Να τους βλέπεις και να σε πιάνει το παράπονο
Δυο παλιοί γνώριμοι. Ο ένας στα 36, ο άλλος στα 28. Στο ημίχρονο μιας μάχης, με το σκορ στο 0-0, εκεί που τα νεύρα βράζουν. Στον ημιτελικό του μεγαλύτερου θεσμού της ηπείρου τους. Σε ένα ματς που ο ένας μαρκάρει τον άλλον, που έχουν περάσει 48′ (μια που το 1ο ημίχρονο είχε τρία παραπανίσια λεπτά) σχεδόν αγκαλιά. Ο ένας για να βάλει το πολυπόθητο γκολ κι ο άλλος για να το αποτρέψει. Βρίσκουν τον χρόνο όμως να αγκαλιαστούν πριν πάνε να ξεκουραστούν, όχι με το τυπικό “γεια σου μαλάκα”, αλλά με χαρά και να ανταλλάξουν φανέλες. Ο ένας με μια μεγάλη καριέρα σε μεγάλες ομάδες και με σημαντικές επιτυχίες κι ο άλλος που έχει φτάσει στο καλύτερο σημείο της δικιάς του, σκοράροντας ακατάπαυστα. Έρχονται για να μας δώσουν ένα όμορφο κάδρο και να μας πικράνουν λίγο (εμάς τους ΑΕΚτζήδες και τους Παναθηναϊκούς) για το πού βρίσκονται σήμερα οι ομάδες μας.
Υπήρχε βέβαια και παιχνίδι, ένα παιχνίδι στο οποίοι οι Λεπροί από το Ροζάριο είχαν τον πλήρη έλεγχο του αγώνα απέναντι σε μια Μινέιρο που περισσότερο κοιτούσε να μη δεχτεί το γκολ. Το ματς δεν είχε πολλές φάσεις, αλλά είχε καλό ρυθμό και ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Στο 1ο ημίχρονο χάθηκαν τρεις καλές φάσεις για τους γηπεδούχος και μία για τους Βραζιλιάνους αλλά το 0-0 δεν άλλαξε. Με την αρχή του δευτέρου η Μινέιρο κράτησε κάπως περισσότερο μπάλα αρχικά και ενώ φαινόταν ότι θα ισορροπήσει το ματς, οι Αργεντίνοι ανέβασαν ρυθμό, πίεσαν και τελικά με μια κεφαλιά του Μάξι άνοιξαν το σκορ. Στη συνέχεια έχασαν απίστευτη τριπλή ευκαιρία για να έρθει η σειρά της Μινέιρο να σκοράρει, αλλά το γκολ του Τζο να ακυρωθεί ως οφσάιντ. Το ματς όμως είχε ψωμί ακόμα, καθώς ο Νάτσο δεν είχε μιλήσει και το έκανε με εντυπωσιακό τρόπο. Μαγική εκτέλεση φάουλ στην κλειστή γωνία με την μπάλα να έχει πάρει όσο φάλτσο χρειάζεται για να περάσει αριστερά από το τείχος και να πάει όσο γωνία χρειάζεται ώστε ο ηρωικός και εχθές Βίκτορ να μην μπορεί να κάνει κάτι. To 2-0 δεν άλλαξε και η ρεβάνς στο Μπέλο Οριζόντε θα είναι μια μάχη σώμα με σώμα για να γυρίσει το σκορ.