Περί θανάτου

Στη “χώρα που γέννησε τον πολιτισμό” λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες αποφασίσαμε να βγάλουμε τα κάγκελα από κάποια γήπεδα. Ήταν ένα μικρό βήμα στην πράξη αλλά ένα μεγάλο βήμα για τον αθλητισμό μας. Η έμπνευση αποδείχτηκε τελικά άστοχη αφού δεν βρέθηκε κανείς να επισημάνει ότι το γεγονός πως στα εδάφη μας γεννήθηκε ο πολιτισμός δεν σημαίνει αυτόματα πως γεννιούνται ακόμα σ’ αυτά πολιτισμένοι άνθρωποι. Παρά την αποτυχία του πειράματος στο Χαριλάου, την οποία πλήρωσε δίκαια και με το παραπάνω ο Άρης, στο Καυτατζόγλειο ο… πολιτισμός έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να μας πείσει ότι μπορεί να επιβληθεί. Μάταια.

Μόνο στον φετινό πρώτο γύρο μπορούμε χωρίς κανένα ιδιαίτερο ζόρι να ανακαλέσουμε την εικόνα των οπαδών του ΠΑΟΚ να κόβουν βόλτες μερικά μέτρα από το τέρμα πριν, κατά την διάρκεια και μετά το τέλος του ντέρμπι με τον Ηρακλή αλλά και την εικόνα “γνωστών-άγνωστων” να εισβάλλουν από την θύρα των φανατικών του Ηρακλή πριν τελειώσει ο αγώνας με τον Θρασύβουλο και να σημαδεύουν τους παίκτες με το σημαιάκι του κόρνερ για να… διαμαρτυρηθούν για τον φόνο του νεαρού Αλέξανδρου – όπως τουλάχιστον αποφάνθηκε μετά ο αθλητικός δικαστής, αθωώνοντας την ομάδα!

Επειδή όμως στην Ελλάδα τέτοια περιστατικά δεν σημαίνουν τίποτα, από την στιγμή που δεν υπάρχει μέσα η λέξη ‘νεκρός’ (ή σε κάποιες περιπτώσεις ‘ανάπηρος’ και ‘σε κώμα’) που μπορεί να προκαλέσει “σοκ” στην κοινή γνώμη άρα και να επηρεάσει πολιτικές καταστάσεις, κανένα μέτρο πρόληψης μιας παρόμοιας κατάστασης δεν πάρθηκε. (Και αν κρίνουμε από την σημερινή κωμικοτραγική, ως συνήθως, αντίδραση του αθλητικού Τύπου που λόγω του βεβαρημένου ιατρικού παρελθόντος του άτυχου φιλάθλου περνάει το περιστατικό σε δεύτερη μοίρα επιλέγοντας να προβάλλει κυρίως το γεγονός ότι η ΑΕΚ πήρε το πρώτο της διπλό, δεν πρόκειται να παρθεί ούτε τώρα.) Έτσι σε μια χώρα ατιμωρησίας το να κάνεις ντου σε οποιονδήποτε μέσα στο γήπεδο, το να πετάξεις οτιδήποτε στις κερκίδες ή το να κόβεις βόλτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μετατρέπεται σε ένδειξη μαγκιάς και δύναμης.

Το να πηδήξει ο οποιοσδήποτε φανατικός ένα καγκελάκι μισού μέτρου και να πάρει μια διαφημιστική πινακίδα με σκοπό να ανοίξει το κεφάλι του απέναντι οπαδού που τόλμησε με την σειρά του να κάνει βόλτες στο δικό του αγωνιστικό χώρο, αποτελεί γι’ αυτόν σκέψη δίχως επιμέρους προβληματισμό σχετικά με το πως μπορεί να του στοιχίσει αυτή η ενέργεια. Όταν η λέξη ‘τιμωρία’ ξεκινάει και τελειώνει σ’ενα ανούσιο και απρόσωπο ντου των ΜΑΤ προς μια ολόκληρη κερκίδα με στόχο απλά να ανοιχτεί κάποιο κεφάλι, τότε είναι εξαιρετικά δύσκολο να σταματήσει να υφίσταται η αρχική σκέψη πως “ότι κι αν κάνω θα την βγάλω καθαρή, όπως στο παρελθόν τόσοι και τόσοι άλλοι”.

Στην τελική, αν η Ελληνική Αστυνομία είναι ανίκανη να αποτρέψει τέτοια φαινόμενα, οι ομάδες αδύναμες να ελέγξουν τα γήπεδα τους χωρίς την παρουσία αντιαισθητικών κάγκελων που υποβαθμίζουν την έτσι κι αλλιώς μηδαμινή ποιότητα του ποδοσφαίρου μας και η δικαιοσύνη ανεπαρκής στο να τιμωρήσει όσους προκαλούν οποιοδήποτε επεισόδιο ας προωθηθούν εναλλακτικές λύσεις, πιο ριζοσπαστικές: Τάφρος ανάμεσα στις κερκίδες και τον αγωνιστικό χώρο. Γεμάτες νερό. Και κροκόδειλους. Νηστικούς.

Έτσι τουλάχιστον οι ‘απώλειες’ μας θα περιοριστούν σε λόγους ατομικής ηλιθιότητας και όχι σε λόγους κοινωνικής ανικανότητας.