Όταν δεν πιάνουν τα γούρια
Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο προλήψεις και γούρια. Ειδικά όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, μπορείς να πέσεις πολύ χαμηλά. Να δοκιμάσεις κάθε πιθανό τρόπο για να κερδίσεις. Από υπνωτιστές μέχρι θεϊκή παρέμβαση και… νάνους με μαγικές ιδιότητες, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Η δεκαετία του 90′ ήταν μια ωραία περίοδος για την ιστορική Ρίβερ Πλέιτ. Σπουδαίοι παίκτες όπως Φραντσεσκόλι, Ορτέγκα, Σορίν που έκαναν μεγάλη καριέρα, καλό ποδόσφαιρο και πολλοί τίτλοι. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις στιγμές, σκέφτεσαι πάντα τον αντίπαλο. Και η αλήθεια ήταν, ότι μπορεί η Ρίβερ να μάζευε κούπες, αλλά η Μπόκα είχε δημιουργήσει εκείνα τα χρόνια μια πελατειακή σχέση. Οι παίκτες κι οι οπαδοί υποστήριζαν ότι τα πρωταθλήματα έχουν σημασία, αλλά μέσα τους πάντα υπήρχε αυτό το ανικανοποίητο, το κερασάκι που έλειπε στην τούρτα. Σαν τον Έντι Μέρφι στο Μπούμερανγκ που είχε δίπλα του την τέλεια γυναίκα, αλλά τον ενοχλούσαν τα πόδια της.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα, υπάρχει και μια ιστορία που αγνοούσα και διάβασα σε ένα αργεντίνικο μπλογκ. Όπως είπαμε, η Μπόκα κέρδιζε σχεδόν αποκλειστικά τα παιχνίδια, κάποια ήταν ισόπαλα και η Ρίβερ αγνοούσε τις νίκες. Οι Μποστέρος από το 1991 ως το 1999 είχαν 10 νίκες στο πρωτάθλημα και 5 ισοπαλίες, ενώ είχαν και 2 νίκες σε ισάριθμα ματς στο Λιμπερταδόρες με την καζούρα να φτάνει στα ύψη. Η Ρίβερ μόνο το 1994 φάνηκε να αλλάζει την κατάσταση κερδίζοντας και τα 2 ματς του πρωταθλήματος, αλλά αυτό αποτέλεσε την εξαίρεση. Ακόμα και στα καλοκαιρινά φιλικά που παίζουν παραδοσιακά οι δυο ομάδες, η Μπόκα είχε 12 νίκες σε μια περίοδο 7-8 ετών που κέρδιζε με οποιοδήποτε πιθανό τρόπο την μεγάλη της αντίπαλο.
Με τα πράγματα να έχουν γίνει πολύ σοβαρά, το 1998 κυκλοφόρησε μια φήμη ότι η Ρίβερ θα δοκίμαζε να παίξει με τη 2η φανέλα της. Τελικά η ομάδα του Ραμόν Ντίας δεν το έκανε πράξη και έτσι έχασε 3-2 στην Κλαουζούρα και έφερε 0-0 στην Απερτούρα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η Μπόκα με τον Μπιάνκι πλέον στον πάγκο της πήρε και την Απερτούρα του 1998, τον πρώτο της τίτλο μετά από έξι χρόνια (το οποίο δεν ακούγεται τραγικό, αλλά έξι χρόνια στην Αργεντινή ισοδυναμούν με δώδεκα πρωταθλήματα). Τον Ιανουάριο του 1999 η Μπόκα αντιμετωπίζει στο κλασσικό “καλοκαιρινό” φιλικό τη Ρίβερ και την κερδίζει με 2-1 έχοντας για σκόρερς τους Μπασουάλδο και Γκουστάβο Μπάρος Σκελότο. Toν Μάρτιο παίζεται το δεύτερο αντίστοιχο φιλικό. Με την μια σφαλιάρα μετά την άλλη, όλοι στο στρατόπεδο των “εκατομμυριούχων” ξέρουν ότι πρέπει να παρθούν δραστικά και κυρίως μεταφυσικά μέτρα. Η Ρίβερ κατεβαίνει έχοντας στην σύνθεσή της παίκτες όπως οι Σαβιόλα, Γκαγιάρδο, Πίτσι, Σορίν. Η διαφορά είναι ότι δεν κατεβαίνει με την κλασσική της εμφάνιση, αλλά με την αναπληρωματική, την “τρικολόρ” της παραπάνω φωτογραφίας. Καλή ομάδα + αλλαγή φανέλας = νίκη στο (έστω και φιλικό) ντέρμπι. Όλοι το ξέρουν αυτό.
Η τρίχρωμη ριγέ εμφάνιση όμως δεν φέρνει γούρι στη Ρίβερ και σίγουρα όχι στον Χερμάν Μπούργκος που κάνει τραγικό παιχνίδι κάτω από τα δοκάρια (και βασικά πολύ μακριά από αυτά όπως φαίνεται στις φάσεις), αλλά στην Μπόκα και τον Μαρτίν Παλέρμο. Ο “Τιτάνας” σκοράρει τρεις φορές και γράφει ιστορία, ενώ μένει για πάντα χαραγμένος στις αναμνήσεις των “Γενοβέζων” με τον πανηγυρισμό του στο πρώτο γκολ που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τι ήταν. Το πείραμα για τη Ρίβερ απέτυχε παταγωδώς. Τον επόμενο Οκτώβριο με δυο γκολ των Παμπλίτο Αϊμάρ και Άνχελ η Ρίβερ κερδίζει 2-0 στο πρωτάθλημα μετά από πολύ καιρό. Είναι η αρχή για να σπάσει η παράδοση εκείνων των ετών. Το κάνει φορώντας την κανονική φανέλα, αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν θέμα φανέλας. Ή μήπως όχι; Κάποιοι άρρωστοι (σε στυλ conspiracy Keanu Reeves) σίγουρα θα εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τελικά η αλλαγή της φανέλας πέτυχε, αφού πέταξε την γκαντεμιά από την κανονική εμφάνιση. Πίνοντας το μάτε τους θα διηγούνται στους νέους πώς κατάφερε η Ρίβερ με το κόλπο αυτό να διώξει την βασκανία από την παραδοσιακή της φανέλα. Και η ποδοσφαιρική ζωή συνεχίζεται…
