Και ζήσαν αυτοί καλά…
ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΞΙΛΑΡΕΣ ΜΟΥ (el sombrero): Ολοκληρώθηκε πριν από λίγο στην Ρώμη ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, μεταξύ των αντικειμενικά δυο καλύτερων ομάδων στην Ευρώπη, με, αντικειμενικά, δίκαιη νικήτρια, την ομάδα που πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι θεωρούταν, αντικειμενικά, ανώτερη φέτος. (Για πλήρη ικανοποίηση όλων των αναγνωστών μας, οποιοδήποτε από τα παραπάνω ‘αντικειμενικά’, μπορεί να αντικατασταθεί με την λέξη ‘υποκειμενικά’ – ως γνωστόν άλλωστε, “οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μια”).
Ο μεγάλος τελικός, ξεκίνησε μ’ενα πεντάλεπτο καλλιτεχνικό θέαμα, το οποίο ουδεμία σχέση είχε είτε με το ποδόσφαιρο είτε με την καλόγουστη αισθητική, αλλά προφανώς αποφέρει στην ΟΥΕΦΑ αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε – δηλαδή λεφτά – με τρόπο που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε, γιατί είμαστε αθώοι και ρομαντικοί. Με την ολοκλήρωση του, στον αγωνιστικό χώρο εισήλθαν οι δυο ενδεκάδες, με τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο, καθώς ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί τρόπος να βγουν λεφτά κι απ’αυτήν την διαδικασία.
Για λόγους ισονομίας και κάλυψης της διαφοράς δυναμικότητας των δυο αντιπάλων, η Μπαρσελόνα κατέβηκε με ακραία μπακ τον παίζω-παντού-αρκεί-να-υπάρχουν-μάχες-αυτοθυσίας Πουγιόλ και τον 36χρονο Σιλβίνιο, που φέτος παρέμεινε στην ομάδα αποκλειστικά και μόνο γιατί κάνει τις καλύτερες πλάκες απ’ολους, στα αποδυτήρια. Από την άλλη πλευρά, ο Σκοτσέζος Σερ, ξεκίνησε στον χώρο του κέντρου, τον Κορεάτη Παρκ, για να αποκτήσουν λόγο τηλεθέασης δισεκατομμύρια Ανατολίτες και τον 36χρονο Γκίγκς, για να έχει κάποιον ο Σιλβίνιο να συζητάει στις διακοπές του αγώνα, για το άγχος πριν την μέση ηλικία.
Εκμεταλλευόμενη τα κέφια του Ρονάλντο, η Γιουνάιτεντ μπήκε καλύτερα στο παιχνίδι, κάνοντας κάποια μακρινά σουτ, που μπορεί να μην βρήκαν στόχο, αλλά σίγουρα έκαναν τον Γκουαρντιόλα να σκεφτεί στιγμιαία, τι θα μπορούσε να θυσιάσει απλά και μόνο για να μπαίναν στο παιχνίδι έκτακτα ο Ντάνι Άλβες και ο Αμπιντάλ, ώστε να μπορούσαν να γυρίσουν όλοι οι υπόλοιποι στις θέσεις τους. Όμως η μπάλα είναι γένους θηλυκού και πριν προλάβει ο Βίντιτς να συνειδητοποιήσει την διαφορά ταχύτητας της ύπαρξης του από την αντίστοιχη του Ετο, η μπάλα ήταν ήδη στα δίχτυα και ο Καμερουνέζος στο σημαιάκι του κόρνερ, χτυπώντας ακατάληπτα τις φλέβες του χεριού του.
Πενήντα εννιά αγωνιστικά λεπτά αργότερα, το σκορ παρέμενε ίδιο, αλλά η διάθεση των τηλεθεατών σίγουρα όχι. Για να καλύψει τις σοβαρές αμυντικές της απουσίες και το γεγονός ότι Ανρί και Ινιέστα έπαιζαν με μόλις δυο προπονήσεις στα πόδια τους μετά από καιρό, η Μπάρσα οδήγησε το παιχνίδι σ’ενα αργό, χαλαρό τέμπο με μικρές πάσες, απ’αυτές που μπορεί να αλλάζει, ανεξαρτήτως αντιπάλου και σημασίας αγώνα, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαστολή του Σύμπαντος. Έτσι, η αδυναμία του κέντρου της Γιουνάιτεντ, να κάνει οτιδήποτε παραπάνω απ’το να παρακολουθεί αποχαυνωμένη, μετέτρεψε το παιχνίδι σε μια άνοστη σούπα, που αν της αφαιρούσες την ταμπέλα ‘τελικός’ και έσβηνες τα ονόματα των παικτών απ’τις φανέλες, πιθανόν θα την παρατούσες, γιατί εκτός των άλλων, η περιγραφή αγώνα από τον Βερνίκο σε αναγκάζει να θέλεις να ξεριζώσεις τα αυτιά σου με πιρούνι και να τα φας.
Στο σημείο εκείνο, η εγκεφαλική ποδοσφαιρική μηχανή που λέγεται Τσάβι σέντραρε άψογα, ο Μέσσι χόρεψε στον αέρα και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, βρήκε τέσσερις πανάκριβους επιθετικούς των Άγγλων στον αγωνιστικό χώρο να τρέχουν πίσω από μια μπάλα που άλλαζαν με χαρακτηριστική άνεση και στυλ, κοντοί μπλαουγκράνα και, απροσδόκητα, κανένα δάκρυ στο πρόσωπο του Κριστιάνο Ρονάλντο – τουλάχιστον on camera!
Αφού πέρασαν από την οθόνη μας μερικές ακόμα κιτς στιγμές, με τον Πλατινί να σηκώνει την κούπα από το έδαφος, μπροστά από μια περίεργη εφετζίδικη οθόνη για να την δώσει στον Πουγιόλ και τον Μπερλουσκόνι να συγχαίρει τους πρωταγωνιστές, χωρίς την συνοδεία κάποιας λολίτας, ο Βερνίκος μας καληνύχτισε, απειλώντας μας ότι και του χρόνου θα δούμε τον τελικό στην κρατική τηλεόραση. Και του χρόνου λοιπόν…
