Δυο πάσες
Τετάρτη στη Μπορίσοφ, Κυριακή στη Χιχόν. Ο Λιονέλ Μέσσι αποδεικνύει μέσα σε λίγες μέρες πως καταστρέφεται με δυο φαινομενικά απλές επαφές με τη μπάλα – δυο πάσες για τις οποίες θα μπορούσε εύκολα να σχολιάσει ότι ήταν γι’ αυτόν τόσο εύκολες όσο η κίνηση κάποιου να βάλει ένα ποτήρι νερό, χωρίς καμία δόση υπεροψίας πάντα – μια ολόκληρη αμυντική διάταξη (οποιαδήποτε αμυντική διάταξη) τεσσάρων-πέντε-έξι παικτών (οποιονδήποτε παικτών) και επιβεβαιώνει όσους πιστεύουμε εδώ και λίγο καιρό ότι ο καλύτερος παίκτης της γης αυτή τη στιγμή, που σπάει τα ρεκόρ σκοραρίσματος το ένα μετά το άλλο, είναι και ο καλύτερος και πιο θεαματικός πασέρ που κυκλοφορεί στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, τίτλος που πιθανόν ακούγεται υπερβολικός αλλά κερδίζεται επάξια παιχνίδι με το παιχνίδι και στη φετινή χρονιά.
Στο ρεζουμέ, ένας μεσοεπιθετικός που σκοράρει περισσότερο από κάθε επιθετικό και πασάρει καλύτερα από κάθε μέσο, κάνοντας τα όλα να μοιάζουν τόσο εκνευριστικά απλά.