Ρικελμιάδα, (η)

27 Ιουνίου 2012

Το πλήθος παραληρεί, οι φωνές του φτάνουν μέχρι τα αποδυτήρια. Μια κίτρινη-μπλε λαοθάλασσα που φωνάζει όσο πιο δυνατά γίνεται, όσο αντέχουν τα πνευμόνια. Οι παίκτες εμψυχώνονται και αδημονούν να βγουν στο ιερό χορτάρι του Μπομπονέρα. Οι αντίπαλοι νιώθουν τα γόνατά τους να λυγίζουν. Τα πανό για τον Μαραντόνα είναι σχεδόν όσα και για αυτόν.

Οι αντίπαλοι βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, χαιρετάνε τους οπαδούς τους στο πάνω διάζωμα αλλά δεν μπορούν να τους ακούσουν κάτω από τις αποδοκιμασίες. Το επόμενο διάστημα λίγων δευτερολέπτων είναι το διάστημα της γλυκιάς προσμονής. Η ιεροτελεστία στο Μπομπονέρα, λες και είναι αγώνας μποξ. Πρώτα βγαίνει ο αντίπαλος για να μαζέψει όλη τη γιούχα, αλλά και για να είναι εκεί, μάρτυρας όταν οι Μποστέρος πατήσουν το χορτάρι. Η Μπόκα εμφανίζεται. Αυτός είναι πρώτος, ήρεμος και ήσυχος όπως πάντα. Αγέλαστος όπως πάντα. Με ένα μπουκαλάκι στο χέρι. Πίνει, όχι γιατί διψάει, αλλά γιατί έτσι επιβάλει η ιεροτελεστία, ανεβαίνει νωχελικά τα στενά σκαλάκια και αφήνει το μπουκαλάκι (πιθανότατα να έχει αποφασίσει από πριν σε ποιο σκαλάκι θα το αφήσει). Η νύχτα γίνεται μέρα από τα βεγγαλικά και στη συνέχεια ο καπνός καλύπτει το γήπεδο. Ο αρχηγός παίρνει τα δυο του παιδιά και πηγαίνει στο κέντρο του γηπέδου. Είναι η τελευταία του παράσταση στο σπίτι του και δεν το ξέρουν. Είναι η τελευταία του παράσταση και αυτός το ξέρει. Δεν το δείχνει. Θα μαλώσει με τους φωτογράφους στο κόρνερ, θα γκρινιάξει στον διαιτητή, θα φτύσει κάθε φορά που η κάμερα θα εστιάσει σε αυτόν, θα βγάλει μια μαγική μπαλιά, θα κάνει παρατηρήσεις στους συμπαίκτες του.

Οι μέρες περνάνε και λίγο πριν από τον δεύτερο τελικό ο Ρικέλμε ανακοινώνει ότι αυτό είναι το τελευταίο του παιχνίδι. Η Μπόκα μετά το πρωτάθλημα, χάνει και το Λιμπερταδόρες. Παράξενο και ίσως άδικο μια που ο Ρικέλμε μετά από καιρό κάνει καλή σεζόν. Του μένει βέβαια η κερδισμένη Απερτούρα λίγους μήνες πριν. Ο κόσμος ξεσηκώνεται, βγαίνει στους δρόμους για να του ζητήσει να μείνει. Μια κανονική διαδήλωση με τα χρώματα της Μπόκα, για να πειστεί ο Εκλεκτός τους και να μείνει στη γειτονιά της Μπόκα.

Με τις ομπρέλες του

Σε παράθυρα

Ηλικιωμένοι (φορώντας μπλούζες που λένε ότι είναι Μπόκα από το 1905 και μπορεί να λένε την αλήθεια) με αποκόμματα από εφημερίδες

Κοπέλες βαμμένες στα χρώματα της Μπόκα

Θέλω να κρατήσει για πάντα, ο Ρομάν είναι ο μεγαλύτερος όλων

Με κάθε τρόπο, με κάθε ευφάνταστο σλόγκαν, μια εκδήλωση αγάπης προς τον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε. Οι φωνές πάντως δεν φαίνεται να πιάνουν τόπο, καθώς ο ατζέντης τού Ρικέλμε ενημέρωσε πως ο πελάτης του εμμένει στην απόφασή του. Οι διοικούντες φρόντισαν να τονίσουν ότι ο Ρικέλμε δεν έχει πρόβλημα με κάποιον συγκεκριμένα, απλά θέλει να αλλάξει ατμόσφαιρα. “Νιώθει άδειος” δήλωσε, δεν έχει κίνητρα πλέον στην Μπόκα. Οι οπαδοί βέβαια δεν το πολυπιστεύουν και όπως συνήθως γίνεται σε αυτά, κατηγορούν τη διοίκηση και τον προπονητή. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που τα βάζουν με τον Ρικέλμε, λίγοι, σημαδεμένοι, δακτυλοδεικτούμενοι. Το σίγουρο είναι ότι ο τελευταίος μεγάλος της Μπόκα δείχνει αποφασισμένος να φύγει από την ομάδα. Η Ρικελμιάδα συνεχίζεται…