Ο θρύλος του μύωπα διαιτητή
Η σημερινή ιστορία για το τζάκι έρχεται από πού αλλού, από την Λ. Αμερική και συγκεκριμένα την Αργεντινή. Ταξιδεύουμε αρκετά χρόνια πριν για να γνωρίσουμε τον Μάριο Παχόνι, το αριστερό χαφ της Πλατένσε. Η Κλουμπ Ατλέτικο Πλατένσε είναι μια από αυτές τις ιστορικές ομάδες της Αργεντινής χωρίς τίτλους, αλλά με μπόλικη ιστορία από πίσω. Το παρατσούκλι της ομάδας είναι τα “καλαμάρια”, ένα παρατσούκλι που το έβγαλε ο δημοσιογράφος Αλφρέδο Παλάσιο Ζίνο το μακρινό 1908. Την εποχή εκείνη η Πλατένσε έπαιζε σε ένα γήπεδο δίπλα στο Ρίο ντε λα Πλάτα τον μεγάλο αυτό ποταμό μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής. Ο ποταμός πλημμύριζε συχνά με τις βροχές και η Πλατένσε αναγκαζόταν να δίνει πολλά από τα παιχνίδια της σε ένα γήπεδο μέσα στο νερό. Συνήθως όμως τότε έπαιζε και τα καλύτερά της παιχνίδια, με τους παίκτες της να τελειώνουν τον αγώνα λασπωμένοι από το κεφάλι μέχρι τα νύχια (φανταστείτε σημερινούς ποδοσφαιριστές να το έκαναν αυτό). Ο Ζίνο είχε παρομοιώσει τους παίκτες της Πλατένσε με καλαμάρια που κινούνται μέσα στο μελάνι τους.
Αρκετά όμως με την παρένθεση γιατί το θέμα μας είναι ο Παχόνι. Οι διηγήσεις της εποχής λένε ότι ο Παχόνι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μέτριος τεχνικά, παίκτης όμως που ήξερε τις αδυναμίες του και έκανε αυτό που πρέπει. Έπεσε μαζί με καλά χαφ στην Πλατένσε σε χρόνια που τα καλαμάρια έπαιζαν στην Α’ Εθνική και πήγαιναν σχετικά καλά. Τον Παχόνι τον είχε υιοθετήσει σχεδόν η οικογένεια του ιστορικού δεξιού μπακ της ομάδας Λουίς Φεράριο, που έμενε δυο τετράγωνα από το σπίτι του Παχόνι. Ο Παχόνι τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στο σπίτι του φίλου του και συμπαίκτη του και έκανε μια σημαντική καριέρα παίζοντας από το 1931 ως το 1939 σε 200 αγώνες της Πλατένσε. Σκόραρε βέβαια μόνο μία φορά (γεγονός που δείχνει και την ποιότητά του), αλλά ένα γκολ πολύ σημαντικό σε ένα κρίσιμο ματς κόντρα στην Εστουδιάντες. Μετά το τέλος της καριέρας του σπούδασε ιατρική και έγινε παιδίατρος. Ήδη και κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Παχόνι ήταν μονίμως με ένα βιβλίο στο χέρι. Πριν τους αγώνες, μετά τους αγώνες, όποτε μπορούσε να έχει χρόνο. Παρ’ όλα αυτά δεν σταμάτησε να βλέπει ποδόσφαιρο και πήγαινε συχνά στα παιχνίδια της Πλατένσε. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο το αγαπούσε και ήθελε όσο μπορεί να έχει σχέση με αυτό.
Τον Αύγουστο του 1941 σε έναν αγώνα Β’ Εθνικής μεταξύ της Ταγιέρες και της Σεντράλ Κόρδοβα έγινε κάτι που βοήθησε τον Παχόνι να έρθει ξανά κοντά στο ποδόσφαιρο. Η Ταγιέρες σημείωσε ένα γκολ και ο διαιτητής Αλμπέρτο Πασκουαλίνι το ακύρωσε για κάποιον λόγο. Οι οπαδοί της Ταγιέρες δεν άντεξαν την αδικία και μπούκαραν μέσα στο γήπεδο για να πάρουν στο κυνήγι το κοράκι. Ο Πασκουαλίνι φάνηκε γρήγορος και κατάφερε να κλειστεί στα αποδυτήρια. Για κακή του τύχη όμως εκεί τον επισκέφτηκαν ο προπονητής της Ταγιέρες και ο νερουλάς της ομάδας και για να μην πολυλογούμε, ο Πασκουαλίνι ξύπνησε την άλλη μέρα ξυλοφορτωμένος στο νοσοκομείο. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα και οι Αργεντίνοι διαιτητές αποφάσισαν σε ένδειξη αλληλεγγύης να μην διαιτητεύσουν ξανά αγώνες της AFA (της αντίστοιχης ΕΠΟ). Η απόφαση αυτή έφερε σε δύσκολη θέση την Ομοσπονδία που αντί να προσπαθήσει να καλοπιάσει τους διαιτητές, αποφάσισε να ξεκινήσει εγγραφές νέων διαιτητών (!!) και όποιος ενδιαφερόμενος μπορούσε και κρινόταν άξιος γινόταν διαιτητής.
Ανάμεσα στους 70 που έκαναν αίτηση ήταν και ο ήρωάς μας Μάριο Παχόνι, που θέλοντας να επιστρέψει ξανά στα γήπεδα βρήκε αυτή την ευκαιρία. Μόνο που υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα. Ο Παχόνι με τα χρόνια είχε μυωπία και μάλιστα επιπέδου “πού είναι ο Τιτανικός ρε παιδιά, δεν τον βλέπω”. Όπως ήταν λογικό, ο Παχόνι φορούσε γυαλιά και αν σκεφτούμε το γεγονός ότι μιλάμε για το 1941 φανταστείτε τι φακούς θα είχαν. Ο Παχόνι πέρασε όλες τις εξετάσεις (σίγουρα βοηθούσε το γεγονός ότι είχε παίξει μπάλα και ότι ήταν άνθρωπος με σπουδές και επιστήμονας) και χρίστηκε διαιτητής. Αρκετοί τον αποκάλεσαν απεργοσπάστη, αλλά ο ίδιος απαντούσε: “Σημασία έχει το ποδόσφαιρο να μην σταματάει ποτέ”.
Ο γυαλάκιας ρέφερι έκανε το ντεμπούτο του μπροστά σε 40.000 κόσμο σε έναν αγώνα Ατλάντα-Σαν Λορένσο που οι γηπεδούχοι κέρδισαν με 2-0, χωρίς ο Παχόνι να έχει κάποιο πρόβλημα. Έτσι, του ανατέθηκε ένα δεύτερο ματς αυτό μεταξύ της Λανούς και της Ιντεπεντιέντε, μόνο που εκεί δεν τα πήγε καλά δίνοντας ένα πέναλτι μαϊμού στους κόκκινους και έχοντας γενικά κακές αποφάσεις. Η απεργία τέλειωσε λίγο πιο μετά, αλλά ο Παχόνι πρόλαβε να διαιτητεύσει και ένα τρίτο παιχνίδι, αυτό μεταξύ της Ράσινγκ και της Τσακαρίτα. Από εκεί είναι κι αυτή η ιστορική φωτό, που δείχνει τον πρώην αριστερό χαφ-παιδίατρο και εποχικό διαιτητή Μάριο Παχόνι με κοντό παντελονάκι, σακάκι, μαντίλι στο πέτο και φυσικά τα γυαλιά που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε να δει τίποτα, στο τελευταίο παιχνίδι της σύντομης διαιτητικής του καριέρας.
Ο Παχόνι σκοτώθηκε τον Απρίλιο του 1970 σε τροχαίο.
2 σχόλια σχετικά με το “Ο θρύλος του μύωπα διαιτητή”
Το δίδαγμα ίσως είναι πως οι απεργοσπάστες κρίνονται αργά ή γρήγορα από την ιστορία ως καταγέλαστοι. Και η πρώτη φωτογραφία είναι ωραία, ειδικά ο μπεχλιβάνης δεξιά.
Έτσι…
Τα κείμενά μου άλλωστε πάντα έχουν ηθικοπλαστικά διδάγματα και θα μελετούνται ανά τους αιώνες.
😛