Οκτώ μεγάλες αλήθειες για το 5×5
Αν και οι μεγαλύτεροι πρόλαβαν μόνο τις εποχές της αλάνας και του πάρκου, εδώ και αρκετά χρόνια το 5×5 είναι η μοναδική ποδοσφαιρική διέξοδος για πολύ κόσμο. Παρ’ ότι το θεωρώ κάτι σαν ποδόσφαιρο του δοκιμαστικού σωλήνα και… ημίμετρο, δεν παύει να είναι δημοφιλές. Η δημοσιογραφική ομάδα του σομπρέρο συγκέντρωσε τις εμπειρίες της και μέσα από αυτές έβγαλε οκτώ γενικά παραδεκτές αλήθειες (ελπίζουμε) για το ποδόσφαιρο 5×5.
1. Οι απ’ έξω. Μπορεί μεν ο χρόνος του παιχνιδιού να είναι συγκεκριμένος, δεν τηρείται όμως πάντα. Τότε εμφανίζεται ο κλασσικός τυπάκος που θα ρωτήσει (και καλά από ενδιαφέρον) “πόσο είστε ρε παιδιά;”, ενώ στο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη η προσμονή να αδειάσει το γήπεδο για να μπει. Συχνά το σόου συνοδεύεται από ζέσταμα εκτός γηπέδου όπου εμπεριέχονται διατατικές ασκήσεις. Με την ώρα να περνάει οι ασκήσεις τελειώνουν και πηγαίνουμε στο στάδιο “παιδιά τελειώνετε;” και αρχίζει ο κλασικός διάλογος που συχνά έχει και τον ιδιοκτήτη μέσα και ακούγονται τα: “σε 5′ τελειώνουμε“, “τι λέτε ρε παιδιά εμείς το έχουμε κλείσει από τις 21.00“, “ναι, αλλά κι εμάς μας καθυστέρησαν οι προηγούμενοι” και γενικά μια διαδικασία που κάνει την ονομασία των Σκοπίων να φαίνεται εύκολη υπόθεση. Για να είμαστε σωστοί βέβαια, αυτά συμβαίνουν και με τους ρόλους αντίστροφα όπου οι “ξένοι” είναι μέσα και εμείς αυτοί που γκρινιάζουμε.
2. Οι σαλιάρες. Για να παίξεις μπάλα πρέπει να ξεχωρίζεις τους συμπαίκτες από τους αντιπάλους. Έτσι, οι ιδιοκτήτες προσφέρουν πολύ συχνά αυτά τα μπλουζάκια μιας απόχρωσης συνήθως βγαλμένης από γκέι παρέιντ, που κάποιοι γιωτάδες δεν μπορούν να φορέσουν σωστά, για να φοράει αναγκαστικά η μια ομάδα. Με τις σαλιάρες προκύπτουν συγκεκριμένα προβλήματα. Πρώτον, έχουν απορροφήσει ιδρώτα δεκάδων όχι και τόσο καθαρών σωμάτων. Με λίγα λόγια βρωμοκοπάνε και αν είσαι λίγο σιχασιάρης δεν μπορείς να τα φορέσεις. Δεύτερον, προσθέτουν περιττό βάρος (ελάχιστο μεν, αλλά το κάνουν) και μπορεί να ενοχλούν. Τρίτον, θες ρε φίλε να φορέσεις μια φανέλα ομάδας. Το τιμημένο φανελάκι του Νίκου Κυζερίδη ή τη φανέλα με το νο4 του Κάρλος Αραούχο από την Ουρακάν (δεν είναι τυχαίο παράδειγμα, είμαι κάτοχος), δεν γίνεται να μην κάνεις την μόστρα σου. Είναι σαν να πάρει μια γυναίκα γούνα και να της πει ότι θα πάτε τελικά Μπαχάμες αντί για Αράχωβα το ΣΚ (1st world problems). Το αποτέλεσμα είναι πολύ συχνά να μην υπάρχει συμφωνία για το ποια ομάδα πρέπει να φορέσει τις ιδρωτομασχαλιλοσαλιάρες και να παρατηρείται καθυστέρηση.
3. Οι κανόνες. Παραδέχομαι ότι δεν ξέρω αν υπάρχει ομοσπονδία 5×5 ή κάποιο βιβλίο κανονισμών, όπως πχ στο ποδόσφαιρο σάλας. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν όπως και στο ποδόσφαιρο της αλάνας διαφωνίες σε σχέση με το τι ισχύει και τι όχι. Υπάρχει πλάγιο; Τι γίνεται όταν χτυπάει η μπάλα στο… ταβάνι; Περνάει η μπάλα το κέντρο από τα χέρια του τερματοφύλακα; Ποιος έριξε το πέναλτι και μου κλεισε το σπίτι; Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν υπάρχει κάποιος που έρχεται πρώτη φορά και ξέρει να παίζει με διαφορετικούς κανόνες. “Δεν το ήξερα ρε παιδιά, εμείς παίζουμε έτσι” και νέος κύκλος αίματος.
4. Τα μπιλάκια. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο, έχει αναλυθεί. Απλά πατήστε στον σύνδεσμο.
5. Οι παίκτες. Παρ’ ότι υπάρχουν αρκετά κοινά με τις φυλές του παιδικού ποδοσφαίρου, υπάρχουν και κάποιες ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα υπάρχει πάντα ένας ατομιστής που για κάποιον μυστήριο λόγο στο 5×5 είναι ακόμα πιο αντιπαθητικός πιθανότατα γιατί παίζεις σε μικρό χώρο. Αν δε το τέρμα σου δεν είναι σταθερό, αλλά παίζεις με… rotation είναι ακόμα πιο σύνηθες το φαινόμενο να μπαίνουν μερικά τουλάχιστον ύποπτα γκολ από τον τύπο που γκρίνιαζε να μην κάτσει και συμβιβαστικά είπε “για δυο γκολ μόνο”. Και εννοείται ότι μέσα σε όλους αυτούς υπάρχουν ο τσαμπουκαλής που θα μαλώνει για ένα ανάποδο πλάγιο και φυσικά ο γυάλινος που κάνει τον Λέμενς να μοιάζει με τέρας φυσικής αντοχής μπροστά του, καθώς τραυματίζεται και με τον αέρα που αναπνέει. Ο πρώτος, ο οποίος γενικά το παίρνει πολύ σοβαρά, είναι και προπονητής εντός γηπέδου δίνοντας εντολές στους συμπαίκτες, ενώ αν σκοράρει κανένα γκολ πανηγυρίζει σαν τον Ταρντέλι. Συνήθως μαλώνει με τον τύπο που λέει: “Να ξέρετε, εγώ παίζω επίθεση” και αποτελούν μαζί ένα εκρηκτικό μείγμα στα σωθικά της ομάδας. Όλοι όμως θέλουν στην ομάδα τους τον τύπο με αυτογνωσία που λέει “Εγώ θα κάτσω πίσω”, αν και συχνά δεν είναι θέμα ταπεινότητας αλλά μειωμένης αντοχής και κινδύνου εμφράγματος του μυοκαρδίου αν χρειαστεί να αρχίσει να τρέχει. Έτσι κι αλλιώς πάντως, αυτούς τους τύπους τους αγαπάμε !
6. Το πριν και το μετά. Υπάρχουν δυο κατηγορίες. Οι αθλητές και οι τουρίστες. Οι πρώτοι κάνουν σοβαρό ζέσταμα, έχουν έρθει με μια τσάντα γεμάτη από κάουντερπέιν μέχρι προφυλακτικά και τρεις αλλαξιές ρούχα, ενώ οι δεύτεροι καπνίζουν και έχουν φραπεδάρα στο χέρι και συνήθως έχουν έρθει με Air Jordan όχι όμως αυτά που έγιναν εσχάτως μόδα, αλλά αυτά που φορούσαν στο λύκειο πριν δέκα χρόνια και έχουν και καμία τρύπα στην μύτη. Εκεί μάλιστα που κάνουν και κανένα γύρο τρεξίματος (συχνά με το τσιγάρο στο χέρι) ρίχνουν και σουτ, το οποίο πάει εντελώς άουτ (με κενή εστία) και δικαιολογούνται λέγοντας ότι είναι ακόμα “κρύοι”. Το “μετά” επίσης έχει τα δικά του. Κάποιοι σε κάνουν να θες να καλέσεις το 166, ενώ άλλοι είναι έτοιμοι για ακόμα ένα ματσάκι. Το κυριότερο όμως είναι τα πηγαδάκια που κάνουν τις γυναίκες που βάζουν στάτους στο ΦΒ “να εδώ καφές και σουσού με τη φιλενάδα” να μοιάζουν με αγίες καλοπροαίρετες κορασίδες. Συνήθως ξεκινάμε με τις χαιρετούρες “παιδιά εγώ φεύγω” “καλό βράδυ μεγάλε, να τα ξαναπούμε” και μετά από λίγα δευτερόλεπτα αρχίζουν τα: “μα ποιος τον έφερε αυτόν τον μαλάκα;” και τα “δεν δίνει πάσα ποτέ” και “δεν μάρκαρε ρε καθόλου, εξαιτίας του χάσαμε”. Συχνά βέβαια έχουμε και πιο σοβαρή ποδοσφαιρική ανάλυση από κάποιον που όταν γυρίσει σπίτι θα συνεχίσει παίζοντας Football Manager.
7. Ο απών. Το 5×5 θέλει ολόκληρη οργάνωση. Πάντα θα υπάρχει κάποιος καινούριος που δεν θα ξέρει πού είναι τα γήπεδα ή κάποιος αργοπορημένος και εννοείται τα τραβάει όλα ο οργανωτής που τρώει την ώρα του στα τηλέφωνα. Το πρόβλημα όμως είναι όταν κάποιος σε κρεμάει και δεν έρχεται τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα το 5×5 (ή 7×7 έστω) να καταλήγει σε μονό αριθμό. Εκεί οι λύσεις είναι οι εξής. Βρίσκεις κάποιον καυλωμένο από τους προηγούμενους, βάζεις τον ιδιοκτήτη να φέρει κάποιον ή στη χειρότερη παίζεις ως έχει. Αυτό γίνεται είτε με έναν να είναι έξω και να παίζεις με αλλαγές, είτε στη χειρότερη περίπτωση με αριθμητική ανισορροπία. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, ο απόντας στιγματίζεται κοινωνικά και η θέση του κρίνεται ως επισφαλής για το μέλλον.
8. Ο καιρός. Μπορεί το πρωί να είσαι για καφεδάρα με παγάκια, γυαλί ηλίου και να χαζεύεις τις γυναίκες που φοράνε μίνι σκεπτόμενες τις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά το βράδυ του 5×5 κυβερνάει άλλος θεός. Αν θέλει να βρέξει, θα βρέξει. Ανεξάρτητα τι γράφει το άκιουγουέδερ, τι λέει ο Σάκης ο Αρναούτογλου και ο θείος σου που είναι παλιός ναυτικός και ξέρει από αυτά. Θα αρχίσουν οι λίγες σταγόνες, θα σκεφτείς ότι θα σταματήσει, θα πολλαπλασιαστούν και στο τέλος θα ρίξει μια νεροποντή ίσα σίγα για να χρειαστεί να ακυρώσεις το παιχνίδι. Η κατάρα του 5×5 δεν είναι μύθος. Γι’ αυτό και τα κλειστά γηπεδάκια υπερτερούν εδώ.
8 σχόλια σχετικά με το “Οκτώ μεγάλες αλήθειες για το 5×5”
“…έβγαλε δέκα γενικά παραδεκτές αλήθειες…”
– Έλα ρε, πάμε για 5×5;
– Δεν μπορώ ρε, γράφω 10 μεγάλες αλήθειες
– Πόσες βρήκες;
– 8
– Άλλαξε τίτλο κι έλα!
Χαχαχαχαχαχα
Για δέκα πήγαινα αλλά συμπύκωνσα τις κατηγορίες των παικτών !
Διορθώθηκε.
Eklapsa sto no6..
Τοσο καλο κειμενο που θελω να το κανω pin στο pinterest
ετσι ακριβως λεμε.
μπορει οι αλλοι να καραγουσταρουν αλλα εγω γι αυτους ακριβως τους λογους εκοψα το 5χ5.
οτι καλυτερο εχω διαβασει απλα . τελος
Η γενική αλήθεια “Εγώ δεν μπορώ στα μικρά” που ξεστομίζεται από κάποιον που “παίζει κανονικά μπάλα σε ομάδα” (Β τοπικό θεσσαλονίκης, αλλαγή του δεξιου μπακ). Η ατάκα ακούγεται πιο συχνά όταν η “προωθημένη πάσα” φτάσει στον αντιπαλο τέρμα, ή όταν το σουτ πάει σε εκείνη την γωνία “Γ” που ενώνει το συρματόπλεγμα γύρω-γύρω με το δίχτυ στο ταβάνι του γηπέδου. Πολύ συχνά αυτόν τον παίχτη τον κάνει πλάκα μέχρι και ο προαναφερθέντας με τα Air Jordan
Ξεχάσατε τον χειρότερο… Τον τύπο που αν πιάσει ψιλόβροχο σταματά να παίζει και τρέχει να βρει καταφύγιο μην τυχόν και βραχεί.
Ρε γκασμά! Υπάρχει καλύτερο πράγμα από τη μπάλα στη βροχή;
Ο ίδιος τυπάς είναι που σου ακυρώνει το ματς μία ώρα πριν ξεκινήσει γιατί ψιχαλίζει.