Η Σιωπή
Αν δεν έχει δεχθεί η ομάδα σου γκολ στα τελευταία λεπτά – χάνοντας τελικά το παιχνίδι – στην έδρα της, έχοντας μόνο δικούς της οπαδούς στο γήπεδο, δεν ξέρεις τι θα πει πραγματική σιωπή. Χιλιάδες κόσμου κι όμως εσύ να μπορείς να ακούσεις τη μπάλα να κυλά στο χορτάρι και τη βαριά ανάσα των παικτών να σχίζει τον αέρα. Μερικά δευτερόλεπτα σιωπής που αγγίζουν τη νεκρική σιγή μπροστά στο “δράμα” που εξελίσσεται μπροστά μας. Είμαι σίγουρος. Όλοι όσοι μας διαβάζουν (μαζί με εμάς που γράφουμε) το έχουν νιώσει.
Όταν ο Ουρουγουανός εξτρέμ Αλσίντες Γκίγια νικούσε τον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα Μοασίρ Μπαρμπόσα και έγραφε στο 79′ το 2-1, χαρίζοντας στη χώρα του το δεύτερο της Μουντιάλ, ο κόσμος γνώριζε τι σημαίνει “απόλυτη σιωπή” σε κάποιο γήπεδο. 173.850 εισιτήρια είχαν πωληθεί για το παιχνίδι στο Μαρακανά ενώ υπολογίζεται πως στις κερκίδες είχαν βρεθεί – χωρίς το μαγικό χαρτάκι – ακόμα 30.000 Βραζιλιάνοι. Όλοι τους πάγωσαν στο 79′. Μερικοί δεν άντεξαν τη “ντροπή” και τερμάτισαν τη ζωή τους λίγα λεπτά μετά το τελικό σφύριγμα. Μια από τις μεγαλύτερες “τραγωδίες” και μια απ’ τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Η Βραζιλία έφτασε στον τελευταίο αγώνα έχοντας 21 γκολ υπέρ και 4 κατά μετρώντας τέσσερις νίκες και μία ισοπαλία, διαλύοντας ομάδες όπως η Γιουγκοσλαβία, το Μεξικό και η Ισπανία. Το γκολ του Γκίγια από την άλλη κατάφερε να διαλύσει ένα ολόκληρο έθνος και να στερήσει απ’ αυτό το πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο πρώτος σιωπηλός κομμός στην ιστορία της “Τραγωδίας”.
Ο Γκίγια θεωρούσε αυτό το γκολ ως το σπουδαιότερο της καριέρας του. Μάλιστα όπως είχε δηλώσει “Τρεις άνθρωποι έχουν καταφέρει να σιγήσουν το Μαρακανά. Ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας και εγώ”. Εδώ ήρθε και έδεσε χρόνια αργότερα η φράση του μυθικού προπονητή της Λίβερπουλ Μπιλ Σάνκλι πως “Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό”. Και αυτή είναι η αλήθεια. Τα πρωτόγονα και άγρια συναισθήματα που σου βγάζει ένα γκολ της ομάδας σου (θρησκείας για πολλούς) έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη σιωπή που δημιουργεί κάποιο εις βάρος γκολ. Όταν αυτό έρχεται κιόλας προς το άδειασμα της κλεψύδρας τόσο μεγαλώνει η ένταση και η διάρκεια της σιωπής. Αυτή είναι μια φυσική – και άκρως λογική – αντίδραση σε τέτοιες περιπτώσεις.
Για να το καταλάβετε καλύτερα. Ο δημοσιογράφος Ρομπέρτο Μουλαέρτ σύγκρινε το τέρμα του Γκίγια (και το παραπάνω βίντεο) με το φιλμ του Ζαπρούντερ (οι εικόνες είναι υπερβολικά σκληρές προειδοποιώ). Σε αυτό έχει αποτυπωθεί καρέ-καρέ, δίχως ήχο, η δολοφονία του Τζόν Φ Κέννεντι. Μάλιστα ο Μουλαέρτ είπε πως αν δεις μαζί τα δύο βίντεο η στιγμή του γκολ έρχεται μαζί με τη στιγμή του πυροβολισμού, αφήνοντας ακόμα και την ίδια σκόνη στα δύο φινάλε. Δυο στιγμές. Δυο ανάσες. Ένας πραγματικός και ένας μεταφορικός πυροβολισμός και το ίδιο αποτέλεσμα. Το δράμα και η σιωπή.
2 σχόλια σχετικά με το “Η Σιωπή”
Νομίζω οτι οι Ουρουγουανοί το προφέρουν Γκίτζια.
Στο τελευταίο μουντιάλ, είχανε και μπλουζάκια μέσα στο γήπεδο οι αθεόφοβοι μιας μάρκας που λέγεται 1950 και γράφει το νούμερο μπροστά μπροστά με μεγάλα γράμματα.
Πάντως το συγκεκριμένο ματς είναι ο ορισμός της λέξης “κηδεία” στο ποδοσφαιρικό λεξικό. Τα αφιερώματα στον συγκεκριμένο αγώνα που έχει κάνει το σομπρέρο είναι, μαζί με τα αφιερώματα στον βίνι τζόουνς, ο λόγος που παρακολουθώ το σομπρέρο καθημερινά.
κι εγώ αυτό νόμιζα παλιά αλλά το προφέρει ο ίδιος στο βίντεο.