Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

H “μικρή ομάδα” που δεν σκοράρει ποτέ

Στην εισαγωγή του βιβλίου “Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου”, ο αγαπημένος Εντουάρντο Γκαλεάνο αφιερώνει τις σελίδες που ακολουθούν “σ’εκείνα τα παιδιά που συνάντησα μια μέρα στο δρόμο στην Καλέγια ντε Κόστα. Είχαν παίξει ποδόσφαιρο και τραγουδούσαν:

Χάσουμε, κερδίσουμε,
εμείς θα το γλεντήσουμε”

Αυτή είναι η γλυκόπικρη ιστορία της Margatania F.C., μιας ομάδας δεκατεσσάρων παιδιών από την Καταλονία που προσπαθεί με κέφι, αισιοδοξία και παιδική ανεμελιά να πετύχει επιτέλους το πρώτο της γκολ, για να μπορέσει ο μικρός Πολ, που του λείπουν ακόμα τα μπροστινά δόντια, να “πετάξει από τη χαρά του”.

Το μικρό αξιολάτρευτο φιλμάκι των Ισπανών Dani Resines και Roger Gómez παίχτηκε σε αμέτρητα φεστιβάλ και κέρδισε αρκετά βραβεία, ειδικά στην κατηγορία ‘Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους’. Κι αν η λογική σου λέει πως πρέπει να το δούνε όλα τα παιδιά που γράφονται σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, η θλιβερή πραγματικότητα διαφωνεί: Αυτοί που πρέπει οπωσδήποτε να το δούνε είναι οι γονείς.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

sombrero at the movies, Τα παιδία παίζει

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Επαγγελματικός Προσανατολισμός

Μετά από καιρό έπεσα πάνω σε κάτι που μου έκανε τη διάθεση σούπερ χριστουγεννιάτικη. Μπορεί η διοίκηση του sombrero να μου έχει στείλει αρκετές προτάσεις κειμένων τον τελευταίο καιρό, αλλά ως άλλος Πήτερ Πάρκερ θα πάω με το ρεύμα των ημερών. Χριστούγεννα, λοιπόν, γιορτή χαράς, αγάπης και αγαλλίασης, εκτός αν είσαι γαλοπούλα ή γουρούνι, δηλαδή […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τα δυο χρώματα της καρδιάς

Λένε ότι όταν στο Άμστερναμ γυρίζουν από τη διασκέδαση, στο Ρότερνταμ ξυπνούν για να πάνε να δουλέψουν. Μπορεί να είναι υπερβολή, αλλά οι διαφορές ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες πόλεις της Ολλανδίας είναι υπαρκτές. Δεν θα μπορούσε λοιπόν η μεγαλύτερη ομάδα του λιμανιού να μην αντιπροσωπεύει σαν χαρακτήρας το Ρότερνταμ. Η Φέγενορντ πέρασε πολλά τα τελευταία […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

3 σχόλια σχετικά με το “H “μικρή ομάδα” που δεν σκοράρει ποτέ”

  1. Ο/Η Draculas λέει:

    Ευτυχώς που δεν ειναι στην Ελλαδα να τα εχουμε κανει απο τώρα κομπλεξικά με χαρακτηρισμους “λουζερ” , “ξεφτίλες” και αλλα τετοια όμορφα.
    Τα παιδια ειναι σκληρά απέναντι σε ολους, αλλα τουλαχιστον φαίνεται οτι υπαρχουν (οχι εδώ φυσικα, στη χώρα των μπατσων και των χημικών) και “πραγματικα” παιδια καπου που απλα θελουν να παιξουν.

  2. Ο/Η duendes λέει:

    Στην Ελλάδα οι πατεράδες θα τα είχαν πάρει τα παιδιά από το 4ο-5ο παιχνίδι για να μην χαλάσει και το όνομα της οικογένειας στην γειτονιά, αφού φυσικά πρώτα θα είχαν μαλώσει/βριστεί με τον προπονητή.

  3. Ο/Η Nick λέει:

    εγω σκεφτηκα μεσα μου μια ομαδα Παγκορασιδων Βολλευ.
    που παιζει μια χρονια με μικροτερες ηλικιακα αθλητριες
    και βγαλαν μια ολοκληρη σεζον 20 αγωνιστικων (8μηνες) χωρις να μπορουν να ανταγωνιστουν καμμια ομαδα, χωρις να μπορουν να πλησιασουν καν στο να παρουν σετ.

    Καποια στιγμη ήρθε ομως η μερα…
    εκεινη η μερα που συμβαινουν τα αδυνατα…
    η στιγμη που αρχιζεις να το πιστευεις και προσπαθεις και βγαζεις ενεργεια και γινεται αυτο που δε περιμενει κανενας σε ολο το γηπεδο, κανενας σε ολη την κατηγορια 😉
    Παίρνεις σετ !

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *