Μπορούν τα κέντρα να χαλάσουν το πάρτυ;
Θεωρητικά ένα Βραζιλία – Ολλανδία υπόσχεται θέαμα και πολλά γκολ. Στη πράξη όμως τι γίνεται;
Θα έλεγα πως η κόντρα άμυνας – επίθεσης των δύο ομάδων βγάζει νικήτριες τις επιθέσεις.
Απ τη μια Ρομπίνιο, Κακά και Λουίς Φαμπιάνο, απ την άλλη Ρόμπεν, Φαν Πέρσι, Σνάϊντερ.
«Κρυφά» χαρτιά ο μακράν κατά τη γνώμη μου καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ Ντάγκλας Μαϊκόν και το πολυεργαλείο Ντιρκ Κούϊτ, που μπορούν να κρίνουν το παιχνίδι με προσωπικές ενέργειες πιό θεαματικές ο πρώτος, πιο ουσιαστικές ο δεύτερος.
Στην άμυνα της Βραζιλίας τα στόπερ δεν έχουν εκτεθεί ιδιαίτερα μέχρι τώρα και το δίδυμο Λούσιο – Ζουάν μοιάζει να δουλεύει καλά. Δεν ξέρω όμως τι θα συμβεί σήμερα που θα χριεαστεί να βγουν πολλές φορές απ τον κεντρικό άξονα για να δώσουν βοήθειες στα πλάγια, ειδικά στα αριστερά όπου ο Μπάστος θα έχει αρκετά προβλήματα με τον Αριαν Ρόμπεν.
Δεν μου φαίνονται πολύ γρήγοροι για τέτοια κόλπα και τα αμυντικά χαφ που θα πρέπει να τους καλύπτουν επίσης δεν φημίζονται για τις γρήγορες πάνω-κάτω κινήσεις τους.
Απ την άλλη, είναι σαφές πως ο Ντούγκα θα «σημαδέψει» την αριστερή πλευρά της άμυνας των «πορτοκαλί». Ο αγαπημένος μου Τζιοβάνι Βαν Μπρόνχοστ όση ποιότητα κι αν διαθέτει είναι πολύ «σιτεμένος» ηλικιακά για να τα βγάλει πέρα με τον Μαϊκόν, ενώ στην περίπτωση που παίξει εξ αρχής και ο Ντάνι Αλβες το πρόβλημα για την ομάδα του Μάρβαϊκ θα είναι ακόμη πιο μεγάλο.
Να σημειώσω επίσης πως το πέρασμα του Χέϊντιγκα απ την Ισπανία κατέδειξε την μεγάλη του αδυναμία : δεν στρίβει με τίποτα. Ο καλύτερος φίλος της κάθετης πάσας είναι ο κεντρικός αμυντικός της Εβερτον.
Η λογική λοιπόν λέει … πάρτυ και πολλά γκολ.
Όμως τα κέντρα των ομάδων μπορεί να χαλάσουν τη γιορτή. Ελάχιστα παραγωγικά, πολύ ανασταλτικά και σκληρά. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα είναι για να κόβει και να την δίνει στα δύο μέτρα δίπλα του, ο Φελίπε Μέλο όταν κόβει επειχειρεί και να «κουβαλήσει» μπάλα με αμφίβολα αποτελέσματα και ο τραυματισμός του Ελάνο αναγκάζει τον Λούσιο να επιδίδεται σε πολλές επελάσεις που έχουν αρκετή δόση ρίσκου.
Απ την άλλη υπάρχει ο Σνάϊντερ, αυτός που μπορεί να κάνει και τη διαφορά στο χώρο του κέντρου, αλλά υπάρχει και ο Βαν Μπόμελ που στις δύο φορές που επιχειρεί τάκλιν τις … τρεις μπαίνει το φορείο μέσα.
Ευχής έργον θα ήταν η μπάλα να μην πολυπερνάει κεντρικά και να μετακινείται περισσότερο απ τα άκρα.
Να πω επίσης πως το πρεσάρισμα ψηλά των Ολλανδών είναι το καλύτερο που εγώ έχω δει σ αυτή την διοργάνωση και πιστεύω πως θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους Βραζιλιάνους χαλώντας την κυκλοφορία τους.
Να επισημάνω πάντως πως δύσκολα κάποια απ αυτές τις δύο ομάδες μπορεί να επιβάλει αργό ρυθμό, αν χρειαστεί όμως κάτι τέτοιο μπορεί να το κάνει πιο εύκολα η Βραζιλία, αλλάζοντας σωστά πολλές πάσες και κερδίζοντας χρόνο χωρίς όμως παράλληλα να παράγει τίποτα (γι αυτό τόνισα το αν χρειαστεί, δηλαδή αν προηγηθεί προς το τέλος).
Αφησα ακόμα μια μικρή παράμετρο που δεν μπορώ να μην την αναφέρω. Επειδή τέτοιας σημασίας παιχνίδια συχνά κρίνονται στις λεπτομέρειες, ας ρίξουμε μια ματιά και στους τερματοφύλακες. Συνήθως τους ξεχνάμε στις αναλύσεις μας. Συνηθέστερα όμως μας «εκδικούνται»
