Πόσα αυτογκόλ μπορεί να αντέξει ένας οπαδός;

Είσαι οπαδός του Ανόβερου και παρακολουθείς από την τηλεόραση σου τον εκτός έδρας αγώνα της ομάδας σου με τη Γκλάντμπαχ. Στο πρώτο αυτογκόλ ξεσπάς κατά της ρημάδας της Τύχης, που πάντα μα πάντα είναι εναντίον της ομάδας σου, άρα και εναντίον σου. Στο δεύτερο (α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο-!) αυτογκόλ πιάνεις το κεφάλι, κοιτάς την οθόνη με το απλανές βλέμμα του “δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα” και ξεσπάς με ρυθμό πολυβόλου κατά των πάντων – παίκτη, τερματοφύλακα, κοινωνίας, προπονητή, χόρτου, σπίκερ, μπάλας, Θεού, γυναίκας, Χίτλερ, παιδιών, τηλεκοντρόλ, μπύρας, μαξιλαριού, ζωής. Σε μια αστεία φάση λίγα λεπτά πριν το τέλος η ομάδα σου ξαναμπαίνει στο παιχνίδι κι εσύ αποκτάς αυτήν την ύπουλη ψευδαίσθηση του “η Τύχη μου επιστρέφει επιτέλους λίγα από αυτά που μου χρωστάει”. Και έρχονται οι καθυστερήσεις, με το σκορ στο 4-3…

Είσαι οπαδός του Ανόβερο και πλέον δεν έχεις τηλεόραση.