Όπου φτωχός κι η μοίρα του
Για τον μέσο Έλληνα παίκτη στοιχήματος το Ζενίτ-ΑΕΚ ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για κέρδη. Ο άσσος δεδομένος, το ημίχρονο-τελικό το ίδιο, το όβερ επίσης και για τους πιο ρισκαδόρους κάποιο χάντικαπ ή κάτι παρεμφερές. Δυστυχώς εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκαν. Παρ’ όλα αυτά, το σκορ δεν διαμορφώθηκε με τον τρόπο που θα περίμεναν οι περισσότεροι τζογαδόροι και φοβόντουσαν οι περισσότεροι οπαδοί της ΑΕΚ.
Η ΑΕΚ πλήρωσε για πολλοστή φορά φέτος την απαράδεκτη άμυνά της, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σαν συνολική λειτουργία. Ξεκινώντας από το τέρμα όπου ο Αραμπατζής φέρει ευθύνη (μικρή ή μεγαλύτερη) και στα δυο πρώτα γκολ, συνεχίζοντας με τα σέντερ μπακ όπου Δέλλας και Νασούτι (ειδικά ο δεύτερος αγνώριστος) ήταν κακοί και τελειώνοντας με τα πλάγια μπακ όπου μόνο ο Λαγός το πάλεψε, ο δε Πατσατζόγλου συνεχίζει να δικαιώνει όσους έβγαζαν αφρούς από το στόμα μόλις ανακοινώθηκε το όνομά του.
Μόλις στο 1ο λεπτό η ΑΕΚ δέχθηκε ακόμα ένα γκολ από σουτ εκτός μεγάλης περιοχής. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη ομάδα στην Ευρώπη που δέχεται με τόση συχνότητα τέτοια γκολ. Θα θυμίσω το γκολ της Κέρκυρας (στην πρώτη φορά που η συμπαθής ομάδα του Μπάμπη κατέβηκε το κέντρο και χωρίς να έχει πατήσει περιοχή), αλλά και το γκολ του… φουρτουνιασμένου Αστέρα Τρίπολης. Το δεύτερο γκολ είναι μια ακόμα πληγή της ΑΕΚ (χρόνια), τα στημένα και οι κεφαλιές των αντιπάλων. Πλήρης επικράτηση του ενωσίτη Μπρούνο Άλβες στον αέρα (ΟΚ, να το δεχτώ, είναι θηρίο ο τύπος) και άγνωστοι οι λόγοι της βόλτας του Αραμπατζή στο ύψος της μικρής περιοχής.
Κι όμως παρά το 2-0 τόσο νωρίς, η Ζενίτ ούτε κυριάρχησε πλήρως, ούτε το γήπεδο έγερνε. Απλά έκανε ότι έπρεπε να κάνει κάθε ομάδα που θέλει να λέγεται σοβαρή. Η ΑΕΚ παρά την αίσθηση ότι θα διαλυθεί, παρουσίασε αρκετή σοβαρότητα γυρίζοντας την μπάλα και προσπαθώντας να δημιουργήσει. Και το κατάφερε κάνοντας 2-3 φάσεις με Σκόκο και κυρίως Τζεμπούρ που ήταν ο τελικός αποδέκτης. Και αφού απείλησε, κατάφερε και να σκοράρει (κάτι που άλλωστε καταφέρνει σε όλα τα παιχνίδια, άσχετα αν πιο πριν έχει δεχτεί κανά δυο γκολ) με το σουτ του Λυμπερόπουλου.
Πάνω λοιπόν που λες: “Κάτι πάμε να κάνουμε” έρχεται η μοίρα του φτωχού να σε προσγειώσει. Λάθος επιλογή του Νασούτι, χερούκλα του αντιπάλου, 2 διαιτητές γαμώ την αγανάκτησή μου δεν το βλέπουν και αντί να έχεις ένα φάουλ υπέρ σου και το σκορ να παραμένει 2-1, το παιχνίδι πάει στο 3-1 και μένεις και με 10. Εκεί τελειώνουν όλα.
Προς τιμήν της η ομάδα το παλεύει, δέχεται ένα τέταρτο γκολ σε σεμινάριο κακής αμυντικής λειτουργίας με το δεξί μπακ Πατσατζόγλου να έχει πλάτη προς την μπάλα και να βρίσκεται αλλού, ενώ τα κεντρικά μπακ διατηρούν το ρόλο του παρατηρητή αλλά συνεχίζει να προσπαθεί με τον Σκόκο μοναδικό προωθημένο. Και όντως τα καταφέρνει με μια ασίστ του τελευταίου και μια απίστευτη κούρσα του υπέρβαρου Ντιόπ (που έδειξε συμπαθής εχθές) που κερδίζει πέναλτυ, αλλά ουχί την κόκκινη κάρτα του Μαλαφέεφ.
Συμπερασματικά και με λίγα λόγια: “Πού πας με τέτοια άμυνα;”. Το χειρότερο είναι ότι και ατομικά υπάρχει θέμα, αλλά όταν έχω ζήσει τον Σάντος τόσο καιρό ξέρω ότι ένας καλός προπονητής μπορεί τουλάχιστον να την σουλουπώσει. Γιατί μπορεί με τη Ζενίτ, οι συγκεκριμένοι αμυντικοί ακόμα και με τον Μουρίνιο στον πάγκο να δέχοταν γκολ, σίγουρα όπως διάολε υπάρχει κάποιος προπονητής που θα μπορέσει να τα κάνει τα πράγματα ώστε να μην τρως τρία γκολ από τον βετεράνο Σολάκη και την παρέα του.
Δεν πιστεύω σε θαύματα, πιστεύω όμως στην σκληρή δουλειά και τη βελτίωση. Κάτι τέτοιο θα γίνει μόνο με σοβαρή επιλογή προπονητή. Γιατί προς το παρόν, τρέμω στο άκουσμα μερικών ονομάτων.
