1962 XΙΛΗ
Το 7ο παγκόσμιο κύπελλο, ξεκίνησε με μια μεγάλη έκπληξη, αυτή της ανάθεσης της τελικής φάσης στη Χιλή, για να καταλήξει σε αυτό που όλοι περίμεναν. Την επικράτηση της Βραζιλίας για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Ήταν το 1956 στη σύνοδο της FIFA στη Λισσαβόνα όταν τρεις χώρες ζήτησαν τη διοργάνωση.
Η Γερμανία, η Αργεντινή και η Χιλή. Η πιθανότητα της πρώτης αποκλείστηκε αφού το Μουντιάλ είχε ήδη διεξαχθεί δύο διαδοχικές φορές στην Ευρώπη.
Ήταν λοιπόν η σειρά της Νότιας Αμερικής και όλοι περίμεναν ότι η Αργεντινή θα έπαιρνε το χρίσμα. Διέθετε τα γήπεδα, την ποδοσφαιρική κληρονομιά και ήταν η εναπομείνασα από τις τρεις «μεγάλες» της Νότιας Αμερικής που δεν είχε λάβει ακόμα την τιμή (Ουρουγουάη και Βραζιλία είχαν ήδη διοργανώσει παγκόσμιο κύπελλο). Η Χιλή δεν είχε τίποτα. Εκτός αυτού η φτωχή αυτή χώρα χτυπήθηκε το 1960 από ισχυρούς σεισμούς που προκάλεσαν το θάνατο 5000 ατόμων και σοβαρές υλικές ζημιές. Όλα έδειχναν λοιπόν ότι οικοδέσποινα θα ήταν η Αργεντινή. Εκεί έπαιξε όμως πρωταγωνιστικό ρόλο ο πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Χιλής, Κάρλος Ντίτμπορν. Ο 39χρονος τότε παράγοντας πίεσε τη FIFA και έμεινε στην ιστορία για τη φράση του: «Η Χιλή δεν έχει τώρα τίποτα, γι’ αυτό και θα πρέπει να έχει το Παγκόσμιο Κύπελλο».
Έτσι η FIFA προτίμησε τη χώρα που μοιάζει με μια λωρίδα γης και αρχίζει από τις χιονισμένες κορφές των Άνδεων για να φτάσει μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού. Η τραγική ειρωνεία; Ο Ντίτμπορν που δούλεψε τόσο σκληρά για την ανάληψη της διοργάνωσης, πέθανε ένα μήνα πριν την έναρξη της τελικής φάσης. Προς τιμήν του οι Χιλιανοί έδωσαν το όνομά του στο γήπεδο της γενέτειράς του. Έτσι το Αρίκα, ένα από τα τέσσερα γήπεδα που χρησιμοποιήθηκαν μετονομάστηκε σε «Κάρλος Ντίτμπορν».
Από τις 57 χώρες που δήλωσαν συμμετοχή, τελικά παρούσες ήταν οι 52. Σκοπός ήταν να μειωθούν στις 14 που μαζί με την διοργανώτρια Χιλή και την τροπαιούχο Βραζιλία θα συμπλήρωναν τον μαγικό αριθμό 16.
Τα προκριματικά ήταν αρκετά μπερδεμένα, αφού μερικές ευρωπαϊκές ομάδες αναμίχθηκαν με ασιατικές και αφρικάνικες, δημιουργώντας ευρασιατικούς και ευρω-αφρικανικούς ομίλους. Αποτέλεσμα ήταν οι δύο μεγάλες ήπειροι που φιλοξενούν περισσότερο από τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό να μείνουν χωρίς εκπροσώπηση στο … «Παγκόσμιο» Κύπελλο.
Στην Ευρώπη η Ελβετία έκανε την έκπληξη στον 1ο όμιλο, θέτοντας νοκ άουτ τη φιναλίστ του 1958, Σουηδία. Στο 2ο όμιλο είχαμε μια άλλη απρόσμενη εξέλιξη με τους Βούλγαρους να αποκλείουν τους τρίτους του 1958 , Γάλλους. Η Δυτική Γερμανία δεν είχε κανένα πρόβλημα στον όμιλο με τις Βόρεια Ιρλανδία και Ελλάδα.
Η εθνική μας ομάδα έχασε από τους Γερμανούς 3-0 στην Αθήνα, αλλά στο επόμενο ματς επιβλήθηκε 2-1 της Βορείου Ιρλανδίας σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της ιστορίας της στα προκριματικά. Προκειμένου να αποφευχθούν τα διπλά και αναίτια έξοδα οι διεθνείς έκαναν ένα ταξίδι για τα δύο παιγνίδια στο Μπέλφαστ (0-2) και στο Άουγκσμπουρκ (1-2), όπου πραγματοποίησαν αξιοπρεπείς εμφανίσεις.
Ο 4ος όμιλος ήταν υπόθεση της Ουγγαρίας ενώ δημιουργήθηκε πρόβλημα στον χωρίς βαθμολογική σημασία αγώνα της Ολλανδίας και της Ανατολικής Γερμανίας αφού οι μεν δεν έδιναν στους δε βίζα για την είσοδο στη χώρα. Το παιγνίδι τελικά ματαιώθηκε. Η Σοβιετική ένωση από τον 5ο όμιλο και η Αγγλία από τον 6ο πέρασαν εύκολα, όπως και η Ιταλία από τον 7ο , ευρασιατικό όμιλο. Αγώνα κατάταξης χρειάστηκε η μετέπειτα φιναλίστ Τσεχοσλοβακία στον 8ο όμιλο, αφού ισοβάθμησε με τη Σκοτία. Τελικά οι Τσεχοσλοβάκοι νίκησαν 4-2 στις Βρυξέλλες και προκρίθηκαν.
Στον Αφροευρωπαϊκό όμιλο η Ισπανία πέρασε εύκολα τις Ουαλία και Μαρόκο, ενώ το ίδιο έκανε και η Γιουγκοσλαβία σε άλλον ευρασιατικό όμιλο. Από τη Νότια Αμερική η Χιλή και η Βραζιλία είχαν ήδη προκριθεί, οπότε όλα απλουστεύτηκαν. Η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η Κολομβία πήραν τα εισιτήρια ενώ το Μεξικό καθάρισε την ζώνη της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής, νίκησε και την Παραγουάη στους αγώνες κατάταξης (1-0,0-0) και προκρίθηκε και αυτό. Έτσι ξεχώρισαν οι 16 φιναλίστ. Τέσσερις από τις οκτώ ομάδες που είχαν συμμετάσχει στα προημιτελικά του Μουντιάλ του 1958 ήταν εκτός τελικής φάσης (Γαλλία, Ουαλία, Σουηδία, Βόρεια Ιρλανδία).
Τέσσερις πόλεις – γήπεδα μόλις είχαν επιλεγεί για την διοργάνωση, το «Εστάδιο Νασιονάλ» της πρωτεύουσας Σαντιάγκο, το «Σαουσαλίτο» της παραθαλάσσιας Βίνια ντελ Μαρ, Το «Κάρλος Ντίτμπορν» της Αρίκα κοντά στα σύνορα με το Περού και το «Μπράντεν» της Ρανσάγουα, κοντά στο Βαλπαράιζο. Το Νασιονάλ ήταν το μεγαλύτερο σε χωρητικότητα αλλά το «Σαουσαλίτο» ήταν το πιο γραφικό, αφού οι δύο πλευρές του περιστοιχίζονταν από δάση και οι άλλες δύο βρέχονταν από τον Ειρηνικό ωκεανό. Όσο για τη διοργάνωση, η μόνη αλλαγή σε σχέση με αυτή του 1958 ήταν η κατάργηση των αγώνων κατάταξης σε περίπτωση ισοβαθμίας στη δεύτερη θέση του ομίλου. Εφεξής η διαφορά τερμάτων ήταν αυτή που έλυνε τις όποιες διαφορές, προκειμένου οι ομάδες να μην καταπονούνται με επιπλέον αγώνες.
Το Μουντιάλ του 1962 ήταν το πρώτο στο οποίο εμφανίστηκε καθολικά προτίμηση στην αμυντική λειτουργία των ομάδων. Οι περισσότερες ομάδες προσπαθούσαν πιο πολύ να διαφυλάξουν τα νώτα τους παρά να επιτεθούν. Αναπόφευκτα λοιπόν το θέαμα ήταν μέτριο και ελάχιστα παιγνίδια ικανοποίησαν τους φιλάθλους.
Στον 1ο όμιλο (Ουρουγουάη, Κολομβία, Σοβιετική Ένωση και Γιουγκοσλαβία) οι δύο Ευρωπαίοι δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερα προβλήματα. Η Ουρουγουάη δεν είχε πια τη λάμψη του παρελθόντος ενώ η άπειρη Κολομβία δεν αποτέλεσε πρόβλημα. Παρ’ όλα αυτά στα παιγνίδια του ομίλου αυτού παρουσιάστηκε όμορφο θέαμα συγκριτικά με τους άλλους. Η Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε νικηφόρα επί των Γιουγκοσλάβων (2-0) σε μια … επανάληψη του πρώτου τελικού του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης που είχε γίνει δύο χρόνια νωρίτερα μεταξύ των δύο ομάδων. Η Γιουγκοσλαβία ξέσπασε στις Ουρουγουάη και Κολομβία (3-1 και 5-0 αντίστοιχα), ενώ η τελευταία λίγο έλειψε να κάνει την μεμονωμένη έκπληξη. Στο παιγνίδι με τη Σοβιετική Ένωση, βρέθηκε να χάνει φυσιολογικά με 3-0 και 4-1. Στο τελευταίο 25λεπτο όμως κατάφερε να ισοφαρίσει και να απειλήσει με ήττα τους πρωταθλητές Ευρώπης…
Ο 2ος όμιλος (Χιλή, Ελβετία, Ιταλία και Δυτική Γερμανία) θα μείνει στην ιστορία για τη «μάχη του Σαντιάγκο». Η Ιταλία ήταν μισητή στην Λατινική Αμερική για την πάγια τακτική της να παίρνει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της ηπείρου και να τους … ομογενοποιεί. Εκτός αυτού δύο Ιταλοί δημοσιογράφοι, είχαν γράψει πολύ άσχημα σχόλια για τη ζωή στη φτωχή διοργανώτρια χώρα, με αποτέλεσμα να ξεσηκώσουν τους ανθρώπους της. Στο πρώτο παιγνίδι της «σκουάντρα ατζούρα» με τους Γερμανούς, η ατμόσφαιρα ήταν καταφανώς εχθρική, αλλά αυτά που έγιναν στο παιγνίδι Χιλή – Ιταλία ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη αρκετή ώρα πριν τον αγώνα και η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο κατά τη διάρκειά του. Στο 8’ ο Λόντα ανέτρεψε βίαια τον Φερίνι και ο τελευταίος ανταπέδωσε. Ο Άγγλος διαιτητής Κεν Άστον απέβαλλε τον Φερίνι, αλλά ο τελευταίος αρνιόταν επί
δεκάλεπτο να βγει από το γήπεδο. Αυτό έγινε τελικά με την παρέμβαση παραγόντων της FIFA και αστυνομικών. Το θέαμα περιορίστηκε στα εκατέρωθεν δολοφονικά τάκλιν και ουσιαστικά καμία φάση. Στο 40’ ο Ιταλοποιημένος Αργεντινός Μάσκιο, ανέκοψε άτσαλα τον Λεονέλ Σάντσες και ο τελευταίος απάντησε με γροθιά που προκάλεσε ρινικό κάταγμα στον Μάσκιο. Όλος ο κόσμος είδε από την τηλεόραση το επεισόδιο εκτός από τον Άστον και ο Σάντσες συνέχισε να αγωνίζεται. Ο Άστον απείλησε στη συνέχεια να διακόψει το παιγνίδι, αλλά ευτυχώς γι’ αυτόν δεν το έκανε. «Φοβήθηκα τα χειρότερα και προτίμησα να συνεχίσω» είχε πει τότε ο Άγγλος διαιτητής. Στις αρχές της επανάληψης απέβαλλε και 2ο Ιταλό τον Νταβίντ, ο οποίος έκανε … κεφαλοκλείδωμα με τα πόδια (!!!!) στον Σάντσες ενόσω ήταν πεσμένοι στο γήπεδο και προσπάθησε να τον … πνίξει (!!!) Η Χιλή κατάφερε στο τέλος να εκμεταλλευτεί τη σαφή αριθμητική της υπεροχή και να φτάσει στη νίκη με 2-0. Αμφότερες οι ομάδες και ο διαιτητής αποχώρησαν υπό τη συνοδεία ισχυρότατης αστυνομικής δύναμης. Αυτή η νίκη έδωσε στη Χιλή και την πρόκριση για την επόμενη φάση και έστειλε πίσω στην πατρίδα τους Ιταλούς. Την πρώτη θέση του ομίλου πήρε η Δυτική Γερμανία με 2 νίκες και μία ισοπαλία με τους Ιταλούς.
Ο 3ος όμιλος (Βραζιλία, Μεξικό, Τσεχοσλοβακία, Ισπανία) συμπεριλάμβανε τις δύο μετέπειτα φιναλιστ, Βραζιλία και Τσεχοσλοβακία. Η Ισπανία επέστρεψε στο παγκόσμιο κύπελλο μετά από 12 χρόνια αλλά και πάλι απογοήτευσε παρά την παρουσία των ομογενοποιημένων Ντι Στέφανο και Πούσκας. Η Βραζιλία ήταν σχεδόν ίδια με αυτή που θριάμβευσε στα γήπεδα της Σουηδίας το 1958. Ακόμη όμως και αυτή χρησιμοποιούσε το σύστημα 4-3-3 ρίχνοντας μεγαλύτερο βάρος στην άμυνα. Για τους Ντιντί, Νίλτον Σάντος και Τζάλμα Σάντος ήταν η τρίτη συνεχόμενη παρουσία σε Μουντιάλ. Ήταν παράλληλα η 2η για τον 21χρονο «έμπειρο» Πελέ, ο οποίος κατά την προσφιλή του
συνήθεια σκόραρε στο 2ο ημίχρονο του αγώνα με το Μεξικό (2-0). Έμελλε όμως να μην είναι το «μαύρο διαμάντι» που θα έκλεβε την παράσταση σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο. Μόλις στο 2ο παιγνίδι με τους Τσεχοσλοβάκους (0-0) έπαθε θλάση βαριάς μορφής (προσπάθησε να σουτάρει και έπιασε … αέρα) και έτσι τελείωσε άδοξα γι’ αυτόν αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Τσεχοσλοβακία δεν είχε Νέγιεντλι αυτή τη φορά ούτε ισχυρή επιθετική γραμμή. Η δύναμή της βρισκόταν στην άμυνα και λεγόταν Γιόζεφ Μάζοπουστ. Μαζί με τον Γιαν Πόπλουχαρ συγκροτούσαν ένα αξεπέραστο για την εποχή κεντρικό αμυντικό δίδυμο που δημιούργησε πολλά προβλήματα ακόμα και στη μέλλουσα παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η Ισπανία από την πλευρά της είχε μία ελπίδα να περάσει αν κέρδιζε τη Βραζιλία. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Ελένιο Ερρέρα άλλαξε σχεδόν όλη την ομάδα και χρησιμοποίησε νεαρούς ποδοσφαιριστές. Η Ισπανία προηγήθηκε 1-0 με τον Αδελάρδο και έφτασε κοντά στο θαύμα. Τότε ήρθε όμως ο αντικαταστάτης του Πελέ, Αμαρίλντο και πέτυχε δύο γκολ στο τελευταίο εικοσάλεπτο για να χαρίσει τη νίκη στη «σελεσάο». Έτσι η Ισπανία αποκλείστηκε παρά την ήττα των Τσεχοσλοβάκων από το Μεξικό (3-1). Για τους Κεντροαμερικάνους ήταν το καλύτερο δώρο στον τερματοφύλακα Αντόνιο Καρμπαχάλ που εκείνη τη μέρα (7 Ιουνίου) γιόρταζε τα 33α του γεννέθλια.
Στον 4ο όμιλο (Ουγγαρία, Αγγλία, Αργεντινή και Βουλγαρία) οι Ούγγροι ήταν αυτοί που επικράτησαν άνετα. Αν και η ομάδα δεν θύμιζε σε τίποτα την προ οκταετίας περίφημη «αράντσιπατ» είχε να επιδείξει τους εκρηκτικούς επιθετικούς Φλόριαν Άλμπερτ και Λάγιος Τίχι, καθώς και έναν από τους καλύτερους αμυντικούς της εποχής τον Έρνε Σολίμοζι. Οι Μαγυάροι επιβλήθηκαν εύκολα με 2-1 της Αγγλίας και ακόμα πιο εύκολα (6-1) της Βουλγαρίας, ενώ … ξεκουράστηκαν (0-0) στον αγώνα με τους Αργεντινούς. Η Αγγλία είχε αρκετά προβλήματα αφού μερικά από τα αστέρια της δεν «τράβηξαν». Κατάφερε όμως να κερδίσει στο κρίσιμο ματς την Αργεντινή με 3-1 και να πάρει τη 2η θέση. Οι νοτιοαμερικάνοι είχαν κάποιες ελπίδες αν κέρδιζαν το τελευταίο ματς με την Ουγγαρία. Παρά όμως τις αλλαγές του τεχνικού Χουάν Κάρλος Λορέντζο δεν τα κατάφεραν.
Φτάσαμε έτσι στα προημιτελικά, και τι έκπληξη! Τέσσερις ομάδες, δηλαδή οι μισές, προερχόταν από χώρες του «σιδηρού παραπετάσματος» ,δηλαδή την Ανατολική Ευρώπη. Η Χιλή αντιμετώπισε τη Σοβιετική Ένωση και έδωσε μια μεγάλη χαρά στη φτωχή χώρα επικρατώντας με 2-1. Το παιγνίδι κρίθηκε από τα λάθη του Λεβ Γιασίν. Η «αράχνη» ,ένας από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες που αναδείχτηκαν ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, δεν βρέθηκε γενικότερα σε καλή κατάσταση στα γήπεδα της Χιλής, αλλά στο συγκεκριμένο αγώνα δύο τραγικά και παιδαριώδη λάθη του απέφεραν τα δύο γκολ των γηπεδούχων.
Για τη Γιουγκοσλαβία ήταν η τρίτη και φαρμακερή αναμέτρησή της με τη Δυτική Γερμανία. Στις διοργανώσεις του 1954 και του 1958 οι δύο ομάδες είχαν και πάλι αναμετρηθεί στην προημιτελική φάση με τους Γιουγκοσλάβους να παίζουν καλύτερα και τους Γερμανούς να κερδίζουν και τις δύο φορές. Το παιγνίδι πρόσφερε αρκετές συγκινήσεις στους 64.000 θεατές. Όλα έδειχναν ότι το ματς θα πήγαινε στην παράταση, αλλά στο 87’ ο Πέταρ Ραντάκοβιτς νίκησε με σουτ από την άκρη της μεγάλης περιοχής τον Φάριαν και οι «πλάβι» έπαιρναν την εκδίκησή τους.
Ο Βίλιαμ Σρόιφ ήταν ο πρωταγωνιστής του αγώνα Τσεχοσλοβακία – Ουγγαρία 1-0. Οι Τσεχοσλοβάκοι πήραν τη νίκη με γκολ του Σέρερ από το 12’ αλλά και χάρη στις εκπληκτικές αποκρούσεις του Σρόιφ. Οι Μαγυάροι έπαιξαν σπουδαίο ποδόσφαιρο αλλά ταλαιπωρήθηκαν ιδιαίτερα από την αμυντική γραμμή των αντιπάλων τους. Ο Λάγιος Τίχι πέτυχε γκολ στο 78’ αλλά αυτό ακυρώθηκε άδικα σαν οφσάιντ, έτσι οι Τσεχοσλοβάκοι βρέθηκαν στα ημιτελικά.
Ο 4ος προημιτελικός ήταν αυτός μεταξύ της Βραζιλίας και της Αγγλίας και ήταν υπόθεση του Γκαρίντσα. Το «μικρό πουλί» είχε πλέον στρέψει επάνω του τους προβολείς μετά τον τραυματισμό του Πελέ και ήταν η μεγάλη ποδοσφαιρική ατραξιόν της διοργάνωσης. Στο πρώτο ημίχρονο οι Άγγλοι έκαναν την καλύτερή τους εμφάνιση στο παγκόσμιο Κύπελλο και κράτησαν το σκορ στο 1-1 (Γκαρίντσα 31’ , Χίτσενς 38’). Στην επανάληψη ήταν σειρά της Βραζιλίας να παραδώσει μαθήματα ποδοσφαίρου και να «καθαρίσει» την πρόκριση μέσα σε ένα επτάλεπτο (53’-59’) με γκολ των Γκαρίντσα και Βαβά.
Οι Χιλιανοί είχαν αρχίσει πλέον να ελπίζουν ότι η ομάδα τους θα μπορούσε να φτάσει μέχρι την κορυφή. Είχαν άλλωστε πρόσφατο και το παράδειγμα της Σουηδίας. Στον ημιτελικό όμως είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στη Βραζιλία και παρά τις προσπάθειές τους ο τελικός έμεινε ένα άπιαστο όνειρο. Ο Γκαρίντσα με δύο γκολ στο ημίωρο έβαλε μπροστά τη «σελεσάο». Η Χιλή πάλεψε όσο μπορούσε και μείωσε δύο φορές (2-1 και 3-2) πριν ο Βαβά σημειώσει το τέταρτο Βραζιλιάνικο γκολ και πετύχει το τελικό 4-2. Προς το τέλος ο Λάντα αποβλήθηκε για σκληρό φάουλ στον Ζίτο και ο Γκαρίντσα τον ακολούθησε στα αποδυτήρια επειδή κλότσησε εν ψυχρώ τον Ρόχας δεχόμενος και ένα μπουκάλι στο κεφάλι κατά την αποχώρησή του! Οι Βραζιλιάνοι «πάγωσαν» ενόψει τελικού – δεδομένης και της απουσίας του Πελέ – και πέρασαν ένα εφιαλτικό 24ωρο πριν μάθουν την επόμενη μέρα την απόφαση της FIFA. Το «μικρό πουλί» δέχθηκε μόνο «επίπληξη» από την παγκόσμια ομοσπονδία και ήταν καθαρός να παίξει στον τελικό (εκείνη την εποχή η κόκκινη κάρτα σήμαινε αποβολή από το συγκεκριμένο παιγνίδι και ανάλογα με το παράπτωμα υπήρχε η πιθανότητα τιμωρίας ή όχι και για τα επόμενα).
Η Τσεχοσλοβακία ήταν η θριαμβεύτρια του άλλου ημιτελικού. Έχοντας συνηθίσει τον κόσμο με τα αμυντικά της συστήματα, έκανε την έκπληξη και συνδύασε την άψογη άμυνά της με επιθετικό ποδόσφαιρο. Το πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ ενδιαφέρον και οι Γιουγκοσλάβοι αυτοί που έχασαν τις περισσότερες ευκαιρίες, ελέω Σρόιφ, που έκανε άλλη μια μεγάλη εμφάνιση. Στην επανάληψη οι Τσεχοσλοβάκοι προηγήθηκαν με τον Κάντραμπα και ισοφαρίστηκαν από τον Γέρκοβιτς, αφήνοντας την αγωνία για το τελευταίο εικοσάλεπτο. Εκεί ανέλαβε να ξεδιαλύνει την κατάσταση ο Άντολφ Σέρερ και με δύο γκολ (80’ , 86’ πεν.) να δώσει την πρόκριση στην Τσεχοσλοβακία.
Η Χιλή κατέκτησε το … «δικό της» παγκόσμιο κύπελλο νικώντας 1-0 την Γιουγκοσλαβία στον μικρό τελικό με γκολ του Ρόχας στο 89’. Για τους κατοίκους της χώρας η 3η θέση ισοδυναμούσε με την κορυφή και οι κριτικές για την πράγματι καλή διοργάνωση με μια τονωτική ένεση για τη συνέχεια.
Η Βραζιλία βρέθηκε λοιπόν απέναντι στην Τσεχοσλοβακία που έκανε τη 2η εμφάνισή της σε τελικό μετά το 1934. Είχαμε δηλαδή την πιο επιθετική ομάδα της διοργάνωσης απέναντι στην πιο αμυντικογενή. Οι Τσεχοσλοβάκοι δεν πτοήθηκαν από τη συμμετοχή του Γκαρίντσα και κατάφεραν να τον περιορίσουν αρκετά. Δεν έφτανε όμως αυτό. Η Βραζιλία βρέθηκε ξανά προ εκπλήξεως στον τελικό. Όπως το 1958 στη Στοκχόλμη, έτσι και το 1962 στο Σαντιάγκο οι αντίπαλοί της άνοιξαν το σκορ. Ήταν ο Μάζοπουστ στο 16’ που αξιοποίησε μία σέντρα του Σέρερ και νίκησε τον Ζιλμάρ. Όμως ,όπως και πριν τέσσερα χρόνια η χαρά δεν κράτησε για πολύ. Δύο λεπτά αργότερα ο αντικαταστάτης του Πελέ ,Αμαρίλντο ισοφάρισε. Το παιγνίδι έγινε ένας εφιάλτης για τον μέχρι εκείνη τη στιγμή σπουδαίο Βίλιαμ Σρόιφ. Ο Τσεχοσλοβάκος γκολκίπερ περίμενε ότι ο Αμαρίλντο που βρισκόταν σε πολύ πλάγια θέση θα έκανε σέντρα. Έτσι αντέδρασε καθυστερημένα στο σουτ του Βραζιλιάνου και … 1-1. Ο τελικός εξελίχθηκε με τις δύο ομάδες να φαίνονται ισοδύναμες αλλά στο 69’ έκλινε προς το μέρος των Βραζιλιάνων. Ο Αμαρίλντο έβγαλε σέντρα, ο Σρόιφ ήταν «αλλού» και ο Ζίτο αφύλακτος έγραψε το 2-1. Όλα τελείωσαν στο 77’ μετά το νέο τραγικό λάθος του Σρόιφ. Ο Τζάλμα Σάντος έκανε τη σέντρα και ο Τσεχοσλοβάκος τερματοφύλακας μπλόκαρε, ή έτσι φάνηκε, αφού η μπάλα έφυγε μέσα από τα χέρια του και στρώθηκε στον Βαβά. Αυτός σε άδειο τέρμα δεν είπε όχι στο δώρο και έκανε το 3-1. Το ηθικό των Τσεχοσλοβάκων είχε πλέον διαλυθεί. Λίγα λεπτά αργότερα ο αρχηγός Μάουρο έκανε ότι και ο Μπελίνι τέσσερα χρόνια νωρίτερα, σηκώνοντας ψηλά το βαρύτιμο έπαθλο, άξια και πάλι για τη Βραζιλία, στον ουρανό του Σαντιάγκο.
1. Βαλεντίν Ιβάνοφ (Σ. ΕΝΩΣΗ), Λεονέλ Σάντος (ΧΙΛΗ), Γκαρίντσα (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), Βαβά (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), Φλόριαν Άλμπερτ (ΟΥΓΓΑΡΙΑ), Ντράζεν Γέρκοβιτς (ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ) 4 γκολ
2. Αμαρίλντο (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), Άντολφ Σέρερ (ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ), Λάγιος Τίχι (ΟΥΓΓΑΡΙΑ), Μίλαν Γκάλιτς (ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ) 3 γκολ
3. Χοσέ Σάσια (ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ), Βίκτορ Πονέντελνικ , Ιγκόρ Τσισλένκο (Σ. ΕΝΩΣΗ), Χαϊμε Ραμίρες ,Χόρχε Τόρο, Ελάδιο Ρόχας (ΧΙΛΗ), Ούβε Ζέελερ (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ), Τζάκομο Μπουλγκαρέλι (ΙΤΑΛΙΑ), Ρον Φλάουερς (ΑΓΓΛΙΑ) 2 γκολ
Μανοέλ Γκαρίντσα (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Ο Μανοέλ ντος Σάντος Φρανσίσκο Γκαρίντσα γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1933 με πρόβλημα αναπηρίας στα πόδια. Παρά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε το αριστερό του πόδι ήταν έξι εκατοστά πιο κοντό από το δεξί. Κι όμως αυτό το πρόβλημα το έκανε ο Γκαρίντσα το σημαντικότερο πλεονέκτημά του στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Κι αυτό γιατί οι αντίπαλοί του τον έβλεπαν να πηγαίνει … μονόπατα και δεν μπορούσαν να προβλέψουν από ποια πλευρά θα κινηθεί τελικά! Είχε λοιπόν την ευχέρεια να τους «χορεύει» και να ανοίγει διαδρόμους από εκεί που θα είχε τις … μισές πιθανότητες αν ήταν … αρτιμελής! Ο Γκαρίντσα είχε ήδη δημιουργήσει αίσθηση στο παγκόσμιο κύπελλο της Σουηδίας, αλλά σε αυτό του 1962 ήταν ο κορυφαίος των κορυφαίων – δεδομένης και της ουσιαστικής απουσίας του Πελέ.
Είναι χαρακτηριστικό το ντοκουμέντο που ο Γκαρίντσα επελαύνει κατά της Μεξικάνικης εστίας και βρίσκονται μπροστά και δίπλα του ούτε ένας, ούτε δύο αλλά οκτώ αντίπαλοι!!! Το «μικρό πουλί» όπως ήταν το παρατσούκλι του είχε και μια άλλη σπεσιαλιτέ εκτός από τις επελάσεις. Εκτελούσε άπιαστα φάουλ – «μπανάνα» τα οποία είχε «τελειοποιήσει» για την εποχή του. Ο Γκαρίντσα έπαιξε στις Παου Γκράντε (1947-53), Μποταφόγκο (1953-65), Κορίνθιανς ( 1965-68 ) και Φλαμένγκο (1969). Με τη «σελεσάο» αγωνίστηκε 57 φορές και πέτυχε 15 γκολ. Πήρε μέρος σε τρία παγκόσμια κύπελλα (1958, 1962, 1966).
Είχε προκαλέσει σκάνδαλο όταν εγκατέλειψε τη γυναίκα και τα 8 παιδιά του προκειμένου να παντρευτεί μια τραγουδίστρια. Είχε επίσης σοβαρά προβλήματα με την εφορία, αλλά πιο σημαντικό με το αλκοόλ. Όλοι οι παίκτες εκείνης της Εθνικής Βραζιλίας έγιναν οικονομικά ευκατάστατοι και έζησαν μια τουλάχιστον αξιοπρεπή ζωή. Όλοι εκτός από τον Γκαρίντσα που πέθανε πάμφτωχος και αλκοολικός σε ηλικία 50 ετών στις 20 Ιανουαρίου του 1983.
Βαβά (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Ο Εντοάρντο Ισιντόρο Νέτο «Βαβά», γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1934 και έκανε μεγάλη καριέρα (1948-64) ως επιθετικός ενδιάμεσος με τις Βάσκο ντα Γκάμα, Ρεσίφε, Παλμέιρας, Σάο Πάολο και Ατλέτικο Μαδρίτης. Έπαιξε στα παγκόσμια κύπελλα του 1958 και του 1962 όπου αποτέλεσε το alter ego του Γκαρίντσα στις επιθετικές προσπάθειες της Βραζιλίας. Συνολικά στην εθνική αγωνίστηκε 22 φορές πετυχαίνοντας 13 γκολ.
Γιόζεφ Μάζοπουστ (ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ)
Ο Γιόζεφ Μάζοπουστ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής και ας μην ήταν επιθετικός. Υπήρξε ένας από τους καλύτερους επιτελικούς μέσους της εποχής του, ενώ στην πορεία της καριέρας του αγωνίστηκε και στα μετόπισθεν, σε θέση σέντερ χάφ. Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1962 έπαιξε σε αυτόν τον ρόλο μαζί με τους Πόπλουχαρ και Πλούσκας. Γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1931 και ήταν γιος ανθρακωρύχου. Πρωτόπαιξε στη Μόστ (1945-50) και στην Τέπλιτσε (1950-52) πριν πάει στην Ντούκλα Πράγας (τότε γνωστή ως UDA, 1952-68 ). Μετά έπαιξε ακόμα δύο χρόνια στην Βελγική Μόλενμπεκ. Αγωνίστηκε στα παγκόσμια κύπελλα του 1958 και του 1962. Στο τελευταίο πραγματοποίησε σπουδαίες εμφανίσεις και αποτελεσε το θεμέλιο λίθο της παρουσίας της Τσεχοσλοβακίας στον τελικό, όπου μάλιστα άνοιξε και το σκορ. Την ίδια χρονιά κέρδισε τη «χρυσή μπάλα», αποτέλεσμα της παρουσίας του στα γήπεδα της Χιλής. Χρίστηκε 63 φορές διεθνής (11 γκολ) και μετά ακολούθησε προπονητική καριέρα στις Ντούκλα Πραγας (1970-76), Μπρνο (1976-80 και 1992-93), Μόλενμπεκ (1980-83) και Τέπλιτσε (1990-92) ενώ διετέλεσε και μέλος του προπονητικού τιμ της εθνικής Τσεχοσλοβακίας. Πέθανε το 1997.
- Κι όμως. Ο Αλφρέδο ντι Στέφανο έχει πετύχει μόνο ένα γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο και αυτό στην προκριματική φάση. ΤΟ σημείωσε το 1961 με τα χρώματα της Ισπανίας βοηθώντας τη να νικήσει 2-1 στο Κάρντιφ και να προκριθεί στην επόμενη φάση.
- Ο Μπόμπι Ρόμπσον ήταν στην 11άδα της Αγγλίας όταν κέρδισε 9-0 το Λουξεμβούργο στα προκριματικά του Μουντιάλ του 1962. Μετά από 32 χρόνια η Αγγλία επανέλαβε το ίδιο σκορ επί του Λουξεμβούργου για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης με τον Ρόμπσον στον πάγκο της…
- Η μεγαλύτερη έκπληξη της προκριματικής φάσης ήταν η νίκη του Λουξεμβούργου με 4-2 επί της Πορτογαλίας, που δεν επέτρεψε στην δεύτερη να διεκδικήσει την πρόκριση από την Αγγλία. Σε εκείνο το παιγνίδι έκανε ντεμπούτο με τους Πορτογάλους ο μεγάλος Εουσέμπιο.
- Αρκετή ώρα πριν λήξει ο αγώνας Ουρουγουάη-Κολομβία:2-1 οι περισσότεροι από τους 8000 θεατές που παρακολουθούσαν το παιγνίδι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και πήραν το δρόμο για το σπίτι. Αιτία ήταν το απογοητευτικό θέαμα που πρόσφεραν οι δύο ομάδες στο πρώτο παιγνίδι τους για την τελική φάση.
- Ο Ζοζέ Αλταφίνι (αναφέρεται και ως Μάζολα), μέλος της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας που κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο του 1958, αγωνίστηκε με τη φανέλα της εθνικής Ιταλίας το 1962.
- Δύο Ιταλοί δημοσιογράφοι είχαν γράψει πολύ άσχημα σχόλια για τη Χιλή (για φτώχεια και πορνεία) και αυτό εξόργισε τους οικοδεσπότες. Όταν λοιπόν η Ιταλία εμφανίστηκε στο γήπεδο για τον πρώτο της αγώνα με τη Δ. Γερμανία βρέθηκε απέναντι σε ένα καζάνι 65.000 θεατών που την αποδοκίμαζαν έντονα.
- Όταν μάλιστα ήρθε η ώρα της αναμέτρησης με τη Χιλή, οι 66.000 θεατές που βρέθηκαν στο «Εστάδιο Νασιονάλ» έκαναν ότι μπορούσαν για να δείξουν την αντιπάθειά τους για τους Ιταλούς. Το παιγνίδι δυστυχώς ήταν ένα από αυτά που γράφτηκαν στις μαύρες σελίδες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι δύο αποβολές των Ιταλών Φερίνι και Νταβίντ, τα επεισόδια που προκλήθηκαν και το πολύ σκληρό παιγνίδι ,αμαύρωσαν το θεσμό. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα γινόταν αν κέρδιζε η Ιταλία…
- Η Ισπανία ακολούθησε τα βήματα της Ιταλίας και εμφανίστηκε στο Μουντιάλ του 1962 με δύο «μεταγραφές». Τον Φέρεντς Πούσκας και τον Ουρουγουανό αμυντικό Χοσέ Σανταμαρία.
- «Βίβα Μέχικο». Το Μεξικό κατάφερε να πανηγυρίσει την πρώτη του νίκη σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου. Τριάντα δύο χρόνια μετά και 14 αγώνες χωρίς νίκη, επιβλήθηκε 3-1 της Τσεχοσλοβακίας και έκανε το καλύτερο γενέθλιο δώρο στον Αντόνιο Καρμπαχάλ που έπαιζε για τέταρτο σερί Μουντιάλ και εκείνη τη μέρα έκλεινε τα 33 του χρόνια. Μετά τον αγώνα ο Καρμπαχάλ ανακοίνωσε κλαίγοντας την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα αλλά μεταπείστηκε και εμφανίστηκε και στο Μουντιάλ της Αγγλίας, τέσσερα χρόνια αργότερα.
- Μόνο ο τερματοφύλακας Γκιουλα Γκρόσιτς «επέζησε» της ομάδας της Ουγγαρίας, της περίφημης «αράντσιπατ» του 1954, στο μουντιάλ του 1962.