Οι εμφανίσεις του Μουντιάλ (Μέρος Α’)

Ανάμεσα σε όλα τα άλλα στοιχεία που το καθορίζουν, το Μουντιάλ είναι και οι φανέλες του. Ειδικά αν είσαι κάποιος συλλέκτης ή γενικά ανήκεις σε αυτήν την συνομοταξία ανθρώπων που κάθε χρόνο κοιτάει τις εμφανίσεις των ομάδων και σχολιάζει, θυμάται, βαθμολογεί. Η αλήθεια είναι ότι οι φανέλες των εθνικών ομάδων παρουσιάζουν συνήθως μικρότερο ενδιαφέρον από τις συλλογικές επειδή δεν έχουν πολλά περιττά πάνω τους, επειδή δεν έχουν διαφημίσεις να αλλάζουν την όψη τους και επειδή ως ένα μεγάλο βαθμό το σχέδιο έχει κάποιες σταθερές που δεν αλλάζουν.

Η νέα φανέλα της εθνικής Ελλάδος που παρουσιάστηκε από τη Νάικ-ι είναι κάπως έτσι. Λίγο ρετρό με το γιακαδάκι και θυμίζει αρκετά πόλο μπλουζάκι. Αν και αρκετά μίνιμαλ και ρετρό στυλ (βοηθάει και το ψιλο-αρχαίο σήμα της ΕΠΟ) προσωπικά τη βρίσκω αρκετά ωραία. Less is more που λένε και στο χωριό μου και ειδικά στο θέμα της φανέλας που κατά καιρούς έχουμε δει εκτρώματα ισχύει. Η 2η έχει επί της ουσίας αναστροφή των χρωμάτων. Το “μότο” της εμφάνισης είναι “Attack as one” και έχει να κάνει με το πνεύμα της συνοχής και ενότητας που χρειάζεται κάθε εθνική που λειτουργεί με βάση την ομαδική δουλειά περισσότερο και λιγότερο ταλέντο.

Τι γίνεται όμως με τις άλλες ομάδες; Αν θα θέλαμε να επιλέξουμε τη χειρότερη μάλλον θα ήταν αυτή της Σκωτίας που φαίνεται αποτέλεσμα brainstorming μετά από μια νύχτα έντονης ουισκοποσίας κάπου στη Γλασκώβη. Ευτυχώς δεν θα τη δούμε στο Μουντιάλ, μια που η ομάδα αποκλείστηκε. Κατά σύμπτωση διάβασα ότι κάνει θραύση στις πωλήσεις και μπορεί να γίνει η πιο επιτυχημένη away εμφάνιση της χώρας, γεγονός που αποδεικνύει ότι εμπορική επιτυχία και γούστο δεν συμβαδίζουν πάντα.

Αν μια ομάδα την περιμένουμε πώς και πώς στο Μουντιάλ γιατί δείχνει εξαιρετική και έχει πολλούς καλούς παίκτες είναι το Βέλγιο. Όσοι από μας ζήσαμε και το Μουντιάλ του 1986 και δεν συμμεριζόμαστε την άποψη “το Βέλγιο δεν υπάρχει” έχουμε πάντα μια μικρή συμπάθεια σε αυτή την εθνική που κατάντησε από την ομάδα του Ζαν-Μαρί Πφαφ και του Κέλεμανς να παίζει με τον Μπο Μπενζά και διάφορους άλλους απίθανους. Μόνο που όσο θέλουμε να δούμε την ομάδα του Λουκάκου και των λοιπών, οι φανέλες αποτελούν προσβολή της δημοσίας αιδούς. Burrda Sports, μπορούσες πολύ καλύτερα…

Ερχόμαστε πιο κοντά, στους Κροάτες. Εκεί από την στιγμή που οι Βαλκάνιοι έχουν επιλέξει το μοτίβο της σκακιέρας δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Αν ήμουν Κροάτης θα κοιτούσα μόνο τη 2η εμφάνιση κάθε χρόνο, η πρώτη κανονικά πρέπει να απαγορευτεί γιατί μπορεί να οδηγήσει σε ζαλάδες και πονοκεφάλους αν την κοιτάς για πολλή ώρα. Η δεύτερη έχει τα κουτάκια μόνο στο μανίκι και κατά τα άλλα είναι αρκετά όμορφη.

Μια άλλη δεύτερη που πάντα λάτρευα ήταν η μπλε της Αργεντινής. Φέτος δεν μου αρέσει τόσο, ίσως γιατί μου θυμίζει μια πιτζαμο-εμφάνιση που είχε λανσάρει η Γαλλία πρόσφατα. Η οριζόντια ρίγα θέλει προσοχή γιατί είναι δυσδιάκριτο το όριο μεταξύ ωραίας φανέλας και πιτζάμα-πάρτι. Η φετινή της αγαπημένης Αργεντινής νομίζω ότι το ξεπερνάει. Πιθανώς στην κάμερα να γράφει καλύτερα, συμβαίνει συχνά αυτό. Να πω εδώ ότι και η πρώτη της Αργεντινής δεν μου άρεσε τόσο γιατί είχε κάτι γραμμές στα μανίκια (ναι ξέρω, είμαι παράξενος).

Τι κάνουν οι άσπονδοι φίλοι και διοργανωτές Βραζιλιάνοι; Η πρώτη είναι στο κλασσικό στυλ της Σελεσάο και αρκετά ωραία, από τις καλύτερες γενικά που θα εμφανιστούν στο Μουντιάλ. Να πω επίσης ότι το μικρό νουμεράκι μπροστά μου αρέσει πολύ. Η 2η θυμίζει σε στυλ λίγο της Αργεντινής αλλά νομίζω ότι είναι  χειρότερη γιατί από κοντά φαίνεται σαν σι-θρου που θα φορούσες σε πάρτι των ντισκουέαρντ στην Μύκονο. Πιθανότατα βέβαια στην κάμερα να γράφει και αυτή πολύ πιο ωραία.

Μια άλλη κλασσική δύναμη είναι η Ολλανδία. Από την οποία έχουμε δει τόσο εξαιρετικές, όσο και πανάθλιες εμφανίσεις (Euro 1988 anyone?). Τα τελευταία χρόνια παίζει και αυτή σε μίνιμαλ στυλ και προσωπικά με κερδίζει. Ειδικά η φετινή της Νάικ-ι στην οποία χρησιμοποιήθηκαν και ρετρό νούμερα είναι εξαιρετική. Το ίδιο και η εξαιρετική γραμματοσειρά (ναι κάποιοι από μας τα κοιτάμε και αυτά). Δυστυχώς για τους πολυάριθμους φίλους της Ολλανδίας, βλέπω την εμφάνιση και πάλι να ξεχωρίζει και όχι την ομάδα. Μακάρι να κάνω λάθος.

Πάμε σε μια άλλη αγαπημένη ομάδα, αυτή του Καμερούν. Αν η εμφάνιση της Σκωτίας είναι τραγική και δεν θα τη δούμε στο Μουντιάλ, τότε αυτή του Καμερούν είναι μάλλον η τραγικότερη που θα δούμε. Από την ομάδα και την εταιρεία που μας χάρισαν τιραντέ φανέλες σε ένα Κόπα Άφρικα, χαρά της μασχαλίλας, (αλήθεια, τώρα που το έφερε η κουβέντα, τι αηδία είναι αυτή στο ΝΒΑ με τα t-shirt εμφανίσεις;) δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι λιγότερα κακό από αυτή την πανδαισία που βλέπουμε. Με μια λέξη (καλά, τρεις): “Too much information”.

Μένουμε στην Αφρική και πάμε στους μεγάλους μας αντιπάλους (εμάς των Καμερουνέζων). Η Νιγηρία δεν παρουσιάζει κάτι τόσο φολκλορικό όπως το Καμερούν, αλλά ακολουθεί τη φετινή ντιρεκτίβα της Αντίντας που βάζει πολλές ρίγες. Το βασικό πρόβλημα για μένα όμως είναι η επιλογή των χρωμάτων. ΔΥΟ πράσινα; Και το ένα πιο ανοιχτό να κυριαρχεί; Είναι που είναι το πιο βαρετό χρώμα το πράσινο (συγγνώμη φίλοι βάζελοι), το κάνεις και να μοιάζει με φανέλα Λεβαδειακού εποχής Μαρτιναίου; Ευτυχώς η δεύτερη άσπρη είναι πιο νορμάλ.

Η Γαλλία ανήκει κι αυτή στη Νάικ-ι και το σχέδιό της είναι αρκετά παρόμοιο με αυτό της Ελλάδας. Εμένα μου αρέσει η πρώτη φανέλα της, αυτό το μίνιμαλ, αλλά το μπλε μου φαίνεται λίγο μη-γαλλικό, πιο σκούρο δεν ξέρω. Πιθανώς να φταίει ο φωτισμός, αλλά κατά τα άλλα είναι μια από τις καλές φανέλες του επερχόμενου Μουντιάλ. Τουλάχιστον στα δικά μου επικριτικά, τσακίρικα μάτια. Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα διαφωνούν.

Το Ιράν ντύνεται από μια όχι και τόσο γνωστή φίρμα, την Uhlsport. Και μέσα στον ορυμαγδό κακών εμφανίσεων το απλοϊκό στυλ της φανέλας αυτής μοιάζει αρκετά καλό. Εγώ που είμαι φαν των υδατογραφημάτων (του στυλ δικέφαλος αετός και φανέλες ΑΕΚ των 90s) πιστεύω ότι το ιρανικό τσίτα είναι στα όρια του καλόγουστου. Με λίγα λόγια και οι δυο φανέλες του Ιράν είναι μια χαρά.

Και πάμε στην Ελβετία. Είσαι Ελβετός τώρα. Ζεις σε μια χώρα, ας μην κρυβόμαστε, βαρετή. Και σου φέρνουν αυτή τη φανέλα. Και λες, ωραία είναι. Απλή, ελβετική. Μπαίνει και βγαίνει. Ότι χρειάζεται σε μια ελβετική φανέλα. Ξανακοιτάς. Βλέπεις τον σταυρό αυτό, τοποθετημένο λες και είναι τσιρότο. Αναρωτιέσαι. Μήπως είναι φανέλα για τους τραυματιοφορείς; Όχι σοβαρά τώρα. Κάνει τους σχεδιαστές του Σάμσουνγκ Γκάλαξι 5 να νιώθουν υπερήφανοι. Και τι είναι αυτές οι άσχετες άσπρες γραμμές; Πήρε ο ύπνος τον σχεδιαστή την ώρα που κρατούσε άσπρο μαρκαδόρο; Θα μπορούσε να είναι ωραιότατη, απλή φανέλα χωρίς αυτές τις εικαστικές παρεμβάσεις.

Κλείνουμε την πρώτη μέρα αφιερώματος με τη 2η εμφάνιση της Ιαπωνίας. Ιδανική για ποδηλάτες που ποδηλατούν νύχτα, για εργάτες σε εθνικές οδούς και για όσους θέλουν να αποτελέσουν στόχο για τις μέλισσες και κάθε είδους έντομο την άνοιξη. Το χρώμα λέγεται κίτρινο του ηλεκτρισμού και σίγουρα σηκώνονται όρθια τα μαλλιά μας. Η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί στο μεταξύ μας παιχνίδι είναι ερεθιστική. Για να μην είμαι άδικος πάντως, η πρώτη εμφάνιση της Ιαπωνίας που είναι μπλέ, είναι αρκετά καλή εκτός από μια αηδία ροζ μπογιάς που υπάρχει στην πλάτη.