Supercalifragilisticexpialidocious

Σε περίπτωση που δεν τσεκάρατε το ημερολόγιο σας, την Κυριακή ολοκληρώθηκε η εβδομάδα “κάνω-στο-χόρτο-όλα-αυτά-που-εσείς-ζορίζεστε-να-κάνετε-στο-Playstation-με-την-χαρακτηριστική-άνεση-με-την-οποία-τα-κάνετε-στον-ύπνο-σας” του Λιονέλ Μέσσι, με απολογισμό δυο συνεχόμενα χατ-τρικ στο Ισπανικό πρωτάθλημα και 8 γκολ σε 3 παιχνίδια (11 στα τελευταία 5 συν ένα ‘κερασμένο’ πέναλτι στον Ιμπραίμοβιτς). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μια καταιγίδα διθυράμβων απ’ όλο τον πλανήτη, μ’ έναν συνακόλουθο καταιγισμό επιθέτων σε όλες τις γλώσσες. Κάπου εδώ εμείς θα έπρεπε να σωπάσουμε και να αφήσουμε την μάζα να θριαμβολογήσει, έχοντας ήδη εξυμνήσει – σε βαθμό κούρασης – άπειρες φορές τον 22χρονο πιτσιρικά στο παρελθόν.

…αλλά το “θα έπρεπε” δεν συμβαδίζει με την ιδιοσυγκρασία μας και τα σάλια που τρέχουν ακόμα από το ανοιχτό στόμα μας πρέπει κάπως να δικαιολογηθούν. Άλλωστε είναι ορατό δια απλής λογικής πως αν (όταν) ο Μέσσι ανακηρυχθεί και επίσημα Βασιλιάς του πλανήτη αυτού, το sombrero θα είναι το πρώτο που θα δηλώσει πλήρη υποταγή και ολοκληρωτική δουλοπρέπεια στην Μεγαλειότητα του ελπίζοντας να γίνει το αποκλειστικό Μέσο προπαγάνδας του. Το κακό είναι ότι θα συναντήσει μεγάλο ανταγωνισμό…

Ο Sid Lowe, για παράδειγμα, που αρθρογραφεί στην Guardian, είναι εξίσου εκστασιασμένος και δεν βρίσκει κανένα λόγο να το αποκρύψει. Όπως πολύ πετυχημένα τονίζει στο τελευταίο του κείμενο, με τίτλο ‘Man … Superman … Leo Messi‘ άλλωστε:

“It’s not only Zaragoza, it’s everyone else too. It’s every game. For Barcelona, at least. One of the incredible things about Messi is how rarely he disappoints. In fact, it’s tempting to conclude that he has made the ridiculous so routine that he doesn’t get talked about as much as deserves; playing perfectly is hardly news.”

Το υπόλοιπο κείμενο είναι μια ατέλειωτη ωδή στον Λιονέλ στην οποία κατά βάση ο Sid, επηρεασμένος και από την ατάκα του Γκουαρντιόλα “βάλτε μόνοι σας τα κατάλληλα επίθετα για τον Μέσσι. Εγώ έχω ξεμείνει!” ψάχνει τρόπο να χαρακτηρίσει τον Αργεντινό, καταλήγοντας σε μια τεράστια παράθεση σχολίων από ΜΜΕ και κόσμο (ένα – πετυχημένο – εκ των οποίων και η λέξη-γλωσσοδέτης του τίτλου από την ταινία Mary Poppins). Κάπου ανάμεσα, πάντως, σε οργασμικούς χαρακτηρισμούς όπως “ο υιός του Μαραντόνα”, “εξωγήινος”, “Θεός του ποδοσφαίρου” και “ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ και ο Μπέστ μαζί σ’ ένα σώμα” διακρίνω και μια απλοϊκή και συνάμα αντιπροσωπευτικότατη περιγραφή του παιχνιδιού του Μέσσι, που νομίζω ότι τα λέει όλα:

“That the ball, to use the old cliché, really does seem to be tied to his feet. He doesn’t even seem to kick it most of the time: like a faithful dog, it just runs alongside him. That he’s like the kid in the under-10s team that picks the ball up, runs rings round everyone and scores; that he is exactly the kid he was when he was a kid. That he goes from 0-60 in no time and from 60-0 again in even less – what was so stunning about his goal against Valencia last weekend was how suddenly he stopped, sending the defender screeching by like a cartoon character off a cliff.”