Ο φτωχός συγγενής
Ο τελικός του Europa League (που στο μυαλό μας θα είναι πάντα “Κύπελλο ΟΥΕΦΑ”, όπως ακριβώς ο Γιώργος Νταρακλίτσης θα είναι πάντα “Νταρακλίτσας”) είναι κάτι σαν τα ταινιάκια μικρού μήκους, που προβάλλουν κάποιες φορές οι κινηματογράφοι, πριν από μια πολυαναμενόμενη ταινία. Εκείνα στα οποία πιθανόν να χάσεις κι ένα κομμάτι τους, ψάχνοντας τη θέση σου ή παζαρεύοντας ανταλλαγή ποπ κορν με νάτσος, την ώρα που κάποιος πιο γραφικός θα “πετάει” κρυάδες, που ο ίδιος θεωρεί αστείες και άξιες να μοιραστεί με όλη την υπόλοιπη αίθουσα, και κάποιος άλλος θα μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο λέγοντας στο συνομιλητή του “όχι δεν άρχισε ακόμα, (…) δεν θυμάμαι πως λέγεται το έργο, αυτό με τον Μπρους Γουίλις μωρέ, που σώζει τον κόσμο”. Για να φτάσει τελικά το τέλος της νύχτας και να συνειδητοποιήσεις πως το ταινιάκι με τους άγνωστους Ισπανούς και Ρώσους, ήταν καλύτερο από το πολυδιαφημισμένο έργο, το οποίο είχε μεν πολύ μεγάλα ονόματα αλλά βαρετό σενάριο και ελάχιστη δράση.
Εκ φύσεως λοιπόν, ο τελικός τις περισσότερες φορές δεν αποτελεί καν πρώτο θέμα συζήτησης στα ελληνικά αθλητικά καφενεία, κάθε είδους. Δεν θα με εξέπληττε μάλιστα αν σε σχετικό γκάλοπ αποδεικνυόταν ότι ο μέσος ποδοσφαιρόφιλος δεν μπορεί να θυμηθεί έστω εφτά-οχτώ τελικούς (μαζί με τα σκορ τους) από το 2000 και μετά.
Μέχρι να φτάσει το βράδυ πάντως, να κρυώσουν καλά οι μπύρες και να απολαύσουμε το τελευταίο ματς της διοργάνωσης (αιώνιο στόχο-ταβάνι των ελληνικών ομάδων), θυμόμαστε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της προηγούμενης δεκαετίας. Βρισκόμαστε στο 2001 και η Λίβερπουλ αντιμετωπίζει τη μικρούλα Αλαβές στο Ντόρτμουντ. Το παιχνίδι ξεκινάει σαν ποδόσφαιρο και τελειώνει με σκορ χάντμπολ λίγο πριν το τέλος της παράτασης, χάρη σ’εκείνη την κακή έμπνευση που αποκαλούσαμε ‘Χρυσό γκολ’. Μια έμπνευση που στο συγκεκριμένο χορταστικό παιχνίδι μας στέρησε τρία ολόκληρα λεπτά, χωρίς τις καθυστερήσεις, στα οποία άνετα θα μπορούσαμε να είχαμε δει ένα γκολ, δυο καλές ευκαιρίες και μια αποβολή ακόμα.
