Τα μαύρα διαμάντια και το ποδοσφαιρικό trafficking

Ο τίτλος “μαύρο διαμάντι” συνήθως αποδίδεται σε νεαρούς μαύρους ποδοσφαιριστές που κάποιος φοβερός σκάουτ έχει ανακαλύψει στην Αφρική και έχει φέρει με πολύ λίγα χρήματα σε κάποια ευρωπαϊκή ομάδα. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;

“Τα μαύρα διαμάντια” είναι η ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Μιγκέλ Αλκαντούδ που στο παλμαρέ του έχει κυρίως τηλεοπτικές σειρές. Η ταινία που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί ασχολείται με ένα βρώμικο μυστικό του σύγχρονου ποδοσφαίρου, το trafficking μικρών παιδιών από την Λ. Αμερική και κυρίως την Αφρική. Μπορεί να μην είναι γνωστό όσο το εμπόριο λευκής σαρκός, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια μαύρη σελίδα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μια μορφή σκλαβιάς. Παρ’ ότι επίσημα από την ΦΙΦΑ απαγορεύεται η “μετακίνηση” παιδιών εκτός Ευρώπης σε ομάδες της (πρέπει να έχουν κλείσει τα 18 τους χρόνια), αυτό δεν εμποδίζει πολλούς συλλόγους να το κάνουν.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν δυο παιδιά από το Μάλι, ο Σετιγκί Ντιαλό κι ο Χαμιντού Σαμακέ που ακολουθούν το ποδοσφαιρικό τους όνειρο και μπλέκουν στο κύκλωμα αυτό που χρησιμοποιεί παραποιημένα διαβατήρια και βάζει τα παιδιά να δουλεύουν από κηπουροί ως υπάλληλοι στο μπαρ του γηπέδου. Το ένα παιδί εγκαταλείπεται στην Μαδρίτη και το άλλο στην Λισαβώνα. Ο ένας καταφέρνει να γυρίσει στην Αφρική όπου και ανακαλύπτει τις θυσίες που έκανε η οικογένειά του ώστε να καταφέρει αυτό να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Οι υποσχέσεις στους γονείς ότι τα παιδιά τους θα είναι οι νέοι Ντρογκμπά, αποτελούν το καλύτερο κίνητρο για τους φτωχούς Αφρικάνους ώστε να “δώσουν” τα παιδιά τους στους μάνατζερ και στις ευρωπαϊκές ομάδες.

Το ερώτημα που τίθεται “Μα είναι τόσο κακό; πηγαίνουν στην Ευρώπη σε οργανωμένους συλλόγους και σε καλύτερο βιοτικό επίπεδο” θα είχε βάση αν όλα ήταν αγγελικά πλασμένα. Μόνο που δεν είναι. Σύμφωνα με υπολογισμούς, υπάρχουν περί τα 20.000 παιδιά από την Αφρική τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί από τις ομάδες τους, είτε επειδή τραυματίστηκαν, είτε επειδή οι σύλλογοι έκριναν ότι τελικά δεν είχαν το απαραίτητο ταλέντο. Αυτά τα παιδιά εγκαταλείπονται στους δρόμους επί της ουσίας κι αν είναι τυχερά μπορεί από τους δρόμους να βρουν κάποια ομάδα (όπως ο Σαμουέλ Ετό που πέρασε αρκετούς μήνες ζώντας στους δρόμους), αλλά τα περισσότερα δεν θα το καταφέρουν ποτέ όπως π.χ. τα κατάφερε ο Μέσσι που η Μπαρσελόνα τον πήρε μόλις 12 ετών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του 14χρονου Ντουγκάι Φουσίνι από την Ακτή Ελεφαντοστού που ζούσε στο υπόγειο μιας ταβέρνας στην Ιταλία χωρίς να πηγαίνει σχολείο, να μαθαίνει τη γλώσσα και το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει κάθε μέρα στην απογευματινή προπόνηση. Μέχρι που κάποια στιγμή το έσκασε και βρέθηκε έναν μήνα μετά κάτω από μία γέφυρα. Απίστευτη είναι και η ιστορία τριών παιδιών που η Τσέλσι έφερε στη Νορβηγία ώστε να κάνουν παρέα (!!) και να μην νιώθει μοναξιά (!!) ο Τζον Όμπι Μίκελ μέχρι να κλείσει τα 18 του χρόνια.

Η ταινία είναι μια ισπανοπορτογαλική συμπαραγωγή και ακόμα και αν δεν είναι καλή ως αποτέλεσμα καλλιτεχνικά, μόνο και μόνο που θα καταφέρει να κάνει λίγο πιο γνωστό το σοβαρό αυτό ζήτημα θα έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό τον σκοπό της.