μια ιδέα που έπεσε μεταξύ φίλων, μια από αυτές από τις ιδέες που δεν γίνονται πραγματικότητα σχεδόν ποτέ. Αυτή η φορά όμως ήταν η εξαίρεση. Από μια σελίδα στο blogspot που έγινε για εμάς και τους φίλους μας, σε ένα δικό μας site και στη συνέχεια στην εποχή των social media, κανείς μας δεν περίμενε ότι τόσα χρόνια μετά θα βρισκόμασταν ακόμα εδώ. Κόσμος ήρθε, κόσμος έφυγε, χιλιάδες άρθρα και σχόλια γράφτηκαν και σήμερα γράφουν οι παρακάτω:

duendes: Αθεράπευτα γραφικός και υπερβολικός, περνάει το χρόνο του πίνοντας καφέ στην Άνω Πόλη φιλοσοφώντας για την ‘Άγρια Συμμορία’ του Πέκινπα, τη δηθενιά κάποιων ζωγραφιών του Μιρό, τον Κουατεμόκ Μπλάνκο, το σόλο του “Comfortably numb”, τον Γκίντερ Φριζενμπίχλερ και για εκείνη τη μια φορά που είδε τον Σάκη τον Πρίττα να κάνει πετυχημένη κάθετη μπαλιά τριάντα μέτρων στο Χαριλάου.

Elaith: Τον ενοχλούν τα κόρνερ με πάσα, οι διαιτητές που κάνουν παρατήρηση για καθυστέρηση στο 92′, όσοι φεύγουν πριν λήξει ο αγώνας κι όσοι δεν ξέρουν πότε γράφεται -ε και πότε -αι. Μάνατζερ σπουδαίων παικτών όπως οι Πάμπλο Καντέρο, Λίβιο Αρμάντο Πριέτο και Ερνάν Μεντίνα, είναι σίγουρος ότι η Αργεντινή δεν θα σηκώσει ποτέ ξανά Μουντιάλ. Δεν έχει ελεύθερο χρόνο και υπομονή.

Ramón Llul: Πρώτη εικόνα που θυμάμαι: Καθισμένος κατακαλόκαιρο σε ένα αμπέλι στην Κρήτη. Κολατσιό, μια μπάλα ποδοσφαίρου ανάμεσα σε δύο αυτοσχέδια δοκάρια, δύο ποτηράκια ρακής. Μετά από περιπλανήσεις και διαμονές σε τέσσερις χώρες κατέληξα δίπλα στο Emirates. Προσπαθώ να πείσω το Wenger να ξοδέψει κανένα φράγκο.

gargaduaaas: Λάτρης του σινεμά και της καλής μουσικής ο gargaduaaas ξεκίνησε να γράφει στο sombrero λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’14. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ρούκι αν δεν μετρούσε πέντε χρόνια ως γραφιάς σε διάφορα σαϊτ και μπλογκ. Ακόμα μία ψωνάρα λοιπόν με όνειρο να φτιάξει στο μέλλον το δικό του ραδιοφωνικό σταθμό και ένα ωραίο -και ήσυχο- τζαζόμπαρο. Φανατικός φίλος του Αγγλικού ποδοσφαίρου περιμένει απ’ το 1982 να δει τα “τρία λιοντάρια” στην κορυφή του κόσμου ή -έστω- της Ευρώπης. Ατάκα που τον χαρακτηρίζει “Στην επόμενη διοργάνωση είναι δικό μας”.