Το κόσμημα της Αργεντινής

Όταν το καλοκαίρι του 2015 η Γιουβέντους άλλαζε ριζικά την ομάδα που έφτασε σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, λίγοι ασχολούνταν με το ποιος ερχόταν. Η φυγή των Πίρλο, Τέβες και Βιντάλ ήταν το γεγονός της χρονιάς. Ο Αλέγκρι και η διοίκηση ρίσκαραν, αλλά στη Γιουβέντους το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν αποφασίζοντας να πορευθούν χωρίς τον Μπάτζιο και τον Ζιντάν. Ακόμα κι όταν οι μεταγραφές άρχιζαν να αναπληρώνουν τα κενά, οι περισσότεροι κοιτούσαν τα πιο γνωστά ονόματα όπως αυτά των Μάντζουκιτς και Κεντίρα ή ακόμα και του Κουαδράδο. Η πολύ καλή χρονιά του Άλβαρο Μοράτα και η έλευση του Κροάτη φορ, άφηναν στο περιθώριο έναν 22χρονο Αργεντινό. Ίσως μόνο το ποσό που ξοδεύτηκε για τον Πάουλο Ντιμπάλα να έκανε εντύπωση. 32 ολόκληρα εκατομμύρια για έναν παίκτη από την Παλέρμο;

Το καλοκαίρι πέρασε, το Καμπιονάτο ξεκίνησε και η Γιούβε έγινε ανέκδοτο στην Ιταλία, αφού μαζί με την Τσέλσι δεν μπορούσαν να μαζέψουν κανέναν βαθμό. Η πίεση για τον Αλέγκρι μεγάλωνε, η γκρίνια για τις κινήσεις γινόταν έντονη μουρμούρα και η ομάδα έμοιαζε να οδεύει για μια καταστροφική χρονιά. Ο Αλέγκρι ψαχνόταν επιθετικά. Δοκίμασε μόνο του τον Ζάζα (Τζάτζα για να είμαστε πιο σωστοί) με Περέιρα-Κουαδράδο, δοκίμασε τον Μάντζουκιτς, τον Μοράτα, δοκίμασε και τον Ντιμπάλα. Οι συνεχείς αλλαγές όμως δεν άφηναν τον νεαρό Αργεντινό να βρει ρυθμό. Ακόμα δε περισσότερο που όπως ο ίδιος δήλωνε, περίμενε να παίζει στην κορυφή, όπως έκανε στην Παλέρμο, σκοράροντας 13 φορές. Η Γιούβε σερνόταν, ο Ντιμπάλα ήταν χαμένος στο ροτέισον.

Το γεγονός ότι ο Μοράτα έμοιαζε μαλωμένος με το γκολ έκανε τον Αλέγκρι να ψαχτεί περισσότερο με έναν παίκτη που είχε έρθει μάλλον ως ανερχόμενο ταλέντο, παρά ως έτοιμη λύση. Ο Ιταλός προπονητής ζήτησε από τον Ντιμπάλα να συμμετέχει περισσότερο στο παιχνίδι, να φτιάχνει ο ίδιος φάσεις, να ζητάει μπάλα αρκετά μακριά από την περιοχή. Ο Αλέγκρι είδε στον Ντιμπάλα στοιχεία διαφορετικά από αυτά ενός απλού φορ. Ο Ντιμπάλα τον δικαίωσε και η άνοδος της Γιούβε συνέπεσε (όχι τυχαία) με τη δική του τρομερή φόρμα. Οι πρωταθλητές μπήκαν ξανά στην μάχη του τίτλου με ένα τρομερό σερί 10 νικών και ο Ντιμπάλα έγινε από τους πιο σημαντικούς παίκτες της ομάδας σε εκείνο το διάστημα με 11 γκολ, 7 ασίστ και υψηλό ποσοστό επιτυχίας στις πάσες.

Παρά τη δημοσιότητα, τα κοπλιμέντα από τον Μέσι (αλλά και τον Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν που δήλωσε ότι είναι πολύ πιο ποιοτικός από τον Τέβες) και τους οπαδούς της Γιούβε που τον αποθεώνουν, συνεχίζει να είναι συγκρατημένος. Ίσως φταίνε οι ρίζες του, το αίμα του, καθώς κατάγεται από μία εργατική οικογένεια. Ο παππούς του Μπόλεσλαβ Ντιμπάλα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη διαλυμένη από τους Ναζί Πολωνία και να ψάξει το μέλλον του στην Αργεντινή. Χωρίς να ξέρει έστω μία λέξη ισπανικών και κανέναν άνθρωπο, ζούσε νηστικός και κοιμόταν σε χωράφια με καλαμπόκια μέχρι να καταφέρει να βγάλει μια άκρη και να φτιάξει μια καινούρια ζωή. Ακόμα και σήμερα ο Πάουλο έχει συγγενείς στην Πολωνία, ανθρώπους που δεν ξέρουν γρι ισπανικά και δεν τον έχουν δει ποτέ από κοντά. Από την πλευρά της μητέρας του η σκούφια του κρατάει από την Ιταλία. Όπως και στην περίπτωση του άλλου συμπατριώτη του, του Γκονζάλο Ιγκουαΐν, ο Ντιμπάλα είχε την επιλογή να διαλέξει για ποια χώρα θα αγωνιστεί. Αλλά η επιλογή ήταν εύκολη. “Νιώθω 100% Αργεντινός και ας έχω ανοιχτόχρωμα μάτια. Δεν θα ήμουν χαρούμενος σε μια εθνική που δεν θα ένιωθα δικιά μου και ας ήταν πιο εύκολο να παίξω στην Ιταλία ή την Πολωνία”.

Κρίμα όμως που ο Πάουλο παίζει χωρίς τον μεγαλύτερο φαν του να μπορεί να τον παρακολουθήσει. Τον πατέρα του που ήταν παρών σε όλα τα ματς του Ντιμπάλα από τα πολύ παιδικά χρόνια. Τον άνθρωπο που άκουγε τον 5χρονο γιο του να λέει ότι θέλει να γίνει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο και ότι θαυμάζει τον Ρικέλμε (αλλά και τον Ροναλντίνιο κι ας είναι Βραζιλιάνος). Είναι αυτές οι αδικίες της ζωής, καθώς ο μπαμπάς Ντιμπάλα είχε καημό να δει έναν από τους γιους του να γίνεται ποδοσφαιριστής και πήγαινε σε κάθε αγώνα του Παουλίτο. Δυστυχώς, ο καρκίνος του έκοψε τη ζωή όταν ο Πάουλο ήταν 15 και δεν τον είδε ποτέ να παίζει, ούτε καν στη Β’ Εθνική της Αργεντινής με τα χρώματα της Ινστιτούτο Κόρδοβα, μια μαγική χρονιά για τον μόλις 19χρονο τότε παίκτη που έφερε την ομάδα στα μπαράζ για την άνοδο. Μια άνοδος που χάθηκε από τη Σαν Λορένσο και έφερε τα δάκρυα του Ντιμπάλα. “40.000 άνθρωποι πανηγύριζαν στο Νουέβο Γκασόμετρο, αλλά μέσα στο κεφάλι μου υπήρχε σιωπή”, θυμάται. Λίγο αργότερα ήρθαν τα περίπου 12 εκατομμύρια Ευρώ από το Παλέρμο. Όταν ο ημι-παράφρων πρόεδρος Ζαμπαρίνι έλεγε ότι πήρε τον νέο Αγκουέρο, λίγοι του έδωσαν σημασία. Τρία χρόνια αργότερα τον πουλούσε τρεις φορές παραπάνω. Ο Γκατούζο που τον είχε παίκτη είπε το αμίμητο: “ο Ντιμπάλα στο μάνιουαλ του ποδοσφαίρου, βρίσκεται τρεις σελίδες μπροστά”.

Είναι δύσκολο να πεις σε ποιον μοιάζει ο Ντιμπάλα. Θα είναι ιεροσυλία να τον πεις νέο Μέσι, αλλά έχει κάποια χαρακτηριστικά του. Σίγουρα έχει πολλά κοινά με τον Αγκουέρο. Είναι ίσως συνδυασμός μεταξύ των δύο, ένας γρήγορος, τεχνίτης παίκτης, που μπορεί να βάλει ακόμα και φάουλ, να παίξει στην κορυφή, στα άκρα (ακόμα και με ανάποδο πόδι), πίσω από ένα βαρύ φορ και δεν θα βαρεθεί να τρέξει και να μαρκάρει. Αλλάζει ρυθμό γρήγορα, έχει φοβερή κοφτή ντρίμπλα και άψογο κατέβασμα μπάλας. Έχει πολλά ψωμιά ακόμα μέχρι να φτάσει στο επίπεδό τους και πολλούς παίκτες μπροστά του μέχρι να βρει θέση στην εθνική Αργεντινής. Δείχνει όμως να έχει και το ταλέντο και την διάθεση για δουλειά, ώστε να βελτιώνεται ο ίδιος και να βοηθάει την ομάδα του.  Δεν είναι τυχαίο ότι το παρατσούκλι του είναι La Joya, το κόσμημα…