Η χώρα που γέννησε την αρχαία τραγωδία

Στη χώρα που γεννήθηκε η τραγωδία και το δράμα, μάθαμε πιά να αποδίδουμε την πρέπουσα σημασία στον από μηχανής Θεό.

Αυτόν που έρχεται σχεδόν απ το πουθενά και δίνει τη λύση σε μια δύσκολη και πολλές φορές ανυπέρβλητη κατάσταση

Στον χώρο του αθλητισμού και ειδικά του ποδοσφαίρου, οι κάτοικοι αυτής της χώρας έμαθαν τόσα χρόνια να μην βλέπουν την πραγματικότητα, αλλά να περιμένουν απ τον από μηχανής Θεό τους, να τους οδηγήσει στον δρόμο της επιτυχίας και της ευτυχίας.

Δεν πα να σέρνεται μια ομάδα, να έχει τα χάλια της, οι παίκτες να χρειάζονται ταξί για να πάνε απ το ένα τέρμα ως το άλλο, να πέφτουν κάτω και να ξανασηκώνονται μετά από 3 μήνες, να μην μπορούν να αλλάξουν πάνω από 3 σωστές πάσες, να κάνουν δύο ψευτοφάσεις σε ενενήντα λεπτά, αρκεί να γυρίσει ο πρόεδρος – Θεός απ την Αμερική και με το μαγικό του ραβδάκι να χαϊδέψει τους πεθαμένους και να τους μετατρέψει σε βιβλικούς ήρωες έτοιμους να κατασπαράξουν όλους τους αντίπαλους και να φτάσουν στην πολυπόθητη κορυφή.

Εδώ και αρκετούς μήνες ο Ολυμπιακός έχει πάψει να σου δίνει την εντύπωση ομάδας.

Στην αρχή έφταιγε ο Κετσπάγια, μετά έφταιγε ο Ζίκο και τώρα, τώρα που ούτε Ζίκο ούτε Τιμούρ υπάρχει, οι φίλαθλοί την «έπεσαν» και στον δικό τους Θεό αναρωτώμενοι πού να βρίσκεται άραγε.

Κάποιοι φώναξαν ρυθμικά το όνομα του Βαλβέρδε, αλλά οι περισσότεροι απέδωσαν τις «πραγματικές ευθύνες»

Πού ήταν άραγε τόσο καιρό ο πρόεδρος;

Να μπει στα αποδυτήρια, να τρίξει τα δόντια στους παίκτες, να «προστατέψει» την ομάδα απ τους εχθρούς του Σάββα, να φέρει και δυό-τρεις παικταράδες και ο Ολυμπιακός να κάνει αυτό που έχει συνηθίσει εδώ και πολλά χρόνια.

Να με συγχωρούν οι φίλοι του Ολυμπιακού, αλλά όσο κι αν η πίκρα τους σήμερα είναι μεγάλη, όσο κι αν όλα τους φταίνε, ο Ολυμπιακός παικταράδες πήρε. Και το καλοκαίρι και τώρα.

Μέλμπεργκ δεν έχει καμιά ομάδα, ούτε Μαρέσκα, ούτε Ντάτολο, ούτε Λούα Λούα.

Ομάδα δεν έχει. Και αυτό δεν διορθώνεται με παικταράδες, ούτε με ντόπες του προέδρου. Οι μεταγραφές του Γενάρη έρχονται να συμπληρώσουν μια ομάδα, όχι να την αλλάξουν συθέμελα. Αν ο Ολυμπιακός ήταν ομάδα με αρχή και τέλος, με τρόπο παιχνιδιού και στρατηγική στο γήπεδο, θα του έφτανε ένας Ντάτολο για να κατακτήσει κι αυτό το πρωτάθλημα. Και ούτε θα είχε βρεθεί ποτέ στο -8 χάνοντας 4 βαθμούς απ την Καβάλα και δύο απ τον Ηρακλή στην έδρα του.

Ο Ολυμπιακός είναι άρρωστος και αυτό δεν μπορεί να διορθωθεί τώρα. Ακόμα κι αν σήμερα ο Παναθηναϊκός έχανε και ο Ολυμπιακός κέρδιζε τον ΠΑΟΚ, πάλι δεν θα είχε τύχη για το πρωτάθλημα.

Γιατί εδώ και καιρό, έχει πάψει να είναι ομάδα. Οι παίκτες του απλώς περιφέρονται στο γήπεδο, έτσι χωρίς πρόγραμμα.

Και όσο οι οπαδοί του θα πιστεύουν πως αυτό δεν είναι και σπουδαίο πράγμα, γιατί κι άλλες φορές ο από μηχανής Θεός κατάφερνε να αναστρέφει την κατάσταση, τόσο το δράμα τους θα μεγαλώνει.

Γιατί βλέπετε, εκτός από τα αρχαία δράματα, υπάρχουν και τα σύγχρονα.

Αυτά στα οποία ο «σκηνοθέτης» δεν θέλει να δώσει καλό τέλος.

Αλλά τον ενδιαφέρει να κάνει τους θεατές να φύγουν προβληματισμένοι.

Οσοι μπορούν να προβληματιστούν δηλαδή.

Για τους υπόλοιπους υπάρχει πάντα ο Σάββας …