I get knocked down, but I get up again
Ώρα 5. Περνώντας από την Αλεξάνδρας χάζευα τον κόσμο εκεί στο δωματιάκι. Φωνές, τραγούδια. Έτοιμοι όλοι…
Ώρα 5.30, έφτασα στον προορισμό μου. Ραντεβού με φίλους στη Φιλαδέλφεια. Κίτρινα όλα. Συζήτηση. Κυρίως για γούρια και προλήψεις. Όταν είσαι χρόνια χωρίς τίτλους ψάχνεις τα πάντα. Πού καθόσουν στον τελευταίο τελικό, τι φορούσες. Συζητήσεις για παλιά εξώφυλλα του Δικέφαλου με το Χρήστο Βασιλόπουλο να έχει μπροστά του μια πιατέλα γάβρους και να τρώει. Συγκρατημένη… απαισιοδοξία για το ματς και χαβαλές.
Ώρα 7. Από την Κύμης και πάνω περπάτημα μαζί με τον κόσμο. Φάτσες, κασκόλ, μπλουζάκια. Μέσα στο γήπεδο σχετικά ήρεμα πράγματα εκτός από κάποια καραγκιοζιλίκια. Συνθέσεις. Γαμωσταυρίδια γιατί ο βάτραχος ξεκινάει Μαντούκα (τελικά αποδείχτηκε σωστός) και αναμονή για την έναρξη.
Ώρα 8.30. Το ματς ξεκινάει. Ονειρική αρχή. Ο Μπλάνκο αυτός που δεν είναι Ντιόγο αλλά βάζει γκολ με χίλιους τρόπους ανοίγει το σκορ. Έκσταση. Πριν συνέλθουμε, ακόμα ένα γκολ από τον Μπλάνκο. Πρώτο ημίχρονο άνετο. Ζεράλδο τα πάει μια χαρά, βοηθάει κι ο Μαντούκα. Γεάς και Σκόκο την παλεύουν με Λέτο. Δεν κινδυνεύουμε.
Ημίχρονο. Ικανοποίηση. Δεν ένιωθα σιγουριά, αλλά έβλεπα ότι πάμε καλά. Τα μηνύματα σκάνε στο κινητό, αισιόδοξα. Τα προφητικά λόγια της απάντησης “ΑΕΚ είμαστε, περίμενε”.
Δεύτερο ημίχρονο. Κόρνερ, κανείς δεν μαρκάρει την πάσα. Σέντρα και ο μοναδικός Άγγλος που βουτάει τόσο (πρέπει να τους βάζουν τσιπάκι μόλις φτάνουν στο λιμάνι) το καρφώνει. Το… μομέντουμ (που θα λεγε κι ο Σπυρόπουλος) αλλάζει. Ο Κυργιάκος τραυματίζεται και το γκολ φαίνεται να ρχεται. Η αλλαγή του κουρασμένου Μαντούκα δεν βγαίνει. Ο Ζεράλδο μένει μόνος με τον Γκαλέτι κι ο Αργεντίνος αρχίζει τις σέντρες αβέρτα. Κι άλλη στημένη φάουλ. Λάθος έξοδος του Σάχα. 2-2. Η ήττα φαίνεται να ‘ρχεται. Ο Ολυμπιακός καλύτερος.
90′. Η ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα που λέγεται Ιγνάσιο Σκόκο παίρνει την μπάλα με πλάτη από ένα πλάγιο, θυμίζει τον παίκτη που βλέπαμε το καλοκαίρι και κάνει το 3-2. Αγκαλιές με αγνώστους. Μάτια γουρλωμένα, στόματα ανοιχτά και άναρθρες κραυγές. Ο τελικός κάπου εδώ τελειώνει. Δεν μπορεί να χαθεί αυτό το ματς. Διακοπή. Ο άγραφος νόμος της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ χτυπάει. Ο Άγγλος χτυπάει και ο Βαλβέρδε ετοιμάζει αλλαγή. Τελικά μένει μέσα και με δυο κεφαλιές ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει. Απίστευτο… Μια ακόμα όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία, ένας ακόμα συγκλονιστικός τελικός. Γιατί άραγε όλα τα συγκλονιστικά ματς να βαίνουν εις βάρος μας;
Παράταση. Γκαλέτι και 3-4. Η αποβολή του δεν λέει και πολλά. Αντεπίθεση και δολοφονικός Αβράαμ. 9 παίκτες. Βρε λες; Ο Σκόκο και πάλι εκεί. Μαγικό τελείωμα φάσης, ο κηπουρός μαζεύει την μπάλα. 4-4. “Να μην πάμε πέναλτυ. Μπροστά, πιέστε”. Τα επόμενα λεπτά περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να κάνουμε φάση.
Πέναλτυ. Καφές μέσα. Στον Μπλάνκο κοντοστέκομαι. Το χασε πριν μια βδομάδα στην Κρήτη. Το βάζει. Σκόκο και Εντίνιο μέσα. Στον Μαϊστόροβιτς νιώθω σίγουρος. Κακώς… Δοκάρι. Ο Τζώρτζεβιτς έρχεται και στο μυαλό παίζουν τα αυριανά πρωτοσέλιδα. “Ο μεγάλος αρχηγός έδωσε το κύπελλο”. Ο Σάχα είναι εκεί. Ήρωας πολλές φορές στην καριέρα του στα πέναλτυ στην Νότια Αμερική. Συνέχεια. Καμία εμπιστοσύνη σε Ενσαλίβα που σκοράρει. Μέτριο πέναλτυ Πελετιέρι που κοιμάται ο Θεός και μπαίνει. Ο Άντζας πάει να το εκτελέσει. Αφήστε τον να βαρέσει να πάμε σπίτια μας. Ο Νικοπολίδης λες και το ξέρει τον σταματάει και το εκτελεί αυτός. Ο Γέας το χάνει όπως ήταν λογικό, ο Σάχα πιάνει και του Άντζα. Γιατί δεν τον αφήσατε πριν να πάμε σπίτια μας;
Ξανά από την αρχή… Μέχρι τον Πελετιέρι και πάλι. Χαμένο. Ο κηπουρός το βάζει. Τέλος…
Η επιστροφή δύσκολη. Δεν χάνεις ματς που κερδίζεις στο 90’. Απαγορεύεται. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους παίκτες. Όταν χάνεις μετά τα 30 πέναλτυ τι να πεις. Η ομάδα έδειξε ψυχή, μείωσε το μειονέκτημα ποιότητας με τη δύναμη και τον τσαμπουκά της. Απλά οι όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες συχνά πυκνά δεν έχουν happy end. Δεν μιλάμε για τα 2 γκολ του Σκόκο και του Μπλάνκο. Δεν μιλάμε για την καταπληκτική απόκρουση του Σάχα στο πέναλτυ του φαλακρού. Η dark side κέρδισε και εκεί τελειώνουν όλα. Αν βγει ένα καλό από το χθεσινό ματς, ας είναι η παρουσία του κόσμου, που χειροκρότησε και μετά το τέλος τους παίκτες, να λειτουργήσει ως κίνητρο στον εξ Αμερικής μεγαλομέτοχο για να μην αφεθεί η ομάδα στην μοίρα της και να επανέλθει στην πρώτη θέση που είχε κατακτήσει πέρσι.
ΥΓ. Ο Βαλβέρδε έδειξε γιατί ξεχωρίζει. Με τις σοβαρές του δηλώσεις και με την συμπεριφορά του. Από την άλλη ο Νικοπολίδης έδειξε πόσο μικρόψυχο και συμπλεγματικό πλάσμα είναι. Να έχεις κερδίσει ένα κύπελλο έτσι και το μόνο που να κάνεις είναι να πηγαίνεις να προκαλέσεις βρίζοντας και χειρονομώντας δείχνει το πόσο λίγος είσαι. Ο γενίτσαρος που κάποτε προκαλούσε συμπάθεια στον Παναθηναϊκό με τη σοβαρότητά του, ξαφνικά έγινε τσουκαλοειδές.
6 σχόλια σχετικά με το “I get knocked down, but I get up again”
respect στο κειμενο. πολυ θα ηθελα να δω αντιδραση ολυμπιακων…
-πηγαμε να το σηκωσουμε αλλα αν ειναι δυνατον ειδαμε κ αντιπαλη ομαδα μεσα. και το χειροτερο; η διαιτησια ηταν αψογη.
Παντως η αληθεια να λεγεται, ο Ολυμπιακο εδειξε μεταλλο σε αντιθεση με την ΑΕΚ. Παντως, πως θελετε να ειναι η ομαδα νικητρια οταν ακομα κ μετα το 3-2 οι οπαδοι δεν ειναι σιγουροι; Δεν λεω, πολλα εχετε δει, αλλα μην ξεχναμε οτι η φιλοσοφια μιας ομαδας πηγαζει απο τους οπαδους, και οταν ο οπαδος δεν νιωθει σιγουρος τοτε και η ομαδα ειναι ηττοπαθης.
Δηλαδή ο Ντάρμπισάιρ μέσα σε 3 μήνες απέκτησε μέταλλο πρωταθλητή; ή μήπως είχε προσωπικότητα νικητή από το ψυγείο της Μπλάκμπερντ; Αυτά για τις καρδιές και τις νεφραμιές του πρωταθλητή τα ακούω βερεσέ. ή μήπως το μέταλλο φάνηκε όταν ο Ολυμπιακός έφαγε γκολ στο 90′ και ενώ η ΑΕΚ δεν είχε κάνει φάση σχεδόν στο Β’ ημίχρονο;
Τα ματς αυτά κρίνονται στις μικρολεπτομέρειες. Αν ο Νικοπολίδης π.χ. δεν είχε σταματήσει τον Άντζα τώρα δεν θα λέγαμε για όλα αυτά.
Για το τελευταίο που λες συμφωνώ εν μέρει. Δηλαδή τι εννοώ. Οι Γιαννακόπουλοι είχαν ρίξει άπειρα λεφτά στο μπάσκετ και τρώγανε συνέχεια σφαλιάρες. Ποια ήταν η ψυχολογία του κόσμου τους τότε; Ίδια με αυτή τώρα που είναι σίγουροι ότι μπορούν να κερδίσουν οποιοδήποτε ματς;
Οι Ολυμπιακοί έχαναν από τους Αθηναϊκούς στο Καραϊσκάκη και τους είχαμε πελάτες. Θυμάμαι να τους έχουμε ρίξει 3αρα και ο Σιδέρης (ως βετεράνος) στα κλασσικά λαϊκά δικαστήρια να λέει “και λίγα φάγαμε”.
Δεν είναι θέμα μιας γενικής φιλοσοφίας. Είναι θέμα ψυχολογίας.
AEK(η): Λοιμώδης πάθηση μερίδας οπαδών της πρωτεύουσας της Ελλάδας, με συμπτώματα της την ακατάσχετη μιζέρια, μικροπρέπεια και κακομοιριά.
Παράγωγα: Αεκτζής-ου, Αεκάκι.
Συνώνυμα: loser.
Αντώνυμα: οποιαδήποτε ομάδα με στοιχειώδη λογική “πάμε να πάρουμε (κάποιον) τίτλο”.
ΥΓ. Παναθηναϊκός είμαι, αλλά αυτό το πράγμα πια δεν αντέχεται. Να τρώει γκολ στο 96′, να παίζει με ΔΥΟ παίκτες παραπάνω για τόση ώρα στην παράταση και μετά…τι; Να λέει ο Ατματζίδης “Η ΑΕΚ πάλεψε” και να μυξοκλαίγεται σαν παρθένα ότι δεν τον ήθελαν στην ομάδα;!
Λυπάμαι μάγκες. Είστε πολύ μικρή ομάδα για να περνιέστε για μια από τις μεγάλες.
Kατ’ αρχήν να σε ενημερώσω ότι η νόσος εντοπίζεται σε οπαδούς σε όλη την Ελλάδα.
Από εκεί και πέρα έχουν ενδιαφέρον τα λεγόμενα ενός οπαδού που η ομάδα του ξόδεψε πολλά εκατομμύρια για να μην κερδίσει φέτος σε κανένα ματς την ΑΕΚ και να αποκλειστεί πανηγυρικά από την ένδοξη ομάδα των Σερρών στο κύπελλο Ελλάδος. Όπως επίσης έχουν ενδιαφέρον οι μυριάδες τίτλοι που ο Παναθηναϊκός (μεγάλη ομάδα, μπολιασμένη με το πνεύμα του νικητή που έχει χάσει τελικούς κυπέλλου τα τελευταία χρόνια από τον ένδοξο Πανιώνιο και την ενδοξοτέρα ΑΕΛ) έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια της κόκκινης κυριαρχίας.
Πάντως ο Αντωνίου καλά τα πήγε από σχολιαστής και τώρα κάνει μεταγραφές επιπέδου Μελίσση.
Αυτό σημαίνει ΑΕΚ φίλε! Ασχολείσαι με το τι κάνω εγώ και αν αποκλείστηκα από τις Σέρρες κι όχι τις δικές σου τις Ομόνοιες.
Τέλος η συζήτηση, εγώ δε θα γίνω μίζερος κιτρινούλης.
Δεν ξέρω τι είναι ΑΕΚ, αλλά σίγουρα εσύ ασχολήθηκες με την ομάδα μου σχολιάζοντας με καφενειακά επιχειρήματα. Συνεπώς δεν καταλαβαίνω τι σου φαίνεται παράξενο επειδή σου απάντησα.
Μη γίνεσαι μίζερος κιτρινούλης, είσαι μίζερος πρασινούλης από τότε που διέλυσες την winner ομάδα της Ριζούπολης με τον πρόεδρό σου να βλέπει το ματς από την τηλεόραση.