Αυτή είναι η ιστορία του Τζον, που τις καθημερινές είναι ένας ήσυχος και συνηθισμένος βιβλιοπώλης και τις ημέρες των αγώνων της Πόρτσμουθ μετατρέπεται σε έναν φανατικό (στα όρια της γραφικότητας) φωνακλά οπαδό, που βλέπει κάθε παιχνίδι της ομάδας του σαν να είναι τελικός κυπέλλου. Και συνεχίζει να την στηρίζει παρ’ όλο που ξέρει πως δεν θα δει και πολλούς πραγματικούς τελικούς στη ζωή του.
Είμαστε κι εμείς που η κόντρα Μέσσι-Ρονάλντο δεν μας απασχολεί πολύ. Τους απολαμβάνουμε, αλλά δεν τους αγαπάμε τόσο. Αντίθετα, υπάρχουν άλλοι ποδοσφαιριστές που αγαπάμε κι ας μην είναι οι τελειότεροι όλων. Η λατρεία μου για τον Σέρχιο “Κουν” Αγκουέρο κρατάει αρκετά χρόνια και η αρχή της χάνεται στο βάθος του χρόνου. Νομίζω ότι δύο είναι […]
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΣτις 21 Νοεμβρίου του 1874 τέσσερις παίκτες μιας ομάδας κρίκετ του Μπέρμιγχαμ πήγαν να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι ράγκμπι, ψάχνοντας για ένα δεύτερο άθλημα με το οποίο θα μπορούν να ασχολούνται τους χειμωνιάτικους μήνες. Όπως λέει ο μύθος, κατά την επιστροφή τους από το γήπεδο κοντοστάθηκαν κάτω από μια λάμπα ενός δρόμου και βλέποντας ένα αυτοσχέδιο ποδοσφαιρικό […]
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑSOMBREROΌταν ένας ποδοσφαιριστής "τσιμπάει" τη μπάλα πάνω από το κεφάλι ενός ανυποψίαστου αντιπάλου και την ξανά παίρνει περνώντας την από πίσω του. Σύμφωνα με τους Λατινοαμερικάνους ο όρος προέρχεται από το περίγραμμα που σχηματίζεται από την πορεία της μπάλας στον αέρα και την πορεία του παίκτη γύρω από τον αντίπαλό του. Το σχήμα ενός "σομπρέρο"!
2 σχόλια σχετικά με το “Η μυρωδιά του ποδοσφαίρου”
Πρότυπο.
Αυτός είναι ο τύπος με την κουδούνα;
Μιλάμε όποιος δει ματς της Πόρτσμουθ του τρυπάνε τα αυτιά.
Αν είχα δει κι εγώ Κώστα Χαλκιά στην ομάδα μου πιθανώς να είχα καταλήξει έτσι.
Ωραίος όμως, συνειδητοποιημένος.