Το Μαύρο Μαργαριτάρι του Μαρόκου

Σε μια παλιά ασπρόμαυρη εποχή, πολύ πριν το Μαρόκο μπει στον ποδοσφαιρικό χάρτη, όσο ακόμα ήταν Γαλλό-Ισπανικό προτεκτοράτο, το ποδόσφαιρο ήταν από τα λίγα πράγματα που έριχναν τα τείχη μεταξύ Ευρωπαίων και Μαροκινών. Κυρίως στην Καζαμπλάνκα και στα περίχωρά της το ποδόσφαιρο ήταν αρκετά ανεπτυγμένο, με πάρα πολλούς συλλόγους να δίνουν απλόχερα ευκαιρίες στον οποιοδήποτε ήθελα να κλωτσήσει μια μπάλα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το 1928 ξεκινάει στην Ουατάν της Καζαμπλάνκα την καριέρα του ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Μαρόκου, ο εντεκάχρονος τότε Λαρμπί Μπεν Μπαρέκ. Γεννημένος το 1917 στην γαλλική πλευρά του Μαρόκου από φτωχή οικογένεια, ο Λαρμπί Μπεν Μπαρέκ βρισκόταν με μια μπάλα στα πόδια συνεχώς, μέχρι που τον είδαν σε κάποια αλάνα να παίζει κατά τύχη οι προπονητές της Ουατάν. Τον πήραν κατευθείαν στις ακαδημίες της ομάδας και ήδη από τον επόμενο χρόνο το όνομά του είχε αρχίσει να ακούγεται στο Μαρόκο.

Μόλις στα 13 του, η Ουιντάντ επίσης από την Καζαμπλάνκα, που ήταν σχετικά πιο μεγάλος σύλλογος από την Ουατάν, τον υπογράφει και τον βάζει να παίξει με την πρώτη ομάδα. Εκεί θα μείνει τέσσερα χρόνια όπου θα εντυπωσιάσει τόσο με την απόδοση του που αρχίζει να τον παρακολουθεί η Μαρσέιγ. Επειδή δε μπορούσε να πάει στη Γαλλία πριν κλείσει τα 21, το 1934 παίρνει μεταγραφή στην Μαροκαίν, πρακτικά ένα σύλλογο Γάλλων στο Μαρόκο, που λειτουργούσε ως ενδιάμεσος για τους παίχτες που ήθελαν να μεταπηδήσουν στη Γαλλία.

Το 1938 τελικά η Μαρσέιγ τον υπογράφει και αρχίζουμε να έχουμε καταγεγραμμένα στατιστικά του. Στη μία χρονιά που πρόλαβε να παίξει πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έβαλε 29 γκολ σε 30 ματς. Η Μαρσέιγ θα έρθει δεύτερη στο πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν, όμως ο Μπεν Μπαρέκ θα κερδίσει το παρατσούκλι «το Μαύρο Μαργαριτάρι». Ο πόλεμος όμως θα του κόψει την καριέρα στη Γαλλία και θα τον αναγκάσει να επιστρέψει στο Μαρόκο και τη Μαροκαίν ως το 1945.

Με το τέλος του πολέμου, ενώ και ο ίδιος αλλά και η Μαρσέιγ θα ήθελαν να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι τους, η διοικητική και οικονομική κατάσταση των Μασσαλών δεν επέτρεψε να γίνει η μεταγραφή. Ο Μπεν Μπαρέκ θα καταλήξει τελικά στη Σταντ Φρανσέ στο Παρίσι (ας πούμε σε πολύ γενικές γραμμές και λόγω χρωμάτων ότι είναι ο σύλλογος από τον οποίο ξεπήδησε η Παρί Σεν Ζερμέν). Εκεί θα μείνει τρία χρόνια εντυπωσιάζοντας τόσο που θα κερδίσει κλήση για την εθνική Γαλλίας. Αν και κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε 7 συμμετοχές με την εθνική του Μαρόκου, επειδή αυτό ακόμα δεν ήταν ανεξάρτητο, δεν υπήρχε πρόβλημα να αγωνιστεί και με τους «Μπλε». Με τη Γαλλία θα γράψει 17 εμφανίσεις σκοράροντας 13 γκολ. Όμως οι εθνικές εντάσεις και η έναρξη του πολέμου μεταξύ Μαρόκου και Γαλλίας, για την ανεξαρτησία του πρώτου, είχαν κάνει τη ζωή των Μαροκινών στη Γαλλία δύσκολη και όπως δήλωσε πολύ αργότερα ο ίδιος σε μια συνέντευξή του στην ισπανική τηλεόραση «Ποτέ δε μου έδωσαν την ευκαιρία να νιώσω Γάλλος».

Σε συνάντηση με τον Πελέ

Οι εμφανίσεις του έχουν κάνει τη Σταντ Φρανσέ περιζήτητο αντίπαλο φιλικών και οι διοικούντες της Ατλέτικο Μαδρίτης που τον παρακολουθούσαν από τότε που έπαιζε στη Μαρσέιγ την καλούν να παίξει στο Βιθέντε Καλδερόν. Οι Γάλλοι θα κερδίσουν 2-4, με τον Μπεν Μπαρέκ να βάζει το πρώτο γκολ και να φτιάχνει δύο από τα άλλα τρία. Το κοινό του Καλδερόν τον ερωτεύεται και οι διοικούντες της Ατλέτι προχωρούν τη μεταγραφή. Ο Μπεν Μπαρέκ φεύγει από τη Γαλλία το 1948, έχοντας 69 γκολ σε 89 εμφανίσεις με τη Σταντ Φρανσέ, για τη Μαδρίτη, όπου θα μείνει πέντε χρόνια. Για τους φίλους της Ατλέτικο είναι έρωτας με την πρώτη ντρίπλα. Ο ισπανικός τύπος τον αποκαλεί «Βραζιλιάνο παίκτη από το Μαρόκο».

Τη δεύτερη χρονιά του στην Ατλέτικο οδηγεί το σύλλογο στο μόλις τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας του, ενώ την επόμενη χρονιά η Ατλέτικο κάνει νταμπλ, με τον Μπεν Μπαρέκ να είναι αδιαμφισβήτητα το αστέρι του ισπανικού πρωταθλήματος. Ο αστικός μύθος λέει ότι ενώ πριν τον εμφύλιο η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν ο σύλλογος που υποστήριζε ο στρατός, το ότι το δεκάρι, ο καλύτερός της παίκτης και αστέρι της ήταν ένας μαύρος ποδοσφαιριστής από το Μαρόκο ήταν από τους βασικούς λόγους που ο Φράνκο δεν επέλεξε να προωθήσει την Ατλέτικο ως σύλλογο «όλων των Ισπανών». Η καριέρα του στο Καλδερόν θα κλείσει το 1953. Φεύγοντας από εκεί θα αφήσει σαν ανάμνηση 92 γκολ σε 123 ματς, τρεις τίτλους και αμέτρητες στιγμές μαγείας.

Στα τελειώματα του θα επιστρέψει στον κρυφό του πόθο, τη Μαρσέιγ, όπου υπογράφει για δύο χρόνια. Αν και είναι 36 χρονών πλέον σε αυτά θα βάλει 37 γκολ σε 42 εμφανίσεις, χωρίς όμως να καταφέρει να πάρει κάποιο τίτλο. Άλλωστε την τελευταία του χρονιά πρακτικά δε θα παίξει, καθώς σε ένα φιλικό ματς της Γαλλίας με τη Δυτική Γερμανία στο Αννόβερο το 1954 θα σπάσει το πόδι του, γεγονός που πρακτικά του έκοψε την καριέρα. Στο τέλος η Μαρσέιγ θα τον δώσει δανεικό στην Μπελ Αμπές του Μαρόκου, όπου δεν θα καταφέρει να παίξει ποτέ.

Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του έγινε ο πρώτος προπονητής της εθνικής ομάδας του ανεξάρτητου πια Μαρόκου από το 1957 ως το 1960. Επέστρεψε στην Καζαμπλάνκα όπου και έζησε ως το θάνατό του το 1992. Στο Μαρόκο θεωρείται ο καλύτερος παίκτης που έχει βγάλει ποτέ η χώρα και το 1998, με αφορμή το Μουντιάλ της Γαλλίας, η ΦΙΦΑ τον ενέταξε στο Χωλ οφ Φέιμ της. Για την Ατλέτικο επίσης είναι ένας θρύλος και στο βιβλίο της ιστορίας του συλλόγου «Σεντιμιέντο Ροχιμπλάνκο» είναι ο τρίτος σε αναφορά μετά τον Λουίς Αραγονές και τον Πάολο Φούτρε.

Το Μαρόκο μπήκε ξανά στον ποδοσφαιρικό χάρτη μετά τις εμφανίσεις του στο τελευταίο Μουντιάλ, όμως η απαρχή είχε γίνει αρκετές δεκαετίες πριν με τον Λαρμπί Μπεν Μπαρέκ, το «Μαύρο Μαργαριτάρι του».