Όταν το ποδόσφαιρο γίνεται Τέχνη

Δεν έχουν περάσει ούτε 60 δευτερόλεπτα “στα Εμιράτα” – όπως ακριβώς τα αποκάλεσε ο ρεπόρτερ της κρατικής τηλεόρασης στην πρώτη σύνδεση με το γήπεδο, πριν αναλάβει δράση ο τιτανοτεράστιος Κώστας Βερνίκος για το ρεσιτάλ κοτσάνας του – όταν ο Ιμπραίμοβιτς παίρνει την μπάλα στα δεξιά της περιοχής της Άρσεναλ και επιχειρεί μια δυνατή συρτή σέντρα-σουτ την οποία διώχνει σε κόρνερ την τελευταία στιγμή ο Βερμααλεν. Θα ακολουθήσουν τα 17 πιο καβλωτικά ποδοσφαιρικά λεπτά της σεζόν, έως τώρα, κατά τα οποία η στατιστική υπηρεσία της UEFA θα καταμετρήσει κατοχή που αγγίζει το 80% για την Μπαρτσελόνα και 11 (έντεκα) ευκαιρίες στην περιοχή της Άρσεναλ, της πρώτης φάσης με τον Ζλάταν μη συμπεριλαμβανομένης. Με απλά μαθηματικά ενός μέσου τηλεθεατή, αυτό σημαίνει μια αντίδραση “τι έκανε/τι έκαναν/τι έχασε/τι έπιασε” κάθε ένα λεπτό και κάτι.

Στα 18 αυτά πρώτα λεπτά το ποδόσφαιρο άγγιξε την κορύφωση του. Για τη χθεσινή Μπαρτσελόνα στο διάστημα αυτό δεν υπήρχαν συμβατικά προβλήματα: Δεν υπήρχε πλεονέκτημα έδρας. Δεν υπήρχε χρόνος προσαρμογής. Δεν υπήρχε συγκρατημένο παιχνίδι. Δεν υπήρχε γηπεδούχος και φιλοξενούμενος. Δεν υπήρχε “ο μοναδικός αντίπαλος που μπορεί να της κλέψει την κυριαρχία σ’ ένα ματς”. Δεν υπήρχε “κόντρα του εξαιρετικού passing game των δυο μονομάχων”. Δεν υπήρχε καν η κλασσική έννοια της άμυνας. Η Μπαρτσελόνα δεν χρειαζόταν να αμυνθεί, γιατί πολύ απλά έκανε ασταμάτητα επίθεση! Τις ελάχιστες φορές που αυτή διακοπτόταν οι παίκτες της επανακτούσαν την μπάλα με εξωπραγματικό πρέσινγκ πριν αυτή περάσει το κέντρο και πριν προλάβει όλη η ομάδα να μπει σε κατάσταση άμυνας.

Υπήρχαν 8 παίκτες της ανά πάσα στιγμή μπροστά από το κέντρο για να κυκλοφορήσουν την μπάλα κι ένας ψύχραιμος ‘μαέστρος‘ στην μέση να δίνει κατεύθυνση και ρυθμό στο παιχνίδι 22 ανθρώπων, το οποίο παρακολουθούσαν εκατομμύρια άλλοι. Υπήρχαν αμέτρητες πάσες με την μια. Υπήρχε ασταμάτητη κίνηση από όλους, με τη μπάλα ή χωρίς αυτήν. Υπήρχαν πάντα δυο, τρεις ή και τέσσερις επιλογές για να πασάρεις ακόμα και έξω από την αντίπαλη περιοχή. Υπήρχε ένα ακραίο μπακ που στις μισές φάσεις ήταν εξτρέμ. Υπήρχε εξοντωτικός ρυθμός που για να τον δεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα πρέπει να γράψεις ένα παιχνίδι και μετά να το παρακολουθήσεις σε fast forward.

Βέβαια δεν υπήρχε γκολ. Η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Ο οργασμός ενός αγώνα. Ο στόχος του παιχνιδιού. Μπλα-μπλα-μπλα… Τρίχες! Λεπτομέρειες. Αδιάφορο. Έτσι είναι το γκολ. Μερικές φορές μπαίνει από το τίποτα, άλλες φορές δεν μπαίνει με τίποτα. Δώστε μου δεκαπέντε τέτοια ‘άσφαιρα’ 20λεπτα στο ελληνικό πρωτάθλημα και σας χαρίζω τα μισά γκολ της Σούπερ Λιγκ.

Όπως ακριβώς είχε χαρακτηρίσει τον αγώνα από την προηγούμενη κιόλας μέρα ο Αρσέν Βενγκέρ: Τέχνη. Καθώς “ότι γίνεται στο καλύτερο δυνατό επίπεδο και είναι όμορφο να το βλέπεις είναι Τέχνη”. Μόνο που στα πρώτα 20 λεπτά η όλη συμμετοχή της Άρσεναλ στην παραγωγή Τέχνης ήταν το κράτημα του καμβά πάνω στον οποίο ζωγράφιζε η Μπαρτσελόνα.

Δυστυχώς για τους Καταλανούς και ευτυχώς για τους άρρωστους με το ποδόσφαιρο ανά τον κόσμο, ένα παιχνίδι κρατάει 90 λεπτά. Και όταν το διαχειρίζεσαι λάθος, έστω και στο τέλος, έχοντας καταφέρει ήδη στο πρώτο ημίχρονο να μην σκοράρεις τουλάχιστον 4-5 φορές, τότε το πληρώνεις. Και όταν απέναντι σου βρίσκεται μια ομάδα που υπηρετεί επίσης το όμορφο ποδόσφαιρο, μακριά από φιλοσοφίες “λεωφορείου” και “κατενάτσιου”, τότε ο απλός κοσμάκης απλά κάνει το σταυρό του για τις δυο ώρες που απόλαυσε, αδιαφορώντας για το σκορ ή το “προβάδισμα πρόκρισης”. Και δεν το κάνει γιατί είναι Μεγάλη Εβδομάδα. Αλλά γιατί και η επόμενη Μεγάλη προβλέπεται να είναι.

Arsenal vs Barcelona (2-2) από tooons1