Δεν θέλουμε προδότες στη γιορτή μας

H Κορίνθιανς επέστρεψε φέτος στην πρώτη κατηγορία της Βραζιλίας με στόχο να πρωταγωνιστήσει ξανά, αλλά δεν φαίνεται να έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος που την οδήγησαν στον υποβιβασμό. Έτσι, κινήθηκε άμεσα για την απόκτηση του Ρονάλντο, που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια με σωματότυπο μέσου 35αρη, ο οποίος μια φορά την εβδομάδα παίζει μπάλα με την παρέα του στα 5Χ5 της γειτονιάς, προσπάθεια που συνήθως καταλήγει σε φιάσκο καθώς τέσσερις φορές την εβδομάδα “παίζει μπάλα” στο γυράδικο της γειτονιάς. Όπως ήταν αναμενόμενο, η μεταγραφή θεωρήθηκε μέγιστη προδοσία από τους οπαδούς της Φλαμένγκο (με την οποία έκανε προπονήσεις τόσο καιρό ο Ρονάλντο και της οποίας δήλωνε οπαδός), δίνοντας την ευκαιρία στην ισπανική ‘Marca’ να ετοιμάσει ένα αφιέρωμα στους μεγαλύτερους προδότες της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Την κορυφή του αφιερώματος καταλαμβάνει, και – λογικά – θα συνεχίσει να καταλαμβάνει για τα υπόλοιπα 150 (το πολύ) χρόνια που έχουν απομείνει σ’αυτόν τον δύσμοιρο πλανήτη, ο Λουίς Φίγκο από το καλοκαίρι του 2000. Ο μεγαλύτερος προδότης που εμφανίστηκε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Ο άνθρωπος που αν ζούσε στην εποχή που, κατά τον Φρανκ Μίλερ, οι Σπαρτιάτες είχαν κοιλιακούς σαν του Αντριάνο (προ ποτού και κατάθλιψης), θα πρόδιδε δίχως ιδιαίτερη σκέψη τον ήδη προδότη Εφιάλτη. Για τριάντα αργύρια. Χρησιμοποιώντας το παρατσούκλι “Βρούτος“.

Η ‘σημαία’ της Μπαρτσελόνα που προτίμησε τα εκατομμύρια της Ρεάλ από μια θέση στη λίστα των θρύλων της Μπάρτσα και για να το κάνει ακόμα χειρότερο, λίγες μέρες πριν την ανακοίνωση της μεταγραφής πόζαρε στην εφημερίδα Sport με φανέλα της Μπάρτσα λέγοντας ότι δεν πρόκειται να φύγει. Ο παίκτης που εξαιτίας του έσπασε κάθε ρεκόρ ηχορύπανσης σε γήπεδο, όταν στην πρώτη του επιστροφή στο Καμπ Νου (στις 21/10/2000) τα γιουχαΐσματα των Καταλανών έφτασαν στο επίπεδο φασαρίας που κάνει ένα αεροπλάνο όταν απογειώνεται. Ο Φίγκο απέφυγε να εκτελέσει κόρνερ, όπως συνήθιζε να κάνει, γιατί στο χόρτο έπεφταν αντικείμενα που εφοδίαζαν άνετα ένα μικρό μίνι μάρκετ για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, από αναπτήρες μέχρι πορτοκάλια.

Ο pesetero (“φιλοχρήματος”, στην πιο ευγενική μετάφραση που θα μπορούσε να κάνει κανείς), που στη δεύτερη συμμετοχή του σε el clasico, δυο χρόνια μετά και αφού είχε χάσει ένα παιχνίδι λόγω τραυματισμού, αποφάσισε να φανεί θαρραλέος και, για αλλαγή, να πλησιάσει το σημαιάκι του κόρνερ, απόφαση στην οποία πιθανόν συνέβαλλε και ένα πρωτοσέλιδο της ‘Marca’ λίγες μέρες πριν που τον προέτρεπε να εκτελέσει τα στημένα. Μια πρωτοβουλία που πάντως αποδείχτηκε ευεργετική για τα σπιτικά κάποιων εκ των φροντιστών του γηπέδου, που επέστρεψαν το βράδυ σπίτι από τη δουλειά με μια μικρή περιουσία από κέρματα, κινητά τηλέφωνα, αναπτήρες, μπαλάκια του γκολφ, μπάλες του μπιλιάρδου, ένα μπουκάλι ουίσκι και μια γουρουνοκεφαλή!

Η ‘Marca’ αποκάλεσε το παιχνίδι “το ντέρμπι της ντροπής”, η ‘El Periodico de Catalunya’ σημείωνε πως “κάθε κόρνερ ήταν ένα Βιετνάμ” ενώ ο Σαλγκάδο, μερικά χρόνια μετά, δήλωσε: “Μετά το δεύτερο ή τρίτο κόρνερ γύρισα προς τον Φίγκο και του είπα ‘Ξέχασε το φίλε, είσαι μόνος σου’. Συνήθιζα να πηγαίνω δίπλα στο κόρνερ για να του προσφέρω την επιλογή της κοντινής πάσας αλλά όχι εκείνη τη φορά. Από την κερκίδα έβρεχε αντικείμενα. Κοντινό κόρνερ; Όχι ευχαριστώ”.